Hoe verwerken andere culturen de dood

Zowel als bij de Islam , Jodendom en christendom wordt de dood 

aanzien als een doorgangspoort naar een eeuwige leven bij God.

Voor moslims verhuist de ziel bij het afsterven naar een tussenwereld waar ze wacht

op de Dag des Oordeels. Op die dag volgt dan de beloning of de straf voor het

geleefde leven. Op die dag zal Allah immers elke gelovige verhoren en beslissen wie

naar de hemel of de hel zal gezonden worden. Het begrafenisritueel verloopt

volledig in functie van deze goddelijke deliberatie: het lijk wordt driemaal ritueel

gewassen om zuiver en rein voor Allah te verschijnen, daarna wordt het in een witte

doek gewikkeld (een verwijzing naar het kleed dat meegebracht werd van de

bedevaart (hadj) naar Mekka), er wordt gebeden voor de dode en hij wordt begraven

op de rechterzijde met het gezicht richting Mekka.

Ook de joden zien de dood als een moment waarbij de deur van het paradijs zich

voorgoed kan openen. Het eeuwige leven bij God wordt beloofd aan wie geleefd

heeft volgens de Thora die Gods bedoelingen met de mensen openbaart. Na een

rituele wassing wordt het lijk in een witkatoenen doodsgewaad gewikkeld. Bij de man

wordt de gebedsmantel, waarvan de gebedskwasten verwijderd zijn, ook opgelegd.

In de kist wordt wat aarde uit Israël gestrooid als teken van verbondenheid met de

voorvaderen. De begrafenis zelf gebeurt in volle grond. Met het oog op de

opstanding op het einde der tijden, wanneer de Messias komt, worden joden niet

gecremeerd. Liberale joden verkiezen echter soms toch voor crematie uit

verbondenheid met de slachtoffers van de Shoah.

Ook voor de christenen is de dood de doorgang naar het eeuwig leven.

Sommigen geloven dat de afgestorvene ooit voor de rechtersstoel van God zal staan.

Hier zal dan het oordeel over het leven komen: beloning of straf, hemel of hel.

Andere christenen zien in het leven na de dood de

bevestiging van de hemel, de plaats waar alles goed is: geen tranen, geen pijn, maar

volle gerechtigheid en liefde. Ook de christelijke uitvaartliturgie is rijk aan symboliek.

Wanneer de overledene in de kerk binnengebracht wordt, wordt de kist besprenkeld

met gewijd water, verwijzend naar het doopsel.Op de kist is een kruis aangebracht,

 als teken van de dood, maar tegelijk ook als overwinningsteken. Christus is na zijn kruisdood immers als eerste verrezen uit het graf. De paaskaars voor de kist verwijst ook naar het leven met Christus.

Het hindoeïsme en boeddhisme geloven dan dat de dood de overgang is naar een nieuw aards leven.

Bij de hindoes volgt na de begrafenis een crematie. Het afgestorven lichaam is

onbelangrijk. Het gaat hen immers alleen om de bevrijding van de ziel. Na het

cremeren wordt de as in het water van een rivier of de zee gegooid.

Ook een boeddhist streeft ernaar om van het aardse leven bevrijd te worden, om

ooit niet meer herboren te worden. Het is van belang dat iemand zijn dood goed

voorbereidt, omdat dit het verdere bestaan van de ziel beïnvloedt. Vaak wordt een

monnik uitgenodigd, die de stervende met heilige teksten begeleidt. Belangrijker dan

de lijktooi is de zorg voor het bewustzijn of de ziel. De begeleiding naar een andere

bestaansvorm is immers belangrijk. Mocht dit niet gebeuren, dan dwaalt de ziel rond.

Rondzwervende zielen kunnen een kwade invloed uitoefenen. Daarom gebeurt het

dat men op een plaats, ver weg van het oorspronkelijk huis, een altaar opricht en er

geregeld offers brengt.