Ik ben kimberly
Ik ben een vrouw en woon in west - vlaanderen (belgie) en mijn beroep is kinderverzorgster.
Ik ben geboren op 10/04/1995 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie.
student vives kortijk
kleuteronderwijs via afstandsonderwijs
Het lijkt wel een cliché dat ons ingefluisterd is door tekenfilms, maar dat witte licht aan het einde van de tunnel zou wel eens dichter bij de waarheid kunnen zijn dan we denken. Dr. Cameron Shaw heeft het (aan de wetenschap gedoneerde) brein van een vrouw ontleed om te weten te komen wat ze doormaakte vlak voor haar dood.
Volgens Shaw kunnen de laatste dertig seconden van iemands leven opgedeeld worden in intervallen van telkens tien seconden. Omdat de bloedtoevoer naar ons brein van onderuit komt, sterft het gewoonlijk van boven naar beneden, waardoor onze meest menselijke eigenschappen als eerste verdwijnen, aldus Shaw.
Ons zelfbesef, onze zin voor humor en de mogelijkheid om vooruit te denken verdwijnt binnen de eerste tien à twintig seconden. Daarna, als de golf van bloedeloze hersencellen zich verspreidt, worden ook onze geheugen- en taalcentra geraakt tot we alleen nog met een kern achterblijven.
Licht aan het eind van de tunnel
Het is volgens Shaw best mogelijk dat we inderdaad een licht aan het einde van een tunnel zien wanneer we sterven. Niet dat we daar meteen een spirituele reden achter moeten zoeken. We weten uit ervaring dat er plotseling tunnelvisie kan ontstaan wanneer je de bloedtoevoer naar het brein verliest.
Het eerste wat je merkt wanneer je flauwvalt is het nauwer worden van je zicht, gevolgd door zwart. Je zou kunnen argumenteren dat de dood zich op dezelfde manier inzet omdat dezelfde mechanismen werken en het een onderbreking is van de bloedstroom naar de hersenen.
Bijna-doodervaringen en toekijken op je eigen lichaam
Ik heb ooit een instructeur gehad in neurowetenschap die een bijna-doodervaring had en uit zijn lichaam getreden was, vertelde Shaw aan Vice. Ze probeerden hem te reanimeren en hij zei dat hij daarop had toegekeken.
Toen hij weer wakker was vertelde hij iedereen wat hij gezien had, maar van alles wat hij vertelde was er niets daadwerkelijk gebeurd.
Het brein kan een visuele wereld rondom je creëren die heel erg lijkt op de realiteit maar die dat in werkelijkheid niet is, omdat je eigenlijk blind bent.
De film van je leven, feit of fantasie?
Het verhaal dat je vlak voor je dood de film van je leven ziet voorbijflitsen, lijkt in elk geval te kloppen. Onderzoek van de Hadassah Universiteit in Jeruzalem heeft zeven verschillende mensen met bijna-doodervaringen onderzocht en ontdekte dat de flashbacks heel intense momenten in hun leven waren.
Stel je er vooral geen bioscoopwaardige beelden bij voor, en verwacht ook geen chronologie. De mensen die door de universiteit onderzocht werden, omschreven het alsof ze naar een ander universum gebracht werden.
Het was alsof ik daar voor eeuwig was. Ik was niet aan tijd of ruimte gebonden. Een moment en duizend jaar, allebei en geen van beide. Alles gebeurde tegelijkertijd en sommige ervaringen binnen mijn bijna-doodervaring speelden zich gelijktijdig af met anderen, zo getuigde een van hen.
Maar die ervaring lijkt wel hoogst persoonlijk te zijn. Een van de andere mensen in het onderzoek zei dat hij iets volstrekt anders beleefde. Hij kon zijn vrienden en familie zien, en de pijn voelen die die mensen in hun leven hadden meegemaakt. Ik werd toegelaten om dat deel van hen te zien en voor mijzelf te voelen wat zij gevoeld hebben.
Dit artikel heeft eigenlijk mooi aan wat ons te wachten staat wanneer
het voor ons tijd is om te sterven , je ziet wat wetenschap al teweeg
kan brengen. De dingen die de mensen ons altijd vertellen over hoe de
dood er eigenlijk uitziet blijkt te kloppen het licht , je leven voor de laatste
keer zien voorbij flitsen , het zogezegd meekijken naar je eigen lichaam
wanneer je aan het sterven bent alles lijkt zo echt .
Ik vind dat een zeer zware manier om te sterven 30 sec nog leven is
in deze situatie volgens mij iets dat zeer lang duurt , de mensen zeggen
dat ze heeft niet geleden maar is rustig gestorven maar ze vergeten
de 30 sec die ze zich nog zien voor ze ons letterlijk verlaten.
Onafscheidelijke broers plegen samen zelfmoord na jaren van lijden
thinkstock
Twee broers hebben samen zelfmoord gepleegd in Ierland. De jongste was al jaren pijnpatiënt en was het lijden moe geworden. Zijn aandoening had ook een enorme impact op het leven van zijn broer en samen besloten ze om er een einde aan te maken, schrijft The Mirror.
Het ging steeds slechter met Emanuele die sinds zijn dertiende pijn had aan een wang. De chronische aandoening leidde tot tal van ingrepen en behandelingen met een reeks pijnstillers en antidepressiva. Maar niets leek te helpen en Emanuele zag geen andere uitweg meer. Zijn lijden had ook een grote impact op het leven van zijn 12 jaar oudere broer Giuseppe Balasco. Het duo beroofde zich samen van het leven in hun slaapkamer met een masker en gas. Emanuele was 26, zijn broer Giuseppe, 38.
De ouders kunnen met hun verdriet geen blijf. Volgens Anna en Vincezo hadden de broers een intense en hechte band met elkaar. De derde broer, Domenico bevestigt dat: Emanuele en Giuseppe waren echt close. Toen Emanuele dertien werd, begon Giuseppe voor hem te zorgen als een ouder. Hij regelde alles voor zijn broer. Het lijden maakte hem wanhopig. Het bezorgde Giuseppe een zware depressie. Op het internet werd me duidelijk waarom ze het gas gekocht hadden. Ze hadden opgezocht hoe ze een einde aan hun leven konden maken, aldus Domenico (36).
Een paar uur voor de zelfdodingen merkte de moeder het gas op in de slaapkamer van haar zoon. Ik zag twee cilinders met gas naast het bed van Emanuele. Ik had ze al eerder gezien in huis en dacht dat ze voor een feestje bestemd waren. Het duo pleegde zelfmoord toen hun ouders van huis waren. Toen ik terug thuiskwam, merkte ik dat het vuilnis nog niet buitenstond. Bovendien was de achterdeur open en ik werd ongerust. Ik haalde mijn man erbij en we gingen naar binnen. Ik zag Giuseppe op zijn bed liggen met zak over zijn hoofd. Hij bewoog niet meer. Ik trof Emanuele op dezelfde manier aan. Ook bij hem haalde ik de zak weg maar ook hij was dood.
