Op zaterdag 9 december 2006 vertrokken Jürgen en Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador. Ze gingen er bij ECASSEF ontwikkelingswerk verrichten. Nu twee jaar later gaat Jürgen opnieuw maar dit keer samen met zijn echtgenote Daisy naar Ecuador. Ze gaan er op projectbezoek en daarna reizen ze verder naar Peru. Op deze weblog kan je hun belevenissen meevolgen.
Vrijdag 22 februari ging het richting Riobamba. Een rit van 6 uur werd ons gezegd, uiteindelijk werden het er 8. Op twee verschillende plaatsen in de bergen waren er stukken bergwand op de weg terechtgekomen en waren ze met man en macht aan het opruimen. In totaal stonden we twee uren stil. Plots riep de chauffeur dat we de passagiers voor Riobamba mochten uitstappen en stonden we met pak en zak op de panamericana. Gelukkig hadden we na 1 minuut al een taxi te pakken die ons naar het centrum en hotel bracht. We kwamen juist in een grote parade van de nationale politie terecht, een kleurrijke stoet van verklede mensen. Ons hotel was zeer centraal gelegen en iets verderop konden we prachtige foto's van de actieve vulkaan Tungurahua nemen die volledig zichtbaar was.
Het enige doel van ons verblijf in Riobamba was de hoogste vulkaan, de Chimboraza te bezoeken. Zaterdag namen we de taxi vanuit ons hotel en die bracht ons langs een prachtige weg naar de op 4800 meter gelegen berghut. Van daaruit konden we verder klimmen naar de hoger gelegen berghut op 5000 m. Het was een aangename belevenis om door de sneeuw naar boven te klimmen. We hadden geluk, het was helder weer en er was maar lichte sneeuwval. Enkele uren later keerden we moe maar voldaan terug naar ons hotel.
Zondag 24 februari namen we de bus richting Baños een prachtig stadje gelegen aan de voet van de vulkaan Tungurahua. We vonden er een aangenaam hotel Isla de Baños uitgebaat door een Duitser. De eerste dag hielden we het bij verkenning van de stad. De dag erop, maandag, hebben we een paardentocht gemaakt naar de voet van de vulkaan en daarna zijn we lekker gaan relaxen in de thermale baden 'el salado'. Dinsdag hebben we mountainbike gehuurd en hebben we de route van de watervallen afgefietst. Een hele prestatie voor twee mensen met een slechte conditie. Het was lastig maar we hebben er van genoten. Achteraf werd alles goedgemaakt met een relaxerende massage.
Woensdag 27 februari: deze morgen zijn we de plaatselijke zoo gaan bezoeken. Het is een kleine zoo met alleen inheemse dieren. Mooi, maar toch het ik er moeite mee dat deze dieren in gevangenschap moeten leven. Straks gaan we nog een tochtje maken met de quad en daarna gaan we opnieuw relaxen in de thermale baden.
Zo langzaam aan komt het einde van ons vakantie in zicht. Morgen vertrekken we naar Quito. We hebben er nog een afspraak met Ria van Ecassef die ons nog allerlei spullen wil meegeven om in Belgie aan de man te brengen ten voordele van Ecassef. Vrijdag zit onze vakantie erop en nemen we ons vliegtuig huiswaarts
Gisteren, woensdag, zijn we naar Incapirca geweest. Incapirca is een oude ruïne van in de Incatijd. Het bezoek loonde zeker de moeite. Een gids zorgde voor de nodige boeiende uitleg en het bezoek werd afgesloten met een flinke wandeling naar het hoofd van de Inca. Dat is een reusachtige rots in de vorm van een hoofd. Niemand weet hoe het onstaan is maar het is toch wel heel toevallig dat het zich zo dichtbij de Incanederzetting bevindt.
Vandaag zijn we de dag begonnen met een aangename wandeling langs de rivier Tomebamba en een bezoek aan het museum van zuid-amerikaanse kunst. Daarna ging het verder stadinwaarts en opnieuw was de verleiding te groot om aan de vele mooie souverniers te weerstaan.
Wat opvalt is dat Cuenca een rijke stad is, volgens onze hoteleigenaar is het zelfs de rijkste stad van Ecuador. Je vindt hier ongeveer geen armoede. De huizen zijn mooi en groot en er is voldoende werkgelegenheid. Er is hier zelfs een tekort aan arbeiders. Arbeiders die uit andere streken komen afgezakt willen hier niet blijven werken omdat het leven in Cuenca te duur is. Het weer valt hier best mee. Aan de kust daarentegen hebben ze nog steeds met zware overstromingen te maken en duizenden mensen zijn dakloos. De regering heeft hier de noodtoestand ingeroepen.
Na twee dagen genieten van zon, zee, strand en zwembad van ons hotel in Puerto Lopez zijn we maandag vertrokken richting Cuenca. Normaal gezien gingen we nog Isla de la plata bezoeken maar door het plots opkomende slechte weer is dit helaas niet kunnen doorgaan.
In normale omstandigheden hadden we om 20u30 in Cuenca moeten aankomen maar door de weergoden is het toch even anders verlopen. Ganse gebieden in het binnenland zijn onder water gelopen, wegen en bruggen zijn tijdelijk afgesloten. Overal zie je ondergelopen huizen. Mensen en dieren die driekwart in het water staan. Echt ellendige toestanden voor mensen die eigenlijk al heel arm zijn en in zeer moeilijke omstandigheden moeten leven. Velen hebben aan de rand van de straten met plastiek een geimproviseerde tent gemaakt. Daar wonen ze nu in met hun vele kinderen en huisdieren misschien nog voor vele weken. Uiteindelijk kwamen we om 00u30 in Cuenca aan.
