Enkele jaren geleden kochten we ons een nieuwe kunstkerstboom. Niet zo gezellig natuurlijk als een echte, maar toch wel praktisch.
Het ding viel echter nogal groot uit, een maatje minder was ook best leuk geweest!
Ook dit jaar twijfelde ik om die kerstboom uit te halen... Gezien de omstandigheden, is een iets soberder kerstversiering niet genoeg???
Maar Werner en Marijn haalden de kerstboom toch van de zolder. En ik hielp Werner om hem in elkaar te steken...
Nu staat hij daar toch, in vol ornaat!
Onze poes keek eerst nieuwsgierig naar dat rare ding. Maar dan besloot ze wijselijk: "Whatever, daar laat ik mijn slaapje niet voor!"
Maar ons Lieke, die nog maar sinds kort tot het rijk van de 'lopenden' behoort, waggelde enthousiast naar de boom. "Ballll! Balll!!!Balll!!!", kraaide ze bij het zien van die kerstballen. En "béé!!", toen ze de enkele kerstbeertjes ontdekte.
Ja, zo'n kleine uk maakt een kerstboom toch een kerstboom waard!
Ik weet dat er alweer veel bloggertjes aan het kijken zijn of er reeds nieuws is uit het ziekenhuis.
Deze morgen had ik dus een afspraak met dokter O. en gelukkig kon Werner deze keer ook mee.
Tja, het ziet er niet zo goed uit....De laatste 2 chemo's hebben helemaal niet gewerkt. In feite had ik wel verwacht dat er terug een kleine verbetering zou zijn. Het was dus echt 'chemobrol'. Hopelijk gaat dat spul hier nu snel volledig uit mijn lichaam (en uit mijn herinnering!) want ik ben hier nog heel regelmatig aan het overgeven en de fut zit er ook niet altijd in. Mijn levenskwaliteit moet dringend omhoog!
Dus....wat nu???
Prioriteit gaat nu naar de pijnbestrijding. Moest mijn rug maar op één plaats aangetast zijn dan kon ik bestralingen krijgen. Maar op mijn wervelkolom zijn zeker 10 à 15 plekken te zien. Ook mijn nek is aangetast en mijn schouders, mijn heup, borstbeen...Waarschijnlijk ook wel nog een heleboel andere plaatsen waar ik nu momenteel nog geen pijn voel....Ik ben een beetje bang dat ik geleidelijk aan minder en minder zal kunnen.
Pech is natuurlijk ook dat die morfinepleisters en zelfs dat morfinetabletje helemaal geen uitwerking hebben op mij. Ik heb nu nog een wat zwaarder morfineproduct voorgeschreven gekregen om in het weekend uit te proberen. Dus moest je mij in het weekend tegenkomen en ik ben nogal verward en ik zie spoken, het ligt aan dat nieuwe pilleke!
Dokter Ottevaere zal mij voor maandagavond nog opbellen. Hij gaat de scans nog met de radioloog bespreken en eens contact opnemen met U.Z. Gent i.v.m. met een middel dat nog in de onderzoeksfase is. Want hij vraagt zich ook af: 'wat nu???'.
Ik ben juist terug van de scan. Die plotse winterprik maakte dat ik maar juist op tijd op de afspraken was.
Eerst terug naar het oncologisch dagziekenhuis voor de aansluiting van het infuus op de poortkatheter, dan naar de radiologie en dan terug naar het dagziekenhuis om mij los te koppelen.
Het is nu juist een jaar geleden dat die eerste onderzoeken bezig waren. Ik weet nog ik mij na de scans troostte met een potje koffie met sinterklaaskoeken.
Pieter toert momenteel rond door de regen- en nevelwouden van Costa Rica en stuurt een berichtje dat de Costaricaanse nonivrucht daar gekend is als heel positief voor de draaglijkheid van kankers.
Maar....hij kan (wil?) geen meenemen want die dingen stinken teveel. Een andere naam is 'de rottekaasvrucht'. Tja....
Reeds enkele jaren geleden hoorde ik ook van die befaamde 'noni'. Een huisrestaurantje hier in Ename heet immers 'Noni's' en is zo genoemd naar die vrucht die op een heleboel vlakken zo'n positieve werking zou hebben.
Een beetje googelen bezorgt me onmiddellijk een hele lijst van goede eigenschappen van de noni en inderdaad zou de vrucht ook tumorremmend en pijnstillend werken... En de noni's worden natuurlijk ook volop gecommercialiseerd!
Maar, toch is het niets voor mij!
Dat noni-sapke schijnt immers nogal vies te smaken!
Ik heb het er moeilijk mee om te aanvaarden dat ik niet alles meer kan zoals vroeger.
In het weekend heb ik van alles gedaan net zoals ik niet ziek zou zijn. Maar gisteren kreeg ik dan helaas de rekening gepresenteerd: terug misselijk, overgeven en tegen de avond zo'n pijn.
