Mijn dochter Mien is bijna vijftien. Elke ochtend staat ze op met een ochtendhumeur. Elke ochtend een P.O.H. (Puberaal Ochtend Humeur)
Gelukkig staat ze om 6 uur op ("want ik moet mij nog wel schminken hè"). Dus tegen de tijd dat ik uit mijn bed ben is ze bijna klaar. Mijn make-up ligt dan verspreid over de badkamer, mijn parfum staat op het kastje met het doosje geopend en de borstel ligt in de wastafel. De haardroger hangt met de draad nog in het stopcontact te bengelen op 2 cm van de grond en de wattenstaafjes en make-up watjes liggen naast het vuilbakje. Twee natte handdoeken en een badjas bedekken het grootste gedeelte van de badkamervloer. Onder één handdoek ligt hoogstwaarschijnlijk nog een vuile onderbroek en een t-shirt of twee. ("want ik kan pas kiezen wat ik aan doe als ik me heb geschminkt")
Ik heb van nature géén P.O.H. (Parentaal Ochtend Humeur) maar als ik die badkamer zo aantref, dan stijgt het bloed me wel eens naar het hoofd en komt er meer stoom uit mijn oren dan uit de douchecabine.
"Mien!" roep ik dan. Ze weet altijd al meteen wat er gaat volgen. "Ja ma, ik ruim dat zometeen wel op." Met de welgekende puberale zucht en de puberaal draaiende ogen. "Zoals je dat elke morgen opruimt?" mompel ik, helemaal niet met de bedoeling dat ze het hoort. Een kleine gefrustreerde mompeling. "Ma, zeg, ik ben juist mijn boekentas aan het klaarmaken. Zo meteen heb ik toch gezegd, ok?"
Ik leg me er dan bij neer en begin steevast elke morgen al met de handdoeken in de linnenmand te stoppen. Tegen de tijd dat ze dan éindelijk komt opruimen is de helft al weg. Mijn fout volledig, maar 't is sterker dan mezelf.
"Ja, zeg. Straks krijg ik weer onder mijn voeten omdat ik dat niet zelf heb opgeruimd." " 'Dank je wel mama' zou fijn zijn om te horen nu," plaag ik haar dan. "Jaaa, merci." Wederom de puberale verschijnselen.
Maar... soms. Soms dan heeft ze géén last van P.O.H. . Soms is ze vrolijk, dan lacht ze, gilt ze, roept ze, zingt ze, danst ze, springt ze... Tot ik er knettergek van word.
"Mien, sta eens stil en hou alsjeblieft op met dat kattegejank." "Allez zie. Nu bén ik eens goed gezind is het weer niet goed."
En gelijk heeft ze dan. Maar moeten pubers nu altijd zo extreem zijn? Zal wel zeker hè...
De chrysanten staan weer in dikke rijen aan te schuiven om een plekje te krijgen op één of ander graf. Vroeger vroor het op Allerheiligen, dan konden de mensen klagen dat hun chrysanten kapot waren gevroren. Nu worden ze gepikt.
Eerlijk gezegd, ik ga niet naar het kerkhof. Nooit. Ik raak gedeprimeerd als ik daar kom. Waarom zou ik in Godsnaam (mi scuzie de woordkeuze) ergens naartoe gaan waar niemand graag is. Sommige mensen vinden daar troost. Ik kan begrijpen dat sommige mensen daar troost vinden. Misschien heb ik nog niet genoeg dierbaren verloren om te begrijpen dat het troostend kan zijn? Ik wil het eigenlijk ook niet weten.
Waar het om draait is dat al die "heilige" dagen nep zijn. Valentijn is daar ook een goed voorbeeld van. Als ik mijn man alleen maar graag zou zien op Valentijn... Stel je voor. Secretaressedag, nog zo'n zeverdag. Jezus man, als je tevreden bent over je secretaresse, of over je werknemers in 't algemeen, geef hen dan op hun verjaardag iets, of geef hen gewoon een schouderklopje als ze iets goed hebben gedaan. Als ik iets doe waar mijn baas tevreden over zou moeten zijn, dan wil ik ook alleen maar DAN eventjes horen: "Merci Annick, goed gedaan." Waarom moet daar speciaal een dag voor gecreëerd worden?
