Om de lieve bloggertjes die mij hier zo trouw komen bezoeken te belonen, heb ik aan een 'surprise' gedacht!
Een spelletje!
Jaja, ik hoor enkelen van jullie al tot hier in Oudenaarde grommen en brommen...
Maar wat als ik nu al vertel dat het een iets 'pikant' spelletje wordt????
We gaan het hier wel proper houden zonder compromitterende foto's, de blog wordt immers door heel jonge lezertjes gevolgd!
Het zit zo...
Enkele weken geleden schreef ik op mijn blog dat ik op zoek ging naar de nieuwe naaktkalender t.v.v. 'Kom op tegen Kanker'.
En aangezien mijn blog nogal populair (?) aan het worden is, kreeg ik hier enorm veel (1) reacties op!
Iedereen (1) wilde me ook zijn of haar naaktkalender of cover opsturen. Uit de kleren gaan voor het goede doel is nu enorm 'in'!.
Onze postbode moest dan ook herhaaldelijk bij ons aanbellen. Tja, 'the postman always rings twice', vooral bij ons want onze deurbel werkt niet optimaal!
Ik dacht dat ik 5 kalenders ontving, maar misschien is dat 'wishful thinking'...
Maar van één kalender ben ik zeker. Wie kan de juiste kalender vinden? Een zeer moeilijke en uitdagende (?) opdracht!
Markant detail: oud-collega Ingrid stuurde me deze kalender op. Samen met 7 andere fietsters van haar vereniging gaat zij in het weekend van 17 tot 20 mei de 1000 km fietsen voor 'Kom op tegen Kanker'! Annemie Struyf is meter van de actie. Dat wordt dus elk zo'n 125 km fietsen!!
Zelfs mijn Woody voelt zich hier wat klein bij!
Bijkomende opdracht: zoek de juiste kalender bij de juiste vereniging.
Verleden maand (in Monschau) trok Werner een foto van mij waar ik best tevreden van ben.
Mijn spontane reactie was: 'Ideaal voor mijn doodsprentje!'.
Nee, natuurlijk laat ik hem hier nog niet zien, er moet toch nog een beetje verrassing blijven!
Buurvrouw Rita heeft aangeboden om haar cursus fotoshop in de praktijk te brengen en hier en daar nog wat 'retouches' te doen.
Ja, de tanden nog wat witter maken, dat mag altijd natuurlijk! Voor een 'gezonde look'!
P.S.: Ik weet dat niet iedereen een vleugje galgenhumor kan appreciëren. Maar neem het van me aan: zolang er mee kan gelachen worden, gaat het nog zo slecht niet! Dus...
Maar de kleine uk is vandaag toch wel een beetje humeurig!
Misschien moet ik een verhaaltje voorlezen, dat helpt altijd. En ik had het immers beloofd!
Heel lang geleden...., was er eens een mooie prinses. Ze leefde samen met haar knappe prins in een heel groot kasteel....
(opgelet, dit verhaaltje is dus niet autobiografisch!!)
Op een dag kreeg de mooie prinses bezoek van de kriebelmonstertjes. Die leuke monstertjes zongen liedjes met haar en speelden kriebiekriebie-spelletjes.
Het was zo gezellig en zo fijn! Ze dansten in het rond!
Maar toen de prinses aan die kleine monstertjes zei dat het nu wel tijd was om naar huis te gaan, dan wilden ze niet.
Nee, ze werden héél boos en ze wilden bij de prinses blijven, in haar groot kasteel. Ze stampvoetten en ze bliezen hun kaakjes op! Ze werden echte knobbelmonstertjes!
De knappe prins en de mooie prinses besloten om raad te vragen aan de kruidenvrouw.
Toen de kriebelmonstertjes dat hoorden, werden ze nog véél bozer. En ze groeiden en groeiden en sprongen wild in het rond!
Ze schopten de mooie prinses en dat deed natuurlijk veel pijn!
De kruidenvrouw was ook erg geschrokken! Maar wat konden ze doen? Misschien de monstertjes ergens opsluiten en dat stuk van het kasteel platbranden?
Ze besloten om hulp te vragen aan de grote Tovenaar van O. Hij was ouder en wijzer en had reeds ervaring met zulke monstertjes!
De grote Tovenaar van O bekeek alles eens heel rustig. Maar hij zag dat het niet zou helpen om een deel van het kasteel af te branden, de monstertjes zaten immers overal rond. Hij had een andere oplossing: hij wist van een bepaalde toverdrank die de monstertjes in slaap zou brengen!