Vandaag dinsdag 19 februari gaan we rustig de stad verkennen. Voor morgen staat er een gegitst bezoek aan het nationaal park met zijn vele lagunas op het programma en overmorgen een bezoek aan oude incaruines hier in de buurt (90 km)
Zondag 10 februari Deze morgen zijn we samen met de Thai Kwan leraar meegereden naar Otavalo. Gewoon om er nog even uit te zijn voor dat het feest begon in de namiddag voor Jean zijn verjaardag: Om 13u30 kwamen de eerste indigenas er al aan. Jean moest binnenblijven en ondertussen begonnen ze de patio te versieren met slingers en balonnen. Ze hadden taart, drank en hapjes meegebracht. Toen alles klaar was en Jean nog een plaatselijk indigenapak aangemeten kreeg kon het feest beginnen. Jean kreeg enkele lofwoorden en cadeautjes en daarna was het smullen. Er was op het eind ook nog voor eten gezorgd. Ze hadden gewoon enkele doeken met aardappelen en rijst meegebracht en kiepten alles zomaar op tafel. Ria had borden voorzien want anders moesten we het nog van de tafel eten ook. Rond een uur of 5 was het feest voorbij en iedereen tevreden naar huis. Voor Jean was dit een hele eer, dit betekent immers dat hij aanvaard wordt door de indigenagemeenschap. Enkele jaren terug was het nog even anders.
Maandag 11 februari Vandaag zijn we 25 jaar gehuwd en is het Jean zijn verjaardag. Na de gebruikelijke gelukwensen en het ontbijt werden we afgehaald om samen met Ria het El Quinde project te bezoeken. Dit is een project in het nevelwoud waar als alternatief voor het kappen van de bomen een forelkwekerij is aangelegd die op termijn moet zorgen voor inkomens voor de plaatselijke bevolking. Het was een helse rit er naartoe langs een zeer slechte weg maar met een fantastisch uitzicht op de bergen. De forelkwekerij is eveneens gelegen in een pracht van een locatie. De eerste lading visjes is aan het groeien en over enkele maanden kunnen ze verkocht worden. Ondertussen bleek er onenigheid tussen de leden van de associatie ontstaan te zijn en gelukkig kon Ria de plooien gladstrijken en kan het project verder zijn gang gaan. Eens te meer leek dit voor ons een bewijs dat ontwikkelingsamenwerking niet altijd zo evident is. Een helse rit terug huiswaarts en in de late namiddag kwamen we moe maar tevreden terug thuis. 's Avonds werden we nog vergast op een superlekkere maaltijd geprepareerd door Jean.
Dinsdag 12 februari Vandaag staat Mindo op het programma en dit betekent dan ook afscheid nemen van Jean en Ria. Alhoewel, Ria zien we normaal gezien nog in Cuenca waar zij een groep Nederlandse toeristen gaat begeleiden. Om 8u30 uur kwam de taxi ons halen en wat later waren we reeds met de bus op weg naar Quito en na nog een overstap kwamen we om 13u00 reeds in Mingo aan: Een totaal contrast met waar we vandaan kwamen. Hier zitten we in het nevelwoud. Rond 15u00 begon het dan ook te regenen en stopte het niet meer tot de volgende ochtend. Dit hield ons niet tegen om te gaan wandelen en de hoteleigenaar was zo vriendelijk om ons met de auto het een en het ander te laten zien. 's Avonds werden we nog aangesproken door een vrouw die instond voor de praktische opleiding van Eco-natuurgidsen en die vroeg of we bereid waren om ons de dag erop te laten begeleiden door 2 studenten voor een of ander uitstap. Natuurlijk waren we akkoord:
Woensdag 13 februari Om 9 uur waren onze gidsen reeds present: Hilda een jonge dame van 20 en Jog een jongeman van 19 waren onze gidsen voor de wandeling naar de vlindertuin, zo een twee kilometer verder buiten het dorp. De vlindertuin, een van de drie in de streek, was mooi maar eigenlijk een beetje klein. Toch maar blij dat we het gedaan hebben: We hebben immers enkele mooie exemplaren kunnen bewonderen: Om 12 uur namen we afscheid van onze gidsen en om 1 uur moesten we reeds onze bus nemen naar onze volgende afspraak in Puerto Quito. Cabaños de Rio, onze verblijfplaats, was een superaangename verrassing: Het leek alsof we in klein paradijs terechtkwamen in de jungle. We werden daar echt goed ontvangen, kregen er een drankje aangeboden en een uurtje later mochten we al deelnemen aan een cursus chocolade maken. Vertrekkende van de cacaoplant, over het drogen, bakken en pellen van de bonen gingen we over naar het maken van cacaopoeder en dit samen met vloeibare suiker werd tot een geheel in een pan aangemaakt tot chocolade, die we dan samen met een banaan erbij mochten opeten. Gewoon heerlijk. 3s Avonds nog een heerlijk barbecue en even later moe maar tevreden naar bed.
Donderdag 14 februari Na een heerlijk ontbijt stond om 9u30 Clever, onze gids deze voormiddag, klaar om ons bij een tocht naar een waterval te begeleiden. Na zo een klein uurtje wandelen bereikten we ons doel en konden we van een heerlijk zwempartijtje genieten in de bijhorende lagune. Bij onze terugkomst werden we nog getrakteerd op een heerlijk glas sap van caña (suikerriet) met lemon. Het suikerrietsap moesten we wel eerst zelf nog persen met een reuzepersrad. Heerlijk. Na het middagmaal ging het richting orchideëntuin. Deze tocht werd echter vroegtijdig afgesloten wegens plots opkomende regen. Na het avondeten was er nog een cursus sieraden vervaardigen: Uit in ringetjes gezaagde palmnoten moesten we ringen maken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. De ring moest over de vinger kunnen en onze begeleider Clever was zeer streng wat de afwerking betrof. Ik denk dat we toch een uur bezig waren om enkele ringen af te werken: Als je dan weet dat op de markt in Otaval zo een ring maar maximum 1 dollar kost, dan weet je dat er nog heel wat werk aan de winkel is om een eerlijke handel op poten te krijgen.
