De jaarlijkse race naar het zomergewicht is begonnen. Jo-jo geval? Ikke? neuhh...
Zo goed als élk jaar ga ik de strijd aan met de overtollige kilo's en ik verlies élk jaar de strijd. Dus ik maak mij ook nu geen illusies. Vorig jaar was ik 11 kilo kwijt en in mijn recordjaar verloor ik 17 kilo. Hoe? Op m'n eentje, met het punten systeem van Weight Watchers. Géén toverdiëten, geen magische wondermiddelen. Gewoon het aloude principe : Elk pondje gaat door 't mondje.
Hoeveel ik kwijt wil? Als ik het voor het zeggen had: 27 kilo! Maar DAT zou pas echt een illusie zijn... Zullen we al eens beginnen met 10 kilo? Ja, dat doen we... Ik ben geen twintig jaar meer en dat maatje 38 heb ik ooit maar één keer gehaald (na de -17 kilo van destijds)
En als het dan weer zomer is... Dan is het weer om zeep. In het begin doe ik mijn best om er dan tenminste in de week wat op te letten, maar tegen oktober is het weer compleet ernaast.
Vanochtend veel wekkers, herinneringen en alarmen gehoord. Mijn man en mijn zoon hadden blijkbaar geheugensteuntjes nodig om me te feliciteren. De kleinste had zelfs de intentie om het ontbijt klaar te gaan maken. Helaas ben ik (na meer dan een half uur 'tuut tuut tuut') opgestaan om zijn wekker af te zetten. "Mama, gelukkige verjaardag hè," zei hij slaperig. "Die wekker was eigenlijk om het ontbijt klaar te gaan maken. Sorry." "Niet erg venteke. 't Is al heel lief van je dat je er aan hebt gedacht. Het is het gebaar dat telt." "Mmmm... " en hij sliep verder. Superschattig!
Mijn man was slim genoeg geweest om tot na middernacht op te blijven en mij dan te feliciteren!! En mijn dochter, de ochtendbrompot van de familie, kwam met een slap handje, een nors gezicht en een mompelende "gelukkige verjaardag Ma" de keuken binnen. Vanavond is ze wel weer vrolijk en dan heeft ze waarschijnlijk toch wel weer een klein dingetje gekocht.
Als je weet met wie je samenwoont, dan weet je wat je te wachten staat op de ochtend van je verjaardag. Dit scenario was niet anders dan andere jaren...
It's a lovely day !!!! Blij dat ik nog MAG verjaren...
"Er zijn veel mensen ziek," hoor ik rondom mij. "Dat ze dan maar uit mijn buurt blijven," antwoord ik resoluut. "Het is Carnaval aanstaande weekend!"
En wat dacht je dan. De eerste mens rondom mij is ziek. Vorige week wat griep, wat koorts, wat beter, wat slechter, wat minder. En vanaf vandaag terug boempatat. Lap. Terug thuis. En weet je wat nog erger is! Ik heb hem vanmorgen ziek naar school gestuurd. Heel het weekend voelde hij zich beter, ook gisteren leek alles in orde. Dus wat denk ik dan als mama van twee puberalen... Dat is allemaal carottentrekkerij... Hij heeft geen zin. "Ge hebt geen koorts. Huppakee. Naar school!"
Uurtje later...
"Mevrouw, u spreekt met de prefect van VTST. Ik heb Jeroen hier bij me en zijn gezicht staat vol uitslag. Bovendien heeft hij net in de klas moeten overgeven."
Fuck! Slechte moeder ben je! Tsjakaaaa! Wrijf het er maar in.
"Ik kom hem meteen halen Mijnheer."
Nu zit ik hier met een schuldgevoel van hier tot in Tokyo..... Sorry venteke. Sorry dat uw mama zo'n slecht mens is.
Vol verwachting gekeken, (de eerste aflevering gemist), want Stany en Peter is altijd lachen. Niet dus. Helaas. Het deed me denken aan de oude "Walters Verjaardagsshow". Een veel te hoog VTM gehalte dus met andere woorden. Ik moet zelfs bekennen dat ik ooit beter dingen op VTM heb gezien. (Sketch a gogo ... o.a.!)
Eerlijk is eerlijk. Het stukje met Jean-Marie Dedecker was goed, écht goed. Maar mannekes alstublieft zeg... Een zingende peuter? Een huwelijksaanzoek? Ik heb ooit voor minder mijn TV afgezet, maar omdat het tenslotte Stany en Peter waren, wilde ik ze een kans geven. Misschien zou het naar het einde toe beter worden!
