Op zaterdag 9 december 2006 vertrokken Jürgen en Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador. Ze gingen er bij ECASSEF ontwikkelingswerk verrichten. Nu twee jaar later gaat Jürgen opnieuw maar dit keer samen met zijn echtgenote Daisy naar Ecuador. Ze gaan er op projectbezoek en daarna reizen ze verder naar Peru. Op deze weblog kan je hun belevenissen meevolgen.
06-05-2009
Mojanda Ecuador - Peru
Donderdag 30 april 2009 Het weer lijkt deze ochtend niet zo best, er hangen overal wolken. Toch gaan we het erop wagen om naar de lagunes van Mojanda te trekken. Om 9 uur staat onze persoonlijke chauffeur Patricio reeds klaar en na een rit van ongeveer een uur komen we aan op de ongeveer 4000m hoogte gelegen lagune van Mojanda. Het is adembenemend mooi: We beginnen aan onze wandeling en nog geen 15 ninuten later begint het reeds te regenen. Geen nood Patricio stelt voor om een stuk te wandelen en dan een stuk door te rijden zodat we ook de andere lagunes kunnen aanschouwen. Een stuk wandeling zorgde er toch voor dat we behoorlijk nat uit het avontuur kwamen maar daar zagen we geen erg in. Na een twee tal uur hadden we het voor bekeken en ging het richting Otavalo waar we voor de laatste keer een bezoek brachten. Nadien nog efkens bij Jean en Ria en dan was het afscheid nemen. Patricio bracht ons naar hotel Amazonas Inn voor ons laatste verblijf in Ecuador: Morgen is het richting Peru.
Vrijdag 1 mei 2009 Zonder problemen rond 16u30 in Lima geland: Een vriendelijke Peruvuaan die bij ons in het vliegtuig zat hielp ons een deftig hotel in het centrum van de stad zoeken. Na een korte verkenning van de stad vielen we uitgeput vroeg in slaap.
Zaterdag 2 mei 2009 Vandaag wat rondgekuierd in Lima. Tevens een nieuw valies gaan kopen want een van onze koffers heeft het begeven. 'S avonds 'cheviche' een soort rauwe vis met citroen gegeten. Daisy vond het totaal niet lekker. Ik zelf had er niet zoveel problemen mee maar zal er me toch geen tweede keer aan wagen en dat terwijl iedereen er vol lof over spreekt.
Zondag 3 mei 2009 Om 7u30 moesten we al paraat zijn om onze bus naar Paracas te nemen: Om 13u30 kwamen we daar aan en meteen hebben we onze verder reis gereserveerd. In Paracas hebben we in de namiddag het natuurreservaat bezocht, een heuse rit door de woestijn waar we allerlei fenomenen konden bewonderen: fosielen, prachtige rotsformaties langs de kust, rode zandstranden en boven ons hoofd vliegende gieren.
Maandag 4 mei 2009 Dit werd een drukke dag. Om 7 uur was het ontbijt gepland en on 8 uur reeds lag de boot te wachten die ons naar Islas balletas moest brengen. Op deze ongelooflijk mooie eilanden waren tienduizenden volgels te zien, o.a. pelikanen, gieren, pinguïns, flamingo's. ... Er waren massaal veel zeeleeuwen te zien en onderweg zijn we nog dolfijnen tegengekomen ook. Pas terug van deze prachtige trip hadden we nog welgeteld 15 minuten om onze bus naar Nazca te nemen. Nazca is gekend voor de myserieuze tekeningen die de mensen uit de Nazca cultuur daar hebben in de woestijn geteken. Deze zijn enkel uit de lucht te bewonderen en een uurtje na onze aankomst in Nazca hingen we reeds in een eenmotorig vliegtuigje boven de woenstijn te zweven om deze prachtige tekeningen te kunnen bewonderen. Terug aan land hebben we een gids ingehuurd om een oud kerkhof in de woestijn te bezoeken waar de mummies die daar gevonden zijn in openlucht te bewonderen zijn. Moe maar voldaan kwamen we rond 19 uur in Nazca aan waar we nog gegeten hebben en om 22u00 de nachtbus naar Arequipa genomen hebben:
Dinsdag 5 mei 2009 Deze ochtend om 7 uur in Arequipa aangekomen, een hotel gezocht en wat rondgekuierd en onze tweedaagse uitstap naar de Canyon de colca gepland voor morgen.
Het is zo ver:
Fien komt ons ophalen om ons naar Gent te brengen waar we de trein zullen nemen naar
Brussel Zuid om van daaruit met de TGV naar de luchthaven Charles de Gaulle te
reizen. Alles verliep vlot, het vliegtuig vertrok op tijd en een kleine elf uur
later landen we reeds in Quito. Om 19u00 plaatselijke tijd waren we reeds in
ons hotel.
Zondag 26 april
2009
Nauwelijks hadden
we ons ontbijt binnen of onze chauffeur die ons naar Gualsaqui moest brengen
was er al. Net op tijd om 8u00 s morgens en twee en een half uur later waren
we bij Jean en Ria. Het was een gelukkig weerzien. Jean hadden we meer dan een
jaar niet meer gezien, Ria daarentegen was vorige week nog in Belgiê en hadden
we tijdens de benefiet nog gezien. Koffers uitpakken en voor de rest van de dag
nog wat bijbabbelen en vroeg in bed. Ondertussen hadden we ook Tine, de
vrijwilligster die daar reeds 6 maanden verblijft, ontmoet.
Maandag 27 april
2009
Vandaag zijn we
samen met Jean en Ria op inspectie gegaan naar het schooltje van Moraspungo.
Ecassef heeft in het verleden reeds heel wat energie gestopt in dit schooltje.