Agent Stuart Newsham zegt dat de broers de zelfmoord voorbereid hadden en info zochten op het internet waar ze op zoek gingen naar het gas. De jongens hadden grote problemen. Emanuele ging kapot van de pijn. Ze zochten beide een oplossing voor hun lijden. Volgens lijkschouwer Maria Voison bestaat er niet de minste twijfel over de doodsoorzaak van de twee broers. Ze kwamen om door verstikking als gevolg van het inhaleren van het gas. Ik heb heel wat getuigenissen gehoord. Er is sprake van een zelfmoordpact tussen de broers die ook samen op zoek gingen naar een middel om hun leven te beëindigen.
Lijden kan veel doen met mensen , hier gaat het om lijden van de pijn.
Heel het gezin lijd aan pijn en lijden de ene natuurlijk anders dan de andere.
De ouders aan lijden en verdriet door het verlies van hun beide kinderen.
De broers aan het lijden van de pijn .
Ze geven hier mooi aan dat lijden in verschillende soorten en vormen kan gezien worden
zoals pijn , pesten , verdriet , ziekte , enz.
Lijden kan je tot erge dingen aanzetten zoals hier , de broers lijden zodanig veel dat ze beslissen
om er beiden een einde aan te maken .
Dit is iets waar ze grondig hebben over nagedacht en niet zoiets dat ze opeens wouden doen
het werd hen allemaal een beetje teveel .
De liefde tussen deze twee broers is echt wel prachtig om te zien , ze leven als het ware voor
elkaar en sterven dan ook voor elkaar.
Ik vind wel dat ze niet echt zo een rekening hebben gehouden hoe de ouders zich hierbij moeten voelen ,
maar ik versta wel hun keuze waarom ze het gedaan hebben.
795 miljoen mensen lijden vandaag honger. En morgen. En overmorgen
APDe voedselcrisis is nog veel erger, zo vrezen ngo's, gezien oorlog hen verhindert peilingen te doen in 13 landen waaronder Syrië, Somalië, Soedan en Zuid-Soedan.
DIEREN Zevenhonderdvijfennegentig miljoen mensen lijden honger. Vandaag, morgen, en ook overmorgen. Laat dat cijfer even bezinken en bedenk dat dat het er nog veel meer zijn, want landen als Syrië zijn niet toegankelijk voor de onderzoekers die deze bedroevende Wereld Honger Index opstellen.
De hongergraad in ontwikkelingslanden is met een derde gedaald sinds de eeuwwisseling. Maar vandaag zijn in nog altijd in niet minder dan 50 landen mensen het slachtoffer van voedselcrisissen en uithongering. De situatie is het ergst in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad en Zambia. Haïti, dat vorige week nog genadeloos werd getroffen door orkaan Matthew, staat vierde op de lijst. Zowat de helft van de 10 miljoen inwoners is er ondervoed.
De Wereld Honger Index wordt opgesteld door het Amerikaanse onderzoeksinstituut voor internationaal voedselbeleid Concern Woldwide en de Duitse hulporganisatie Welthungerhilfe.
De wereldcrisis is nog veel erger, zo vrezen ngos, gezien oorlog hen verhindert peilingen te doen in 13 landen waaronder Syrië, Somalië, Soedan en Zuid-Soedan.
Dominic MacSorley, van de Ierse hulporganisatie Concern Worldwide: Medewerkers in landen als Niger vertellen me gruwelverhalen over ouders die moeten kiezen welk kind ze die ene maaltijd zullen geven die ze die dag hebben. Andere gezinnen overleven op een kom meelpap per dag, andere eten tot tien dagen op een rij niets.
Die mate van honger en ondervoeding is niet aanvaardbaar in de 21ste eeuw, het is beschamend en immoreel.
De hongerindex slaat op 118 ontwikkelingslanden, waarvan bijna de helft met een alarmerend hongerpeil kampt. De index is gebaseerd op vier factoren: sterftegraad onder kinderen jonger dan vijf, geremde groei, ondervoeding en het aandeel jongeren wiens gewicht te laag is voor hun lengte.
Medewerkers in landen als Niger vertellen me gruwelverhalen over ouders die moeten kiezen welk kind ze die ene maaltijd zullen geven die ze die dag hebben. Andere gezinnen overleven op een kom meelpap per dag, andere eten tot tien dagen op een rij niet
Dominic MacSorley van de Ierse hulporganisatie Concern Worldwide
Dit zijn enkele van de meest verrassende vaststellingen: * In Oost-Timor, Burundi en Papoea-Nieuw-Guinea is de helft van de kinderen jonger dan vijf door ondervoeding kleiner dan ze zouden moeten zijn.
* 795 miljoen mensen, of 70,5 keer de bevolking van België, lijden dagelijks honger.
* Elke dag sterven 21.000 mensen door honger of daaraan gerelateerde oorzaken, zo stellen de VN. In 20 landen is minstens een kwart van de bevolking ondervoed.
* Tot 50 landen, waaronder Jemen, Haïti, Pakistan, Zimbabwe en Afghanistan, zullen in 2030 nog altijd alarmerende hongercijfers laten optekenen.
* Andere landen in de lijst van 10 ergste zijn Madagaskar, Jemen, Sierra Leone, Afghanistan en Niger.
MacSorley stelt dat de technologie, de kennis en de middelen beschikbaar zijn om binnen de komende 14 jaar een hongervrije wereld te bekomen. Wat ontbreekt, is de urgentie en de politieke wil om beloftes in daden om te zetten.
Dit artikel gaat over nog een ander soort lijden .
Hier spreken me van lijden door honger te hebben maar
geen middelen om zich te voeden.
Honger kan er voor zorgen dat mensen niet meer willen of
kunnen leven nog .
Zonder voedsel is het onmogelijk om nog lang te leven.
Kinderen leven zonder eten , of moeten de straat op om
achter geld te bedelen om toch maar een beetje te kunnen
eten of te leven . Lijden om te overleven als het ware .
Euthanasie op basis van louter psychisch lijden zou in ons land niet langer een optie mogen zijn. Dat vindt een groep van 65 professoren, psychiaters en psychologen. In een open brief vragen ze de regering de wetgeving aan te passen.
Jaarlijks overlijden in ons land zo'n 2.000 mensen na euthanasie. 2 à 3 procent van die groep doet dat op basis van ondraaglijk psychisch lijden. De afgelopen 2 jaar ging het telkens om zo'n 50 gevallen.
