Letterlijkbergafwaarts, figuurlijk blijft het hemels
Letterlijk bergafwaarts, figuurlijk blijft het hemels.
Wij kennen de weg naar beneden naar Chomrong, daar waren wij eerder.
De weg naar beneden is relatief, wij dalen wel ,maar je weet het dat gaat om van de ene heuvelrug naar andere te gaan, is het soms stevig klimmen, trappen en trappen , wij staan op onze stappers om die ook de te overwinnnen. Beneden naar de rivier en dan weer trappen naar Chomrong.
Nu komen wij op een stuk dat wij nog niet gelopen hebben. Onbekend terrein. Maar het is ons al zo vertrouwd dat het is alsof wij de bergen al een beetje tot onze vriend gemaakt hebben.
En eerlijk is eerlijk, de tocht is langer en harder dan wij verwacht hadden. Voor Frieda is dat een normale zaak na de val van gisteren. Maar ook bij mij kruipt stilaan de vermoeidheid in de kleren.
Wij zakken af naar Jhinu, waar op 25 minuten wandelen warmwaterbronnen voor een heerlijk beloning zouden zorgen. De stramme ledematen laten verwarmen als zacht massage. Samen met een aantal anderen van de groep laten wij dit aan ons voorbij gaan. Wij genieten van het zonnetje op het terras, zalig recupereren , niets doen, de vermoeidheid een beetje van ons afschudden.
De zon is alle dagen al met ons geweest. Daarboven in ABC was het koud maar helder, naarmate wij stapten werden en laagjes uitgedaan. Ook handschoenen werden dan in onze dagrugzak gestopt. En dan scheen de zon zalig op onze zonnehoed/pet, die in de verfrissende bossen dan weer afging. Tot vier uur bleef het meestal warm. Naarmate dat wij lager afzakken naar het dal zijn een aantal laagjes overbodig en kan er terug vertrokken worden t-shirt en trui erover.
Er zijn nog andere dragers die ons pad kruisen. De Ezels. Bepakt en beladen aan beide zijde van hun romp, nemen ze wel ruime plaats in op het smalle pad. Uitkijken dus. Ook voor hun bolletjes die ze achteloos achterlaten. Ze lopen in een colonne van een zestal. Ze kennen hun weg blindelings. Achteraan loopt wel een ezeldrijver die roept en schreeuwt wanneer ze weer eens koppig blijven staan en fluitsignalen tussen zijn tanden zweept de ezels op . Eèn ding is zeker ze vallen niet over dezelfde steen.
Wij eten weer eens smakelijk in ons hotelletje en gaan een rustige nacht tegemoet.
Wij vertrokken in ons hotelletje Evergreen. Moge het het ever groen zijn. Groen is de kleur van de toekomst. De toekomst zal groen zijn.
Onmiddellijk een afdaling naar een hangbrug die twee flanken verbindt met daaronder het kolkende water. De stevige brug, is pas dit jaar gerealiseerd en 135m lang. En voor toeristen en de dragers en de bevoorraders en de ezels een grote tijdwinst. Deze brug en alle anderen zijn gefinancierd door een zekere Kandoori. Zo komt hij verdorie voor eeuwig in het Nepalese geheugen. De bruggen worden aangelegd door de Ghorka-soldaten. Een elite eenheid die al meer dan twee eeuwen in dienst is van de Britten. Ze krijgen ook dezelfde vergoeding als de Britten. Bruggenbouwers zou je ze kunnen noemen. Zo zouden er meerdere moeten zijn in onze wereld.
De tocht loopt op en af langs de flanken, aanvankelijk een smal pad. En wij passeren nog twee Kandoori/ Ghorka bruggen.
Naast ons de bruisende een ruisende bergrivier. Hoe tegenstrijdig ook, hij brengt rust. Watervallen maken het feeëriek. HimanPani zegt onze gids. Water( Pani) van de Himan( berg): Bergwater. Zo eenvoudig kan dit gezegd worden.
De weg wordt breder. Wandelpaden zoals wij dit op bergtochten in Europa kennen. Wij komen in een eerste dorp : Landruk. Een volleybalveld, kinderen die de weg versperren om een roepie of een chocolade te krijgen. Eindelijk mensen in hun dagelijks leven. Hogerop was er alleen accomodatievoorziening , hotelletjes, lodges.. Slaapgelegenheden, eetzalen, wc en douches alles in een basic uitvoering. Namen als Moonlight, Sunlight, Green view, Hymalaia view, Heaven's gate, Paradise view, Orchid... geven je een gevoel van pure natuur. En dat is hoogste goed.
