De storm is weer wat gaan liggen. De zee is een stuk rustiger geworden. Af en toe komt de zon naar buiten.
Gisteren was er nog paniek aan boord toen bleek dat sommige automatische functies toch niet terug opgestart kunnen worden. Sommige (braak)reflexen gingen niet over en er kon nog steeds niet voldoende brandstof opgenomen worden.
Maar vandaag blijkt het toch iets beter te gaan.
Ons schip heeft tijdens de laatste storm wel tamelijk van zijn pluimen verloren, letterlijk en figuurlijk.
Er moet dringend een volledige opknapbeurt gebeuren!
Koekoek! Hier ben ik terug! Nog erg slapjes in de benen, kortademig en ik moet ook nog regelmatig overgeven....Maar ik voel dat het weer beter wordt! Mijn wasmachine zal vandaag overuren moeten draaien want ik wil dat die vervelende chemogeur uit alles verdwijnt. En het huis moet ook dringend wat opgekuist worden! Mailertjes en bezoekertjes graag nog enkele dagen geduld, dan zal ik me weer ok voelen!
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
Zo'n dag en en een nachtje in het ziekenhuis geeft terug zoveel nieuwe indrukken, nieuwe verhalen...Maar misschien is het omdat ik nu anders wat minder naar buiten kom.
Na het bloedonderzoek kon ik gelukkig aan de chemo beginnen, er waren voldoende witte bloedlichaampjes. Gelukkig, want ik zag het niet goed zitten om weer naar huis te gaan, nadat het infuus ook al aangesloten was. Zoals gewoonlijk hoor je daar van alles op de dagafdeling. Iedereen draagt zijn eigen verhaal mee en de meesten willen het ook wel graag vertellen. Bezoek gekregen van een vriendelijke dame van de dienst palliatieve zorg van het ziekenhuis zelf. Twee bezoeken van palliatieve diensten in een goede week tijd, het zet je wel aan het nadenken...
Er was mij een kamer alleen beloofd voor de nacht, maar om 16.30u bleek dat de mevrouw die op die kamer lag toch nog een nachtje zou blijven.
Daarom kwam ik samen te liggen met 86-jarige brave mevrouw met oncologisch buikproblemen. Het was heel druk op de dienst en het was wel leuk mijn buurvrouw Rita in volle actie te zien!! De nacht was ietsje minder. Mijn kamergenote moest ongeveer ieder uur op de bedpan en begon om 3 uur te roepen dat ik het licht moest aandoen...Maar ja, eens wordt het wel morgen.
Voor ik naar huis ging ben ik dan nog bij dokter Ottevaere binnengelopen. Ik had het de avond ervoor erover gehad dat mijn pijn wel aan het toenemen is en dat ik ze niet altijd kan onderdrukken met Dalfalgan of Dafalgan-codeïne. Omdat ik verschrikkelijk suf en onpasselijk wordt van die zwaardere pillen als Dolzam, heeft hij mij nu lichte morfinepleisters voorgeschreven. Ik heb ze nu wel in huis, maar mijn mentale knop moet nog omgedraaid worden alvoor ik ze beginnen te plakken....
Nu kruip ik terug mijn bedje in, de misselijkheid begint toe te nemen....
Ik weet niet waarom ik hier al een uur aan het snotteren ben.....
Op zich was het nieuws van deze morgen nog zo slecht niet, er is zelfs een lichte verbetering....
Misschien snotter ik omdat de realiteit iedere dag meer realiteit wordt...
Misschien snotter ik omdat ik positief verrast was dat dokter O. niet boos was dat mijn lichaam zo vermagerd is, dat hij me geen kunstmatige voeding of zo opdrong...Dat hij ook toegeeft dat de kwaliteit van mijn leven voor de chemo gaat.
We zijn afgesproken dat ik nog twee maal chemo krijg, meer kan mijn lichaam niet aan.
Een perfect compromis, want ik wil het nu ook nog niet opgeven terwijl er een kleine verbetering is!
En na die twee keer chemo, dan zien we wel weer...
Maar nu staan mijn witte bloedcellen toch nog niet in orde, maandag wordt er terug bloed getrokken om te kijken of de chemo door kan gaan.
Het is algemeen gekend, wij zijn geen vroege opstaanders, eerder nachtuilen. Het verwondert me dan telkens weer wat een mens in feite voor 9 uur kan doen!
Deze morgen voor 9 uur:
-ingeschreven in het oncologisch dagziekenhuis
-infuus laten steken voor de contrastvloeistof
-nog eens langs bij dokter Ottevaere
-echo om te zien hoeveel longvocht er zit en nog 600 ml longvocht laten verwijderen
-naar de radiologie voor een scan
-terug naar het dagziekenhuis voor het verwijderen van het infuus
-bloed laten trekken
-naar de bakker om chocoladekoeken....
