Ik ben kimberly
Ik ben een vrouw en woon in west - vlaanderen (belgie) en mijn beroep is kinderverzorgster.
Ik ben geboren op 10/04/1995 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie.
student vives kortijk
kleuteronderwijs via afstandsonderwijs
Het lijkt wel een cliché dat ons ingefluisterd is door tekenfilms, maar dat witte licht aan het einde van de tunnel zou wel eens dichter bij de waarheid kunnen zijn dan we denken. Dr. Cameron Shaw heeft het (aan de wetenschap gedoneerde) brein van een vrouw ontleed om te weten te komen wat ze doormaakte vlak voor haar dood.
Volgens Shaw kunnen de laatste dertig seconden van iemands leven opgedeeld worden in intervallen van telkens tien seconden. Omdat de bloedtoevoer naar ons brein van onderuit komt, sterft het gewoonlijk van boven naar beneden, waardoor onze meest menselijke eigenschappen als eerste verdwijnen, aldus Shaw.
Ons zelfbesef, onze zin voor humor en de mogelijkheid om vooruit te denken verdwijnt binnen de eerste tien à twintig seconden. Daarna, als de golf van bloedeloze hersencellen zich verspreidt, worden ook onze geheugen- en taalcentra geraakt tot we alleen nog met een kern achterblijven.
Licht aan het eind van de tunnel
Het is volgens Shaw best mogelijk dat we inderdaad een licht aan het einde van een tunnel zien wanneer we sterven. Niet dat we daar meteen een spirituele reden achter moeten zoeken. We weten uit ervaring dat er plotseling tunnelvisie kan ontstaan wanneer je de bloedtoevoer naar het brein verliest.
Het eerste wat je merkt wanneer je flauwvalt is het nauwer worden van je zicht, gevolgd door zwart. Je zou kunnen argumenteren dat de dood zich op dezelfde manier inzet omdat dezelfde mechanismen werken en het een onderbreking is van de bloedstroom naar de hersenen.
Bijna-doodervaringen en toekijken op je eigen lichaam
Ik heb ooit een instructeur gehad in neurowetenschap die een bijna-doodervaring had en uit zijn lichaam getreden was, vertelde Shaw aan Vice. Ze probeerden hem te reanimeren en hij zei dat hij daarop had toegekeken.
Toen hij weer wakker was vertelde hij iedereen wat hij gezien had, maar van alles wat hij vertelde was er niets daadwerkelijk gebeurd.
Het brein kan een visuele wereld rondom je creëren die heel erg lijkt op de realiteit maar die dat in werkelijkheid niet is, omdat je eigenlijk blind bent.
De film van je leven, feit of fantasie?
Het verhaal dat je vlak voor je dood de film van je leven ziet voorbijflitsen, lijkt in elk geval te kloppen. Onderzoek van de Hadassah Universiteit in Jeruzalem heeft zeven verschillende mensen met bijna-doodervaringen onderzocht en ontdekte dat de flashbacks heel intense momenten in hun leven waren.
Stel je er vooral geen bioscoopwaardige beelden bij voor, en verwacht ook geen chronologie. De mensen die door de universiteit onderzocht werden, omschreven het alsof ze naar een ander universum gebracht werden.
Het was alsof ik daar voor eeuwig was. Ik was niet aan tijd of ruimte gebonden. Een moment en duizend jaar, allebei en geen van beide. Alles gebeurde tegelijkertijd en sommige ervaringen binnen mijn bijna-doodervaring speelden zich gelijktijdig af met anderen, zo getuigde een van hen.
Maar die ervaring lijkt wel hoogst persoonlijk te zijn. Een van de andere mensen in het onderzoek zei dat hij iets volstrekt anders beleefde. Hij kon zijn vrienden en familie zien, en de pijn voelen die die mensen in hun leven hadden meegemaakt. Ik werd toegelaten om dat deel van hen te zien en voor mijzelf te voelen wat zij gevoeld hebben.
Dit artikel heeft eigenlijk mooi aan wat ons te wachten staat wanneer
het voor ons tijd is om te sterven , je ziet wat wetenschap al teweeg
kan brengen. De dingen die de mensen ons altijd vertellen over hoe de
dood er eigenlijk uitziet blijkt te kloppen het licht , je leven voor de laatste
keer zien voorbij flitsen , het zogezegd meekijken naar je eigen lichaam
wanneer je aan het sterven bent alles lijkt zo echt .
Ik vind dat een zeer zware manier om te sterven 30 sec nog leven is
in deze situatie volgens mij iets dat zeer lang duurt , de mensen zeggen
dat ze heeft niet geleden maar is rustig gestorven maar ze vergeten
de 30 sec die ze zich nog zien voor ze ons letterlijk verlaten.
oorlog strijd geweld en haat angst wanhoop boos en eenzaam oorlog strijd geweld en haat angst wanhoop boos en eenzaam oorlog strijd geweld en haat angst wanhoop boos en eenzaam
het lijkt zo ver weg in een wereld zo groot 't maakt niet uit wat ik zeg hij zit daar in nood. je ziet op TV weet dat het gebeurt niemand zit er daar mee hoe zijn toekomst verscheurt
ik moet iets doen nu ik wil iets doen nu kan niet hier zo machteloos blijven staan
laat zien dat het je kan schelen dat zij gewoon kunnen spelen . laat ze voelen dat je naast hen gaat staan
ieder mens kan wel iets geven voor een kans op beter leven laat zijn dromen niet verloren gaan
als je niets anders ziet en je niet anders weet dan pijn en verdriet wat je nooit meer vergeet als wij laten zien hoe het anders kan gaan dan kan hij misschien de toekomst weer aan
we moeten iets doen nu wat kunnen wij doen nu voor hen zodat het beter zal gaan laat zien dat het ons kan schelen dat zij gewoon kunnen spelen laat ze voelen dat we naast hen gaan staan. ieder mens kan wel iets geven voor een kans op beter leven laat zijn dromen niet verloren gaan
oorlog strijd geweld en haat angst wanhoop boos en eenzaam oorlog strijd geweld en haat angst wanhoop boos en eenzaam
vrede liefde rust en vrienden spelen lachen hoop en toekomst vrede liefde rust en vrienden spelen lachen hoop en toekomst
laat zien dat het ons kan laat zien dat het ons kan schelen dat zij gewoon kunnen spelen laat ze voelen dat we naast hen gaan staan ieder mens kan wel iets geven voor een kans op beter leven laat zijn dromen niet verloren gaan
laat zien dat het ons kan schelen dat zij gewoon kunnen spelen laat ze voelen dat we naast hen gaan staan ieder mens kan wel iets geven voor een kans op beter leven laat zijn dromen niet verloren gaan
Dit lied heeft mooi neer dat kinderen te maken krijgen met geweld
er komen zoveel emoties aanbod bij de kinderen angst , boos zijn.
Dit lied heeft aan dat we de mensen moeten helpen voor een goed
leven net als het onze het is misschien niet iets waar wij mee te maken
krijgen maar er zijn zoveel mensen in de wereld die wel nog zo leven.
Help ze op de goede weg te gaan zodat ze kunnen spelen en dat ze een
beter leven hebben en dit kunnen we doen door ze te helpen
maar dat kan enkel jij en niemand anders.
Ze moeten als het ware in Belgie niet meer meedoen aan de oorlog maar er
zijn zoveel kinderen die dit wel nog moeten doen en ons nodig hebben.
Onze maatschappij is niet voor iedereen even eerlijk.
Het ene land heeft alles wat ze nodig hebben en het andere land heeft
dan amper iets om te overleven laat staan dat er vrede aanwezig is .
Onze samenleving zou moeten oorlogsvrij bestaan zodanig dat kinderen
en mensen een goed en gelukkig kunnen leven zonder iedere dag te
moeten leven in de angst om iemand te verliezen of voor je leven te
De wereld is om zeep. Door de aanhoudende vervuiling en het schouderophalende gedrag van de mens is de aarde één grote vuilnisbak geworden, waar leven onmogelijk is geworden. Het enige lichtpuntje in dit donkergrijze, astmatische bestaan is Wall-E, het enige opkuisrobotje dat is achtergebleven en na 700 jaar nog steeds plichtsbewust en fluitend de taak uitvoert waarvoor hij ontworpen werd: het vuil van de mens in zijn metalen buikje tot kubussen pressen en opstapelen, ook al heeft zijn opdrachtgever al lang het luchtruim gekozen. Voelt u het ook in uw dikke teen? Dit is héél andere koek dan de lieve, zorgeloze monstertjes onder ons bed of het dubbelleven leidend speelgoed dat de Pixartovenaars onderhands onder het licht van hun eigenwijs bureaulampje te voorschijn tekenen. Disney's paradepaardje is na het gezellige familiefeest 'Ratatouille' een gedurfde afslag ingeslagen: 'Wall-E' is verre van de Disneyfilm of tekenfilm zoals we die kennen. Heel wat donkerder en diepgaander van toon (u en ik komen er niet fraai uit), is deze kruising tussen een bijna-stomme film (Wall-E kent drie woorden) en een sciencefictionfilm een wel heel ambitieus en origineel project geworden, dat één gouden troef in handen heeft: het kan rekenen op de ongeziene en onuitputtelijke charme van zijn hoofdpersonage Wall-E, die ons peperkoeken hartje op zijn rupsbandjes terstond tot zomerse zuchten doet verdampen. E.T., you better phone home en R2D2 zoek maar al troost bij C-3PO, want Wall-E is het nieuwe troetelkind van de godganse galaxy!
