"Na regen komt zonneschijn", zei de man die in de zon stond...
Moraal van het verhaal: hoe goed mensen ook proberen te begrijpen dat het leven soms klote is, als je zelf gelukkig bent is het moeilijk om je in te leven in de gevoelens van iemand anders.
Ik moet toegeven dat ik soms ook wel eens geen "zin" heb om te luisteren naar de pessimistische en(/of) deprimerende verhalen van een vriend of vriendin, en ik ben dan de vrouw die makkelijk praten heeft : "Na regen komt zonneschijn...."
Tool op woensdag in de Brabanthal in Leuven. Het was goed. Niet super-wereldbrekend-denderend-fantastisch goed, maar gewoon goed. Ik heb het afgelopen jaar af veel slechter dingen gezien. Kort maar krachtig. Het concert duurde een uur en vijftien minuten, wat in mijn ogen vrij kort is, maar ik was voldaan en dat is het belangrijkste.
Ik moet bekennen dat ik een paar keer heb gedacht aan mijn Blog. Als ik nu voor mijn pc zat, dan zou ik dit schrijven. Meestal ging het dan over kleine details, mensen die de revue passeerden. Wat me daar vooral opviel was de grote verscheidenheid! Rasechte rockers met lange paardenstaart en Metallica t-shirts stonden harmonieus met hun hoofd te schudden naast yuppies met kort stekelhaar en G-star Raw t-shirts. Vreemd om te zien als je gewend bent van alleen maar langharige metalfreaks te aanschouwen op concerten. Toegegeven op een festival zie je die taferelen ook, maar op een concert? Toch wel vreemd, niet dan?
Daar moet ik dus uit concluderen dat Tool wel degelijk cool is. Misschien zelfs uniek in zijn soort? Afgelopen jaar is er één groep geweest die me nog sterker verraste: Muse op TW. Andere ontdekkingen die ik gedaan heb: A Brand (TW), Satyricon (Graspop) en The Racounters (TW). Deze laatste hebben trouwens een super-bangelijke website! www.theraconteurs.com
In ieder geval, het was een fijne avond en dat is wat telt! Tool is voor herhaling vatbaar.
Nu ik zo mijn blog nog eens bekeek, merkte ik dat ik vrij negatief bezig ben de laatste dagen. Het laatste stukje dat ik écht nog de moeite vind is Het mooiste plekje op aarde ode aan de Konijnenberg. Dat cursiefje (of hoe je het ook wilt noemen), krijgt misschien een plaatsje op de website van Vosselaar, mijn geliefde geboortedorpje. Fijn zulks te horen. Ja toch?
Uitgeverijen weigeren duidelijk om mijn boek uit te geven, en buiten de twee toneelstukken die door Almo Auteursrechtenbureau werden opgenomen in hun database, heb ik nog niet veel gepresteerd op auteursgebied. En toch voel ik me lekker als ik schrijf. Is dat niet het belangrijkste?
Soit, ik ging iets positiefs schrijven, maar toegegeven, eens mijn vingers beginnen te tikken, is het vaak naar de knoppen en kan ik niet stoppen. (hèhè, rijmt nog mooi ook.) Wat is er positief in mijn leven:
De liefde.
De liefde is er altijd geweest, de enige constante in mijn leven, was het niet voor mijn ouders en familie, dan was het voor vrienden en vriendinnen. Later voor mijn ex-man en voor mijn kinderen en nu de laatste 3 jaar voor mijn nieuwe man, Dolf en uiteraard nog steeds voor mijn ouders en mijn kinderen en alle nieuwe mensen die ik heb leren kennen dankzij dit huwelijk (eerlijk gezegd, wat minder voor mijn ex-man ;-) Soms vergeet ik wel eens even wat voor een fantastisch leven ik heb en hoe gelukkig ik me eigenlijk wel mag prijzen .De liefde is fantastisch! Laat de liefde overheersen!! Lang leve de liefde!!!