Volgens professoren Ariane Bazan (klinische psychologie aan de ULB), Gertrudis Van de Vijver (moderne wijsbegeerte en wetenschapsfilosofie aan de UGent) en Willem Lemmens (ethiek aan de UA) zijn dat 50 gevallen te veel. "Wij zijn gealarmeerd door de toenemende banalisering van euthanasie op grond van psychisch lijden alleen", schrijven ze in een open brief. "Wij dringen erop aan om het toelaten van euthanasie in deze gevallen uit de huidige wetgeving te schrappen."
De ondertekenaars zijn niet gekant tegen euthanasie an sich. Wel stellen ze dat ongeneeslijkheid bij mensen die psychisch lijden, bijvoorbeeld door een depressie, niet objectief kan worden vastgesteld. "Er is maar een iemand die weet hoeveel pijn het doet op het moment zelf", verduidelijkt professor Bazan. En daarbij benadrukt ze de laatste woorden: op het moment zelf. "Er is veel mogelijk en er kan veel veranderen. Je mag niet vergeten dat een uitzichtloos gevoel eigen is aan bijvoorbeeld iemand in een depressieve fase."
Ongeneeslijk is relatief
SHARE
'Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is'
Zelf gelooft de professor niet in woorden als uitbehandeld of therapieresistent bij psychische klachten die niet het gevolg zijn van fysieke aandoeningen. "Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is. Dat betekent dat je eigenlijk maar alle mogelijke kansen hebt benut als je alle mogelijke therapeuten hebt geprobeerd."
Aanleiding voor de brief is het eerste euthanasiedossier dat in oktober werd overgemaakt aan justitie. Dat betrof de 85-jarige Simona De Moor, een Antwerpse die aan een onhandelbare depressie geleden zou hebben. De huisarts die haar leven beëindigde, zou de wet niet hebben nageleefd. Die schrijft voor dat in dergelijke gevallen drie artsen hun toestemming moeten geven, inclusief een specialist in de aandoening van de patiënt. In het geval van De Moor zou er geen psychiater gehoord zijn.
Professor Bazan haalt ook een tweede, recent verhaal aan, dat volgens haar illustreert hoezeer ongeneeslijkheid, zelfs na lange jaren therapie en ondraaglijk lijden, relatief kan zijn. Het gaat om een 24-jarig West-Vlaams meisje dat al jaren aan psychiatrische problemen lijdt. Afgelopen zomer zou ze euthanasie krijgen, maar uiteindelijk zag ze er op het laatste moment van af.
SHARE
'De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan'
Volgens Wim Distelmans, professor palliatieve geneeskunde (VUB) en voorzitter van de Federale Commissie Euthanasie, is het net goed dat zo iemand als dat meisje weer perspectieven ziet. "De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan."
Hij benadrukt dat euthanasie bij psychisch lijden niet zomaar wordt toegepast. "Het gaat niet op voor iemand die een paar maanden lijdt. Wel voor mensen bij wie na jaren verschillende medicijnen, therapieën en therapeuten niets veranderd hebben."
Noch justitieminister Koen Geens (CD&V) noch volksgezondheidsminister Maggie De Block (Open Vld) wenste te reageren.
Deze vorm van lijden gaat over het niet meer zien zitten wegens
verschillende omstandigheden maar de meeste draaien rond
het feit dat de mensen ziek zijn geestelijk , mentaal of gewoon
lichamelijk.
Ik snap natuurlijk dat sommige mensen niet meer willen leven
op deze manier , of ze het zeer moeilijk hebben om dit te verwerken
maar vind het niet altijd de juiste beslissing om daarom uit het leven
te stappen. Maar ik zou dan ook zelf wel niet kunnen leven als een
plant , dan zou ik inderdaad dit ook wel overwegen .
Soms wordt dit toegestaan en soms ook niet het hangt van persoon
tot persoon af .
Persoonlijk vind ik dat deze oplossing niet moet bestaan.
De film gaat over hoe omgaan met de verlies van een persoon in dit geval hun dochter .
Je ziet duidelijk een contrast tussen de twee hoofdrol spelers.
Ze hebben beide een andere kijk op de wereld.
Didier is namelijk een atheïst en Elise gelooft in bepaalde dingen
van het geloof over het hiernamaals.
De kleine Maybell maakt zeer veel mee in haar korte leventje.
De eerste jaren van haar leven verliep alles goed en opeens werd ze ziek.
Ze moest een paar dagen, weken , of maanden in het ziekenhuis blijven
de mensen daar deden alles eraan om de kleine meid te redden maar het was te vergeefs .
De kleine Maybell sterft in de handen van de mama en dan begint heel
het verhaal eigenlijk rond omgaan met lijden.
De film spreekt mij zeer aan omdat er zoveel herkenbare dingen aanbod komen in de film .
Iedereen komt wel eens in een situatie die gaat rond lijden.
En iedereen voelt zich wel eens als één van de personages die aanbod komen.
Ik heb mij bijvoorbeeld al eens als Elise gevoelt.
verwerking van een film
Vat je eigen mening over de film samen in drie
kernwoorden:
Verdriet muziek liefde
·
Is wat in de film aan bod komt (onderlinge
relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat
niet?
Herkenbaar:
De pijn die ze voelen is zo hetzelfde net als de pijn
die ik voel wanneer er iemand sterft die dicht bij mij staat.
Ik moet eerlijk zeggen moest ik hetzelfde meemaken als
wat zij meemaakt dat ik ook wel eens zou denken om ook naar de hemel te gaan
net als haar dochtertje.
Ik weet niet of ik net als haar de pijn zou kunnen
verwerken.
Als je dan naar de man kijkt zie je dat het iets met
hem doet maar ook niet hetzelfde als met de vrouw typisch een man zijn zeker.
Ik vond dan wel toen hij de doorsnee moest geven voor
het leven van zijn vrouw dat hij het pressies niet zo moeilijk had als met het
verlies van zijn dochter.
Je ziet hier ook de band van de mensen onderling en
hoe ze elkaar hier eigenlijk door proberen te steunen.
Vriendschap is iets mooi in tijden als deze.
Niet-herkenbaar:
Hoe rap de vader eigenlijk met zijn leven kon doorgaan
.
Het feit dat hij alles zorap mogelijk weg wou hebben
uit die kamer en dat ze anders moest worden.
Hij ging ook nooit na de dood naar die kamer , of er
waren nooit flashbacks waar hij nog eens aan zijn dochter dacht.
Voor hem was zijn dochter dood .
Kies drie scènes uit de film die je
hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk
en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.
Beschrijving scène 1:
de scène waar marybell buiten aan het kleuren was .
Dit was toen ze al ziek was en eindelijk terug naar
huis mocht.
