Ik ben kimberly
Ik ben een vrouw en woon in west - vlaanderen (belgie) en mijn beroep is kinderverzorgster.
Ik ben geboren op 10/04/1995 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie.
student vives kortijk
kleuteronderwijs via afstandsonderwijs
Religie, Zingeving en Levensbeschouwing
11-06-2018
Samenleven is het wel zo gemakkelijk?
Heb je u eigenlijk ooit al eens afgevraagd of het samenleven wel zo makkelijk is?
Laten we zeggen dat onze wereld niet gemaakt is voor
zoveel mensen met diverse nationaliteiten.
Wie had ooit gedacht dat Belgie zoveel verschillende culturen
in hun landje gingen hebben?
Niemand natuulijk Belgie is al zo een klein landje en er komen meer
en meer mensen hier na toe .
Deze mensen hebben dan nog eens een heel ander leven dan het onze
en houden zich niet altijd aan de voorgelegde regels die wij
voorstellen als ze hier willen verblijven.
Deze bepaalde mensen doen enkel maar waar ze zelf zin in hebben
en houden geen rekening met ons.
Dus of dat onze maatschappij gemakkelijk is om samen te leven
denk ik niet er zijn veel te veel verschillen aanwezig die dit onmogelijk maken.
Neem nu gewoon al eens het verschil van de geloven, in bepaalde scholen mogen
er geen hoofddoeken gedragen worden wat ik natuulijk wel versta maar deze
mensen dan niet en dit zorgt voor een discussie .
Ook zorgen deze mensen dat onze wereld als het ware een soort van oorlog gebied
worden we leven niet met elkaar maar als het ware tegen elkaar.
Ik denk dat niet iedereen hier evenveel bij stilstaat .
Er zijn altijd wel mensen die een positieve kijk hebben op de wereld
en geloven dat dit iets is dat vanzelf gaat .
Maar dan heb je ook de negatieve kijk op de wereld
die gaan er heel anders van uit die zien het meer als een bedreiging.
Waarom de mensen aanvaarden in onze maatschappij
als ze zich toch niet aan de regels houden en gewoon doen waar ze zin in hebben.
Sommige mensen zijn ook racistisch en geven deze mensen
al zeker geen kans om zich te bewijzen , deze willen de mensen zo
rap mogelijk terug weg.
Het is hun land en zij gaan er alles aandoen om dit te beschermen koste wat kost.
Dus op de vraag is het makkelijk al samen te leven.
Ik denk het niet de mens is op zoveel vlakken verschillend dat
dit een zeer moeilijke taak is voor de mens.
Dan kijken we niet enkel naar de huidskleur , taal , geloof maar
er komt zoveel meer bij kijken dan enkel dit.
Mensen worden ook anders bekeken wanneer ze niet mooi zijn ,
zich niet verzorgen of er gewoon 'raar' uitzien.
De wereld bestaat zo uit vooroordelen dat het leven enkel maar moeilijker word.
Waar zijn de gelijke kansen gebleven?
Waarom word iedereen zo afgebroken?
Kunnen we gewoon niet iedereen een kans geven in plaats van zich op het uiterlijk te baseren.
Welke goede kenmerken zijn er nodig voor een goede samenleving?
Welke goede kenmerken zijn er volgens mij nodig voor een goed samenleving
Betere omgang met de diversiteit .
Het is niet omdat mensen anders zijn dat de gemeenschap ze anders moeten gaan behandelen.
Ik vind dat iedereen hetzelfde moet worden behandeld worden.
Als er mensen naar ons land komen moeten ze leven naar onze regels
en niet verwachten dat ze kunnen doen wat ze zelf willen.
Maar ik vind dan wel dat mensen die slecht zijn voor de mensheid of de samenleving gestraft moet worden.
Het maakt niet uit wie of wat ze doen als het niet mag moet het bestraft worden.
Geweld moet van de straten zodanig dat de mensen zich weer veilig kunnen voelen.
Al dat onnodig geweld hoeft toch niet ik zeg ook niet dat er vrede moet zijn maar gewoon
kunnen samenleven onder 1 dak moet toch lukken?
Is de wereld daar niet groot genoeg voor ?
Ik denk dat onze wereld niet gemaakt is om met zoveel verschillende culturen samen te leven.
Geweld is iets dat moet bestraft worden en meer dan dat het nu is .
Mensen komen veel te gemakkelijk met hun daden weg.
Er moet ook iets gedaan worden aan al die keuze mogelijkheden.
Waarom al die dingen die hetzelfde zijn maar gewoon een andere naam hebben?
Is het gewoon niet simpel om minder keuze te hebben , want hoe meer keuze er is hoe meer druk er ontstaat.
Net het zelfde met altijd het nieuwste te moeten hebben , dat is toch puur geld verspilling.
Sommige mensen willen gewoon niet onder doen voor andere mensen en geven al hun geld dat ze hebben hieraan worden ze zelf in een bepaalde armoede gaan leven.
Armoede is ook nog zoiets moest het leven niet zo duur zijn zou er zoveel minder armoede ontstaan maar dit is ook mede gemaakt door dat er meer en meer mensen zich bevinden in onze maatschappij.
Er zijn zoveel dingen die er moeten veranderen in de wereld maar niet alles kan je maken zoals jij het wilt.
Soms moet je aanvaarden dat dit nu ons leven is en we er niks kunnen aandoen.
Er zou ook veel meer moeten gewerkt worden rond het goede doel te steunen.
Al die acties en zo weinig mensen die deze willen steunen.
Moesten de mensen elkaar meer steunen zou alles al veel beter zijn.
Iedereen kan wel eens in dezelfde situatie terecht komen als deze van de acties.
De Antwerpse schepen voor Diversiteit en Inburgering Fons Duchateau (N-VA) heeft het migratiedebat in ons land op scherp gesteld in een interview met de krant De Standaard. Volgens Duchateau riskeren we onder de voet gelopen te worden als vreemdelingen onze basisnormen en -waarden niet overnemen. Voor je het weet is het dragen van de hoofddoek hier de norm. Zijn uitspraken lokken flink wat reacties uit op sociale media.
Antwerpen heeft al meer dan haar deel gedaan voor de opvang van migranten, vindt Duchateau in het interview. Wij vangen al 45 procent op van alle erkende vluchtelingen die in Vlaanderen een leefloon krijgen. 60 procent van de leerlingen in het lager onderwijs heeft vreemde roots. Het is net niet dweilen met de kraan open. U begrijpt dat ik niet op de eerste rij zit om nog meer asielzoekers op te vangen. We kunnen het net bolwerken. Maar als de instroom van vluchtelingen blijft aanhouden, wordt het moeilijk. De emmer is vol. Er moeten geen druppels meer bij. Ik wil hier geen Brusselse toestanden.
Cursus Nederlands
Duchateau drukt er ook op dat vluchtelingen die zich aanmelden in Antwerpen, van dichtbij worden opgevolgd. We nemen hen bij hun nekvel. We sturen hen op een cursus Nederlands, een inburgeringscursus en loopbaanbegeleiding van de VDAB. We laten de mensen niet langer met rust. Wie hier komt wonen, moet bereid zijn honderd procent deel uit te maken van onze maatschappij, klinkt het resoluut.
We kunnen het net bolwerken. Maar als de instroom van vluchtelingen blijft aanhouden, wordt het moeilijk. De emmer is vol. Er moeten geen druppels meer bij
Mensen maken zich zorgen over de maatschappij waarin hun kinderen opgroeien. Als integratie niet leidt tot assimilatie van de basisnormen en -waarden van onze samenleving, zullen we na verloop van tijd niet meer spreken over integratie, maar over invasie. Dat jaagt mensen schrik aan. Waarmee ik niet zeg dat er honderd procent assimilatie moet zijn. Ik heb het hier niet over bloemkool met bechamelsaus, zegt hij.
Grotere kader
Volgens Duchateau gaat het alleen om het aanvaarden van het grotere kader van onze samenleving. De grondwaarden: vrijheid en gelijkheid. Respect hebben voor holebis, aanvaarden dat vrouwen voor honderd procent gelijk zijn. Dat er een scheiding is tussen kerk en staat. En dat geloofsregels op elke manier ondergeschikt zijn aan de burgerlijke regels. We moeten geestelijke leiders ook voor hun verantwoordelijkheid stellen. Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis. We moeten waakzaam zijn voor onze vrijheden. Ook in het belang van de moslimvrouwen.
We moeten geestelijke leiders ook voor hun verantwoordelijkheid stellen. Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis
Mensen willen meer en meer hun eigen normen en waarden kiezen die niet gelijk staan met de onze.
Ze kiezen zelf welke ze wel willen en welke niet ze volgen niet de nodige regels.
Als we eens kijken naar de cijfers vangen we voor bijna de helft aan mensen op
en kunnen we dit nu al amper volhouden , maar het probleem is dat er meer en
meer mensen in onze organisatie willen komen maar er is te weinig tijd en plaats voor.
We sturen hen op een cursus Nederlands, een inburgeringscursus en loopbaanbegeleiding van de VDAB. We laten de mensen niet langer met rust. Wie hier komt wonen, moet bereid zijn honderd procent deel uit te maken van onze maatschappij
Met deze zin ga ik totaal akkoord ik vind dat de mensen voor 100 procent moeten voorbereid worden op
onze samenleving het is niet de bedoeling dat ze er van uit gaan dat alles makkelijk is in het leven .
Iedereen moet werken voor zijn leven dus zij ook ze zijn niet anders dan ons.
Voor iedereen moeten de zelfde regels gelden .
Dit is dus een artikel waar ik volledig mee akkoord ga .
Onze maatschappij is niet meer zoals het geweest is .
Alles is zodanig veel en rap veranderd dat we bijna niet meer kunnen volgen.
Sinds er meer en meer gewerkt word rond en met technologie is er veel anders dan het vroeger was.
Maar deze verandering wel niet enkel negatieve dingen zeggen
de technologie zorgt ook voor goede dingen.
We regelen als het ware ons leven mee en hebben ook meer sociaal contact dan voordien.
Mensen willen telkens het nieuwste van het nieuwste ook al is het andere nog niet versleten.
Mensen willen mee zijn met de tijd als het ware erbij willen horen en dit kan
enkel door het nieuwste te kopen terwijl het oude nog niet versleten is en in
de kast ligt te liggen .
