Hallo we staan nu in Margaret River, een gezellig en druk stadje bekend om zijn wijnhuizen. Gisteren hebben we bijna constant door de bossen gereden. Wat opvalt is dat vele bossen geteisterd zijn door branden in het verleden. Ze zijn hier bang van want overal zie je borden met verboden vuur te maken. Die branden ontstaan ofwel door blikseminslag of zijn aangestoken. Door de brand is de ondergroei weg maar overleven de Australische bomen(volgens hen niet de Europese) Na enkele jaren zijn de bossen terug maar je blijft de sporen zien aan de stammen. Gisteren was hier nog brand in de buurt. Ze gaan die te lijf met helikopters. Gisteren passeerden we een bord met de aankondiging top tree walk. In dat natuurpark staan reusachtige bomen die tot 72 meter hoog kunnen worden. Je kan er via loopbruggen tot op 42 meter hoog lopen. Echt indrukwekkend en uniek om te zien. Vanmorgen zijn we dan vertrokkenuit een dorpje genaamd Nanuuk ouderwets en heel rustig. Onderweg naar hier hebben we een wijnhuis bezocht, aangeraden door een toeristisch boek.. Na een onverharde weg door de wijngaarden kwamen we aan een magazijn. We werden ontvangen door een zeer vriendelijke mens die ons liet proeven van verschillende wijnen. We weten weer wat drinken de komende dagen, vooral zijn witte wijnen zijn zeer lekker. We staan nu op een zeer drukke camping met nogal luidruchtige geburen, het is eens wat anders. Sluukes
Hallo, we zijn aangeland in een dorp genaamd Denmark. Dit ligt aan zee in zuid west Australië. De namen van de meeste plaatsen eindigen hier met up, bv Ungerup. We zijn nog in Denemarken geweest en daar eindigt veel met up, dus zullen er in het verleden waarschijnlijk veel Denen naar hier geëmigreerd zijn. De laatste dagen hebben we nogal wel kilometers afgemaald. De wegen zijn zoals gewoonlijk heel verlaten. Gisteren waren we in een dorp genaamd Mount Border genaamd naar een berg genaamd.... juist. Nu we al zolang rondreizen is de verrassing weg en kan je het ene dorp tegen het andere inruilen qua huizen en straten. Vandaag passeerden we toevallig een wegwijzer naar granit walk. Dit was een wandeling van een kleine drie kilometer omhoog langs oeroude dikke bomen. Boven stonden er reusachtige rotsblokken precies of ze waren er gestapeld. Er was oa een groot rond rotsblok die apart stond. Redelijk indrukwekkend om te zien. Door over rotsen te klauteren kwam.je aan een soort brandtrap van een twintigtal treden. Daarboven is een gangpad op de rotsen aangelegd met een spectaculair uitzicht over de omgeving. Vananmiddag zijn we nog over de duinen naar het strand gewandeld. Dit is Australië, op een dag loop je in de bergen, bezoek je enkele stadjes en wandel je aan zee. Sluukes
Hallo we staan nu in een dorp.genaamd Hopetoun. Je moet er ongeveer 65 km van de hoofdweg afrijden maar het is de moeite. We vonden er een wondermooie staanplaats te midden van de natuur. Alhoewel.het een camping is heb je het gevoel alleen te staan. Vlakbij onze slaapplaats loopt een klein zandpad naar de zee. Gisteren zijn we daar gaan wandelen en het is hier wondermooi. Wit zand en in de zee talrijke rotsen. Daardoor is de branding soms spectaculair om te zien. Hoge golven die met veel wit schuim kapotslaan. De zee heeft de kleur van groen tot donkerblauw en is zeer helder. Het strand is niet recht maar is een opeenvolging van baaien. Daardoor is het prachtig om de zee te zien aankomen op het strand. De reden dat we hier zijn is een natuurpark,genaamd Fitzgerald Natural.park. Dit zijn we vandaag gaan bezoeken met de motorhome. Zoals veel natuurparken moet je een soort ingang betalen. Ze vertrouwen je hier want je moet zelf.het verschuldigde bedrag in een envelop doen. Vanuit het park,lopen er verschillende trails in de natuur. Paden afgewisseld tussen het groen dan een stuk strand waar je tussen rotsen loopt die precies gesculpteerd zijn naast je het water die schuimend kapotslaat. Een grote groep rotsen zijn bijna zwart van kleur en doen denken aan het decor van de games of Thrones. Verderop loop je omhoog en volgen de paden de verschillende baaien. Zoals gewoonlijk waren we alleen en zo hebben we het graag. Weer een heerlijke dag beleefd. See you mates.