Er werd rond milieu gewerkt, er zijn groentenbakken geplaatst zodat de school
samen met de ouders plantjes kunnen kweken om nadien dan uit te planten in hun
tuintjes. Een deel van de opbrengst mogen ze houden en het andere deel gaat
naar de schoolmaaltijden. Er werd een polyvalente ruimte gebouwd in bamboe die
zowel als eetruimte en als voor allerlei activiteiten wordt gebruikt. Er werd
ook een kippenproject opgestart en dat lijkt nu wat in het honderd te
lopen.Een eerste lading kippen werd
succesvol grootgebracht. Een deel ervan ging naar de schoolmaaltijden en een
ander deel werd verkocht. Dat leverde een mooie winst op. Na enkele weken en op
aandringen van Ecassef werd een tweede lading kippen aangekocht. De ouders
deden dit zelf en daar liep het mis, de kippen werden op 4 verschillende
plaatsen gekocht, waren van mindere kwaliteit en na enkele weken waren de
meesten ten gevolge van een ziekte gestorven. Het kippenproject ligt nu reeds
enkele maanden stil. Na nog de miserabele toiletten van de kinderen bezocht te
hebben was het tijd voor een vergadering met de directeur, leerkrachten, concierge
en de burgemeester van het dorp.
Het was een harde
vergadering. Ecassef dreigde ermee de samenwerking stop te zetten als een
heleboel problemen niet aangepakt werden (zo zijn er o.a. ook problemen met de
samenwerking met vrijwilligers. Leerkrachten hebben de neiging om de
vrijwilligers de lessen te laten geven en nadien er van onder te muizen: m.a.w.
ervan profiteren)
De school
beloofde uiteindelijk hun uiterste best te doen want ze geloven erin en hebben
de samenwerking en steun van Ecassef erg nodig. Over enkele maanden volgt er
een evaluatie waarna beslist zal worden of Ecassef al dan niet verder met hen
in zee gaat.
Vele andere
schooltjes staan immers te trappelen om met Ecassef samen te werken.
Daarna werd een
bezoek aan het schooltje van Gualsaqui gebracht en wat een verschil in positieve
zin kregen we daar te zien. Hier doen de school en de ouders blijkbaar alle
moeite om het de kinderen en de omgeving naar hun zin te maken. De kleuters
waren allemaal druk aan het knutselen onder de deskundige begeleiding van 3
opvoedsters. We zagen daar een perfect hygienische keuken een mooi
speelpleintje en een propere speelplaats; Ecassef is nog maar sedert vorig jaar
in samenwerking gegaan met deze 450 leerlingen tellende school en het is al
heel goed zichtbaar. Een hele geruststelling voor de mensen in Belgie die dit
schooltje steunen.
Nadien zijn Daisy
en ik nog met de bus naar het prachtige Otavalo afgezakt.
Dinsdag 28 april
2009
Deze morgen zijn we eerst en vooral naar Otavalo geweest. Ria moest er in de rij gaan staan om de elektriciteit te betalen. Dit is zo iedere maand opnieuw. Daarna zijn we met de bus naar Cotacathi doorgereisd. Cotacachi is vooral gekend voor zijn lederwaren. We konden het niet laten om enkele spulletjes te kopen. Ondertussen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens naar het thuisfront te bellen. daar verloopt blijkbaar alles goed. Na Cotacachi was het richting Peguche waar we iemand bezochten die dromenvangers maakte. We hebben er een bestelling gedaan om in België op ons standje te verkopen. De winst hiervan gaat integraal naar de projecten van Ecassef.
Woensdag 29 april
Deze nacht 2 keer moeten overgeven. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten.
Om 11u00 hadden we een afspraak met Rushitamo. We werden er als eregasten ontvangen. Ze demonstreerden ons hoe ze hun artisanale produkten maken, hoe ze met hun zelfgemaakt weefgetouw stoffen weefden en er werd gedanst en gezongen.
Om 1 uur werden we bij Dolores verwacht die voor ons een superlekkere maaltijd had klaargemaakt. Spijtig genoeg kon ik er maar even van proeven en dat heb ik nadien terug uitgekotst. In elk geval heb ik veel bewondering voor die mensen die ons in hun piepklein huisje ontvangen hebben. We moesten op het bed zitten om te eten. Het bed had geen matras, enkel een houten plank. Ik denk dat de meest westerlingen zouden bedanken om daar binnen te gaan, laat staan er te eten.
Nu zitten we in Otavalo. Daisy en Ria zijn naar de winkeltjes gaan snuisteren: Het is hier ook goed beginnen regenen. Tot nu hebben we het droog gehad.
'Mercado libre'
Ik kan de mensen van Oxfam Deinze en de ksa van Vinkt geruststellen: hun centjes zijn goed besteed. Met het geld dat ze o.a. van Oxfam en KSA Vinkt gekregen hebben hebben ze hier een prachtige marktplaats gebouwd. Foto's volgen later
Morgen zijn we van plan om naar de lagunes van Mojanda te gaan en in de late namiddag is het richting Quito. Vrijdag nemen we dan het vliegtuig richting Peru
Vrijdag 22 februari ging het richting Riobamba. Een rit van 6 uur werd ons gezegd, uiteindelijk werden het er 8. Op twee verschillende plaatsen in de bergen waren er stukken bergwand op de weg terechtgekomen en waren ze met man en macht aan het opruimen. In totaal stonden we twee uren stil. Plots riep de chauffeur dat we de passagiers voor Riobamba mochten uitstappen en stonden we met pak en zak op de panamericana. Gelukkig hadden we na 1 minuut al een taxi te pakken die ons naar het centrum en hotel bracht. We kwamen juist in een grote parade van de nationale politie terecht, een kleurrijke stoet van verklede mensen. Ons hotel was zeer centraal gelegen en iets verderop konden we prachtige foto's van de actieve vulkaan Tungurahua nemen die volledig zichtbaar was.