Met zijn sjofele look, onhandig geklungel en zoemende verrekijkersoogjes pakt de uit Andrew Stantons hoofd geboren Wall-E je zo in waar je bijzit. Trillend opkijkend uit zijn kubusschulp waar hij net is ingekropen of in strijd met zeventien winkelkarretjes tegelijk, Wall- E is de Charlie Chaplin onder de robots, die ook steeds humor met een melancholisch, droevig vleugje wist af te werken. De kleine rakker brengt zijn dag door met opruimen, maar geeft ook zijn nieuwsgierigheid de volle kost. Wat hij tussen het puin vindt (een rubik's cube, een gloeilamp), krijgt een plaatsje in het minimuseumpje in zijn trailer. Hij is ook gek op de musical 'Hello, Dolly', waaruit hij de dansjes probeert na te doen, maar nog het liefst het 'handje vasthouden'. Op een vinnige kakkerlak (die beesten overleven alles!) als gezelschap kan een romanticus als Wall-E echter niet teren en hij staart vaak smachtend naar de onbekende, knipogende sterrenhemel Tot er op een dag ook effectief iets uit de lucht valt. Een ruimteschip landt op aarde, met aan boord EVE, een glimmende, gepolijste witte robot, die in opdracht van de mens naar aarde is gestuurd om het enige spoor van leven (een plantje!) mee te nemen naar de mensenbasis. Wall-E 's rammelkarretje begint meteen te shaken en te iepen van verliefdheid. Alleen blijkt de dodelijk sensuele EVE (haar arm schiet sneller dan haar schaduw, auwkes) een nogal koelbloedige designrobot, die nog niet zoveel persoonlijkheid heeft weten ontwikkelen als Wall-E. Onze held heeft er echter alles voor over om zijn liefde voor haar te bewijzen: hemel en aarde zal de vagebond doorkruisen om het computerhartje van zijn Lady te doen smelten. De aarde redden neemt hij er en passant bij.
De eerste helft van de film is subliem: het apocalyptische, verlaten wereldje van het gekke robotje is erg tastbaar, gedetailleerd en echt, heeft iets bevreemdends, confronterends, moois én ontroerends tegelijk. Zeker in combinatie met de wonderlijke retromuziek, met onder andere Louis Armstrongs jazzy versie van 'La vie en rose' en het weergalmende 'put on your sunday clothes' uit de musical aan het begin van de film. De romance met Eve is prachtig in al zijn eenvoud. Wanneer onze Wally als een trotse jongen zijn verzameling aan Eve toont om indruk te maken of wanneer ze samen het luchtruim onveilig maken op een brandblusser, kan je niet anders dan gloeiend meeglimlachen. De twee praten niet, ze communiceren via geluidjes en leggen gevoel in de manier waarop ze mekaars naam met een verschillende intonatie uit hun computerkeeltje laten galmen (Eee-vaaah). De piep- en bliepgeluiden zijn tot in de bits verzorgd en perfect op het lijfje van Wall-E en konsoorten geschreven. Geen verrassing dat de sound engineering het monnikenwerk is van de legendarische Ben Burtt, die al eerder R2D2 van bliepjes voorzag.
Met hun guitigheden een hele film vullen, is natuurlijk een illusie en Wall-E en EVE zetten hun avontuur verder in de ruimte. Zodra de spaceshipdeuntjes worden bovengehaald en de strak gestileerde deuren van het ruimteschip Axiom (de mensenbasis) opengaan, wordt Wall-E dan ook sciencefiction van de zuiverste soort, gespeend met knipogen naar 'Star Wars' en verwijzingen naar '2001: A Space Odyssey' (zoals de autopiloot die de echte piloot klem zet). Niet alleen de actie wordt opgedreven, ook de cynische maatschappijkritiek en dieperliggende ecologische boodschap draaien overuren, wanneer we de mensen leren kennen als blubberende, gebrainwashte luiaards, die enkel nog via hun webcam communiceren en zonder hun robothulpjes radeloos en verloren zijn. Die afschildering van de mens is even slikken, maar je weet met Pixar dat de finale evenzo zalvend zal zijn. Stanton verlucht die interessante, maar nogal droogjes en eenzijdig uitgewerkte toekomstnachtmerrie met de verplichte actienummertjes, blaast chaos in het indommelende verhaal en strooit met niet zo heel inventieve slapstick en gags in het rond. Allemaal gekende verhaalrekkende bezigheden, die de charme en originaliteit van de hele film een beetje door het gat in de ozonlaag doen sjansen.
Wall-E blijft namelijk de hele film door het enige personage waar je mee kan meeleven. Hij is menselijker dan alle echte mensen samen - een stiekeme statement natuurlijk, van een robot moet je de liefde leren- maar er zat toch méér in de nevenpersonages. De schattige kakkerlak mag slechts een halve film meedoen en de andere robotjes, zoals M-O sjezen eens vluchtig door het beeld, maar krijgen geen kans om open te bloeien. Om van de eendimensionale mensen maar te zwijgen. Het schrappen van een aantal basisconventies van een tekenfilm waarop je normaal als kijker kan terugvallen - een slechterik, een echte pittige drive, een strijd tussen goed en kwaad of kleurrijke nevenpersonages - begint bovendien, ironisch genoeg, een beetje in het nadeel van de film te spelen. De film verliest bij de actiesequenties en het afstevenen op de finish geen van zijn visueel indrukwekkende haren, maar kan nergens meer tippen aan de intieme sfeer en unieke soul van in het begin van de film en trekt zo uiteindelijk zelf een kruis over het 'meesterwerk' dat ons in de trailer werd beloofd.
Sciencefictionfans zullen smullen, met 'Wall-E' verschuift Pixar zijn doelpubliek duidelijk in hun richting, maar de vraag blijft of de kleintjes zich zullen amuseren met het in een politieke context gedrenkte verhaal of de zijdezachte humor, die veel minder entertainend is dan bijvoorbeeld het voorfilmpje 'Presto' (een hilarische ode aan de Looney Tunes). Wall-E is Pixars meest volwassen, meest melancholische en meest gedurfde productie tot nu toe, maar het is moeilijk om er volledig in mee te gaan. Wat je ervan zal onthouden, is niet zozeer de levensles (die zal snel vergelen in uw achterkamers), als wel Wall-E, die nog een tijdje met uw hartkleppen zal blijven spelen. Zijn zoemende verrekijkers, zijn giechelgeluidjes. Misschien zelfs zijn twee klemhandjes die in elkaar schuiven. Wall-E als personage is een klein wondertje, dat hopelijk net iets langer zal meegaan dan zijn merchandise replica's en dan deze film. Die Waaa-a-liee toch!
Hieronder vind je 4 ideeen uit de lezing over de gevolgen van neoliberalisme.
Mijn eerste voorbeeld luid als volgt:
Neoliberalisme haalt het slechtste in ons naar boven en onderdrukt het beste.
Ik ga akkoord met deze uitspraak!
-Vluchtelingen en andere etniciteiten zijn het slachtoffer van racisme omdat de inwoners
van een neoliberalistische samenleving denken dat zij hier komen profiteren,
jobs afnemen en tekort zullen worden gedaan als ze moeten delen.
Vb. Rechts georiënteerde politici nuanceren hun boodschappen op sociale media NIET
waardoor een verkeerde interpretatie ontstaat in de samenleving.
Zie de twitterpagina van Theo Francken.
Mijn tweede voorbeeld:
Betrokkenheid bij het werk is er nog nauwelijks.
Hier ga ik maar voor een stuk mee akkoord.
-Het bandwerk die de rode draad was in de vorige eeuw in bedrijven is op een terugweg.
De afstand tussen een afgewerkt product en de ketting van arbeiders die elk hun steentje
bijdragen tot het volledige product brengt op termijn geen voldoening meer door eentonigheid.
Gelukkig anticiperen bedrijven op dít verschijnsel door zowel bij de poetsvrouw
tot management meer vrije dagen tot zelf kiezen van verlofdagen wanneer men thuis is, tot thuis werken met pc,
tot bedrijfsfeesten en personeelsweekendjes te organiseren.
Mijn derde voorbeeld is het volgende:
Solidariteit wordt een een luxe !
Hier ga ik voor een bepaald stuk maar mee akkoord.
De hagen en afsluitingen rondom particuliere domeinen worden steeds hoger en hoger.
Daardoor spreekt men nog zelden tegen de buren en ontbreekt de
band om hen te helpen of te begrijpen.
Groot steden vertonen asociaal gedrag maar straatfeesten en buurthuizen
zorgen voor menselijke empathische samenhorigheid.