Wederom helaas geitekaas. Het laatste stukje, een triootje met Dana Winner, kon ik niet meer aan. ZAP. Sorry één, sorry Stany en Peter.
Zoals de dag dat ik geboren ben. Hard, veel en lang !
Mijn geboortedag : Er raast een sneeuwstorm over de Kempen, Haspengouw, de Condroz en een deel van de Ardennen. Het verkeer wordt ernstig gehinderd en enkele dorpen in de Condroz zijn van de buitenwereld afgesloten. De massa sneeuw ligt aan de basis van schade aan woningen en aan openbare gebouwen. Zo is bijvoorbeeld een deel van het dak van het stadion van Tilleur, nabij Luik, op spectaculaire wijze ingestort. Rond deze datum worden sneeuwdikten gemeten die uitzonderlijk zijn voor de betreffende streken : 29 cm in Kleine-Brogel (Peer), 36 cm in Brustem (Sint-Truiden), 42 cm in Bierset (Grâce-Hollogne), 55 cm in Ouffet, 72 cm in Spa-Malchamps, 95 cm in Neu-Hattlich (Eupen)...
Als jullie nu kunnen raden welke dag dat is, dan krijgen jullie een kusje van me !!!
Diegenen die mij kennen, zijn uitgesloten uiteraard !
Gisterenavond enkel gekookt en de keuken een beetje opgeruimd...
Toch verrassende ontdekkingen gedaan:
- Mijn dochter had een "Takenlijst" opgesteld voor een hele week. Opruimen, stofzuigen, naar de kippen gaan... Alles mooi in een schema gestoken!
- Mijn man kwam vragen of "dit" bij in de wasmachine mocht. Zonder dat ik had gevraagd om de wasmachine te vullen!
Heb hen allebei duidelijk gezegd dat ik het bijzonder apprecieer dat ze iets gedaan hebben. Of beter nog, dat ze gemerkt hebben dat het nodig was dat er iets werd gedaan.
In ieder geval voel ik me vandaag toch al iets beter. Nog steeds moe en "on the edge", maar met iets minder neiging tot huilbui dan gisteren...
Zie je dat aankomen? Wanneer weet je dat het zover is? Zijn spontane huilbuien en woedeaanvallen een teken? Het besef dat je doodongelukkig bent in de situatie zoals ze nu is, is dat een teken? Dat niemand je lijkt te begrijpen misschien? Want eerlijk gezegd. Het is zover. Ik zit er mentaal compleet door. Kan niet meer. Op. Helemaal op. En het allerergste is dat niemand in mijn gezin dat lijkt te beseffen!
Misschien eens een grafiekje maken van het aantal uren dat mijn gezinsleden investeren in huishoudelijk werk, ontspanning, slapen, school/werken... Zouden ze dan de rode pieken opmerken? Zijn mijn rode ogen niet voldoende?
Pff. Zware werkdag voor de boeg. Nog 2 dagen na deze en dan heb ik eindelijk een weekend volkomen rust. Zaterdag moet ik nog wat poetsen, wat rommelen en wat winkelen, maar voor de rest is er niets. Zondag heb ik het rijk zelfs voor mij alleen. De deur op slot en de hangbrug voor mijn slotgracht omhoog. Wee diegene die mij stoort !
Mijn tic: Ik heb zo van die dingen waar ik de "weubbe" van krijg. De kriebels met andere woorden.
Zo zijn er telefoondraden die opgerold zijn... Ik haal hier regelmatig de draad van mijn collega's uit mekaar. Als ik ergens sta te wachten, op een kantoor en ik zie daar zo'n telefoon staan waar de hoorn niet meer van de haak kan worden genomen, dan moet ik mij inhouden, écht inhouden om die hoorn niet vast te nemen en die af te rollen. Erg.
Of mensen die voor je in de wachtrij staan en het etiketje van hun t-shirt niet goed hebben weggestopt. Mijn handen jeuken dan om dat etiketje daar in te stoppen!
Na weken van hectische toestanden, volgt nu een periode van rust. Ik geniet er nu al van. Op mijn werk is de grootste drukte voorbij, privé is ook alles terug in de plooi aan het vallen. Ik heb terug tijd om te schrijven. Zowel blogsgewijs als boeksgewijs...
