Hallo we staan nu in een dorp.genaamd Hopetoun. Je moet er ongeveer 65 km van de hoofdweg afrijden maar het is de moeite. We vonden er een wondermooie staanplaats te midden van de natuur. Alhoewel.het een camping is heb je het gevoel alleen te staan. Vlakbij onze slaapplaats loopt een klein zandpad naar de zee. Gisteren zijn we daar gaan wandelen en het is hier wondermooi. Wit zand en in de zee talrijke rotsen. Daardoor is de branding soms spectaculair om te zien. Hoge golven die met veel wit schuim kapotslaan. De zee heeft de kleur van groen tot donkerblauw en is zeer helder. Het strand is niet recht maar is een opeenvolging van baaien. Daardoor is het prachtig om de zee te zien aankomen op het strand. De reden dat we hier zijn is een natuurpark,genaamd Fitzgerald Natural.park. Dit zijn we vandaag gaan bezoeken met de motorhome. Zoals veel natuurparken moet je een soort ingang betalen. Ze vertrouwen je hier want je moet zelf.het verschuldigde bedrag in een envelop doen. Vanuit het park,lopen er verschillende trails in de natuur. Paden afgewisseld tussen het groen dan een stuk strand waar je tussen rotsen loopt die precies gesculpteerd zijn naast je het water die schuimend kapotslaat. Een grote groep rotsen zijn bijna zwart van kleur en doen denken aan het decor van de games of Thrones. Verderop loop je omhoog en volgen de paden de verschillende baaien. Zoals gewoonlijk waren we alleen en zo hebben we het graag. Weer een heerlijke dag beleefd. See you mates.
Hallo we zijn nu in Esperance, een kuststadje in west Australië. Esperance is omringd door veel natuur zoals bossen en verschillende meren. Vooral deze zoutmeren zijn belangrijk omdat er veel vogels, waaronder zeldzame soorten samenkomen. We hebben een meer bezocht, bekend als pink lake, maar zo roze zag het er niet uit. Het roze wordt gevormd door een soort algen die veel caroteen bevatten. Het stadje zelf ziet er uit als veel van die kuststadjes, we hebben er eens doorheen gewandeld, gezien het niets bijzonders is trekken we morgen verder langs de kust. Bey folks
Na drie dagen bewolkt en regen vandaag felle zon, gevolg vrouwke weer eens verbrand ondanks factor 50. We zijn ter plaatse gebleven om.de omgeving te verkennen. Eerste bezoek,aan de goudmijn en die ziet er precies niet al,te bloeiend uit. Ze hebben een immense gang gegraven onder een berg waar ze in kunnen rijden met van die immense machines. Vérderop liggen er grote bergen keien waarschijnlijk van de ontginning. Een deel van de open ontginningen hebben ze herbeplant zodat de omgeving er toch nog mooi uitziet. Tweede bezoek een groot zoutmeer. Enfin meer zout dan water want bijna de ganse oppervlakte staat droog en ziet er wit uit door het overgebleven zout. Na het meer zijn we doorgewandeld door een bos met bijna overal eucalyptusbomen. Je kan hier uren doorlopen maar aan die paden komt voor ons wandelaars nooit geen einde. Morgen trekken we naar beneden richting west Australië. Sluukes.
Na een 400 km zijn we eindelijk in het westen aanbeland. Er zat een stuk tussen van 140 km pal rechtdoor zonder een enkele bocht. Moeilijk voor te stellen in ons klein landje. De Australiërs lachen altijd met onze afstanden. Juist groot genoeg om kop thee te drinken zeggen ze dan. We zijn nu in een stadje genaamd Norseman. Dit stadje is gesticht door goudzoekers, wat hier nog altijd gedaan wordt. Er is nog een mijn werkzaam, er staat een grote berg waarvan ze stukken afgraven of dynamiteren. Wat overblijft zijn precies orgelpijpen. Volgens hen zit er nog altijd goud in. Dit stadje is genoemd naar een paard en dat benadrukken ze in alles. Op de straatnaambordjes staat bv een paard afgebeeld. Volgens de legende was hier een goudzoeker aangekomen. Toen hij s'morgens wakker werdt had zijn paard een gouden nugget opgegraven. Uit dankbaarheid noemde hij de nederzetting Norseman. Het stadje ziet er oud en afgeleefd uit. De huizen zien er precies uit zoals honderd jaar geleden. Wij dachten een bloeiende stad aan te treffen maar er is slechts een winkel en binnen ziet het er afgeleefd uit. Ook het café kan vernieuwing gebruiken. See you mate.
Hallo folks, we zijn momenteel voor de tweede dag op weg naar het westen. We hebben nu 900 km afgelegd en nog een kleine 500 te gaan. Voor we naar het westen vertrokken hebben we kennis gemaakt met een Nederlandse die hier is met de fiets. Zij zag het helemaal zitten om deze weg af te leggen maar ik denk dat zij dit zwaar onderschat. Door naar de outback te rijden hebben wij al een beetje ervaring met lange afstanden. Deze weg is heel eenzaam met soms weinig begroeing. Zoals gezegd zijn zij heel streng op het invoeren van fruit en groenten. Het binnenrijden van west Australië is andere kost. Iedereen wordt streng gecontroleerd. Toen wij deze morgen de controlepost passeerden werdt onze nummerplaat genoteerd en kwam de controleur effectief in de mobilhome controleren. Dit wil zeggen kasten en frigo openen zelfs het handschoenenkastje moest er aan geloven. Het gevolg is wel dat er in de roadhouses heel weinig te verkrijgen is van verse voeding. Het vrouwke had op voorhand al onze groenten gekookt, appelmoes gemaakt en de rest hebben wij opgegeten. Nog een raar feit is dat de klok 2u30 wordt teruggedraaid. Gisteren was dus een dag van 26u30. Het rare is dat wij allebei klaarwakker waren om 5u en niet meer in slaap geraakten. Ja het leven van een reiziger kan hard zijn,zucht. See you.