Morgen heb ik om 10 uur een afspraak voor de uitslag, met gemengde gevoelens.
Komiek, of juist helemaal niet komiek, alleen de herinnering al aan die chemo doet me een bepaalde aversie hebben tegen bepaalde dingen.
Zo heb ik nu een aversie opgebouwd tegen alle producten van Danone. Waarschijnlijk omdat ik in die eerste week zoveel mogelijk van die yoghurtproducten probeer binnen te houden.
Chocomelk moet ik ook niet meer hebben, doet me denken aan dat soya-chocomelkproduct uit het ziekenhuis...brrrrr.
Het is zelf zo erg dat ik ook al weken niet meer aan mijn tablet-pc gekomen ben. Hoe ziekelijk is dat nu???????Ik heb erg veel op mijn tablet getokkeld in die hele eerste week chemo en nu word ik al misselijk als ik er gewoon aan denk!
Maar ik moet mij hierin herpakken. Deze avond komt Lieke en oma moet nog dringend enkele perfecte baby-apps downloaden!!
Toch eventjes rechtzetten. Werner zegt dat mijn potje 'Wonderscrub' vanuit het vorig blogartikel niet van bij Krakow komt maar vanuit een thermengebied in de Pools-Oekraïense grens. En die Poolse prof blijkt ook een ander prof te zijn dan wie ik in mijn gedachten had.....
Zo zie je maar. Dat potje moet toch al héééél lang in onze kast liggen! Hopelijk zijn mijn hersenen toch nog intact!
Ettelijke jaren geleden bracht Werner mij, na een werkbezoek in Polen, een pakketje wellnessproducten mee. Hij was samen met een Poolse prof en zijn vrouw de zoutmijnen van Wieliczka gaan bezoeken en die Poolse prof had dat voor mij gekocht. Heel leuk, maar toch bleven de producten jaren onaangeroerd in ons badkamerkastje.
Maar nu heb ik één potje herontdekt!!! Ideaal 10 dagen na een chemokuur!
Het is een potje vol met zout in één of andere olie. En daarmee moet je je gezicht scrubben... De gebruiksaanwijzingen (in het Pools!) zijn me natuurlijk niet zo duidelijk en dat zout afspoelen lukt ook niet zo gemakkelijk....
Maar één ding is zeker: ik 'blink' terug in mijn vel!
Ja, ik weet dat het ongelooflijk a-sociaal is...Maar graag nog enkele dagen, geen bezoek....
Ik voel me nog te misselijk, te zwak. En het is voor niemand een leuk gevoel, vooral voor mij niet, iemand nu en dan in zo'n spuugzakje te zien wegduiken....
Ik wil de mensen die chemo moeten krijgen, zeker niet afschrikken. Er bestaan goede middelen die die verschijnselen een stuk aangenamer kunnen maken, alleen hebben ze bij mij precies niet zoveel effect.
Daarom zit ik me nu ook wel aan het afvragen of de chemo in mijn geval wel zin heeft. Door dat misselijk zijn en het niet kunnen eten is mijn levenskwaliteit zo erg verminderd....Dat zal nog een serieus gesprekje worden met de huisarts en de oncoloog!
Ik leef met de hoop dat het binnen enkele dagen wel weer beter zal worden!
Niettegenstaande enkele andere medicijnen, slaat de misselijkheid weer volop toe. En de kilo's vliegen er weer langs alle kanten af! Straks moet ik mij nog een volledige nieuwe winteroutfit kopen!
En mijn buik en mijn billen voelen aan als crepepapier, ondanks de hopen bodylotion!
Ik heb geen koud maar ik loop hier heel de tijd aan het bibberen. Misselijk, maar ik denk dat ik voorlopig iets minder misselijk ben dan de vorige keer! Hopelijk blijft het zo! Ik wil alleen maar slapen, veéééél slapen....
Ja, ik ben reeds thuis na mijn 2 dagen 'ziekenhuisvakantie'.
't Is natuurlijk iets totaal anders dan een weekendje weg naar Nederland of zo, maar kom, ik mag niet klagen. Al bij al valt het wel mee!
Zo'n dagje in het oncologisch dagziekenhuis loopt voor iedere patiënt anders. Iedereen krijgt een andere coctail toegediend. Al zijn er natuurlijk wel leukere en smakelijker coctails dan dat. Maar je leert er wel enkele mensen kennen. En je ziet er zelfs dorpsgenoten waarvan je echt niet wist dat ze ook naar het 'kankerpaviljoen' komen.....Eén patiënt was al van het begin van de chemo o zo ziek. En dan prijs ik mezelf toch gelukkig dat 'het' bij mij maar begint als ik al terug thuis ben.