Ook bij voeding is er meer en meer keuze waarom al die soorten chips met dezelfde smaak maar andere reclame?
Waarom legt de maatschappij zoveel keuzedruk op ons?
Er zijn meer en meer mensen die te maken krijgen met armoede , ze leven op straat , hebben geen dak boven hun hoofd of kunnen zich de basisbehoeften niet meer veroorloven .
Of komt het toch door het feit dat mensen alles willen ook al kunnen ze het niet betalen?
Is het omdat het leven zou veel duurder is geworden of misschien omdat er teveel mensen zijn en te weinig middelen?
Maar was het enkel maar armoede dat slecht was in de maatschappij er is zoveel meer in onze wereld.
Zoals bijvoorbeeld al dat onnodig geweld , kindermishandeling , partnergeweld of wat dacht je van al dat geweld op de straat .
De mensen worden zonder reden vermoord en de mensen die het doen zijn er nog trots op ook .
Waar zijn we toch mee bezig ?
Waarom kunnen al de mensen gewoon niet samen leven zonder elkaar te willen vermoorden.
Okee we zijn al mensen met verschillende huidskleuren en culturen maar dat is toch geen reden hier toe ?
Er bestaat al genoeg meningsverschillen in de wereld zonder dat we er zelf nog meer moeten maken omdat
mensen anders gaan geloven of leven.
Iedereen heeft het recht op een goed leven vol respect en liefde voor elkaar.
Net als het zorgen voor het milieu is blijkbaar iets zeer moeilijk om te doen ,
we konden de opwarming deels vermijden moesten we er wat meer oog voor hebben
maar nee we denken enkel maar aan ons zelf.
Dan moeten we er ook maar de gevolgen gaan van dragen , onweer , overstromingen , geen water meer , of eilanden die verdwijnen al de mooie stukken natuur die we zomaar laten doodgaan.
Het is jammer dat andere mensen van onze fouten de schuld ervan moeten dragen
sommige mensen hebben het al moeilijk genoeg zonder dat wij ze daar bij helpen.
Er zijn dan ook verschillende soorten geloven de ene natuurlijk wat sterker
dan de andere.
Er zijn weinig mensen die pressies hetzelfde gaan geloven maar
er kunnen wel altijd gelijkenissen aanwezig zijn.
Geloof brengt ook de mensen dichter bij elkaar.
Voor mij bestaat er niet iets als een god waar je in kan geloven.
In mijn ogen zijn het enkel verhalen die ons tot het geloven van een god aanzetten.
Door het feit dat we hier als het ware van kleins af mee opgevoed zijn gaan de
mensen dit gaan geloven tot ze wat ouder zijn en hier meer over te weten komen.
Oké we worden thuis opgevoed als er iemand sterft om naar de kerk te gaan , of als er
een koppel gaat trouwen en bij een geboorte van een baby maar verder dan dat komen
wij toch eigenlijk niet naar de kerk?
Het is niet dat onze ouders iedere zondag naar de kerk gaan nee, ze gaan enkel maar
wanneer ze moeten .
We gaan naar een school die katholiek opleidingen heeft maar wilt dit dan zeggen dat
we moeten gaan geloven dat er zoiets bestaat als een God.
Nee we doen gewoon wat van ons verwacht wordt hoe we als het ware worden opgevoed
van onze ouders.
Ik zeg niet dat ik niet geloof in personen of dingen die niet echt bestaan.
Ik geloof bijvoorbeeld dat de mensen die wij verloren hebben hierboven zijn en over ons waken.
Ik zie deze personen aan als mijn 'god'.
Maar de persoon die mensen als 'god' omschrijven geloof ik dan niet in .
Geloven is voor mij meer in dingen geloven dat je weet of ziet in het echt .
Ik geloof dan meer op het vlak van "God" de dingen die je kan bewijzen het wetenschappelijke.
Of de dingen waar je zelf in wilt geloven omdat je dat nodig hebt om iets te kunnen verwerken of verder te gaan met je leven als het ware gaan geloven in de fantasie die je hebt over bepaalde dingen.
Als ik dit opzoek in de cursus ben ik soort van agnosticisme persoon.
Dit wil eigenlijk zeggen dat er geen definitieve uitspraak kunt doen over het al of niet bestaan van een god:
we kunnen dit immers niet weten.
Als we ons eens verder verdiepen in de dimensies rond levensbeschouwing kom je tot het volgende.
Rituele dimensie is iets waar je in meegaat als het ware neem nu je communie , doopsel dit
zijn al dingen die je dood in het leven maar is het omdat je er in gelooft er zo mee opgevoed bent?
De mythologische dimensie is dan eerder een dimensie waar ik niet in geloof .
Er is nergens bewijs dat god de wereld heeft gemaakt in 7 dagen .
De doctrinele dimensie heb ik totaal niet .
We hebben dan nog de ethische dimensie dit is dan ook een dimensie waar ik in terug kan vinden.
Je wilt altijd het goede doen voor iedereen en voor de wereld of je nu gelooft of niet.
Sociale dimensie is ook weer ene die niet aan mij besteed is , ik ga enkel naar de Kerk als het echt moet
zoals een begrafenis of trouw anders krijg je mij daar niet binnen.
Maar ik moet dan wel toegegeven wanneer ik ergens op reis ben ik altijd wel eens
een kerk ga bezoeken en de schoonheid kan aanvaarden die er is .
Ook ga ik altijd een kaarsje gaan doen branden voor de mensen die in mijn familie zijn gestorven.
De laatste is de ervaringsdimensie deze past zeker niet bij mij.
COLUMN. Stop met geluk najagen, je wordt er alleen maar ongelukkig van
Stop met per se gelukkig te willen zijn. Daar word je alleen maar ongelukkig van. Dat is de opmerkelijke boodschap van schrijfster Emily Esfahani Smith. Volgens haar hebben alle hippe geluksgoeroes met hun zelfhulpboeken ons vooral de verkeerde kant opgestuurd. Veel beter is het om op zoek te gaan naar meer zin en betekenis. Dáár word je pas gelukkig van.
We leven in een fantastische tijd. In alle opzichten wordt de wereld er alleen maar beter op. Zeker als je in West-Europa of Amerika leeft. We hebben redenen te over om gelukkig te zijn en toch voelen mensen zich miserabeler dan ooit. De zelfmoordcijfers blijven stijgen en steeds meer mensen kampen met een depressie. Dat is toch een vreemde paradox?
De schuld van dat alles, volgens Emily Esfahani Smith, die in Canada opgroeide maar nu in Amerika woont? Onze obsessie met geluk. Daarover schreef ze het boeiende boek De kracht van betekenis, dat ze deze ondertitel meegaf: Hoe zin te geven aan je leven. Net de vraag die een jaar lang boven mijn hoofd hangt, en dus moést ik haar spreken toen ze onlangs in Antwerpen was. Benieuwd of zij mij nog goede raad kon geven.
Perfecte man, perfecte job
Emily Esfahani Smith FOTO: JONATHAN DURLING
We denken dat geluk de oplossing zal zijn voor al onze problemen. Ik dacht het zelf ook. Ik heb eveneens de dingen nagejaagd waarvan iedereen je voorhoudt dat ze je gelukkig zullen maken. Ik wilde succesvol zijn, de perfecte man vinden, het perfecte appartement en de perfecte job. Tot ik besefte dat die zoektocht me alleen maar ongelukkiger maakte. Het zorgde ervoor dat ik steeds méér wilde, en me uiteindelijk vooral onvoldaan voelde.
Ik studeerde filosofie, en wat later positieve psychologie. Toen leerde ik dat er steeds meer wetenschappers zijn die wijzen op het verschil tussen een gelukkig en een zinvol leven. Wie geluk nastreeft, die neemt vooral. Wie een zinvol leven probeert te leiden, die geeft in de eerste plaats. Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal eerder op zoek zouden willen gaan naar meer zin, maar geluk is de sirenenzang die ons daarvan afleidt. Het zegt: ik weet hoe je de existentiële leegte die je voelt kan opvullen! Met succes en rijkdom! Terwijl die leegte alleen opgevuld kan worden met meer zin.
Nooit beroemd, en dat is OK
Hoe je dat kan doen, vertelt Esfahani Smith in De kracht van betekenis, waarin ze de persoonlijke verhalen van mensen die ze ontmoette, koppelt aan de resultaten van recent wetenschappelijk onderzoek. En uiteindelijk concludeert ze dat er vier manieren zijn waarop iedereen meer zin kan geven aan zijn leven. Vier pijlers van een zinvol bestaan: ergens bijhoren, een doel hebben, verhalen vertellen en transcendentie ervaren. Bondig uitgelegd? Door relaties en verbintenissen voelen we ons waardevol. Via het vinden van een motiverend doel geven we vorm aan ons leven. Door het uittekenen van de verhaallijn van ons leven, leren we onszelf en de wereld beter te begrijpen. En via het ervaren van transcendentie, via kunst of natuur, voelen we ons verbonden met een groter, betekenisvol geheel.
Wat mijn goede raad voor jou, als zinzoeker, zou zijn? Dan moet ik denken aan een artikel dat ik onlangs schreef voor The New York Times, en waar ik veel meer reacties op kreeg dan ik had verwacht: Je zal nooit beroemd zijn, en dat is OK. Daarin had ik het over het idee dat velen koesteren dat je, om een zinvol leven te leiden, vooral iets bijzonders moet doen. Veel jongeren denken dat. Ze vinden dat ze op het einde van hun leven een humanitaire crisis opgelost moeten hebben, of de remedie tegen kanker gevonden moeten hebben, of toch minstens een bedrijf opgericht moeten hebben dat het verschil maakt.
Probeer goed te doen
Maar dat is helemaal niet nodig. Maak je niet zoveel zorgen over dat zulk soort grote aspiraties. Vraag je eerder af hoe je een verschil kan maken in je kleine kring, je lokale gemeenschap. Het is zoals George Eliot het in 1872 al schreef in haar romanklassieker Middlemarch. De vrede in de wereld wordt bewaard door mensen die niet herinnerd zullen worden, die rusten in graven die niet bezocht worden, maar die hebben bijgedragen tot de goedheid in deze wereld. Zij zijn de reden waarom onze wereld blijft draaien. Omdat zij trouw hun rol gespeeld hebben in het leven. En dat zijn wij. De meesten onder ons zijn gewone mensen. En wij kunnen ons leven betekenis geven door gewoon de rol te omarmen die we spelen. Door de kwaliteiten en de talenten die we hebben gekregen ten volle te benutten. Door te proberen om zo goed te zijn als we maar kunnen zijn. Stel je ten dienste van de wereld en probeer goed te doen.
