Kozelie had vanmorgen weer een fotosessie. Haar geraamte werd geshoot. Mijn rug en meer en meer ook mijn been zeuren er onophoudelijk op los en het is dus hoog tijd voor mijn hernia en mezelf om de scheidingsprocedure in gang te zetten. Daar moet natuurlijk een uitgebreid dossier voor worden opgesteld; hernias zijn hardnekkig en willen zomaar niet scheiden. Maya, is het allemaal nog nodig als het vrijdag toch allemaal gedaan is? We zullen wel zien. Over zien gesproken. Fietsen zou wanneer de oneffenheden in de weg niet zo talrijk zouden zijn, nog wel een doenbare vorm van beweging zijn voor Kozelie. Dus, vanmorgen richting huis der zieken met de tweewieler. Ik reed aan een rustig tempo, een beetje in gedachten verzonken als plots een al wat oudere dame, ook per fiets, me roekeloos de pas afsneed. Zo hard ik kon trapte ik achteruit Euhm, voor alle duidelijkheid, Kozelie heeft een achteruittraprem. Net optijd kwam ik tot stilstand. De dame excuseerde zich, ik knikte vriendelijk, goedhartig als ik ben. Uitwendig, want in mijn binnenste dacht ik Gedverse benidorm bastard, jij ziet niet goed zeker? Meteen kwam het antwoord op mijn vraag. Ik volgde met mijn ogen even de oprit waar de dame vanaf gereden kwam en las op het plakaat dat aan de deur was bevestigd OOGARTS.
Alvast een feestige Kerstpret!
-x-