Hier op dit lagere niveau leeft men. Later zien wij een heuse volleybalmatch. De jeugd heeft een sportief doel.
Op de breder weg : magnifieke uitzichten , de terrassen al dan niet verbouwd als een amphiteater omhoogklimmende tegen de bergwand, dorpjes hoog geplakt tegen de berg, diep de in de v- vallei de zilveren rivier, nu niet meer hoorbaar.
Wij zien een man met een houten ploeg op de rug. De ossen wachten hoger op de berg. Wij zien vrouwen met rieten/ bamboe manden op de rug. Ze plukken het gewas en deponeren het in hun mand. Ze werken op een rijtje. Een fotogeniek beeld vanop,onze wandelweg. Deze weg blijft zacht slingeren langs de bergwanden, op en af. Nu is het volhouden tot einde.
Af en toe passeren wij een bosje waar de krekels lustig fluiten, niets te doen, te genieten, vrolijk gesjirp. Wij als naarstige mieren aan het werk om ons einddoel te halen. Maar ook dat is genieten bij de aankomst. Wij hebben tenminste niet op onze luie kont gezeten en gefloten in het donker; wij verdienen dit stukje van zaligheid op aarde.
Hoewel. Haarloos en baardloos beginnen wij aan de dag. Zeer lang ontbijttafelen. Verhaaltje van de vorige dag afmaken aan het zwembad.
Op een ligstoel aan het zwembad uitrusten van het ontbijt en het verhaal tikken. Plonsje in het zwembad. De zon is er nog volop. Baantjes trekken in het zwembad. Uitpuffen op de ligstoel. Wij doen nu zo van die zomerse dingen die altijd voeger aan ons zijn voorbijgegaan. Luiheid is het oorkussen van de duivel, weet je wel. Maar wij beseffen dat de duivel ons kan gestolen worden.
Middagdutje.Cadeautjes kopen voor de jarige kleinkindjes. Struinen in Pokhara. Slenteren langs de " wandelboulevard" van het Fewameer. Terrasje met uitzicht op het meer, de bergen en de VredesStoepa op de punt van de berg. Koffietjjes en notenfruitcake. Mensjes kijken. Zeggen hoe gelukkig we samen wel zijn. Tijd nemen. Is dit AndersGAanLEVen? Nog meer mensjes kijken. Nog meer slenteren. Fotootjes nemen op de zitbanken van de ronde erkers.
Was ophalen. Verfrissen. Ondertussen is het donker geworden. En het lichtfeest is in aantocht. Overal pinkende, flikkerende en slingerende lampjes. Het lichtfeest kondigt zich over enkele dagen aan. Wij wandelen langs de verlicht winkeltjes naar café Concerto. Een waar smaakconcert in onze mond. Italiaans met een wijntje. Hoe schoon en lekker op wereld.
Wij zijn van deze wereld. En de wereld is van iedereen.
Onze reis vanuit Pokhara verloopt bijzonder voorspoedig. De landschappen blijven bergachtig mooi. De weg, de laatste tachtig km zelfs een vernieuwde asfaltlaag, pas gelegd. Geen putten , geen kuilen, geen keistroken, geen zanderige stroken. Gewoon goede asfalt. Wij komen aan in een toplocatie Sapana in Sauraha.
De eigenaar een jonge veertiger, vroeger afwasser en ober, heeft van mensen uit Wageningen 9000 gulden gekregen om zijn Droom = Sapana waar te maken. De Wageningers hebben zonder voorwaarden de centen gegeven. En zie, wij komen terecht in een heus park. Aparte villa's , okergeel, tuinpaden, hangmatten tussen de bomen, speeltuig voor de kinderen, zithoekjes met vuurhaarden , terrasjes, loggia's, parkbomen,... Werkelijk een " Sapana"
De baas is zeer tevreden om weer mensen van Sawadee te zien. . De ontvangst is zeer gemoedelijk en dat zal gans ons verblijf zo blijven : traktaatje met wijn, afscheidscadeautje olifantensleutelhanger. Hij wil Sawadee tot zijn vast klienteel.
