Vroeger had ik een voornemen. Ik zou een vriendin zijn voor mijn kinderen, we zouden samen dingen gaan doen en zij zou mij een heel toffe mama vinden. Ik zou niet worden zoals mij moeder, saai en dominant. Mijn kinderen zouden mogen kiezen welke studierichting ze willen volgen . etc.
Wat is er van terecht gekomen? Weinig. Mijn zoon wil naar een andere school omdat hij het niet kan vinden met één bepaalde leraar en mijn dochter wil naar beroeps omdat ze zelf vindt dat ze het niet aankan, terwijl dat wel zo is, als ze er wat moeite voor zou willen doen. En wat doe ik? Ik zeg: Niks van, ge blijft waar ge zit, los het probleem met die leraar op en dan valt het allemaal best mee. En gij moogt niet afzakken naar beroeps, want al de leraars zeggen dat ge het kunt, als ge er moeite voor doet. Ik lijk wel mijn eigen moeder.
Maar wat moet ik dan doen? Hen toelaten hun kansen op een goeie toekomst te verknoeien? Of doe ik dat juist door hen te belemmeren hun eigen keuzes te maken? Moeilijke keuzes. Mijn voornemen is al een paar jaar geleden in t water gevallen.
En toch Ik weet dat mijn kinderen mij op zich wel een toffe mama vinden. Ik weet ook dat hun vrienden wel eens zeggen: amai, uw ma is een toffe, als die van mij maar eens zo was. Dat zijn de momenten waarop ik glunder en besef dat ik toch goed bezig ben, zowel wat betreft mijn voornemen, als wat betreft het ouderschap. Een fijn gevoel.
Ok... Op zapfestijn geweest en uiteindelijk verplicht moeten blijven plakken bij Beauty en The Nerd. Tienerzonen zijn niet makkelijk te overhalen en op de slaapkamer was het te koud om TV te gaan kijken. Bovendien kwam hij op de proppen met een verwijt dat ik hem een uurtje voordien had gemaakt: "Iets wat ge zelf niet gezien hebt, kunt ge niet beoordelen." Lap, daar zat ik dan.
Ik zag een stukje terug van vorige aflevering. De ondertussen befaamde flater van een blonde trien die er zeker van was dat de toren van Pisa in Rome stond. Mijn maag draaide rond en niet voor de laatste keer. Bon, op naar de eerste proef. De nerds moesten een massage geven aan die grieten met hun prachtige, rimpelloze, gehydrateerde huiden. De nerds waren terecht zenuwachtig, ik zou zelf ook schrik hebben om iets kapot te doen. Je kon de bibberende handen door de olie zien glibberen en merken dat de lichamen eronder, walgden van de aanrakingen.
Dat was dan dat. De volgende proef was voor de grieten. Een wiel van een auto vervangen, zonder uw nagels vuil te maken. Of zo leek het toch. Dat van die nagels stond waarschijnlijk niet in de opdracht. Er waren 2 'beauty's' die het er vrij goed van afbrachten, maar bij hen kreeg ik dan ook meteen de indruk dat ze wannabe-babes waren. Kwajongens vanbinnen, strekewijven aan de buitenkant.
Concept van heel het programma is dat de twee winnaars van die proeven, twee andere koppels moeten nomineren die dan een eliminatieproef moeten afleggen. Zo gezegd, zo gedaan. "Ik wilde u nie nomineren, snik, gij zijt mijn beste vriendin!" Ja ja, en dat moeten wij geloven. Principe blijkt dus altijd te werken, zet mensen tegen mekaar op en je krijgt interessante TV. (duh...)
Eliminatievragen waren onder andere voor de vrouwen : "Hoe noemt men een luchtzak die de bestuurder beschermt tegen een klap" (of toch ongeveer in die aard). Antwoord: "oh, ik weet het zenne, ik weet het, wacht..." TEUUT. Nul punten. Op naar de mannen: "Waar ligt bij een vrouw de bininilijn?" Multiplechoice: a. de nek; b. de borsten; c. de lies. Antwoord: "De borsten."
Kunnen jullie begrijpen dat ik daar moest afhaken? Ik ben in mijn auto gestapt en ben mijn man gaan ophalen. Uiteraard moest ik toch wat testen doen om te zien of hij iets intelligenter was. De bininilijn wist hij liggen, maar daar had ik ook nooit aan getwijfeld ;-). Hij wist zelfs wat scrubben was. (volgens kandidaat B was dat nagels vijlen, maar dit geheel terzijde.) Mijn man is dus gelukkig géén nerd, maar ja ik ben dan ook geen beauty!