Ik heb een verzoek aan alle mensen die De Schommelstoel (of een deel ervan) gelezen hebben.
Reageer op dit berichtje met jullie commentaar over het verhaal, de schrijfstijl, het plot... Ik heb een uitgeverij gevonden waar ik absoluut mijn boek naartoe wil sturen en als ik wat reacties heb, kan ik dat meesturen. Op die manier is het voor de uitgeverij ook gemakkelijker om te oordelen of mijn manuscript de moeite is om te lezen.
Op dinsdag werd de gsm van mijn dochter afgepakt. Terecht. Het schoolreglement is daar ook duidelijk over.
Desalniettemin wil ik u laten weten dat ik het niet eens ben met het schoolreglement. Een gsm is privé bezit en hoort s avonds mee terug te komen naar huis. Er zijn andere manieren om deze vervelende situaties aan te pakken. Zoals de regel nu is, word ik als ouder meegestraft en word ik bovendien verplicht om mijn dochter thuis ook te straffen voor iets dat haar op school is overkomen. Normaal gezien mag ze met vriendinnen al eens wat later weg in de weekends, maar enkel op voorwaarde dat ze haar gsm bij zich heeft. A.s. weekend is ze bovendien bij haar papa die daar nog veel strikter in is. Het is toch zo dat ouders zelf de straf moeten kunnen bepalen die ze hun kinderen willen opleggen als ze iets hebben misdaan, of zie ik dat verkeerd?
Het feit dat haar gsm opstond tijdens de lesuren is voor mij een heel goede reden om haar te straffen. Mag ik zo vrij zijn om een voorbeeld te geven van een alternatieve straf?
Bij een eerste overtreding: Gsm wordt afgenomen tot het einde van de dag + strafwerk
Bij een tweede overtreding: Gsm wordt afgenomen tot het einde van de dag + strafstudie
Bij een volgende overtreding: Gsm wordt afgenomen voor meerdere dagen (tot een week)
Misschien is deze regel te laks (en onderschat ik de jeugd van tegenwoordig), omdat ze uiteraard altijd wel eens één keer hun gsm zullen vergeten af te zetten, maar op deze manier worden mensen die effectief vergeten om hun gsm af te zetten niet even zwaar gestraft als de mensen die hun gsm meerdere keren, of bewust, niet af zetten. Toch lijkt het mij een aanpassing die consequent kan worden opgevolgd en toch efficiënt is.
Ik hoop dat u begrip hebt voor mijn standpunt. Zoals u wellicht weet heb ik zelf 7 jaar in de ***school gezeten en heb ik menigmaal het schoolreglement moeten overschrijven. Nooit hebben mijn ouders daar over geklaagd bij de directie, ik kreeg zelfs thuis nog wat straf extra. Ook mijn dochter heeft voor deze kwestie thuis nog straf gekregen, maar dat moet mijn (en andere ouders) vrije keuze kunnen zijn.
1. Joyce Van Nimmen was wéér geen kandidaat. Doeme toch, ik zou zo graag eens een Joyce (*) op één van die stoelen zien zitten.
2. Tom Boonen rekent zichzelf tot de intellectuelen. Er zijn wel een aantal dingen die hij wél is (wielrenner dus) maar om jezelf nu als intellectueel te bestempelen omdat je toevallig bekend genoeg bent om een boek te mogen uitbrengen... naah.
(*) betekenis: Blond, slank, Miss (van Miss Druif tot Miss België), dom.
De zieke Kama is back in da house Genezen en weer helemaal fris.
Update ten huize kamajavi. De kleinste is sinds gisteren officieel ijshockeyer. Ja ja Grote pakken en zakken en sticks en pucks. Maar hij is zo enthousiast en zo gefocust dat ik er zelf blij van word.
Ma, kijk eens! Dan laat hij (in mijn living notabene) zien hoe hij met de stick een balletje van de ene hoek naar de andere brengt. Want een balleke heb ik nodig om thuis te oefenen, t koste maar 2.50! Das niet veel hè Ma!
Nee, dat valt goed mee.
En kijk nog eens Ma!
Ja, jongen, ik heb het net al gezien.
Ja maar, dit is iets anders Ma!
Met andere woorden, vrolijke drukte alom. Blij dat hij zijn energie in zijn nieuwe hobby steekt en niet in rondhangen. Je weet wel, de nieuwe hobby van de jeugd.
Wat ga je doen in t stadspark?
Ma, gewoon rondhangen! met draaiende ogen uiteraard.