Het enige doel van ons verblijf in Riobamba was de hoogste vulkaan, de Chimboraza te bezoeken. Zaterdag namen we de taxi vanuit ons hotel en die bracht ons langs een prachtige weg naar de op 4800 meter gelegen berghut. Van daaruit konden we verder klimmen naar de hoger gelegen berghut op 5000 m. Het was een aangename belevenis om door de sneeuw naar boven te klimmen. We hadden geluk, het was helder weer en er was maar lichte sneeuwval. Enkele uren later keerden we moe maar voldaan terug naar ons hotel.
Zondag 24 februari namen we de bus richting Baños een prachtig stadje gelegen aan de voet van de vulkaan Tungurahua. We vonden er een aangenaam hotel Isla de Baños uitgebaat door een Duitser. De eerste dag hielden we het bij verkenning van de stad. De dag erop, maandag, hebben we een paardentocht gemaakt naar de voet van de vulkaan en daarna zijn we lekker gaan relaxen in de thermale baden 'el salado'. Dinsdag hebben we mountainbike gehuurd en hebben we de route van de watervallen afgefietst. Een hele prestatie voor twee mensen met een slechte conditie. Het was lastig maar we hebben er van genoten. Achteraf werd alles goedgemaakt met een relaxerende massage.
Woensdag 27 februari: deze morgen zijn we de plaatselijke zoo gaan bezoeken. Het is een kleine zoo met alleen inheemse dieren. Mooi, maar toch het ik er moeite mee dat deze dieren in gevangenschap moeten leven. Straks gaan we nog een tochtje maken met de quad en daarna gaan we opnieuw relaxen in de thermale baden.
Zo langzaam aan komt het einde van ons vakantie in zicht. Morgen vertrekken we naar Quito. We hebben er nog een afspraak met Ria van Ecassef die ons nog allerlei spullen wil meegeven om in Belgie aan de man te brengen ten voordele van Ecassef. Vrijdag zit onze vakantie erop en nemen we ons vliegtuig huiswaarts
Gisteren, woensdag, zijn we naar Incapirca geweest. Incapirca is een oude ruïne van in de Incatijd. Het bezoek loonde zeker de moeite. Een gids zorgde voor de nodige boeiende uitleg en het bezoek werd afgesloten met een flinke wandeling naar het hoofd van de Inca. Dat is een reusachtige rots in de vorm van een hoofd. Niemand weet hoe het onstaan is maar het is toch wel heel toevallig dat het zich zo dichtbij de Incanederzetting bevindt.
Vandaag zijn we de dag begonnen met een aangename wandeling langs de rivier Tomebamba en een bezoek aan het museum van zuid-amerikaanse kunst. Daarna ging het verder stadinwaarts en opnieuw was de verleiding te groot om aan de vele mooie souverniers te weerstaan.
Wat opvalt is dat Cuenca een rijke stad is, volgens onze hoteleigenaar is het zelfs de rijkste stad van Ecuador. Je vindt hier ongeveer geen armoede. De huizen zijn mooi en groot en er is voldoende werkgelegenheid. Er is hier zelfs een tekort aan arbeiders. Arbeiders die uit andere streken komen afgezakt willen hier niet blijven werken omdat het leven in Cuenca te duur is. Het weer valt hier best mee. Aan de kust daarentegen hebben ze nog steeds met zware overstromingen te maken en duizenden mensen zijn dakloos. De regering heeft hier de noodtoestand ingeroepen.
Na twee dagen genieten van zon, zee, strand en zwembad van ons hotel in Puerto Lopez zijn we maandag vertrokken richting Cuenca. Normaal gezien gingen we nog Isla de la plata bezoeken maar door het plots opkomende slechte weer is dit helaas niet kunnen doorgaan.
In normale omstandigheden hadden we om 20u30 in Cuenca moeten aankomen maar door de weergoden is het toch even anders verlopen. Ganse gebieden in het binnenland zijn onder water gelopen, wegen en bruggen zijn tijdelijk afgesloten. Overal zie je ondergelopen huizen. Mensen en dieren die driekwart in het water staan. Echt ellendige toestanden voor mensen die eigenlijk al heel arm zijn en in zeer moeilijke omstandigheden moeten leven. Velen hebben aan de rand van de straten met plastiek een geimproviseerde tent gemaakt. Daar wonen ze nu in met hun vele kinderen en huisdieren misschien nog voor vele weken. Uiteindelijk kwamen we om 00u30 in Cuenca aan.
Vandaag dinsdag 19 februari gaan we rustig de stad verkennen. Voor morgen staat er een gegitst bezoek aan het nationaal park met zijn vele lagunas op het programma en overmorgen een bezoek aan oude incaruines hier in de buurt (90 km)
Zondag 10 februari Deze morgen zijn we samen met de Thai Kwan leraar meegereden naar Otavalo. Gewoon om er nog even uit te zijn voor dat het feest begon in de namiddag voor Jean zijn verjaardag: Om 13u30 kwamen de eerste indigenas er al aan. Jean moest binnenblijven en ondertussen begonnen ze de patio te versieren met slingers en balonnen. Ze hadden taart, drank en hapjes meegebracht. Toen alles klaar was en Jean nog een plaatselijk indigenapak aangemeten kreeg kon het feest beginnen. Jean kreeg enkele lofwoorden en cadeautjes en daarna was het smullen. Er was op het eind ook nog voor eten gezorgd. Ze hadden gewoon enkele doeken met aardappelen en rijst meegebracht en kiepten alles zomaar op tafel. Ria had borden voorzien want anders moesten we het nog van de tafel eten ook. Rond een uur of 5 was het feest voorbij en iedereen tevreden naar huis. Voor Jean was dit een hele eer, dit betekent immers dat hij aanvaard wordt door de indigenagemeenschap. Enkele jaren terug was het nog even anders.