Daarnaast: kijk hoe je de vier pijlers meer een plaats kunt geven in je leven. Vraag je af op welke manier die pijlers nu al een rol spelen, want misschien besef je niet eens hoe ze nu al zin aan je leven geven. Probeer vervolgens om ze ook een rol te laten spelen in het leven van anderen. Je kinderen, je collegas.
Geluksbubbel staat op springen
Ik neem haar opdracht mee. Maar voor ik afscheid neem, toch nog dit: heeft ze soms niet het gevoel dat ze in de woestijn staat te prediken, als ze ziet dat iedereen toch vooral geluk in elke mogelijke vorm blijft najagen?
Volgens mij heeft de geluksbubbel onderhand zijn maximale omvang bereikt. Er is behoorlijk wat onderzoek dat erop wijst dat er een verschuiving plaatsvindt richting zin. Dat we naar een maatschappij evolueren waarin materialisme en succes een minder grote rol spelen en mensen meer waarde gaan hechten aan zin-gebonden dingen. Je ziet het hier en daar in scholen, waar men het zogenaamde character education een grotere rol laat spelen. Waar je niet alleen wiskunde moet kennen, maar waar je ook leert over zingeving en morele waarden. Je ziet het zelfs in het bedrijfsleven, waar mensen zich beginnen af te vragen wat hun bedrijf de maatschappij voor zinvols te bieden heeft.
Dit krantenartikel ( colum) gaat er over hoe mensen gelukkig zijn in het leven.
Iedereen denkt altijd maar dat alles perfect moet zijn in het leven om gelukkig
te zijn maar dan hebben ze het mis , hoe meer je perfect doet hoe ongelukkiger
je wordt want je kan perfectie niet evenaren , het is nooit perfect je leven.
Wetenschappers hebben het niet over gelukkig zijn maar over een zinvol leven
hoe je dit best leeft om gelukkig te zijn het gaat niet om wat je hebt in het leven
maar over de dingen die je doet in je leven de mensen die je helpt om zelf
gelukkig te worden.
Mensen hebben zodanig verkeerde kijk op de wereld dat ze gelukkig zijn ook
heel anders gaan bekijken.
Door dit artikel ga je heel anders op het leven gaan kijken.
Duurzaam leven bestaat eigenlijk uit 4 grote delen.
Het ene natuurlijk wel makkelijker dan het andere om aan te werken.
Als we eens kijken naar ons eerste onderdeel zien we duurzame voeding.
Wat houd dit allemaal in of wat zijn de dingen die we makkelijk kunnen aan werken?
Waarom eten mensen eigenlijk zoveel? zoveel mensen die met ziektes hierdoor
moeten leven of mensen die gewoon lichamelijk zeer zwaar geworden zijn.
Moesten de mensen nu gewoon eens wat minder gaan eten en niet altijd meer en meer willen
dan zouden er al veel problemen kunnen opgelost geraken.
Want hoe eerlijk is het eigenlijk voor de mensen die amper iets te eten hebben
en wij als het ware alle overschot die we hebben zomaar in de vuilbak gaan gooien.
Doet dit dan niks met jullie ?
Mensen denken dat vis een betere manier is om duurzaam te gaan leven maar in feite is vis
even erg als vlees eten.
Mensen zouden als het ware beter vegetarisch gaan leven wat niet voor iedereen een even
makkelijke manier van leven is , sommige mensen hebben nood aan vlees op hun bord.
Moesten deze mensen gewoon al eens 1 dag of 2 dagen zonder vlees leven zou het al zeer
veel beter zijn.
De grote uitdaging is om regionale,
seizoensgebonden, vleesarme en
fairtradevoedingspatronen eten te voorzien het is een zeer groot voordeel voor onze milieu .
Het tweede puntje dat ik met jullie wil bespreken is duurzame mobiliteit.
Transport zorgt er voor dat we een zeer grote hoeveelheid uitlaatstoffen hebben.
Er zijn meer en meer gemeenten die bepaalde auto's gaan verbieden dit is om er voor
te zorgen dat deze stoffen niet in hun gemeente komen.
Eigenlijk is dit wel een goede oplossing maar hebben ze jammer genoeg niet gedacht
aan de mensen die zo een auto niet kunnen veroorloven of nog met een auto rijden
met de brandstof die de gemeentes verbieden.
De wereld gaat soort van ons gaan verwachten dat we meer met de fiets gaan verplaatsen
of het openbaar vervoer gaan gebruiken in plaats van alle auto's op de baan.
Maar moesten mensen toch nog met de auto willen zich verplaatsen is het misschien voor
hen een idee om samen te rijden zodanig dat er toch wel minder auto's op de baan zijn.
Het derde puntje gaat over duurzaam toerisme.
Toeristen
verstoren de biodiversiteit en leggen druk op kwetsbare
ecosystemen (op reis gaan naar Antarctica, koraalriffen, tassen van
reptielenleer als souvenirs kopen ).
Toeristen
in luxehotels verbruiken meer water dan thuis.
Er wordt ook zeer veel airco , verlichting , voedsel gebruikt ze zorgen als het ware enkel maar voor
dat we niet duurzaam omgaan met deze dingen gelukkig gaat het hier maar over 5 procent maximum.
Naast de toeristen zelf hebben we ook nog het vliegverkeer zelf die voor problemen zorgen op duurzaam vlak.
Waar we nog last van hebben is dat de mensen geen respect hebben voor de lokale sociale en religieuze waarden.
En als laatste hebben we dan nog duurzaam wonen.
Wonen zorgt voor een 30 procent van onze ecologische voetafdruk.
Er worden al veel inspanningen gedaan, maar een
langetermijnvisie is gewenst. De Vlaamse regering kondigde in 2016 daarom een
volledige betonstop aan vanaf 2040. Vanaf dan zal er
op open ruimtes niet meer gebouwd mogen worden.
Reeds vanaf 2025 zal de
hoeveelheid open ruimte dat nog dagelijks bebouwd
mag worden, evenwel nog
slechts de helft
bedragen van wat het vandaag de dag is.
Voor de bestaande huizen hebben ze dan ook al andere regels voorzien zoals het renoveren op
een energiezuiniger manier.
Verder moeten woonruimtes flexibel, aanpasbaar en
multifunctioneel ingericht zijn.
Een gebouw moet verschillende decennia aanpasbaar
zijn aan veranderde functies
en noden in gebruik van de mensen die er wonen,
als bijvoorbeeld de kinderen het
Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen
Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen. Veelal kleinschalige projecten, maar enkele landen koesteren ook ambitieuze plannenDeel op Facebook
11.11.11 focust dit jaar op de prijs die het Zuiden betaalt voor de (onze) klimaatopwarming. Maar intussen zitten ze ter plekke ook niet stil. Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen: kleine projecten hebben een instanteffect op mens en milieu, en enkele landen koesteren ambitieuze plannen.
Daar waar in Europa ecologie nog vaak een zaak is van goedverdienende hogeropgeleiden die zich zuinige maar dure hoogtechnologische snufjes kunnen permitteren, is in Afrika vaak het omgekeerde het geval: met enkele simpele duurzame ingrepen kan de levenskwaliteit van de allerarmsten er spectaculair op verbeteren.
Zonneoven
Een mooi voorbeeld hiervan is SEE of Solar Energy Economy, een onlangs gestarte Europees-Afrikaanse samenwerking om koken op zonne-energie te promoten. De technologie achter de kooktoestellen is uiterst eenvoudig: spiegels bundelen de zonnestralen, die zo het eten kunnen verhitten tot zo'n 135 à 250 graden. Er komt dus geen elektriciteit aan te pas, noch dure of ingewikkelde onderdelen.De voordelen van het systeem zijn legio. Eén toestel zou gemiddeld zo'n ton hout per jaar kunnen besparen, en op die manier een aanzienlijke bijdrage leveren tegen het probleem van de voortschrijdende ontbossing in Afrika. Eén familie gebruikt er immers jaarlijks gemiddeld zo'n vier ton brandhout. Na de aanvankelijke investering leveren de apparaten bovendien een flinke besparing op: velen van de armste Afrikanen besteden maar liefst een derde van hun inkomen aan energie.
Daarbij komt nog dat er elk jaar naar schatting 1,6 miljoen mensen, de helft van hen kinderen, sterven aan luchtwegenaandoeningen ten gevolge van verontreinigde binnenlucht. En jonge meisjes zijn dagelijks vaak uren in de weer met het sprokkelen van hout, tijd die ze niet op de schoolbanken kunnen doorbrengen.
SEE is mede opgericht door de Fransman Didier Delval, CEO van Carbocia, die in het verleden al een soortgelijk project opzette met de Malinese vzw Mali Tilé. De bedoeling is dat de organisatie de zonneovens mee gaat financieren - een toestel kost zo'n 200 dollar maar wordt ter plaatse verkocht voor 70 à 100 dollar - en de lokale bevolking opleidt in het gebruik ervan. Er zijn momenteel al zo'n 200 apparaten in gebruik.
Minizonnepanelen Eerder berichtten we op de Planet Earthsite van Knack ook al over het groeiende succes biogasinstallaties in West-Afrika ('West-Afrikaanse gezinnen koken op koeienmest'). Biogas is gemakkelijk en goedkoop te winnen uit mest en organisch afval, en bovendien veel beter voor milieu en gezondheid dan koken op hout.
En nu ook zonnepanelen steeds goedkoper en efficiënter worden, worden ze stilaan betaalbaar voor heel wat Afrikanen. Zo meldde 'The New York Times' dat er in afgelegen boerendorpjes in Kenia, ver van het elektriciteitnet, steeds vaker minizonnepanelen op de huizen verschijnen. Ze kosten nauwelijks zestig euro, en produceren net genoeg energie om een gsm op te laden en een viertal zuinige lampen te laten branden.
