Wat ben ik toch een goedgelovig persoontje Ik las net even op de website van Gazet Van Antwerpen wat nieuwtjes:
Man masturbeert in metro Ik dacht eigenlijk nog steeds dat exhibitionisten alleen maar bestonden in de verhalen van moeders die hun dochters willen thuis hebben voor het donker wordt.
Steeds meer koppels zetten sextapes op internet Ik begrijp zelfs nog niet waarom mensen deelnemen aan programmas als baby-boom! Laat staan dat ik dit zou begrijpen.
Man voerde vrouw wellicht aan varkens Ik dacht eerst dat de man de vrouw naar de varkens voerde.
Nuchter in een uur Zat in een uur dat lukt wel!
Paris Hilton uit eigen hotel gezet Ok, DIT kan ik dus wel geloven.
Auteurs vinden geen uitgevers hihihi grapje natuurlijk, al is het wél de waarheid.
"Mama, als jij zo'n mini-pizza voor me maakt, dan krijg je een dikke knuffel en een zoen," zei mijn zoon net tegen me. Ik strek mijn armen uit om aan te geven dat ik bereid ben om het te maken. Hij slaat zijn armpjes rond mijn lichaam en ik voel de traantjes in mijn ogen prikken. Die kleine baby-armpjes van weleer, zijn grote armen geworden, armen die me een stevige knuffel kunnen geven. Mijn kleine jongen is groot geworden...
Wakker worden door het gehoest van je tienerzoon die op school een straf moet volbrengen. Met andere woorden: Is hij écht ziek of wil hij gewoon niet naar school?
Merken dat je collegas de verwarming op vrijdag hebben afgezet. Met als gevolg dat ik nu hier zit met een t-shirt, een fleece, een dikke trui en mijn jas. De verwarming staat nu vollen bak op en als mijn collegas zo meteen binnen komen, en ik zeg er iets van, dan krijg ik volgende reactie: t is hier toch niet koud. En t is buiten toch ook niet zo koud.
Beseffen dat je nog naar de school van je tienerzoon moet bellen om van uw oren te maken. Ze hebben hem vrijdag in de klas zijn gsm afgepakt en hij krijgt die vandaag terug. Heel het weekend is die gsm dus op school gebleven. Ongehoord! Privé spullen dienen te worden terug bezorgd aan het einde van élke schooldag.
Cool it Kalm blijven. Adem in, adem uit. Ok, veel beter.
Wel superweekend gehad! En dat maakt veel goed. Gelukkig maar...
Zeven rovers zaten rondom een groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: "Pedro, vertel eens wat!" En Pedro begon: "Zeven rovers zaten rondom één groot vuur en de oudste zei: ....
Handig verhaaltje om saaie mensen duidelijk te maken dat jij interessanter bent !!
"Na regen komt zonneschijn", zei de man die in de zon stond...
Moraal van het verhaal: hoe goed mensen ook proberen te begrijpen dat het leven soms klote is, als je zelf gelukkig bent is het moeilijk om je in te leven in de gevoelens van iemand anders.
Ik moet toegeven dat ik soms ook wel eens geen "zin" heb om te luisteren naar de pessimistische en(/of) deprimerende verhalen van een vriend of vriendin, en ik ben dan de vrouw die makkelijk praten heeft : "Na regen komt zonneschijn...."
Tool op woensdag in de Brabanthal in Leuven. Het was goed. Niet super-wereldbrekend-denderend-fantastisch goed, maar gewoon goed. Ik heb het afgelopen jaar af veel slechter dingen gezien. Kort maar krachtig. Het concert duurde een uur en vijftien minuten, wat in mijn ogen vrij kort is, maar ik was voldaan en dat is het belangrijkste.
