't Schiet aardig op, mijn nieuwe boek... Maar ik moet mijn zaterdag helaas een beetje opofferen. Dochter heeft nieuwe truien nodig (en zonder mama heeft ze een hoop dingen bij die ze NIET nodig heeft!) en Zoonlief heeft een nieuwe winterjas nodig. Bovendien moet ik dat in twee stappen doen. De ene in de voormiddag en de andere in de namiddag. (kwestie van puberruzies en moedersstress te vermijden...)
Dus nu: op weg naar de bus. Joepie... Shoppen (ik voel me momenteel een beetje haatsmurf. "Ik haat shoppen.")
Maar bon! Ne mens moet er iets voor over hebben, en wie weet kom ik wel wat mensen tegen die een inspiratie zijn voor personages in mijn boek... hahahahaha....
Als je me wat weinig ziet... Als je merkt dat ik niet veel meer reageer... Als je merkt dat er niet elke dag iets nieuws op mijn blog staat...
Hou dan in gedachten dat je misschien ooit de kans zal krijgen om te kopen waar ik momenteel aan bezig ben.
Inderdaad. Nieuw boek. Titel? Onbekend. Plot? Geen flauw idee. Maar de eerste 10 hoofdstukjes zijn geschreven en mijn kleine "leesteam" is razend enthousiast. Ik krijg momenteel nog een hoop kritiek en feedback, maar dat is goed. Héél goed... hèhèhè... Ik schrijf toch lekker niet wat zij dénken dat ik ga schrijven...
Weet je waar ik een échte bloedhekel aan heb? (en speciaal voor alle mensen die ik ken: gelieve hier vanaf nu ook rekening mee te houden.)
Aan dit :
Het leven is als een parel, uniek en vol pracht!
Geniet van de parel die je krijgt bij je geboorte...
Stuur dit door naar 2569 vrienden en binnen de 359 dagen krijg je een email waar je op moet antwoorden en dan ben je na 259 dagen gelukkig zoals nooit tevoren en rijk ook. Stuur dit ook terug naar mij, dan weet ikdat ik je vriend ben!
.....NOT!
Dus hou allemaal uw rommel bij en val mij niet lastig met ZEVER.
Mutske, zei mijn man gisteren, ik hoop dat je vanavond een beetje goed nieuws krijgt bij de dokter.
Goed nieuws? antwoordde ik, Bij de orthopedist? Yeah right. Er zijn drie opties: Ten eerste: mee leren leven, ik kan er niets aan verhelpen. Ten tweede: tijd om te opereren. Ten derde: tijdelijk oplappen met wat spuiten. Géén van de drie is een interessante optie. Al moet ik bekennen dat ik hoop op optie twee, dan ben ik nadien misschien verlost van de pijn.
Hij keek me triest en bezorgd aan en wist dat ik hoe dan ook gedeprimeerd thuis zou komen van de dokter.
Het ergste is dan nog dat het de slechtste optie van de drie is geworden.
Ik kan daar niets aan verhelpen, zei de dokter, het spijt me. Je kan die quadriceps proberen te verstevigen, je kan je brace terug beginnen dragen, maar verder is er niets aan te doen. Joepie. Nog meer pillen tegen de pijn, maar daar moest ik ook mee oppassen je gaat je maag naar de knoppen helpen als je teveel Mobic neemt.
Het spijt me Doc, het is OF mijn maag die pijn doet dan, OF mijn knie. Ik zal dus van dag tot dag moeten afwegen wat het minste pijn doet. Vandaag is dat weer absoluut mijn maag, dus kies ik voor pijnstillers en paardenmiddeltjes.