Vrijdag 15 februari Gedaan met de verwenpartij. Vandaag vertrekken we richting Puerto Lopez. We vertrokken om 9 uur met de bus naar Sankta Domingo de Colorades en om 11 uur stapten we ginder over op een bus die ons rechtstreeks naar onze bestemming zou brengen. Om 19u00 gingen we aankomen, het werd uiteindelijk 21u00:
Zo een busrit is een heuse onderneming langs goeie, maar ook langs superslechte wegen: Op een bepaald moment reden we gedurende meer dan 2 uren door een overstroomd gebied. Gelukkig zijn de mensen daarop voorzien en staan de huizen op palen. Op een bepaald moment moest de bus gewoon door het water rijden. Er zaten 2 canadese jongeren op de bus en toen ze wilden afstappen bleek dat een van hen zijn handbagage gestolen was met zijn geld, creditcard en paspoort in. Wat een ellende, ze spreken geen woord Spaans.
Gelukkig was ons hotel vlak bij de bushalte en konden we snel een verfrissende douche nemen.
Zaterdag 16 februari
Vandaag eens sedert lang eens uitgeslapen tot 9 uur. We hebben zopas onze was bij een oud vrouwtje gebracht en een wandeling langs het strand gemaakt. Deze namiddag gaan we enkel nog naar de aankomst van de vissersboten kijken en voor de rest wat uitpuffen
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. We spraken af dat de taxi ons 3 uur later zou komen ophalen en maakten ondertussen een prachtige wandeling langs het meer. Daarna keerden we terug naar Cotacachi dat vooral gekend is voor de vele lederbedrijfjes. We konden natuurlijk de verleiding niet weerstaan en hebben enkele mooie spullen gekocht. Daarna ging het huiswaarts waar we nog genoten van een heerlijke maaltijd en een lange babbel met Jean en Ria.
Vrijdag stonden Natabuela en Ibarra op het programma. In Natabuela was het dat ik gedurende 7 weken als vrijwilliger gewerkt had en ik was toch eens benieuwd hoe het er aan toeging. Onderweg langs de invalswegen kwamen we reeds de borden tegen die we ontworpen hadden om de mensen te waarschuwen dat we in een proper, gezond en groen dorp binnenkomen. Casa de la vida is ondertussen in gebruik genomen door de plaatselijke scoutsvereniging die dank zij Thomas en Jasmien deze zomer opgericht werd. Het jongerenterras dat door Deinze betaald werd ligt er ook prachtig bij. Daarna zijn we nog even Patricia (waar we gedurende die 7 weken gelogeerd hebben) langsgegaan en daarna richting Ibarra. Ibarra is de hoofdstad van de provincie Imbaburra. Het is een druk stadje dat niet echt door toeristen bezocht word. We hebben de indruk dat de mensen er echt arm zijn. Iedereen probeert er op straat vanalles en nog wat te verkopen. Er is een overaanbod en bijna niemand verkoopt voldoende om er te kunnen van leven. De stad is enorm vervuild door de uitlaatgassen van het verkeer.
Vandaag zaterdag stond Otavalo op het programma maar eerst heb ik (Jürgen) nog even meegetraind met de Thai kwanles die aan de indigenavrouwen door Ecassef wordt aangeboden. De lessenreeks is er gekomen omdat onlangs een vrouw door enkele mannen geweldadig verkracht werd. Deze opleiding leert de vrouwen enkele technieken om zich enigszins te verdedigen tegen eventuele verkrachters. Verkrachting is een veel voorkomende plaag in Ecuador waar de vrouw als minderwaardig beschouwd wordt. Mijn tegenstander was Jean en ik heb er een zere rug en koppijn aan overgehouden. Daarna ging het richting Otavalo waar op zaterdag een grote artisanale markt doorgaat. Ook hier konden we niet weerstaan om ons van de nodige souverniers te voorzien.
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was. Rond 15u00 kwamen we uiteindelijk bij Jean en Ria aan: Voor Daisy een aangename kennismaking en voor mij een gelukkig weerzien.
Dinsdag hebben we het rustig aan gedaan en zijn samen met 2 kinderen van Fabiola, de huishoudster van Jean en Ria, gaan wandelen in de bergen richting thermale baden. Een zeer aangename wandeling in een prachtige omgeving. De thermale baden worden enkel door de plaatselijke inwoners bezocht en wij waren dus de enige buitenstaanders. Spontaan kwamen er verscheidene mensen met ons praten. Een aangename ervaring, De rest van de dag hebben we al lezend en pratend doorgebracht en afgesloten met een fles heerlijke door Ecassef vervaardigde mangowijn.
Vandaag woensdag zijn we het schooltje van Moraspungo gaan bezoeken. Hier waren de inspanningen van Ecassef en de vrijwilliges goed merkbaar. Sedert vorig jaar is er een overdekte eet- polyvalente ruimte bijgekomen, is de school verfraaid met talrijke reuze plantenbakken, wordt er een groententuin aangelegd en een kippen- en cuyekwekerij opgestart: Dit alles in samenwerking van vrijwilligers, ouders, leerkrachten en kinderen. Het kinderdagverblijf waar ik vorig jaar nog zo van onder de indruk was is er stukken op vooruit gegaan.: de hangmat-kinderbedjes zijn er nu vervangen door echte kinderbedjes en de lokalen zijn opgefrist en versierd. Verder bezochten we nog de projecten van Rushitamo. Rushitamo is een associatie die artisanale produkten vervaardigden om tegen een fairprijs te verkopen. Ook hier is heel wat veranderd. Zij hebben een gebouw uit bamboe vervaardigd waarin zij kunnen werken en toeristen ontvangen. Op die manier hebben zij al heel wat meer inkomsten verworven en kan dit op termijn dit uitgroeien tot een volwaardige bron van inkomsten voor de families van de Rushitamoleden.