Hallo we zijn nu in Esperance, een kuststadje in west Australië. Esperance is omringd door veel natuur zoals bossen en verschillende meren. Vooral deze zoutmeren zijn belangrijk omdat er veel vogels, waaronder zeldzame soorten samenkomen. We hebben een meer bezocht, bekend als pink lake, maar zo roze zag het er niet uit. Het roze wordt gevormd door een soort algen die veel caroteen bevatten. Het stadje zelf ziet er uit als veel van die kuststadjes, we hebben er eens doorheen gewandeld, gezien het niets bijzonders is trekken we morgen verder langs de kust. Bey folks
Na drie dagen bewolkt en regen vandaag felle zon, gevolg vrouwke weer eens verbrand ondanks factor 50. We zijn ter plaatse gebleven om.de omgeving te verkennen. Eerste bezoek,aan de goudmijn en die ziet er precies niet al,te bloeiend uit. Ze hebben een immense gang gegraven onder een berg waar ze in kunnen rijden met van die immense machines. Vérderop liggen er grote bergen keien waarschijnlijk van de ontginning. Een deel van de open ontginningen hebben ze herbeplant zodat de omgeving er toch nog mooi uitziet. Tweede bezoek een groot zoutmeer. Enfin meer zout dan water want bijna de ganse oppervlakte staat droog en ziet er wit uit door het overgebleven zout. Na het meer zijn we doorgewandeld door een bos met bijna overal eucalyptusbomen. Je kan hier uren doorlopen maar aan die paden komt voor ons wandelaars nooit geen einde. Morgen trekken we naar beneden richting west Australië. Sluukes.
Na een 400 km zijn we eindelijk in het westen aanbeland. Er zat een stuk tussen van 140 km pal rechtdoor zonder een enkele bocht. Moeilijk voor te stellen in ons klein landje. De Australiërs lachen altijd met onze afstanden. Juist groot genoeg om kop thee te drinken zeggen ze dan. We zijn nu in een stadje genaamd Norseman. Dit stadje is gesticht door goudzoekers, wat hier nog altijd gedaan wordt. Er is nog een mijn werkzaam, er staat een grote berg waarvan ze stukken afgraven of dynamiteren. Wat overblijft zijn precies orgelpijpen. Volgens hen zit er nog altijd goud in. Dit stadje is genoemd naar een paard en dat benadrukken ze in alles. Op de straatnaambordjes staat bv een paard afgebeeld. Volgens de legende was hier een goudzoeker aangekomen. Toen hij s'morgens wakker werdt had zijn paard een gouden nugget opgegraven. Uit dankbaarheid noemde hij de nederzetting Norseman. Het stadje ziet er oud en afgeleefd uit. De huizen zien er precies uit zoals honderd jaar geleden. Wij dachten een bloeiende stad aan te treffen maar er is slechts een winkel en binnen ziet het er afgeleefd uit. Ook het café kan vernieuwing gebruiken. See you mate.
Hallo folks, we zijn momenteel voor de tweede dag op weg naar het westen. We hebben nu 900 km afgelegd en nog een kleine 500 te gaan. Voor we naar het westen vertrokken hebben we kennis gemaakt met een Nederlandse die hier is met de fiets. Zij zag het helemaal zitten om deze weg af te leggen maar ik denk dat zij dit zwaar onderschat. Door naar de outback te rijden hebben wij al een beetje ervaring met lange afstanden. Deze weg is heel eenzaam met soms weinig begroeing. Zoals gezegd zijn zij heel streng op het invoeren van fruit en groenten. Het binnenrijden van west Australië is andere kost. Iedereen wordt streng gecontroleerd. Toen wij deze morgen de controlepost passeerden werdt onze nummerplaat genoteerd en kwam de controleur effectief in de mobilhome controleren. Dit wil zeggen kasten en frigo openen zelfs het handschoenenkastje moest er aan geloven. Het gevolg is wel dat er in de roadhouses heel weinig te verkrijgen is van verse voeding. Het vrouwke had op voorhand al onze groenten gekookt, appelmoes gemaakt en de rest hebben wij opgegeten. Nog een raar feit is dat de klok 2u30 wordt teruggedraaid. Gisteren was dus een dag van 26u30. Het rare is dat wij allebei klaarwakker waren om 5u en niet meer in slaap geraakten. Ja het leven van een reiziger kan hard zijn,zucht. See you.