Maandag 11 februari Vandaag zijn we 25 jaar gehuwd en is het Jean zijn verjaardag. Na de gebruikelijke gelukwensen en het ontbijt werden we afgehaald om samen met Ria het El Quinde project te bezoeken. Dit is een project in het nevelwoud waar als alternatief voor het kappen van de bomen een forelkwekerij is aangelegd die op termijn moet zorgen voor inkomens voor de plaatselijke bevolking. Het was een helse rit er naartoe langs een zeer slechte weg maar met een fantastisch uitzicht op de bergen. De forelkwekerij is eveneens gelegen in een pracht van een locatie. De eerste lading visjes is aan het groeien en over enkele maanden kunnen ze verkocht worden. Ondertussen bleek er onenigheid tussen de leden van de associatie ontstaan te zijn en gelukkig kon Ria de plooien gladstrijken en kan het project verder zijn gang gaan. Eens te meer leek dit voor ons een bewijs dat ontwikkelingsamenwerking niet altijd zo evident is. Een helse rit terug huiswaarts en in de late namiddag kwamen we moe maar tevreden terug thuis. 's Avonds werden we nog vergast op een superlekkere maaltijd geprepareerd door Jean.
Dinsdag 12 februari Vandaag staat Mindo op het programma en dit betekent dan ook afscheid nemen van Jean en Ria. Alhoewel, Ria zien we normaal gezien nog in Cuenca waar zij een groep Nederlandse toeristen gaat begeleiden. Om 8u30 uur kwam de taxi ons halen en wat later waren we reeds met de bus op weg naar Quito en na nog een overstap kwamen we om 13u00 reeds in Mingo aan: Een totaal contrast met waar we vandaan kwamen. Hier zitten we in het nevelwoud. Rond 15u00 begon het dan ook te regenen en stopte het niet meer tot de volgende ochtend. Dit hield ons niet tegen om te gaan wandelen en de hoteleigenaar was zo vriendelijk om ons met de auto het een en het ander te laten zien. 's Avonds werden we nog aangesproken door een vrouw die instond voor de praktische opleiding van Eco-natuurgidsen en die vroeg of we bereid waren om ons de dag erop te laten begeleiden door 2 studenten voor een of ander uitstap. Natuurlijk waren we akkoord:
Woensdag 13 februari Om 9 uur waren onze gidsen reeds present: Hilda een jonge dame van 20 en Jog een jongeman van 19 waren onze gidsen voor de wandeling naar de vlindertuin, zo een twee kilometer verder buiten het dorp. De vlindertuin, een van de drie in de streek, was mooi maar eigenlijk een beetje klein. Toch maar blij dat we het gedaan hebben: We hebben immers enkele mooie exemplaren kunnen bewonderen: Om 12 uur namen we afscheid van onze gidsen en om 1 uur moesten we reeds onze bus nemen naar onze volgende afspraak in Puerto Quito. Cabaños de Rio, onze verblijfplaats, was een superaangename verrassing: Het leek alsof we in klein paradijs terechtkwamen in de jungle. We werden daar echt goed ontvangen, kregen er een drankje aangeboden en een uurtje later mochten we al deelnemen aan een cursus chocolade maken. Vertrekkende van de cacaoplant, over het drogen, bakken en pellen van de bonen gingen we over naar het maken van cacaopoeder en dit samen met vloeibare suiker werd tot een geheel in een pan aangemaakt tot chocolade, die we dan samen met een banaan erbij mochten opeten. Gewoon heerlijk. 3s Avonds nog een heerlijk barbecue en even later moe maar tevreden naar bed.
Donderdag 14 februari Na een heerlijk ontbijt stond om 9u30 Clever, onze gids deze voormiddag, klaar om ons bij een tocht naar een waterval te begeleiden. Na zo een klein uurtje wandelen bereikten we ons doel en konden we van een heerlijk zwempartijtje genieten in de bijhorende lagune. Bij onze terugkomst werden we nog getrakteerd op een heerlijk glas sap van caña (suikerriet) met lemon. Het suikerrietsap moesten we wel eerst zelf nog persen met een reuzepersrad. Heerlijk. Na het middagmaal ging het richting orchideëntuin. Deze tocht werd echter vroegtijdig afgesloten wegens plots opkomende regen. Na het avondeten was er nog een cursus sieraden vervaardigen: Uit in ringetjes gezaagde palmnoten moesten we ringen maken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. De ring moest over de vinger kunnen en onze begeleider Clever was zeer streng wat de afwerking betrof. Ik denk dat we toch een uur bezig waren om enkele ringen af te werken: Als je dan weet dat op de markt in Otaval zo een ring maar maximum 1 dollar kost, dan weet je dat er nog heel wat werk aan de winkel is om een eerlijke handel op poten te krijgen.
Vrijdag 15 februari Gedaan met de verwenpartij. Vandaag vertrekken we richting Puerto Lopez. We vertrokken om 9 uur met de bus naar Sankta Domingo de Colorades en om 11 uur stapten we ginder over op een bus die ons rechtstreeks naar onze bestemming zou brengen. Om 19u00 gingen we aankomen, het werd uiteindelijk 21u00:
Zo een busrit is een heuse onderneming langs goeie, maar ook langs superslechte wegen: Op een bepaald moment reden we gedurende meer dan 2 uren door een overstroomd gebied. Gelukkig zijn de mensen daarop voorzien en staan de huizen op palen. Op een bepaald moment moest de bus gewoon door het water rijden. Er zaten 2 canadese jongeren op de bus en toen ze wilden afstappen bleek dat een van hen zijn handbagage gestolen was met zijn geld, creditcard en paspoort in. Wat een ellende, ze spreken geen woord Spaans.