Deze morgen was er een explosie te horen. Van de mensen in de omgeving hoorden we dat de vulkaan bij Baños zou uitgebarsten zijn. Op het nieuws hoorden we dat het niet zo was, maar dat het momenteel een zeer kritiek moment is. Enkele dorpen zijn al geëvacueerd en de eerstkomende uren zullen uitwijzen of het erger wordt of het weer zal normalizeren: Laten we hopen dat alles rustig blijft, in eerste instantie voor de mensen terplaatse en ten tweede voor ons want Baños staat op ons programma. Indien het gevaar blijft zullen we onze plannen zeker wijzigen.
Morgen gaan we richting Cotacachi, maar daarover meer in een volgend verslag.
Een jaar na onze terugkomst uit Ecuador zijn Daisy en ik hier terug in dit prachtige zuid-amerikaanse land aangekomen.
De vlucht is, mits de nodige vertragingen, goed verlopen. Zaterdagnamiddag om 17u25 plaatselijke tijd zijn we veilig geland. Maar daarna begon het fout te lopen. Nadat we enkele honderden koffers hadden zien passeren bleek dat de onze er uiteindelijk niet bij was: Alles netjes gaan aangeven en dan richting hotel: Hotel Amazona Inn.
Eerst en vooral een verkwikkende douche gepakt en daarna onze zelfde kleren terug aangetrokken. Aangezien Quito tussen de bergen ligt is het er 's nachts erg koud en moesten we dan nog eens met diezelfde kleren aanslapen. Chauffage dat kennen ze daar niet.
Na een onrustige nacht waren we al vroeg uit de veren en na het ontbijt zijn we richting 'oud koloniaal centrum' gestapt. Het oude centrum is een overblijfsel van de spaanse bezetting en is het bezoeken waard. We hadden enorm geluk om de carnavalsoptocht door het centrum te mogen meemaken. Honderden mensen, vooral veel kinderen en ouderen gingen verkleed al dansend en zingend, begeleid door eenzelfde monotone muziek, door de straten. Moe maar voldaan keerden we met de trolleybus terug naar ons hotel.
Tegen de avond zijn we dan terug naar de luchthaven gegaan om te gaan kijken of onze koffers er dit maal bij gingen zijn: En ja, ze waren terecht: Richting hotel, een douche en dan verse kleren aan. Mens wat zijn wij toch verwend in onze westese maatschappij.
Vandaag is het maandag en straks om 10u15 komt een taxi ons afhalen en brengt ons naar Otavalo, vanwaar we dan verder doorreizen naar Gualsaqui waar Jean en Ria wonen. Vandaar uit hopen we dan enkele van de projecten van Ecassef te bezoeken om met onze eigen ogen te kunnen constateren of onze inspanningen hier in België om hen te steunen daadwerkelijk iets opleveren.
Vele groetjes en tot ons volgend verslag Jürgen en Daisy
We zijn nu aan het einde van 2007 en we mogen terugblikken op een succesvol jaar.
Dank zij de steun van vele mensen kan Ecassef de noodlijdende bevolking in Ecuador verder blijven helpen.
Wij danken in het bijzonder al de mensen die een verjaardagskalender kochten, al diegenen die een vrijwillige bijdrage stortten, stad Deinze, het comité van de vijftigers van Deinze, Oxfam Zulte, de aanwezigen op de voorstelling te Deinze, ...
Maar ook buiten de grenzen van Deinze zitten de mensen van de vriendenkring niet stil. Ook zij zorgen voor de nodige inkomsten via o.a. verkrijgen van subsidies van de provincie West- Vlaanderen en de plaatselijke overheden, de inzet van de kinderen van verschillende lagere scholen, verkoop van kalenders en artisania, organiseren van inleefreizen, deelname aan kerstmarkten, ...
Ook in 2008 zal er nood zijn aan nieuwe inkomsten om de vele projecten te kunnen blijven financieren, denken we o.a. aan de hulp aan de schooltjes van Moraspungo, San Clemente en Natabuela en aan het adoptieplan waarmee mensen van bij ons de opleiding van de armste kinderen helpen betalen. Meer informatie omtrent de projecten vind je op de website en de weblog van Ecassef. De link er naar kan je in de rechterkolom van deze site terug vinden. Je vind er trouwens ook alle informatie over hoe je Ecassef kan steunen en hoe je aan een fiscaal attest kunt geraken voor die steun.
Om zeker te zijn dat alle inspanningen van bij ons goed benut worden gaan Daisy en ik in februari de toestand ter plaatse gaan bekijken. Meer informatie en een verslag van ons verblijf ter plaatse kan je binnenkort op deze weblog terugvinden.
Vooreerst wil ik iedereen bedanken die vorige donderdagavond naar onze infoavond geweest is. Het was een waar succes. Meer dan 90 geïnteresseerden kwamen opdagen. Dit doet deugd en geeft ons de moed om door te zetten.
Nu zou ik graag wat reclame maken voor onze verjaardagskalender. Na maanden van intense voorbereiding en zwoegen in de drukkerij (ja, we hebben hem zelf helpen vervaardigen) is de verjaardagskalender van Ecassef klaar. Dank zij onze inspanningen kunnen wij deze kalender aanbieden aan de prijs van slecht 5 euro. De opbrengst van deze verkoop gaat integraal naar de Ecassef foundation die deze steun hard nodig heeft voor de uitvoering van hun projecten.
Een verjaardagskalender is tijdloos en is ideaal als geschenk.
U kunt deze kalender op 2 verschillende manieren verkrijgen: 1) U komt deze persoonlijk bij mij thuis in Vinkt afhalen mits voorafgaande afspraak 2) U bestelt deze kalender telefonisch (09/386.85.01) of per e-mail (jurgendhuyvetter@telenet.be) en stort 5 euro + 2 euro verzendingskosten naar rekening 063-1389592-05
Alvast bedankt! Namens de Ecassef Foundation Jürgen
Eind vorig jaar ben ik samen met mijn dochter Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador geweest om er voor de organisatie Ecassef vrijwilligerswerk te verrichten.