Toen ze aan het kleuren was vloog er opeens een vogel
tegen de terranda .
Maybell ging direct naar het vogeltje gaan kijken.
Ze nam het op en riep haar vader dit deed ze met haar
ogen in de tranen.
Ze zag dat het vogeltje niet meer leefde.
Papa zei tegen marybell geef het vogeltje aan mij ,
kom meisje leg het neer.
Marybell vraagt aan haar papa waarom is het vogeltje
dood?
Papa reageert dat het tegen het glas gevlogen wasmaarhet vogeltje weet niet wat glasis
hij denkt als ik er door kan kijken kan
ik er door vliegen.
Marybell vraagt aan haar papa Waar gaat dat vogeltje
naar toe?
Papa reageert Wegsmijten nu , en da mag niet in de
compost dus dat moet in de vuilbak.
Marybell wilt het niet in de vuilbak gooien of het aan
papa geven.
Ze loop boos met het vogeltje weg .
Gevoelens bij scène 1:
Hier heb je gevoelens van twee mensen die van papa en
die van marybell.
Marybell: ze voelt verdriet voor de dood van het
vogeltje.
Maar voelt zich ook kwaad wanneer haar vader haar zegt
dat de vogel in de vuilbak moet .
Papa:toont
hier niet zoveel gevoelens in het is meer de gevoelens van het kind die aanbod
komen.
Beschrijving scène 2:
Wanneer Elise de mama van Maybell na het overlijden
van haar dochter naar haar kamer gaat .
Gaat ze met de knuffel van haar dochter op het bed
gaan liggen aan de gedenkmuur die ze opgezet heeft na de dood.
Wanneer de papa in de kamer komt .
En tegen Elise zegt dat het tijd het kan toch niet
meer , er moet toch iets veranderen.
Loopt alles mis ze gaan beiden elkaar de schuld gaan
geven.
Hoe het komt dat ze nu niet meer leeft .
Er worden zeer veel harde dingen gezegd.
Zoals , je hebt dat kind nooit gewild , jij hebt
gerookten gedronken in de eerste 3
maanden , gij was enkel maar aan het zuipen ik heb daarom moeten stoppen met
borstvoeding , jij steekt het op mij , geen kanker in mijn familie.
Gevoelens bij scène 2:
Elise : verdriet om het verlies van haar dochter.
woede over het feit dat hij zegt dat het zo niet meer
verder kan.
schuldig omdat
ze denkt dat ze het kon voorkomen.
gefrustreerd door het feit dat hij haar beschuldigd en
nooit eigenlijk echt het kind wou.
Papa: bezorgd hij wilt dat Elise verder gaat met haar
leven.
Woede over het feit dat Elise zulke uitspraken doet
over hem.
Verdrietig over het verlies van zijn dochter.
Beschrijving scène 3:
Wanneer we Elise in de auto zien zitten.
Na dat ze van een feestje komt.
Zien we dat ze terug denkt aan momenten met maybell.
Over de sterretjes in het ziekenhuis speelt dit
verhaal af.
Je ziet de flashbacks.
Wanneer ze hieraan denkt zie je haar wenen in de auto.
Ze snackt als het ware naar haar adem al wenend.
Je ziet hoeveel pijn ze heeft.
Ze stapt uit haar auto.
Gaat opzoek achter pillen en drank.
Ze maakt er zelf een eind aan.
Haar man vind haar in de winkel en belt de
hulpdiensten.
Hij gaat met haar mee naar het ziekenhuis , waar ze
hem even later vertellen dat ze eigenlijk niet meer kan overleven dat er veel
te veel schade is opgelopen.
Hij speelt de laatste noten met de vrienden terwijl de
laatste slagen van haar hart gaan.
Gevoelens
bij scène 3:
Elise :ze voelt
haar hulpeloos alsof niemand haar kan helpen met haar verdriet.
Ze is eigenlijk wanhopig , ze ziet geen weg terug
enkel maar een weg om uit het leven te gaan.
Ze voelt ondraagbare pijn/verdriet.
Papa :voelt
zich bezorgd wanneer hij zijn vrouw op de grond vind.
Voelt woede wanneer ze opeens moeten stoppen wanneer
haar hart even stilstaat.
Hij voelt hem hulpeloos wanneer hij eigenlijk niks kan
doen voor haar meer.
Hij voelt zich ook bang dat hij haar gaat verliezen.
Wanneer hij het
besluit moet pakken om haar te laten gaan voelt hij zich , gekwest ,
ongelukkig.
Op welke manier hebben de drie scènes
die je hierboven vermeldde, met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?
Wanneer je moet omgaan met het verschil van huisdieren
kan je dit vergelijken met de situatie van het vogeltje , enkel begraven wij
dit dan maar je wilt het ook niet afgeven . Je voelt het verdriet van iets dat
er niet meer is.
Bij de situatie van een persoon te verliezen ,denk je
soms wel eens om uit te leven te stappen of je wilt de pijn voelen net als de
andere persoon voelde. Maar je doet het niet altijd , in de deze situatie doet
zij het wel.
Wanneer je een persoon verliest ga je makkelijk de
schuld op je zelf gaan steken of op de andere persoon.
Je gaat altijd wel redenen zoeken hoe het te voorkomen
was .
Wat wil de regisseur van de film ons
duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt
overgebracht?
Dit is een verhaal over contrasten, de radicale
tegenstellingen die we het leven noemen. Elise en Didier zijn om te beginnen op
veel vlakken elkaars tegenpool, wat ook verklaart waarom ze zich aangetrokken
voelen tot elkaar. Hun verschillen worden ook duidelijk wanneer Maybelle ziek
wordt. Didier, een overtuigde atheïst, is in alle staten en weet zich geen
blijf met zijn woede en verdriet, Elise tracht hoop te putten uit haar vage
geloof in een hiernamaals.
De boodschap in het verhaal is dat iedereen anders omgaat met
lijden.
Niet iedereen kan dit even goed verwerken als andere.
Soms kan je zodanig veel tegenslag krijgen in een zeer korte
tijd dat je de weg kwijt geraakt.
Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en
die van de filmmaker op het vlak van de behandelde themas (afhankelijk van de
film die je koos, kan dit geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden zijn)?
Gelijkenissen:
Ik zou ook zo lijden als Elise doet in de film.
De relatie in dit verhaal ga ik ook akkoord mee het is
niet omdat je tegenpolen betn dat je niet in een relatie met elkaar kan zijn.
Liefde doet soms rare dingen met de mensen.
Ik vind het ook mooi dat de vrienden betrokken worden
bij beide doden zo weet je dat je er niet alleen voor staat.
