Ik heb een verzoek aan alle mensen die De Schommelstoel (of een deel ervan) gelezen hebben.
Reageer op dit berichtje met jullie commentaar over het verhaal, de schrijfstijl, het plot... Ik heb een uitgeverij gevonden waar ik absoluut mijn boek naartoe wil sturen en als ik wat reacties heb, kan ik dat meesturen. Op die manier is het voor de uitgeverij ook gemakkelijker om te oordelen of mijn manuscript de moeite is om te lezen.
Op dinsdag werd de gsm van mijn dochter afgepakt. Terecht. Het schoolreglement is daar ook duidelijk over.
Desalniettemin wil ik u laten weten dat ik het niet eens ben met het schoolreglement. Een gsm is privé bezit en hoort s avonds mee terug te komen naar huis. Er zijn andere manieren om deze vervelende situaties aan te pakken. Zoals de regel nu is, word ik als ouder meegestraft en word ik bovendien verplicht om mijn dochter thuis ook te straffen voor iets dat haar op school is overkomen. Normaal gezien mag ze met vriendinnen al eens wat later weg in de weekends, maar enkel op voorwaarde dat ze haar gsm bij zich heeft. A.s. weekend is ze bovendien bij haar papa die daar nog veel strikter in is. Het is toch zo dat ouders zelf de straf moeten kunnen bepalen die ze hun kinderen willen opleggen als ze iets hebben misdaan, of zie ik dat verkeerd?
Het feit dat haar gsm opstond tijdens de lesuren is voor mij een heel goede reden om haar te straffen. Mag ik zo vrij zijn om een voorbeeld te geven van een alternatieve straf?
Bij een eerste overtreding: Gsm wordt afgenomen tot het einde van de dag + strafwerk
Bij een tweede overtreding: Gsm wordt afgenomen tot het einde van de dag + strafstudie
Bij een volgende overtreding: Gsm wordt afgenomen voor meerdere dagen (tot een week)
Misschien is deze regel te laks (en onderschat ik de jeugd van tegenwoordig), omdat ze uiteraard altijd wel eens één keer hun gsm zullen vergeten af te zetten, maar op deze manier worden mensen die effectief vergeten om hun gsm af te zetten niet even zwaar gestraft als de mensen die hun gsm meerdere keren, of bewust, niet af zetten. Toch lijkt het mij een aanpassing die consequent kan worden opgevolgd en toch efficiënt is.
Ik hoop dat u begrip hebt voor mijn standpunt. Zoals u wellicht weet heb ik zelf 7 jaar in de ***school gezeten en heb ik menigmaal het schoolreglement moeten overschrijven. Nooit hebben mijn ouders daar over geklaagd bij de directie, ik kreeg zelfs thuis nog wat straf extra. Ook mijn dochter heeft voor deze kwestie thuis nog straf gekregen, maar dat moet mijn (en andere ouders) vrije keuze kunnen zijn.
1. Joyce Van Nimmen was wéér geen kandidaat. Doeme toch, ik zou zo graag eens een Joyce (*) op één van die stoelen zien zitten.
2. Tom Boonen rekent zichzelf tot de intellectuelen. Er zijn wel een aantal dingen die hij wél is (wielrenner dus) maar om jezelf nu als intellectueel te bestempelen omdat je toevallig bekend genoeg bent om een boek te mogen uitbrengen... naah.
(*) betekenis: Blond, slank, Miss (van Miss Druif tot Miss België), dom.
De zieke Kama is back in da house Genezen en weer helemaal fris.
Update ten huize kamajavi. De kleinste is sinds gisteren officieel ijshockeyer. Ja ja Grote pakken en zakken en sticks en pucks. Maar hij is zo enthousiast en zo gefocust dat ik er zelf blij van word.
Ma, kijk eens! Dan laat hij (in mijn living notabene) zien hoe hij met de stick een balletje van de ene hoek naar de andere brengt. Want een balleke heb ik nodig om thuis te oefenen, t koste maar 2.50! Das niet veel hè Ma!
Nee, dat valt goed mee.
En kijk nog eens Ma!
Ja, jongen, ik heb het net al gezien.
Ja maar, dit is iets anders Ma!
Met andere woorden, vrolijke drukte alom. Blij dat hij zijn energie in zijn nieuwe hobby steekt en niet in rondhangen. Je weet wel, de nieuwe hobby van de jeugd.