Eigenlijk ben ik toevallig met Ecassef in aanraking gekomen terwijl ik aan het surfen was op het internet. Wat me vooral boeide was de kleinschaligheid en het soort projecten die de organisatie steunt en dit was dan ook de aanleiding om contact op te nemen met Nick Verhelle, die hier in België verantwoordelijk is voor de aanwerving en screening van de vrijwilligers. Algauw kwam ik in contact met Jean en Ria, de stichters van Ecassef en enkele weken later hakte ik de knoop door en kon de voorbereiding beginnen. Ondertussen was ook Fien dermate geïnteresseerd geraakt en wou ze me graag vergezellen. Zo gezegd zo gedaan en een half jaar later was het zover.
De eerste drie dagen na onze aankomst verbleven we in Gualsaqui bij Jean en Ria, waar we wat konden aanpassen aan het klimaat en de hoogte. We verbleven immers op een hoogte tussen de 2500 en de 3000m. Tijdens die drie dagen hebben we veel gepraat over de verschillende projecten van Ecassef, de manier van leven in Ecuador, de staatsstructuur, het milieu, . Eigenlijk een heleboel achtergrondinformatie die zeer nuttig was om weten vooraleer aan de slag te kunnen gaan.
De vierde dag verhuisden we dan van Gualsaqui naar Natabuela. Eerst mochten we nog een evaluatievergadering bij de Junta Paroquial meemaken over een milieuproject en daarna was het richting gastgezin. Het is de bedoeling dat de vrijwilligers tijdens hun verblijf in een gastgezin verblijven. Het gastgezin zorgt voor slaapplaats, ontbijt en avondmaal. Het middagmaal wordt voor alle vrijwilligers samen door Noemi bereid. Het is een ideale gelegenheid om de andere vrijwilligers te leren kennen en ideeën en ervaringen uit te wisselen. Noemi is ook de verantwoordelijke voor de vrijwilligers in Natabuela en ziet er op toe dat alles vlot verloopt.
Ria had ons een lijst meegegeven met wat er van ons verwacht werd. Mij werd gevraagd om enkele dagen met Jésus Tobar, de leider van het dorp mee op te trekken en hem vooral te observeren. Dat was op zijn eigen verzoek. Ik zelf werk als ambtenaar bij de dienst Welzijn te Deinze en hij wou weten wat mijn visie van zijn aanpak was en hoe hij in de toekomst meer rekening zou kunnen houden met de wensen van de inwoners. Jesus is in tegenstelling dan veel andere leiders een vooruitstrevend man. Hij wil van Natabuela een modeldorp maken waar het gezond leven is, waar de mensen inspraak hebben en kansen krijgen om zich te ontplooien. In Ecassef heeft hij hier een ideale partner gevonden.
Aan Fien werd gevraagd om 2 dagen in de week mee te helpen in het plaatselijk kleuterschooltje en 3 dagen samen met Elise, een stagiaire maatschappelijk werk aan de hogeschool Gent, in de schooltjes van Moraspungo en Natabuela les te geven rond kinderrechten en de wereld.
Het grootste deel van mijn tijd, na de observatieperiode, heb ik in het Casa Cultural gewerkt. Het Casa Cultural is een gemeenschapshuis dat door een kloosterorde aan Natabuela geschonken werd en door Ecassef gerestaureerd wordt. Het zit nu in de eindfase en we hopen dat het de komende maanden beschikbaar zal zijn voor de bevolking. De bedoeling is om het open te stellen voor o.a. tentoonstellingen, workshops, vergaderingen, voordrachten, om het te gebruiken voor de vakantiewerking, enz . Verder heb ik er nog, in het kader van de participatie van de bevolking, een enquête opgesteld en heb er samen met Elise en Fien gedurende twee dagen per week de speelpleinwerking verzorgd.
We hebben er ook de kans gekregen om even voor kerstdag het schooltje van San Clemente te bezoeken. We waren er ter gelegenheid van de paso de niño. De paso del niño is een feest voor de kinderen ivm de komst van kindeke Jesus. Op die dag krijgen alle kinderen snoep, maar in San Clemente is men zo arm dat er dit jaar geen snoep voorzien was. Gelukkig hebben de mensen van Ecassef dan maar gezorgd om voor elk kind een zak snoep en een zak fruit te geven. En het was een feest, want er was voldoende eten om alle kinderen en hun ouders twee schotels te geven: kippensoep en hornado; dit is een typisch streekgerecht met varkensvlees (24 uur bereid in een oven), aardappelen, mote (witte maïssoort), en een slaatje van tomaat en ajuin.. Het schooltje van San Clemente was het eerste project van Ecassef. Toen Jean en Ria er enkele jaren terug voor het eerst mee in contact kwamen, waren bijna alle kinderen er ondervoed en verkeerden ze in slechte gezondheid. Dank zij de steun van Ecassef, en enkele scholen in België krijgen de kinderen nu voldoende te eten en werd het niveau van het onderwijs opgekrikt, dit door de aankoop van didactisch materiaal en goeie schoolboeken en schoolgerief.
Uiteindelijk is ons verblijf ietwat in mineur geëindigd. Fien heeft er een tyfusbesmetting opgelopen en heeft de laatste week erg ziek in bed moeten blijven. Maar gelukkig is ze goed hersteld, dank zij de goede zorgen van Patricia, de vrouw van ons gastgezin, en konden we eind januari gezond en wel huiswaarts keren.
Het was een aangename en leerrijke ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
Jean en Ria zijn twee zeer gemotiveerde mensen, die 7 dagen op 7 bezig zijn en dat is zeer aanstekelijk. Ik heb me ondertussen geëngageerd om hier in België me verder in te zetten voor de organisatie.
Wie een uitgebreider verslag met foto's wenst, wordt vriendelijk uitgenodigd naar de voorstelling van de Ecassef foundation en het verslag van ons verblijf op donderdag 27 september in de kelder van de bibliotheek te Deinze (naast het stadhuis) om 20.00. De inkom bedraagt 5 euro, drankje en attentie inbegrepen. Kinderen tot en met 12 jaar betalen 2 euro. De opbrengst gaat integraal naar de Ecassef foundation. Gelieve vooraf in te schrijven door te mailen naar: jurgendhuyvetter@telenet.be of te bellen naar 09/386.85.01.
