In het verleden heb ik heel dikwijls aan cartoonfestivals deelgenomen. De allereerste keer dat je daaraan deelneemt vergeet je nooit natuurlijk. Ik werd bij wonder geselecteerd uit vele duizenden kandidaten en kreeg een eervolle vermelding. Het is leuk als je werk bewonderd wordt en het stimuleert je om verder te doen. Vreemd genoeg bleef het bij deze ene keer en kwam er geen vervolg. Ik geef toe dat ik er geen passie van maak om bij wijze van hengelwedstrijd steeds de grootste vis te vangen. Nee, voor mij moet het fun blijven en geen competitie. Cartoons maken is de haiku van de illustratie. Ik geef hierbij enkele werkjes prijs die ik tot verleden jaar heb gemaakt voor de kartoenale van knokke heist. Geen grootse dingen maar vingeroefeningen van een gedreven tekenaar.
Pagina 1 van een stripverhaal dat zich te Damme afspeelt. Door het aanklikken van de afbeelding zou het op een groter formaat moeten zichtbaar worden. Het zou aanvankelijk een stripverhaal in 48 pagina's geworden zijn. Ik heb er zelf een 3 delige kortstrip van gemaakt. Zo gaat niet alle inspanning verloren van het vele werk dat zo'n opgave heeft gekost.
Mijn moleskine schetsboekje raakt geleidelijk aan vol. Losse krabbels die bij mij opborrelen tijdens het lezen van een boek of het bekijken van een film. Soms vormen ze de aanzet voor een later schilderij of tekening. Ik heb ze bij mijn vorig artikel 'goede voornemens' krabbelmuzen genoemd. Inderdaad, ze scherpen mijn fantasie aan. Eigenlijk kan ik deze oefening iedereen aanraden. Zelfs bedrijfsleiders, bazen en managers zouden het beter doen. Heel dikwijls stel ik vast dat het empathisch vermogen (emotioneel kunnen invoelen bij je medemens) bij deze personen ver zoek is. Het aanscherpen van de Muze is trouwens goed om je eigen gevoelens te exploreren. Hoe kun je trouwens anderen gaan inspireren als dat bij jezelf niet geregeld wordt aangescherpt. Zou tekenen dan toch iets therapeutisch hebben?
Ik hou van dieren. Volgens mij zijn het de enige wezens die je open en eerlijk in de ogen kunt kijken (los van elk roofdiereninstinct). Meestal wordt de trouwe viervoeter in een kwaad daglicht gesteld. Hoe dikwijls is dit niet het gevolg van het baasje. Heel wat frustraties worden gekanaliseerd op de stilzwijgende (blaffende) hond. Ah, als de dieren konden spreken, we zouden wel wat horen. Waarom bijten sommige honden naar de mens? Een mooie opdracht voor wetenschappers maar vergeet niet stil te staan bij de opvoeding en behandeling van het huisdier. Ik heb heel veel dierenleed gezien in het hondenasiel. Honden die uit een rijdende wagen gedropt worden. Anderen worden vastgemaakt aan een boom,... Erg is dat! Als ode aan de trouwe viervoeter heb ik er een schilderij over gemaakt. Vrienden van mij gaven een foto van hun huisdier met de opdracht maak er iets mooi van. In de 17e en 18e eeuw werden dieren soms vermenselijkt afgebeeld. Welnu, in het kielzog van deze kunstenaars heb ik net hetzelfde gedaan. Het is nog niet afgewerkt maar het komt goed!
Het nieuwe jaar is begonnen. De eetfestijnen en de vele dranken maken geleidelijk aan plaats voor een noodzakelijke soberheid. Meteen een periode bij uitstek om de goede voornemens op een rijtje te zetten. Na twee maanden niet geblogd te hebben wordt het stilletjes tijd om daaraan iets te doen. Het was niet de tijd noch het verlangen dat mij ontbrak om te bloggen! De alledaagse beslommeringen hielden me in de ban. Voor tekenen of schilderen was er amper ruimte. Te omslachtig en de werkstress hield me in zijn klauwen. Het enige wat mogelijk was, bleek lezen om verloren tijd in te halen (op de trein, tijdens de middagpauze,...), wat muziek spelen op de alt blokfluit na het avondeten en af en toe wat schrijven en soms wat foto's nemen. Voor de vrienden van de kunst het sluitend bewijs dat de Muze zich in verschillende gedaantes manifesteerd. Voortaan neem ik het besluit om op geregelde basis l'ArtMuze te voeden met nieuwe vruchten van mijn creatieve geest. Heel recent hou ik een klein notitieboekje bij de hand waarin ik losse krabbels teken. Die gedachte is bij mij opgekomen tijdens het schrijven van een idee of een passage uit een boek dat mij frappeert. Volgens mij zijn het dingen die tot stand komen in de schemerzone van de geest. Sommige mensen die telefoneren krabbelen soms niets vermoedend op een stukje papier allerhande zaken zonder dat ze er bewust bij stilstaan. Welnu dat zijn mijn 'krabbelmuzen'. Vooraleer ik dit eerste intermezzo afsluit wil ik graag nog even een landschapsimpressie meegeven van de zee. De foto hierbij werd genomen aan de Belgische westkust in de maand december. Geen sneeuw maar wel gebroken lucht met wolken en heel veel water dat ook inspirerend kan werken. Tot binnenkort!
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