Ik geloof ook wel in de dingen die Elise gelooft het
sterretje aan de hemel of het vogeltje die op de venster komt zitten.
Het is net of dat maybell nog bij hen aanwezig is .
Verschillen
Hoe de vader omgaat met beide situaties vind ik zo kil
en koud .
Alsof het hem eigenlijk niet echt veel doet.
Hij kan alles zo rap een plaatsje geven.
Ook hoe hij soms dingen tegen zijn dochter verteld
vind ik niet kunnen.
Zoals het verhaal met het vogeltje , maar dat heeft
dan te maken met zijn geloof
Verwerkingsopdracht
Je schrijft in ongeveer twee bladzijden een brief (naar een vriend/vriendin),
waarin je de film aanbeveelt of afraadt. Je zorgt dat je de elementen die je
hierboven aanbracht, erin verwerkt.
Dit betekent dat in deze brief de volgende zaken zeker moeten
verwerkt zijn:
-
de thematiek
van de film
-
de visie van
de filmmaker
-
jouw
persoonlijke visie
-
eventueel
een link met je eigen leven, ervaring
Je brief is een samenhangend geheel, dus geen opsomming van de hierboven
staande verwerkingsvragen en is in een vlotte en correcte
taal geschreven
Beste
Moet je eens wat weten ik heb dit weekend naar
een prachtige film gekeken. Je moet hem zeker ook eens bekijken. Ik weet niet
of je hem kent the broken circle de film met Veerle Baetens in de hoofdrol. Das
die van code 37 , die ken je toch wel . Man wat was dat een film waar je kon
van wenen. Het is zo een mooie film het verhaal is iets dat je zelf ooit ook
eens kan meemaken. Er waren natuurlijk ook momenten dat je kon mee lachen of
waar de passie van afsprong maar alles draaide hier rond het verdriet. Je hebt
echt wel een doos zakdoekjes nodig als je hier naar gaat kijken. Ik heb het
toch ook wel een paar keer moeilijk gehad tijdens de film het is net of je
dingen uit je eigen leven herkent wanneer je hier naar kijkt. Ik weet niet of
jij dit ook zo gaat ervaren maar jou kennende ga je dit ook wel vinden . Daarom
dat ik deze film aan jou aanraad om te bekijken. Ik wil hem gerust nog eens
bekijken samen met jou hoor , we kunnen dan samen wenen.
Neem nu de scene waar maybell dat vogeltje zag
tegen het raam vliegen zo schatig hoe ze hier op reageerde. Het was net hoe ik
zou reageren moest er een huisdier van mij dood gaan , of als ik een beestje
zie die dood is .
Ik vond het enkel een domme reactie van de
vader hierover maar ja hij gelooft dan ook niet in zulke dingen das meer de
mama in het verhaal. Of telkens al die leuke muziek dat ze er tussen speelde ik
wist echt niet dat Veerle Baetens zou mooi kon zingen . De tattoes waren wel
wat overdreven maar dat hoorde bij haar rol . Ook al is het niet mijn gerne van
muziek ik vond het wel mooi om naar te luisteren . De teksten van de liedjes
betekenden dan ook super veel in deze film het was denk ik een soort van
lijdraad in het verhaal om alles een beetje te kunnen verwerken. Dat vind ik
dan het mooiste aan muziek algemeen het verhaal dat ze erin vertellen het gerne
maakt dan eigenlijk niet zoveel meer uit als de tekst maar aangrijpend is.
Je ziet
duidelijk dat elise een zeer belangrijke rol speelt in het verhaal van de
regiseur zij heeft het namelijk het moeilijkst met het verwerken van haar
verdriet. Je ziet duidelijk aan haar dat ze niet kan omgaan met het verlies van
haar dochtertje . Ze zoekt overal achter redenen hoe het komt of wat ze er aan
kon doen om het te voorkomen. Op een bepaald stuk in de film zie je mooi wat
verdriet in een relatie kan doen . Het zet je als het ware tegen elkaar op .
Verdriet kan rare dingen doen met mensen , je weet soms niet hoe je hierom moet
gaan . Bij sommige kan zich dit uitdrukken in woede en bij andere merk je
nauwelijks dat ze verdriet hebben. Ik ben meer de elise persoon in het verhaal
ik zou ook niet kunnen omgaan met het verdriet u kind te verliezen. De pijn die
ze voelt moet zo ondragelijk zijn dat ze gewoon geen weg meer terug zag . Haar
kindje was alles voor haar dat zag je voor de vader in het begin niet . Ze
gaven mooi in de film aan dat de papa niet echt zo blij was met het feit dat ze
zwanger was . Maar eenmaal ze op de wereld was zag je hem wel veranderen van
mening. Wanneer je merkt dat je kind ziek is stort letterlijk je wereld
in,je weet niet wat je moet doen het
enige wat je kan doen is hopen dat het goed komt. Op een bepaald moment zie je
mooi hoe het proces van de ziekte in elkaar zit en hoe de ouders erop reageren
. Je voelt de pijn door je gaan wanneer je hoort dat het eigenlijk niet meer te
redden valt , je wereld stort opnieuw in elkaar. Je begint je dan af te vragen
waarom zij of waarom kunnen ze haar niet helpen . Het andere vriendje mag wel
naar huis is wel genezen en bij zij helpt het niet waarom is de wereld zo
oneerlijk. Ik vind die ene scene in het ziekenhuis waar ze over de sterretjes
praten wel super emotioneel het was net alsof ze aan het uitleggen waren wat er
ging gebeuren met haar als ze er niet meer was. Dit is ook het beeld dat je bij
de mama zag toen ze de flashbacks toonden als ze in de auto zat .
Haar verdriet was zodanig groot dat ze geen
uitweg meer zag en besloot in haar tattoe shop binnen te gaan . Ze ging opzoek
naar alle pillen en drank die ze kon vinden . Ze was helemaal klaar met haar
verdriet en wou niks liever dan terug bij haar dochtertje te zijn . Dus besloot
ze om uit het leven te proberen te stappen aan de hand van de pillen en de
drank. Haar man vond haar enkele minuten later op de grond bewusteloos liggen .
Je zag aan hem hoe radeloos hij was hij wist niet wat hij moest doen . Het
enige dat hij wou was dat ze bleef vechten en hem nog niet verlaten . Hij werd
hier letterlijk boos om toe de ambulance stopte omdat haar hartslag weg was .
