Op zaterdag 9 december 2006 vertrokken Jürgen en Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador. Ze gingen er bij ECASSEF ontwikkelingswerk verrichten. Nu twee jaar later gaat Jürgen opnieuw maar dit keer samen met zijn echtgenote Daisy naar Ecuador. Ze gaan er op projectbezoek en daarna reizen ze verder naar Peru. Op deze weblog kan je hun belevenissen meevolgen.
17-12-2006
1ste week (11 - 17 december)
Maandag
Vandaag was nog een extra dag om te bekomen van de jetlag en om te wennen aan de hoogte. We bevinden ons trouwens op een hoogte van 2800 meter en ons lichaam heeft wat tijd nodig om aan zich aan te passen. In de namiddag stond een bezoek aan Otavalo op het programma. Er naar toe rijden verliep wel niet van een leien dakje. Alle wegen waren afgezet. Er was immers staking, de zoveelste op een rij. Een onaangkondigde prijsverhoging van een of ander product of een belofte die de regering niet nakomt kan hier de aanleiding voor zijn. Het is wel zo dat de mensen vanuit de gemeente onder druk gezet worden om eraan mee te doen. Meestal levert zo een staking uiteindelijk niets op.
In Otavalo zijn we naar de plaats geweest waar wekelijks op zaterdag een artisanale markt doorgaat. De bedoeling is dat we er zaterdag met alle vrijwilligers een enquête afnemen bij de marktkramers.
De bedoeling was dat we dinsdag naar Natabuela gingen om met de andere vrijwilligers en Jesus, el presidente van de Junta Parroquial kennis te maken. De staking heeft daar echter een stokje voor gestoken. Noodgedwongen moesten we op de ranch blijven. We hebben onze tijd echter nuttig gebruikt door te brainstormen over hoe we bepaalde zaken kunnen aanpakken
Woensdag was de staking voorbij. Onze valiezen gepakt en het was tijd om te verhuizen naar ons gastgezin in Natabuela, maar eerst moesten we nog naar een vergadering in het gebouw van de Junta Parroquial. Daar kwam Noemi ons afhalen om naar het gastgezin te gaan. Noemi is een vrouw uit Natabuela die verantwoordelijk is voor de vrijwilligers en dagelijks voor ze kookt. Nadat we ons in het gastgezin geïnstalleerd hadden gingen we naar het huis van Noemi waar we kennis maakten met Angelique en Victor, twee vrijwilligers. Na het middagmaal zijn we dan samen met hen naar Otavalo gegaan.
's Avonds maakten we kennis met Elise, nog een vrijwilligster.
De volgende dag had ik een afspraak met Jesus Tobar, el presidente van de Junta Parroquial en Fien mocht meedraaien in de plaatselijke kleutertuin, waar ze samen met twee kinderjuffen moest activiteiten begeleiden voor 50 kinderen.
Vrijdag ben ik samen met Viktor naar het schooltje van Natabuela geweest. We hadden er een afspraak met de directeur om samen de aanleg van het schooltuintje te plannen. De bedoeling is dat de kinderen die tuin mee helpen aanleggen samen met de leerkrachten en de vrijwilligers. De kosten worden volledig door de Ecassef Foundation gedragen. Fien en Elise gaven ondertussen voor elke klas een les over milieu. Ik had nog een korte bijeenkomst met Jesus Tobar en later in de namiddag ben ik samen met Viktor naar Ibarra afgezakt.
Zaterdag waren we vrij en hebben we de wekelijkse artisanale markt van Otavalo bezocht, waar ook de Rushitamo deel van uit maakt. De Rushitamo is een groep van indigena's (indianen) die zich verenigd hebben en die begeleid en ondersteund worden door Ecassef om, de door hen op artisanele vervaardigde goederen, aan een eerlijke prijs te kunnen verkopen. De voorziene enquête die we er gingen afnemen is wegens praktische redenen verschoven naar een latere datum.
Vandaag, zondag zijn we te voet naar de markt in Atuntaqui geweest om er wat rond te keuvelen en er wat aankopen te doen. En nu zijn we in Ibarra.
Vandaag was het zover. Om 4.45u opgestaan, vlug gedoucht, valiezen in de koffer en afscheid genomen van de thuisblijvers.
Johan, de vriend van Fien heeft ons naar het station van Gent gebracht en om 6.22 zijn we richting Brussel-Zuid vertrokken waar we de Thalys naar Parijs moesten nemen. Om 7.52u stipt zijn we vertrokken en om 9.10 waren we reeds in de luchthaven van Charles de Gaule.
Het inchecken van de bagage ging vlot en de controle bij de douane verliep ook al zonder problemen.
Onze vlucht was voorzien voor 10.30u, maar doordat er een 80-tal passagiers niet onmiddellijk kwamen opdagen en er uiteindelijk ook nog problemen met de douanepapieren waren, zijn we uiteindelijk met een vertraging van 2 uren vertrokken. De piloot beloofde zijn best te doen en uiteindelijk zijn we maar met een vertraging van 45 minuten in Caracas Venezuela geland. Vandaar hadden we aansluiting naar Bogota Columbia, waar we nog eens van vliegtuig mochten wisselen en uiteindelijk zijn we om 22.30, na een reis van ongeveer 23 uren op de luchthaven van Quito aangekomen.
Daar werden we opgewacht door Ria van de Ecassef Foundation. Zij had voor ons een kamer bij de vzw Inte Sisa gereserveerd en om middernacht precies zijn we uiteindelijk in ons bed beland.
Zondag10 december 2006
Onze ochtend begon met een heerlijk ontbijt, ons voorgeschoteld door Esther, de eigenares van het huis van Inte Sisa. Daarna zijn we samen met Ria de stad ingegaan naar een internetcafé om het thuisfront van onze goeie aankomst op de hoogte te brengen.
Om 11 uur kwam de taxi ons halen die ons naar Otavalo moest brengen. Na een helse rit van anderhalf uur kwamen we uiteindelijk aan in Otavalo waar Jean ons kwam ophalen. Vandaar ging het richting Guelsaqui zo een 12 km de bergen in naar 'Rancho el Lobo', de ranch waar Jean en Ria wonen.
Jean en Ria zijn de medeoprichters van de Ecassef Foundation. Samen met en op vraag van de plaatselijke bevolking werken ze er aan verschillende projecten. Cruciaal in alle projecten is het respect voor mens, milieu en culturele eigenheid.
Jean en Ria zijn twee hartelijke mensen, bij wie we ons onmiddellijk thuisvoelden. Vandaag hebben we vooral kennis gemaakt en veel gepraat.
Morgen staat er een bezoek aan Otavalo op het programma