Ik moet bekennen dat ik een paar keer heb gedacht aan mijn Blog. Als ik nu voor mijn pc zat, dan zou ik dit schrijven. Meestal ging het dan over kleine details, mensen die de revue passeerden. Wat me daar vooral opviel was de grote verscheidenheid! Rasechte rockers met lange paardenstaart en Metallica t-shirts stonden harmonieus met hun hoofd te schudden naast yuppies met kort stekelhaar en G-star Raw t-shirts. Vreemd om te zien als je gewend bent van alleen maar langharige metalfreaks te aanschouwen op concerten. Toegegeven op een festival zie je die taferelen ook, maar op een concert? Toch wel vreemd, niet dan?
Daar moet ik dus uit concluderen dat Tool wel degelijk cool is. Misschien zelfs uniek in zijn soort? Afgelopen jaar is er één groep geweest die me nog sterker verraste: Muse op TW. Andere ontdekkingen die ik gedaan heb: A Brand (TW), Satyricon (Graspop) en The Racounters (TW). Deze laatste hebben trouwens een super-bangelijke website! www.theraconteurs.com
In ieder geval, het was een fijne avond en dat is wat telt! Tool is voor herhaling vatbaar.
Nu ik zo mijn blog nog eens bekeek, merkte ik dat ik vrij negatief bezig ben de laatste dagen. Het laatste stukje dat ik écht nog de moeite vind is Het mooiste plekje op aarde ode aan de Konijnenberg. Dat cursiefje (of hoe je het ook wilt noemen), krijgt misschien een plaatsje op de website van Vosselaar, mijn geliefde geboortedorpje. Fijn zulks te horen. Ja toch?
Uitgeverijen weigeren duidelijk om mijn boek uit te geven, en buiten de twee toneelstukken die door Almo Auteursrechtenbureau werden opgenomen in hun database, heb ik nog niet veel gepresteerd op auteursgebied. En toch voel ik me lekker als ik schrijf. Is dat niet het belangrijkste?
Soit, ik ging iets positiefs schrijven, maar toegegeven, eens mijn vingers beginnen te tikken, is het vaak naar de knoppen en kan ik niet stoppen. (hèhè, rijmt nog mooi ook.) Wat is er positief in mijn leven:
De liefde.
De liefde is er altijd geweest, de enige constante in mijn leven, was het niet voor mijn ouders en familie, dan was het voor vrienden en vriendinnen. Later voor mijn ex-man en voor mijn kinderen en nu de laatste 3 jaar voor mijn nieuwe man, Dolf en uiteraard nog steeds voor mijn ouders en mijn kinderen en alle nieuwe mensen die ik heb leren kennen dankzij dit huwelijk (eerlijk gezegd, wat minder voor mijn ex-man ;-) Soms vergeet ik wel eens even wat voor een fantastisch leven ik heb en hoe gelukkig ik me eigenlijk wel mag prijzen .De liefde is fantastisch! Laat de liefde overheersen!! Lang leve de liefde!!!
Er zijn van die irritante mensen die het nodig vinden om altijd te moeien. Als ik op mijn werk kom en ik geeuw (om 7u15 's morgens toch niet zo eigenaardig): "Wat is't? Weer blijven hangen gisteren?". Ok, niet reageren, iets mompelen en aan uw werk beginnen. Als ik om half tien een koekje neem: "Wat is't? Zijt ge nog niet dik genoeg?". Eens lachen en verder vooral niet teveel commentaar geven. Gewoon negeren, denk ik dan altijd, dan houden ze vanzelf wel op. Als ik om elf uur nog een koekje neem (omdat ik honger heb), krijg ik een hele tirade over mij heen. "Amai...,..." Nee, ik ga niet citeren, daarvoor ben ik momenteel nog te boos. Het gaat er om dat je dan op je brood krijgt dat je te weinig slaapt, te veel zuipt en te vaak blijft hangen, te veel snoept en te weinig werkt. (maar dat is maar om te "zwansen" hè)
Kijk, en dan word ik boos. Heel erg boos. "Als ik al te weinig zou slapen," denk ik dan, "dan zouden dat uw zaken niet zijn. Als ik in de week 's avonds een keertje iets ga drinken, dan zijn dat eveneens uw zaken niet. Als ik al teveel snoep, dan ben ik mij daar terdege van bewust, maar dan zijn het hoedanook uw zaken weer niet. En over te weinig werken? Mijnheertje, ik doe hier verdomme wél goed mijn werk en ik los bovendien de rommel die gij achterlaat, fatsoenlijk op." Maar ik zég het niet, omdat ik de lieve vrede wil bewaren onder collega's. Ik zeg wel: "Zal het zo'n beetje gaan?" kijk hem eens vies aan en ga eventjes naar 't toilet om af te koelen.