Nadat mijn chemo doorgelopen was, kon ik rond 17u30 verhuizen naar het vijfde verdiep. Buurvrouw Rita, die ook verpleegster is op het vijfde, kwam als eens binnen koekeloeren! Sympathiek!
Ik kwam op een 2-persoonskamer te liggen samen Katrien, met wie het achteraf ongelooflijk goed klikte. Deze morgen vertelden we nog aan elkaar hoe argwanend we elkaar gisterenavond bekeken: Katrien en haar man waren gestoord in de rust en ik hoopte (met mijn hoestproblemen) dat ik een éénpersoonskamer of zoals de vorige keer een 2-persoonskamer voor alleengebruik zou kunnen hebben. Maar het ijs was vlug gebroken, we zijn immers alletwee 'Thuis'-fans! Bedankt Katrien, je maakte er een prettige avond van!
Deze morgen ook bezoek gekregen van René, de hoofdverpleger en Evi, de sociaal assistente. Door zo'n persoonlijk praatje te kunnen maken met enkele mensen die het wel goed met je bedoelen, ja dat maakt zo'n ziekenhuisverbijf een stukje aangenamer!
Natuurlijk is het allerbelangrijkste wel dat de chemo werkt, en misschien is dat wel een minder punt. Dr. Ottevaere heeft me deze morgen ook meegenomen voor een echo en terug 1,5 liter vocht moeten uittrekken. Geen zo'n goed teken helaas. Toen de Iressapil werkte, stopte ook onmiddellijk het bijkomend infectievocht rond de long....Dat is dus nu niet het geval, terug 1,5l bij in 3 weekjes...De chemo zal nu binnen een goeie 2 weken reeds geëvalueerd worden.
Eerlijk gezegd, ik ben toch wel weer benieuwd hoe het me de volgende dagen zal verlopen!
Misschien niet erg gepast want de eerste chemo bleek achteraf toch niet zo'n pleziertje. Maar ik ben alweer blij dat ik er terug benieuwd naar kan zijn en er terug voor opensta. En ik ben van plan enkele nieuwe middeltjes te gebruiken tegen die vervelende misselijkheid.
Maar misschien komt het ook wel door die dosis dexamethason dat ik nu een beetje hyper sta.
Toen de huisarts mij gisteren een smsje stuurde dat mijn bloed wél ok is, dan voelde ik mij plots een heel stuk beter. Raar, maar de energie schoot weer door mijn aderen! Terug een beetje vertrouwen in mijn eigen lichaam, in mijn eigen opbouw van witte bloedcellen.
Toch een antibioticakuurke voor de infectie die koorts geeft. Ondertussen heb ik maar rond de 37° meer, dus dat zit wel goed. Maar ik hoest mij 's avonds en 's nachts wel een ongeluk...
De volgende keer zal ik nog voorzichtiger moeten zijn, nog meer opletten dat ik niemand zoen én misschien ook beter geen hand meer geef....
Ongelooflijk asociaal, ik weet het. Maar wat moet ik doen? Het gevaar dat een gewone verkoudheid bij me onmiddellijk een serieuse longontsteking wordt, is te groot.
Als alles normaal blijft gaan, krijg ik maandag dus toch chemo. Natuurlijk met gemengde gevoelens. Aan de ene kant weet ik wel dat het weer nodig is dat er een atoombom om me losgelaten wordt maar aan de andere kant wil ik ook wel heel hard weglopen. Maar aangezien ik door mijn longen niet hard meer kan lopen zal ik me maar braaf maandagmorgen gaan aanmelden....
Hopelijk kan dit nog eens een normaal weekend worden!
Morgen gaan we oma nog eens bezoeken in het rusthuis in Ieper. Ze schijnt wat opstandig te worden, ik ben benieuwd. Het is een tijdje geleden dat ik haar gezien heb...
Daarna plannen we door te rijden naar zee, gelukkig regent het daar nooit!
En zondag gaan we tgv Openbedrijvendag eens een kijkje nemen in het nieuwe atelier van www.ds-houtskeletbouw.be van metekind Stijn en vriendin Leentje.
Zo'n infectie met koorts moet toch steeds au sérieux genomen worden. De huisarts gaat het bloedonderzoek wat bespoedigen zodat ik vanavond nog te horen krijg wat er nu moet gebeuren, een beetje afhankelijk het aantal witte bloedcellen. Een antibioticakuur met of zonder groeihormonen?
Dat brengt natuurlijk de start van de nieuwe chemo op maandag in het gedrang....
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