Wie Ecassef wil steunen kan daarvoor een fiscaal attest krijgen, maar enkel bedragen vanaf 30 euro komen in aanmerking.
Gelden mogen overgemaakt worden op rekeningnummer 435-8034101-59 van DMOS-COMIDE, Leopold II laan 195, 1080 Brussel, met als mededeling: "B646 Progreso para Imbabura y Manabi - Ecuador - attest aub".
Wie een maandelijkse bijdrage stort van minder dan 30 Euro, maar op jaarbasis wel aan dit bedrag komt, kan ook een fiscaal attest krijgen voor het totaal bedrag. Je kan de Ecassefprojecten ook blijven steunen op de oude manier, nl door te storten op de KBC rekening van E.C.A.S.S.E.F. 469-5400501-71 met vermelding lidgeld 2007 of steun voor Ecassef of adoptieplan, of ... Dan krijg je geen fiscaal attest. In beide gevallen kan je een mailtje naar info@ecassef.net sturen met de uitleg waarvoor de steun dient en dan zorgen wij ervoor dat het geld in de juiste kas terecht komt.
Wens je meer over Ecassef te weten te komen of voel je je geroepen om zelf vrijwilligerswerk te verrichten, surf dan naar http://www.ecassef.net
We zijn nu zo ongeveer een zes maanden terug uit Ecuador. Uit het oog maar nog niet vergeten. Ik (Jürgen) ben ondertussen lid van de vriendenkring geworden en probeer me langs die weg verder in te zetten voor de organisatie. Ons grootste taak bestaat erin om fondsen te werven zodat de projecten ter plaatse kunnen verder gezet of uitgebreid worden. Dat lukt ons aardig maar blijft een moeilijke taak. We proberen subsidies te verkrijgen bij verschillende gemeenten en provincies, we verkopen artisania, kalenders, houden voordrachten en proberen leden te werven. Binnenkort geven we een voorstelling van de organisatie + een verslag van ons verblijf in Ecuador in Deinze en dit op donderdag 27 september om 20.00 uur in de kelder van de bibliotheek te Deinze. De inkom bedraagt 5 euro, drankje en attentie inbegrepen. Kinderen tot en met 12 jaar betalen slechts 2 euro. De opbrengst gaat volledig naar de Ecassef foundation. Er zal een verkoopstandje staan met artisanale produkten uit Ecuador. De folder kan je via deze link downloaden: http://www.ecassef.net/Vriendenkring/folder.pdf We rekenen op een grote opkomst. Gelieve vooraf in te schrijven door te telefoneren naar 09/386.85.01 of mail naar: jurgendhuyvetter@telenet.be
Op donderdag 25 januari was Fien gelukkig genoeg hersteld om de terugreis te kunnen aanvatten. Om 14u30 precies kwam een taxi ons afhalen om ons naar Quito te brengen. Daar werden we verwacht bij Esther waar we onze laatste nacht gingen doorbrengen in Ecuador. Om 4 uur vrijdagochtend kwam een taxi ons daar oppikken om naar de luchthaven te vertrekken. Ons vliegtuig vertrok om 6u30 richting Bogota in Colombië. Vandaar ging het richting Caracas in Venuzuela en na daar 6 uur gewacht te hebben vertrokken we om 17u30 plaatselijke tijd richting Parijs. Om 8u. in de ochtend kwamen we uiteindelijk in Parijs aan en om 10u45 namen we de Thalys richting Brussel-Zuid waar Daisy en Johan ons ongeduldig stonden op te wachten. Dan nog enkel een trein richting Deinze en na een reis van 28 uur zijn we uiteindelijk doodop thuisgekomen.
Al bij al is het een zeer aangename belevenis geweest, zowel op gebied van vrijwilligerswerk als op gebied van ontspanning. Het is zeker voor herhaling vatbaar, maar of het ooit nog zo ver zal komen is een andere vraag.
Ik wil nogmaals alle mensen bedanken die de organisatie Ecassef op de een of andere manier gesteund hebben, hetzij door aankoop van een kalender, door financiële giften of door het leveren van bruikbaar materiaal voor de bevolking. Ik wil tenslotte ook iedereen bedanken voor de morele steun, zowel aan Fien en mij als aan de thuisblijvers.
Maandag was Fien nog
steeds herstellende van haar ziekte. Trouwens de kans is klein dat ze nog
verder kan deelnemen aan de werking. Ze is immers voor de rest van ons verblijf
rust voorgeschreven. Ik ben in devoormiddag naar Jean en Ria geweest om er wat
bij te springen bij de massas administratie die daar ligt te wachten op betere
tijden. Dinsdag ben ik voor
de laatste keer naar Casa Cultural geweest om er samen met Manuel de laatste
schilderwerken te verrichten. Deze keer waren de deuren aan bod. Woensdag ben ik
opnieuw naar Jean en Ria getrokken om er gegevens te verzamelen. Het is de
bedoeling dat ik in België aan een aanvraag werk om de giften aan ECASSEF
aftrekbaar van de belastingen te maken. Verder moet er ook nog een
jongerenenquête en een PowerPoint presentatie gemaakt worden. Donderdag wordt het
een dagje valiezen pakken en afscheid nemen en in de namiddag vertrekken we
richting Quito, om er dan vrijdagmorgen om 6.30u het vliegtuig richting
huiswaarts te nemen.
