Gisteren avond waren we niet alleen bij de paters. We hebben de kamer gedeeld met een nederlander, een echte ancien, ieder jaar is hij wel ergens onderweg voor minimum 1 maand. Een aangenaam man, hij is ook half Belg, want zijn vrouw is van Turnhout.
Na een frans ontbijt zijn we deze morgen vertrokken in Béttharam, direct stijl omhoog langs de kruisweg. Niet zomaar een kruisweg, iedere statie wordt afgebeeld in een echte kapel. In 2016 bestaat deze kruisweg 400 jaar en dus zijn de kapellen aan restauratie toe. Maar ook deze paters zijn niet van gisteren, iedere gift hoe klein ook wordt sterk aangemoedigd.
Al stijgend (wat had je gedacht) worden we langs de kruisweg getrakteerd op prachtige vergezichten, terwijl ook hier de wilde bloemen niet ontbreken.Op het einde van de kruisweg met de gekruisigde christus en de moordenaars bevind zich een kerkhof waar overwegend geestelijke hun laatste rustplaats gevonden hebben. Een eind van de kruisiging staat een grotere kapel ter ere van de verijzenis, in deze kapel wordt de mis nog opgedragen.
Van hieruit gaat onze tocht verder door het bos tot we terug op een asfaltweg belanden aan la croix des hauteurs, waar we een schitterend vergezicht krijgen op de besneeuwde bergtoppen. We volgen steeds de GR 78, die ons langs prachtige plaatsen leidt. Soms staan we stil om naar het zingen van onbekende vogels(althans voor ons) te luisteren, even later moeten we stoppen om naar het sjirpen van de krekels te luisteren.
Plots bevinden we ons in het oude Jougoslavië waar tijdens ons verblijf de krekels nooit ver weg waren.
Mijn moeder zaliger heeft me dikwijls gezegd "gij manneke, gij moet onze lieve heer bedanken op uw blote knieën", toen wist ik niet wat ze bedoelde, maar nu begrijp ik het des te meer. Als je hier in het midden van al deze pracht kunt lopen met iemand die je heel dierbaar is, dan moet je daar dankbaar voor zijn, want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Terwijl we enkele kilometers voor dorp Asson in de berm naast de weg een rustpauze nemen cirkelen er plots ietwat zwarte vogels in de lucht. Volgens mij gieren, maar niet volgens Mariette, die promt haar verrekijker boven haalt, of het nu gieren of buizerds zijn, we moeten verder. In Asson belanden we op het terras van een café - restaurant, hier wordt het probleem van de gier opgelost. De potron verteld ons vakkundig dat men het verschil van de gier en de buizerd ziet aan de vleugels, want inderdaad in de verte vliegt een gier zoekend naar een kreng van een wild dier of een koe, terwijl dichterbij een buizerd door de lucht zweeft. De patron is de vriendelijkheid zelve en helpt ons aan een adres voor de nacht (een voltreffer zou later blijken). Als dank nemen we hier ons middagmaal (kip met patatjes en sla). De kip is een kippetje, maar met de patatjes en het brood eten we toch ons buikje rond.
Het zicht op de besneeuwde bergen is prachtig en als ook de vlinders en de salamanders verschijnen zijn we de koning te rijk, na 15 km en 6 uur stappen komen we in Bruges aan. Ja je leest dit goed, ongeveer 2,5 km/u gemiddeld, maar wel genoten tegen 200 km/uur.
Na een slapeloze nacht van 4 uur was er belgerinkel om 02:15. Mariette kwam op het lumineuze idee om koffie te zetten, kwestie van wakker te worden of fit te geraken, want slapeloze nachten kunnen vermoeiend zijn.
Waarom ben ik in godsnaam toch zo zenuwachtig?
Als nonkel Patrick om 02:50 op de stoep staat zegt Mariette "3 uur is 3 uur, ik moet nog koffie drinken en schoenen aandoen !!"
Amaai ik besef nu al dat het aanpassen zal worden, maar ja ik heb ook tijd genoeg de volgende weken.
Wat is het prettig vertoeven op de high way 's morgens in de vroegte. Feilloos loods nonkel Patrick de wagen van tante Marleen langs de weinige trucks. Nog even onze juiste weg zoeken op de luchthaven om daarna te genieten van een Java koffie in een kartonnen beker, en zo gaan onze eerste een andere richting uit.
Als we later de daling naar Lourdes inzetten krijgen we uit het vliegtuig een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Plots besef ik dat we ergens over deze reus moeten geraken.
Een shuttlebus brengt ons voor 2 euro tot in Lourdes waar we op het infokantoor een stadsplan van Lourdes , een kaart tot in Sint-Jean-pied-de-port en een telefoonnr bekomen om een plaats te reserveren deze nacht, allemaal met de glimlach en gratis.
We zijn nog nooit in Lourdes geweest, en men had ons gewaarschuwd voor de comercie, maar wie hier enkel de commercie ziet heeft hier eigenlijk niets te zoeken. De vele zieken en of gehandicapte mensen die samen met hun vrijwilligers hier troost en hulp zoeken, dat is Lourdes.
