Gisterennamiddag kon ik mijn autootje niet starten: een lege batterij...
De man van Touring Wegenhulp heeft ze uitgetest en onmiddellijk de batterij door een nieuwe vervangen. Ze was versleten!
Heel efficiënt, voor 85 kan ik weer ettelijke jaren verder.
's Avonds zat ook ikzelf met een lege batterij. Ik heb terug naar Touring gebeld maar aangezien ik niet echt een nummerplaat heb, zijn ze niet afgekomen....Spijtig! Ik had er echt wel 85 voor over!
Dan maar een pijnstiller genomen en 2 koppen warme kippenbouillon gedronken.
Mijn oude batterij zal het nog wat moeten uithouden!
Voldoende lichaamsbeweging, voldoende melkproducten, voldoende fruit en groenten, niet roken...ik lette er allemaal op!
Nu ik ziek ben, leef ik er maar op los!
Ik ben al tevreden met mijn enkele kilometertjes wandelen. Ik breng uren door voor de computer...
Ik eet veel meer koekjes en andere zoetigheden, ik moet toch mijn gewicht kunnen houden! Fruit? Ja, nu en dan een banaan of appel. Mijn maag kan geen citrusvruchten meer verdragen en pompelmoes mag je zo al niet samen met Iressa nemen....Geldige uitvluchten!
En toch heb ik ergens het gevoel wat verkeerd bezig te zijn...
Misschien kan ik op het hele gemak terug beginnen zwemmen en iedere dag een heel klein beetje op de hometrainer rijden, kwestie van terug wat spieren bij te kweken. Ja, misschien moet ik terug wat gezonder gaan leven!
Georges is 89 jaar en hij heeft al jaren een boontje voor mij!
Hij was dan ook apetrots dat hij (via het kantoor?) mijn telefoonnummer bemachtigd had om mij op mijn verjaardag op te bellen.
En ja, ik was ook heel aangenaam verrast!
'Brigitte, zolang je leeft moet je in wonderen geloven!', zei Georges.
Wonderen....ik weet het niet. Ik geloof in de wetenschap, het onderzoek...
Misschien ben ik te rationeel. Ik geloof wel dat je door iemand anders, een hogere instantie (God?), een natuurelement, het geloof in jezelf... plots anders kunt staan t.o.v. de naakte feiten.
Op een andere manier kijken naar de dingen...En is dat ook niet superbelangrijk?
En ik ben (te) superactief geweest: naar het ziekenhuis voor foto's van mijn rug, boodschappen gedaan, op een goed tempo rond de Donkvijver gestapt, hespenrolletjes klaargemaakt .....
En ook heel veel leuke verjaardagswensen gekregen: kaartjes, telefoontjes, SMSjes, mailtjes, facebookberichtjes....
Maar 's avonds, heel plots, een echte klop van de hamer! Een mokerslag!
Plots was ik zo moe, zo versleten, zo humeurig, zo depri, zo bang.....
Werner bromde dat ik altijd veel te vlug door wil stappen als ik ga wandelen.
En ja, misschien zou ik beter gaan accepteren dat het een tandje lager moet.
Maar diep in mij weet ik wel dat die plotse dip door die verjaardag komt... Is dit nu mijn laatste verjaardag geweest?
Of hoe zal ik er binnen een jaar nog bijlopen? Zal Iressa nog werken en indien wel, hoe zal mijn lichaam nog tegen die voortdurende opstapeling van chemo kunnen? En wat als Iressa niet meer werkt....
Maar gelukkig, en daar ben ik heel blij om, duren mijn dipjes niet zo heel lang!
Na een halfuurtje kijken naar de opgenomen film 'Monster-in-Law' (met Jane Fonda en Jennifer Lopez), kon ik er alweer mee lachen.
Ik had al enkele dagen een pijnlijke rug en dan ga je je al vlug vragen stellen...
Is het een uitzaaiing van Cruella of is het een gezonde (?) rugpijn. Ons Lieke een beetje te hoog in de lucht gezwierd?
Ondertussen heb ik ook gevraagd of dokter Ottevaere misschien naar de huisarts een uitslag van het laatste bloedonderzoek en
RX Thorax had doorgestuurd. En ja, er was een heel overzichtelijk 'follow-up consultatieverslag' binnengekomen.