Hallo, gisteren op het gemak vertrokken en langs deels verlaten wegen een tweehonderdtal kilometer gereden. We staan nu in Ceduna, een kuststadje waar de weg naar het westen begint. Er is namelijk slechts een weg naar Perth die een kleine 2000 kilometer hier vandaag ligt. Het wordt dus weer kilometers vreten. We gaan rijden tot er een afslag is waar we dan naar het noorden zullen trekken. Het is weer van hetzelfde liedje, je mag geen fruit of groenten west Australië binnenbrengen, dit staat hier, hoewel de grens nog 500 kilometer ver is. Zij denken daarmee de vliegenplaag aan te pakken want het is best een echte plaag. Hier aan de kust gaat het nog, trek,je het binnenland in dan vallen ze je constant aan, ze gaan voor je ogen, oren, neus en je mond. Ook de Australiërs vinden dat hier lastig. Ze dragen dus lange mouwen en een netje over het hoofd. We zijn juist gaan wandelen en constant zie je die beestjes op je netje landen maar zo kan je tenminste nog buiten komen. Er is hier een pier, door hen een jetty genaamd waar je kan vissen op krabben. Het deed me denken aan de pier van Nieuwpoort waar we als kind een netje neerlieten en dan hoopvol ophaalden. Ze laten hier een soort rond net neer aan een touw, in het net leggen ze vissenkoppen. Na een tiental minuten halen zedie weer op. Ze halen hier effectief een soort krabben op met bleekblauwe poten. De dieren worden gemeten en terug geworpen indien te klein. De krabben worden gekookt en koud opgegeten. See you
Jow, vandaag warm tot 39 graden en geen wolkje aan de lucht. De mensen verklaren ons zot maar toch hebben we 30 km gewandeld. Het grootste deel langs onverharde wegen. Ons doel was turtle rock. Dit zijn rotsen uit graniet die zomaar uit het land oprijzen. Die rotsen zijn gestolde lava en als je die rotsen oploopt zie je ook dat het zo is, precies of je ziet slijk die van het land afloopt en versteend is. Even over het voedsel hier. Eigenaardig maar sinds we hier zijn is onze stoelgang drastisch verbeterd. Het vrouwke kookt zoals thuis dus is het voedsel hier veel eerlijker. De tomaten smaken als tomaten, het fruit rot niet zelfs in deze warmte. Het varkensvlees is van varkens die buitenlopen, het rundvlees eveneens. Ze hebben hier nu eenmaal immense ruimte en niet zoveel mensen te voeden. We rijden nog altijd langs immense graanschuren, graan die bijna altijd voor de uitvoer is. Morgen trekken we verder. See you folks.
Hallo vanmorgen gratis ontbijt gaan eten bij de haven, dit doen ze overal voor de Australische feestdag. Prachtig weer, mooi uitzicht op de haven vriendelijke mensen. Het ontbijt was typisch Engels toast en ei, spek worstjes, een soort gebakken aardappel en witte bonen in tomatensaus. We zaten bij een vrouw die naar hier geëmigreerd is als kind vanuit Nederland. Ze kon nog altijd Nederlands praten. Heel toffe mensen, iedereen was op zijn zondags zoals vroeger. We zijn nu 120 km verder naar het westen. We wilden een natuurgebied bezoeken maar die is helaas maar te bezoeken met een 4x4. We hebben een eind op die wegen gereden maar het was nog minimum 40 km en de weg is niet echt geschikt voor onze mobilhome.Morgen gaan we een 12 km te voet naar een rots genaamd schidpadrots. Een nadeel, het is hier warm.en droog en daárdoor zijn de vliegen massaal terug. Oh ja toen ik gisteren in het donker naar de wc ging zaten er een heleboel kleine kangoeroes te grazen. Je kon er heel dichtbij komen maar de mensen van hier raden je af ze te dicht te benaderen of eten te geven. Toch mooi om.te zien want ze hadden kleintjes mee.