Maar ach, morgen met nieuwe moed terug wat meer gaan sporten zeker. Opstaan en doorgaan, as usual
Gisterenavond De Hel Van Tanger gezien. Moet bekennen dat ik er nog niet helemaal goed van ben. Wat een indrukwekkende film. Ik krijg bepaalde beelden niet uit mijn hoofd, ze flitsen al sinds gisterenavond door mijn gedachten. Chapeau voor Filip Peeters, mijn waardering voor hem is sinds gisteren nog maar eens gestegen. Trouwens, heel de cast verdient een compliment!
t Feit dat het waar gebeurd is, maakt een film sowieso al wel speciaal, maar toen ze me de eerste keer zeiden dat ik De Hel niet mocht missen, dacht ik dat ze overdreven. Niet dus.
Voor diegenen die hem nog niet hebben gezien: DOEN dus
Dag medebloggertjes van me... Druk weekend achter de rug en écht geen seconde tijd gehad om eventjes te bloggen.
Nu dus wel... En waarover? Over mijn schoonmoeder. Ik heb haar nooit gekend want vandaag is het tien jaar geleden dat ze is gestorven. Mijn man was toen 18, mijn schoonzus 15. Ze was ziek, mentaal gewoon op en ze heeft gekozen om niet verder te leven. Het hele verhaal is hier niet van belang. Wat wel van belang is, is dat ik haar graag had willen kennen.
Vandaag, 19 november 2006: Celine Van Echelpoel, ik had je graag gekend. Rust zacht... Ik doe mijn best om voor je zoon te zorgen en ik doe ook mijn best om er te zijn voor mijn allerliefste schoonzusje. Ik zie jullie graag.
Zat net een beetje te neuzen in oude fotos en vond er eentje van mezelf toen ik een jaar of 20 was. Ik ben er nog niet goed van eerlijk gezegd. En toch, als ik mocht kiezen tussen die leeftijd met die looks en mijn huidige leeftijd en mijn huidige uiterlijk, dan zou ik toch resoluut kiezen voor mijn huidige leeftijd. Dat vergane uiterlijk neem ik er vrolijk bij.
Waarom? Heel eenvoudig. Ik ben nu veel contenter over mezelf dan toen. Ik was onzeker, had bijna geen zelfvertrouwen en verschuilde me achter mijn imago van brave-huisvrouw-in-spé. Nu sta ik veel steviger in mijn schoenen en ben ik zelfzeker genoeg om zelfs met mijn extra kilos en extra rimpels, met opgeheven hoofd door het leven te gaan.
Is jeugdigheid vergankelijk? Ja, waarschijnlijk wel. Maar als je weet hoe je er mee moet omgaan... dan ligt er een hele wereld voor je open.
Gisterenavond in de wachtzaal van de orthopedie inspiratie opgedaan voor nieuw boek. Uiteraard is het nog maar een concept en heb ik nog maar drie kleine deeltjes uitgeschreven. Toch heb ik het gevoel dat ik opnieuw vertrokken ben. Heb geen idee waar het zal eindigen, maar dat wist ik bij De Schommelstoel ook niet. Als ik een deeltje fatsoenlijk heb uitgewerkt zal ik het op blog zetten. Op basis van de feedback die ik dan hier krijg kan ik verder schrijven. Werkt het beste voor me. Zo had ik ten tijde van De Schommelstoel drie vriendinnen die hunkerend uitkeken naar een vervolg. Onderling wisselden ze dan gedachten uit en op basis daarvan kon ik het plot al dan niet een andere wending geven
Eerlijk gezegd kon ik maar moeilijk loskomen van De Schommelstoel. Ik bleef in hetzelfde concept zitten, ontvoering en al die andere dingen die ik niet mag verklappen in de hoop ooit een uitgever te vinden .
Wat ben ik toch een goedgelovig persoontje Ik las net even op de website van Gazet Van Antwerpen wat nieuwtjes:
Man masturbeert in metro Ik dacht eigenlijk nog steeds dat exhibitionisten alleen maar bestonden in de verhalen van moeders die hun dochters willen thuis hebben voor het donker wordt.
Steeds meer koppels zetten sextapes op internet Ik begrijp zelfs nog niet waarom mensen deelnemen aan programmas als baby-boom! Laat staan dat ik dit zou begrijpen.
Man voerde vrouw wellicht aan varkens Ik dacht eerst dat de man de vrouw naar de varkens voerde.