Wij wandelen naar een Tharudorpje. Krijgen toelichting van een Sapana-gids. De waterputten hebben voor deze Tharu's een beter leven mogelijk gemaakt. Zuiver water. De huizen zijn gemaakt uit Olifantengras en ingesmeerd met diverse uitwerpselen, water- en windbestendig. Overal ook groentenhofjes. Kool, peppertjes,spinazie, paksoi, boontjes... Zelfvoorzienend..
Wij gaan samen koken met de Tharu's. Moeder en dochter ontvangen ons in hun schamel keukentje. Twee grondvuuraarden . Aangestookt met aanmaakhout. Wij maken het nationale gerecht : Dhal Bhatt. Eerst de rijst vijf keer spoelen. In de ketel op het vuur laten uitkoken. Spinazie wassen. Olie goed heetten,kruiden erin, spinazie erbij. Ons zitje is een laag stoeltje 10 cm van de grond. Zo kunnen wij in de pot roeren. Dit is een tafereel laag bij de grond maar zo verwarmend. Moeder en dochter spreken geen woord Engels. Maar met hun ontwapende lach, handen en ogen weten wat ons te doen staat. Nu is het beurt aan de stukjes kip om in de hete olie klaar gestoofd te worden. De look en de peppertjes worden buiten afgespoeld en op vijzelsteen geplet door een soortement stompe bijtelstamper. Samen met de kruiden bij de kip. En nu laten sudderen.
Wij eten samen met de mama in een andere plaats, wij zitten op de grond en eten met onze handen. Wij eten het eten bijeendraaiend met onze vingers en brengen onze mond naar ons hand. Het is lekker om duimen en vingers vanaf te likken. Letterlijk nu.
Tijd voor de culturele dans. Frieda wordt aangekleed in wit gewaad en met de nodige ornamenten. Wij begeven ons naar het plaatselijk ontmoetingshuis. Frieda danst mee met zingende en dansende vrouwen. Hun traditionele dansen in hun traditionele klederdracht. Ritmisch gaat het en elkaar antwoorden in hun gezang. Tamboerijnen met pauwenpluimen getooid, worden ritmisch beslagen, de kandans varieert. Joos wordt uitgenodigd om mee te slaan en zich tussen de vrouwen in de kandans te bewegen.
Een mooie avond. Zo steunen wij tegelijk een sociaal vrouwenproject.
Afsluiten doen wij in Sapana met een biertje. Proost.
Wij rijden naar het dorp. Varen met een Tharu boot over het riviertje. Op Venetiaanse wijze duwt de veerman; alleen hij zingt niet.
Wij stappen in de safari-jeep en rijden op de jungle in.
In de holte van een boom wordt een boomhagedisje door de zon wakker gemaakt. Zijn kopje, nauwelijks zichtbaar, net buiten de boom om de warmte van de zon te vangen.
Verderop spelende en stoeiende apen, springend naar de andere tak of sierlijk de tak aflopend. Daar beneden verscholen in het lover een groepje herten hun eten opsnuffelend van de grond. De natuurgids vertelt dat apen en herten vriendjes zijn in het dierenbos. De apen schudden vruchten van de bomen voor de herten en beginnen lawaai te maken als de tijger, belust op zijn prooi, sluipend wil aanvallen. Voor de herten het signaal om zich uit de voeten te maken. Op onze dagtocht door de jungle zullen wij apen en herten telkens in elkaars nabijheid observeren.
Door de verrekijker wordt er een grote zwarte massa gezien op einde van een waterplas. Een donkere boomstronk? Neen, een kalme neushoorn, de Rhino. Half in water speurt hij naar voedsel. Ruikt, want speuren met de ogen is niet zijn sterkste kant. Ruiken daarentegen. Wij nemen tijd en foto's. Later als wij zitten te picknicken op de hoge rand van een breedlopende rivierbedding komt eer andere Rhino een voorstelling geven. Rustig en zelfverzekerd. Ons gezelschap is muisstil. Zelfs het klikken van fototoestellen doet zijn best om onhoorbaar te zijn. Hij heeft ons niet geroken en doet gewoon zijn ding. Traag en bedachtzaam. Wel een halfuur blijven wij stil onze ogen uitkijken. Wij verwachten de tijger. Helaas, hij voert vandaag zijn nummertje niet op. Maar een een halfuur met Rhino stemt ons meer dan tevreden.