Er zijn van die irritante mensen die het nodig vinden om altijd te moeien. Als ik op mijn werk kom en ik geeuw (om 7u15 's morgens toch niet zo eigenaardig): "Wat is't? Weer blijven hangen gisteren?". Ok, niet reageren, iets mompelen en aan uw werk beginnen. Als ik om half tien een koekje neem: "Wat is't? Zijt ge nog niet dik genoeg?". Eens lachen en verder vooral niet teveel commentaar geven. Gewoon negeren, denk ik dan altijd, dan houden ze vanzelf wel op. Als ik om elf uur nog een koekje neem (omdat ik honger heb), krijg ik een hele tirade over mij heen. "Amai...,..." Nee, ik ga niet citeren, daarvoor ben ik momenteel nog te boos. Het gaat er om dat je dan op je brood krijgt dat je te weinig slaapt, te veel zuipt en te vaak blijft hangen, te veel snoept en te weinig werkt. (maar dat is maar om te "zwansen" hè)
Kijk, en dan word ik boos. Heel erg boos. "Als ik al te weinig zou slapen," denk ik dan, "dan zouden dat uw zaken niet zijn. Als ik in de week 's avonds een keertje iets ga drinken, dan zijn dat eveneens uw zaken niet. Als ik al teveel snoep, dan ben ik mij daar terdege van bewust, maar dan zijn het hoedanook uw zaken weer niet. En over te weinig werken? Mijnheertje, ik doe hier verdomme wél goed mijn werk en ik los bovendien de rommel die gij achterlaat, fatsoenlijk op." Maar ik zég het niet, omdat ik de lieve vrede wil bewaren onder collega's. Ik zeg wel: "Zal het zo'n beetje gaan?" kijk hem eens vies aan en ga eventjes naar 't toilet om af te koelen.
En dit eens op blog zetten, helpt ook. Dus aan alle moeiallen : hou gewoon allemaal uw kop!
Vroeger had ik een voornemen. Ik zou een vriendin zijn voor mijn kinderen, we zouden samen dingen gaan doen en zij zou mij een heel toffe mama vinden. Ik zou niet worden zoals mij moeder, saai en dominant. Mijn kinderen zouden mogen kiezen welke studierichting ze willen volgen . etc.
Wat is er van terecht gekomen? Weinig. Mijn zoon wil naar een andere school omdat hij het niet kan vinden met één bepaalde leraar en mijn dochter wil naar beroeps omdat ze zelf vindt dat ze het niet aankan, terwijl dat wel zo is, als ze er wat moeite voor zou willen doen. En wat doe ik? Ik zeg: Niks van, ge blijft waar ge zit, los het probleem met die leraar op en dan valt het allemaal best mee. En gij moogt niet afzakken naar beroeps, want al de leraars zeggen dat ge het kunt, als ge er moeite voor doet. Ik lijk wel mijn eigen moeder.
Maar wat moet ik dan doen? Hen toelaten hun kansen op een goeie toekomst te verknoeien? Of doe ik dat juist door hen te belemmeren hun eigen keuzes te maken? Moeilijke keuzes. Mijn voornemen is al een paar jaar geleden in t water gevallen.
En toch Ik weet dat mijn kinderen mij op zich wel een toffe mama vinden. Ik weet ook dat hun vrienden wel eens zeggen: amai, uw ma is een toffe, als die van mij maar eens zo was. Dat zijn de momenten waarop ik glunder en besef dat ik toch goed bezig ben, zowel wat betreft mijn voornemen, als wat betreft het ouderschap. Een fijn gevoel.
Ok... Op zapfestijn geweest en uiteindelijk verplicht moeten blijven plakken bij Beauty en The Nerd. Tienerzonen zijn niet makkelijk te overhalen en op de slaapkamer was het te koud om TV te gaan kijken. Bovendien kwam hij op de proppen met een verwijt dat ik hem een uurtje voordien had gemaakt: "Iets wat ge zelf niet gezien hebt, kunt ge niet beoordelen." Lap, daar zat ik dan.
Ik zag een stukje terug van vorige aflevering. De ondertussen befaamde flater van een blonde trien die er zeker van was dat de toren van Pisa in Rome stond. Mijn maag draaide rond en niet voor de laatste keer. Bon, op naar de eerste proef. De nerds moesten een massage geven aan die grieten met hun prachtige, rimpelloze, gehydrateerde huiden. De nerds waren terecht zenuwachtig, ik zou zelf ook schrik hebben om iets kapot te doen. Je kon de bibberende handen door de olie zien glibberen en merken dat de lichamen eronder, walgden van de aanrakingen.