Nee, die morfinepleisters werken echt niet. Pech voor mij, want die dingen lijken mij toch een heel handig product: gewoon plakken en je bent voor 3 dagen goed! De huisdokter heeft me nu morfineachtige smelttabletten voorgeschreven. Toch nog eventjes afwachten voor ik daar nu mee ga beginnen!
Op 6 december krijg ik een nieuw scan. Ik ben benieuwd wat Sinterklaas voor mij in petto zal hebben....
De storm is weer wat gaan liggen. De zee is een stuk rustiger geworden. Af en toe komt de zon naar buiten.
De schade wordt terug opgemeten.
Als gevolg van de herinnering aan de storm worden helaas bepaalde negatieve functies in stand gehouden.
Anticipatoir.
Gewoon denken aan de chemo, een bepaalde geur, het zien van mijn 'ziekenhuiszak', een kleinigheid is al voldoende om te beginnen overgeven. Psychologisch???Waarschijnlijk wel. Maar heel vervelend...
In feite had ik verwacht dat ik er dit keer goedkoop vanaf ging komen!
Door dat verse bloed voelde ik me zoveel beter. En ik had gedacht....
Maar het weekend was terug een hopeloos frustrerend weekend, vol met misselijkheid en overgeven. Dat bloed was duidelijk uitgewerkt! En er was juist zoveel leuks te doen...
Toevallig las ik deze morgen in de 'Knack' van deze week het artikel: 'De biecht van ex-renner Tyler Hamilton'.
Over naalden, bloedzakken en ook wel een beetje fietsen...Hoe er op een goed moment bloed afgetapt werd met de bedoeling vlak voor een wedstrijd weer in te brengen....
Je leest er over en je hebt er een mening over....
Maar grappig genoeg (alhoewel???) ben ik dit hier nu ook aan de lijve aan het ondervinden. Amaai wat doet dat goed, zo'n zakje bloed!
Normaal lig ik de 4de dag van de chemo uitgeteld in bed, mij aan het afvragen hoe ik ooit in hemelsnaam de kracht zal vinden om de knopjes van mijn pyama los te knopen...Nu wil ik soep maken met heel veel rundsballetjes en maak ik plannen voor Kerstmis.
Dat zakje nieuwe bloed doet niets aan de misselijkheid of aan de pijn, maar terug wat extra energie hebben is super!!!!!
Maar opgelet!!
Met dit nederig blogartikeltje wil ik zekerlijk niemand op slechte ideeën brengen voor het komende wielerseizoen!!!!
Lieve fietsamateurkes uit de buurt, blijf er van af!!! Ik wil hier alleen maar mijn ondervindingen neerschrijven!!!!!
Het klinkt normaal als iemand je vraagt: "Wat wil je: een Adriaan Brouwerke of een blondje van Ename? Of liever een glaasje fruitsap of wat limonade?".
Maar als je dokter plots vraagt: "Wat zou je willen: een zakje bloed of een spuitje EPO?", dan kijk je toch wel wat raar op!
Omdat mijn vampierinnengehalte toch nog hoog moet liggen (en vooral omdat het effect van EPO maar na 2 à 3 weken voelbaar is!), heb ik dus voor het bloed gekozen!
Ik ben weer terug uit het ziekenhuis, al was het maandag nog niet zeker dat ik kon blijven. Zondagavond net voor 20 uur (!) kreeg ik nog een telefoontje van dokter Ottevaere met de melding dat mijn witte bloedcellen vrijdag nog maar op 1200 stonden (en ze moeten op 3000 staan voor je chemo krijgt!). Maar ik mocht maandag toch binnen om eerst nog eens bloed te laten trekken. Gelukkig moeten ze in het weekend dan toch goed vermenigvuldigd zijn zodat ik toch kon blijven.
Het ziekenhuis was druk bevolkt, deze keer geen kamer op het 1ste of 5de verdiep, maar op het 2de verdiep bij de revalidatie. Op die manier leer ik hier volledig het ziekenhuis kennen. Nadeel daar was wel dat de verpleging op revalidatie normaal niet moet werken met een 'porth a cath' zodat dan weer een verpleegster van het oncologisch dagziekenhuis mij moest komen 'loskoppelen'. Maar dat is interne keuken, alles is goed verlopen!!
Gisterenmorgen moest ik dan nog op consult bij dokter O. Ik moet nu nog wat andere medicatie proberen om de pijn wat in te snoeren, maar de morfinepleisters (die volgens mij helemaal niet werken) moet ik blijven plakken. Er is terug 600 ml vocht uit de longen getrokken, en....ik heb toch een spuit met EPO gekregen!!! Omdat de goede kracht van het nieuwe bloed (bedankt o lieve donor!!!) na een week uitgewerkt is, en ik me daarna dan terug minder futloos zou voelen....Ik verdenk er dokter O. van dat hij me wil voorbereiden op toch nog 2 sessies chemo! En ik begrijp natuurlijk ook wel zijn strategie. Want ja, wat na de chemo????