Later op de tocht zien wij wilde pauwen, mariboe's, arenden, parkieten, zwart-gele vogels, groene vogels, neushoornvogels..jammer de ornithologie is grotendeels aan ons voorbij gegaan.
En plots reageert onze natuurgids euforisch; hij stoot mij aan en wijst. Ik zie een dier weg lopen ; maar eerlijk is eerlijk, geen tijger; jammer, ik had het wel gewild. Hij maant de chauffeur aan om snel tot de plek te rijden waar het dier werd gezien. Wij turen en spotten en pieren met onze ogen. He is gone away. Alleen zijn voetdruk laat hij achter. El tattoo del Tigre.
De Rhino's zijn ons goedgezind. Nog twee andere exemplaren vertonen zich aan ons.
Als contente safarigangers gaan wij tevreden naar ons hotel Sapana. Weer een Sapana die uitgekomen is.
Wij verlaten met enige spijt de droom Sapana. Het belooft een lange tocht te worden. Wij moeten Kathmandu kruisen. Hectisch verkeer? Stilstaand?
Wij zijn nog niet goed weg of het rammelt en kraakt onder de bus. Er breekt iets. De Cardanas die het begeeft?
De chauffeur en paar handige Harry's van ons gezelschap reparen met ijzerdraad de gebroken as. Wij rijden een klein stukje naar een soortement autoherstelplaats. Zowaar ze fixten het. Wij kunnen verder.
Het gaat op en neer langs de bergflanken. Buiten de Terai waar wij vandaan komen is er niets vlak in Nepal. Het land van de opeenvolgende bergen. De uitzichten blijven dan ook schitterend.
De verplaatsing verloopt zonder oponthoud. Wij kruisen zonder problemen de Kathmandu-vallei. En beginnen aan een klim op naar de 2200m. Onberijdbare bergwegen. En toch, hoe chauffeurs hier hun rijkunsten demonstreren is hallucinant. Als wij al tien maal denken dat wij er al zijn komt er een nieuwe haarspeldbocht. Eindelijk landen wij in ons hotel Country Villa Hotel in Nargakot. Een luxueus arendnest vanwaaruit wij het Himalaya massief zien. De pieken tekenen zich af tegen de blauwgrijze lucht. De lucht die later rosig-grijs zal kleuren. Een schilder zou dit op zijn Monets duizend maal impressionistisch moeten op doek vastleggen. Ook de wijze van W. Turner zou ons kunnen bekoren.
Wat ons altijd is opgevallen In de bussen die ons vervoerden, is dat er altijd een Nepalese vlag staat op het dashbord.
De Nepalese vlag is enig in zijn soort. Niet rechthoekig , niet vierkant. Twee driehoeken boven elkaar aan een lange zijde. Alles is blauw omrand. Blauw als kleur van de vrede. De driehoek staat voor de Dharma : morele wet, religieuze deugden en heilige plichten.
Binnen de de driehoeken is de kleur rood. Rood staat voor geluk en is tevens de kleur van de nationale bloem, de rodondendron. In het rood de witte zon en maan. De eerste koningen van Nepal werden beschouwd als afstammelingen van de zon en de maan. Van mysthiek gesproken.
De vlag staat aan de ingang van vele gebouwen, op elke bus vooraan. Een belangrijke uiting van hun nationale identiteit.
Het is nieuwjaar voor de Newar. Dieren worden vereerd. Wij zagen zelfs honden die een rode Tika kregen. De huizen worden versierd met oranje bloemenkransen. Slingers sieren de buitenkant van de huizen.
Aan de voordeur onderstrepen mooie kleurrijke Mandala's de feestvreugde. Vanaf de mandala loopt er een rood patroon tot aan de voordeur. Geluk voor de inwoners.
Een Mandela is een geometrische en astrologische belichaming van het pad van verlichting. De vorm is een cirkel en daarin worden cirkelgewijs verschillende types van ornamenten ingebracht. Hat is een ware verfijnde, secure, kunstzinnige en ambachtelijke kunst. Soms ook belegd met (blad) goud.
Voor de huizen in de dorpen zijn ze natuurlijk niet van dit niveau. Maar er zijn schitterende exemplaren bij van volkse kunst. De cirkel is een gegeven. Daarbinnen is er een variatie van kleurvlakken. Bvb. is er in het midden een rood bolletje wit en bruin omzoomd. Vandaaruit vertrekken naar de buitenkant acht drie hoeken; kleuren : Paars, lila, grasgroen, oranje, rood, geel, blauw.
