Op zaterdag 9 december 2006 vertrokken Jürgen en Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador. Ze gingen er bij ECASSEF ontwikkelingswerk verrichten. Nu twee jaar later gaat Jürgen opnieuw maar dit keer samen met zijn echtgenote Daisy naar Ecuador. Ze gaan er op projectbezoek en daarna reizen ze verder naar Peru. Op deze weblog kan je hun belevenissen meevolgen.
09-02-2008
Hola
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. We spraken af dat de taxi ons 3 uur later zou komen ophalen en maakten ondertussen een prachtige wandeling langs het meer. Daarna keerden we terug naar Cotacachi dat vooral gekend is voor de vele lederbedrijfjes. We konden natuurlijk de verleiding niet weerstaan en hebben enkele mooie spullen gekocht. Daarna ging het huiswaarts waar we nog genoten van een heerlijke maaltijd en een lange babbel met Jean en Ria.
Vrijdag stonden Natabuela en Ibarra op het programma. In Natabuela was het dat ik gedurende 7 weken als vrijwilliger gewerkt had en ik was toch eens benieuwd hoe het er aan toeging. Onderweg langs de invalswegen kwamen we reeds de borden tegen die we ontworpen hadden om de mensen te waarschuwen dat we in een proper, gezond en groen dorp binnenkomen. Casa de la vida is ondertussen in gebruik genomen door de plaatselijke scoutsvereniging die dank zij Thomas en Jasmien deze zomer opgericht werd. Het jongerenterras dat door Deinze betaald werd ligt er ook prachtig bij. Daarna zijn we nog even Patricia (waar we gedurende die 7 weken gelogeerd hebben) langsgegaan en daarna richting Ibarra. Ibarra is de hoofdstad van de provincie Imbaburra. Het is een druk stadje dat niet echt door toeristen bezocht word. We hebben de indruk dat de mensen er echt arm zijn. Iedereen probeert er op straat vanalles en nog wat te verkopen. Er is een overaanbod en bijna niemand verkoopt voldoende om er te kunnen van leven. De stad is enorm vervuild door de uitlaatgassen van het verkeer.
Vandaag zaterdag stond Otavalo op het programma maar eerst heb ik (Jürgen) nog even meegetraind met de Thai kwanles die aan de indigenavrouwen door Ecassef wordt aangeboden. De lessenreeks is er gekomen omdat onlangs een vrouw door enkele mannen geweldadig verkracht werd. Deze opleiding leert de vrouwen enkele technieken om zich enigszins te verdedigen tegen eventuele verkrachters. Verkrachting is een veel voorkomende plaag in Ecuador waar de vrouw als minderwaardig beschouwd wordt. Mijn tegenstander was Jean en ik heb er een zere rug en koppijn aan overgehouden. Daarna ging het richting Otavalo waar op zaterdag een grote artisanale markt doorgaat. Ook hier konden we niet weerstaan om ons van de nodige souverniers te voorzien.
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was. Rond 15u00 kwamen we uiteindelijk bij Jean en Ria aan: Voor Daisy een aangename kennismaking en voor mij een gelukkig weerzien.
Dinsdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn samen met 2 kinderen van Fabiola, de huishoudster van Jean en Ria, gaan wandelen in de bergen richting thermale baden. Een zeer aangename wandeling in een prachtige omgeving. De thermale baden worden enkel door de plaatselijke inwoners bezocht en wij waren dus de enige buitenstaanders. Spontaan kwamen er verscheidene mensen met ons praten. Een aangename ervaring, De rest van de dag hebben we al lezend en pratend doorgebracht en afgesloten met een fles heerlijke door Ecassef vervaardigde mangowijn.