Dat was dan dat. De volgende proef was voor de grieten. Een wiel van een auto vervangen, zonder uw nagels vuil te maken. Of zo leek het toch. Dat van die nagels stond waarschijnlijk niet in de opdracht. Er waren 2 'beauty's' die het er vrij goed van afbrachten, maar bij hen kreeg ik dan ook meteen de indruk dat ze wannabe-babes waren. Kwajongens vanbinnen, strekewijven aan de buitenkant.
Concept van heel het programma is dat de twee winnaars van die proeven, twee andere koppels moeten nomineren die dan een eliminatieproef moeten afleggen. Zo gezegd, zo gedaan. "Ik wilde u nie nomineren, snik, gij zijt mijn beste vriendin!" Ja ja, en dat moeten wij geloven. Principe blijkt dus altijd te werken, zet mensen tegen mekaar op en je krijgt interessante TV. (duh...)
Eliminatievragen waren onder andere voor de vrouwen : "Hoe noemt men een luchtzak die de bestuurder beschermt tegen een klap" (of toch ongeveer in die aard). Antwoord: "oh, ik weet het zenne, ik weet het, wacht..." TEUUT. Nul punten. Op naar de mannen: "Waar ligt bij een vrouw de bininilijn?" Multiplechoice: a. de nek; b. de borsten; c. de lies. Antwoord: "De borsten."
Kunnen jullie begrijpen dat ik daar moest afhaken? Ik ben in mijn auto gestapt en ben mijn man gaan ophalen. Uiteraard moest ik toch wat testen doen om te zien of hij iets intelligenter was. De bininilijn wist hij liggen, maar daar had ik ook nooit aan getwijfeld ;-). Hij wist zelfs wat scrubben was. (volgens kandidaat B was dat nagels vijlen, maar dit geheel terzijde.) Mijn man is dus gelukkig géén nerd, maar ja ik ben dan ook geen beauty!
Doe het me nu niet aan om elke wéék verslag uit te brengen....
Ondanks het feit dat het maandag is en Bob Geldof vandaag zijn liedje al heeft mogen zingen op de radio, voel ik me opgewekt. Tenslotte is het begin van elke week ook weer meteen de start van het weekend-vooruitzicht. Toch voel ik me schuldig. Ik ben immens gelukkig en zal dat ook niet onder stoelen of banken steken, maar als ik dan de verhalen lees van o.a. Menck en Artemis, dan voel ik me nietig, zo klein en onbetekenend. Moet ik me schuldig voelen omdat anderen minder geluk hebben dan ik? Is het voldoende om aan hen te denken en hen te steunen waar mogelijk? Ik vind het vreselijk moeilijk om daar op te antwoorden.... Het is gewoon een akelig gevoel. Stel je voor, je wint de lotto: Indrukwekkend, fantastisch, geweldig en alle superlatieven die van toepassing zijn, flitsen door mijn hoofd bij de gedachte alleen al. Maar, zou ik me niet slecht voelen omdat iemand anders, die het wellicht veel meer verdient dan ik, géén groot lot heeft gewonnen? Geld maakt immers niet gelukkig. De wijze woorden van de Rijken Der Aarde. Niet dan?
Niet groot, maar wonderbaarlijk mooi.... Een monument dat eeuwig moet blijven bestaan. Mijn Konijnenberg, waar ik vroeger als kind in het zand ging spelen. Waar ik met nichtjes en neefjes uren in de weer was om een kuil te graven waar we zelf maar amper uit konden. Ons clubhuis, met een gat in de wand van de kuil waar we onze tinnen "kitjes" in konden leggen. Limonade, échte oranje limonade, bleef uren fris ook al was het in 1976 een snikhete zomer.
Nu, dertig jaar later zijn de zomers anders. Of ben ik gewoon volwassen geworden? Hoe dan ook, de Konijnenberg blijft mijn hartje beroeren, elke keer ik er passeer zie ik zijn schoonheid en zijn ziel. Een onuitputtelijke bron van inspiratie. Als in de winter de sneeuw op de zanderige bodem valt, en kinderen met sleeën naar beneden glijden dan straalt hij een warmte uit die onbeschrijfelijk is. Je zou bijna verwachten dat de sneeuw zou smelten van de liefde die de kinderen en hun ouders uitstralen. Hun Konijnenberg. Onze Konijnenberg.