Moest dat mijn man geweest zijn ik zou net hetzelfde gedaan hebben , ik zou
nooit na het ene verlies nog een ander verlies aankunnen en zeker niet op zo
een korte tijd . Eenmaal hij dan in het ziekenhuis was komt hij voor een zeer
moeilijke keuze te staan . Houd hij zijn vrouw verder in leven ook al heeft ze
niet echt meer een leven voor haar door de opgelopen schade of beslist hij om
de machines af te zetten en haar naar maybell te laten gaan . Ik vind dat hij
de juiste keuze heeft gemaakt het was natuurlijk niet de makkelijkste voor hem
maar wel wat zij wou . Hij wist hoe moeilijk zij het had met het verdriet van hun
dochtertje en dat ook waarschijnlijk de reden was waarom ze dat gedaan was .
Voor ze de machine aflegden zij haar nog tegen haar doe je de groetjes aan
maybell van mij . Man de traantjes stonden in mijn ogen toen hij dit zij het
raakte mij zo . Hij hielt hem heel de film zo sterk zowel bij de dood van zijn
kind als van zijn vrouw je kon amper zijn gevoelens zien . Durfde hij ze niet
tonen of was hij nu eenmaal zo een man . Het is natuurlijk altijd wel geweten
dat mannen anders reageren dan de vrouw . Dit komt mede door dat de man zich
sterk moet houden voor de vrouw . Vrouwen hebben het algemeen altijd zwaarder
met hun emoties . Ik heb het daar ook moeilijk ik kan nooit mijn gevoelens een
plaats geven . Ik ga soms echt heel ver in mijn gevoelens uiten verdriet is
echt wel een zeer moeilijke voor mij eenmaal ik aan het wenen ben kan ik
moeilijk stoppen ik moet dan steeds denken aan momenten met die persoon.Maar of ik de keuze zou kunnen maken lijk dat
hij heeft gemaakt dat weet ik niet , ik denk dat het mij niet zo lukken om haar
direct te kunnen laten gaan . Bij maybell kon je niet anders dan haar laten
gaan ze was opeens weg door haar ziekte. Maar ik zou ze dan wel moeilijk kunnen
lossen moest ze in mijn armen zijn gestorven.
Wanneer ik mij verdrietig voel ga ik ook
overal redenen gaan zoeken of mezelf gaan schuldig voelen alsof ik er nog wat
kon aandoen. Maar ook al weet je diep van binnen dat je u zelf niks te
verwijten hebt , dat je haar niet kon helpen hierbij enkel er maar zijn voor
haar wanneer ze je het meest nodig heeft. Leven zit zo raar in elkaar sommige
mensen sterven heel oud andere heel jong , net alsof mensen al van af hu
Heb je ooit al eens persoon gezien na de dood als het ware een schim van hen?
Neen ik wel , en geloof me dat is toch maar iets raars om te zien het is alsof je
droomt en het eigenlijk niet echt gebeurd.
Of heb je ooit als eens het gevoel gehad dat een andere persoon pressies hetzelfde is als de
persoon die gestorven is als het ware zijn ziel die in iemand anders is .
Het is toch raar wat de dood met mensen doet?
Iedereen kijkt hier op een andere manier naar .
Voor de ene persoon bestaat er iets na de dood als het ware om het verlies van de dood van een
geliefde te kunnen verwerken of omdat ze dit geloven van hun geloof.
Je hebt dan andere mensen die hier totaal niet in gaan geloven of toch niet op die manier.
Voor andere mensen is dood dan ook dood.
Of je gelooft in leven na de dood hangt ook een deel van jouw geloof af.
Sommige mensen denken dat ze naar de hemel , hel of het paradijs gaan dit zie je
bij het Christendom , Islam en de Jodendom.
En dan heb je de andere die letterlijk gaan geloven dat de mensen terug komen in een
ander lichaam als het ware de ziel in iemand anders stoppen dit zijn dan de Hindoes en Boedisten.
Er is eigenlijk maar één manier om te weten wat er gebeurd met ons wanneer we sterven
en dat is namelijk het sterven zelf.
Er bestaat niet zoiets als niet mogen geloven dat er leven na de dood is .
Voor sommige mensen kan dit een zeer grote steun bieden bij het verlies van
deze persoon als het ware weten dat
deze persoon niet zover weg is of een goed leven hierboven heeft.
Andere mensen willen dan ook niks te maken hebben met de dood ze vinden dit soort van iets raars.
Als je naar mijn visie vraagt over bestaat er zoiets als leven na de dood moet ik jullie eerlijk zeggen ja .
Ik ga nu niet zeggen dat ik geloof dat we gaan terug keren in een andere persoon of dier maar ik geloof wel
dat we neer de hemel of hel gaan naar gelang hoe ons leven was.
Ik geloof ook dat de mensen die gestorven zijn boven de wolken leven en als
het ware over ons leven waken
als het ware een soort van beschermengel.
Ik weet dan ook zeker dat alle mensen die gestorven zijn die van elkaar als het ware
familie zijn voor elkaar hierboven zorgen.
Wanneer ik het thuis eens moeilijk heb ga ik mij altijd naar hierboven gaan
richten naar de mensen die overleden zijn
als het ware om steun op te zoeken en hen te laten merken dat we ze nog niet vergeten zijn.
Ook geloof ik als we sterven dat we eerst door een tunnel moeten lopen naar het zogenaamde witte licht
waar iedereen het altijd over heeft.
Bijna-doodervaring 3-jarige: "Overgrootmoeder in hemel stuurde me terug"
Het mysterie van de bijna-doodervaring blijft heel wat wetenschappers bezighouden. In de buurt van Berlijn heeft een driejarig jongetje getuigd over iets wat alles weg heeft van zo'n bijna-doodervaring. De kleine Paul Eicke was verdronken in een vijver en na reanimatie was hij afgeschreven. Meer dan drie uur nadat hij in het ziekenhuis was binnengebracht, kwam het jongetje plots terug tot leven en hij vertelde dat hij zijn overgrootmoeder had gezien in de hemel. Die vertelde hem dat hij terug naar de levenden moest gaan.
Er was veel licht. Ik kwam aan een poort en ik zag Emmi aan de andere kant. Ze zei me: 'Wat doe je hier, Paul? Je moet terug naar mamma en papa. Ik zal hier wel op je wachten. De hemel zag er leuk uit, maar toch ben ik blij dat ik nu terug bij mama en papa ben.
Paul Eicke
Het was een fantastisch mirakel. Ik beoefen deze job nu al 30 jaar en heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het toont alleen maar aan hoe groot de weerstand van het menselijke lichaam kan zijn en dat we nooit zouden mogen opgeven.
Professor Lothar Schweigerer
Paul Eicke was aan het spelen in de tuin van zijn grootouders toen hij in een vijver sukkelde. Het duurde enkele minuten voor zijn grootvader het incident opmerkte en hij hem uit de vijver sleurde. Pauls vader paste vervolgens gedurende tien minuten hartmassage en mond-op-mond-beademing toe tot een medische helikopter ter plaatse kwam. Het duurde nog tien minuten vooraleer Paul in het ziekenhuis arriveerde. Urenlang probeerden dokters hem te reanimeren. Ze hadden net de hoop opgegeven, toen het jongetje meer dan drie uur later weer tot leven kwam. Zijn hart begon plots weer te slaan.