En mijn laatste voorbeeld is het volgende:
Aantasting van het zelfrespect
Ik ga hier voor een bepaald stuk mee akkoord.
De continue maatschappelijke druk van presteren, hard werken leid tot schaamte, gebroken gezinssituatie,vernedering,kind verwaarlozing eenzaamheid,uitputting.
Een balans proberen te creëren door herhaaldelijk te reflecteren op zichzelf en situaties zorgt voor meer zelfvertrouwen en gemoedsrust en een essentiële bewustwording.
Meer geesteswetenschappen in elk middelbaar en promoten van vrijwilligerswerk.
Onafscheidelijke broers plegen samen zelfmoord na jaren van lijden
thinkstock
Twee broers hebben samen zelfmoord gepleegd in Ierland. De jongste was al jaren pijnpatiënt en was het lijden moe geworden. Zijn aandoening had ook een enorme impact op het leven van zijn broer en samen besloten ze om er een einde aan te maken, schrijft The Mirror.
Het ging steeds slechter met Emanuele die sinds zijn dertiende pijn had aan een wang. De chronische aandoening leidde tot tal van ingrepen en behandelingen met een reeks pijnstillers en antidepressiva. Maar niets leek te helpen en Emanuele zag geen andere uitweg meer. Zijn lijden had ook een grote impact op het leven van zijn 12 jaar oudere broer Giuseppe Balasco. Het duo beroofde zich samen van het leven in hun slaapkamer met een masker en gas. Emanuele was 26, zijn broer Giuseppe, 38.
De ouders kunnen met hun verdriet geen blijf. Volgens Anna en Vincezo hadden de broers een intense en hechte band met elkaar. De derde broer, Domenico bevestigt dat: Emanuele en Giuseppe waren echt close. Toen Emanuele dertien werd, begon Giuseppe voor hem te zorgen als een ouder. Hij regelde alles voor zijn broer. Het lijden maakte hem wanhopig. Het bezorgde Giuseppe een zware depressie. Op het internet werd me duidelijk waarom ze het gas gekocht hadden. Ze hadden opgezocht hoe ze een einde aan hun leven konden maken, aldus Domenico (36).
Een paar uur voor de zelfdodingen merkte de moeder het gas op in de slaapkamer van haar zoon. Ik zag twee cilinders met gas naast het bed van Emanuele. Ik had ze al eerder gezien in huis en dacht dat ze voor een feestje bestemd waren. Het duo pleegde zelfmoord toen hun ouders van huis waren. Toen ik terug thuiskwam, merkte ik dat het vuilnis nog niet buitenstond. Bovendien was de achterdeur open en ik werd ongerust. Ik haalde mijn man erbij en we gingen naar binnen. Ik zag Giuseppe op zijn bed liggen met zak over zijn hoofd. Hij bewoog niet meer. Ik trof Emanuele op dezelfde manier aan. Ook bij hem haalde ik de zak weg maar ook hij was dood.
Agent Stuart Newsham zegt dat de broers de zelfmoord voorbereid hadden en info zochten op het internet waar ze op zoek gingen naar het gas. De jongens hadden grote problemen. Emanuele ging kapot van de pijn. Ze zochten beide een oplossing voor hun lijden. Volgens lijkschouwer Maria Voison bestaat er niet de minste twijfel over de doodsoorzaak van de twee broers. Ze kwamen om door verstikking als gevolg van het inhaleren van het gas. Ik heb heel wat getuigenissen gehoord. Er is sprake van een zelfmoordpact tussen de broers die ook samen op zoek gingen naar een middel om hun leven te beëindigen.
Lijden kan veel doen met mensen , hier gaat het om lijden van de pijn.
Heel het gezin lijd aan pijn en lijden de ene natuurlijk anders dan de andere.
De ouders aan lijden en verdriet door het verlies van hun beide kinderen.
De broers aan het lijden van de pijn .
Ze geven hier mooi aan dat lijden in verschillende soorten en vormen kan gezien worden
zoals pijn , pesten , verdriet , ziekte , enz.
Lijden kan je tot erge dingen aanzetten zoals hier , de broers lijden zodanig veel dat ze beslissen
om er beiden een einde aan te maken .
Dit is iets waar ze grondig hebben over nagedacht en niet zoiets dat ze opeens wouden doen
het werd hen allemaal een beetje teveel .
De liefde tussen deze twee broers is echt wel prachtig om te zien , ze leven als het ware voor
elkaar en sterven dan ook voor elkaar.
Ik vind wel dat ze niet echt zo een rekening hebben gehouden hoe de ouders zich hierbij moeten voelen ,
maar ik versta wel hun keuze waarom ze het gedaan hebben.
795 miljoen mensen lijden vandaag honger. En morgen. En overmorgen
APDe voedselcrisis is nog veel erger, zo vrezen ngo's, gezien oorlog hen verhindert peilingen te doen in 13 landen waaronder Syrië, Somalië, Soedan en Zuid-Soedan.
DIEREN Zevenhonderdvijfennegentig miljoen mensen lijden honger. Vandaag, morgen, en ook overmorgen. Laat dat cijfer even bezinken en bedenk dat dat het er nog veel meer zijn, want landen als Syrië zijn niet toegankelijk voor de onderzoekers die deze bedroevende Wereld Honger Index opstellen.
De hongergraad in ontwikkelingslanden is met een derde gedaald sinds de eeuwwisseling. Maar vandaag zijn in nog altijd in niet minder dan 50 landen mensen het slachtoffer van voedselcrisissen en uithongering. De situatie is het ergst in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad en Zambia. Haïti, dat vorige week nog genadeloos werd getroffen door orkaan Matthew, staat vierde op de lijst. Zowat de helft van de 10 miljoen inwoners is er ondervoed.
De Wereld Honger Index wordt opgesteld door het Amerikaanse onderzoeksinstituut voor internationaal voedselbeleid Concern Woldwide en de Duitse hulporganisatie Welthungerhilfe.
De wereldcrisis is nog veel erger, zo vrezen ngos, gezien oorlog hen verhindert peilingen te doen in 13 landen waaronder Syrië, Somalië, Soedan en Zuid-Soedan.
Dominic MacSorley, van de Ierse hulporganisatie Concern Worldwide: Medewerkers in landen als Niger vertellen me gruwelverhalen over ouders die moeten kiezen welk kind ze die ene maaltijd zullen geven die ze die dag hebben. Andere gezinnen overleven op een kom meelpap per dag, andere eten tot tien dagen op een rij niets.
Die mate van honger en ondervoeding is niet aanvaardbaar in de 21ste eeuw, het is beschamend en immoreel.
De hongerindex slaat op 118 ontwikkelingslanden, waarvan bijna de helft met een alarmerend hongerpeil kampt. De index is gebaseerd op vier factoren: sterftegraad onder kinderen jonger dan vijf, geremde groei, ondervoeding en het aandeel jongeren wiens gewicht te laag is voor hun lengte.
Medewerkers in landen als Niger vertellen me gruwelverhalen over ouders die moeten kiezen welk kind ze die ene maaltijd zullen geven die ze die dag hebben. Andere gezinnen overleven op een kom meelpap per dag, andere eten tot tien dagen op een rij niet
Dominic MacSorley van de Ierse hulporganisatie Concern Worldwide
Dit zijn enkele van de meest verrassende vaststellingen: * In Oost-Timor, Burundi en Papoea-Nieuw-Guinea is de helft van de kinderen jonger dan vijf door ondervoeding kleiner dan ze zouden moeten zijn.
* 795 miljoen mensen, of 70,5 keer de bevolking van België, lijden dagelijks honger.
* Elke dag sterven 21.000 mensen door honger of daaraan gerelateerde oorzaken, zo stellen de VN. In 20 landen is minstens een kwart van de bevolking ondervoed.
* Tot 50 landen, waaronder Jemen, Haïti, Pakistan, Zimbabwe en Afghanistan, zullen in 2030 nog altijd alarmerende hongercijfers laten optekenen.
* Andere landen in de lijst van 10 ergste zijn Madagaskar, Jemen, Sierra Leone, Afghanistan en Niger.
MacSorley stelt dat de technologie, de kennis en de middelen beschikbaar zijn om binnen de komende 14 jaar een hongervrije wereld te bekomen. Wat ontbreekt, is de urgentie en de politieke wil om beloftes in daden om te zetten.
Dit artikel gaat over nog een ander soort lijden .
Hier spreken me van lijden door honger te hebben maar
geen middelen om zich te voeden.
Honger kan er voor zorgen dat mensen niet meer willen of
kunnen leven nog .
Zonder voedsel is het onmogelijk om nog lang te leven.
Kinderen leven zonder eten , of moeten de straat op om
achter geld te bedelen om toch maar een beetje te kunnen
eten of te leven . Lijden om te overleven als het ware .
Euthanasie op basis van louter psychisch lijden zou in ons land niet langer een optie mogen zijn. Dat vindt een groep van 65 professoren, psychiaters en psychologen. In een open brief vragen ze de regering de wetgeving aan te passen.