Het lijkt weinig naar Europese normen, maar voor mensen die tot voor kort na zonsondergang waren afgesloten van de wereld en de avond doorbrachten bij het licht van een flakkerend vuur, maakt het wel degelijk een groot verschil. Zo verbeteren bijvoorbeeld de schoolresultaten van de kinderen doordat ze 's avonds genoeg licht hebben om te studeren. En besparen de gezinnen op kaarsen, batterijen en kerosine voor de lampen. Ook in andere Afrikaanse landen groeit de markt voor zulke kleine, goedkope systemen van hernieuwbare energie.
Wind Farm Al blijft het niet bij kleinschalige projecten. In Kenia wordt momenteel volop gewerkt aan de Lake Turkana Wind Farm, het grootste windpark van Afrika. Bij oplevering in 2014 moeten de meer dan 350 windturbines samen zo'n 300 megawatt leveren, of bijna dertig procent van de huidige elektriciteitsbehoefte van het land. Het Turkanadistrict is een erg heet en kurkdroog gebied dat tot voor kort economisch oninteressant werd geacht. Tot twee Nederlandse ondernemers opmerkten dat het er bijna onophoudelijk hard waait.
In Rwanda, het dichtstbevolkte land van Afrika, onderzoeken de autoriteiten momenteel of ze elektriciteit kunnen opwekken met geothermische energie. Maar het grootste milieusucces heeft het land geboekt met zijn strikte verbod op plastic zakken. Sinds 2006 mogen er geen plastic draagtassen meer gebruikt worden of het land binnenkomen. Omdat boeren klaagden dat het zwerfvuil hun oogsten aantastte, en geblokkeerde afvoersystemen bij hevige regens voor overstromingen zorgde. Rwanda dreigde te verstikken onder de plasticberg maar wist het tij te keren. Buurlanden als Tanzania, Kenia en Oeganda hebben intussen het voorbeeld gevolgd.
Ecologie in Afrika wordt gekenmerkt door een groot pragmatisme. Waardoor de projecten interessante casestudy's worden voor het Westen, waar ecologie nog vaak een zaak is van hightech, ingewikkelde constructies en grote budgetten. Terwijl simpeler oplossingen dikwijls voor de hand liggen.
Jan Haeverans
In dit artikel gaat het over hoe ze met de kleinste dingen
de mooiste resultaten kunnen behalen.
Hoe ze het leven een beetje aangenamer kunnen maken voor de mensen.
Het is mooi om te zien hoe de wereld zich in zet voor andere mensen.
En als je eens kijkt naar de resultaten die ze behalen gewoon prachtig
zulke kleine dingen die eigenlijk zoveel kunnen besparen in het leven.
Dat is gewoon onvoorstelbaar.
Neem nu het gebruiken van spiegels als kookvuur gewoon geniaal toch.
Moesten wij maar zo eens gaan leven het lukt ons geen dag zoveel respect
voor die mensen die zo leven en gelukkig zijn met de kleinste dingen in het
leven. Voor hun telt alles om minder in de armoede te moeten leven.
Ze leven namelijk al met zo goed als niks in het leven ik zou het niet
kunnen wij leven puur van luxe en kunnen niet meer zonder.
uiteenzetting van prof. Tim Jackson over welvaart zonder groei en een pleidooi voor een overgang van een ander ecologisch model
Volgens de uiteenzetting van de professor draait alles rond hoop.
Maar we zitten soort vast in een dilemma : we kunnen niet leven ermee, maar ook niet zonder.
Ofwel buigen we het systeem af ofwel laten we de planeet crashen.
Eigenlijk is dit geen eerlijke of gemakkelijke keuze.
Het enige wat we eigenlijk kunnen doen is een soort van blind vertrouwen hebben in onze eigen slimheid , technologie en efficiëntie.
Hij heeft niks tegen efficiënties maar vind ook wel dat we eens een blik op de cijfers moeten werpen zodanig dat we meer kijken naar de realiteit.
Alles draait om koolstof maar kunnen we met ons systeem de voorgeschreven waarden behalen?
We gebruiken technologie als het ware als een soort van taal om met anderen te communiceren.
Vroeger waar de mensen blij met enkel een linnen t-shirt , nu hebben we ook een t-shirt nodig maar daar blijft het niet bij we willen nog zoveel dingen meer.
Mensen willen blijven kopen en hebben meer en meer dingen nodig ook al hebben ze het eigenlijk niet nodig.
Mensen willen minder gaan uitgeven gebruiken en meer gaan sparen maar dit is net het verkeerde .
Door te gaan sparen ga je het moeilijker hebben om terug te recupereren nadien.
Waarom doen we eigenlijk de kleine dingen niet ?
We zijn zelf te druk bezig met van alles zoals: kinderen naar school doen , gaan werken , eten maken , poetsen .
We hebben zelf zodanig veel te doen en te weinig tijd dat we gewoon geen tijd maar over hebben om kleine dingen voor de economie te gaan doen .
Hij vraagt zich ook af wat voor soort mens zijn we het soort dat enkel aan zichzelf denkt of het soort dat af en toe eens een onbaatzuchtig is .
Na het horen van zijn lezing ga je op een heel andere kijk naar de wereld gaan kijken.
Er zijn zoveel dingen die hij zegt dat waar zijn , dat je er even bij stil staat.
Hij zet je letterlijk aan tot denken en doen.
Wanneer je dan eigenlijk de kijk van Peter Tom Jones gaat bekijken zie je duidelijk een groot verschil.
Er zijn ook wel dingen waar dat hij zegt maar ze zijn te verschillend .
Hij heeft meer weer wat er kan en moet veranderen.
Tim Jackson leidt maandag 17 oktober het zesde Millenniumdebat in, om 20 uur in de Gentse Vooruit.
De Britse econoom Tim Jackson, professor Duurzame Ontwikkeling aan de universiteit van Surrey en auteur van het invloedrijke boek 'Welvaart zonder groei', is maandag 17 oktober een van de sprekers op het Millenniumdebat in de Gentse Vooruit.
Nog niet zo lang geleden werd hij openlijk uitgelachen als hij zijn theorie over welvaart zonder groei uiteenzette, zei Tim Jackson in het telefoongesprek dat we met hem hadden. Maar dat begint langzaam te veranderen: links en rechts staan er politieke en economische leiders op die zijn denkbeelden ernstig nemen. En in de academische wereld is het groene duurzaamheidsdenken al langer ingeburgerd, getuige onder andere de Cradle to Cradle-beweging, die een productie zonder afval bepleit, of het Amerikaanse Millennium Institute.
De boodschap van Tim Jackson klinkt behoorlijk revolutionair in deze economisch turbulente tijden: we moeten afstappen van het groeimodel dat onze economie in een wurggreep houdt, en evolueren naar een duurzame stabiliteit.
In een notendop komt zijn pleidooi hierop neer: om onze economische motor draaiende te houden moeten zowel productie als consumptie blijven groeien. Alleen bereikt groei op een bepaald moment zijn plafond, om de simpele reden dat de middelen van de aarde eindig zijn: haar capaciteit om te geven (de grondstoffen en natuurlijke rijkdommen) en te nemen (afval en uitstoot verwerken) geraakt uitgeput. Dat is een grens waar we simpelweg niet over kunnen.
En dus moeten we een heel ander systeem bedenken, dat gebaseerd is op een nieuwe definitie van welvaart. Welvaart die niet alleen bepaald wordt door het massaal voorhanden zijn van consumptiegoederen, maar ook door de sociale cohesie van de samenleving en de gezondheid van onze leefomgeving. In Jacksons visie is er nog plaats voor beperkte, duurzame groei, maar die wordt gecompenseerd door investeringen in (openbare) diensten en het herstel van onze natuurlijke omgeving. Het resultaat is een systeem in evenwicht dat de planeet niet uitput. Een immense opdracht, daar is hij zich van bewust, maar er rest ons geen andere keus.
Is de huidige crisis een teken dat de economie zoals we die kennen op zijn laatste benen loopt?
Tim Jackson: Ik denk dat het voor de westerse landen het begin van een einde is. En we hadden het bovendien kunnen zien aankomen: de oplopende schulden, de tekorten, munten die in de problemen geraken, hoge werkloosheidscijfers, de dalende inkomens van gezinnen... Die wijzen niet alleen op instabiliteit van het systeem, maar leiden ook tot sociale onrust, en veel van de oplossingen voor het probleem creëren nog meer sociale onrust. De maatregelen om de tekorten te beperken en de schulden te beheersen hebben een destabiliserend effect op sociale investeringen en op de moraal van gewone mensen.
Vorige week moest de Belgische regering een bank kopen om ze voor failliet te behoeden. Waardoor de staatsschuld stijgt. Moeten we niet eerst de economie stabiliseren?
Hebben we nu groei nodig zodat we later het probleem van groei kunnen aanpakken? Dat lijkt me niet echt de manier. We moeten zeker de economie veiligstellen, daar bestaat geen twijfel over. Alleen gaan de maatregelen de verkeerde richting uit. In het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld gaan er grote hoeveelheden geld om, maar enkel naar bestaande bedrijfsbelangen en financiële instellingen. Dus het is niet zo dat er geen geld is, geen mogelijkheden tot economische herstructurering, maar het gaat allemaal naar het oude, falende systeem.
Wat we nodig hebben, zijn sterke sociale investeringen, maatregelen om de overheidssteun aan de financiële sector toch ten dele te recupereren, het beschermen van tewerkstelling in diensten als gezondheidszorg, onderwijs, renovatie van gebouwen, een investeringsprogramma in een koolstofarme productie en dergelijke. En het moet nu gebeuren. Laten we nu jobs vrijwaren, ecologische transitie naar een duurzame economie ondersteunen, gemeenschappen versterken, de financiële sector uitzuiveren, voor sociale stabiliteit zorgen. In het enkel najagen van groei, ondermijnen we nu al die andere terreinen.
En wat met de ontwikkelingslanden? Zij hebben toch groei nodig? Dat is een andere zaak. Een van de belangrijkste redenen voor westerse landen om te streven naar een economie zonder groei, is het feit dat net die groei de economie destabiliseert. Maar wat me in eerste instantie over het probleem van groei deed nadenken, was het enorme verschil in inkomen en in toegang tot goederen en diensten tussen de rijkste en armste landen. Wij in het Westen zijn absoluut niet in de positie om te zeggen dat zij niet mogen groeien. Ik denk wel dat ze niet ons groeimodel moeten volgen, en dat hier kansen liggen om een ander model te ontwikkelen. Maar het is niet aan een westerse econoom om hen dat voor te schrijven.