Doe het me nu niet aan om elke wéék verslag uit te brengen....
Ondanks het feit dat het maandag is en Bob Geldof vandaag zijn liedje al heeft mogen zingen op de radio, voel ik me opgewekt. Tenslotte is het begin van elke week ook weer meteen de start van het weekend-vooruitzicht. Toch voel ik me schuldig. Ik ben immens gelukkig en zal dat ook niet onder stoelen of banken steken, maar als ik dan de verhalen lees van o.a. Menck en Artemis, dan voel ik me nietig, zo klein en onbetekenend. Moet ik me schuldig voelen omdat anderen minder geluk hebben dan ik? Is het voldoende om aan hen te denken en hen te steunen waar mogelijk? Ik vind het vreselijk moeilijk om daar op te antwoorden.... Het is gewoon een akelig gevoel. Stel je voor, je wint de lotto: Indrukwekkend, fantastisch, geweldig en alle superlatieven die van toepassing zijn, flitsen door mijn hoofd bij de gedachte alleen al. Maar, zou ik me niet slecht voelen omdat iemand anders, die het wellicht veel meer verdient dan ik, géén groot lot heeft gewonnen? Geld maakt immers niet gelukkig. De wijze woorden van de Rijken Der Aarde. Niet dan?
Niet groot, maar wonderbaarlijk mooi.... Een monument dat eeuwig moet blijven bestaan. Mijn Konijnenberg, waar ik vroeger als kind in het zand ging spelen. Waar ik met nichtjes en neefjes uren in de weer was om een kuil te graven waar we zelf maar amper uit konden. Ons clubhuis, met een gat in de wand van de kuil waar we onze tinnen "kitjes" in konden leggen. Limonade, échte oranje limonade, bleef uren fris ook al was het in 1976 een snikhete zomer.
Nu, dertig jaar later zijn de zomers anders. Of ben ik gewoon volwassen geworden? Hoe dan ook, de Konijnenberg blijft mijn hartje beroeren, elke keer ik er passeer zie ik zijn schoonheid en zijn ziel. Een onuitputtelijke bron van inspiratie. Als in de winter de sneeuw op de zanderige bodem valt, en kinderen met sleeën naar beneden glijden dan straalt hij een warmte uit die onbeschrijfelijk is. Je zou bijna verwachten dat de sneeuw zou smelten van de liefde die de kinderen en hun ouders uitstralen. Hun Konijnenberg. Onze Konijnenberg.
En in de herfst, als de bladeren aan de bomen alle kleuren van de regenboog lijken te hebben, is hij nog mooier. De zonnestralen die door de gaten in het bladerdak priemen, zorgen voor een magisch schouwspel op de bijna witte zandbodem. Het geritsel van de bladeren onder je voeten bij elke stap die je zet, maakt een hemels geluid. De eekhoorntjes die voor je voeten weg springen... ook hun Konijnenberg.
Wat een magnifieke schoonheid, onze Konijnenberg....
Vanavond naar Bieravond van de Scouts. Gezellig zou je denken. Niet voor mij. Ten eerste ben ik helemaal niet zo wild van allerhande biersoorten. Donkere, lichte, straffe, slappe... pff. Doe mij maar gewoon een lekker Palmke, of desnoods een frisse Jupiler. Van al die ander bieren ben ik gewoon niet gek. Noem me maar een watje...
Ten tweede is daar heel erg veel volk en ook al ben ik een heel sociaal mens, ik kies graag zélf tegen wie ik een babbeltje sla. Dus NIET tegen mensen die nooit buiten komen, behalve dan op de Bieravond en me dan komen uithoren over 'hoe het met de kindjes is? en met Dolf? en waar werkt gij nu....?' Tot in het oneindige. Ik probeer hen dan zo vlug mogelijk af te wimpelen. "Ik moet dringend naar toilet." Allemaal goed en wel, maar wat als je zo'n mensen tegenkomt op het ogenblik dat je net uit het toilet komt? Inderdaad. "Ik moet dringend naar toilet, diarree," met gemompel en gekreun ondersteund.
Helaas ontkom je er soms niet aan en dan doe je je best om vriendelijk te zijn, je probeert een drankje af te luizen (kwestie van er toch iets bij te winnen) en gaat er zo vlug mogelijk van door. Nog voor je op je stoel zit, voel je hoe 10 ogen op je rug gericht zijn terwijl 1 mond mijn verhaal aan het vertellen is. "Ja ja, ze zegt dit en dat, maar ja, dat kan zij wel zeggen, ge weet ook dat hij dat anders ziet..." BLA BLA BLA. Rotmens.