Jaarlijks overlijden in ons land zo'n 2.000 mensen na euthanasie. 2 à 3 procent van die groep doet dat op basis van ondraaglijk psychisch lijden. De afgelopen 2 jaar ging het telkens om zo'n 50 gevallen.
Volgens professoren Ariane Bazan (klinische psychologie aan de ULB), Gertrudis Van de Vijver (moderne wijsbegeerte en wetenschapsfilosofie aan de UGent) en Willem Lemmens (ethiek aan de UA) zijn dat 50 gevallen te veel. "Wij zijn gealarmeerd door de toenemende banalisering van euthanasie op grond van psychisch lijden alleen", schrijven ze in een open brief. "Wij dringen erop aan om het toelaten van euthanasie in deze gevallen uit de huidige wetgeving te schrappen."
De ondertekenaars zijn niet gekant tegen euthanasie an sich. Wel stellen ze dat ongeneeslijkheid bij mensen die psychisch lijden, bijvoorbeeld door een depressie, niet objectief kan worden vastgesteld. "Er is maar een iemand die weet hoeveel pijn het doet op het moment zelf", verduidelijkt professor Bazan. En daarbij benadrukt ze de laatste woorden: op het moment zelf. "Er is veel mogelijk en er kan veel veranderen. Je mag niet vergeten dat een uitzichtloos gevoel eigen is aan bijvoorbeeld iemand in een depressieve fase."
Ongeneeslijk is relatief
SHARE
'Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is'
Zelf gelooft de professor niet in woorden als uitbehandeld of therapieresistent bij psychische klachten die niet het gevolg zijn van fysieke aandoeningen. "Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is. Dat betekent dat je eigenlijk maar alle mogelijke kansen hebt benut als je alle mogelijke therapeuten hebt geprobeerd."
Aanleiding voor de brief is het eerste euthanasiedossier dat in oktober werd overgemaakt aan justitie. Dat betrof de 85-jarige Simona De Moor, een Antwerpse die aan een onhandelbare depressie geleden zou hebben. De huisarts die haar leven beëindigde, zou de wet niet hebben nageleefd. Die schrijft voor dat in dergelijke gevallen drie artsen hun toestemming moeten geven, inclusief een specialist in de aandoening van de patiënt. In het geval van De Moor zou er geen psychiater gehoord zijn.
Professor Bazan haalt ook een tweede, recent verhaal aan, dat volgens haar illustreert hoezeer ongeneeslijkheid, zelfs na lange jaren therapie en ondraaglijk lijden, relatief kan zijn. Het gaat om een 24-jarig West-Vlaams meisje dat al jaren aan psychiatrische problemen lijdt. Afgelopen zomer zou ze euthanasie krijgen, maar uiteindelijk zag ze er op het laatste moment van af.
SHARE
'De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan'
Volgens Wim Distelmans, professor palliatieve geneeskunde (VUB) en voorzitter van de Federale Commissie Euthanasie, is het net goed dat zo iemand als dat meisje weer perspectieven ziet. "De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan."
Hij benadrukt dat euthanasie bij psychisch lijden niet zomaar wordt toegepast. "Het gaat niet op voor iemand die een paar maanden lijdt. Wel voor mensen bij wie na jaren verschillende medicijnen, therapieën en therapeuten niets veranderd hebben."
Noch justitieminister Koen Geens (CD&V) noch volksgezondheidsminister Maggie De Block (Open Vld) wenste te reageren.
Deze vorm van lijden gaat over het niet meer zien zitten wegens
verschillende omstandigheden maar de meeste draaien rond
het feit dat de mensen ziek zijn geestelijk , mentaal of gewoon
lichamelijk.
Ik snap natuurlijk dat sommige mensen niet meer willen leven
op deze manier , of ze het zeer moeilijk hebben om dit te verwerken
maar vind het niet altijd de juiste beslissing om daarom uit het leven
te stappen. Maar ik zou dan ook zelf wel niet kunnen leven als een
plant , dan zou ik inderdaad dit ook wel overwegen .
Soms wordt dit toegestaan en soms ook niet het hangt van persoon
tot persoon af .
Persoonlijk vind ik dat deze oplossing niet moet bestaan.
Welke goede kenmerken zijn er nodig voor een goede samenleving?
Welke goede kenmerken zijn er volgens mij nodig voor een goed samenleving
Betere omgang met de diversiteit .
Het is niet omdat mensen anders zijn dat de gemeenschap ze anders moeten gaan behandelen.
Ik vind dat iedereen hetzelfde moet worden behandeld worden.
Als er mensen naar ons land komen moeten ze leven naar onze regels
en niet verwachten dat ze kunnen doen wat ze zelf willen.
Maar ik vind dan wel dat mensen die slecht zijn voor de mensheid of de samenleving gestraft moet worden.
Het maakt niet uit wie of wat ze doen als het niet mag moet het bestraft worden.
Geweld moet van de straten zodanig dat de mensen zich weer veilig kunnen voelen.
Al dat onnodig geweld hoeft toch niet ik zeg ook niet dat er vrede moet zijn maar gewoon
kunnen samenleven onder 1 dak moet toch lukken?
Is de wereld daar niet groot genoeg voor ?
Ik denk dat onze wereld niet gemaakt is om met zoveel verschillende culturen samen te leven.
Geweld is iets dat moet bestraft worden en meer dan dat het nu is .
Mensen komen veel te gemakkelijk met hun daden weg.
Er moet ook iets gedaan worden aan al die keuze mogelijkheden.
Waarom al die dingen die hetzelfde zijn maar gewoon een andere naam hebben?
Is het gewoon niet simpel om minder keuze te hebben , want hoe meer keuze er is hoe meer druk er ontstaat.
Net het zelfde met altijd het nieuwste te moeten hebben , dat is toch puur geld verspilling.
Sommige mensen willen gewoon niet onder doen voor andere mensen en geven al hun geld dat ze hebben hieraan worden ze zelf in een bepaalde armoede gaan leven.
Armoede is ook nog zoiets moest het leven niet zo duur zijn zou er zoveel minder armoede ontstaan maar dit is ook mede gemaakt door dat er meer en meer mensen zich bevinden in onze maatschappij.
Er zijn zoveel dingen die er moeten veranderen in de wereld maar niet alles kan je maken zoals jij het wilt.
Soms moet je aanvaarden dat dit nu ons leven is en we er niks kunnen aandoen.
Er zou ook veel meer moeten gewerkt worden rond het goede doel te steunen.
Al die acties en zo weinig mensen die deze willen steunen.
Moesten de mensen elkaar meer steunen zou alles al veel beter zijn.
Iedereen kan wel eens in dezelfde situatie terecht komen als deze van de acties.
De Antwerpse schepen voor Diversiteit en Inburgering Fons Duchateau (N-VA) heeft het migratiedebat in ons land op scherp gesteld in een interview met de krant De Standaard. Volgens Duchateau riskeren we onder de voet gelopen te worden als vreemdelingen onze basisnormen en -waarden niet overnemen. Voor je het weet is het dragen van de hoofddoek hier de norm. Zijn uitspraken lokken flink wat reacties uit op sociale media.
Antwerpen heeft al meer dan haar deel gedaan voor de opvang van migranten, vindt Duchateau in het interview. Wij vangen al 45 procent op van alle erkende vluchtelingen die in Vlaanderen een leefloon krijgen. 60 procent van de leerlingen in het lager onderwijs heeft vreemde roots. Het is net niet dweilen met de kraan open. U begrijpt dat ik niet op de eerste rij zit om nog meer asielzoekers op te vangen. We kunnen het net bolwerken. Maar als de instroom van vluchtelingen blijft aanhouden, wordt het moeilijk. De emmer is vol. Er moeten geen druppels meer bij. Ik wil hier geen Brusselse toestanden.
Cursus Nederlands
Duchateau drukt er ook op dat vluchtelingen die zich aanmelden in Antwerpen, van dichtbij worden opgevolgd. We nemen hen bij hun nekvel. We sturen hen op een cursus Nederlands, een inburgeringscursus en loopbaanbegeleiding van de VDAB. We laten de mensen niet langer met rust. Wie hier komt wonen, moet bereid zijn honderd procent deel uit te maken van onze maatschappij, klinkt het resoluut.
We kunnen het net bolwerken. Maar als de instroom van vluchtelingen blijft aanhouden, wordt het moeilijk. De emmer is vol. Er moeten geen druppels meer bij
Mensen maken zich zorgen over de maatschappij waarin hun kinderen opgroeien. Als integratie niet leidt tot assimilatie van de basisnormen en -waarden van onze samenleving, zullen we na verloop van tijd niet meer spreken over integratie, maar over invasie. Dat jaagt mensen schrik aan. Waarmee ik niet zeg dat er honderd procent assimilatie moet zijn. Ik heb het hier niet over bloemkool met bechamelsaus, zegt hij.