Wat ga je doen in t stadspark?
Ma, gewoon rondhangen! met draaiende ogen uiteraard.
Zelfs mijn dochter is de laatste dagen vrolijk, misschien omdat mijn zoon zijn energie niet meer op haar richt?
Al bij al is die ijshockey-fever een goede zaak. Voorlopig toch! Aanstaande zondag zijn eerste wedstrijd en ik ga natuurlijk kijken. Hij is dan bij papa (en die steekt daar zijn geld niet in en die rijdt niet heel t land af om meneerke naar den ijshockey te brengen) maar ik offer me graag op!
Nu werken, veel blijven liggen vorige week. Zelfs schrijven lukte me niet
Ik leef nog hoor, maar ik ben druk bezig met schrijven. Bovendien heb ik een full time job én twee pubers en een man in huis en dat is dus niet altijd gemakkelijk om een pc te pakken te krijgen die vrij is.
Momenteel voel ik me belabberd en zit ik thuis met ne "goeie" sinusitis, dus minstens 2 dagen niet teveel binnen en buiten lopen, pillen van allerlei smaken en kleuren en vooral nie teveel op scherm zitten staren !!
Ik lees nog wel vaak de blogs (vanop mijn werk meestal) maar aangezien we tegen de kerstperiode gaan is het daar ook zo druk dat ik geen tijd heb om altijd te antwoorden...
Ik : "Nee, het is 'Eriks boek' en het is 'Anna's foto'. Die apostrof is alleen maar als de naam eindigt op een lange klinker." Hij : "Waar slaat dat nu weer op." Ik : "Ik weet het, ik vond het vroger ook logischer, maar 't is nu eenmaal zo." Hij : "Ik doe dat niet. Die stomme nieuwe spelling slaat nergens op." Ik : "Dan is het fout." Hij : "Dat kan me niet schelen, ik vind dat die 's' altijd met een apostrof moet zijn."
.... dit escaleert tot een bijna-ruzie.
Ik : "Jij kan ook niet verdragen dat ik een vork een 'veurek' noem, want dat is geen 'beschaafd' dialect." Hij : "Dat is iets anders. Het is een 'frinket' of een 'vork'. Een 'veurek' bestaat niet." Ik : "In Brugge zeggen ze wellicht nog iets anders tegen een vork. Wat maakt dat nu uit? Het gebruik van die apostrof is nu eenmaal nieuwe spelling."
... dit gaat zo een kwartiertje door. Na een kleine stilte:
Ik : "Wij zijn toch wel een vreemd koppel eigenlijk. De meeste mensen discussiëren over het tv-kanaal, over een foute pas op de voetbal of weet ik veel wat. Wij discussiëren over de Nederlandse spelling..." Hij kijkt me aan. "Daarom ben ik nu net met u getrouwd."
't Schiet aardig op, mijn nieuwe boek... Maar ik moet mijn zaterdag helaas een beetje opofferen. Dochter heeft nieuwe truien nodig (en zonder mama heeft ze een hoop dingen bij die ze NIET nodig heeft!) en Zoonlief heeft een nieuwe winterjas nodig. Bovendien moet ik dat in twee stappen doen. De ene in de voormiddag en de andere in de namiddag. (kwestie van puberruzies en moedersstress te vermijden...)
Dus nu: op weg naar de bus. Joepie... Shoppen (ik voel me momenteel een beetje haatsmurf. "Ik haat shoppen.")
Maar bon! Ne mens moet er iets voor over hebben, en wie weet kom ik wel wat mensen tegen die een inspiratie zijn voor personages in mijn boek... hahahahaha....
Als je me wat weinig ziet... Als je merkt dat ik niet veel meer reageer... Als je merkt dat er niet elke dag iets nieuws op mijn blog staat...
Hou dan in gedachten dat je misschien ooit de kans zal krijgen om te kopen waar ik momenteel aan bezig ben.
Inderdaad. Nieuw boek. Titel? Onbekend. Plot? Geen flauw idee. Maar de eerste 10 hoofdstukjes zijn geschreven en mijn kleine "leesteam" is razend enthousiast. Ik krijg momenteel nog een hoop kritiek en feedback, maar dat is goed. Héél goed... hèhèhè... Ik schrijf toch lekker niet wat zij dénken dat ik ga schrijven...
Weet je waar ik een échte bloedhekel aan heb? (en speciaal voor alle mensen die ik ken: gelieve hier vanaf nu ook rekening mee te houden.)