En wat is dat tegenwoordig met die Amerikaanse feestdagen die naar hier overwaaien. Toen ik een kind was, had ik nog nooit gehoord van Halloween. Tenzij in een film waar ik niet naar mocht kijken. Booeeee.. Halloween. Creepy. Pfff.
De enige feestdag op een jaar is mijn verjaardag. Elk jaar weer, want ik ben gelukkig, ik ben niet bang om ouder te worden. Ik zie de 40 naderen, maar dat kan me niet deren. Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb en ik weet dat ik élke dag mijn best doe om te genieten van elke seconde. 365 dagen... Dat zijn heel veel seconden om te genieten. Heel veel gelukkige momenten. Waarom dan angstig zijn bij de gedachte dat je oud wordt?
Zit ik effe te bloggen. Zit ik me effe druk te maken in bloggers met flikkerende flakkerende flogs en blogs. Zever kan ik verdragen. (des te meer des te beter). Zelfs een vreemde achtergrond lukt me nog.
Zal ik een Zelfhulpgroep oprichten voor Flikkerende Flakkerende Flogs? Zeker weten : Het ingangsexamen => Een kwartier kijken naar een Flikkerende Flakkerende backgrounds en dan Figuurtje per Figuurtje zien verschijnen. Zij die dit volhouden MOETEN lid worden van de ZFFF !
Z : "Wat is er?" H : "Niks." Z : "Jawel, ge zijt gestresseerd." H : "Maar nee, ik ben niet gestresseerd, 't is alleen wat druk allemaal." Z : "Ge moet u niet zo opwinden, ge maakt me zenuwachtig." H : "Ik wind me toch niet op!" Z : "Waarom roept ge dan? Ik was goed gezind toen ik binnenkwam, maar moet ge nu zo roepen? Stresskieken." H : "Ik héb geen stress." Z : "Oh nee? Er komt bijna stoom uit uw oren. Ge kookt bijna over." H : "IK HAD GEEN STRESS. Tot gij binnen kwam." Z : "Amai, merci zenne, dus nu is het nog mijn fout ook dat GIJ stress hebt?" H : "Maar dat heb ik toch niet gezegd!" Z : "Nee? Ge hebt net gezegd....." ..........
Herkenbaar?
Wil iemand me eens vertellen of er zo geen escalerend effect bestaat voor mijn spaarboekske. In de positieve richting graag....
Ik heb gedroomd vannacht. Véél gedroomd. Ik heb pijn en plezier gehad. Niet tegelijkertijd voor alle duidelijkheid. Ik heb zelfs gedroomd van Nicole & Hugo. Gelukkig lagen mijn pen en papier naast me toen ik wakker werd. Een sketch schrijven met Nicole & Hugo, dat is nog eens een concept. Dankbare figuren, zoveel is zeker, zeker in mijn droom....
Nicole met het lijf van Margriet Hermans in haar "betere" tijden. Hugo zag er uit als Luc Caals (eveneens in betere tijden.) Kan je het je voorstellen? Allebei in een glitterend appelblauwzeegroen kostuum. Op een podium, in de romp van cruiseschip. Zet daar nog een paar honderd Amerikanen bij en ge krijgt een potentiële Tsunami.
Toch elke keer weer een nieuw begin. Elke keer opnieuw in de startblokken. Telkens weer met stijfheid vertrekken.
Maar eens vertrokken, dan lijkt het alsof de week voorbij vliegt. Voor je 't goed en wel beseft zit je terug met de Monday Blues. En dat weekend dat zich daar ergens tussenin bevindt, lijkt weer niet meer dan een droom.
Zo vliegen de jaren, de maanden, de weken, de dagen, de uren, de minuten aan ons voorbij...
Dus, als ge niet van kinderen houdt, ga dan vooral uw gang en rij lekker zo hard als ge wilt...
Zonet gezien halverwege :
Vlaams Verzameld Intellect bij Van de Ven in Olen. Nie normaal gewoon...
"Staf, wa gaan we doen de zondag?" "Oh, Gusta, we gaan naar Van de Ven in Olen, een koffieke drinken en een broeke ete." "Ja Staf, dè is na is een goei gedacht." "Ja hè Gusta." "Ja Staf."