Grotere kader
Volgens Duchateau gaat het alleen om het aanvaarden van het grotere kader van onze samenleving. De grondwaarden: vrijheid en gelijkheid. Respect hebben voor holebis, aanvaarden dat vrouwen voor honderd procent gelijk zijn. Dat er een scheiding is tussen kerk en staat. En dat geloofsregels op elke manier ondergeschikt zijn aan de burgerlijke regels. We moeten geestelijke leiders ook voor hun verantwoordelijkheid stellen. Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis. We moeten waakzaam zijn voor onze vrijheden. Ook in het belang van de moslimvrouwen.
We moeten geestelijke leiders ook voor hun verantwoordelijkheid stellen. Als ze er niet in slagen hun geloofsovertuiging compatibel te maken met de waarden van het hedendaagse Europese normen- en waardenkader, dan hoort die overtuiging hier niet thuis
Mensen willen meer en meer hun eigen normen en waarden kiezen die niet gelijk staan met de onze.
Ze kiezen zelf welke ze wel willen en welke niet ze volgen niet de nodige regels.
Als we eens kijken naar de cijfers vangen we voor bijna de helft aan mensen op
en kunnen we dit nu al amper volhouden , maar het probleem is dat er meer en
meer mensen in onze organisatie willen komen maar er is te weinig tijd en plaats voor.
We sturen hen op een cursus Nederlands, een inburgeringscursus en loopbaanbegeleiding van de VDAB. We laten de mensen niet langer met rust. Wie hier komt wonen, moet bereid zijn honderd procent deel uit te maken van onze maatschappij
Met deze zin ga ik totaal akkoord ik vind dat de mensen voor 100 procent moeten voorbereid worden op
onze samenleving het is niet de bedoeling dat ze er van uit gaan dat alles makkelijk is in het leven .
Iedereen moet werken voor zijn leven dus zij ook ze zijn niet anders dan ons.
Voor iedereen moeten de zelfde regels gelden .
Dit is dus een artikel waar ik volledig mee akkoord ga .
Onze maatschappij is niet meer zoals het geweest is .
Alles is zodanig veel en rap veranderd dat we bijna niet meer kunnen volgen.
Sinds er meer en meer gewerkt word rond en met technologie is er veel anders dan het vroeger was.
Maar deze verandering wel niet enkel negatieve dingen zeggen
de technologie zorgt ook voor goede dingen.
We regelen als het ware ons leven mee en hebben ook meer sociaal contact dan voordien.
Mensen willen telkens het nieuwste van het nieuwste ook al is het andere nog niet versleten.
Mensen willen mee zijn met de tijd als het ware erbij willen horen en dit kan
enkel door het nieuwste te kopen terwijl het oude nog niet versleten is en in
de kast ligt te liggen .
Ook bij voeding is er meer en meer keuze waarom al die soorten chips met dezelfde smaak maar andere reclame?
Waarom legt de maatschappij zoveel keuzedruk op ons?
Er zijn meer en meer mensen die te maken krijgen met armoede , ze leven op straat , hebben geen dak boven hun hoofd of kunnen zich de basisbehoeften niet meer veroorloven .
Of komt het toch door het feit dat mensen alles willen ook al kunnen ze het niet betalen?
Is het omdat het leven zou veel duurder is geworden of misschien omdat er teveel mensen zijn en te weinig middelen?
Maar was het enkel maar armoede dat slecht was in de maatschappij er is zoveel meer in onze wereld.
Zoals bijvoorbeeld al dat onnodig geweld , kindermishandeling , partnergeweld of wat dacht je van al dat geweld op de straat .
De mensen worden zonder reden vermoord en de mensen die het doen zijn er nog trots op ook .
Waar zijn we toch mee bezig ?
Waarom kunnen al de mensen gewoon niet samen leven zonder elkaar te willen vermoorden.
Okee we zijn al mensen met verschillende huidskleuren en culturen maar dat is toch geen reden hier toe ?
Er bestaat al genoeg meningsverschillen in de wereld zonder dat we er zelf nog meer moeten maken omdat
mensen anders gaan geloven of leven.
Iedereen heeft het recht op een goed leven vol respect en liefde voor elkaar.
Net als het zorgen voor het milieu is blijkbaar iets zeer moeilijk om te doen ,
we konden de opwarming deels vermijden moesten we er wat meer oog voor hebben
maar nee we denken enkel maar aan ons zelf.
Dan moeten we er ook maar de gevolgen gaan van dragen , onweer , overstromingen , geen water meer , of eilanden die verdwijnen al de mooie stukken natuur die we zomaar laten doodgaan.
Het is jammer dat andere mensen van onze fouten de schuld ervan moeten dragen
sommige mensen hebben het al moeilijk genoeg zonder dat wij ze daar bij helpen.
Er zijn dan ook verschillende soorten geloven de ene natuurlijk wat sterker
dan de andere.
Er zijn weinig mensen die pressies hetzelfde gaan geloven maar
er kunnen wel altijd gelijkenissen aanwezig zijn.
Geloof brengt ook de mensen dichter bij elkaar.
Voor mij bestaat er niet iets als een god waar je in kan geloven.
In mijn ogen zijn het enkel verhalen die ons tot het geloven van een god aanzetten.
Door het feit dat we hier als het ware van kleins af mee opgevoed zijn gaan de
mensen dit gaan geloven tot ze wat ouder zijn en hier meer over te weten komen.
Oké we worden thuis opgevoed als er iemand sterft om naar de kerk te gaan , of als er
een koppel gaat trouwen en bij een geboorte van een baby maar verder dan dat komen
wij toch eigenlijk niet naar de kerk?
Het is niet dat onze ouders iedere zondag naar de kerk gaan nee, ze gaan enkel maar
wanneer ze moeten .
We gaan naar een school die katholiek opleidingen heeft maar wilt dit dan zeggen dat
we moeten gaan geloven dat er zoiets bestaat als een God.
Nee we doen gewoon wat van ons verwacht wordt hoe we als het ware worden opgevoed
van onze ouders.
Ik zeg niet dat ik niet geloof in personen of dingen die niet echt bestaan.
Ik geloof bijvoorbeeld dat de mensen die wij verloren hebben hierboven zijn en over ons waken.
Ik zie deze personen aan als mijn 'god'.
Maar de persoon die mensen als 'god' omschrijven geloof ik dan niet in .
Geloven is voor mij meer in dingen geloven dat je weet of ziet in het echt .
Ik geloof dan meer op het vlak van "God" de dingen die je kan bewijzen het wetenschappelijke.
Of de dingen waar je zelf in wilt geloven omdat je dat nodig hebt om iets te kunnen verwerken of verder te gaan met je leven als het ware gaan geloven in de fantasie die je hebt over bepaalde dingen.
Als ik dit opzoek in de cursus ben ik soort van agnosticisme persoon.
Dit wil eigenlijk zeggen dat er geen definitieve uitspraak kunt doen over het al of niet bestaan van een god:
we kunnen dit immers niet weten.
Als we ons eens verder verdiepen in de dimensies rond levensbeschouwing kom je tot het volgende.
Rituele dimensie is iets waar je in meegaat als het ware neem nu je communie , doopsel dit
zijn al dingen die je dood in het leven maar is het omdat je er in gelooft er zo mee opgevoed bent?
De mythologische dimensie is dan eerder een dimensie waar ik niet in geloof .
Er is nergens bewijs dat god de wereld heeft gemaakt in 7 dagen .
De doctrinele dimensie heb ik totaal niet .
We hebben dan nog de ethische dimensie dit is dan ook een dimensie waar ik in terug kan vinden.
Je wilt altijd het goede doen voor iedereen en voor de wereld of je nu gelooft of niet.
Sociale dimensie is ook weer ene die niet aan mij besteed is , ik ga enkel naar de Kerk als het echt moet
zoals een begrafenis of trouw anders krijg je mij daar niet binnen.
Maar ik moet dan wel toegegeven wanneer ik ergens op reis ben ik altijd wel eens
een kerk ga bezoeken en de schoonheid kan aanvaarden die er is .
Ook ga ik altijd een kaarsje gaan doen branden voor de mensen die in mijn familie zijn gestorven.
De laatste is de ervaringsdimensie deze past zeker niet bij mij.
COLUMN. Stop met geluk najagen, je wordt er alleen maar ongelukkig van
Stop met per se gelukkig te willen zijn. Daar word je alleen maar ongelukkig van. Dat is de opmerkelijke boodschap van schrijfster Emily Esfahani Smith. Volgens haar hebben alle hippe geluksgoeroes met hun zelfhulpboeken ons vooral de verkeerde kant opgestuurd. Veel beter is het om op zoek te gaan naar meer zin en betekenis. Dáár word je pas gelukkig van.
We leven in een fantastische tijd. In alle opzichten wordt de wereld er alleen maar beter op. Zeker als je in West-Europa of Amerika leeft. We hebben redenen te over om gelukkig te zijn en toch voelen mensen zich miserabeler dan ooit. De zelfmoordcijfers blijven stijgen en steeds meer mensen kampen met een depressie. Dat is toch een vreemde paradox?
