I know the constitution states that you have the right to bare arms. Well, Mr. Bush, isnt it about time to change the constitution! What if it had been your children in that school? Or your wife, your friend. And dont give me the crap that you want ALL Americans to be safe. Fuck YOU Mr. President. Fuck the NRA. Loose the guns.
The story of the chicken and the egg Which was first?
In your country they should change it : Which was first, the shooter or the dead guy?
When I was a child, America was the promised land. Now its a cursed land . And YOU, Mr. President are one of the reasons why its cursed.
Fuck YOU Mr. President.
Land of the free My ass!
Land of the dead.
Dont drink and drive, but shoot and kill.
You can hardly buy a cd because of the parental advisory labels on it.
Buying a gun at the local candy shop is NOT a problem.
What is your problem Mr. President?
Cant get it up? Need macho behaviour to feel good!
Take Viagra instead of killing people.
But I also have to thank you. Because of you Im proud of MY country Because sometimes MY country disagrees with your cowboys & indians game.
Mijn klein manneke, dat zoontje van me Was op het verkeerde pad. But hes back on track!
Tijdens de kerstvakantie ging hij wat rondhangen in Turnhout. Met wat maten. Die maten waren bijna allemaal minstens één jaar ouder dan hij zelf. Die geweldige maten van hem zorgden ervoor dat hij zelfs in aanraking kwam met de politie! De vriendelijke agente gaf me de gouden raad van hem bij zijn maten weg te houden, want Jeroen was geen bandiet. Jeroen is een meeloper en laat zich ompraten door zijn vrienden, zei ze tegen me. Ik wist dat ze gelijk had En ik deed wat er van een moeder wordt verwacht. Hij pruttelde zelfs niet tegen. Het contact met de politie heeft hem blijkbaar toch wel de ogen geopend.
Nu tijdens de paasvakantie is de situatie helemaal anders. Hij zit thuis met vriendjes (jonger of van dezelfde leeftijd) op de computer of op de Playstation 3 die zijn stiefpapa gekocht heeft. Gisteren is hij gaan BMXen. Zo zwart als roet zag hij toen hij thuis kwam. Glunderend, uitgespeeld. Ma! Morgen ga ik skaten hè ! riep hij nog voor hij helemaal binnen was. Uitgelaten, opgewekt
Mijn klein manneke is back on track .Dat hij nog deugenietstreken gaat uithalen, daar ben ik van overtuigd. Maar hebben we dat niet allemaal gedaan?
Was hij een meeloper? Was hij uiteindelijk maar een gauwdief die uit was op een mp3-speler? Besefte hij pas té laat dat zijn compaan Joe messteken had toegediend? Moet hij beschuldigd worden voor de moord, terwijl hij zélf niet de messteken heeft gegeven?
.... Ik geraak er niet uit...
Ik heb zelf een zoon van 14 en die laat zich soms ook ompraten tot (gelukkig onschuldige) "deugenietenstreken". Onlangs vroeg ik hem of hij ook mee zou doen als iemand zou zeggen : "Komaan, we gaan er één in mekaar kloppen." Met de wetenschap dat die andere daar aan zou kunnen sterven.... Zou hij dan ook zo impulsief reageren?? Ik zou niet kunnen leven met het feit dat mijn zoon zoiets op zijn geweten heeft én als ik zo denk dan is mijn antwoord op bovenstaande vraag: Ja.
Aan de andere kant... Als iemand in een impulsieve bui zou beslissen om mijn kleine jongen wat rammel te geven met de dood tot gevolg. Zou ik dan kunnen verdragen dat de dader een tweede kans krijgt?? In dit geval... resoluut : Nee
Dus eventjes een poll. Verdienen tieners als Mariusz O. een tweede kans?
Ik kreeg vandaag een brief van een uitgeverij met goed nieuws!
Ik citeer: "Wij delen u graag mee dat wij De Schommelstoel na een eerste selectie weerhouden voor de reeks Kramat Première waarin jaarlijks 6 auteurs debuteren. Een definitieve beslissing wordt binnenkort genomen. "
Geweldig toch!
Vandaag was een vreselijke baaldag, tot ik deze brief in mijn handen kreeg. Alleen het feit al dat mijn boek door een eerste selectie komt is geweldig. Het is een bewijs dat het niet waardeloos is... ja toch !?
Stellen jullie jezelf ooit ook de vraag waarom iemand kiest voor een bepaald beroep? Voor de klassieke beroepen is dit geen probleem, maar waarom kiest iemand in godsnaam om bijvoorbeeld landmeter te worden. Er zijn ook beroepen waarvan ik liever niet weet wat de motivatie was achter de keuze. Gynaecoloog bijvoorbeeld. Waarom kiest iemand voor het beroep gynaecoloog.... Ik mag er eigenlijk niet aan denken.