Wij wandelen door de dorpjes naar beneden. Een nieuwe ervaring. Op onze trektocht waren er geen dorpjes. Enkel hotelletjes en lodges.
De manadala's volgen elkaar op.
Er wordt een buffel geslacht. Wij zijn fotografisch niet welkom. Wij worden onvriendelijk doorgestuurd.
De geiten, de kippen ze lopen vrij. Dorpelingen vegen schoon of zitten te kaarten of trappelen op koren of zitten op hun krukje af te wachten, wachten voor hun winkeltje op klanten, wandelen langzaam de bergflank op. Dorpsleven.
Wij bezoeken twee Hindu tempels. Offers zijn gebracht. Bloemen en roodsel op de beelden. Lingam en Yoni. Veelarmige goden.
De wandeling zet zich voort op een bredere weg, lommerrijk, uitzichten op de brede diepe vallei. Mooi wandelen.
Wij komen aan in Changu. De weg naar boven geflankeerd door souvenirwinkeltjes leidt naar een tempel, een van de oudste. De Narayan tempel. Beelden en symbolen, houtwerk, houtsnijwerk....de symbolen en goden van het hindoeïsme zijn nog altijd moeilijk te begrijpen, evenals de rituelen.
Wij zakken af naar Bhaktapur en verkennen rustig de onrustige stad. Een eerste verkennning. Het nieuwe jaar 1139 wordt op alle mogelijke manieren gevierd. Brommers, vrachtwagens volgeladen met uitgelaten mensen toeterend en zingend en met blauwe vlaggetjes zwaaiend. Blauw voor geluk. Gelukkig nieuwjaar.
Bhaktapur is puur. Wij krijgen de kans om anderhalve dag rond te wandelen. Deze koningssite lijkt ons de best bewaarde. Rijkelijk op de handelsproute India-Nepal. De tolheffingen brachten veel op. Vandaar de magnifieke paleizen en tempels. Veel tempels. Bhaktapur, de stad der vromen.
Vanuit ons hotelkamer kijken wij uit op de prachtige tempel Nyatapolate, gewijd aan de godin van het geluk,Sidi laxime. Een stoetengang van beelden. Twee krijgers, twee olifanten, twee leeuwen, twee griffioenen en afsluitend twee godinnen. Elk duo is tien keer sterker dan het koppel eronder. Het leidt ons stijl naar de heilige tempel.
Wij zien zulke trappengalerijen met soortgelijke dieren veelvuldig in deze stad. Sommige boventempels zijn door de aardbevingen vernietigd.
Wij wandelen door de winkelhoofdstraat naar het Dattatraylein. De gelijknamige tempel siert dit plein. Dattatraya is drieeenheid van Shiva, Brahma en Vishnu. Waar hebben wij dat nog gehoord, drie- eenheid.
Wij gaan op dak van het Travellerscafe genieten van koffie en een lekker taartje. Wij genieten van het volk en het rumoer op het plein.
Later zullen wij het straatje vinden met het fameuze Peacock raam. Het houtsnijwerk is verbluffend. Trouwens het heel gebouw 50 m en 100m om de hoek is met gesculpteerde ramen versierd. Wij gaan tegenover de Peacock een handgeschept papierbedrijf binnen. Een doolhof van zalen, zaaltjes, trappenhuizen, gestut door balken met het fijnste houtwerk, mooie beelden, een gesculpteerd schommelpaard. Een onverwacht en verborgen parel, een museum waard. Vanop het dak hebben wij een overzicht op de tempel op het plein en op de stad.
's anderdaags zullen wij hier in de buurt een rustig binnenpleintje vinden om onze lunch te nemen, lekker rustig. De zon is heerlijk en de momo's smaken.
Wij vinden nog een crematieplaats waar twee mensen bij twee priesters rituelen uitvoeren voor hun overleden vader. Deeg wordt gekneden. Bloemen gestrooid. Kaarsjes aangestoken.
Dit ritueel zit verscholen in een labyrint van tempels en tempeltjes. Een reuze Lingam en Yoni. Een naakte Vishnu. Geslacht tonend aan de wereld.
