Na een ontspannen weekend van winkelen in Ibarra en Otavalo, surfen en een uitstap naar de waterval van Pecuche, zijn we maandagmorgen terug aan onze taken begonnen. Fien heeft samen met Elise in de drie laatste klassen van de lagere school van Natabuela een les gegeven in het teken van de kinderrechten. Vandaag ging het over het recht op spelen. Ikzelf heb deze morgen eerst nog wat aan een contract voor vrijwilligers gewerkt en daarna ben ik naar Casa Cultural gegaan om verder te werken aan die borden. Het spuiten van de borden is redelijk vlot gegaan, maar de letters die schilder ik met de hand en daar is een serieus pak werk aan.

In de namiddag heb ik samen met Fien de speelpleinwerking gedaan. Fien heeft spelletjes met de meisjes gespeeld en ik heb met de jongens gevoetbald. Momenteel komen er veel kinderen op af, maar telkens wanneer er geen vrijwilligers zijn valt de speelpleinwerking stil.  De bedoeling is dat er binnenkort enkele jongeren van Natabuela ons komen vervoegen en de speelpleinwerking verder zetten als de vrijwilligers er niet meer zijn. Jesus Tobar, de leider van het dorp, gaat daar normaal gezien voor zorgen. Maar naar Ecuatoriaanse gewoonte is daar momenteel nog geen zicht op wanneer dat zal gebeuren. Deze middag heb ik voor de eerste keer cuy (cavia) gegeten en het was best lekker.

Dinsdagmorgen moest Fien al om 6.15 vertrekken, eerst met de bus tot aan de ‘bomba’, in Otavalo. Daar werd ze samen met Elise opgepikt door de directeur van het schooltje van Moras Pungo waar ze de ganse dag les moesten geven.  Voor mij werd het opnieuw een dagje schilderen in Casa Cultural, maar vandaag kwam Manuel, een werkman van Jean en Ria me vervoegen. Normaal gezien moest Casa Cultural reeds in oktober afgewerkt zijn en officieel geopend worden, maar blijkbaar is er meer werk dan voorzien. De bedoeling is dat er zoveel mogelijk vrijwilligers meehelpen om dit nu toch nog op korte tijd gedaan te krijgen, maar momenteel zijn Fien en ik de enige vrijwilligers. Elise is hier voor haar stage ‘maatschappelijk werk’ aan de hoge school Gent en moet niet meehelpen met de vrijwilligers.

Plots is er vandaag nog uit een onverwachte hoek hulp komen opdagen. Martin, een vriend van Jean en Ria uit Duistland, die met een Ecuatoriaanse gehuwd is en nu voor 3 maanden in Otavalo verblijft, heeft aangeboden om te komen helpen bij de verdere afwerking van Casa Cultural.

Vandaag donderdag was het wat minder. Fien heeft de ganse nacht moeten overgeven en deze ochtend had ze koorts.
We hebben naar Jean gebeld en hij denkt dat ze een maagonsteking heeft. Het wordt een kuur antibiotica volgen.
Ik ben dus eerst en vooral de kindergarden gaan verwittigen dat Fien niet kwam en heb me daarna nog maar eens op de borden geworpen. Mijn bedoeling was om tegen vrijdag rond te zijn, maar doordat Fien nu ziek is krijgt dat toch wat vertraging vrees ik.

Vrijdag ging het al heel wat beter met Fien: De antibiotica doet goed zijn werk. In de voormiddag is ze naar het schooltje van Natabuela geweest maar in de namiddag moest ze toch forfait geven: Heb dan maar samen met Elise de speelpleinwerking gedaan.

Zaterdagmorgen was er 'minga' in de school van Natabuela. Een minga is een soort klus dat door een hele hoop mensen terzelfdertijd geklaard wordt. De mensen werden er toe opgeroepen, op vraag van ons, door de directeur van het schooltje en doen dat op 'vrijwillige basis'. In de praktijk worden ze er wel toe verplicht. Wie niet meehelpt kan beboet worden. Maar in ons geval was het een luxe. Een gans terrein moest worden ontdaan van gras, onkruid en massa's stenen. Er moest een geul gegraven worden om een afsluiting van bamboe te maken en er moesten planten gepland worden. Met zo een 30 mensen was de klus tegen 12 uur ongeveer geklaard. De rest, het planten en nog de laatst meters afsluiting worden volgende zaterdag afgewerkt.

Terwijl Fien en ik meewerkten met de minga, stond Elise samen met de mensen van Rushitamo op de markt in Otavalo om er artisanale spullen te verkopen. Rushitamo zijn enkele Indigena’s die zich verenigd hebben om samen artisanale kettingen, oorbellen, kransen,… te maken en deze tegen een eerlijke prijs te verkopen.
Elise vertelde ons de dag nadien dat ze slechts voor 5 dollar verkocht hadden en dit aan Nederlandse toeristen en dan nog dank zij haar tussenkomst.
Die mensen steken daar al hun tijd en energie in, betalen hun vervoer en eten om dan uiteindelijk niets te verkopen. Ze hebben een ongelofelijke slechte standplaats in een zijstraat waar bijna niemand passeert.
Als ik informeer hoe dat komt, blijkt het dat enkele maffiafamilies alle standplaatsen op de markt in handen hebben en deze dan tegen grof geld onderverhuren en deze worden dan op hun beurt opnieuw onderverhuurd en opnieuw en opnieuw…

10-01-2007 om 00:00 geschreven door jurgendhuyvetter