Zelfs mijn dochter is de laatste dagen vrolijk, misschien omdat mijn zoon zijn energie niet meer op haar richt?
Al bij al is die ijshockey-fever een goede zaak. Voorlopig toch! Aanstaande zondag zijn eerste wedstrijd en ik ga natuurlijk kijken. Hij is dan bij papa (en die steekt daar zijn geld niet in en die rijdt niet heel t land af om meneerke naar den ijshockey te brengen) maar ik offer me graag op!
Nu werken, veel blijven liggen vorige week. Zelfs schrijven lukte me niet
Ik leef nog hoor, maar ik ben druk bezig met schrijven. Bovendien heb ik een full time job én twee pubers en een man in huis en dat is dus niet altijd gemakkelijk om een pc te pakken te krijgen die vrij is.
Momenteel voel ik me belabberd en zit ik thuis met ne "goeie" sinusitis, dus minstens 2 dagen niet teveel binnen en buiten lopen, pillen van allerlei smaken en kleuren en vooral nie teveel op scherm zitten staren !!
Ik lees nog wel vaak de blogs (vanop mijn werk meestal) maar aangezien we tegen de kerstperiode gaan is het daar ook zo druk dat ik geen tijd heb om altijd te antwoorden...
Ik : "Nee, het is 'Eriks boek' en het is 'Anna's foto'. Die apostrof is alleen maar als de naam eindigt op een lange klinker." Hij : "Waar slaat dat nu weer op." Ik : "Ik weet het, ik vond het vroger ook logischer, maar 't is nu eenmaal zo." Hij : "Ik doe dat niet. Die stomme nieuwe spelling slaat nergens op." Ik : "Dan is het fout." Hij : "Dat kan me niet schelen, ik vind dat die 's' altijd met een apostrof moet zijn."
.... dit escaleert tot een bijna-ruzie.
Ik : "Jij kan ook niet verdragen dat ik een vork een 'veurek' noem, want dat is geen 'beschaafd' dialect." Hij : "Dat is iets anders. Het is een 'frinket' of een 'vork'. Een 'veurek' bestaat niet." Ik : "In Brugge zeggen ze wellicht nog iets anders tegen een vork. Wat maakt dat nu uit? Het gebruik van die apostrof is nu eenmaal nieuwe spelling."
... dit gaat zo een kwartiertje door. Na een kleine stilte:
Ik : "Wij zijn toch wel een vreemd koppel eigenlijk. De meeste mensen discussiëren over het tv-kanaal, over een foute pas op de voetbal of weet ik veel wat. Wij discussiëren over de Nederlandse spelling..." Hij kijkt me aan. "Daarom ben ik nu net met u getrouwd."
't Schiet aardig op, mijn nieuwe boek... Maar ik moet mijn zaterdag helaas een beetje opofferen. Dochter heeft nieuwe truien nodig (en zonder mama heeft ze een hoop dingen bij die ze NIET nodig heeft!) en Zoonlief heeft een nieuwe winterjas nodig. Bovendien moet ik dat in twee stappen doen. De ene in de voormiddag en de andere in de namiddag. (kwestie van puberruzies en moedersstress te vermijden...)
Dus nu: op weg naar de bus. Joepie... Shoppen (ik voel me momenteel een beetje haatsmurf. "Ik haat shoppen.")
Maar bon! Ne mens moet er iets voor over hebben, en wie weet kom ik wel wat mensen tegen die een inspiratie zijn voor personages in mijn boek... hahahahaha....
Als je me wat weinig ziet... Als je merkt dat ik niet veel meer reageer... Als je merkt dat er niet elke dag iets nieuws op mijn blog staat...
Hou dan in gedachten dat je misschien ooit de kans zal krijgen om te kopen waar ik momenteel aan bezig ben.
Inderdaad. Nieuw boek. Titel? Onbekend. Plot? Geen flauw idee. Maar de eerste 10 hoofdstukjes zijn geschreven en mijn kleine "leesteam" is razend enthousiast. Ik krijg momenteel nog een hoop kritiek en feedback, maar dat is goed. Héél goed... hèhèhè... Ik schrijf toch lekker niet wat zij dénken dat ik ga schrijven...
en zit ik thuis met ne "goeie" sinusitis, dus minstens 2 dagen niet teveel binnen en buiten lopen, pillen van allerlei smaken en kleuren en vooral nie teveel op scherm zitten staren !! 