Ik ben blij dat ik nu weet dat ik voor de uitslagen van de onderzoeken steeds bij de huisarts terecht kan!
Het was mij immers niet zo duidelijk, moet ik steeds een maand wachten op de uitslag? Ik wil immers graag weten hoever het met mij staat zodat ik het ook kan opvolgen.
Zelfs al is het geen goed nieuws... Het is mijn leven! En ik wil de uitslag ook graag op papier krijgen!
Gelukkig doet dr. Depauw (mijn huisarts) daar helemaal niet moeilijk over!
In het verslag staat weinig nieuws: de gebruikelijke longproblemen (verdichtingen, kortademigheid, longvocht...), druk op het borstbeen, de bijwerkingen van Iressa, uitslag van het bloedonderzoek, uitslagen echo thorax en RX thorax....
Alleen, zwart op wit: stadium 4. Het is de eerste keer dat ik dat op papier zie staan en het doet je toch wel wat.
In UZ Gent waren ze er heel duidelijk over geweest en wonden ze er absoluut geen doekjes rond: 100% kans op uitzaaiingen ergens in het lichaam. Maar ergens ga je de waarheid toch verdringen.
Je blijft hopen op een stadium 3b, 3c, 3d whatever!
Stadium 4, brrrr..... Als je dan denkt dat stadium 5 niet bestaat....
Op mijn wandelingske deze namiddag toch maar een lekker taartje meenemen én een roddelblaadje.
Een mens leeft immers maar eens! En het zonneke schijnt!
Onder de kerstboom heb ik van Marijn en Stefanie het boek 'Acupressuur en Reflexologie voor Dummies' gekregen, en ik ben er nog niet echt in beginnen lezen.
Hoe kan ik mezelf dan ooit behelpen?
Maar er is nog tijd..., morgen begin ik aan de serieuze studie van het boek.
Terwijl ik mij na mijn badje zorgvuldig aan het insmeren was met allerlei producten, dacht ik eraan dat ik jullie nog de winnaar schuldig ben van mijn 'huidcrème-onderzoek'.
Ik weet dat ik de vele voorstanders van Nivea blauwe doos zwaar zal ontgoochelen, maar om een volledig lichaam mee in te smeren vind ik dit een veel te vettig goedje! Waarschijnlijk is dit veel meer geschikt om ergens iets plaatselijks mee te behandelen: na een operatie of na brandwonden, tegen zwangerschapsstriemen...
Nee, geef mij maar een lekkere bodymelk, dat strijkt goed uit en ruikt nog lekker ook! Ik weet het, neutraal is misschien beter, maar mijn hypergevoelig reukorgaan mag ook eens verwend worden!
Op de heel droge plaatsen, zoals mijn hals en mijn armen, smeer ik dan nog wat extra uit mijn Nivea witte doos, SOS repair. Dat smeert ook heel goed uit en is vettiger dan een bodymelk.
En de uiercrème, die gebruik ik voor mijn handen tegen de kloofjes. De pot staat in de keuken en ik steek er regelmatig mijn handen eens in!
Gisteren vertelde een vriendin-buurvrouw dat er ook bij haar een kwaadaardig knobbeltje gevonden werd....
Ik voel met haar mee. Ik herinner mij terug die eerste onzekere weken, de vele onderzoeken, de vele vragen, de onrust over wat nu nog volgen zal.
En steeds maar wachten, wachten op een uitslag, wachten op het verdict, wachten op de hoop...
Die eerste weken van twijfel en onzekerheid zijn moreel de ergste, veel erger dan de operatie of therapie die daarna zal volgen. Op een zeker moment kun je je neerleggen bij de ziekte en terug naar praktische oplossingen gaan zoeken voor een nieuw aangepast leven...
Maar alleen, dat wachten gaat nooit meer weg...Wachten of een chemo of bestraling goed aanslaat, wachten op een maandelijkse of 3maandelijkse controle, wachten op een nieuw monstervrij leven...
In mijn geval, zelfs wachten op iets dat verder dan het leven staat...
Het verrast mij steeds dat zoveel mensen mijn blog bezoeken...Enkele dagen geleden werd zelfs het record verbroken: 119 unieke personen logden in!
