Hei folks, gisteren stonden we onverwachts op een zeer drukke camping. Geroep en getier van kinderen tot 10 uur s'avonds. Vanmorgen om 6 u30 waren ze weeral present. Voor ons een goede reden om de camping te verlaten ook al.hadden we voor 2 nachten betaald. We vonden een wegwijzer naar een natuurcamping en na 18 km vonden we de camping. We staan hier op een ongelooflijk mooie plaats, werkelijk in het midden van niets. Het enige geluid dat je hoort is het ruisen van de wind in de bomen. Verder stilte, iets wat wij niet gewoon zijn maar wat we hier enorm zijn gaan apprecieren. De campingeigenaar is een Brit die op jonge leeftijd naar hier is gekomen. Hij heeft dit stuk grond gekocht en zelf de camping aangelegd met alle nodige voorzieningen. Zelfs alle bomen heeft hij zelf geplant, een heel toffe gast met wie we hier zitten babbelen hebben. Hij wil een echte rustcamping en voor hem zijn kinderen niet welkom, al kan hij ze niet weigeren natuurlijk. Hij kreeg een telefoontje voor drie plaatsen met 15 mensen en hij zei gewoon dat het niet kon al staat hier bijna niemand. Het is hier 36 graden en al de ganse dag onbewolkt en toch is de warmte goed te verdragen. Deze voormiddag zijn we gaan wandelen en hoewel het hier zeer droog is vindt je gemakkelijk waterplassen en zelfs een riviertje. Met een woord dit is GENIETEN. Bey folks
Hallo, we zijn stilaan richting Perth aan het rijden. De twee vorige dagen stonden we in een klein vissersdorpje. Op borden zie je daar allerlei veelbelovende zaken staan. Kom je eraan dan is dat meestal tweemaal niks. Ze investeren wel veel in infrastructuur, zoals mooie pleintjes, speeltuigen voor de kinderen, het overal voorkomende oorlogsmonument. Dit is iets wat ik niet goed begrijp. Zelf is Australie nooit rechtstreeks in een oorlog betrokken al hebben zowel ze overal meegevochten, zoals Vietnam of Korea. Toch staan er in vele steden en dorpen tanks of kanonnen opgesteld. Overal staan er zuilen en zijn er pleintjes gemaakt ter herinnering. Rare jongens die Australiërs. Wat ook opvalt is dat je hier en daar wrakken van auto's ziet liggen langs de weg. Sommigen uitgebrand, anderen op zijn dak. Ze zijn zo netjes en dan zie je dat liggen, misschien is dit een waarschuwing voor de anderen. Het is hier de laatste dagen erg warm aan het worden maar wij blijven wandelen. De Australiërs vinden dat heel gek want zelf doen ze dat niet. Wandelpaden zijn dan ook erg zeldzaam. We staan nu op een camping in een onooglijk plaatsje genaamd Ledgepoint. Tot onze grote verwondering is het hier heel druk. Na hun werk komen die gasten met de kinderen camperen voor het weekend.Het is hier erg luidruchtig wat we niet meer gewend zijn. Op een vrijdag komen er hier soms meer dan zestig campeerders staan. Morgen blijven we hier en dan gaan we naar Perth. See you mates.
Hallo, gisteren mooie wandeling gemaakt langs een rivier waarvan ik de naam vergeten ben. Door de hoge waterstand moesten we na een tijd terugkeren. Ten westen van Perth heeft het drie dagen aan een stuk geregend en de gevolgen zijn nu nog zichtbaar. In de winkels zijn bepaalde rekken ledig door bevoorradingsproblemen. In het oosten is er een stuk treinspoor weggespoeld, veel wordt hier vervoerd door immens lange treinen getrokken door drie diesellocomotieven. Er is hier ook personenvervoer al hebben wij dat nog nooit gezien. Meestal is er maar een spoor. Toen we dat vroegen zij de brave man natuurlijk is er personenvervoer, wel drie treinen per week gaan van zuid naar noord en omgekeerd. We staan nu in een klein dorpje langs de kust op een stille camping. Wat weer eens opvalt dat iedere camping veel vaste bewoners heeft. Meestal is dat een oude caravan met de nodige koterijen erbij. Morgen blijven we hier en genieten van onze laatste week. Gelukkig is het hier prima zomerweer. See you mates
Hallo, onze laatste avond in Mullawa was wel speciaal. Toen het donker was begon er een enorm gekwetter. De kaketoes, ik schat meer dan honderd, hadden besloten in de omliggende bomen te slapen. De bomen zagen wit van al die vogels. Het daarbij horende lawaai werkelijk oorverdovend. Ik heb ze dan met veel handengeklap verjaagd. Gisteren zijn we dan verder het binnenland ingetrokken. Na 60 km zaten we weer in de outback. Dat wil zeggen bomen en struiken en verder niets. We zijn zo meer dan 200 km doorgereden tot een plaatsje genaamd Mount Magnet. Dat is een oud mijnstadje, moest Buffalo Bill uit de bar zijn gekomen we hadden het normaal gevonden. De meeste zaken waren ledig en de rest zag er verloederd uit. Pas dan beseften we dat het geen goed idee was nog verder te reizen. Het was er moordend heet en vuil. Voor onze laatste week besloten we om toch maar aan de kust te blijven. We zin dan langs dezelfde weg teruggekeerd en dan blijven slapen in een klein dorpje Yalgoo. Dorpje voornamelijk bewoond door aboriginals die hun huizen laten verloederen. Ik ben dan gaan lopen langs een kaarsrechte weg, wat ik altijd eens had willen doen. Ondanks de hitte was dat zalig om te doen. Wat opviel langs de wegen zijn de talloze zandhopen, soms tot meer dan een meter hoog. Die hopen zijn gemaakt door de vuurmier. Die mier is een exoot die waarschijnlijk meegekomen is uit Zuid Amerika met een container. Die beestjes zijn een echte plaag en de aussies denken dat er miljarden van zijn. Ze bouwen hun nesten en bijna alle mieren zijn vrouwelijk, uitgezonderd de koningin, enkele mannetjes en mieren die tot koningin uitgroeien. Zo'n koningin kan tot 128000 eitjes per dag leggen. Is de jonge koningin geslachtsrijp dan vliegt ze uit en paart tijdens het vliegen, waarna het mannetje sterft. Eenmaal bevrucht start die koningin met een nieuw nest en zo zie je er massa's van. De aussies trachten ze uit te roeien maar zijn niet bij machte dat te doen. De mieren zijn aan land gekomen in Brisbane en zijn nu al in het westen. Geen nood bij ons maken ze geen kans want ze hebben warmte nodig. Na de outback zijn we weer in de bewoonde wereld. Voor de derde maal zijn we in Geralton. Vanaf een honderd km voor deze plaats maakt de outback plaats voor enorme graanvelden. Het graan is broodgraan en het district Mullawa alleen al produceert jaarlijks 125000 ton graan. Hier in Geraldton komen bijna dagelijks zeeschepen graan laden. Dit is dus een industrie waarvoor veel mensen werken. Mooi om te zien zijn de machines waarmee ze de reusachtige landerijen bewerken. Die dingen zijn zo breed, moest een boer dat bij ons gebruiken dan moet hij maar tweemaal op en af rijden en hij heeft gedaan. Sluukes