Mezelf vlug dichtkappen, dan hebben ze in één keer genoeg om over te roddelen: "Amai, gezien hoe zat die was?"
Maar gelukkig zullen er ook mensen zijn die ik wél graag heb, waar ik wél graag tegen babbel, omdat ik weet dat ze me graag hebben om wie ik ben, niet om wat ik in 't verleden allemaal ZOU gedaan hebben. Ik ga hen vanavond extra in de watten leggen. Ik trek mijn meest excentrieke of meest belachelijke outfit aan en ga lekker "puh" zeggen tegen al die ambetanterikken. Lekker puh! IK ben gelukkig, en gij?
Mijn oog-hand coördinatie is terug in orde. Vannacht was dat iets minder. Het deed me eigenlijk denken aan een droom, of eerder een nachtmerrie. Ken je dat gevoel? Je moet vluchten maar om de 2 stappen staat er een hek waar je met moeite over geraakt en als je dan eindelijk een telefooncel vindt, dan kan je het nummer dat je wilt draaien niet gevormd krijgen. Je drukt je vinger op het knopje, waar de hoorn normaal moet liggen, om de verbinding te herstellen en je begint opnieuw hetzelfde nummer te vormen. Je concentreert je heel fel op de toetsen en bij het laatste nummer dat je nog moet ingeven gaat je vinger naar de 9, maar als je drukt is dat opeens een 8 geworden. In paniek begin je weer opnieuw... Vreselijk. Dan ben ik altijd zo blij dat ik wakker ben...
Mijn vader is jarig vandaag. De liefste man op de hele wereld. 65 wordt ie.
Gefeliciteerd vake.
Straks gaan eten in De Rekruut in Turnhout. Aanbevelenswaardig restaurant tegenover de oude kazerne van Turnhout. Heb cadeautje gekocht. Niets bijzonders, gewoon een puzzel. Doet ie graag. Hij leest ook graag, mijn vader, maar de arme man krijgt de kans niet om een blad te lezen zonder het gekwetter van mijn moeder. De hele dag door...
Ach, niet dat mijn moeder slecht is hè. Integendeel, ze doet alles voor ons, maar soms begrijp ik niet dat mijn vader nog steeds met haar getrouwd is. Ze vraagt de stront uit uw gat, ze moeit zich met vanalles en nog wat. (dat rijmt, was niet de bedoeling...) Ik ben bijna 38 jaar oud en nog steeds verlangt ze van me dat ik élke dag eventjes binnenspring. (om de pieren uit mijne neus te vragen uiteraard.) Als we in 't weekend weggaan, dan wil ze de volgende dag weten om hoe laat we thuis waren, wie er was, wie er niet was, wie zat was, wie niet zat was, wie wat zei en wie wat niet zei over wie er niet was.... pff. Vermoeiend. Maar kijk. Het is mijn moeder en ik hou van haar, ondanks alles.
Vanavond weten mijn vader en ik weer wat we aan mekaar hebben. Dan zitten we tegenover mekaar aan de tafel. Als de ober dan langskomt met de wijnkaart dan kijkt mijn vader in mijn ogen en dan weet ik wat hij wil zeggen: "een fles rode, kies jij maar en zeg dat jij zin hebt in een flesje wijn, anders zeurt ze weer." Waarop ik zeg : "Vake, zul we een fleske rode bestellen? Die chileense is goed, weet je nog van vorige keer? Moeke, je vindt het toch niet erg hè. Heb écht zin in een heerlijk glaasje rode wijn."
"Doe maar, doe maar!" zegt ze dan heel enthousiast. En de blik die ik dan zie in de ogen van mijn vader, doet mijn hartje sneller slaan, laat de tranen in mijn ogen opwellen. Pure ontroering.
Vanochtend mijn "krabber" boven moeten halen. De winter is begonnen! Heerlijk gewoon. 's Morgens opstaan en rillen als je de dekens van je afgooit. Vlug naar de badkamer lopen en op het badmatje gaan staan en genieten van de warmte. Tegen dat je klaar bent in de badkamer is de ergste kou al verdreven. Je trekt naar de keuken om koffie te maken en hoort de kleinste jammerend door de gang lopen. "Ma, 't is koud!" "Ik weet het jongen, ga maar vlug in de badkamer, daar is het lekker warm." Na een paar minuten (ja ja, pubermeisjes hebben een uur nodig in de badkamer, puberjongens een paar minuten.) komt hij in de keuken met een nors gezicht. "Ik moet toch niet met de fiets naar school! 't Is ijskoud." "Zal niet anders gaan vrees ik. Ik moet gaan werken." Puberale zucht volgt. Hij verdwijnt in de woonkamer en zet de TV op. "Kom eerst eens eten." Puberale zucht. "En Mien dan? Moet die niet komen eten?" "Nee Jeroen, die hééft al gegeten." Puberale zucht... Ik lach eens in mezelf en kijk door het keukenraam naar buiten waar het maanlicht mijn glinsterende auto verlicht. De winter is begonnen.