Hallo, toen we gisterenochtend wilden vertrekken gaf de camper niet thuis. Dan maar de garage gebeld. Na anderhalf uur daagden twee mannen op. Ze sloten de auto aan op de computer en de diagnose was een fout in de brandstofleiding. Die stukken moesten besteld dus zaten we vast, we hebben dan.maar een grote wandeling gemaakt en op de terugweg gaan winkelen. Winkelen zonder auto is nogal zwaar dus een taxi terug naar de camping genomen, toch een drietal kilometer. Deze morgen om 8u30 de bevrijdende telefoon, de stukken waren binnen. Na een half uur stonden ze er met een pick up om de camper te slepen. We zijn dan maar een tweede maal te voet naar stad getrokken. We kennen nu elk hoekje van port Lincoln van buiten. Met een grote zucht van opluchting zijn we sinds 13 uur weer vrije mensen. We staan nu in Coffin Bay. Gekend en geroemd voor zijn oesters. De baai is helemaal.omringd door bergen en daarom ideaal voor de kweek. Aanpalend is er een natuurgebied met een diepte van een 20 kilometer. Stel je de duinen voor van De Panne naar Frankrijk zo ziet dat eruit. Er loopt een weg door die kronkelt tussen de begroeide duinen. Het gebied is een schiereiland. De stranden erond zijn de mooiste die wij ooit hebben gezien. Parelwitte stranden, kliffen en een zee die gaat van groen over turquoise naar diepblauw. Stel je een staalblauwe lucht voor en het witte schuim van de aanrollende golven, zo ziet het eruit. Op zulke stranden lopen dat maakt een mens diepgelukkig van dat te mogen aanschouwen. Morgen is het Australia Day, dat is de nationale feestdag van Australië. Ze geven dan overal gratis breakfast. We zijn benieuwd. Groetjes de globetrotters.
.
Jow, vandaag een helse tocht van wel 45 km. Na lang wachten op een telefoontje van Apollo hebben we een adres van een garage gekregen in port Lincoln. Helaas die mens was overstelpt van het werk en of we morgen kunnen terugkomen. We staan op een camping aan een baai, het uitzicht is mooi maar helaas is vandaag een sombere dag met veel regen. Port Lincoln is de voornaamste vissershaven van Australie. We hebben een boot een grote hoeveelheid tonijn zien lossen en dat zijn toch wel serieuze vissen. Het stadje zelf is niets speciaals, er loopt een drukke weg door, drukke weg wil hier ook zeggen road trains, vrachtwagens met nog twee aanhangwagens door een drukke straat zien rijden, daarvoor moet je hier zijn. Het stadje maakt wel een welvarende indruk met Marina's, met errond mooie villa's, in het water voor de villa een grote boot, langs achter een grote caravan. Als je de auto's ziet maakt het land over het algemeen een rijke indruk. De mensen verdienen veel geld maar zijn toch heel vriendelijk en zorgen voor elkaar. Bey folks
Hallo, vanmorgen gaan wandelen, eerst langs de zee en dan terug door binnenland. De Australiërs zijn geen wandelaars en daardoor vindt je bijna geen aparte paden. Na een drietal uur waren we terug. We besloten te gaan eten en daarna een museum te bezoeken een dertigtal kilometer van hier. Wee oh wee de auto wilde niet starten. Wij gebeld naar apollo waar ze na veel uitleg iemand gingen sturen. Na anderhalf uur kwam er iemand van hier die voor newholland (landbouwmachines) werkt. Een supervriendelijke mens en heel behulpzaam zoals alleen de Australiërs kunnen. De oorzaak is de ontsteking die versleten is. Je kan starten mits een produkt in de luchtfilter te spuiten een beetje zoals vlugzout bij de mensen denk ik. Eens de motor draait kan je de hele dag voort. Apollo zal ons morgen opbellen want naar het schijnt kan alleen Mercedes dit oplossen. Een klein probleempje Mercedes is ofwel in Adelaide, een kleine 700 km terug, ofwel in Perth, een 2600 km verder. We zien wel. Lekker gegeten in het dorp, Amerikaanse porties, dus heel veel en daarna toch naar het museum gereden. Na 20 km was de rest over onverharde wegen. Heel mooi en heuvelachtig. Het museum was de moeite en evoceert de geschiedenis vanaf 1840, het jaar dat de blanken hier kwamen. Veel landbouwmachines, verder een soort Bokrijk met oude huisjes, een oud schooltje. Voor ons heel plezant en vooral herkenbaar. De banken op school met een inktpot, de pennen en geschriften waarin wij nog hebben leren schrijven. Al bij al een heerlijke dag vol onverwachte dingen en zo hebben wij het graag. De uitbater van het museum was een heel innemende mens die echt geïnteresseerd luisterde naar ons, hij kwam zelfs mee om ons uit te zwaaien. Was iedereen in ons landje maar zo. See you Guys.