Welvaart zonder groei vraagt een enorme mentaliteitsverandering, zowel bij het publiek als bij politieke en economische leiders. Denkt u dat dat mogelijk is?
Er zijn een aantal zaken die in ons voordeel spelen. Zo zal de levenskwaliteit van veel mensen erdoor verbeteren. Er zijn er natuurlijk altijd die winnen en anderen die verliezen, en zij die verliezen hebben in het huidige systeem behoorlijk wat macht. Dus dat is een probleem. Maar de realiteit is dat het te besteden budget van de meeste gezinnen er nu al op achteruitgaat, dus vele gewone mensen zitten feitelijk al in een situatie van negatieve groei. Het gemiddelde gezin, en zeker het armste, is nu al slechter af. En veel van wat ik voorstel gaat net over het verbeteren van de levenskwaliteit, op een behoorlijk specifieke manier. Op het gebied van sociale cohesie, evenwicht tussen werk en vrije tijd, familieleven, leefomgeving enzovoorts. Dat zijn dingen die belangrijk zijn en niemand in de politiek is daarmee bezig. Want we moeten het consumptiesysteem in stand houden.
Er is wel het latente bewustzijn bij veel mensen dat de manier waarop we bezig zijn zinloos is. Dat we sneller en sneller moeten lopen om op dezelfde plaats te blijven. En er beginnen sociale verzetsbewegingen op te komen. Vooral jongeren zijn er zich pijnlijk van bewust dat de toekomst er erg onprettig zal uitzien als we zo doorgaan. Dat er minder keuzemogelijkheden zullen zijn, grotere verschillen tussen rijk en arm, meer economische instabiliteit door ecologische verarming. Veel mensen proberen ook al eenvoudiger en zuiniger te gaan leven. Maar dat is niet genoeg. Ook het macro-economische systeem zal moeten veranderen.
Dit artikel is eigenlijk een ondersteuning over wie prof. Tim Jackson is en waar
hij voor staat . Niet iedereen gaat natuurlijk akkoord met wat hij zegt of denkt
terwijl andere mensen dit dan wel doen .
Iedereen heeft een andere visie en
kijk hierop. Ik kan mij wel vinden in zijn manier van denken en leven.
Het is een soort van eer dat deze mens naar ons land wil komen .
Zijn manier van kijken veranderd je kijk op het leven.
De dingen die hij ook zegt kloppen wel vind ik het is niet dat hij leugens
Ecologische voetafdruk verkleint enorm na vasten zonder vlees
De deelnemers aan de actie Dagen Zonder Vlees hebben hun ecologische voetafdruk samen verkleind met 160 hectare.
Dagen Zonder Vlees, een actie waarbij niet-vegetariërs zich engageren om tijdens de vastenperiode minder vlees en vis te eten, is op Paaszondag afgesloten. Alle deelnemers samen verkleinden hun ecologische voetafdruk met ruim 160 hectare. Dat meldt initiatiefneemster van de actie, Alexia Leysen.
160 miljoen liter water
De meer dan 9.000 officiële deelnemers die hun vegetarische dagen effectief online bijhielden, spaarden ruim 160 hectare - 1.623.000 m2 om precies te zijn - uit op hun collectieve ecologische voetafdruk. Dat komt bijvoorbeeld overeen met een besparing van 160 miljoen liter water, blijkt uit berekeningen van Ecolife, een milieuorganisatie die ecologische gedragsverandering nastreeft.
Bewustwording
De actie was bedoeld om een grotere bewustwording te creëren rond de impact van de dierteelt op het milieu en spoorde de deelnemers aan om 40 dagen lang geen of minder vlees en vis te eten. Wie een vegetarische dag inlast, bespaart namelijk per dag 11 m2 op zijn of haar ecologische voetafdruk.
Voedingspatroon
Initiatiefneemster Alexia Leysen is tevreden met het eindresultaat. Ze is ervan overtuigd dat de actie het voedingspatroon van heel wat mensen ook op langere termijn beïnvloedt. Omdat ze gelooft in het potentieel van de actie en de nood om nog veel meer mensen te bereiken, wil Leysen het concept volgend jaar uit handen geven "aan mensen die het buiten de grenzen van Vlaanderen kunnen tillen".(Belga/EE)
Dit gaat over het feit hoe veel de wereld eigenlijk beter is zonder dat er vlees
wordt gegeten.
Het is zo een groot verschil buiten het eten van vlees en niet , de wereld is zoveel
beter zonder dat we al dat vlees eten.
Maar de mens is nu eenmaal een vlees eter niet veel mensen kunnen zonder
vlees op hun bord.
40 dagen zonder vlees is dan ook voor heel wat mensen een hele uitdaging
ik zou dit persoonlijk ook niet kunnen.
Vlees heb je in je leven nodig ik begrijp dat je dit niet iedere dag nodig
hebt maar toch meerdere malen in een week.
Vleesvervangers kunnen voor mij niet het echte vlees vervangen ook al
is het beter voor de wereld.
Ik vrees dat ik in dit standpunt niet veel kan helpen voor de wereld.
De film gaat over hoe omgaan met de verlies van een persoon in dit geval hun dochter .
Je ziet duidelijk een contrast tussen de twee hoofdrol spelers.
Ze hebben beide een andere kijk op de wereld.
Didier is namelijk een atheïst en Elise gelooft in bepaalde dingen
van het geloof over het hiernamaals.
De kleine Maybell maakt zeer veel mee in haar korte leventje.
De eerste jaren van haar leven verliep alles goed en opeens werd ze ziek.
Ze moest een paar dagen, weken , of maanden in het ziekenhuis blijven
de mensen daar deden alles eraan om de kleine meid te redden maar het was te vergeefs .
De kleine Maybell sterft in de handen van de mama en dan begint heel
het verhaal eigenlijk rond omgaan met lijden.
De film spreekt mij zeer aan omdat er zoveel herkenbare dingen aanbod komen in de film .
Iedereen komt wel eens in een situatie die gaat rond lijden.
En iedereen voelt zich wel eens als één van de personages die aanbod komen.
Ik heb mij bijvoorbeeld al eens als Elise gevoelt.
verwerking van een film
Vat je eigen mening over de film samen in drie
kernwoorden:
Verdriet muziek liefde
·
Is wat in de film aan bod komt (onderlinge
relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat
niet?
Herkenbaar:
De pijn die ze voelen is zo hetzelfde net als de pijn
die ik voel wanneer er iemand sterft die dicht bij mij staat.
Ik moet eerlijk zeggen moest ik hetzelfde meemaken als
wat zij meemaakt dat ik ook wel eens zou denken om ook naar de hemel te gaan
net als haar dochtertje.
Ik weet niet of ik net als haar de pijn zou kunnen
verwerken.
Als je dan naar de man kijkt zie je dat het iets met
hem doet maar ook niet hetzelfde als met de vrouw typisch een man zijn zeker.
Ik vond dan wel toen hij de doorsnee moest geven voor
het leven van zijn vrouw dat hij het pressies niet zo moeilijk had als met het
verlies van zijn dochter.
Je ziet hier ook de band van de mensen onderling en
hoe ze elkaar hier eigenlijk door proberen te steunen.
Vriendschap is iets mooi in tijden als deze.
Niet-herkenbaar:
Hoe rap de vader eigenlijk met zijn leven kon doorgaan
.
Het feit dat hij alles zorap mogelijk weg wou hebben
uit die kamer en dat ze anders moest worden.
Hij ging ook nooit na de dood naar die kamer , of er
waren nooit flashbacks waar hij nog eens aan zijn dochter dacht.
Voor hem was zijn dochter dood .
Kies drie scènes uit de film die je
hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk
en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.
Beschrijving scène 1:
de scène waar marybell buiten aan het kleuren was .
Dit was toen ze al ziek was en eindelijk terug naar
huis mocht.
Toen ze aan het kleuren was vloog er opeens een vogel
tegen de terranda .
Maybell ging direct naar het vogeltje gaan kijken.
Ze nam het op en riep haar vader dit deed ze met haar
ogen in de tranen.
Ze zag dat het vogeltje niet meer leefde.
Papa zei tegen marybell geef het vogeltje aan mij ,
kom meisje leg het neer.
Marybell vraagt aan haar papa waarom is het vogeltje
dood?
Papa reageert dat het tegen het glas gevlogen wasmaarhet vogeltje weet niet wat glasis
hij denkt als ik er door kan kijken kan
ik er door vliegen.
Marybell vraagt aan haar papa Waar gaat dat vogeltje
naar toe?
Papa reageert Wegsmijten nu , en da mag niet in de
compost dus dat moet in de vuilbak.
Marybell wilt het niet in de vuilbak gooien of het aan
papa geven.
Ze loop boos met het vogeltje weg .
Gevoelens bij scène 1:
Hier heb je gevoelens van twee mensen die van papa en
die van marybell.
Marybell: ze voelt verdriet voor de dood van het
vogeltje.
Maar voelt zich ook kwaad wanneer haar vader haar zegt
dat de vogel in de vuilbak moet .
Papa:toont
hier niet zoveel gevoelens in het is meer de gevoelens van het kind die aanbod
komen.
Beschrijving scène 2:
Wanneer Elise de mama van Maybell na het overlijden
van haar dochter naar haar kamer gaat .
Gaat ze met de knuffel van haar dochter op het bed
gaan liggen aan de gedenkmuur die ze opgezet heeft na de dood.
Wanneer de papa in de kamer komt .
En tegen Elise zegt dat het tijd het kan toch niet
meer , er moet toch iets veranderen.
Loopt alles mis ze gaan beiden elkaar de schuld gaan
geven.
Hoe het komt dat ze nu niet meer leeft .
Er worden zeer veel harde dingen gezegd.
Zoals , je hebt dat kind nooit gewild , jij hebt
gerookten gedronken in de eerste 3
maanden , gij was enkel maar aan het zuipen ik heb daarom moeten stoppen met
borstvoeding , jij steekt het op mij , geen kanker in mijn familie.