En in de herfst, als de bladeren aan de bomen alle kleuren van de regenboog lijken te hebben, is hij nog mooier. De zonnestralen die door de gaten in het bladerdak priemen, zorgen voor een magisch schouwspel op de bijna witte zandbodem. Het geritsel van de bladeren onder je voeten bij elke stap die je zet, maakt een hemels geluid. De eekhoorntjes die voor je voeten weg springen... ook hun Konijnenberg.
Wat een magnifieke schoonheid, onze Konijnenberg....
Vanavond naar Bieravond van de Scouts. Gezellig zou je denken. Niet voor mij. Ten eerste ben ik helemaal niet zo wild van allerhande biersoorten. Donkere, lichte, straffe, slappe... pff. Doe mij maar gewoon een lekker Palmke, of desnoods een frisse Jupiler. Van al die ander bieren ben ik gewoon niet gek. Noem me maar een watje...
Ten tweede is daar heel erg veel volk en ook al ben ik een heel sociaal mens, ik kies graag zélf tegen wie ik een babbeltje sla. Dus NIET tegen mensen die nooit buiten komen, behalve dan op de Bieravond en me dan komen uithoren over 'hoe het met de kindjes is? en met Dolf? en waar werkt gij nu....?' Tot in het oneindige. Ik probeer hen dan zo vlug mogelijk af te wimpelen. "Ik moet dringend naar toilet." Allemaal goed en wel, maar wat als je zo'n mensen tegenkomt op het ogenblik dat je net uit het toilet komt? Inderdaad. "Ik moet dringend naar toilet, diarree," met gemompel en gekreun ondersteund.
Helaas ontkom je er soms niet aan en dan doe je je best om vriendelijk te zijn, je probeert een drankje af te luizen (kwestie van er toch iets bij te winnen) en gaat er zo vlug mogelijk van door. Nog voor je op je stoel zit, voel je hoe 10 ogen op je rug gericht zijn terwijl 1 mond mijn verhaal aan het vertellen is. "Ja ja, ze zegt dit en dat, maar ja, dat kan zij wel zeggen, ge weet ook dat hij dat anders ziet..." BLA BLA BLA. Rotmens.
Mezelf vlug dichtkappen, dan hebben ze in één keer genoeg om over te roddelen: "Amai, gezien hoe zat die was?"
Maar gelukkig zullen er ook mensen zijn die ik wél graag heb, waar ik wél graag tegen babbel, omdat ik weet dat ze me graag hebben om wie ik ben, niet om wat ik in 't verleden allemaal ZOU gedaan hebben. Ik ga hen vanavond extra in de watten leggen. Ik trek mijn meest excentrieke of meest belachelijke outfit aan en ga lekker "puh" zeggen tegen al die ambetanterikken. Lekker puh! IK ben gelukkig, en gij?
Mijn oog-hand coördinatie is terug in orde. Vannacht was dat iets minder. Het deed me eigenlijk denken aan een droom, of eerder een nachtmerrie. Ken je dat gevoel? Je moet vluchten maar om de 2 stappen staat er een hek waar je met moeite over geraakt en als je dan eindelijk een telefooncel vindt, dan kan je het nummer dat je wilt draaien niet gevormd krijgen. Je drukt je vinger op het knopje, waar de hoorn normaal moet liggen, om de verbinding te herstellen en je begint opnieuw hetzelfde nummer te vormen. Je concentreert je heel fel op de toetsen en bij het laatste nummer dat je nog moet ingeven gaat je vinger naar de 9, maar als je drukt is dat opeens een 8 geworden. In paniek begin je weer opnieuw... Vreselijk. Dan ben ik altijd zo blij dat ik wakker ben...
Mijn vader is jarig vandaag. De liefste man op de hele wereld. 65 wordt ie.
Gefeliciteerd vake.
Straks gaan eten in De Rekruut in Turnhout. Aanbevelenswaardig restaurant tegenover de oude kazerne van Turnhout. Heb cadeautje gekocht. Niets bijzonders, gewoon een puzzel. Doet ie graag. Hij leest ook graag, mijn vader, maar de arme man krijgt de kans niet om een blad te lezen zonder het gekwetter van mijn moeder. De hele dag door...