De schuld van dat alles, volgens Emily Esfahani Smith, die in Canada opgroeide maar nu in Amerika woont? Onze obsessie met geluk. Daarover schreef ze het boeiende boek De kracht van betekenis, dat ze deze ondertitel meegaf: Hoe zin te geven aan je leven. Net de vraag die een jaar lang boven mijn hoofd hangt, en dus moést ik haar spreken toen ze onlangs in Antwerpen was. Benieuwd of zij mij nog goede raad kon geven.
Perfecte man, perfecte job
Emily Esfahani Smith FOTO: JONATHAN DURLING
We denken dat geluk de oplossing zal zijn voor al onze problemen. Ik dacht het zelf ook. Ik heb eveneens de dingen nagejaagd waarvan iedereen je voorhoudt dat ze je gelukkig zullen maken. Ik wilde succesvol zijn, de perfecte man vinden, het perfecte appartement en de perfecte job. Tot ik besefte dat die zoektocht me alleen maar ongelukkiger maakte. Het zorgde ervoor dat ik steeds méér wilde, en me uiteindelijk vooral onvoldaan voelde.
Ik studeerde filosofie, en wat later positieve psychologie. Toen leerde ik dat er steeds meer wetenschappers zijn die wijzen op het verschil tussen een gelukkig en een zinvol leven. Wie geluk nastreeft, die neemt vooral. Wie een zinvol leven probeert te leiden, die geeft in de eerste plaats. Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal eerder op zoek zouden willen gaan naar meer zin, maar geluk is de sirenenzang die ons daarvan afleidt. Het zegt: ik weet hoe je de existentiële leegte die je voelt kan opvullen! Met succes en rijkdom! Terwijl die leegte alleen opgevuld kan worden met meer zin.
Nooit beroemd, en dat is OK
Hoe je dat kan doen, vertelt Esfahani Smith in De kracht van betekenis, waarin ze de persoonlijke verhalen van mensen die ze ontmoette, koppelt aan de resultaten van recent wetenschappelijk onderzoek. En uiteindelijk concludeert ze dat er vier manieren zijn waarop iedereen meer zin kan geven aan zijn leven. Vier pijlers van een zinvol bestaan: ergens bijhoren, een doel hebben, verhalen vertellen en transcendentie ervaren. Bondig uitgelegd? Door relaties en verbintenissen voelen we ons waardevol. Via het vinden van een motiverend doel geven we vorm aan ons leven. Door het uittekenen van de verhaallijn van ons leven, leren we onszelf en de wereld beter te begrijpen. En via het ervaren van transcendentie, via kunst of natuur, voelen we ons verbonden met een groter, betekenisvol geheel.
Wat mijn goede raad voor jou, als zinzoeker, zou zijn? Dan moet ik denken aan een artikel dat ik onlangs schreef voor The New York Times, en waar ik veel meer reacties op kreeg dan ik had verwacht: Je zal nooit beroemd zijn, en dat is OK. Daarin had ik het over het idee dat velen koesteren dat je, om een zinvol leven te leiden, vooral iets bijzonders moet doen. Veel jongeren denken dat. Ze vinden dat ze op het einde van hun leven een humanitaire crisis opgelost moeten hebben, of de remedie tegen kanker gevonden moeten hebben, of toch minstens een bedrijf opgericht moeten hebben dat het verschil maakt.
Probeer goed te doen
Maar dat is helemaal niet nodig. Maak je niet zoveel zorgen over dat zulk soort grote aspiraties. Vraag je eerder af hoe je een verschil kan maken in je kleine kring, je lokale gemeenschap. Het is zoals George Eliot het in 1872 al schreef in haar romanklassieker Middlemarch. De vrede in de wereld wordt bewaard door mensen die niet herinnerd zullen worden, die rusten in graven die niet bezocht worden, maar die hebben bijgedragen tot de goedheid in deze wereld. Zij zijn de reden waarom onze wereld blijft draaien. Omdat zij trouw hun rol gespeeld hebben in het leven. En dat zijn wij. De meesten onder ons zijn gewone mensen. En wij kunnen ons leven betekenis geven door gewoon de rol te omarmen die we spelen. Door de kwaliteiten en de talenten die we hebben gekregen ten volle te benutten. Door te proberen om zo goed te zijn als we maar kunnen zijn. Stel je ten dienste van de wereld en probeer goed te doen.
Daarnaast: kijk hoe je de vier pijlers meer een plaats kunt geven in je leven. Vraag je af op welke manier die pijlers nu al een rol spelen, want misschien besef je niet eens hoe ze nu al zin aan je leven geven. Probeer vervolgens om ze ook een rol te laten spelen in het leven van anderen. Je kinderen, je collegas.
Geluksbubbel staat op springen
Ik neem haar opdracht mee. Maar voor ik afscheid neem, toch nog dit: heeft ze soms niet het gevoel dat ze in de woestijn staat te prediken, als ze ziet dat iedereen toch vooral geluk in elke mogelijke vorm blijft najagen?
Volgens mij heeft de geluksbubbel onderhand zijn maximale omvang bereikt. Er is behoorlijk wat onderzoek dat erop wijst dat er een verschuiving plaatsvindt richting zin. Dat we naar een maatschappij evolueren waarin materialisme en succes een minder grote rol spelen en mensen meer waarde gaan hechten aan zin-gebonden dingen. Je ziet het hier en daar in scholen, waar men het zogenaamde character education een grotere rol laat spelen. Waar je niet alleen wiskunde moet kennen, maar waar je ook leert over zingeving en morele waarden. Je ziet het zelfs in het bedrijfsleven, waar mensen zich beginnen af te vragen wat hun bedrijf de maatschappij voor zinvols te bieden heeft.
Dit krantenartikel ( colum) gaat er over hoe mensen gelukkig zijn in het leven.
Iedereen denkt altijd maar dat alles perfect moet zijn in het leven om gelukkig
te zijn maar dan hebben ze het mis , hoe meer je perfect doet hoe ongelukkiger
je wordt want je kan perfectie niet evenaren , het is nooit perfect je leven.
Wetenschappers hebben het niet over gelukkig zijn maar over een zinvol leven
hoe je dit best leeft om gelukkig te zijn het gaat niet om wat je hebt in het leven
maar over de dingen die je doet in je leven de mensen die je helpt om zelf
gelukkig te worden.
Mensen hebben zodanig verkeerde kijk op de wereld dat ze gelukkig zijn ook
heel anders gaan bekijken.
Door dit artikel ga je heel anders op het leven gaan kijken.
Duurzaam leven bestaat eigenlijk uit 4 grote delen.
Het ene natuurlijk wel makkelijker dan het andere om aan te werken.
Als we eens kijken naar ons eerste onderdeel zien we duurzame voeding.
Wat houd dit allemaal in of wat zijn de dingen die we makkelijk kunnen aan werken?
Waarom eten mensen eigenlijk zoveel? zoveel mensen die met ziektes hierdoor
moeten leven of mensen die gewoon lichamelijk zeer zwaar geworden zijn.
Moesten de mensen nu gewoon eens wat minder gaan eten en niet altijd meer en meer willen
dan zouden er al veel problemen kunnen opgelost geraken.
Want hoe eerlijk is het eigenlijk voor de mensen die amper iets te eten hebben
en wij als het ware alle overschot die we hebben zomaar in de vuilbak gaan gooien.
Doet dit dan niks met jullie ?
Mensen denken dat vis een betere manier is om duurzaam te gaan leven maar in feite is vis
even erg als vlees eten.
Mensen zouden als het ware beter vegetarisch gaan leven wat niet voor iedereen een even
makkelijke manier van leven is , sommige mensen hebben nood aan vlees op hun bord.
Moesten deze mensen gewoon al eens 1 dag of 2 dagen zonder vlees leven zou het al zeer
veel beter zijn.
De grote uitdaging is om regionale,
seizoensgebonden, vleesarme en
fairtradevoedingspatronen eten te voorzien het is een zeer groot voordeel voor onze milieu .
Het tweede puntje dat ik met jullie wil bespreken is duurzame mobiliteit.
Transport zorgt er voor dat we een zeer grote hoeveelheid uitlaatstoffen hebben.
Er zijn meer en meer gemeenten die bepaalde auto's gaan verbieden dit is om er voor
te zorgen dat deze stoffen niet in hun gemeente komen.
Eigenlijk is dit wel een goede oplossing maar hebben ze jammer genoeg niet gedacht
aan de mensen die zo een auto niet kunnen veroorloven of nog met een auto rijden
met de brandstof die de gemeentes verbieden.
De wereld gaat soort van ons gaan verwachten dat we meer met de fiets gaan verplaatsen
of het openbaar vervoer gaan gebruiken in plaats van alle auto's op de baan.
Maar moesten mensen toch nog met de auto willen zich verplaatsen is het misschien voor
hen een idee om samen te rijden zodanig dat er toch wel minder auto's op de baan zijn.
Het derde puntje gaat over duurzaam toerisme.
Toeristen
verstoren de biodiversiteit en leggen druk op kwetsbare
ecosystemen (op reis gaan naar Antarctica, koraalriffen, tassen van
reptielenleer als souvenirs kopen ).