Gevoelens bij scène 2:
Elise : verdriet om het verlies van haar dochter.
woede over het feit dat hij zegt dat het zo niet meer
verder kan.
schuldig omdat
ze denkt dat ze het kon voorkomen.
gefrustreerd door het feit dat hij haar beschuldigd en
nooit eigenlijk echt het kind wou.
Papa: bezorgd hij wilt dat Elise verder gaat met haar
leven.
Woede over het feit dat Elise zulke uitspraken doet
over hem.
Verdrietig over het verlies van zijn dochter.
Beschrijving scène 3:
Wanneer we Elise in de auto zien zitten.
Na dat ze van een feestje komt.
Zien we dat ze terug denkt aan momenten met maybell.
Over de sterretjes in het ziekenhuis speelt dit
verhaal af.
Je ziet de flashbacks.
Wanneer ze hieraan denkt zie je haar wenen in de auto.
Ze snackt als het ware naar haar adem al wenend.
Je ziet hoeveel pijn ze heeft.
Ze stapt uit haar auto.
Gaat opzoek achter pillen en drank.
Ze maakt er zelf een eind aan.
Haar man vind haar in de winkel en belt de
hulpdiensten.
Hij gaat met haar mee naar het ziekenhuis , waar ze
hem even later vertellen dat ze eigenlijk niet meer kan overleven dat er veel
te veel schade is opgelopen.
Hij speelt de laatste noten met de vrienden terwijl de
laatste slagen van haar hart gaan.
Gevoelens
bij scène 3:
Elise :ze voelt
haar hulpeloos alsof niemand haar kan helpen met haar verdriet.
Ze is eigenlijk wanhopig , ze ziet geen weg terug
enkel maar een weg om uit het leven te gaan.
Ze voelt ondraagbare pijn/verdriet.
Papa :voelt
zich bezorgd wanneer hij zijn vrouw op de grond vind.
Voelt woede wanneer ze opeens moeten stoppen wanneer
haar hart even stilstaat.
Hij voelt hem hulpeloos wanneer hij eigenlijk niks kan
doen voor haar meer.
Hij voelt zich ook bang dat hij haar gaat verliezen.
Wanneer hij het
besluit moet pakken om haar te laten gaan voelt hij zich , gekwest ,
ongelukkig.
Op welke manier hebben de drie scènes
die je hierboven vermeldde, met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?
Wanneer je moet omgaan met het verschil van huisdieren
kan je dit vergelijken met de situatie van het vogeltje , enkel begraven wij
dit dan maar je wilt het ook niet afgeven . Je voelt het verdriet van iets dat
er niet meer is.
Bij de situatie van een persoon te verliezen ,denk je
soms wel eens om uit te leven te stappen of je wilt de pijn voelen net als de
andere persoon voelde. Maar je doet het niet altijd , in de deze situatie doet
zij het wel.
Wanneer je een persoon verliest ga je makkelijk de
schuld op je zelf gaan steken of op de andere persoon.
Je gaat altijd wel redenen zoeken hoe het te voorkomen
was .
Wat wil de regisseur van de film ons
duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt
overgebracht?
Dit is een verhaal over contrasten, de radicale
tegenstellingen die we het leven noemen. Elise en Didier zijn om te beginnen op
veel vlakken elkaars tegenpool, wat ook verklaart waarom ze zich aangetrokken
voelen tot elkaar. Hun verschillen worden ook duidelijk wanneer Maybelle ziek
wordt. Didier, een overtuigde atheïst, is in alle staten en weet zich geen
blijf met zijn woede en verdriet, Elise tracht hoop te putten uit haar vage
geloof in een hiernamaals.
De boodschap in het verhaal is dat iedereen anders omgaat met
lijden.
Niet iedereen kan dit even goed verwerken als andere.
Soms kan je zodanig veel tegenslag krijgen in een zeer korte
tijd dat je de weg kwijt geraakt.
Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en
die van de filmmaker op het vlak van de behandelde themas (afhankelijk van de
film die je koos, kan dit geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden zijn)?
Gelijkenissen:
Ik zou ook zo lijden als Elise doet in de film.
De relatie in dit verhaal ga ik ook akkoord mee het is
niet omdat je tegenpolen betn dat je niet in een relatie met elkaar kan zijn.
Liefde doet soms rare dingen met de mensen.
Ik vind het ook mooi dat de vrienden betrokken worden
bij beide doden zo weet je dat je er niet alleen voor staat.
Ik geloof ook wel in de dingen die Elise gelooft het
sterretje aan de hemel of het vogeltje die op de venster komt zitten.
Het is net of dat maybell nog bij hen aanwezig is .
Verschillen
Hoe de vader omgaat met beide situaties vind ik zo kil
en koud .
Alsof het hem eigenlijk niet echt veel doet.
Hij kan alles zo rap een plaatsje geven.
Ook hoe hij soms dingen tegen zijn dochter verteld
vind ik niet kunnen.
Zoals het verhaal met het vogeltje , maar dat heeft
dan te maken met zijn geloof
Verwerkingsopdracht
Je schrijft in ongeveer twee bladzijden een brief (naar een vriend/vriendin),
waarin je de film aanbeveelt of afraadt. Je zorgt dat je de elementen die je
hierboven aanbracht, erin verwerkt.
Dit betekent dat in deze brief de volgende zaken zeker moeten
verwerkt zijn:
-
de thematiek
van de film
-
de visie van
de filmmaker
-
jouw
persoonlijke visie
-
eventueel
een link met je eigen leven, ervaring
Je brief is een samenhangend geheel, dus geen opsomming van de hierboven
staande verwerkingsvragen en is in een vlotte en correcte
taal geschreven
Beste
Moet je eens wat weten ik heb dit weekend naar
een prachtige film gekeken. Je moet hem zeker ook eens bekijken. Ik weet niet
of je hem kent the broken circle de film met Veerle Baetens in de hoofdrol. Das
die van code 37 , die ken je toch wel . Man wat was dat een film waar je kon
van wenen. Het is zo een mooie film het verhaal is iets dat je zelf ooit ook
eens kan meemaken. Er waren natuurlijk ook momenten dat je kon mee lachen of
waar de passie van afsprong maar alles draaide hier rond het verdriet. Je hebt
echt wel een doos zakdoekjes nodig als je hier naar gaat kijken. Ik heb het
toch ook wel een paar keer moeilijk gehad tijdens de film het is net of je
dingen uit je eigen leven herkent wanneer je hier naar kijkt. Ik weet niet of
jij dit ook zo gaat ervaren maar jou kennende ga je dit ook wel vinden . Daarom
dat ik deze film aan jou aanraad om te bekijken. Ik wil hem gerust nog eens
bekijken samen met jou hoor , we kunnen dan samen wenen.
Neem nu de scene waar maybell dat vogeltje zag
tegen het raam vliegen zo schatig hoe ze hier op reageerde. Het was net hoe ik
zou reageren moest er een huisdier van mij dood gaan , of als ik een beestje
zie die dood is .
Ik vond het enkel een domme reactie van de
vader hierover maar ja hij gelooft dan ook niet in zulke dingen das meer de
mama in het verhaal. Of telkens al die leuke muziek dat ze er tussen speelde ik
wist echt niet dat Veerle Baetens zou mooi kon zingen . De tattoes waren wel
wat overdreven maar dat hoorde bij haar rol . Ook al is het niet mijn gerne van
muziek ik vond het wel mooi om naar te luisteren . De teksten van de liedjes
betekenden dan ook super veel in deze film het was denk ik een soort van
lijdraad in het verhaal om alles een beetje te kunnen verwerken. Dat vind ik
dan het mooiste aan muziek algemeen het verhaal dat ze erin vertellen het gerne
maakt dan eigenlijk niet zoveel meer uit als de tekst maar aangrijpend is.
Je ziet
duidelijk dat elise een zeer belangrijke rol speelt in het verhaal van de
regiseur zij heeft het namelijk het moeilijkst met het verwerken van haar
verdriet. Je ziet duidelijk aan haar dat ze niet kan omgaan met het verlies van
haar dochtertje . Ze zoekt overal achter redenen hoe het komt of wat ze er aan
kon doen om het te voorkomen. Op een bepaald stuk in de film zie je mooi wat
verdriet in een relatie kan doen . Het zet je als het ware tegen elkaar op .
Verdriet kan rare dingen doen met mensen , je weet soms niet hoe je hierom moet
gaan . Bij sommige kan zich dit uitdrukken in woede en bij andere merk je
nauwelijks dat ze verdriet hebben. Ik ben meer de elise persoon in het verhaal
ik zou ook niet kunnen omgaan met het verdriet u kind te verliezen. De pijn die
ze voelt moet zo ondragelijk zijn dat ze gewoon geen weg meer terug zag . Haar
kindje was alles voor haar dat zag je voor de vader in het begin niet . Ze
gaven mooi in de film aan dat de papa niet echt zo blij was met het feit dat ze
zwanger was . Maar eenmaal ze op de wereld was zag je hem wel veranderen van
mening. Wanneer je merkt dat je kind ziek is stort letterlijk je wereld
in,je weet niet wat je moet doen het
enige wat je kan doen is hopen dat het goed komt. Op een bepaald moment zie je
mooi hoe het proces van de ziekte in elkaar zit en hoe de ouders erop reageren
. Je voelt de pijn door je gaan wanneer je hoort dat het eigenlijk niet meer te
redden valt , je wereld stort opnieuw in elkaar. Je begint je dan af te vragen
waarom zij of waarom kunnen ze haar niet helpen . Het andere vriendje mag wel
naar huis is wel genezen en bij zij helpt het niet waarom is de wereld zo
oneerlijk. Ik vind die ene scene in het ziekenhuis waar ze over de sterretjes
praten wel super emotioneel het was net alsof ze aan het uitleggen waren wat er
ging gebeuren met haar als ze er niet meer was. Dit is ook het beeld dat je bij
de mama zag toen ze de flashbacks toonden als ze in de auto zat .
Haar verdriet was zodanig groot dat ze geen
uitweg meer zag en besloot in haar tattoe shop binnen te gaan . Ze ging opzoek
naar alle pillen en drank die ze kon vinden . Ze was helemaal klaar met haar
verdriet en wou niks liever dan terug bij haar dochtertje te zijn . Dus besloot
ze om uit het leven te proberen te stappen aan de hand van de pillen en de
drank. Haar man vond haar enkele minuten later op de grond bewusteloos liggen .