Hallo, gisteren zijn we vanuit Adelaide naar Walloroo gereden, waar we eerder al gecampeerd hebben. Gezien het vandaar over de weg nog een kleine 400 km was tot waar we wilden zijn hebben we de Ferry genomen. Adelaide ligt aan een uitsprong, alsook Eyre Peninsula een groot gebied waar we nu op bezoek zijn. De overtocht was heel ruw en duurde 2u30, het gevolg de helft van de passagiers was zeeziek. De kotszakjes werden goed gebruikt mag ik zeggen. Na landing zijn we een kleine 10 km verder gereden tot Cowell een zeer klein dorpje zo uit de achttiende eeuw gegrepen. We zijn van plan dit gebied grondig te verkennen want het is hier supermooi. De grootste stad is Port Lincoln, waar we binnen enkele dagen naartoe gaan. We staan nu in Murray Bay een rustig dorpje aan zee, kilometers ongerepte stranden, stilte, een staalblauwe lucht. Wat wil een mens nog meer in de winter. Morgen blijven we hier om een mooie grote wandeling te maken. Oh ja we hadden daarnet een ontmoeting met een albatros, een wel zeer grote vogel, totaal niet schuw. Dat beest zat daarnet op een paal wat een indrukwekkend gezicht is. Beye now.
Hallo we staan nu in Adelaide. Gisternamiddag en vandaag hebben we het stadje verkend. In vergelijking met Sydney en Melbourne is het een rustige stad. Er is veel minder hoogbouw en er zijn meer historische gebouwen. Door de Tour down under hebben ze een compleet dorp gemaakt waar je de nieuwste koersfietsen kan bewonderen, kledij kan kopen enz.. Er staan zelfs relaxzetels waar je de koers kan volgen. Die duurt nog tot zondag en eindigt hier in Adelaide. Her is de eerste keer dat we wielertoeristen zien en ze zijn in grote getale aanwezig. Pesoonlijk vind ik het gevaarlijk fietsen, de wegen zijn daar nu eenmaal niet op voorzien en de Australiërs rijden gevaarlijk dicht bij de fietsers. We zijn op de stand van Trek geweest en werden daar zeer goed ontvangen, vooral toen we vertelden dat we Belgen waren en ik een van de eerste carbonfietsen bezit. We hebben ook de botanic garden bezocht, wat een rust en kalmte midden in een stad. Morgen trekken we verder richting west-Australië. See you. Ik lees dat het erg koud is in Belgie, wees niet jaloers maar vandaag was het 35 graden.
Jow, we zijn weer terug in de bewoonde wereld. Gisteren zijn we gestrand in een dorp genaamd Jamestown. Een typisch dorp brede straten, een hotel bordjes over hun geschiedenis en liefst drie kerken, zonder kerktoren. We zijn in zo'n kerk binnen geweest, toen we een misboek opensloegen was het eerste die opviel een psalm met bovenaan stille nacht heilige nacht geschreven. Raar hier zo iets aan te treffen. Ergens is het spijtig dat we de outback voorbij zijn want het blijft toch een unieke ervaring, ergens moeilijk over te brengen als je het zelf niet hebt gezien. De weidsheid, het gevoel van oneindigheid als je de horizon ziet, de fantastisch mooie zonsondergangen. De kilometers lange ledige wegen. We staan nu op een grote camping in Adelaide. Voor het ogenblik is de Tour down under bezig en daardoor hebben we verschillende campings moeten bellen om plaats te vinden. De weg hier naartoe was heel verscheiden. Eerst heuvelachtig, dan overal landbouw, met weeral vooral graangewassen, dan zijn we een stukje door een wijnstreek gereden. In de wijnstreek zag je vooral de invloed van de Duitsers die naar hier zijn geëmigreerd. Dit is opvallend voor bijna gans Australië waar we zijn doorgereden. Morgen meer over Adelaide. See you folks
Hallo folks, we zijn aan de terugweg naar Adelaide. Na twee dagen reizen zijn we op een toffe camping in Woomera, het stadje van de raketten. Er is hier een heel relaxte sfeer met een kleine bar. We zijn er geweest om een pintje te drinken en je voelt je er onmiddellijk thuis, precies of je bent er een stamgast. Nog een woordje over Coober Peby, 90% van de opalen in de wereld worden daar gevonden. Het stadje heeft dus altijd veel gelukzoekers aangetrokken. Er leven liefst 45 nationaliteiten naast elkaar. In feite worden de meeste opalen gevonden door gelukzoekers en door de hoge kost om die boven te halen is het niet rendabel om de ontginning commercieel uit te baten. De opalen zijn ontstaan in de ijstijd door het verschuiven van de gletsjers. De outback waar wij doorrijden was in de oertijd een zee. Ik heb ook geklaagd dat er zijn weinig wildlife te zien is. Dit komt in feite door de vele regen die ze uitzonderlijk gehad hebben. Normaal komen die beesten naar de wegen om water te zoeken wat nu niet nodig is. De Australiërs zijn niet zot van kangoeroes, volgens hen kunnen de mannetjes heel agressief zijn en je ernstig verwonden. Morgen zijn we weer in de normale wereld. Cheers.