De wijze tovenaar zocht het op in zijn dik toverboek! En hij vond de geheime formule, helemaal achteraan!
Gelukkig net op tijd, anders was het misschien te laat!
Hij begon onmiddellijk met het brouwen van de toverdrank. Iedere dag moet de mooie prinses een schoteltje met toverdrank in het midden van het kasteel zetten. Door de geur zullen de monstertjes in slaap vallen!
En ja hoor, het drankje werkte! De monstertjes vielen één voor één in een diepe slaap. De mooie prinses was heel blij want dat geschop van die monstertjes deed toch wel pijn. Toch jammer dat die stouterikjes hier en daar in het mooie kasteel al meubeltjes hadden kapot gemaakt.
En door die geur van het toverdrankje werd de mooie prinses zelf soms ook wat moe en soms wat ziekjes...
Maar kom, de knappe prins en de mooie prinses waren zo blij dat er terug wat rust was!
Ze hielden een groot feest en ze dronken echte champagne!
En toen kwam er een varkentje met een lange snuit
maar... helaas is het verhaaltje hier nog niet uit!
Ja, ik ben blij omdat 'Homemade happens' zo goed is verlopen!
Het marktje zelf was natuurlijk een succes, énig in Oudenaarde. Nu al brak de oude brandweerkazerne uit zijn voegen, en het was nog maar een eerste editie! Het 'handwerken" is duidelijk terug van weggeweest. Breien en haken en naaien (op een originele en frisse manier) is nu echt weer in!
Bedankt aan alle bezoekers, en vooral aan deze die 'van verre' kwamen! (Eeklo, Izegem, Aalst...)
Blij, vooral voor mezelf, omdat mijn Cruella zich zo goed heeft gedragen!
Met zo'n monster(tje) in huis is het heel moeilijk om enkele maanden op voorhand afspraken en plannen te maken.
Ik herinner me nog dat ik mijn inschrijvingsformulier toch maar met een klein hartje heb doorgestuurd...
En ook blij omdat ik vandaag naar de adviserende geneesheer van de mutualiteit 'mocht'. Ik schrijf hier bewust 'mocht', want meestal wordt dit als een noodzakelijk kwaad bekeken. Maar mij deed het goed om nog eens met iemand onbevangen te kunnen spreken over de ziekte, over wat kan en niet meer kan, over wat moet en wat niet meer moet....
En ook hier eindigde het gesprek met 'breien, haken en naaien'... Mijn 'adviseur' blijkt immers ook een creatieve duizendpoot te zijn! (www.creasis.be)
Ons jongste bloggertje komt 'spelen' vandaag. Ze is terug wat ziekjes.
Ja, ons Lieke is ondertussen ook al een ervaringsdeskundige geworden, ze rolt van de ene kinderziekte in de andere.
En omdat ik toch ergens van plan ben om tijdelijk vrijwilliger te worden bij Ziekenzorg, kan ik alvast eens oefenen. Ik zal met Lieke een diepgaand therapeutisch (?) gesprek voeren over de dingen des levens! We zullen het vandaag eens niet hebben over de 'faits divers' zoals speelgoed en fruitpap en K3, maar over de diepere dingen zoals 'het ziek zijn' en de gevoelens daaromtrent...
We zetten ons gezellig bij elkaar op de speelmat, ik met een ondertussen lauw geworden kopje koffie, zij met een (pap)flesje kamillethee...
Ik begin met een open vraag, kwestie van mijn gesprekpartnerke wat op haar gemak te stellen:
-'En Lieke, hoe is het met je vandaag?'
Ze kijkt me aan, met waterige oogjes.
-'Pfff!!!!'
Ons gesprek vlot duidelijk nog niet zo goed! Het beroep van babyfluisteraar is nog niet voor me weggelegd!
-'Ge zegt 'pfff' Lieke, wat scheelt er? Vertel het maar!'
Dat ik ook 'pfff' zeg, trekt haar aandacht!
-'Wawawawa!'
Ik herinner mij nog goed uit de lessen communicatie- of verkoopstechnieken van hééééél lang geleden dat je regelmatig moet hummen en knikken en spiegelen!
Ik toon dus mijn interesse en ik knik bevestigend.
-'Ah ja! Humhum... Dus wawawawawa?'
Lieke wordt enthousiast!
-'Awawawawawawawawawawaw!
En ik spiegel terug:
-'Wawawawawawawawawa??
En zij terug:
-'Wawawawawawawawawawwawawwawawawa!