Gelukkig was ons hotel vlak bij de bushalte en konden we snel een verfrissende douche nemen.
Zaterdag 16 februari
Vandaag eens sedert lang eens uitgeslapen tot 9 uur. We hebben zopas onze was bij een oud vrouwtje gebracht en een wandeling langs het strand gemaakt. Deze namiddag gaan we enkel nog naar de aankomst van de vissersboten kijken en voor de rest wat uitpuffen
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. We spraken af dat de taxi ons 3 uur later zou komen ophalen en maakten ondertussen een prachtige wandeling langs het meer. Daarna keerden we terug naar Cotacachi dat vooral gekend is voor de vele lederbedrijfjes. We konden natuurlijk de verleiding niet weerstaan en hebben enkele mooie spullen gekocht. Daarna ging het huiswaarts waar we nog genoten van een heerlijke maaltijd en een lange babbel met Jean en Ria.
Vrijdag stonden Natabuela en Ibarra op het programma. In Natabuela was het dat ik gedurende 7 weken als vrijwilliger gewerkt had en ik was toch eens benieuwd hoe het er aan toeging. Onderweg langs de invalswegen kwamen we reeds de borden tegen die we ontworpen hadden om de mensen te waarschuwen dat we in een proper, gezond en groen dorp binnenkomen. Casa de la vida is ondertussen in gebruik genomen door de plaatselijke scoutsvereniging die dank zij Thomas en Jasmien deze zomer opgericht werd. Het jongerenterras dat door Deinze betaald werd ligt er ook prachtig bij. Daarna zijn we nog even Patricia (waar we gedurende die 7 weken gelogeerd hebben) langsgegaan en daarna richting Ibarra. Ibarra is de hoofdstad van de provincie Imbaburra. Het is een druk stadje dat niet echt door toeristen bezocht word. We hebben de indruk dat de mensen er echt arm zijn. Iedereen probeert er op straat vanalles en nog wat te verkopen. Er is een overaanbod en bijna niemand verkoopt voldoende om er te kunnen van leven. De stad is enorm vervuild door de uitlaatgassen van het verkeer.
Vandaag zaterdag stond Otavalo op het programma maar eerst heb ik (Jürgen) nog even meegetraind met de Thai kwanles die aan de indigenavrouwen door Ecassef wordt aangeboden. De lessenreeks is er gekomen omdat onlangs een vrouw door enkele mannen geweldadig verkracht werd. Deze opleiding leert de vrouwen enkele technieken om zich enigszins te verdedigen tegen eventuele verkrachters. Verkrachting is een veel voorkomende plaag in Ecuador waar de vrouw als minderwaardig beschouwd wordt. Mijn tegenstander was Jean en ik heb er een zere rug en koppijn aan overgehouden. Daarna ging het richting Otavalo waar op zaterdag een grote artisanale markt doorgaat. Ook hier konden we niet weerstaan om ons van de nodige souverniers te voorzien.
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was. Rond 15u00 kwamen we uiteindelijk bij Jean en Ria aan: Voor Daisy een aangename kennismaking en voor mij een gelukkig weerzien.
Dinsdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn samen met 2 kinderen van Fabiola, de huishoudster van Jean en Ria, gaan wandelen in de bergen richting thermale baden. Een zeer aangename wandeling in een prachtige omgeving. De thermale baden worden enkel door de plaatselijke inwoners bezocht en wij waren dus de enige buitenstaanders. Spontaan kwamen er verscheidene mensen met ons praten. Een aangename ervaring, De rest van de dag hebben we al lezend en pratend doorgebracht en afgesloten met een fles heerlijke door Ecassef vervaardigde mangowijn.
Vandaag woensdag zijn we het schooltje van Moraspungo gaan bezoeken. Hier waren de inspanningen van Ecassef en de vrijwilliges goed merkbaar. Sedert vorig jaar is er een overdekte eet- polyvalente ruimte bijgekomen, is de school verfraaid met talrijke reuze plantenbakken, wordt er een groententuin aangelegd en een kippen- en cuyekwekerij opgestart: Dit alles in samenwerking van vrijwilligers, ouders, leerkrachten en kinderen. Het kinderdagverblijf waar ik vorig jaar nog zo van onder de indruk was is er stukken op vooruit gegaan.: de hangmat-kinderbedjes zijn er nu vervangen door echte kinderbedjes en de lokalen zijn opgefrist en versierd. Verder bezochten we nog de projecten van Rushitamo. Rushitamo is een associatie die artisanale produkten vervaardigden om tegen een fairprijs te verkopen. Ook hier is heel wat veranderd. Zij hebben een gebouw uit bamboe vervaardigd waarin zij kunnen werken en toeristen ontvangen. Op die manier hebben zij al heel wat meer inkomsten verworven en kan dit op termijn dit uitgroeien tot een volwaardige bron van inkomsten voor de families van de Rushitamoleden.
Deze morgen was er een explosie te horen. Van de mensen in de omgeving hoorden we dat de vulkaan bij Baños zou uitgebarsten zijn. Op het nieuws hoorden we dat het niet zo was, maar dat het momenteel een zeer kritiek moment is. Enkele dorpen zijn al geëvacueerd en de eerstkomende uren zullen uitwijzen of het erger wordt of het weer zal normalizeren: Laten we hopen dat alles rustig blijft, in eerste instantie voor de mensen terplaatse en ten tweede voor ons want Baños staat op ons programma. Indien het gevaar blijft zullen we onze plannen zeker wijzigen.
Morgen gaan we richting Cotacachi, maar daarover meer in een volgend verslag.
Een jaar na onze terugkomst uit Ecuador zijn Daisy en ik hier terug in dit prachtige zuid-amerikaanse land aangekomen.