Toeristen
in luxehotels verbruiken meer water dan thuis.
Er wordt ook zeer veel airco , verlichting , voedsel gebruikt ze zorgen als het ware enkel maar voor
dat we niet duurzaam omgaan met deze dingen gelukkig gaat het hier maar over 5 procent maximum.
Naast de toeristen zelf hebben we ook nog het vliegverkeer zelf die voor problemen zorgen op duurzaam vlak.
Waar we nog last van hebben is dat de mensen geen respect hebben voor de lokale sociale en religieuze waarden.
En als laatste hebben we dan nog duurzaam wonen.
Wonen zorgt voor een 30 procent van onze ecologische voetafdruk.
Er worden al veel inspanningen gedaan, maar een
langetermijnvisie is gewenst. De Vlaamse regering kondigde in 2016 daarom een
volledige betonstop aan vanaf 2040. Vanaf dan zal er
op open ruimtes niet meer gebouwd mogen worden.
Reeds vanaf 2025 zal de
hoeveelheid open ruimte dat nog dagelijks bebouwd
mag worden, evenwel nog
slechts de helft
bedragen van wat het vandaag de dag is.
Voor de bestaande huizen hebben ze dan ook al andere regels voorzien zoals het renoveren op
een energiezuiniger manier.
Verder moeten woonruimtes flexibel, aanpasbaar en
multifunctioneel ingericht zijn.
Een gebouw moet verschillende decennia aanpasbaar
zijn aan veranderde functies
en noden in gebruik van de mensen die er wonen,
als bijvoorbeeld de kinderen het
Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen
Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen. Veelal kleinschalige projecten, maar enkele landen koesteren ook ambitieuze plannenDeel op Facebook
11.11.11 focust dit jaar op de prijs die het Zuiden betaalt voor de (onze) klimaatopwarming. Maar intussen zitten ze ter plekke ook niet stil. Duurzame initiatieven in Afrika boeken opmerkelijke successen: kleine projecten hebben een instanteffect op mens en milieu, en enkele landen koesteren ambitieuze plannen.
Daar waar in Europa ecologie nog vaak een zaak is van goedverdienende hogeropgeleiden die zich zuinige maar dure hoogtechnologische snufjes kunnen permitteren, is in Afrika vaak het omgekeerde het geval: met enkele simpele duurzame ingrepen kan de levenskwaliteit van de allerarmsten er spectaculair op verbeteren.
Zonneoven
Een mooi voorbeeld hiervan is SEE of Solar Energy Economy, een onlangs gestarte Europees-Afrikaanse samenwerking om koken op zonne-energie te promoten. De technologie achter de kooktoestellen is uiterst eenvoudig: spiegels bundelen de zonnestralen, die zo het eten kunnen verhitten tot zo'n 135 à 250 graden. Er komt dus geen elektriciteit aan te pas, noch dure of ingewikkelde onderdelen.De voordelen van het systeem zijn legio. Eén toestel zou gemiddeld zo'n ton hout per jaar kunnen besparen, en op die manier een aanzienlijke bijdrage leveren tegen het probleem van de voortschrijdende ontbossing in Afrika. Eén familie gebruikt er immers jaarlijks gemiddeld zo'n vier ton brandhout. Na de aanvankelijke investering leveren de apparaten bovendien een flinke besparing op: velen van de armste Afrikanen besteden maar liefst een derde van hun inkomen aan energie.
Daarbij komt nog dat er elk jaar naar schatting 1,6 miljoen mensen, de helft van hen kinderen, sterven aan luchtwegenaandoeningen ten gevolge van verontreinigde binnenlucht. En jonge meisjes zijn dagelijks vaak uren in de weer met het sprokkelen van hout, tijd die ze niet op de schoolbanken kunnen doorbrengen.
SEE is mede opgericht door de Fransman Didier Delval, CEO van Carbocia, die in het verleden al een soortgelijk project opzette met de Malinese vzw Mali Tilé. De bedoeling is dat de organisatie de zonneovens mee gaat financieren - een toestel kost zo'n 200 dollar maar wordt ter plaatse verkocht voor 70 à 100 dollar - en de lokale bevolking opleidt in het gebruik ervan. Er zijn momenteel al zo'n 200 apparaten in gebruik.
Minizonnepanelen Eerder berichtten we op de Planet Earthsite van Knack ook al over het groeiende succes biogasinstallaties in West-Afrika ('West-Afrikaanse gezinnen koken op koeienmest'). Biogas is gemakkelijk en goedkoop te winnen uit mest en organisch afval, en bovendien veel beter voor milieu en gezondheid dan koken op hout.
En nu ook zonnepanelen steeds goedkoper en efficiënter worden, worden ze stilaan betaalbaar voor heel wat Afrikanen. Zo meldde 'The New York Times' dat er in afgelegen boerendorpjes in Kenia, ver van het elektriciteitnet, steeds vaker minizonnepanelen op de huizen verschijnen. Ze kosten nauwelijks zestig euro, en produceren net genoeg energie om een gsm op te laden en een viertal zuinige lampen te laten branden.
Het lijkt weinig naar Europese normen, maar voor mensen die tot voor kort na zonsondergang waren afgesloten van de wereld en de avond doorbrachten bij het licht van een flakkerend vuur, maakt het wel degelijk een groot verschil. Zo verbeteren bijvoorbeeld de schoolresultaten van de kinderen doordat ze 's avonds genoeg licht hebben om te studeren. En besparen de gezinnen op kaarsen, batterijen en kerosine voor de lampen. Ook in andere Afrikaanse landen groeit de markt voor zulke kleine, goedkope systemen van hernieuwbare energie.
Wind Farm Al blijft het niet bij kleinschalige projecten. In Kenia wordt momenteel volop gewerkt aan de Lake Turkana Wind Farm, het grootste windpark van Afrika. Bij oplevering in 2014 moeten de meer dan 350 windturbines samen zo'n 300 megawatt leveren, of bijna dertig procent van de huidige elektriciteitsbehoefte van het land. Het Turkanadistrict is een erg heet en kurkdroog gebied dat tot voor kort economisch oninteressant werd geacht. Tot twee Nederlandse ondernemers opmerkten dat het er bijna onophoudelijk hard waait.
In Rwanda, het dichtstbevolkte land van Afrika, onderzoeken de autoriteiten momenteel of ze elektriciteit kunnen opwekken met geothermische energie. Maar het grootste milieusucces heeft het land geboekt met zijn strikte verbod op plastic zakken. Sinds 2006 mogen er geen plastic draagtassen meer gebruikt worden of het land binnenkomen. Omdat boeren klaagden dat het zwerfvuil hun oogsten aantastte, en geblokkeerde afvoersystemen bij hevige regens voor overstromingen zorgde. Rwanda dreigde te verstikken onder de plasticberg maar wist het tij te keren. Buurlanden als Tanzania, Kenia en Oeganda hebben intussen het voorbeeld gevolgd.
Ecologie in Afrika wordt gekenmerkt door een groot pragmatisme. Waardoor de projecten interessante casestudy's worden voor het Westen, waar ecologie nog vaak een zaak is van hightech, ingewikkelde constructies en grote budgetten. Terwijl simpeler oplossingen dikwijls voor de hand liggen.
Jan Haeverans
In dit artikel gaat het over hoe ze met de kleinste dingen
de mooiste resultaten kunnen behalen.
Hoe ze het leven een beetje aangenamer kunnen maken voor de mensen.
Het is mooi om te zien hoe de wereld zich in zet voor andere mensen.
En als je eens kijkt naar de resultaten die ze behalen gewoon prachtig
zulke kleine dingen die eigenlijk zoveel kunnen besparen in het leven.
Dat is gewoon onvoorstelbaar.
Neem nu het gebruiken van spiegels als kookvuur gewoon geniaal toch.
Moesten wij maar zo eens gaan leven het lukt ons geen dag zoveel respect
voor die mensen die zo leven en gelukkig zijn met de kleinste dingen in het
leven. Voor hun telt alles om minder in de armoede te moeten leven.
Ze leven namelijk al met zo goed als niks in het leven ik zou het niet
kunnen wij leven puur van luxe en kunnen niet meer zonder.
uiteenzetting van prof. Tim Jackson over welvaart zonder groei en een pleidooi voor een overgang van een ander ecologisch model
Volgens de uiteenzetting van de professor draait alles rond hoop.
Maar we zitten soort vast in een dilemma : we kunnen niet leven ermee, maar ook niet zonder.
Ofwel buigen we het systeem af ofwel laten we de planeet crashen.
Eigenlijk is dit geen eerlijke of gemakkelijke keuze.
Het enige wat we eigenlijk kunnen doen is een soort van blind vertrouwen hebben in onze eigen slimheid , technologie en efficiëntie.
Hij heeft niks tegen efficiënties maar vind ook wel dat we eens een blik op de cijfers moeten werpen zodanig dat we meer kijken naar de realiteit.
Alles draait om koolstof maar kunnen we met ons systeem de voorgeschreven waarden behalen?