Je zag aan hem hoe radeloos hij was hij wist niet wat hij moest doen . Het
enige dat hij wou was dat ze bleef vechten en hem nog niet verlaten . Hij werd
hier letterlijk boos om toe de ambulance stopte omdat haar hartslag weg was .
Moest dat mijn man geweest zijn ik zou net hetzelfde gedaan hebben , ik zou
nooit na het ene verlies nog een ander verlies aankunnen en zeker niet op zo
een korte tijd . Eenmaal hij dan in het ziekenhuis was komt hij voor een zeer
moeilijke keuze te staan . Houd hij zijn vrouw verder in leven ook al heeft ze
niet echt meer een leven voor haar door de opgelopen schade of beslist hij om
de machines af te zetten en haar naar maybell te laten gaan . Ik vind dat hij
de juiste keuze heeft gemaakt het was natuurlijk niet de makkelijkste voor hem
maar wel wat zij wou . Hij wist hoe moeilijk zij het had met het verdriet van hun
dochtertje en dat ook waarschijnlijk de reden was waarom ze dat gedaan was .
Voor ze de machine aflegden zij haar nog tegen haar doe je de groetjes aan
maybell van mij . Man de traantjes stonden in mijn ogen toen hij dit zij het
raakte mij zo . Hij hielt hem heel de film zo sterk zowel bij de dood van zijn
kind als van zijn vrouw je kon amper zijn gevoelens zien . Durfde hij ze niet
tonen of was hij nu eenmaal zo een man . Het is natuurlijk altijd wel geweten
dat mannen anders reageren dan de vrouw . Dit komt mede door dat de man zich
sterk moet houden voor de vrouw . Vrouwen hebben het algemeen altijd zwaarder
met hun emoties . Ik heb het daar ook moeilijk ik kan nooit mijn gevoelens een
plaats geven . Ik ga soms echt heel ver in mijn gevoelens uiten verdriet is
echt wel een zeer moeilijke voor mij eenmaal ik aan het wenen ben kan ik
moeilijk stoppen ik moet dan steeds denken aan momenten met die persoon.Maar of ik de keuze zou kunnen maken lijk dat
hij heeft gemaakt dat weet ik niet , ik denk dat het mij niet zo lukken om haar
direct te kunnen laten gaan . Bij maybell kon je niet anders dan haar laten
gaan ze was opeens weg door haar ziekte. Maar ik zou ze dan wel moeilijk kunnen
lossen moest ze in mijn armen zijn gestorven.
Wanneer ik mij verdrietig voel ga ik ook
overal redenen gaan zoeken of mezelf gaan schuldig voelen alsof ik er nog wat
kon aandoen. Maar ook al weet je diep van binnen dat je u zelf niks te
verwijten hebt , dat je haar niet kon helpen hierbij enkel er maar zijn voor
haar wanneer ze je het meest nodig heeft. Leven zit zo raar in elkaar sommige
mensen sterven heel oud andere heel jong , net alsof mensen al van af hu
Heb je ooit al eens persoon gezien na de dood als het ware een schim van hen?
Neen ik wel , en geloof me dat is toch maar iets raars om te zien het is alsof je
droomt en het eigenlijk niet echt gebeurd.
Of heb je ooit als eens het gevoel gehad dat een andere persoon pressies hetzelfde is als de
persoon die gestorven is als het ware zijn ziel die in iemand anders is .
Het is toch raar wat de dood met mensen doet?
Iedereen kijkt hier op een andere manier naar .
Voor de ene persoon bestaat er iets na de dood als het ware om het verlies van de dood van een
geliefde te kunnen verwerken of omdat ze dit geloven van hun geloof.
Je hebt dan andere mensen die hier totaal niet in gaan geloven of toch niet op die manier.
Voor andere mensen is dood dan ook dood.
Of je gelooft in leven na de dood hangt ook een deel van jouw geloof af.
Sommige mensen denken dat ze naar de hemel , hel of het paradijs gaan dit zie je
bij het Christendom , Islam en de Jodendom.
En dan heb je de andere die letterlijk gaan geloven dat de mensen terug komen in een
ander lichaam als het ware de ziel in iemand anders stoppen dit zijn dan de Hindoes en Boedisten.
Er is eigenlijk maar één manier om te weten wat er gebeurd met ons wanneer we sterven
en dat is namelijk het sterven zelf.
Er bestaat niet zoiets als niet mogen geloven dat er leven na de dood is .
Voor sommige mensen kan dit een zeer grote steun bieden bij het verlies van
deze persoon als het ware weten dat
deze persoon niet zover weg is of een goed leven hierboven heeft.
Andere mensen willen dan ook niks te maken hebben met de dood ze vinden dit soort van iets raars.
Als je naar mijn visie vraagt over bestaat er zoiets als leven na de dood moet ik jullie eerlijk zeggen ja .
Ik ga nu niet zeggen dat ik geloof dat we gaan terug keren in een andere persoon of dier maar ik geloof wel
dat we neer de hemel of hel gaan naar gelang hoe ons leven was.
Ik geloof ook dat de mensen die gestorven zijn boven de wolken leven en als
het ware over ons leven waken
als het ware een soort van beschermengel.
Ik weet dan ook zeker dat alle mensen die gestorven zijn die van elkaar als het ware
familie zijn voor elkaar hierboven zorgen.
Wanneer ik het thuis eens moeilijk heb ga ik mij altijd naar hierboven gaan
richten naar de mensen die overleden zijn
als het ware om steun op te zoeken en hen te laten merken dat we ze nog niet vergeten zijn.
Ook geloof ik als we sterven dat we eerst door een tunnel moeten lopen naar het zogenaamde witte licht
waar iedereen het altijd over heeft.
Bijna-doodervaring 3-jarige: "Overgrootmoeder in hemel stuurde me terug"
Het mysterie van de bijna-doodervaring blijft heel wat wetenschappers bezighouden. In de buurt van Berlijn heeft een driejarig jongetje getuigd over iets wat alles weg heeft van zo'n bijna-doodervaring. De kleine Paul Eicke was verdronken in een vijver en na reanimatie was hij afgeschreven. Meer dan drie uur nadat hij in het ziekenhuis was binnengebracht, kwam het jongetje plots terug tot leven en hij vertelde dat hij zijn overgrootmoeder had gezien in de hemel. Die vertelde hem dat hij terug naar de levenden moest gaan.
Er was veel licht. Ik kwam aan een poort en ik zag Emmi aan de andere kant. Ze zei me: 'Wat doe je hier, Paul? Je moet terug naar mamma en papa. Ik zal hier wel op je wachten. De hemel zag er leuk uit, maar toch ben ik blij dat ik nu terug bij mama en papa ben.
Paul Eicke
Het was een fantastisch mirakel. Ik beoefen deze job nu al 30 jaar en heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het toont alleen maar aan hoe groot de weerstand van het menselijke lichaam kan zijn en dat we nooit zouden mogen opgeven.
Professor Lothar Schweigerer
Paul Eicke was aan het spelen in de tuin van zijn grootouders toen hij in een vijver sukkelde. Het duurde enkele minuten voor zijn grootvader het incident opmerkte en hij hem uit de vijver sleurde. Pauls vader paste vervolgens gedurende tien minuten hartmassage en mond-op-mond-beademing toe tot een medische helikopter ter plaatse kwam. Het duurde nog tien minuten vooraleer Paul in het ziekenhuis arriveerde. Urenlang probeerden dokters hem te reanimeren. Ze hadden net de hoop opgegeven, toen het jongetje meer dan drie uur later weer tot leven kwam. Zijn hart begon plots weer te slaan.
Poort
Hij vertelde dat hij zijn overgrootmoeder Emmi gezien had en die had hem aan een soort poort bevolen terug te keren naar zijn ouders. "Er was veel licht en ik dreef. Ik kwam aan een poort en ik zag Emmi aan de andere kant. Ze zei me: 'Wat doe je hier, Paul? Je moet terug naar mama en papa. Ik zal hier wel op je wachten.' Ik wist dat ik in de hemel was, maar ze zei dat ik snel naar huis moest gaan. De hemel zag er leuk uit, maar toch ben ik blij dat ik nu terug bij mama en papa ben."
Lage temperatuur
Paul is nu terug thuis en vreemd genoeg lijkt hij geen enkele hersenschade te hebben opgelopen. Mogelijk werd het jongetje gered door de lage temperaturen in de vijver. Toen hij eruit kwam, lag zijn lichaamstemperatuur amper rond de 28 graden. Omdat het metabolisme bij zulke temperaturen vertraagt, kan het lichaam langer overleven zonder zuurstof.
Mirakel
Professor Lothar Schweigerer maakte het medische mirakel zelf mee. "Na twee uur hartmassage stonden we op het punt hem helemaal op te geven. We dachten echt dat hij hersendood was en dat zijn overlevingskansen onbestaande waren. Toch begon zijn hart weer te kloppen. Het was een fantastisch mirakel. Ik beoefen deze job nu al 30 jaar en heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het toont alleen maar aan hoe groot de weerstand van het menselijke lichaam kan zijn en dat we nooit zouden mogen opgeven."
Dit artikel heeft aan dat er iets of iemand is na de dood.
Hier spreken ze van een persoon die hen terug stuurt naar de wereld.
Het was nog niet zijn tijd hij kwam als het ware met de dood in
contact en werd eigenlijk ook als dood aan gezien.
Er zijn geen verklaringen voor hoe dit allemaal kan of kon.
Dit jongentje gelooft erin dat hij tegen een persoon aan de overkant
heeft gesproken.
Dat hij als het ware in de hemel was er was een poort en heel veel
licht aanwezig.
Hij vond het eigenlijk wel leuk en mooi daar maar was blij dat hij
Zowel als bij de Islam , Jodendom en christendom wordt de dood
aanzien als een doorgangspoort naar een eeuwige leven bij God.
Voor moslims verhuist de ziel bij het afsterven
naar een tussenwereld waar ze wacht
op de Dag des Oordeels. Op die dag volgt dan de
beloning of de straf voor het
geleefde leven. Op die dag zal Allah immers elke
gelovige verhoren en beslissen wie
naar de hemel of de hel zal gezonden worden. Het
begrafenisritueel verloopt
volledig in functie van deze goddelijke
deliberatie: het lijk wordt driemaal ritueel
gewassen om zuiver en rein voor Allah te
verschijnen, daarna wordt het in een witte
doek gewikkeld (een verwijzing naar het kleed dat
meegebracht werd van de
bedevaart (hadj) naar Mekka), er wordt gebeden
voor de dode en hij wordt begraven
op de rechterzijde met het gezicht richting
Mekka.
