Mijn bioritme is al enkele dagen helemaal in de war geeeeeeuw. s Nachts lig ik wakker alsof ik 5 rode stieren en nog eens zoveel koffies binnen heb, en overdag lijk ik als verlamd en zou ik een gat in de dag slapen. Ik doe dat niet want zon gaten kunnen gevaarlijk zijn; je kan erin vallen en opzich is dat ook weer niet zo erg; er zijn ladders en touwtjes, helpende handen en handvaten,... Maar erger is het wanneer het om zwarte gaten gaat én het vrijdag de 13de is, dan is het zo goed als onmogelijk om er nog uit te geraken, vandaar, geen slaapje voor Kozelie vandaag!
Deze voormiddag had ik een fijn gesprek met een dame die een werk maakt over het chronisch vermoeidheidssyndroom. Aangezien ik in zekere zin ook al een aantal jaar aan zulk werk bezig ben (maar dan onvrijwillig en volledig praktijkgericht ☺ ) was het interessant én voor Kozelie (het is altijd leuk om te merken dat ook mensen die het syndroom zelf niet hebben, het toch begrijpen en er een juiste kijk op hebben volgens mij dan hé, want wat is juist-), én hopelijk ook voor de dame (een getuigenis is toch altijd weer wat anders dan een uiteenzetting in een boek). Ik wou dat mijn werk gelijk klaar was met het hare, maar met dit bewolkt weer zit er vanavond vast geen vallende ster in...
-x-