De vlucht is, mits de nodige vertragingen, goed verlopen. Zaterdagnamiddag om 17u25 plaatselijke tijd zijn we veilig geland. Maar daarna begon het fout te lopen. Nadat we enkele honderden koffers hadden zien passeren bleek dat de onze er uiteindelijk niet bij was: Alles netjes gaan aangeven en dan richting hotel: Hotel Amazona Inn.
Eerst en vooral een verkwikkende douche gepakt en daarna onze zelfde kleren terug aangetrokken. Aangezien Quito tussen de bergen ligt is het er 's nachts erg koud en moesten we dan nog eens met diezelfde kleren aanslapen. Chauffage dat kennen ze daar niet.
Na een onrustige nacht waren we al vroeg uit de veren en na het ontbijt zijn we richting 'oud koloniaal centrum' gestapt. Het oude centrum is een overblijfsel van de spaanse bezetting en is het bezoeken waard. We hadden enorm geluk om de carnavalsoptocht door het centrum te mogen meemaken. Honderden mensen, vooral veel kinderen en ouderen gingen verkleed al dansend en zingend, begeleid door eenzelfde monotone muziek, door de straten. Moe maar voldaan keerden we met de trolleybus terug naar ons hotel.
Tegen de avond zijn we dan terug naar de luchthaven gegaan om te gaan kijken of onze koffers er dit maal bij gingen zijn: En ja, ze waren terecht: Richting hotel, een douche en dan verse kleren aan. Mens wat zijn wij toch verwend in onze westese maatschappij.
Vandaag is het maandag en straks om 10u15 komt een taxi ons afhalen en brengt ons naar Otavalo, vanwaar we dan verder doorreizen naar Gualsaqui waar Jean en Ria wonen. Vandaar uit hopen we dan enkele van de projecten van Ecassef te bezoeken om met onze eigen ogen te kunnen constateren of onze inspanningen hier in België om hen te steunen daadwerkelijk iets opleveren.
Vele groetjes en tot ons volgend verslag Jürgen en Daisy
We zijn nu aan het einde van 2007 en we mogen terugblikken op een succesvol jaar.
Dank zij de steun van vele mensen kan Ecassef de noodlijdende bevolking in Ecuador verder blijven helpen.
Wij danken in het bijzonder al de mensen die een verjaardagskalender kochten, al diegenen die een vrijwillige bijdrage stortten, stad Deinze, het comité van de vijftigers van Deinze, Oxfam Zulte, de aanwezigen op de voorstelling te Deinze, ...
Maar ook buiten de grenzen van Deinze zitten de mensen van de vriendenkring niet stil. Ook zij zorgen voor de nodige inkomsten via o.a. verkrijgen van subsidies van de provincie West- Vlaanderen en de plaatselijke overheden, de inzet van de kinderen van verschillende lagere scholen, verkoop van kalenders en artisania, organiseren van inleefreizen, deelname aan kerstmarkten, ...
Ook in 2008 zal er nood zijn aan nieuwe inkomsten om de vele projecten te kunnen blijven financieren, denken we o.a. aan de hulp aan de schooltjes van Moraspungo, San Clemente en Natabuela en aan het adoptieplan waarmee mensen van bij ons de opleiding van de armste kinderen helpen betalen. Meer informatie omtrent de projecten vind je op de website en de weblog van Ecassef. De link er naar kan je in de rechterkolom van deze site terug vinden. Je vind er trouwens ook alle informatie over hoe je Ecassef kan steunen en hoe je aan een fiscaal attest kunt geraken voor die steun.
Om zeker te zijn dat alle inspanningen van bij ons goed benut worden gaan Daisy en ik in februari de toestand ter plaatse gaan bekijken. Meer informatie en een verslag van ons verblijf ter plaatse kan je binnenkort op deze weblog terugvinden.
Vooreerst wil ik iedereen bedanken die vorige donderdagavond naar onze infoavond geweest is. Het was een waar succes. Meer dan 90 geïnteresseerden kwamen opdagen. Dit doet deugd en geeft ons de moed om door te zetten.
Nu zou ik graag wat reclame maken voor onze verjaardagskalender. Na maanden van intense voorbereiding en zwoegen in de drukkerij (ja, we hebben hem zelf helpen vervaardigen) is de verjaardagskalender van Ecassef klaar. Dank zij onze inspanningen kunnen wij deze kalender aanbieden aan de prijs van slecht 5 euro. De opbrengst van deze verkoop gaat integraal naar de Ecassef foundation die deze steun hard nodig heeft voor de uitvoering van hun projecten.
Een verjaardagskalender is tijdloos en is ideaal als geschenk.
U kunt deze kalender op 2 verschillende manieren verkrijgen: 1) U komt deze persoonlijk bij mij thuis in Vinkt afhalen mits voorafgaande afspraak 2) U bestelt deze kalender telefonisch (09/386.85.01) of per e-mail (jurgendhuyvetter@telenet.be) en stort 5 euro + 2 euro verzendingskosten naar rekening 063-1389592-05
Alvast bedankt! Namens de Ecassef Foundation Jürgen
Eind vorig jaar ben ik samen met mijn dochter Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador geweest om er voor de organisatie Ecassef vrijwilligerswerk te verrichten.
Eigenlijk ben ik toevallig met Ecassef in aanraking gekomen terwijl ik aan het surfen was op het internet. Wat me vooral boeide was de kleinschaligheid en het soort projecten die de organisatie steunt en dit was dan ook de aanleiding om contact op te nemen met Nick Verhelle, die hier in België verantwoordelijk is voor de aanwerving en screening van de vrijwilligers. Algauw kwam ik in contact met Jean en Ria, de stichters van Ecassef en enkele weken later hakte ik de knoop door en kon de voorbereiding beginnen. Ondertussen was ook Fien dermate geïnteresseerd geraakt en wou ze me graag vergezellen. Zo gezegd zo gedaan en een half jaar later was het zover.