Mijn dochter Mien is bijna vijftien. Elke ochtend staat ze op met een ochtendhumeur. Elke ochtend een P.O.H. (Puberaal Ochtend Humeur)
Gelukkig staat ze om 6 uur op ("want ik moet mij nog wel schminken hè"). Dus tegen de tijd dat ik uit mijn bed ben is ze bijna klaar. Mijn make-up ligt dan verspreid over de badkamer, mijn parfum staat op het kastje met het doosje geopend en de borstel ligt in de wastafel. De haardroger hangt met de draad nog in het stopcontact te bengelen op 2 cm van de grond en de wattenstaafjes en make-up watjes liggen naast het vuilbakje. Twee natte handdoeken en een badjas bedekken het grootste gedeelte van de badkamervloer. Onder één handdoek ligt hoogstwaarschijnlijk nog een vuile onderbroek en een t-shirt of twee. ("want ik kan pas kiezen wat ik aan doe als ik me heb geschminkt")
Ik heb van nature géén P.O.H. (Parentaal Ochtend Humeur) maar als ik die badkamer zo aantref, dan stijgt het bloed me wel eens naar het hoofd en komt er meer stoom uit mijn oren dan uit de douchecabine.
"Mien!" roep ik dan. Ze weet altijd al meteen wat er gaat volgen. "Ja ma, ik ruim dat zometeen wel op." Met de welgekende puberale zucht en de puberaal draaiende ogen. "Zoals je dat elke morgen opruimt?" mompel ik, helemaal niet met de bedoeling dat ze het hoort. Een kleine gefrustreerde mompeling. "Ma, zeg, ik ben juist mijn boekentas aan het klaarmaken. Zo meteen heb ik toch gezegd, ok?"
Ik leg me er dan bij neer en begin steevast elke morgen al met de handdoeken in de linnenmand te stoppen. Tegen de tijd dat ze dan éindelijk komt opruimen is de helft al weg. Mijn fout volledig, maar 't is sterker dan mezelf.
"Ja, zeg. Straks krijg ik weer onder mijn voeten omdat ik dat niet zelf heb opgeruimd." " 'Dank je wel mama' zou fijn zijn om te horen nu," plaag ik haar dan. "Jaaa, merci." Wederom de puberale verschijnselen.
Maar... soms. Soms dan heeft ze géén last van P.O.H. . Soms is ze vrolijk, dan lacht ze, gilt ze, roept ze, zingt ze, danst ze, springt ze... Tot ik er knettergek van word.
"Mien, sta eens stil en hou alsjeblieft op met dat kattegejank." "Allez zie. Nu bén ik eens goed gezind is het weer niet goed."
En gelijk heeft ze dan. Maar moeten pubers nu altijd zo extreem zijn? Zal wel zeker hè...
De chrysanten staan weer in dikke rijen aan te schuiven om een plekje te krijgen op één of ander graf. Vroeger vroor het op Allerheiligen, dan konden de mensen klagen dat hun chrysanten kapot waren gevroren. Nu worden ze gepikt.
Eerlijk gezegd, ik ga niet naar het kerkhof. Nooit. Ik raak gedeprimeerd als ik daar kom. Waarom zou ik in Godsnaam (mi scuzie de woordkeuze) ergens naartoe gaan waar niemand graag is. Sommige mensen vinden daar troost. Ik kan begrijpen dat sommige mensen daar troost vinden. Misschien heb ik nog niet genoeg dierbaren verloren om te begrijpen dat het troostend kan zijn? Ik wil het eigenlijk ook niet weten.
Waar het om draait is dat al die "heilige" dagen nep zijn. Valentijn is daar ook een goed voorbeeld van. Als ik mijn man alleen maar graag zou zien op Valentijn... Stel je voor. Secretaressedag, nog zo'n zeverdag. Jezus man, als je tevreden bent over je secretaresse, of over je werknemers in 't algemeen, geef hen dan op hun verjaardag iets, of geef hen gewoon een schouderklopje als ze iets goed hebben gedaan. Als ik iets doe waar mijn baas tevreden over zou moeten zijn, dan wil ik ook alleen maar DAN eventjes horen: "Merci Annick, goed gedaan." Waarom moet daar speciaal een dag voor gecreëerd worden?