Lap alweer een dag voorbij, vandaag de mooiste wandeling gemaakt van mijn leven. We zijn terug geweest naar het reservaat en 45 kilometer doorgereden naar een grote rotsformatie genaamd kata tjuta. In plaats van een gigantische rotsblok zijn dit verschillende rotsen naast elkaar. We hebben de grote toer gewandeld (wat bijna niemand doet). Het pad is zeer verschillend en bestaat uit moeilijke paden van losse rotsblokken. Het pad gaat eerst steil naar boven, je moet zelfs een rotswand oversteken, soms een klein riviertje. De ganse tijd loop je tussen gigantische rotsen. Langs het pad liggen reusachtige stenen die precies bestaan uit aparte keien samengevoegd door aarde. Heel mooi om te zien. Op een bepaald moment moet je tussen de rotsen door een kloof. Heel steil omhoog, sta je boven dan heb je een fantastisch uitzicht over de omgeving, die buiten de rotsen gewoon vlak is. Vanaf daar is het bijna weer constant afdalen tot het beginpunt. Het weer was niet te warm zodat het zalig wandelen was. Zoveel kilometers om hier te geraken worden dus dubbel beloond door de fantastische natuur. Morgen beginnen we aan de terugkeer naar de bewoonde wereld. Bijna 1600 km naar Adelaide, but who's counting nietwaar.
Een hoogtepunt van onze reis, ayers rock. Iedereen kent waarschijnlijk de foto's van de beroemdste rots van Australie. Eerst moet je wel 50 dollar betalen om het park binnen te rijden. Dan is nog 20 kilometer rijden. Maar het is de moeite waard om het met je eigen ogen te zien. Een grote massieve roodkleurige rotsblok die precies uit de grond rijst, grond die anders vlak is. Die rots verandert precies van kleur volgens de lichtinval. We zijn er helemaal te voet rond geweest, een tocht van ongeveer drie uur. Je zou denken op foto is de rots vlak maar dit is helemaal niet zo. Er zijn gaten in, soms is er een stuk afgebroken, waar het water naar beneden komt zijn het grote zwarte geulen, precies pek die je ziet. Soms rijst de rots bijna 'loodrecht omhoog en zie je allemaal schuine strepen. We voelden ons gelukkig dit allemaal te mogen zien. Toen we er waren verdween de zon soms achter de wolken en dan zag je de schaduw ervan over de rots bewegen. Kortom echt een hoogtepunt. Over die plaats is al veel geschreven en strijd gevoerd. De aboriginals zien de rots als een heilige plaats, waar zij al eeuwen leven. Officieel is de plaats nu van hen en soms staan er borden dat je niet mag fotograferen wegens zijnde een voor hen gevoelige plaats. Zij raden ook zeer sterk af de rots te beklimmen. Tot de volgende.
Hai folks, na een ritje van 440 km zijn we nu in Yulara. Dit ligt in het hartje van Australië en is vlak bij de toegangspoort naar het Ulluru national park. Inderdaad die van de beroemde Ayers Rock. Zie je foto's van Australie dan staat die rots erop. We mogen niet logeren in het national park en daarom staan we in een dorp genaamd Yulara. Veel stelt het niet voor maar het is een plaats met chique hotels en resorts. We zijn er binnen geweest en daar zit volk die je verwacht op een cruiseschip. Er rijden hier oa gratis shuttle bussen rond want zulke mensen lopen niet te voet. We dachten aan informatie te geraken dus gingen we binnen in zo'n centrum. Precies een luchthaven met allerlei balies met oa hertz een balie voor dagtrips met de bus of wat dacht je van een trip per helikopter. Wat ben ik blij niet bij zulke mensen te horen maar gewoon mijn gedacht te doen en te reizen zonder veel planning. De prijs van een hotelkamer bedraagt dan ook meer dan 500 dollar per dag. Morgen en overmorgen bezoeken we het park. See you folks. PS ik zit hier te schrijven om 21u30 en het is hier nog meer dan 30 graden. Zalig gewoon.