Aan dit :
Het leven is als een parel, uniek en vol pracht!
Geniet van de parel die je krijgt bij je geboorte...
Stuur dit door naar 2569 vrienden en binnen de 359 dagen krijg je een email waar je op moet antwoorden en dan ben je na 259 dagen gelukkig zoals nooit tevoren en rijk ook. Stuur dit ook terug naar mij, dan weet ikdat ik je vriend ben!
.....NOT!
Dus hou allemaal uw rommel bij en val mij niet lastig met ZEVER.
Mutske, zei mijn man gisteren, ik hoop dat je vanavond een beetje goed nieuws krijgt bij de dokter.
Goed nieuws? antwoordde ik, Bij de orthopedist? Yeah right. Er zijn drie opties: Ten eerste: mee leren leven, ik kan er niets aan verhelpen. Ten tweede: tijd om te opereren. Ten derde: tijdelijk oplappen met wat spuiten. Géén van de drie is een interessante optie. Al moet ik bekennen dat ik hoop op optie twee, dan ben ik nadien misschien verlost van de pijn.
Hij keek me triest en bezorgd aan en wist dat ik hoe dan ook gedeprimeerd thuis zou komen van de dokter.
Het ergste is dan nog dat het de slechtste optie van de drie is geworden.
Ik kan daar niets aan verhelpen, zei de dokter, het spijt me. Je kan die quadriceps proberen te verstevigen, je kan je brace terug beginnen dragen, maar verder is er niets aan te doen. Joepie. Nog meer pillen tegen de pijn, maar daar moest ik ook mee oppassen je gaat je maag naar de knoppen helpen als je teveel Mobic neemt.
Het spijt me Doc, het is OF mijn maag die pijn doet dan, OF mijn knie. Ik zal dus van dag tot dag moeten afwegen wat het minste pijn doet. Vandaag is dat weer absoluut mijn maag, dus kies ik voor pijnstillers en paardenmiddeltjes.
Maar ach, morgen met nieuwe moed terug wat meer gaan sporten zeker. Opstaan en doorgaan, as usual
Gisterenavond De Hel Van Tanger gezien. Moet bekennen dat ik er nog niet helemaal goed van ben. Wat een indrukwekkende film. Ik krijg bepaalde beelden niet uit mijn hoofd, ze flitsen al sinds gisterenavond door mijn gedachten. Chapeau voor Filip Peeters, mijn waardering voor hem is sinds gisteren nog maar eens gestegen. Trouwens, heel de cast verdient een compliment!
t Feit dat het waar gebeurd is, maakt een film sowieso al wel speciaal, maar toen ze me de eerste keer zeiden dat ik De Hel niet mocht missen, dacht ik dat ze overdreven. Niet dus.
Voor diegenen die hem nog niet hebben gezien: DOEN dus
Dag medebloggertjes van me... Druk weekend achter de rug en écht geen seconde tijd gehad om eventjes te bloggen.
Nu dus wel... En waarover? Over mijn schoonmoeder. Ik heb haar nooit gekend want vandaag is het tien jaar geleden dat ze is gestorven. Mijn man was toen 18, mijn schoonzus 15. Ze was ziek, mentaal gewoon op en ze heeft gekozen om niet verder te leven. Het hele verhaal is hier niet van belang. Wat wel van belang is, is dat ik haar graag had willen kennen.
Vandaag, 19 november 2006: Celine Van Echelpoel, ik had je graag gekend. Rust zacht... Ik doe mijn best om voor je zoon te zorgen en ik doe ook mijn best om er te zijn voor mijn allerliefste schoonzusje. Ik zie jullie graag.
Zat net een beetje te neuzen in oude fotos en vond er eentje van mezelf toen ik een jaar of 20 was. Ik ben er nog niet goed van eerlijk gezegd. En toch, als ik mocht kiezen tussen die leeftijd met die looks en mijn huidige leeftijd en mijn huidige uiterlijk, dan zou ik toch resoluut kiezen voor mijn huidige leeftijd. Dat vergane uiterlijk neem ik er vrolijk bij.
Waarom? Heel eenvoudig. Ik ben nu veel contenter over mezelf dan toen. Ik was onzeker, had bijna geen zelfvertrouwen en verschuilde me achter mijn imago van brave-huisvrouw-in-spé. Nu sta ik veel steviger in mijn schoenen en ben ik zelfzeker genoeg om zelfs met mijn extra kilos en extra rimpels, met opgeheven hoofd door het leven te gaan.