Ook de joden zien de dood als een moment waarbij
de deur van het paradijs zich
voorgoed kan openen. Het eeuwige leven bij God wordt beloofd aan wie
geleefd
heeft volgens de Thora die Gods bedoelingen met
de mensen openbaart. Na een
rituele wassing wordt het lijk in een witkatoenen
doodsgewaad gewikkeld. Bij de man
wordt de gebedsmantel, waarvan de gebedskwasten
verwijderd zijn, ook opgelegd.
In de kist wordt wat aarde uit Israël gestrooid
als teken van verbondenheid met de
voorvaderen. De begrafenis zelf gebeurt in volle
grond. Met het oog op de
opstanding op het einde der tijden, wanneer de
Messias komt, worden joden niet
gecremeerd. Liberale joden verkiezen echter soms
toch voor crematie uit
verbondenheid met de slachtoffers van de Shoah.
Ook voor de christenen is de dood de doorgang
naar het eeuwig leven.
Sommigen geloven dat de afgestorvene ooit voor de
rechtersstoel van God zal staan.
Hier zal dan het oordeel over het leven komen:
beloning of straf, hemel of hel.
Andere christenen zien in het leven na de dood de
bevestiging van de hemel, de plaats waar alles goed is: geen
tranen, geen pijn, maar
volle gerechtigheid en liefde. Ook de
christelijke uitvaartliturgie is rijk aan symboliek.
Wanneer de overledene in de kerk binnengebracht
wordt, wordt de kist besprenkeld
met gewijd water, verwijzend naar het doopsel.Op
de kist is een kruis aangebracht,
als teken
van de dood, maar tegelijk ook als overwinningsteken. Christus is na zijn
kruisdood immers als eerste verrezen uit het graf. De paaskaars voor de kist
verwijst ook naar het leven met Christus.
Het hindoeïsme en boeddhisme geloven dan dat de dood de overgang is naar een nieuw aards leven.
Bij de hindoes volgt na de begrafenis een crematie. Het afgestorven lichaam is
onbelangrijk. Het gaat hen immers alleen om de bevrijding van de ziel. Na het
cremeren wordt de as in het water van een rivier of de zee gegooid.
Ook een boeddhist streeft ernaar om van het aardse leven bevrijd te worden, om
ooit niet meer herboren te worden. Het is van belang dat iemand zijn dood goed
voorbereidt, omdat dit het verdere bestaan van de ziel beïnvloedt. Vaak wordt een
monnik uitgenodigd, die de stervende met heilige teksten begeleidt. Belangrijker dan
de lijktooi is de zorg voor het bewustzijn of de ziel. De begeleiding naar een andere
bestaansvorm is immers belangrijk. Mocht dit niet gebeuren, dan dwaalt de ziel rond.
Rondzwervende zielen kunnen een kwade invloed uitoefenen. Daarom gebeurt het
dat men op een plaats, ver weg van het oorspronkelijk huis, een altaar opricht en er
De eerste is de diabolisering dit wil eigenlijk zeggen dat de dader hier aanzien
wordt als een duivel .
Deze noemer wordt vooral gebruikt bij mensen die seksueel misbruik zijn, die zijn als het
ware monsters voor het slachtoffer.
Naast de dader en slachtoffer kunnen we ook spreken over omstaanders die aanwezig zijn hierbij.
De tweede noemen we banalisering dit wil zeggen de mensen die in concentratiekampen
mensen in opdracht vermoorden in sadistische omstandigheden .
Dit heeft dan te maken met de omgevingsfactoren wie het slachtoffer is of de dader.
De derde vorm is ethisering dit wil zeggen dat ze worden gezegd dat wat ze doen eigenlijk
het goede is .
Ze proberen het gedrag van zichzelf en ander aan te zien als het goede , dat is toch wat ze
zich zelf wijs maken.
Het laatste is zelfbedrog en fragmentatie hier spelen we als het ware meerdere personen we nemen meerdere
rollen op ons wat er eigenlijk kan toe lijden dat we aan zelfbedrog gaan doen.
Vele mensen vragen zich af wat de juiste manier is om verdriet te verwerken.
Maar die is er niet.
Iedereen heeft een andere manier van verwerken .
Voor de ene persoon is dat er voor elkaar zijn of een luisterend oor aanbieden.
Maar voor een andere persoon kan dit een schouder zijn waar hij kan op uithuilen.
Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden ,
je moet zelf uitmaken wat het best voor jouw werkt.
Ook het rouwproces is voor iedereen anders.
Er zijn mensen die geen hulp nodig hebben of willen en er zijn dan mensen
die het niet alleen kunnen verwerken.
Het maakt niet uit hoe jij het verwerkt of wanneer je dit doet , dit is iets dat tijd en energie van je vraagt.
Het is een proces dat je maar kan beginnen en eindigen wanneer jij er zelf voor klaar bent.
Mensen moeten zich niet schuldig voelen wanneer ze het niet kunnen verwerken of
wanneer ze het even moeilijk hebben dat is normaal.
Er zijn altijd wel mensen in de buurt die voor je klaar staan , je staat er nooit alleen voor .
Je hebt dan ook verschillende soorten mensen en emotie's .
Er zijn mensen die totaal niet beseffen wat er gebeurd en pas later alle emoties krijgen.
En dan heb je de tegenovergestelde mensen die maar niet kunnen stoppen met huilen van de pijn
en het gemis om die bepaalde persoon.
Beide mensen hebben het recht om zo te reageren want namelijk niemand is perfect of hetzelfde.
Er zijn dan ook mensen die zich sterker moeten voor doen dan ze zijn om de andere
persoon te helpen bij hun verwerking
ook al hebben ze het zelf even moeilijk.
Ze zetten hun emoties even opzij voor de ander zijn emotie dit is liefde.
Er zijn voor de mensen wanneer je ze het meest nodig hebt ook al heb je het zelf moeilijk.
Rouwexpert over verlies en verdriet: Rouw verwerk je nooit, je moet het overleven
themabeeld FOTO: SS
BRUSSEL -
Wat te doen als je op het huwelijk van een 34-jarige vrouw komt die haar ouders toen ze 18 was verloor door een ongeluk? Breng je die afwezige ouders op haar mooiste dag ter sprake of niet? Professor Manu Keirse, emeritus professor van het keuzevak Verlies aan de faculteit Geneeskunde van KU Leuven schrijft er boeken over, zoals bijvoorbeeld Helpen bij verlies en verdriet. En ook zijn inzichten in die problematiek zijn veranderd in de loop der jaren. Waar we vroeger spraken van rouw verwerken, spreken we nu van rouw overleven, aldus Keirse.
Het voorbeeld van de bruid met verongelukte ouders komt uit zijn eigen ervaring, zegt Manu Keirse. Ik besloot in een brief de bruid aan te spreken over het gemis van haar ouders en schreef dat het waarschijnlijk heel hard moest zijn voor haar om op die dag te trouwen met twee stoelen in haar directe omgeving die leeg bleven. Welnu, vanop haar huwelijksreis schreef de pasgehuwde jonge vrouw terug dat Keirse haar op die dag met zijn brief het mooiste geschenk had gegeven dat ze zich wenste.
Rouw is nooit voorbij
Uit de anekdote valt te leren dat je verdriet en verlies niet mag wegduwen, maar dat je het een plaats moet geven. Ouders die een kind verliezen, dragen dat hun hele leven als een schaduw mee, zegt Manu Keirse. Rouw verwerken zou betekenen dat je het achter je laat, dat het voorbij is, maar dat is het nooit. Je blijft je hele leven lang ouder of kind, ook al is het kind of de ouder er niet meer. Kijk naar de ouders van Annick Van Uytsel. Zij hebben onlangs een tuin in Diest laten aanleggen om hun vermoorde kind te herdenken.
De rouwarbeid kent een viertal taken: het onder ogen zien van het verlies, het ervaren van pijn, de aanpassing aan het leven zonder de dierbare(n) en ten slotte het bewaren van de herinnering aan de overledene(n). Dat laatste is ook de eigenlijke betekenis van onze jaarlijkse, traditionele tocht naar het kerkhof op 1 november.
Manu Keirse FOTO: BART DEWAELE
Keirse stelt een evolutie vast in het rouwen om overledenen. Vroeger stond er aan de voordeur van een huis waar iemand overleden was een kruis, zodat iedereen wist dat er iemand was heengegaan. Of de klokken werden geluid in de parochiekerk. Nu houdt men het verlies binnenkamers, in de privésfeer. Vroeger droegen de buren ook mee de kist naar de kerk of het kerkhof, ook dat gebruik is uit de tijd. Daarvoor zijn er nu professionele begrafenisondernemers.
Collectieve rouwbetuiging
Anderzijds zijn er nieuwe vormen van collectieve rouwbetuiging gekomen bij dramatische gebeurtenissen, zegt Keirse. Denk aan de bloemenzeeën die verrijzen op plaatsen van terreuraanslagen, of er zijn stille optochten die veel mensen op de been brengen. En ook op Facebook vind je nu sites waar mensen hun rouw kunnen betuigen bij het verlies van dierbaren. Daaraan merk je dat een overlijden ook een maatschappelijke dimensie blijft hebben. En dat vergt aparte rituelen. Zo ontstaan er ook perkjes op begraafplaatsen voor kinderen die tijdens de zwangerschap overleden zijn.
Een rouwritueel dat Manu Keirse graag in het leven zou roepen, is het hangen van kaartjes in de kerstboom waarin mensen herinneringen opschrijven aan de familieleden en dierbaren die overleden zijn. Dat zou veel steun kunnen bieden aan mensen die iemand in nabije kring hebben verloren en voor wie de eindejaarsfeestdagen pijnlijk kunnen zijn, zegt Keirse. Ik probeer mijn voorstel voor dat ritueel elk jaar in de krant te krijgen rond de kersttijd, maar ik krijg dan te horen dat dit soort berichtgeving te droevig is voor die feestelijke tijd van het jaar. Jammer.