En wat is dat tegenwoordig met die Amerikaanse feestdagen die naar hier overwaaien. Toen ik een kind was, had ik nog nooit gehoord van Halloween. Tenzij in een film waar ik niet naar mocht kijken. Booeeee.. Halloween. Creepy. Pfff.
De enige feestdag op een jaar is mijn verjaardag. Elk jaar weer, want ik ben gelukkig, ik ben niet bang om ouder te worden. Ik zie de 40 naderen, maar dat kan me niet deren. Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb en ik weet dat ik élke dag mijn best doe om te genieten van elke seconde. 365 dagen... Dat zijn heel veel seconden om te genieten. Heel veel gelukkige momenten. Waarom dan angstig zijn bij de gedachte dat je oud wordt?
Zit ik effe te bloggen. Zit ik me effe druk te maken in bloggers met flikkerende flakkerende flogs en blogs. Zever kan ik verdragen. (des te meer des te beter). Zelfs een vreemde achtergrond lukt me nog.
Zal ik een Zelfhulpgroep oprichten voor Flikkerende Flakkerende Flogs? Zeker weten : Het ingangsexamen => Een kwartier kijken naar een Flikkerende Flakkerende backgrounds en dan Figuurtje per Figuurtje zien verschijnen. Zij die dit volhouden MOETEN lid worden van de ZFFF !
Z : "Wat is er?" H : "Niks." Z : "Jawel, ge zijt gestresseerd." H : "Maar nee, ik ben niet gestresseerd, 't is alleen wat druk allemaal." Z : "Ge moet u niet zo opwinden, ge maakt me zenuwachtig." H : "Ik wind me toch niet op!" Z : "Waarom roept ge dan? Ik was goed gezind toen ik binnenkwam, maar moet ge nu zo roepen? Stresskieken." H : "Ik héb geen stress." Z : "Oh nee? Er komt bijna stoom uit uw oren. Ge kookt bijna over." H : "IK HAD GEEN STRESS. Tot gij binnen kwam." Z : "Amai, merci zenne, dus nu is het nog mijn fout ook dat GIJ stress hebt?" H : "Maar dat heb ik toch niet gezegd!" Z : "Nee? Ge hebt net gezegd....." ..........
Herkenbaar?
Wil iemand me eens vertellen of er zo geen escalerend effect bestaat voor mijn spaarboekske. In de positieve richting graag....
Ik heb gedroomd vannacht. Véél gedroomd. Ik heb pijn en plezier gehad. Niet tegelijkertijd voor alle duidelijkheid. Ik heb zelfs gedroomd van Nicole & Hugo. Gelukkig lagen mijn pen en papier naast me toen ik wakker werd. Een sketch schrijven met Nicole & Hugo, dat is nog eens een concept. Dankbare figuren, zoveel is zeker, zeker in mijn droom....
Nicole met het lijf van Margriet Hermans in haar "betere" tijden. Hugo zag er uit als Luc Caals (eveneens in betere tijden.) Kan je het je voorstellen? Allebei in een glitterend appelblauwzeegroen kostuum. Op een podium, in de romp van cruiseschip. Zet daar nog een paar honderd Amerikanen bij en ge krijgt een potentiële Tsunami.
Toch elke keer weer een nieuw begin. Elke keer opnieuw in de startblokken. Telkens weer met stijfheid vertrekken.
Maar eens vertrokken, dan lijkt het alsof de week voorbij vliegt. Voor je 't goed en wel beseft zit je terug met de Monday Blues. En dat weekend dat zich daar ergens tussenin bevindt, lijkt weer niet meer dan een droom.
Zo vliegen de jaren, de maanden, de weken, de dagen, de uren, de minuten aan ons voorbij...
Dus, als ge niet van kinderen houdt, ga dan vooral uw gang en rij lekker zo hard als ge wilt...
Zonet gezien halverwege :
Vlaams Verzameld Intellect bij Van de Ven in Olen. Nie normaal gewoon...
"Staf, wa gaan we doen de zondag?" "Oh, Gusta, we gaan naar Van de Ven in Olen, een koffieke drinken en een broeke ete." "Ja Staf, dè is na is een goei gedacht." "Ja hè Gusta." "Ja Staf."
Dat ge daar dan een half uur moet staan aanschuiven om een "broeke" te eten waar ge uwen hond mee kunt dood slaan, is niet belangrijk. Ah nee.
"Dan zen we nog is onder de mensen hè Gusta." "Ja Staf, dè is waar."
Mocht ge u afvragen wat ik daar deed. Ik moest een matteke hebben...
Een goedemorgen, beste mede-bloggers.
Net mooi boeketje bloemen gekregen van mijn lieve man. 