De eerste drie dagen na onze aankomst verbleven we in Gualsaqui bij Jean en Ria, waar we wat konden aanpassen aan het klimaat en de hoogte. We verbleven immers op een hoogte tussen de 2500 en de 3000m. Tijdens die drie dagen hebben we veel gepraat over de verschillende projecten van Ecassef, de manier van leven in Ecuador, de staatsstructuur, het milieu, . Eigenlijk een heleboel achtergrondinformatie die zeer nuttig was om weten vooraleer aan de slag te kunnen gaan.
De vierde dag verhuisden we dan van Gualsaqui naar Natabuela. Eerst mochten we nog een evaluatievergadering bij de Junta Paroquial meemaken over een milieuproject en daarna was het richting gastgezin. Het is de bedoeling dat de vrijwilligers tijdens hun verblijf in een gastgezin verblijven. Het gastgezin zorgt voor slaapplaats, ontbijt en avondmaal. Het middagmaal wordt voor alle vrijwilligers samen door Noemi bereid. Het is een ideale gelegenheid om de andere vrijwilligers te leren kennen en ideeën en ervaringen uit te wisselen. Noemi is ook de verantwoordelijke voor de vrijwilligers in Natabuela en ziet er op toe dat alles vlot verloopt.
Ria had ons een lijst meegegeven met wat er van ons verwacht werd. Mij werd gevraagd om enkele dagen met Jésus Tobar, de leider van het dorp mee op te trekken en hem vooral te observeren. Dat was op zijn eigen verzoek. Ik zelf werk als ambtenaar bij de dienst Welzijn te Deinze en hij wou weten wat mijn visie van zijn aanpak was en hoe hij in de toekomst meer rekening zou kunnen houden met de wensen van de inwoners. Jesus is in tegenstelling dan veel andere leiders een vooruitstrevend man. Hij wil van Natabuela een modeldorp maken waar het gezond leven is, waar de mensen inspraak hebben en kansen krijgen om zich te ontplooien. In Ecassef heeft hij hier een ideale partner gevonden.
Aan Fien werd gevraagd om 2 dagen in de week mee te helpen in het plaatselijk kleuterschooltje en 3 dagen samen met Elise, een stagiaire maatschappelijk werk aan de hogeschool Gent, in de schooltjes van Moraspungo en Natabuela les te geven rond kinderrechten en de wereld.
Het grootste deel van mijn tijd, na de observatieperiode, heb ik in het Casa Cultural gewerkt. Het Casa Cultural is een gemeenschapshuis dat door een kloosterorde aan Natabuela geschonken werd en door Ecassef gerestaureerd wordt. Het zit nu in de eindfase en we hopen dat het de komende maanden beschikbaar zal zijn voor de bevolking. De bedoeling is om het open te stellen voor o.a. tentoonstellingen, workshops, vergaderingen, voordrachten, om het te gebruiken voor de vakantiewerking, enz . Verder heb ik er nog, in het kader van de participatie van de bevolking, een enquête opgesteld en heb er samen met Elise en Fien gedurende twee dagen per week de speelpleinwerking verzorgd.
We hebben er ook de kans gekregen om even voor kerstdag het schooltje van San Clemente te bezoeken. We waren er ter gelegenheid van de paso de niño. De paso del niño is een feest voor de kinderen ivm de komst van kindeke Jesus. Op die dag krijgen alle kinderen snoep, maar in San Clemente is men zo arm dat er dit jaar geen snoep voorzien was. Gelukkig hebben de mensen van Ecassef dan maar gezorgd om voor elk kind een zak snoep en een zak fruit te geven. En het was een feest, want er was voldoende eten om alle kinderen en hun ouders twee schotels te geven: kippensoep en hornado; dit is een typisch streekgerecht met varkensvlees (24 uur bereid in een oven), aardappelen, mote (witte maïssoort), en een slaatje van tomaat en ajuin.. Het schooltje van San Clemente was het eerste project van Ecassef. Toen Jean en Ria er enkele jaren terug voor het eerst mee in contact kwamen, waren bijna alle kinderen er ondervoed en verkeerden ze in slechte gezondheid. Dank zij de steun van Ecassef, en enkele scholen in België krijgen de kinderen nu voldoende te eten en werd het niveau van het onderwijs opgekrikt, dit door de aankoop van didactisch materiaal en goeie schoolboeken en schoolgerief.
Uiteindelijk is ons verblijf ietwat in mineur geëindigd. Fien heeft er een tyfusbesmetting opgelopen en heeft de laatste week erg ziek in bed moeten blijven. Maar gelukkig is ze goed hersteld, dank zij de goede zorgen van Patricia, de vrouw van ons gastgezin, en konden we eind januari gezond en wel huiswaarts keren.
Het was een aangename en leerrijke ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
Jean en Ria zijn twee zeer gemotiveerde mensen, die 7 dagen op 7 bezig zijn en dat is zeer aanstekelijk. Ik heb me ondertussen geëngageerd om hier in België me verder in te zetten voor de organisatie.
Wie een uitgebreider verslag met foto's wenst, wordt vriendelijk uitgenodigd naar de voorstelling van de Ecassef foundation en het verslag van ons verblijf op donderdag 27 september in de kelder van de bibliotheek te Deinze (naast het stadhuis) om 20.00. De inkom bedraagt 5 euro, drankje en attentie inbegrepen. Kinderen tot en met 12 jaar betalen 2 euro. De opbrengst gaat integraal naar de Ecassef foundation. Gelieve vooraf in te schrijven door te mailen naar: jurgendhuyvetter@telenet.be of te bellen naar 09/386.85.01.