Trouwens de erotiek spat af van elke tempel, de lateien en ander houtwerk geeft veel bloot. De Kama Sutra in hout. Velen vertonen dan ook houdgrepen. Waarom die alles zo vrij openlijk gesculpteerd is, is nog gissen. De godin van de bliksem zou nogal preuts geweest zijn en dus zij zou de tempels sparen. Ze kon er niet naar zien. En ging aan de tempels voorbij.
Andere verklaring : plaatjes kijken en nadoen. Doel : bevolkingsgroei. Staaltje geboorteplanning.
Andere mogelijkheid : het lichaam kan in al zijn uitingen tot geluk leiden. Lichaam en geest : een sacrale eenheid in het hindoeïsme.
Wij struinen verder door dit museumstadje. De Durbar square is grandioos. Ruimte en koninklijke paleizen en tempels. Een koning zit hoog geknield op een zuil tevreden neerkijkend op zijn gouden poort, ingang van zijn paleis. De binnenkoeren met gesculpteerde ramen en deuren volgen elkaar op, Ze brengen ons naar een Hindoe tempel waar alleen Hindoe gelovigen binnen mogen. De wachter gunt ons blik op het binnenplein; wij zien kleurrijke afbeeldingen op de verschillende muren rondom om. Verder hebben wij zin om in het grote badplaats een bad te nemen. Wij zijn niet bang van de slangen die dik en parmantig de badruimte van 10 op 20m omzomen. In het midden een opgerichte slang alsof een fluitspeler haar permanent naar de hemel doet rijken. Bij het afdalen naar de badplaats een andere opgerichte slang. Heilige bewakers genoeg bij het baden van de koninklijke familie. Het water voor deze badplaats komt via een ingenieuze buizensysteem met fonteintjes onderweg van 10 km verder.
De tempels krijgen de lachers op de hand met hun erotische afbeeldingen.
Even buiten de square. Een tempeltje met allerlei dieren en ook mensen in verschillende vrijstijlen. Wij kijken geamuseerd naar de vrijende olifanten. Werkelijk, ware missionarissen.
Wij slurpen lekkere koffie op het dak van café Traditional met zicht op de square. Ware koningskinderen zijn wij. Met de zon op ons hoofd, mensjes kijken. Chinezen die van elke steen fotootjes nemen. Lachende spleetoogjes.
De potterij-square lijkt aan scherven te liggen. Wij zien nauwelijks gebakken potten en de open ovens zijn gedoofd. Gesloten omdat het nieuwjaar was?
Maar niet getreurd, de winkeltjes krijgen onze aandacht. De laatste cadeautjes.
Einde van het feest. Einde van onze fantastische reis.
De kenners kennen ook alle toppen van de Annapurna. Aanvankelijk gaven de " blootleggers " van deze toppen en van de ganse Hymalaia nummers aan deze toppen : 1,2,3,4,5,........ Stilaan kregen ze namen, maar sommigen behielden hun nummer.
De echte tochten zoals de onze zijn een goede honderd jaar geleden begonnen. Schutter, nu een toeristische topper.
Wij stappen nu naar een topper. 8u30 : vier graden. Twee uur later op meter 4130 twintig graden. Aanvankelijk nog stijl, daarna à dos d'âne (op en af) maar dan op stenen en smeltende grond.
Het landschap blijft betoverend mooi. Ten allen kant de reuzen van bergen, de sneeuw ongelijk verdeeld naargelang de ligging ( Noord,oost, zuid, west). Ijskristallen vormen zich op het aflopend beekje. Hier en daar een bloemetjesstruik, neen, geen Edelweiss. Maar het liedje schiet wel door onze kop.
In de verte zien wij ons einddoel. De lodges wachten op ons. Er is een eindmeet getrokken met een spandoek. Welcome. Congratulations staat op een bezijden plakkaat. Wij hebben de eindmeet gehaald. Iedereen van de groep reuzeblij. De high-fives gaan door de lucht.
Wij zitten in een keteldal, alle bergkleppers rondom ons. Sommigen zijn nog eens zo hoog als de hoogte waarop wij nu zitten. Dichter bij de hemel kan je niet komen.
Maar wij blijven met de voeten op de grond. Dat kan je van de helikopter die net wegvliegt niet zeggen. Ook dat lijkt dat toerisme te zijn voor dames, met hoge hakken, voor heren met dikke portefeuilles.
Wij hebben diamox genomen en de hoogteziekte blijft uit, met de voeten op de grond genieten wij op èèn van de fantastische plaatsen op aarde.