En dit eens op blog zetten, helpt ook. Dus aan alle moeiallen : hou gewoon allemaal uw kop!
Vroeger had ik een voornemen. Ik zou een vriendin zijn voor mijn kinderen, we zouden samen dingen gaan doen en zij zou mij een heel toffe mama vinden. Ik zou niet worden zoals mij moeder, saai en dominant. Mijn kinderen zouden mogen kiezen welke studierichting ze willen volgen . etc.
Wat is er van terecht gekomen? Weinig. Mijn zoon wil naar een andere school omdat hij het niet kan vinden met één bepaalde leraar en mijn dochter wil naar beroeps omdat ze zelf vindt dat ze het niet aankan, terwijl dat wel zo is, als ze er wat moeite voor zou willen doen. En wat doe ik? Ik zeg: Niks van, ge blijft waar ge zit, los het probleem met die leraar op en dan valt het allemaal best mee. En gij moogt niet afzakken naar beroeps, want al de leraars zeggen dat ge het kunt, als ge er moeite voor doet. Ik lijk wel mijn eigen moeder.
Maar wat moet ik dan doen? Hen toelaten hun kansen op een goeie toekomst te verknoeien? Of doe ik dat juist door hen te belemmeren hun eigen keuzes te maken? Moeilijke keuzes. Mijn voornemen is al een paar jaar geleden in t water gevallen.
En toch Ik weet dat mijn kinderen mij op zich wel een toffe mama vinden. Ik weet ook dat hun vrienden wel eens zeggen: amai, uw ma is een toffe, als die van mij maar eens zo was. Dat zijn de momenten waarop ik glunder en besef dat ik toch goed bezig ben, zowel wat betreft mijn voornemen, als wat betreft het ouderschap. Een fijn gevoel.
Ok... Op zapfestijn geweest en uiteindelijk verplicht moeten blijven plakken bij Beauty en The Nerd. Tienerzonen zijn niet makkelijk te overhalen en op de slaapkamer was het te koud om TV te gaan kijken. Bovendien kwam hij op de proppen met een verwijt dat ik hem een uurtje voordien had gemaakt: "Iets wat ge zelf niet gezien hebt, kunt ge niet beoordelen." Lap, daar zat ik dan.
Ik zag een stukje terug van vorige aflevering. De ondertussen befaamde flater van een blonde trien die er zeker van was dat de toren van Pisa in Rome stond. Mijn maag draaide rond en niet voor de laatste keer. Bon, op naar de eerste proef. De nerds moesten een massage geven aan die grieten met hun prachtige, rimpelloze, gehydrateerde huiden. De nerds waren terecht zenuwachtig, ik zou zelf ook schrik hebben om iets kapot te doen. Je kon de bibberende handen door de olie zien glibberen en merken dat de lichamen eronder, walgden van de aanrakingen.
Dat was dan dat. De volgende proef was voor de grieten. Een wiel van een auto vervangen, zonder uw nagels vuil te maken. Of zo leek het toch. Dat van die nagels stond waarschijnlijk niet in de opdracht. Er waren 2 'beauty's' die het er vrij goed van afbrachten, maar bij hen kreeg ik dan ook meteen de indruk dat ze wannabe-babes waren. Kwajongens vanbinnen, strekewijven aan de buitenkant.