Zijn er zo nog beroepen? Beroepen die je nooit uit kindermond zal horen, maar die toch vrij frequent voorkomen?
Later als ik groot ben, dan word ik ............ landmeter... (geef toe, dat hoor je toch nooit!)
De jaarlijkse race naar het zomergewicht is begonnen. Jo-jo geval? Ikke? neuhh...
Zo goed als élk jaar ga ik de strijd aan met de overtollige kilo's en ik verlies élk jaar de strijd. Dus ik maak mij ook nu geen illusies. Vorig jaar was ik 11 kilo kwijt en in mijn recordjaar verloor ik 17 kilo. Hoe? Op m'n eentje, met het punten systeem van Weight Watchers. Géén toverdiëten, geen magische wondermiddelen. Gewoon het aloude principe : Elk pondje gaat door 't mondje.
Hoeveel ik kwijt wil? Als ik het voor het zeggen had: 27 kilo! Maar DAT zou pas echt een illusie zijn... Zullen we al eens beginnen met 10 kilo? Ja, dat doen we... Ik ben geen twintig jaar meer en dat maatje 38 heb ik ooit maar één keer gehaald (na de -17 kilo van destijds)
En als het dan weer zomer is... Dan is het weer om zeep. In het begin doe ik mijn best om er dan tenminste in de week wat op te letten, maar tegen oktober is het weer compleet ernaast.
Vanochtend veel wekkers, herinneringen en alarmen gehoord. Mijn man en mijn zoon hadden blijkbaar geheugensteuntjes nodig om me te feliciteren. De kleinste had zelfs de intentie om het ontbijt klaar te gaan maken. Helaas ben ik (na meer dan een half uur 'tuut tuut tuut') opgestaan om zijn wekker af te zetten. "Mama, gelukkige verjaardag hè," zei hij slaperig. "Die wekker was eigenlijk om het ontbijt klaar te gaan maken. Sorry." "Niet erg venteke. 't Is al heel lief van je dat je er aan hebt gedacht. Het is het gebaar dat telt." "Mmmm... " en hij sliep verder. Superschattig!
Mijn man was slim genoeg geweest om tot na middernacht op te blijven en mij dan te feliciteren!! En mijn dochter, de ochtendbrompot van de familie, kwam met een slap handje, een nors gezicht en een mompelende "gelukkige verjaardag Ma" de keuken binnen. Vanavond is ze wel weer vrolijk en dan heeft ze waarschijnlijk toch wel weer een klein dingetje gekocht.
Als je weet met wie je samenwoont, dan weet je wat je te wachten staat op de ochtend van je verjaardag. Dit scenario was niet anders dan andere jaren...
It's a lovely day !!!! Blij dat ik nog MAG verjaren...
"Er zijn veel mensen ziek," hoor ik rondom mij. "Dat ze dan maar uit mijn buurt blijven," antwoord ik resoluut. "Het is Carnaval aanstaande weekend!"
En wat dacht je dan. De eerste mens rondom mij is ziek. Vorige week wat griep, wat koorts, wat beter, wat slechter, wat minder. En vanaf vandaag terug boempatat. Lap. Terug thuis. En weet je wat nog erger is! Ik heb hem vanmorgen ziek naar school gestuurd. Heel het weekend voelde hij zich beter, ook gisteren leek alles in orde. Dus wat denk ik dan als mama van twee puberalen... Dat is allemaal carottentrekkerij... Hij heeft geen zin. "Ge hebt geen koorts. Huppakee. Naar school!"
Uurtje later...
"Mevrouw, u spreekt met de prefect van VTST. Ik heb Jeroen hier bij me en zijn gezicht staat vol uitslag. Bovendien heeft hij net in de klas moeten overgeven."
Fuck! Slechte moeder ben je! Tsjakaaaa! Wrijf het er maar in.
"Ik kom hem meteen halen Mijnheer."
Nu zit ik hier met een schuldgevoel van hier tot in Tokyo..... Sorry venteke. Sorry dat uw mama zo'n slecht mens is.
Vol verwachting gekeken, (de eerste aflevering gemist), want Stany en Peter is altijd lachen. Niet dus. Helaas. Het deed me denken aan de oude "Walters Verjaardagsshow". Een veel te hoog VTM gehalte dus met andere woorden. Ik moet zelfs bekennen dat ik ooit beter dingen op VTM heb gezien. (Sketch a gogo ... o.a.!)
Eerlijk is eerlijk. Het stukje met Jean-Marie Dedecker was goed, écht goed. Maar mannekes alstublieft zeg... Een zingende peuter? Een huwelijksaanzoek? Ik heb ooit voor minder mijn TV afgezet, maar omdat het tenslotte Stany en Peter waren, wilde ik ze een kans geven. Misschien zou het naar het einde toe beter worden!