Maandagmorgen ben ik
zoals gewoonlijk naar Case Cultural getrokken om er te verder te gaan
schilderen. De borden zijn uiteindelijk afgeraakt en moeten nu nog enkel op hun
bestemming geraken. Fien en Elise hebben opnieuw les gegeven over de
kinderrechten. Vandaag hebben ze de klassen in groepjes verdeeld en elke groep
moest een toneelstukje over een bepaald kinderrecht voorbereiden. Volgende week
moeten ze het dan naar voor brengen voor de ganse groep. In de namiddag hadden
we een sportnamiddag voorzien. Er kwamen 6 disciplines in voor: verspringen,
hoogspringen, kegels omverwerpen, kogelstoten, hardlopen en ballen in een
basketring werpen. Er was een puntensysteem voorzien, de kinderen werden in
drie groepen verdeeld en de winnaars uit elke afzonderlijke groep moesten het
nadien tegen elkaar opnemen. Een leuke namiddag waar de kinderen en begeleiders
zich goed geamuseerd hebben. Dinsdag was het voor
Fien en Elise Moras Pungodag en heb ik samen met Martin, Pilar en Manuel in
Casa Cultural gewerkt: schilderen en afbraakwerken. Na de middag kregen we nog
de hulp van Jean en Ria, die er in de voormiddag niet bij konden zijn wegens
een vergadering. Woensdag was een
verschrikkelijke dag. De maagontsteking bij Fien waarvan we dachten dat ze
voorbij was heeft opnieuw de kop op gestoken en van deze keer veel erger dan de
vorige keer. Uiteindelijk zijn we tegen de avond naar een dokter kunnen gaan in
Atuntaqui waar ze haar aan een baxter moeten leggen hebben om uitdroging te
voorkomen en waar ze nog de hele tijd moest overgeven. Pas om elf uur waren we
terug thuis. Gelukkig is ze de nacht doorgekomen zonder verder over te geven.
Donderdagmorgen opnieuw naar de dokter voor een bloedafname om nadien te kunnen
bepalen welk antibioticum er moet ingenomen worden. Normaal gezien ging ik vandaag bij Jean thuis gaan helpen, maar door Fien haar toestand ben ik maar in Natabuela gebleven en heb wat aan de jongerenenquête gewerkt:
Na een ontspannen weekend
van winkelen in Ibarra en Otavalo, surfen en een uitstap naar de waterval van
Pecuche, zijn we maandagmorgen terug aan onze taken begonnen. Fien heeft samen
met Elise in de drie laatste klassen van de lagere school van Natabuela een les
gegeven in het teken van de kinderrechten. Vandaag ging het over het recht op
spelen. Ikzelf heb deze morgen eerst nog wat aan een contract voor
vrijwilligers gewerkt en daarna ben ik naar Casa Cultural gegaan om verder te
werken aan die borden. Het spuiten van de borden is redelijk vlot gegaan, maar
de letters die schilder ik met de hand en daar is een serieus pak werk aan.
In de namiddag heb
ik samen met Fien de speelpleinwerking gedaan. Fien heeft spelletjes met de
meisjes gespeeld en ik heb met de jongens gevoetbald. Momenteel komen er veel
kinderen op af, maar telkens wanneer er geen vrijwilligers zijn valt de
speelpleinwerking stil. De bedoeling is
dat er binnenkort enkele jongeren van Natabuela ons komen vervoegen en de
speelpleinwerking verder zetten als de vrijwilligers er niet meer zijn. Jesus
Tobar, de leider van het dorp, gaat daar normaal gezien voor zorgen. Maar naar
Ecuatoriaanse gewoonte is daar momenteel nog geen zicht op wanneer dat zal
gebeuren. Deze middag heb ik voor de eerste keer cuy (cavia) gegeten en het was
best lekker.
Dinsdagmorgen moest
Fien al om 6.15 vertrekken, eerst met de bus tot aan de bomba, in Otavalo.
Daar werd ze samen met Elise opgepikt door de directeur van het schooltje van
Moras Pungo waar ze de ganse dag les moesten geven.Voor mij werd het opnieuw een dagje
schilderen in Casa Cultural, maar vandaag kwam Manuel, een werkman van Jean en
Ria me vervoegen. Normaal gezien moest Casa Cultural reeds in oktober afgewerkt
zijn en officieel geopend worden, maar blijkbaar is er meer werk dan voorzien.
De bedoeling is dat er zoveel mogelijk vrijwilligers meehelpen om dit nu toch
nog op korte tijd gedaan te krijgen, maar momenteel zijn Fien en ik de enige
vrijwilligers. Elise is hier voor haar stage maatschappelijk werk aan de hoge
school Gent en moet niet meehelpen met de vrijwilligers.
Plots is er vandaag
nog uit een onverwachte hoek hulp komen opdagen. Martin, een vriend van Jean en
Ria uit Duistland, die met een Ecuatoriaanse gehuwd is en nu voor 3 maanden in
Otavalo verblijft, heeft aangeboden om te komen helpen bij de verdere afwerking
van Casa Cultural.
Vandaag donderdag was het wat minder. Fien heeft de ganse nacht moeten overgeven en deze ochtend had ze koorts.
We hebben naar Jean gebeld en hij denkt dat ze een maagonsteking heeft. Het wordt een kuur antibiotica volgen.
Ik ben dus eerst en vooral de kindergarden gaan verwittigen dat Fien niet
kwam en heb me daarna nog maar eens op de borden geworpen. Mijn
bedoeling was om tegen vrijdag rond te zijn, maar doordat Fien nu ziek
is krijgt dat toch wat vertraging vrees ik.
Vrijdag ging het al heel wat beter met Fien: De antibiotica doet goed zijn werk. In de voormiddag is ze naar het schooltje van Natabuela geweest maar in de namiddag moest ze toch forfait geven: Heb dan maar samen met Elise de speelpleinwerking gedaan.
Zaterdagmorgen was er 'minga' in de school van Natabuela. Een minga is een soort klus dat door een hele hoop mensen terzelfdertijd geklaard wordt. De mensen werden er toe opgeroepen, op vraag van ons, door de directeur van het schooltje en doen dat op 'vrijwillige basis'. In de praktijk worden ze er wel toe verplicht. Wie niet meehelpt kan beboet worden. Maar in ons geval was het een luxe. Een gans terrein moest worden ontdaan van gras, onkruid en massa's stenen. Er moest een geul gegraven worden om een afsluiting van bamboe te maken en er moesten planten gepland worden. Met zo een 30 mensen was de klus tegen 12 uur ongeveer geklaard. De rest, het planten en nog de laatst meters afsluiting worden volgende zaterdag afgewerkt.