Poort
Hij vertelde dat hij zijn overgrootmoeder Emmi gezien had en die had hem aan een soort poort bevolen terug te keren naar zijn ouders. "Er was veel licht en ik dreef. Ik kwam aan een poort en ik zag Emmi aan de andere kant. Ze zei me: 'Wat doe je hier, Paul? Je moet terug naar mama en papa. Ik zal hier wel op je wachten.' Ik wist dat ik in de hemel was, maar ze zei dat ik snel naar huis moest gaan. De hemel zag er leuk uit, maar toch ben ik blij dat ik nu terug bij mama en papa ben."
Lage temperatuur
Paul is nu terug thuis en vreemd genoeg lijkt hij geen enkele hersenschade te hebben opgelopen. Mogelijk werd het jongetje gered door de lage temperaturen in de vijver. Toen hij eruit kwam, lag zijn lichaamstemperatuur amper rond de 28 graden. Omdat het metabolisme bij zulke temperaturen vertraagt, kan het lichaam langer overleven zonder zuurstof.
Mirakel
Professor Lothar Schweigerer maakte het medische mirakel zelf mee. "Na twee uur hartmassage stonden we op het punt hem helemaal op te geven. We dachten echt dat hij hersendood was en dat zijn overlevingskansen onbestaande waren. Toch begon zijn hart weer te kloppen. Het was een fantastisch mirakel. Ik beoefen deze job nu al 30 jaar en heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het toont alleen maar aan hoe groot de weerstand van het menselijke lichaam kan zijn en dat we nooit zouden mogen opgeven."
Dit artikel heeft aan dat er iets of iemand is na de dood.
Hier spreken ze van een persoon die hen terug stuurt naar de wereld.
Het was nog niet zijn tijd hij kwam als het ware met de dood in
contact en werd eigenlijk ook als dood aan gezien.
Er zijn geen verklaringen voor hoe dit allemaal kan of kon.
Dit jongentje gelooft erin dat hij tegen een persoon aan de overkant
heeft gesproken.
Dat hij als het ware in de hemel was er was een poort en heel veel
licht aanwezig.
Hij vond het eigenlijk wel leuk en mooi daar maar was blij dat hij
Zowel als bij de Islam , Jodendom en christendom wordt de dood
aanzien als een doorgangspoort naar een eeuwige leven bij God.
Voor moslims verhuist de ziel bij het afsterven
naar een tussenwereld waar ze wacht
op de Dag des Oordeels. Op die dag volgt dan de
beloning of de straf voor het
geleefde leven. Op die dag zal Allah immers elke
gelovige verhoren en beslissen wie
naar de hemel of de hel zal gezonden worden. Het
begrafenisritueel verloopt
volledig in functie van deze goddelijke
deliberatie: het lijk wordt driemaal ritueel
gewassen om zuiver en rein voor Allah te
verschijnen, daarna wordt het in een witte
doek gewikkeld (een verwijzing naar het kleed dat
meegebracht werd van de
bedevaart (hadj) naar Mekka), er wordt gebeden
voor de dode en hij wordt begraven
op de rechterzijde met het gezicht richting
Mekka.
Ook de joden zien de dood als een moment waarbij
de deur van het paradijs zich
voorgoed kan openen. Het eeuwige leven bij God wordt beloofd aan wie
geleefd
heeft volgens de Thora die Gods bedoelingen met
de mensen openbaart. Na een
rituele wassing wordt het lijk in een witkatoenen
doodsgewaad gewikkeld. Bij de man
wordt de gebedsmantel, waarvan de gebedskwasten
verwijderd zijn, ook opgelegd.
In de kist wordt wat aarde uit Israël gestrooid
als teken van verbondenheid met de
voorvaderen. De begrafenis zelf gebeurt in volle
grond. Met het oog op de
opstanding op het einde der tijden, wanneer de
Messias komt, worden joden niet
gecremeerd. Liberale joden verkiezen echter soms
toch voor crematie uit
verbondenheid met de slachtoffers van de Shoah.
Ook voor de christenen is de dood de doorgang
naar het eeuwig leven.
Sommigen geloven dat de afgestorvene ooit voor de
rechtersstoel van God zal staan.
Hier zal dan het oordeel over het leven komen:
beloning of straf, hemel of hel.
Andere christenen zien in het leven na de dood de
bevestiging van de hemel, de plaats waar alles goed is: geen
tranen, geen pijn, maar
volle gerechtigheid en liefde. Ook de
christelijke uitvaartliturgie is rijk aan symboliek.
Wanneer de overledene in de kerk binnengebracht
wordt, wordt de kist besprenkeld
met gewijd water, verwijzend naar het doopsel.Op
de kist is een kruis aangebracht,
als teken
van de dood, maar tegelijk ook als overwinningsteken. Christus is na zijn
kruisdood immers als eerste verrezen uit het graf. De paaskaars voor de kist
verwijst ook naar het leven met Christus.
Het hindoeïsme en boeddhisme geloven dan dat de dood de overgang is naar een nieuw aards leven.
Bij de hindoes volgt na de begrafenis een crematie. Het afgestorven lichaam is
onbelangrijk. Het gaat hen immers alleen om de bevrijding van de ziel. Na het
cremeren wordt de as in het water van een rivier of de zee gegooid.
Ook een boeddhist streeft ernaar om van het aardse leven bevrijd te worden, om
ooit niet meer herboren te worden. Het is van belang dat iemand zijn dood goed
voorbereidt, omdat dit het verdere bestaan van de ziel beïnvloedt. Vaak wordt een
monnik uitgenodigd, die de stervende met heilige teksten begeleidt. Belangrijker dan
de lijktooi is de zorg voor het bewustzijn of de ziel. De begeleiding naar een andere
bestaansvorm is immers belangrijk. Mocht dit niet gebeuren, dan dwaalt de ziel rond.
Rondzwervende zielen kunnen een kwade invloed uitoefenen. Daarom gebeurt het
dat men op een plaats, ver weg van het oorspronkelijk huis, een altaar opricht en er
De eerste is de diabolisering dit wil eigenlijk zeggen dat de dader hier aanzien
wordt als een duivel .
Deze noemer wordt vooral gebruikt bij mensen die seksueel misbruik zijn, die zijn als het
ware monsters voor het slachtoffer.
Naast de dader en slachtoffer kunnen we ook spreken over omstaanders die aanwezig zijn hierbij.