Wij gaan met onze gebedsvlaggetjes met de hele groep een eer betuigen aan iets wat groters is dan de mens. Iedereen mag dat grootser zelf invullen volgens zijn overtuiging.
Het is ook een eerbetuiging aan mensen voor wie deze bergen de laatste rustplaats was en voor heldhaftige mensen die reddingsoperaties hebben uitgevoerd om mensen een verdere kans tot leven te geven.
Wij slapen in de lodge : SANCTUARY. De naam zegt alles. Een heiligdom.
Het was feest gisterenavond. Lekker gegeten. De tips voor de dragers en de crew met veel bedankingen uitgedeeld. Meer dan verdiend.
De dansers nemen het voortouw. Wij zitten geamuseerd en handklappend toe te zien. Ditresh is in form . Evenals Harry. Ze nemen de anderen op sleeptouw. Uiteindelijk bewegen wij ons tussen de dansers. Plezier om zo te genieten.
En dan weer op om zes uur. Een laatste zonsopgang in het Annapurna gebied. De bergen en sneeuwtoppen baden weer in een gouden licht. Vaarwel schoonheid.
Dalen zullen wij. Aanvankelijk gemakkelijk. Na de theepauze " very,very, steep". Eerst laten wij ons verleiden. Een mevrouw die aan het weefgetouw zit te werken. Wij kopen twee mooie sjaals. De herinnering zal blijven telkens wij deze sjaals omdoen.
Wij rijden naar Pokhara. Stoppen onderweg bij een Tibetaans vluchtelingenkamp. Bewonderen de boedisttische tempel en steunen de verkopers en verkoopsters buiten het klooster door souvenirs te kopen.
En dan volgt een namiddag van uitrusten en recuperen. De was naar de de wasserij doen. Lekker luieren op bed. Haren en baard laten kortwieken. Een heerlijke massage in het kapsalon van hoofd, rug en armen. Nooit in mijn leven heb ik deze ervaring mogen smaken. Lekker je laten gaan in iemands knijpende en helende handen. Hoofd in slaaphouding op een kussen. Het zou nog uren mogen doorgaan. Het knippen en het scheren is op mijn vraag drastisch. Kort,kaal. De whatsapps van onze kinderen vragen zich af of hun vader boeddhist is geworden. Als boeddhist wil zeggen dat er vrede over jou en ons allemaal mag komen in deze wereld, dan zij het zo.
Of zoals in Nepal zeggen : Namaste! " Dat al je kwaliteiten gezegend en beschermd worden door de goden" en die goden dat zijn wij zelf. Wij vouwen deemoedig onze gevouwen handen voor onze borst. Al het goede is in jou. Respect.
Wij sluiten de avond af met de groep in een leuk restaurant en een overheerlijke maaltijd. Hemel op aarde.
In 68 gingen er al velen naar Kathmandu, andere ervaringen opdoen.
Het doorbreken van tradities. Het beperkende cocon waar de vaststaande waarden van het katholieke Vlaanderen nog in geborgen waren, werd in vraag gesteld. Flowerpower. Verbeelding aan de macht. De opkomende welvaart bracht breuken.
Ik was 18 en stond er op afstand naar te kijken. Probeerde te begrijpen.
Ik was 18 en gelukkig. Ik had juist een relatie begonnen met het meisje waar ik al jarenlang verliefd op was. Wij waren overtuigd van een duurzame relatie. Wij droomden van zes kinderen. Het werden er tenslotte vier. Vier om fier op te zijn. Vier die hun eigen weg zochten en die met groot engagement in het leven staan.
Ik was 18 en droomde om ooit grootvader/opa te worden. Ik had geen grootvaders gekend en te kort een grootmoeder. Mijn vader was een jaar voordien overleden. Vader en opa worden. Ondertussen ben ik al 12 maal opa. 12 kleinkinderen om fier op te zijn. Allen in volle groei en bloei.
Ik was 18 en wij droomden om niet alleen voor onszelf te leven. Wij zouden dienstbaar zijn aan de mensen in onze samenleving. Dienstbaar voor mensen die het moeilijk hebben om mee te kunnen; dienstbaar aan mensen in landen die niet de mogelijkheden hadden of waar het westen zich de grondstoffen heeft van toegeëigend.