Terwijl Fien en ik
meewerkten met de minga, stond Elise samen met de mensen van Rushitamo op de
markt in Otavalo om er artisanale spullen te verkopen. Rushitamo zijn enkele Indigenas
die zich verenigd hebben om samen artisanale kettingen, oorbellen, kransen, te
maken en deze tegen een eerlijke prijs te verkopen. Elise vertelde ons
de dag nadien dat ze slechts voor 5 dollar verkocht hadden en dit aan
Nederlandse toeristen en dan nog dank zij haar tussenkomst. Die mensen steken
daar al hun tijd en energie in, betalen hun vervoer en eten om dan uiteindelijk
niets te verkopen. Ze hebben een ongelofelijke slechte standplaats in een
zijstraat waar bijna niemand passeert. Als ik informeer hoe
dat komt, blijkt het dat enkele maffiafamilies alle standplaatsen op de markt
in handen hebben en deze dan tegen grof geld onderverhuren en deze worden dan
op hun beurt opnieuw onderverhuurd en opnieuw en opnieuw
Vandaag wil ik het
even hebben over het feit dat niet alleen hier in Ecuador, maar ook in België
vrijwilligerswerk wordt verricht.
Wij verrichten ons
vrijwilligerswerk hier eigenlijk vanuit een relatief comfortabele positie. Na
onze dagtaak hebben wij hier geen bijkomende taken. We worden verwend door
Patricia, de vrouw van ons gastgezin, die elke dag voor ons het ontbijt en avondmaal
klaarmaakt en daarbij nog onze was doet en door Noemi die elke middag voor alle
vrijwilligers kookt. Wij zouden dit vrijwilligerswerk echter nooit kunnen doen
hebben zonder de steun van mijn vrouw Daisy, die er thuis nu grotendeels alleen
voor staat.
Naast haar werk als
onthaalmoeder, waar zij tot 8 kinderen per dag opvangt en daarbij soms ook nog
met de problemen van sommige ouders geconfronteerd wordt, heeft ze nog heel wat
bijkomende taken. Eerst en vooral heeft ze de dagelijkse zorg voor het huishouden
en de kinderen en neemt ze daarbij nog eens de meeste van mijn taken over.
Daarbij komt nog dat we sinds enkele weken ook nog een pleegdochter van 10 jaar
in huis hebben. Dit is een niet te onderschatten opdracht. Het kind heeft heel
wat te verduren gehad en dat brengt heel wat problemen met zich mee. Ze heeft
enorm veel aandacht nodig en daarbij komt dan nog eens de school en de daar
bijhorende problemen, de omgang met haar familie, ...
Naast dit alles
blijft er weinig tijd over voor haar zelf en haar hobbys. Meestal is het
spring- en vliegwerk om daar nog aan toe te komen.
Daisy, zonder jou
steun en opoffering zouden we dit nooit kunnen doen hebben. Bedankt! Je bent
gewoonweg een fantastische vrouw!
Na een deugddoende vakantie in de jungle zijn
we maandag terug naar Natabuela gekeerd.
Vandaag dinsdag zijn we opnieuw met onze
werkzaamheden voor Ecassef begonnen. Na eerst de compresseur en de verf bij de
Junta Parroquial te gaan ophalen, zijn Fien en ik vandaag begonnen met het
spuiten van de 8 borden die over Natabuela verspreid zullen worden. In de
voormiddag kregen we hulp van Manuel, een werkman van bij Jean en Ria en in de
namiddag moesten we de klus alleen klaren. Geen enkel probleem, ware het niet
dat we telkens toch met een wachttijd van een uur zaten tussen iedere laag.
Maar naar Ecuatoriaanse gewoonte was dat geen enkel probleem en wachtten we
rustig af. Ondertussen waren we ook al zonder verf gevallen en moesten we in de
namiddag nog naar Atuntaqui om nieuwe te gaan halen.
Woensdag moest Fien normaal gezien in de
kindertuin gaan werken, maar door een nieuwe paro (staking) was er die dag
geen school en dus ook geen kinderopvang. Fien dus maar mee met mij om verder
aan de borden te werken. In de voormiddag hebben we een 3de laag
kunnen aanbrengen en met de resterende tijd hebben we de muren binnenin het
Casa Cultural geschilderd.
Vrijdag 22 februari ging het richting Riobamba. Een rit van 6 uur werd ons gezegd, uiteindelijk werden het er 8.
We zijn hier reeds voor de derde dag in Cuenca.
Na twee dagen genieten van zon, zee, strand en zwembad van ons hotel in Puerto Lopez zijn we maandag vertrokken richting Cuenca. Normaal gezien gingen we nog Isla de la plata bezoeken maar door het plots opkomende slechte weer is dit helaas niet kunnen doorgaan.
Donderdagochtend was het schitterend weer en was het de moment om de laguna van Cuicocha te gaan bezoeken. We konden om 9 uur reeds met Jean meerijden naar Otavalo en vandaar namen we de bus naar Cotacachi. Vanuit Cotacachi moesten we nog een kwartier met de taxi. De rit loonde wel de moeite. De laguna lag er schitterend bij in de blauwe lucht. 
Zoals in het vorig verslag vermeld zijn we maandag naar Gualsaqui doorgereisd. Het was een aangename rit. We hadden een 'deeltaxi' en onze reisgenoten vielen goed mee: een Amerikaan die hier Spaans kwam leren en een Ecuadoriaans meisje dat haar ouders in Ibarra ging bezoeken. Het was een lange rit en dit dankzij het carnavalgebeuren dat hier nog steeds aan de gang was.