Wederom helaas geitekaas. Het laatste stukje, een triootje met Dana Winner, kon ik niet meer aan. ZAP. Sorry één, sorry Stany en Peter.
Zoals de dag dat ik geboren ben. Hard, veel en lang !
Mijn geboortedag : Er raast een sneeuwstorm over de Kempen, Haspengouw, de Condroz en een deel van de Ardennen. Het verkeer wordt ernstig gehinderd en enkele dorpen in de Condroz zijn van de buitenwereld afgesloten. De massa sneeuw ligt aan de basis van schade aan woningen en aan openbare gebouwen. Zo is bijvoorbeeld een deel van het dak van het stadion van Tilleur, nabij Luik, op spectaculaire wijze ingestort. Rond deze datum worden sneeuwdikten gemeten die uitzonderlijk zijn voor de betreffende streken : 29 cm in Kleine-Brogel (Peer), 36 cm in Brustem (Sint-Truiden), 42 cm in Bierset (Grâce-Hollogne), 55 cm in Ouffet, 72 cm in Spa-Malchamps, 95 cm in Neu-Hattlich (Eupen)...
Als jullie nu kunnen raden welke dag dat is, dan krijgen jullie een kusje van me !!!
Diegenen die mij kennen, zijn uitgesloten uiteraard !
Gisterenavond enkel gekookt en de keuken een beetje opgeruimd...
Toch verrassende ontdekkingen gedaan:
- Mijn dochter had een "Takenlijst" opgesteld voor een hele week. Opruimen, stofzuigen, naar de kippen gaan... Alles mooi in een schema gestoken!
- Mijn man kwam vragen of "dit" bij in de wasmachine mocht. Zonder dat ik had gevraagd om de wasmachine te vullen!
Heb hen allebei duidelijk gezegd dat ik het bijzonder apprecieer dat ze iets gedaan hebben. Of beter nog, dat ze gemerkt hebben dat het nodig was dat er iets werd gedaan.
In ieder geval voel ik me vandaag toch al iets beter. Nog steeds moe en "on the edge", maar met iets minder neiging tot huilbui dan gisteren...
Zie je dat aankomen? Wanneer weet je dat het zover is? Zijn spontane huilbuien en woedeaanvallen een teken? Het besef dat je doodongelukkig bent in de situatie zoals ze nu is, is dat een teken? Dat niemand je lijkt te begrijpen misschien? Want eerlijk gezegd. Het is zover. Ik zit er mentaal compleet door. Kan niet meer. Op. Helemaal op. En het allerergste is dat niemand in mijn gezin dat lijkt te beseffen!
Misschien eens een grafiekje maken van het aantal uren dat mijn gezinsleden investeren in huishoudelijk werk, ontspanning, slapen, school/werken... Zouden ze dan de rode pieken opmerken? Zijn mijn rode ogen niet voldoende?
Pff. Zware werkdag voor de boeg. Nog 2 dagen na deze en dan heb ik eindelijk een weekend volkomen rust. Zaterdag moet ik nog wat poetsen, wat rommelen en wat winkelen, maar voor de rest is er niets. Zondag heb ik het rijk zelfs voor mij alleen. De deur op slot en de hangbrug voor mijn slotgracht omhoog. Wee diegene die mij stoort !
Mijn tic: Ik heb zo van die dingen waar ik de "weubbe" van krijg. De kriebels met andere woorden.
Zo zijn er telefoondraden die opgerold zijn... Ik haal hier regelmatig de draad van mijn collega's uit mekaar. Als ik ergens sta te wachten, op een kantoor en ik zie daar zo'n telefoon staan waar de hoorn niet meer van de haak kan worden genomen, dan moet ik mij inhouden, écht inhouden om die hoorn niet vast te nemen en die af te rollen. Erg.
Of mensen die voor je in de wachtrij staan en het etiketje van hun t-shirt niet goed hebben weggestopt. Mijn handen jeuken dan om dat etiketje daar in te stoppen!
Na weken van hectische toestanden, volgt nu een periode van rust. Ik geniet er nu al van. Op mijn werk is de grootste drukte voorbij, privé is ook alles terug in de plooi aan het vallen. Ik heb terug tijd om te schrijven. Zowel blogsgewijs als boeksgewijs...
Ik heb een verzoek aan alle mensen die De Schommelstoel (of een deel ervan) gelezen hebben.
Reageer op dit berichtje met jullie commentaar over het verhaal, de schrijfstijl, het plot... Ik heb een uitgeverij gevonden waar ik absoluut mijn boek naartoe wil sturen en als ik wat reacties heb, kan ik dat meesturen. Op die manier is het voor de uitgeverij ook gemakkelijker om te oordelen of mijn manuscript de moeite is om te lezen.