Ach, niet dat mijn moeder slecht is hè. Integendeel, ze doet alles voor ons, maar soms begrijp ik niet dat mijn vader nog steeds met haar getrouwd is. Ze vraagt de stront uit uw gat, ze moeit zich met vanalles en nog wat. (dat rijmt, was niet de bedoeling...) Ik ben bijna 38 jaar oud en nog steeds verlangt ze van me dat ik élke dag eventjes binnenspring. (om de pieren uit mijne neus te vragen uiteraard.) Als we in 't weekend weggaan, dan wil ze de volgende dag weten om hoe laat we thuis waren, wie er was, wie er niet was, wie zat was, wie niet zat was, wie wat zei en wie wat niet zei over wie er niet was.... pff. Vermoeiend. Maar kijk. Het is mijn moeder en ik hou van haar, ondanks alles.
Vanavond weten mijn vader en ik weer wat we aan mekaar hebben. Dan zitten we tegenover mekaar aan de tafel. Als de ober dan langskomt met de wijnkaart dan kijkt mijn vader in mijn ogen en dan weet ik wat hij wil zeggen: "een fles rode, kies jij maar en zeg dat jij zin hebt in een flesje wijn, anders zeurt ze weer." Waarop ik zeg : "Vake, zul we een fleske rode bestellen? Die chileense is goed, weet je nog van vorige keer? Moeke, je vindt het toch niet erg hè. Heb écht zin in een heerlijk glaasje rode wijn."
"Doe maar, doe maar!" zegt ze dan heel enthousiast. En de blik die ik dan zie in de ogen van mijn vader, doet mijn hartje sneller slaan, laat de tranen in mijn ogen opwellen. Pure ontroering.
Vanochtend mijn "krabber" boven moeten halen. De winter is begonnen! Heerlijk gewoon. 's Morgens opstaan en rillen als je de dekens van je afgooit. Vlug naar de badkamer lopen en op het badmatje gaan staan en genieten van de warmte. Tegen dat je klaar bent in de badkamer is de ergste kou al verdreven. Je trekt naar de keuken om koffie te maken en hoort de kleinste jammerend door de gang lopen. "Ma, 't is koud!" "Ik weet het jongen, ga maar vlug in de badkamer, daar is het lekker warm." Na een paar minuten (ja ja, pubermeisjes hebben een uur nodig in de badkamer, puberjongens een paar minuten.) komt hij in de keuken met een nors gezicht. "Ik moet toch niet met de fiets naar school! 't Is ijskoud." "Zal niet anders gaan vrees ik. Ik moet gaan werken." Puberale zucht volgt. Hij verdwijnt in de woonkamer en zet de TV op. "Kom eerst eens eten." Puberale zucht. "En Mien dan? Moet die niet komen eten?" "Nee Jeroen, die hééft al gegeten." Puberale zucht... Ik lach eens in mezelf en kijk door het keukenraam naar buiten waar het maanlicht mijn glinsterende auto verlicht. De winter is begonnen.
Mijn dochter Mien is bijna vijftien. Elke ochtend staat ze op met een ochtendhumeur. Elke ochtend een P.O.H. (Puberaal Ochtend Humeur)
Gelukkig staat ze om 6 uur op ("want ik moet mij nog wel schminken hè"). Dus tegen de tijd dat ik uit mijn bed ben is ze bijna klaar. Mijn make-up ligt dan verspreid over de badkamer, mijn parfum staat op het kastje met het doosje geopend en de borstel ligt in de wastafel. De haardroger hangt met de draad nog in het stopcontact te bengelen op 2 cm van de grond en de wattenstaafjes en make-up watjes liggen naast het vuilbakje. Twee natte handdoeken en een badjas bedekken het grootste gedeelte van de badkamervloer. Onder één handdoek ligt hoogstwaarschijnlijk nog een vuile onderbroek en een t-shirt of twee. ("want ik kan pas kiezen wat ik aan doe als ik me heb geschminkt")
Ik heb van nature géén P.O.H. (Parentaal Ochtend Humeur) maar als ik die badkamer zo aantref, dan stijgt het bloed me wel eens naar het hoofd en komt er meer stoom uit mijn oren dan uit de douchecabine.