Dat ge daar dan een half uur moet staan aanschuiven om een "broeke" te eten waar ge uwen hond mee kunt dood slaan, is niet belangrijk. Ah nee.
"Dan zen we nog is onder de mensen hè Gusta." "Ja Staf, dè is waar."
Mocht ge u afvragen wat ik daar deed. Ik moest een matteke hebben...
Zatte mannen die komen verkondigen dat ik een OOOO zo slechte moeder ben. Zatte mannen die vertellen dat ze zélf 3 dochters hebben en dat ze het zelf beter doen.
"Ge zijt minstens even slecht als ik," denk ik dan. Dronken in de kroeg om half zeven ' s morgens. "WHO THE FUCK ARE YOU TO JUDGE ME." Klootzak. "IK sta nu klaar om met MIJN dochter tapijt te gaan kopen. Waar zijt gij? In BED naast uw vrouw... Of nee, die kunt ge ook niet houden. Die gaan er OOK vandoor. IK weet waarom. Ge zijt een dikke LUL. 't Is maar dat ge het weet."
Laatste voorstelling van fantastisch stuk, laatste keer op stap met mijn team, laatste avond van de MAXIBULEN. MAG ik dan godverdomme eens dansen? MAG ik dan eens een keertje uit de bol gaan? Ik WEET waar mijn kinderen zijn. VEILIG in hun bedje.
IS HET TEVEEL GEVRAAGD om een mens te laten doen...... "Ga dood eikel, nu, momenteel, instantemente, NU. PANG. VAL. HA HA HA Ha ha ha...."
Als vrouw zou ik de laatste moeten zijn om mijn beklag te doen over vrouwen achter het stuur. Ware het niet dat sommige vrouwen gewoon, hoe zal ik het zeggen, anders zijn. Dit gebeurde echt:
Ik sta op de parking van Den Aldi mijn winkelwaar in te laden als ik een vrouw in een oude aftandse auto zie arriveren. Ze parkeert vrij bruusk haar misbaksel op de gehandicaptenparking. Ok, ik geef toe, het was toevallig eens géén Mercedes. Ik kijk dus naar die vrouw die opgetut als een japanse geisha, achter het stuur zit met een sigaret in haar met lippenstift besmeurde mond. Terwijl ik mijn winkelkarretje terug wegbreng zie ik haar in de achteruitkijkspiegel (die er eigenlijk geen is volgens Vitalski, maar dit letterlijk tussen haakjes) kijken. Ze brengt haar opgestoken haren terug in model, al begrijp ik niet hoe zo'n immense berg haar uit model kan zijn, maar bon. Ik wandel verder, parkeer mijn winkelkarretje netjes in de daartoe voorziene stalling en wandel terug naar mijn auto. Ik flip. Ik weet niet wat ik zie. Ik sta stil, wandel verder, verbaas me, maar bovenal erger me aan de vrouw in de auto. Ze heeft een make-up tasje op haar schoot en is in de spiegel haar make-up aan het "bijwerken". En niet zomaar eens een poedertje op het neusje. Nee! De hele rim ram, de ganse battaklan, poeder, mascara, lipstick. Alles. Om in Den Aldi binnen te gaan. Om yoghurtjes te gaan kopen. Om godverdomme eenvoudigweg boodschappen te gaan doen.
Ik erger me, ben op dat ogenblik weer eens teleurgesteld om vrouw te zijn. Toebehorend aan een ras waar ik geen deel van wil uitmaken. Ik kon het niet laten en ben ostentatief langs de voorkant van de auto gaan wandelen en heb gekeken. Ze had een kaart. Ze mocht staan waar ze stond. Erg vond ik dat.
Ok ok, toegegeven. Ik ben een moraalridder op gebied van "zich ergeren aan banaliteiten", maar dit was écht te. Ik wilde op haar raampje gaan tikken : "Madammeke, er gaan mensen DOOD op deze moment," maar dat doet ge niet hè. Grrr.... had ik het maar wél gedaan, dan had ik jullie nu niet moeten vervelen met een oersaai verhaal over een ijdeltuit in een autowrak.
Het spijt me. Volgende keer TIK ik op het raampje. Volgende keer in Den Aldi.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Net mooi boeketje bloemen gekregen van mijn lieve man. 