Concept van heel het programma is dat de twee winnaars van die proeven, twee andere koppels moeten nomineren die dan een eliminatieproef moeten afleggen. Zo gezegd, zo gedaan. "Ik wilde u nie nomineren, snik, gij zijt mijn beste vriendin!" Ja ja, en dat moeten wij geloven. Principe blijkt dus altijd te werken, zet mensen tegen mekaar op en je krijgt interessante TV. (duh...)
Eliminatievragen waren onder andere voor de vrouwen : "Hoe noemt men een luchtzak die de bestuurder beschermt tegen een klap" (of toch ongeveer in die aard). Antwoord: "oh, ik weet het zenne, ik weet het, wacht..." TEUUT. Nul punten. Op naar de mannen: "Waar ligt bij een vrouw de bininilijn?" Multiplechoice: a. de nek; b. de borsten; c. de lies. Antwoord: "De borsten."
Kunnen jullie begrijpen dat ik daar moest afhaken? Ik ben in mijn auto gestapt en ben mijn man gaan ophalen. Uiteraard moest ik toch wat testen doen om te zien of hij iets intelligenter was. De bininilijn wist hij liggen, maar daar had ik ook nooit aan getwijfeld ;-). Hij wist zelfs wat scrubben was. (volgens kandidaat B was dat nagels vijlen, maar dit geheel terzijde.) Mijn man is dus gelukkig géén nerd, maar ja ik ben dan ook geen beauty!
Doe het me nu niet aan om elke wéék verslag uit te brengen....
Ondanks het feit dat het maandag is en Bob Geldof vandaag zijn liedje al heeft mogen zingen op de radio, voel ik me opgewekt. Tenslotte is het begin van elke week ook weer meteen de start van het weekend-vooruitzicht. Toch voel ik me schuldig. Ik ben immens gelukkig en zal dat ook niet onder stoelen of banken steken, maar als ik dan de verhalen lees van o.a. Menck en Artemis, dan voel ik me nietig, zo klein en onbetekenend. Moet ik me schuldig voelen omdat anderen minder geluk hebben dan ik? Is het voldoende om aan hen te denken en hen te steunen waar mogelijk? Ik vind het vreselijk moeilijk om daar op te antwoorden.... Het is gewoon een akelig gevoel. Stel je voor, je wint de lotto: Indrukwekkend, fantastisch, geweldig en alle superlatieven die van toepassing zijn, flitsen door mijn hoofd bij de gedachte alleen al. Maar, zou ik me niet slecht voelen omdat iemand anders, die het wellicht veel meer verdient dan ik, géén groot lot heeft gewonnen? Geld maakt immers niet gelukkig. De wijze woorden van de Rijken Der Aarde. Niet dan?
Niet groot, maar wonderbaarlijk mooi.... Een monument dat eeuwig moet blijven bestaan. Mijn Konijnenberg, waar ik vroeger als kind in het zand ging spelen. Waar ik met nichtjes en neefjes uren in de weer was om een kuil te graven waar we zelf maar amper uit konden. Ons clubhuis, met een gat in de wand van de kuil waar we onze tinnen "kitjes" in konden leggen. Limonade, échte oranje limonade, bleef uren fris ook al was het in 1976 een snikhete zomer.
Nu, dertig jaar later zijn de zomers anders. Of ben ik gewoon volwassen geworden? Hoe dan ook, de Konijnenberg blijft mijn hartje beroeren, elke keer ik er passeer zie ik zijn schoonheid en zijn ziel. Een onuitputtelijke bron van inspiratie. Als in de winter de sneeuw op de zanderige bodem valt, en kinderen met sleeën naar beneden glijden dan straalt hij een warmte uit die onbeschrijfelijk is. Je zou bijna verwachten dat de sneeuw zou smelten van de liefde die de kinderen en hun ouders uitstralen. Hun Konijnenberg. Onze Konijnenberg.