"Mien!" roep ik dan. Ze weet altijd al meteen wat er gaat volgen. "Ja ma, ik ruim dat zometeen wel op." Met de welgekende puberale zucht en de puberaal draaiende ogen. "Zoals je dat elke morgen opruimt?" mompel ik, helemaal niet met de bedoeling dat ze het hoort. Een kleine gefrustreerde mompeling. "Ma, zeg, ik ben juist mijn boekentas aan het klaarmaken. Zo meteen heb ik toch gezegd, ok?"
Ik leg me er dan bij neer en begin steevast elke morgen al met de handdoeken in de linnenmand te stoppen. Tegen de tijd dat ze dan éindelijk komt opruimen is de helft al weg. Mijn fout volledig, maar 't is sterker dan mezelf.
"Ja, zeg. Straks krijg ik weer onder mijn voeten omdat ik dat niet zelf heb opgeruimd." " 'Dank je wel mama' zou fijn zijn om te horen nu," plaag ik haar dan. "Jaaa, merci." Wederom de puberale verschijnselen.
Maar... soms. Soms dan heeft ze géén last van P.O.H. . Soms is ze vrolijk, dan lacht ze, gilt ze, roept ze, zingt ze, danst ze, springt ze... Tot ik er knettergek van word.
"Mien, sta eens stil en hou alsjeblieft op met dat kattegejank." "Allez zie. Nu bén ik eens goed gezind is het weer niet goed."
En gelijk heeft ze dan. Maar moeten pubers nu altijd zo extreem zijn? Zal wel zeker hè...
De chrysanten staan weer in dikke rijen aan te schuiven om een plekje te krijgen op één of ander graf. Vroeger vroor het op Allerheiligen, dan konden de mensen klagen dat hun chrysanten kapot waren gevroren. Nu worden ze gepikt.
Eerlijk gezegd, ik ga niet naar het kerkhof. Nooit. Ik raak gedeprimeerd als ik daar kom. Waarom zou ik in Godsnaam (mi scuzie de woordkeuze) ergens naartoe gaan waar niemand graag is. Sommige mensen vinden daar troost. Ik kan begrijpen dat sommige mensen daar troost vinden. Misschien heb ik nog niet genoeg dierbaren verloren om te begrijpen dat het troostend kan zijn? Ik wil het eigenlijk ook niet weten.
Waar het om draait is dat al die "heilige" dagen nep zijn. Valentijn is daar ook een goed voorbeeld van. Als ik mijn man alleen maar graag zou zien op Valentijn... Stel je voor. Secretaressedag, nog zo'n zeverdag. Jezus man, als je tevreden bent over je secretaresse, of over je werknemers in 't algemeen, geef hen dan op hun verjaardag iets, of geef hen gewoon een schouderklopje als ze iets goed hebben gedaan. Als ik iets doe waar mijn baas tevreden over zou moeten zijn, dan wil ik ook alleen maar DAN eventjes horen: "Merci Annick, goed gedaan." Waarom moet daar speciaal een dag voor gecreëerd worden?
En wat is dat tegenwoordig met die Amerikaanse feestdagen die naar hier overwaaien. Toen ik een kind was, had ik nog nooit gehoord van Halloween. Tenzij in een film waar ik niet naar mocht kijken. Booeeee.. Halloween. Creepy. Pfff.
De enige feestdag op een jaar is mijn verjaardag. Elk jaar weer, want ik ben gelukkig, ik ben niet bang om ouder te worden. Ik zie de 40 naderen, maar dat kan me niet deren. Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb en ik weet dat ik élke dag mijn best doe om te genieten van elke seconde. 365 dagen... Dat zijn heel veel seconden om te genieten. Heel veel gelukkige momenten. Waarom dan angstig zijn bij de gedachte dat je oud wordt?
Zit ik effe te bloggen. Zit ik me effe druk te maken in bloggers met flikkerende flakkerende flogs en blogs. Zever kan ik verdragen. (des te meer des te beter). Zelfs een vreemde achtergrond lukt me nog.
Zal ik een Zelfhulpgroep oprichten voor Flikkerende Flakkerende Flogs? Zeker weten : Het ingangsexamen => Een kwartier kijken naar een Flikkerende Flakkerende backgrounds en dan Figuurtje per Figuurtje zien verschijnen. Zij die dit volhouden MOETEN lid worden van de ZFFF !
Een goedemorgen, beste mede-bloggers.
Net mooi boeketje bloemen gekregen van mijn lieve man. 