We gebruiken technologie als het ware als een soort van taal om met anderen te communiceren.
Vroeger waar de mensen blij met enkel een linnen t-shirt , nu hebben we ook een t-shirt nodig maar daar blijft het niet bij we willen nog zoveel dingen meer.
Mensen willen blijven kopen en hebben meer en meer dingen nodig ook al hebben ze het eigenlijk niet nodig.
Mensen willen minder gaan uitgeven gebruiken en meer gaan sparen maar dit is net het verkeerde .
Door te gaan sparen ga je het moeilijker hebben om terug te recupereren nadien.
Waarom doen we eigenlijk de kleine dingen niet ?
We zijn zelf te druk bezig met van alles zoals: kinderen naar school doen , gaan werken , eten maken , poetsen .
We hebben zelf zodanig veel te doen en te weinig tijd dat we gewoon geen tijd maar over hebben om kleine dingen voor de economie te gaan doen .
Hij vraagt zich ook af wat voor soort mens zijn we het soort dat enkel aan zichzelf denkt of het soort dat af en toe eens een onbaatzuchtig is .
Na het horen van zijn lezing ga je op een heel andere kijk naar de wereld gaan kijken.
Er zijn zoveel dingen die hij zegt dat waar zijn , dat je er even bij stil staat.
Hij zet je letterlijk aan tot denken en doen.
Wanneer je dan eigenlijk de kijk van Peter Tom Jones gaat bekijken zie je duidelijk een groot verschil.
Er zijn ook wel dingen waar dat hij zegt maar ze zijn te verschillend .
Hij heeft meer weer wat er kan en moet veranderen.
Tim Jackson leidt maandag 17 oktober het zesde Millenniumdebat in, om 20 uur in de Gentse Vooruit.
De Britse econoom Tim Jackson, professor Duurzame Ontwikkeling aan de universiteit van Surrey en auteur van het invloedrijke boek 'Welvaart zonder groei', is maandag 17 oktober een van de sprekers op het Millenniumdebat in de Gentse Vooruit.
Nog niet zo lang geleden werd hij openlijk uitgelachen als hij zijn theorie over welvaart zonder groei uiteenzette, zei Tim Jackson in het telefoongesprek dat we met hem hadden. Maar dat begint langzaam te veranderen: links en rechts staan er politieke en economische leiders op die zijn denkbeelden ernstig nemen. En in de academische wereld is het groene duurzaamheidsdenken al langer ingeburgerd, getuige onder andere de Cradle to Cradle-beweging, die een productie zonder afval bepleit, of het Amerikaanse Millennium Institute.
De boodschap van Tim Jackson klinkt behoorlijk revolutionair in deze economisch turbulente tijden: we moeten afstappen van het groeimodel dat onze economie in een wurggreep houdt, en evolueren naar een duurzame stabiliteit.
In een notendop komt zijn pleidooi hierop neer: om onze economische motor draaiende te houden moeten zowel productie als consumptie blijven groeien. Alleen bereikt groei op een bepaald moment zijn plafond, om de simpele reden dat de middelen van de aarde eindig zijn: haar capaciteit om te geven (de grondstoffen en natuurlijke rijkdommen) en te nemen (afval en uitstoot verwerken) geraakt uitgeput. Dat is een grens waar we simpelweg niet over kunnen.
En dus moeten we een heel ander systeem bedenken, dat gebaseerd is op een nieuwe definitie van welvaart. Welvaart die niet alleen bepaald wordt door het massaal voorhanden zijn van consumptiegoederen, maar ook door de sociale cohesie van de samenleving en de gezondheid van onze leefomgeving. In Jacksons visie is er nog plaats voor beperkte, duurzame groei, maar die wordt gecompenseerd door investeringen in (openbare) diensten en het herstel van onze natuurlijke omgeving. Het resultaat is een systeem in evenwicht dat de planeet niet uitput. Een immense opdracht, daar is hij zich van bewust, maar er rest ons geen andere keus.
Is de huidige crisis een teken dat de economie zoals we die kennen op zijn laatste benen loopt?
Tim Jackson: Ik denk dat het voor de westerse landen het begin van een einde is. En we hadden het bovendien kunnen zien aankomen: de oplopende schulden, de tekorten, munten die in de problemen geraken, hoge werkloosheidscijfers, de dalende inkomens van gezinnen... Die wijzen niet alleen op instabiliteit van het systeem, maar leiden ook tot sociale onrust, en veel van de oplossingen voor het probleem creëren nog meer sociale onrust. De maatregelen om de tekorten te beperken en de schulden te beheersen hebben een destabiliserend effect op sociale investeringen en op de moraal van gewone mensen.
Vorige week moest de Belgische regering een bank kopen om ze voor failliet te behoeden. Waardoor de staatsschuld stijgt. Moeten we niet eerst de economie stabiliseren?
Hebben we nu groei nodig zodat we later het probleem van groei kunnen aanpakken? Dat lijkt me niet echt de manier. We moeten zeker de economie veiligstellen, daar bestaat geen twijfel over. Alleen gaan de maatregelen de verkeerde richting uit. In het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld gaan er grote hoeveelheden geld om, maar enkel naar bestaande bedrijfsbelangen en financiële instellingen. Dus het is niet zo dat er geen geld is, geen mogelijkheden tot economische herstructurering, maar het gaat allemaal naar het oude, falende systeem.
Wat we nodig hebben, zijn sterke sociale investeringen, maatregelen om de overheidssteun aan de financiële sector toch ten dele te recupereren, het beschermen van tewerkstelling in diensten als gezondheidszorg, onderwijs, renovatie van gebouwen, een investeringsprogramma in een koolstofarme productie en dergelijke. En het moet nu gebeuren. Laten we nu jobs vrijwaren, ecologische transitie naar een duurzame economie ondersteunen, gemeenschappen versterken, de financiële sector uitzuiveren, voor sociale stabiliteit zorgen. In het enkel najagen van groei, ondermijnen we nu al die andere terreinen.
En wat met de ontwikkelingslanden? Zij hebben toch groei nodig? Dat is een andere zaak. Een van de belangrijkste redenen voor westerse landen om te streven naar een economie zonder groei, is het feit dat net die groei de economie destabiliseert. Maar wat me in eerste instantie over het probleem van groei deed nadenken, was het enorme verschil in inkomen en in toegang tot goederen en diensten tussen de rijkste en armste landen. Wij in het Westen zijn absoluut niet in de positie om te zeggen dat zij niet mogen groeien. Ik denk wel dat ze niet ons groeimodel moeten volgen, en dat hier kansen liggen om een ander model te ontwikkelen. Maar het is niet aan een westerse econoom om hen dat voor te schrijven.
Welvaart zonder groei vraagt een enorme mentaliteitsverandering, zowel bij het publiek als bij politieke en economische leiders. Denkt u dat dat mogelijk is?
Er zijn een aantal zaken die in ons voordeel spelen. Zo zal de levenskwaliteit van veel mensen erdoor verbeteren. Er zijn er natuurlijk altijd die winnen en anderen die verliezen, en zij die verliezen hebben in het huidige systeem behoorlijk wat macht. Dus dat is een probleem. Maar de realiteit is dat het te besteden budget van de meeste gezinnen er nu al op achteruitgaat, dus vele gewone mensen zitten feitelijk al in een situatie van negatieve groei. Het gemiddelde gezin, en zeker het armste, is nu al slechter af. En veel van wat ik voorstel gaat net over het verbeteren van de levenskwaliteit, op een behoorlijk specifieke manier. Op het gebied van sociale cohesie, evenwicht tussen werk en vrije tijd, familieleven, leefomgeving enzovoorts. Dat zijn dingen die belangrijk zijn en niemand in de politiek is daarmee bezig. Want we moeten het consumptiesysteem in stand houden.
Er is wel het latente bewustzijn bij veel mensen dat de manier waarop we bezig zijn zinloos is. Dat we sneller en sneller moeten lopen om op dezelfde plaats te blijven. En er beginnen sociale verzetsbewegingen op te komen. Vooral jongeren zijn er zich pijnlijk van bewust dat de toekomst er erg onprettig zal uitzien als we zo doorgaan. Dat er minder keuzemogelijkheden zullen zijn, grotere verschillen tussen rijk en arm, meer economische instabiliteit door ecologische verarming. Veel mensen proberen ook al eenvoudiger en zuiniger te gaan leven. Maar dat is niet genoeg. Ook het macro-economische systeem zal moeten veranderen.
Dit artikel is eigenlijk een ondersteuning over wie prof. Tim Jackson is en waar
hij voor staat . Niet iedereen gaat natuurlijk akkoord met wat hij zegt of denkt
terwijl andere mensen dit dan wel doen .
Iedereen heeft een andere visie en
kijk hierop. Ik kan mij wel vinden in zijn manier van denken en leven.
Het is een soort van eer dat deze mens naar ons land wil komen .
Zijn manier van kijken veranderd je kijk op het leven.
De dingen die hij ook zegt kloppen wel vind ik het is niet dat hij leugens