Vandaag woensdag zijn we het schooltje van Moraspungo gaan bezoeken. Hier waren de inspanningen van Ecassef en de vrijwilliges goed merkbaar. Sedert vorig jaar is er een overdekte eet- polyvalente ruimte bijgekomen, is de school verfraaid met talrijke reuze plantenbakken, wordt er een groententuin aangelegd en een kippen- en cuyekwekerij opgestart: Dit alles in samenwerking van vrijwilligers, ouders, leerkrachten en kinderen. Het kinderdagverblijf waar ik vorig jaar nog zo van onder de indruk was is er stukken op vooruit gegaan.: de hangmat-kinderbedjes zijn er nu vervangen door echte kinderbedjes en de lokalen zijn opgefrist en versierd. Verder bezochten we nog de projecten van Rushitamo. Rushitamo is een associatie die artisanale produkten vervaardigden om tegen een fairprijs te verkopen. Ook hier is heel wat veranderd. Zij hebben een gebouw uit bamboe vervaardigd waarin zij kunnen werken en toeristen ontvangen. Op die manier hebben zij al heel wat meer inkomsten verworven en kan dit op termijn dit uitgroeien tot een volwaardige bron van inkomsten voor de families van de Rushitamoleden.
Deze morgen was er een explosie te horen. Van de mensen in de omgeving hoorden we dat de vulkaan bij Baños zou uitgebarsten zijn. Op het nieuws hoorden we dat het niet zo was, maar dat het momenteel een zeer kritiek moment is. Enkele dorpen zijn al geëvacueerd en de eerstkomende uren zullen uitwijzen of het erger wordt of het weer zal normalizeren: Laten we hopen dat alles rustig blijft, in eerste instantie voor de mensen terplaatse en ten tweede voor ons want Baños staat op ons programma. Indien het gevaar blijft zullen we onze plannen zeker wijzigen.
Morgen gaan we richting Cotacachi, maar daarover meer in een volgend verslag.
Een jaar na onze terugkomst uit Ecuador zijn Daisy en ik hier terug in dit prachtige zuid-amerikaanse land aangekomen.
De vlucht is, mits de nodige vertragingen, goed verlopen. Zaterdagnamiddag om 17u25 plaatselijke tijd zijn we veilig geland. Maar daarna begon het fout te lopen. Nadat we enkele honderden koffers hadden zien passeren bleek dat de onze er uiteindelijk niet bij was: Alles netjes gaan aangeven en dan richting hotel: Hotel Amazona Inn.
Eerst en vooral een verkwikkende douche gepakt en daarna onze zelfde kleren terug aangetrokken. Aangezien Quito tussen de bergen ligt is het er 's nachts erg koud en moesten we dan nog eens met diezelfde kleren aanslapen. Chauffage dat kennen ze daar niet.
Na een onrustige nacht waren we al vroeg uit de veren en na het ontbijt zijn we richting 'oud koloniaal centrum' gestapt. Het oude centrum is een overblijfsel van de spaanse bezetting en is het bezoeken waard. We hadden enorm geluk om de carnavalsoptocht door het centrum te mogen meemaken. Honderden mensen, vooral veel kinderen en ouderen gingen verkleed al dansend en zingend, begeleid door eenzelfde monotone muziek, door de straten. Moe maar voldaan keerden we met de trolleybus terug naar ons hotel.
Tegen de avond zijn we dan terug naar de luchthaven gegaan om te gaan kijken of onze koffers er dit maal bij gingen zijn: En ja, ze waren terecht: Richting hotel, een douche en dan verse kleren aan. Mens wat zijn wij toch verwend in onze westese maatschappij.
Vandaag is het maandag en straks om 10u15 komt een taxi ons afhalen en brengt ons naar Otavalo, vanwaar we dan verder doorreizen naar Gualsaqui waar Jean en Ria wonen. Vandaar uit hopen we dan enkele van de projecten van Ecassef te bezoeken om met onze eigen ogen te kunnen constateren of onze inspanningen hier in België om hen te steunen daadwerkelijk iets opleveren.
Vele groetjes en tot ons volgend verslag Jürgen en Daisy
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. 
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was.