Wij zelf hebben hier een aantal kaarsen gebrand en onze gedachten laten afdwalen naar hen die een specifieke wens hadden. Na een bezoek aan de kerk, de grot en het bijwonen van een openluchtmis, waar honderden zieke samen met hun begeleiders intens genieten van deze viering zijn wij op pad gegaan naar Bétharem. Na amper 500 m liepen we al de verkeerde richting uit.Smalle paadjes zijn altijd verleidelijk, maar op het einde van het paadje stonden 2 dames met een sleutel te zwaaien, met de vraag of wij het poortje wilde sluiten.Dit hebben we beleefd geweigerd, want we wisten niet of het de sleutel van de hemel of hellepoort was. Wijselijk op onze stappen terugkerend vonden we na enige honderden meters de juiste weg. Rechts van ons stroomde de gave du piau, links was de berm begroeid met alle soorten bloemen, zelf Mariette wist niet de namen van al deze prachtige bloeiers. Tot in Saint-Pé-de-Bigorre werden we vergezeld door de gave Du Piau, prachtige bloemen zonder namen, de koekoek en ontelbare andere muzikanten. Uiteindelijk kwamen we zonder ruzie maken aan in Bétharam, waar we nu op een terrasje van een goeie pint genieten.
Voor hen die het toch niet willen geloven, ik heb zelf mijn was gedaan en dit relaas geschreven. Tot morgen
Het wordt nu wel kort dag. Nog tweemaal slapen en dan is het zo ver, als alles goed gaat dan staat nonkel Patrick hier om kwart voor drie s' morgens op de oprit. De geschiedenis herhaalt zich bij mij, terwijl Mariette de rustigheid zelve is verschijnen bij mij weer allerlei kwalen. Typische stres pijnen. Iedere dag komt er nu wel iemand aankloppen met het verzoek om een kaars te branden onderweg. Natuurlijk gaan wij dit doen, want niet iedereen heeft het geluk om zomaar te kunnen te vertrekken. Deze laatste week voor ons vertrek is zonder te wandelen verlopen zo kunnen we goed uitgerust starten, hopen we toch. Het is echt ongelooflijk wat er nog allemaal moet gebeuren, de dagen lijken plots te kort te zijn. Vandaag nemen we nog afscheid van onze kinderen en kleinkinderen, om morgen in alle rust alles nog eens op een rijtje te zetten. Twee jaar geleden bij mijn eerste tocht, toen nog alleen, was ik meer ontspannen, want als er toen iets misliep was ik alleen er de dupe van. Want het is zoals het is iedereen vraagt maar zal het wel lukken voor Mariette? En of het voor mij gaat lukken lijkt iedereen vanzelfsprekend te vinden, terwijl dat helemaal niet zo is. Wij zijn van zovele factoren afhankelijk dat het ook nu wel een niet te voorspellen belevenis gaat worden. Dus laten we alles maar zoveel mogelijk op ons afkomen, en genieten we van de mooie momenten als deze zich voordoen. Aan allemaal die niet meegaan, houd de moed er in, en als alles volgens plan verloopt zien we elkaar binnenkort weer.
Aan hen die ons niet kennen. Wij zijn twee prille zestigers, verliefd op het leven en voor een fikse wandeling zijn we snel verleid. Meer is er echt niet te vertellen, zij die ons wel kennen weten dat dit de zuivere waarheid is. In maart 2012 ben ik thuis buiten gestapt en alleen naar Compostela vertrokken terwijl mijn vrouw, Mariette nog ijverig aan het werken was. Na drie maanden bereikte ik het einde van de wereld en de bodem van mijn geldbeugel. Daar aan het einde van de wereld wist ik reeds dat dit niet de laatste keer zou zijn, maar wat ik niet wist was het feit dat ik Mariette had besmet had mijn bacterie. Begin dit jaar heeft zij het arbeidersbestaan vaarwel gezegd samen met mijn plannen om naar Rome te lopen. Drie maanden zonder onze kleinkinderen is een beetje van het goede teveel voor haar, dus werd er gezocht naar de gulden middenweg. Als lid van het Vlaams Compostela Genootschap kan men iedere zaterdag in Mechelen terecht om met ervaringsdeskundigen te praten over het pelgrimeren naar Compostela en daar werd ons de mogelijkheid toegereikt om van uit Lourdes te vertrekken. Twee minuten en dertig seconden later stond ons besluit vast, Lourdes leek ons ideaal als vertrekpunt voor onze pelgrimage. Ondertussen heeft Thomas Cook ons beloofd om ons op 9 mei naar Lourdes te vliegen. De rest zullen we zelf moeten doen. Dat Sint Jacobus de pelgrims een warm hart toedraagt blijkt nog mar eens uit het volgende. Op een nacht werd mijn nicht Magda door Sint Jacobus gewekt met de vraag of haar rugzak die werkloos al een tijdje in de kast lag Mariette niet kon vergezellen naar Compostela. Ondertussen is de rugzak al tientallen malen in en uitgeladen, vele kilometers in binnen en buitenland heeft hij de achterkant van Mariette versierd om uiteindelijk dikke vrienden te worden. We zijn nog niet aan onze pelgrimstocht begonnen en Sint Jacobus waakt al over ons, een rustgevend gevoel noem ik dat. De nodige gidsen en wandelkaarten zijn aangekocht, het internet is afgeschuimd naar nuttige informatie. Nog enkele weken resten ons om nog wat kilometers te vermalen afscheid te nemen van familie en vrienden om dan samen aan ONZE pelgrimstocht te beginnen. Een tocht die niet loopt van punt A naar punt B, maar hopelijk een tocht met een open kijk naar iedereen die we onderweg ontmoeten en een innerlijke reis naar onszelf. De start in Lourdes zal beginnen met het branden van een kaars, daarna is het aan ons om de kaars brandende te houden.
Bedankt beste lezer om deze blog te bezoeken, we hopen om wekelijks onze belevenissen met de postduif te versturen richting thuisfront, want pelgrimeren is volgens mij ook een beetje afstand doen van ons luxe leventje, dus voor ons onderweg weinig of geen hotels maar refuges waar we samen met de medepelgrims snurkend en winden latend iedere avond de nacht in duiken.