En zo gaan we nog een klein uurtje verder, tot we alletwee volledig uitgeteld zijn.
Ik wist niet dat 'vrijwillger' zijn, zo vermoeiend was!
En nu alleen nog een codeboekje vinden, om al die wawawawa's te ontcijferen!
Wij hebben toch eens een goed gesprek gehad, mijn kleindochtertje en ik!!
Een dagje regen is niet leuk, maar het doet wel goed!
Bedankt aan iedereen die een mailtje of een reactie stuurde om mijn donkere wolken te helpen verdwijnen!
Ik zit alweer plannen te maken om allerlei cursussen of workshops te volgen.
Volgende week moet ik toch naar de adviseur van de CM. Misschien kan ik me nog een tijdje nuttig maken als vrijwilliger binnen Ziekenzorg of binnen de Kankerliga...
Maar deze week moet alles nog afgewerkt worden voor 'Homemade happens'!
Regelmatig vraag ik de statistieken van de blog op.
De gegevens die hieruit naar voren komen, zijn werkelijk verrassend!
Enkele voorbeelden: gemiddeld bezoeken 74 unieke bezoekers per dag de blog (met als topdag 24/01 met 119 unieke bezoekers!); er zijn ook lezers in Nederland, Italië, Spanje, Amerika....; rond 12 uur en rond 20 uur wordt de blog het drukst bezocht; enz....
En sinds kort probeert men ook gegevens te verstrekken over de leeftijd van de bezoekers.
Helaas staat dit statistisch gegeven nog niet volledig op punt.
Maar naar het schijnt wordt mijn blog ook meer en meer door uitzonderlijk jonge lezertjes gevolgd!
Bedankt lieve kleintjes! Misschien moet ik nu mijn blog ook wel wat meer aan dit jonge publiekje aanpassen en wat meer verhaaltjes vertellen!
Omdat alle blonde Nederlands vrouwen met golvend haar voor mij 'Hannekes' zijn, en alle Nederlandse vrouwen met kort donker haar noem ik Loes.
En ja, alle Nederlandse poetsvrouwen zijn Mientjes.....
Zo kan ik natuurlijk nog verder uitweiden, maar de aandachtige lezer zal al gemerkt hebben dat dit allemaal uitvluchten zijn om niet echt 'to the point' te komen...
Hanneke was verleden week op TV.
Werner was aan het zappen en vanuit de keuken hoorde ik de woorden 'chemo' en 'longkanker' vallen.
'Laat eens staan!!', riep ik, nieuwsgierig naar het verhaal. Het was een programma over een artsenpraktijk.
En ja, Hanneke had longkanker en was op bezoek bij de huisarts. De huisarts was volledig op de hoogte en bleek ook regelmatig gegevens met de longarts uit te wisselen. Zo is het bij mij ook.
Hanneke was niettegenstaande de bijwerkingen van de chemo, vol energie. Ze kwam op doktersbezoek voor een banale ontsteking aan haar ogen.
'Amaai, wat ziet die er goed uit!!', jubelde ik. 'Misschien neemt zij ook wel Iressa, daarvan kun je iets aan je ogen krijgen!'
Ik was enthousiast over wat ik op TV te zien kreeg: een energieke, lieve, stralende vrouw. Een vrouw die niettegenstaande die vergevorderde longkanker, heel positief in het leven stond.
'Dag dokter, dankjewel en tot de volgende keer!' Hanneke vertrok met een dankbare glimlach.
Een seconde later verscheen op het scherm: Hanneke overleed op ...juni 2011.
Dat zo'n klein zinnetjes bij mezelf zo'n indruk kan maken, ongelooflijk. Het was net alsof ik een electroshock kreeg, en nog altijd kan ik het beeld van dat Hanneke niet uit mijn gedachten zetten.
Dat is misschien de reden dat ik me de laatste dagen nogal puberaal gedraag. Mijn gedachtengang moet voor een buitenstaander soms moeilijk te volgen zijn! Ik wil het hebben over het leven en over de dood, maar ik ben geprikkeld als iemand anders het over mijn leven of over mijn dood heeft...Raar!
Maar ondertussen is mijn innerlijke rust wel weer teruggekeerd. Misschien heb ik verleden week wat teveel geboetseerd (om klaar te geraken voor 'Homemade Happens'!), heb ik me teveel geïsoleerd en had ik wat teveel tijd om na te denken. Nu staat alles te drogen en kan ik me weer volop met het echte leven gaan bezighouden!
Heel lang geleden, was er eens.......