Maar ondertussen nog niet aan denken. Eerst deze chemokuur goed verteren en genieten van mijn EPO. Hopelijk voel ik er iets van!!!!
Nu denk ik alleen nog maar aan 'drie wespen en een gesneden brood'....
En aan 'bubbels' vanavond, want het is Werners verjaardag!! Hopelijk wint Anderlecht!
Gisteren weer een recordaantal bezoekers op de site! 162 unieke bezoekers!
Bedankt aan iedereen die geïnteresseerd is in de werking van mijn morfinepleisters.
Helaas, zelfs met er nog eentje bij te plakken voel ik daar nog weinig of geen effect van. En we zijn alweer bijna 24 uur verder. Omdat ik er nu wel voortdurend ontstekingsremmers bijneem, kan ik het natuurlijk niet echt objectief beoordelen. Maar 's morgens toch wel! Deze avond moet ik de andere pleisters verwijderen en een zwaardere 'plakken'. Mijn laatste hoop!
Maar nu moet ik verdikken! De diëtist van het ziekenhuis zegt dat je moet gaan compenseren in de week dat je beter bent.
En dat probeer ik te doen, al voelt het soms wel wat raar aan.
Zo zegt hij dat je ook 's nachts mag eten als je daar zin in hebt.
Maar ik ben veeééél te lui om mijn bedje uit te komen!!!
Geen 'light'producten meer, alles zoveel mogelijk hoogcalorisch en 'vol'....Het is een knopje omdraaien, alhoewel....De goesting naar marsepein en pannenkoeken en kaaskroketjes komt geleidelijk aan terug.
En misschien moet ik iedere middag ook maar uitgebreid gaan aperitieven!
Een portootje of een 'aperitief maison' met hopen kaasblokjes, we leven maar één keer...
De storm is weer wat gaan liggen. De zee is een stuk rustiger geworden. Af en toe komt de zon naar buiten.
Gisteren was er nog paniek aan boord toen bleek dat sommige automatische functies toch niet terug opgestart kunnen worden. Sommige (braak)reflexen gingen niet over en er kon nog steeds niet voldoende brandstof opgenomen worden.
Maar vandaag blijkt het toch iets beter te gaan.
Ons schip heeft tijdens de laatste storm wel tamelijk van zijn pluimen verloren, letterlijk en figuurlijk.
Er moet dringend een volledige opknapbeurt gebeuren!
Koekoek! Hier ben ik terug! Nog erg slapjes in de benen, kortademig en ik moet ook nog regelmatig overgeven....Maar ik voel dat het weer beter wordt! Mijn wasmachine zal vandaag overuren moeten draaien want ik wil dat die vervelende chemogeur uit alles verdwijnt. En het huis moet ook dringend wat opgekuist worden! Mailertjes en bezoekertjes graag nog enkele dagen geduld, dan zal ik me weer ok voelen!
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
Zo'n dag en en een nachtje in het ziekenhuis geeft terug zoveel nieuwe indrukken, nieuwe verhalen...Maar misschien is het omdat ik nu anders wat minder naar buiten kom.
Na het bloedonderzoek kon ik gelukkig aan de chemo beginnen, er waren voldoende witte bloedlichaampjes. Gelukkig, want ik zag het niet goed zitten om weer naar huis te gaan, nadat het infuus ook al aangesloten was. Zoals gewoonlijk hoor je daar van alles op de dagafdeling. Iedereen draagt zijn eigen verhaal mee en de meesten willen het ook wel graag vertellen. Bezoek gekregen van een vriendelijke dame van de dienst palliatieve zorg van het ziekenhuis zelf. Twee bezoeken van palliatieve diensten in een goede week tijd, het zet je wel aan het nadenken...
Er was mij een kamer alleen beloofd voor de nacht, maar om 16.30u bleek dat de mevrouw die op die kamer lag toch nog een nachtje zou blijven.
Daarom kwam ik samen te liggen met 86-jarige brave mevrouw met oncologisch buikproblemen. Het was heel druk op de dienst en het was wel leuk mijn buurvrouw Rita in volle actie te zien!! De nacht was ietsje minder. Mijn kamergenote moest ongeveer ieder uur op de bedpan en begon om 3 uur te roepen dat ik het licht moest aandoen...Maar ja, eens wordt het wel morgen.
Voor ik naar huis ging ben ik dan nog bij dokter Ottevaere binnengelopen. Ik had het de avond ervoor erover gehad dat mijn pijn wel aan het toenemen is en dat ik ze niet altijd kan onderdrukken met Dalfalgan of Dafalgan-codeïne. Omdat ik verschrikkelijk suf en onpasselijk wordt van die zwaardere pillen als Dolzam, heeft hij mij nu lichte morfinepleisters voorgeschreven. Ik heb ze nu wel in huis, maar mijn mentale knop moet nog omgedraaid worden alvoor ik ze beginnen te plakken....
Nu kruip ik terug mijn bedje in, de misselijkheid begint toe te nemen....
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