Nuchter in een uur Zat in een uur dat lukt wel!
Paris Hilton uit eigen hotel gezet Ok, DIT kan ik dus wel geloven.
Auteurs vinden geen uitgevers hihihi grapje natuurlijk, al is het wél de waarheid.
"Mama, als jij zo'n mini-pizza voor me maakt, dan krijg je een dikke knuffel en een zoen," zei mijn zoon net tegen me. Ik strek mijn armen uit om aan te geven dat ik bereid ben om het te maken. Hij slaat zijn armpjes rond mijn lichaam en ik voel de traantjes in mijn ogen prikken. Die kleine baby-armpjes van weleer, zijn grote armen geworden, armen die me een stevige knuffel kunnen geven. Mijn kleine jongen is groot geworden...
Wakker worden door het gehoest van je tienerzoon die op school een straf moet volbrengen. Met andere woorden: Is hij écht ziek of wil hij gewoon niet naar school?
Merken dat je collegas de verwarming op vrijdag hebben afgezet. Met als gevolg dat ik nu hier zit met een t-shirt, een fleece, een dikke trui en mijn jas. De verwarming staat nu vollen bak op en als mijn collegas zo meteen binnen komen, en ik zeg er iets van, dan krijg ik volgende reactie: t is hier toch niet koud. En t is buiten toch ook niet zo koud.
Beseffen dat je nog naar de school van je tienerzoon moet bellen om van uw oren te maken. Ze hebben hem vrijdag in de klas zijn gsm afgepakt en hij krijgt die vandaag terug. Heel het weekend is die gsm dus op school gebleven. Ongehoord! Privé spullen dienen te worden terug bezorgd aan het einde van élke schooldag.
Cool it Kalm blijven. Adem in, adem uit. Ok, veel beter.
Wel superweekend gehad! En dat maakt veel goed. Gelukkig maar...
Zeven rovers zaten rondom een groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: ....
Handig verhaaltje om saaie mensen duidelijk te maken dat jij interessanter bent !!
"Na regen komt zonneschijn", zei de man die in de zon stond...
Moraal van het verhaal: hoe goed mensen ook proberen te begrijpen dat het leven soms klote is, als je zelf gelukkig bent is het moeilijk om je in te leven in de gevoelens van iemand anders.
Ik moet toegeven dat ik soms ook wel eens geen "zin" heb om te luisteren naar de pessimistische en(/of) deprimerende verhalen van een vriend of vriendin, en ik ben dan de vrouw die makkelijk praten heeft : "Na regen komt zonneschijn...."
Tool op woensdag in de Brabanthal in Leuven. Het was goed. Niet super-wereldbrekend-denderend-fantastisch goed, maar gewoon goed. Ik heb het afgelopen jaar af veel slechter dingen gezien. Kort maar krachtig. Het concert duurde een uur en vijftien minuten, wat in mijn ogen vrij kort is, maar ik was voldaan en dat is het belangrijkste.
Ik moet bekennen dat ik een paar keer heb gedacht aan mijn Blog. Als ik nu voor mijn pc zat, dan zou ik dit schrijven. Meestal ging het dan over kleine details, mensen die de revue passeerden. Wat me daar vooral opviel was de grote verscheidenheid! Rasechte rockers met lange paardenstaart en Metallica t-shirts stonden harmonieus met hun hoofd te schudden naast yuppies met kort stekelhaar en G-star Raw t-shirts. Vreemd om te zien als je gewend bent van alleen maar langharige metalfreaks te aanschouwen op concerten. Toegegeven op een festival zie je die taferelen ook, maar op een concert? Toch wel vreemd, niet dan?
Daar moet ik dus uit concluderen dat Tool wel degelijk cool is. Misschien zelfs uniek in zijn soort? Afgelopen jaar is er één groep geweest die me nog sterker verraste: Muse op TW. Andere ontdekkingen die ik gedaan heb: A Brand (TW), Satyricon (Graspop) en The Racounters (TW). Deze laatste hebben trouwens een super-bangelijke website! www.theraconteurs.com
In ieder geval, het was een fijne avond en dat is wat telt! Tool is voor herhaling vatbaar.