Is jeugdigheid vergankelijk? Ja, waarschijnlijk wel. Maar als je weet hoe je er mee moet omgaan... dan ligt er een hele wereld voor je open.
Gisterenavond in de wachtzaal van de orthopedie inspiratie opgedaan voor nieuw boek. Uiteraard is het nog maar een concept en heb ik nog maar drie kleine deeltjes uitgeschreven. Toch heb ik het gevoel dat ik opnieuw vertrokken ben. Heb geen idee waar het zal eindigen, maar dat wist ik bij De Schommelstoel ook niet. Als ik een deeltje fatsoenlijk heb uitgewerkt zal ik het op blog zetten. Op basis van de feedback die ik dan hier krijg kan ik verder schrijven. Werkt het beste voor me. Zo had ik ten tijde van De Schommelstoel drie vriendinnen die hunkerend uitkeken naar een vervolg. Onderling wisselden ze dan gedachten uit en op basis daarvan kon ik het plot al dan niet een andere wending geven
Eerlijk gezegd kon ik maar moeilijk loskomen van De Schommelstoel. Ik bleef in hetzelfde concept zitten, ontvoering en al die andere dingen die ik niet mag verklappen in de hoop ooit een uitgever te vinden .
Wat ben ik toch een goedgelovig persoontje Ik las net even op de website van Gazet Van Antwerpen wat nieuwtjes:
Man masturbeert in metro Ik dacht eigenlijk nog steeds dat exhibitionisten alleen maar bestonden in de verhalen van moeders die hun dochters willen thuis hebben voor het donker wordt.
Steeds meer koppels zetten sextapes op internet Ik begrijp zelfs nog niet waarom mensen deelnemen aan programmas als baby-boom! Laat staan dat ik dit zou begrijpen.
Man voerde vrouw wellicht aan varkens Ik dacht eerst dat de man de vrouw naar de varkens voerde.
Nuchter in een uur Zat in een uur dat lukt wel!
Paris Hilton uit eigen hotel gezet Ok, DIT kan ik dus wel geloven.
Auteurs vinden geen uitgevers hihihi grapje natuurlijk, al is het wél de waarheid.
"Mama, als jij zo'n mini-pizza voor me maakt, dan krijg je een dikke knuffel en een zoen," zei mijn zoon net tegen me. Ik strek mijn armen uit om aan te geven dat ik bereid ben om het te maken. Hij slaat zijn armpjes rond mijn lichaam en ik voel de traantjes in mijn ogen prikken. Die kleine baby-armpjes van weleer, zijn grote armen geworden, armen die me een stevige knuffel kunnen geven. Mijn kleine jongen is groot geworden...
Wakker worden door het gehoest van je tienerzoon die op school een straf moet volbrengen. Met andere woorden: Is hij écht ziek of wil hij gewoon niet naar school?
Merken dat je collegas de verwarming op vrijdag hebben afgezet. Met als gevolg dat ik nu hier zit met een t-shirt, een fleece, een dikke trui en mijn jas. De verwarming staat nu vollen bak op en als mijn collegas zo meteen binnen komen, en ik zeg er iets van, dan krijg ik volgende reactie: t is hier toch niet koud. En t is buiten toch ook niet zo koud.
Beseffen dat je nog naar de school van je tienerzoon moet bellen om van uw oren te maken. Ze hebben hem vrijdag in de klas zijn gsm afgepakt en hij krijgt die vandaag terug. Heel het weekend is die gsm dus op school gebleven. Ongehoord! Privé spullen dienen te worden terug bezorgd aan het einde van élke schooldag.
Cool it Kalm blijven. Adem in, adem uit. Ok, veel beter.
Wel superweekend gehad! En dat maakt veel goed. Gelukkig maar...
Er zijn wel een aantal dingen die hij wél is (wielrenner dus) maar om jezelf nu als intellectueel te bestempelen omdat je toevallig bekend genoeg bent om een boek te mogen uitbrengen... naah. 
en zit ik thuis met ne "goeie" sinusitis, dus minstens 2 dagen niet teveel binnen en buiten lopen, pillen van allerlei smaken en kleuren en vooral nie teveel op scherm zitten staren !! 
Waar moet dat heen...