Ik was 18 en had de wereld pas ontdekt. Parijs, Rome, Italië , München , Duitsland. Een openbaring. De wereld ging open. Oh! Oh! Ik wil de wereld zien. Samen gingen wij de wereld zien.
Ik was 18 en had een aantal dromen.
Ik ben 68 in 18.
Terugkijkend mag ik zeggen dat vele dromen gerealiseerd zijn.
Samen, vijftig jaar zijn wij samen, hebben wij veel gekregen van het leven.
Wij hebben ons ervoor ingezet.
Ons gezin, de vele fietstochten met de kinderen ( lekker achteraan bij vader op de fiets), de wandelingen/ tochten. Toen het nog niet modisch was. De campingvakanties. Vive la France, riepen wij luid. Chavagnac/ Gagnières zitten in het familiedna. Leren kaarten. Boeken lezen. Zwemmen. Culturele evenementen, musea en kerken bezoeken. Met zin of tegenzin. Vergeet je leven lang deze schoonheid ervan niet... Van mozaïeken, kerken, arena's, amphiteaters, schilderkunst. Evenwicht tussen ontspanning en ontwikkeling. Weten dat je deel uitmaakt van deze aardse geschiedenis.
Vader soms te schoolstreng. Moeder altijd in de bres voor haar kroost.
En samen maar hard werken.
De actie toegankelijkheid van zieken en gehandicapten van de de christelijke mutualiteit. Waar wij in alle gemeenten en steden van het arrondissement Kortrijk de ontoegankelijkheid in kaart brachten. Minutieus geturfd door mensen in rolwagens en zieke mensen. Een eerste televisieoptreden in het duidingsmagazine Pano(rama).
De stakingen en acties van de Witte Woede. Een voorrecht om de sociale strijd van verpleegkundigen, opvoeders en al het personeel in ziekenhuizen, gehandicapteninstellingen, bejaardentehuizen, kortom de ganse sociale sector te mogen leiden. Vele sterke vrouwelijke en mannelijke militanten van de LBC vakbond hebben door de volgehouden strijd veel verbetering gebracht in de arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden van het personeel. Uiteindelijk loon naar werken. En met meer aan het werk. Wij namen deel aan betogingen in Amsterdam en Parijs, zelfde sociale woede in de sociale sector.
Een vuist maken tegen het opkomende racisme en xenofobie, uitgedrukt in de verwerpelijke partij van het Vlaams Blok.
Kiezen voor de politiek om het te laten veranderen.
Het vele werk in de commissie sociale zaken in het parlement. Het groene gedachtegoed van AGALEV ook proberen te vertalen in wetteksten.
Proberen te wegen op de besluitvorming.
Tenslotte trachten vorm te geven aan het onderwijs voor volwassenen.
Ondersteunen van mensen die hun land ontvlucht zijn om zo snel als mogelijk onze taal te leren. Belangrijk om een plaats te vinden in onze samenleving. Verdiepen in de vluchtelingenproblematiek. Resoluut kiezen voor mensen die een nieuw leven moeten beginnen. Wij begrijpen maar half wat zij hebben moeten achterlaten.
Naast al dat professionele ook ons als vrijwilliger iinzetten in sociale organisaties.
Steeds op zoek naar handgrepen die structuren in verandering kunnen brengen.
Ik ben 68 in 18. En ik heb stukjes van de wereld gezien. Wij hebben de zon zien ondergaan in Cusco. Wij hebben gedanst op de pont d' Avignon.
Wij hebben op de Chineze muur gelopen. Wij hebben op de muur van Hadrianus in Engeland gelopen. Gesakkerd bij de geplunderde goud/ zilverberg van Potosi. Een klein sluier geopend van de Russische ziel in Moskou en St. Petersburg. Meegeleefd met de Palestijnen in Jordanië. Samen op studiereis met Joodse overlevenden van de Holocaust naar Auschwitz-Birkenau.
De natuur in Noorwegen, Zweden en Finland tot ons laten komen.
Onze Europese bakermat ontdekt in onze maandenlange voettochten naar Santiago de Compostela. Onze ziel verloren in Italië.Onvergetelijke voet-en fietstochten met goede vrienden.
Ik ben 68 in 18.
Veertig jaar geleden had ik een wens, een verlangen om Nepal te ontdekken.
Sapana, een droom die uit gekomen is.
Een droom van een leven.
Wat nog op onze weg komt zullen wij met dankbare handen grijpen.