En in de herfst, als de bladeren aan de bomen alle kleuren van de regenboog lijken te hebben, is hij nog mooier. De zonnestralen die door de gaten in het bladerdak priemen, zorgen voor een magisch schouwspel op de bijna witte zandbodem. Het geritsel van de bladeren onder je voeten bij elke stap die je zet, maakt een hemels geluid. De eekhoorntjes die voor je voeten weg springen... ook hun Konijnenberg.
Wat een magnifieke schoonheid, onze Konijnenberg....
Vanavond naar Bieravond van de Scouts. Gezellig zou je denken. Niet voor mij. Ten eerste ben ik helemaal niet zo wild van allerhande biersoorten. Donkere, lichte, straffe, slappe... pff. Doe mij maar gewoon een lekker Palmke, of desnoods een frisse Jupiler. Van al die ander bieren ben ik gewoon niet gek. Noem me maar een watje...
Ten tweede is daar heel erg veel volk en ook al ben ik een heel sociaal mens, ik kies graag zélf tegen wie ik een babbeltje sla. Dus NIET tegen mensen die nooit buiten komen, behalve dan op de Bieravond en me dan komen uithoren over 'hoe het met de kindjes is? en met Dolf? en waar werkt gij nu....?' Tot in het oneindige. Ik probeer hen dan zo vlug mogelijk af te wimpelen. "Ik moet dringend naar toilet." Allemaal goed en wel, maar wat als je zo'n mensen tegenkomt op het ogenblik dat je net uit het toilet komt? Inderdaad. "Ik moet dringend naar toilet, diarree," met gemompel en gekreun ondersteund.
Helaas ontkom je er soms niet aan en dan doe je je best om vriendelijk te zijn, je probeert een drankje af te luizen (kwestie van er toch iets bij te winnen) en gaat er zo vlug mogelijk van door. Nog voor je op je stoel zit, voel je hoe 10 ogen op je rug gericht zijn terwijl 1 mond mijn verhaal aan het vertellen is. "Ja ja, ze zegt dit en dat, maar ja, dat kan zij wel zeggen, ge weet ook dat hij dat anders ziet..." BLA BLA BLA. Rotmens.
Mezelf vlug dichtkappen, dan hebben ze in één keer genoeg om over te roddelen: "Amai, gezien hoe zat die was?"
Maar gelukkig zullen er ook mensen zijn die ik wél graag heb, waar ik wél graag tegen babbel, omdat ik weet dat ze me graag hebben om wie ik ben, niet om wat ik in 't verleden allemaal ZOU gedaan hebben. Ik ga hen vanavond extra in de watten leggen. Ik trek mijn meest excentrieke of meest belachelijke outfit aan en ga lekker "puh" zeggen tegen al die ambetanterikken. Lekker puh! IK ben gelukkig, en gij?
Mijn oog-hand coördinatie is terug in orde. Vannacht was dat iets minder. Het deed me eigenlijk denken aan een droom, of eerder een nachtmerrie. Ken je dat gevoel? Je moet vluchten maar om de 2 stappen staat er een hek waar je met moeite over geraakt en als je dan eindelijk een telefooncel vindt, dan kan je het nummer dat je wilt draaien niet gevormd krijgen. Je drukt je vinger op het knopje, waar de hoorn normaal moet liggen, om de verbinding te herstellen en je begint opnieuw hetzelfde nummer te vormen. Je concentreert je heel fel op de toetsen en bij het laatste nummer dat je nog moet ingeven gaat je vinger naar de 9, maar als je drukt is dat opeens een 8 geworden. In paniek begin je weer opnieuw... Vreselijk. Dan ben ik altijd zo blij dat ik wakker ben...
Een goedemorgen, beste mede-bloggers.