De tweede noemen we banalisering dit wil zeggen de mensen die in concentratiekampen
mensen in opdracht vermoorden in sadistische omstandigheden .
Dit heeft dan te maken met de omgevingsfactoren wie het slachtoffer is of de dader.
De derde vorm is ethisering dit wil zeggen dat ze worden gezegd dat wat ze doen eigenlijk
het goede is .
Ze proberen het gedrag van zichzelf en ander aan te zien als het goede , dat is toch wat ze
zich zelf wijs maken.
Het laatste is zelfbedrog en fragmentatie hier spelen we als het ware meerdere personen we nemen meerdere
rollen op ons wat er eigenlijk kan toe lijden dat we aan zelfbedrog gaan doen.
Vele mensen vragen zich af wat de juiste manier is om verdriet te verwerken.
Maar die is er niet.
Iedereen heeft een andere manier van verwerken .
Voor de ene persoon is dat er voor elkaar zijn of een luisterend oor aanbieden.
Maar voor een andere persoon kan dit een schouder zijn waar hij kan op uithuilen.
Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden ,
je moet zelf uitmaken wat het best voor jouw werkt.
Ook het rouwproces is voor iedereen anders.
Er zijn mensen die geen hulp nodig hebben of willen en er zijn dan mensen
die het niet alleen kunnen verwerken.
Het maakt niet uit hoe jij het verwerkt of wanneer je dit doet , dit is iets dat tijd en energie van je vraagt.
Het is een proces dat je maar kan beginnen en eindigen wanneer jij er zelf voor klaar bent.
Mensen moeten zich niet schuldig voelen wanneer ze het niet kunnen verwerken of
wanneer ze het even moeilijk hebben dat is normaal.
Er zijn altijd wel mensen in de buurt die voor je klaar staan , je staat er nooit alleen voor .
Je hebt dan ook verschillende soorten mensen en emotie's .
Er zijn mensen die totaal niet beseffen wat er gebeurd en pas later alle emoties krijgen.
En dan heb je de tegenovergestelde mensen die maar niet kunnen stoppen met huilen van de pijn
en het gemis om die bepaalde persoon.
Beide mensen hebben het recht om zo te reageren want namelijk niemand is perfect of hetzelfde.
Er zijn dan ook mensen die zich sterker moeten voor doen dan ze zijn om de andere
persoon te helpen bij hun verwerking
ook al hebben ze het zelf even moeilijk.
Ze zetten hun emoties even opzij voor de ander zijn emotie dit is liefde.
Er zijn voor de mensen wanneer je ze het meest nodig hebt ook al heb je het zelf moeilijk.
Rouwexpert over verlies en verdriet: Rouw verwerk je nooit, je moet het overleven
themabeeld FOTO: SS
BRUSSEL -
Wat te doen als je op het huwelijk van een 34-jarige vrouw komt die haar ouders toen ze 18 was verloor door een ongeluk? Breng je die afwezige ouders op haar mooiste dag ter sprake of niet? Professor Manu Keirse, emeritus professor van het keuzevak Verlies aan de faculteit Geneeskunde van KU Leuven schrijft er boeken over, zoals bijvoorbeeld Helpen bij verlies en verdriet. En ook zijn inzichten in die problematiek zijn veranderd in de loop der jaren. Waar we vroeger spraken van rouw verwerken, spreken we nu van rouw overleven, aldus Keirse.
Het voorbeeld van de bruid met verongelukte ouders komt uit zijn eigen ervaring, zegt Manu Keirse. Ik besloot in een brief de bruid aan te spreken over het gemis van haar ouders en schreef dat het waarschijnlijk heel hard moest zijn voor haar om op die dag te trouwen met twee stoelen in haar directe omgeving die leeg bleven. Welnu, vanop haar huwelijksreis schreef de pasgehuwde jonge vrouw terug dat Keirse haar op die dag met zijn brief het mooiste geschenk had gegeven dat ze zich wenste.
Rouw is nooit voorbij
Uit de anekdote valt te leren dat je verdriet en verlies niet mag wegduwen, maar dat je het een plaats moet geven. Ouders die een kind verliezen, dragen dat hun hele leven als een schaduw mee, zegt Manu Keirse. Rouw verwerken zou betekenen dat je het achter je laat, dat het voorbij is, maar dat is het nooit. Je blijft je hele leven lang ouder of kind, ook al is het kind of de ouder er niet meer. Kijk naar de ouders van Annick Van Uytsel. Zij hebben onlangs een tuin in Diest laten aanleggen om hun vermoorde kind te herdenken.
De rouwarbeid kent een viertal taken: het onder ogen zien van het verlies, het ervaren van pijn, de aanpassing aan het leven zonder de dierbare(n) en ten slotte het bewaren van de herinnering aan de overledene(n). Dat laatste is ook de eigenlijke betekenis van onze jaarlijkse, traditionele tocht naar het kerkhof op 1 november.
Manu Keirse FOTO: BART DEWAELE
Keirse stelt een evolutie vast in het rouwen om overledenen. Vroeger stond er aan de voordeur van een huis waar iemand overleden was een kruis, zodat iedereen wist dat er iemand was heengegaan. Of de klokken werden geluid in de parochiekerk. Nu houdt men het verlies binnenkamers, in de privésfeer. Vroeger droegen de buren ook mee de kist naar de kerk of het kerkhof, ook dat gebruik is uit de tijd. Daarvoor zijn er nu professionele begrafenisondernemers.
Collectieve rouwbetuiging
Anderzijds zijn er nieuwe vormen van collectieve rouwbetuiging gekomen bij dramatische gebeurtenissen, zegt Keirse. Denk aan de bloemenzeeën die verrijzen op plaatsen van terreuraanslagen, of er zijn stille optochten die veel mensen op de been brengen. En ook op Facebook vind je nu sites waar mensen hun rouw kunnen betuigen bij het verlies van dierbaren. Daaraan merk je dat een overlijden ook een maatschappelijke dimensie blijft hebben. En dat vergt aparte rituelen. Zo ontstaan er ook perkjes op begraafplaatsen voor kinderen die tijdens de zwangerschap overleden zijn.
Een rouwritueel dat Manu Keirse graag in het leven zou roepen, is het hangen van kaartjes in de kerstboom waarin mensen herinneringen opschrijven aan de familieleden en dierbaren die overleden zijn. Dat zou veel steun kunnen bieden aan mensen die iemand in nabije kring hebben verloren en voor wie de eindejaarsfeestdagen pijnlijk kunnen zijn, zegt Keirse. Ik probeer mijn voorstel voor dat ritueel elk jaar in de krant te krijgen rond de kersttijd, maar ik krijg dan te horen dat dit soort berichtgeving te droevig is voor die feestelijke tijd van het jaar. Jammer.