Nu ik zo mijn blog nog eens bekeek, merkte ik dat ik vrij negatief bezig ben de laatste dagen. Het laatste stukje dat ik écht nog de moeite vind is Het mooiste plekje op aarde ode aan de Konijnenberg. Dat cursiefje (of hoe je het ook wilt noemen), krijgt misschien een plaatsje op de website van Vosselaar, mijn geliefde geboortedorpje. Fijn zulks te horen. Ja toch?
Uitgeverijen weigeren duidelijk om mijn boek uit te geven, en buiten de twee toneelstukken die door Almo Auteursrechtenbureau werden opgenomen in hun database, heb ik nog niet veel gepresteerd op auteursgebied. En toch voel ik me lekker als ik schrijf. Is dat niet het belangrijkste?
Soit, ik ging iets positiefs schrijven, maar toegegeven, eens mijn vingers beginnen te tikken, is het vaak naar de knoppen en kan ik niet stoppen. (hèhè, rijmt nog mooi ook.) Wat is er positief in mijn leven:
De liefde.
De liefde is er altijd geweest, de enige constante in mijn leven, was het niet voor mijn ouders en familie, dan was het voor vrienden en vriendinnen. Later voor mijn ex-man en voor mijn kinderen en nu de laatste 3 jaar voor mijn nieuwe man, Dolf en uiteraard nog steeds voor mijn ouders en mijn kinderen en alle nieuwe mensen die ik heb leren kennen dankzij dit huwelijk (eerlijk gezegd, wat minder voor mijn ex-man ;-) Soms vergeet ik wel eens even wat voor een fantastisch leven ik heb en hoe gelukkig ik me eigenlijk wel mag prijzen .De liefde is fantastisch! Laat de liefde overheersen!! Lang leve de liefde!!!
Er zijn van die irritante mensen die het nodig vinden om altijd te moeien. Als ik op mijn werk kom en ik geeuw (om 7u15 's morgens toch niet zo eigenaardig): "Wat is't? Weer blijven hangen gisteren?". Ok, niet reageren, iets mompelen en aan uw werk beginnen. Als ik om half tien een koekje neem: "Wat is't? Zijt ge nog niet dik genoeg?". Eens lachen en verder vooral niet teveel commentaar geven. Gewoon negeren, denk ik dan altijd, dan houden ze vanzelf wel op. Als ik om elf uur nog een koekje neem (omdat ik honger heb), krijg ik een hele tirade over mij heen. "Amai...,..." Nee, ik ga niet citeren, daarvoor ben ik momenteel nog te boos. Het gaat er om dat je dan op je brood krijgt dat je te weinig slaapt, te veel zuipt en te vaak blijft hangen, te veel snoept en te weinig werkt. (maar dat is maar om te "zwansen" hè)
Kijk, en dan word ik boos. Heel erg boos. "Als ik al te weinig zou slapen," denk ik dan, "dan zouden dat uw zaken niet zijn. Als ik in de week 's avonds een keertje iets ga drinken, dan zijn dat eveneens uw zaken niet. Als ik al teveel snoep, dan ben ik mij daar terdege van bewust, maar dan zijn het hoedanook uw zaken weer niet. En over te weinig werken? Mijnheertje, ik doe hier verdomme wél goed mijn werk en ik los bovendien de rommel die gij achterlaat, fatsoenlijk op." Maar ik zég het niet, omdat ik de lieve vrede wil bewaren onder collega's. Ik zeg wel: "Zal het zo'n beetje gaan?" kijk hem eens vies aan en ga eventjes naar 't toilet om af te koelen.
En dit eens op blog zetten, helpt ook. Dus aan alle moeiallen : hou gewoon allemaal uw kop!
(ik voel me momenteel een beetje haatsmurf. "Ik haat shoppen.")
Waar moet dat heen...