Wie Ecassef wil steunen kan daarvoor een fiscaal attest krijgen, maar enkel bedragen vanaf 30 euro komen in aanmerking.
Gelden mogen overgemaakt worden op rekeningnummer 435-8034101-59 van DMOS-COMIDE, Leopold II laan 195, 1080 Brussel, met als mededeling: "B646 Progreso para Imbabura y Manabi - Ecuador - attest aub".
Wie een maandelijkse bijdrage stort van minder dan 30 Euro, maar op jaarbasis wel aan dit bedrag komt, kan ook een fiscaal attest krijgen voor het totaal bedrag. Je kan de Ecassefprojecten ook blijven steunen op de oude manier, nl door te storten op de KBC rekening van E.C.A.S.S.E.F. 469-5400501-71 met vermelding lidgeld 2007 of steun voor Ecassef of adoptieplan, of ... Dan krijg je geen fiscaal attest. In beide gevallen kan je een mailtje naar info@ecassef.net sturen met de uitleg waarvoor de steun dient en dan zorgen wij ervoor dat het geld in de juiste kas terecht komt.
Wens je meer over Ecassef te weten te komen of voel je je geroepen om zelf vrijwilligerswerk te verrichten, surf dan naar http://www.ecassef.net
We zijn nu zo ongeveer een zes maanden terug uit Ecuador. Uit het oog maar nog niet vergeten. Ik (Jürgen) ben ondertussen lid van de vriendenkring geworden en probeer me langs die weg verder in te zetten voor de organisatie. Ons grootste taak bestaat erin om fondsen te werven zodat de projecten ter plaatse kunnen verder gezet of uitgebreid worden. Dat lukt ons aardig maar blijft een moeilijke taak. We proberen subsidies te verkrijgen bij verschillende gemeenten en provincies, we verkopen artisania, kalenders, houden voordrachten en proberen leden te werven. Binnenkort geven we een voorstelling van de organisatie + een verslag van ons verblijf in Ecuador in Deinze en dit op donderdag 27 september om 20.00 uur in de kelder van de bibliotheek te Deinze. De inkom bedraagt 5 euro, drankje en attentie inbegrepen. Kinderen tot en met 12 jaar betalen slechts 2 euro. De opbrengst gaat volledig naar de Ecassef foundation. Er zal een verkoopstandje staan met artisanale produkten uit Ecuador. De folder kan je via deze link downloaden: http://www.ecassef.net/Vriendenkring/folder.pdf We rekenen op een grote opkomst. Gelieve vooraf in te schrijven door te telefoneren naar 09/386.85.01 of mail naar: jurgendhuyvetter@telenet.be
Op donderdag 25 januari was Fien gelukkig genoeg hersteld om de terugreis te kunnen aanvatten. Om 14u30 precies kwam een taxi ons afhalen om ons naar Quito te brengen. Daar werden we verwacht bij Esther waar we onze laatste nacht gingen doorbrengen in Ecuador. Om 4 uur vrijdagochtend kwam een taxi ons daar oppikken om naar de luchthaven te vertrekken. Ons vliegtuig vertrok om 6u30 richting Bogota in Colombië. Vandaar ging het richting Caracas in Venuzuela en na daar 6 uur gewacht te hebben vertrokken we om 17u30 plaatselijke tijd richting Parijs. Om 8u. in de ochtend kwamen we uiteindelijk in Parijs aan en om 10u45 namen we de Thalys richting Brussel-Zuid waar Daisy en Johan ons ongeduldig stonden op te wachten. Dan nog enkel een trein richting Deinze en na een reis van 28 uur zijn we uiteindelijk doodop thuisgekomen.
Al bij al is het een zeer aangename belevenis geweest, zowel op gebied van vrijwilligerswerk als op gebied van ontspanning. Het is zeker voor herhaling vatbaar, maar of het ooit nog zo ver zal komen is een andere vraag.
Ik wil nogmaals alle mensen bedanken die de organisatie Ecassef op de een of andere manier gesteund hebben, hetzij door aankoop van een kalender, door financiële giften of door het leveren van bruikbaar materiaal voor de bevolking. Ik wil tenslotte ook iedereen bedanken voor de morele steun, zowel aan Fien en mij als aan de thuisblijvers.
Maandag was Fien nog
steeds herstellende van haar ziekte. Trouwens de kans is klein dat ze nog
verder kan deelnemen aan de werking. Ze is immers voor de rest van ons verblijf
rust voorgeschreven. Ik ben in devoormiddag naar Jean en Ria geweest om er wat
bij te springen bij de massas administratie die daar ligt te wachten op betere
tijden. Dinsdag ben ik voor
de laatste keer naar Casa Cultural geweest om er samen met Manuel de laatste
schilderwerken te verrichten. Deze keer waren de deuren aan bod. Woensdag ben ik
opnieuw naar Jean en Ria getrokken om er gegevens te verzamelen. Het is de
bedoeling dat ik in België aan een aanvraag werk om de giften aan ECASSEF
aftrekbaar van de belastingen te maken. Verder moet er ook nog een
jongerenenquête en een PowerPoint presentatie gemaakt worden. Donderdag wordt het
een dagje valiezen pakken en afscheid nemen en in de namiddag vertrekken we
richting Quito, om er dan vrijdagmorgen om 6.30u het vliegtuig richting
huiswaarts te nemen.
Vrijdag 22 februari ging het richting Riobamba. Een rit van 6 uur werd ons gezegd, uiteindelijk werden het er 8.
We zijn hier reeds voor de derde dag in Cuenca.
Na twee dagen genieten van zon, zee, strand en zwembad van ons hotel in Puerto Lopez zijn we maandag vertrokken richting Cuenca. Normaal gezien gingen we nog Isla de la plata bezoeken maar door het plots opkomende slechte weer is dit helaas niet kunnen doorgaan.
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. 
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was.