En toch ben ik nu van zin de blog iets af te bouwen. Niet mee stoppen, natuurlijk niet! De blog heeft mij in mijn eerste periode met Cruella veel meer steun gegeven dan ik had verwacht. En daarvoor wil ik iedereen van harte bedanken! Maar ik ga er niet elke dag meer op schrijven!
Ondertussen weet iedereen wel dat het mij de ene dag goed gaat, de andere dag wat minder. Mijn ademhalingsproblemen en rugproblemen zullen blijven, niet altijd gemakkelijk, maar dat went. Iressa geeft mij puistjes en diarree en mijn huid droogt erg uit, maar Iressa maakt mij voorlopig ook het leven leefbaar!
Daarom wil ik het leven ook meer gaan leven, terwijl het nu nog kan.
Eén van mijn grote passies is sinds jaren keramiek. Maar sinds mijn ziekte heb ik er enorme drempelvrees voor. Alleen de ichtus-visjes voor pastoor Patrick heb ik nog afgewerkt. Verder niets...
Door nu ook reclame te maken voor mijn andere blog www.bloggen.be/kerabee wil ik mijzelf terug verplichten om terug actief boetseerwerk te doen.
Een beetje in de vorm van 'kleien of boetseren als therapie'. En als iedereen ook regelmatig op die blog kijkt, dan kan ik toch ook niet gaan teleurstellen en moét ik wel terug actief gaan boetseren!
Dus bloggertjes, doe mij een plezier, bezoek ook www.bloggen.be/kerabee en trek serieus aan mijn oren als er weer enkele weken geen nieuwe berichten zijn!
Terug lichte pijn rond mijn rechterlong, achter het borstbeen, in mijn onderrug...
En dan plots, toen ik iets aan het lezen was, viel een dikke druppel bloed op mijn blad. Het bleek een banale bloedneus te zijn, maar ik was er zo erg van geschrokken! Zou dit nu al het einde zijn van de werking van Iressa?
Vandaag had ik dan ook een beetje last van 'de blues'...Vervelend, maar toch niet slecht om eens bij jezelf stil te staan. Wat kan ik nog doen en wat wil ik nog doen? En wat is voor mij nu het belangrijkst om eerst te doen?
Ik droomde deze nacht van tanden, hele grote reusachtige tanden.
De tanden waren wel van plastiek en zacht. Harmless!
Misschien droomde ik hiervan omdat Lieve en ik het gisterenmiddag hadden over Wardje en Lieke, die alles in hun mondje steken. Tandjes?
Maar misschien zou Sigmund Freud mij met plezier op zijn divan duwen en er één of andere gevatte uitleg voor geven. Maar Freud is niet mijn vriend.
Later in de nacht gingen we naar Vichte om het nieuwe bedrijfsgebouw van metekind Stijn te bewonderen. We reden met Werners auto, maar toch was ik heel blij dat ik mijn autootje daar zo gemakkelijk kon parkeren. Het gebouw lag in een onmetelijk woestijngebied. We ploeterden door het gele en rode zand...Het gebouw van Stijn was heel gemakkelijk te vinden, een torenhoog huis in houtskeletbouw stak er bovenuit. Waren we in Monument Valley? Maar toch gingen we in de verkeerde richting...
Vriend-buurman Marc was er plots ook bij. We kwamen in een straat met allemaal rijhuizen. Werner en Marc wilden van ieder huis de exacte breedte kennen.
Het gesprek kwam op de nieuwe elektronische identiteitskaart.
Vanaf nu moet iedereen jaarlijks een nieuw exemplaar aanschaffen voor 29, zei Marc.
Met de crisis zullen die dingen binnen enkele jaar niet meer te betalen zijn!, mopperde Werner. Zouden we er niet onmiddellijk voor elk van ons 3 nieuwe bestellen?
Maar die nieuwe identiteitskaarten interesseerden mij niet erg...
Nog later in de nacht zocht ik in onze berging naar een zacht plastieken matje voor in het park van Lieke. En gelukkig vond ik onmiddellijk wat ik zocht. Even later lag Lieke daar in een hele grote kamer op een kamerbreed speeltapijt. Ze was er helemaal alleen maar amuseerde zich wel kostelijk te midden al het nieuwe speelgoed...
Is dromen niet als surfen op een knotsgekke computer?
In feite zouden we al onze dromen onmiddellijk moeten kunnen opschrijven!
begin ik aan de serieuze studie van het boek.
, enkele oosterse wijsheden:
