ABC  voor de kenners.

De kenners kennen ook alle toppen van de Annapurna. Aanvankelijk gaven de " blootleggers " van deze toppen en van de ganse Hymalaia nummers aan deze toppen : 1,2,3,4,5,........ Stilaan kregen ze namen, maar sommigen behielden hun nummer.

De echte tochten zoals de onze zijn een goede honderd jaar geleden begonnen. Schutter, nu een toeristische topper.

Wij stappen nu naar een topper. 8u30 : vier graden. Twee uur later op meter 4130  twintig graden. Aanvankelijk nog stijl, daarna à dos d'âne (op en af) maar dan op stenen en smeltende grond.

Het landschap blijft betoverend mooi. Ten allen kant de reuzen van bergen, de sneeuw ongelijk verdeeld naargelang de ligging ( Noord,oost, zuid, west). Ijskristallen vormen zich op het aflopend beekje. Hier en daar een bloemetjesstruik, neen, geen Edelweiss. Maar het liedje schiet wel door onze kop.

In de verte zien wij ons einddoel. De lodges wachten op ons. Er is een eindmeet getrokken met een spandoek. Welcome. Congratulations staat op een bezijden plakkaat. Wij hebben de eindmeet gehaald. Iedereen van de groep reuzeblij. De high-fives gaan door de lucht. 

Wij zitten in een keteldal, alle bergkleppers rondom ons. Sommigen zijn nog eens zo hoog als de hoogte waarop wij nu zitten. Dichter bij de hemel kan je niet komen. 

Maar wij blijven met de voeten op de grond. Dat kan je van de helikopter die net wegvliegt niet zeggen. Ook dat lijkt dat toerisme te zijn voor dames, met hoge hakken, voor heren met dikke portefeuilles.

Wij hebben diamox genomen en de hoogteziekte blijft uit, met de voeten op de grond genieten wij op èèn van de fantastische plaatsen op aarde.

Wij gaan met onze gebedsvlaggetjes met de hele groep een eer betuigen aan iets wat groters is dan de mens. Iedereen mag dat grootser zelf invullen volgens zijn overtuiging. 

Het is ook een eerbetuiging aan mensen voor wie deze bergen de laatste rustplaats was en voor heldhaftige mensen die reddingsoperaties hebben uitgevoerd om mensen een verdere kans tot leven te geven.

Het was feest gisterenavond. Lekker gegeten. De tips voor de dragers en de crew met veel bedankingen uitgedeeld. Meer dan verdiend.

De dansers nemen het voortouw. Wij zitten geamuseerd en handklappend toe te zien. Ditresh is in form . Evenals Harry. Ze nemen de anderen op sleeptouw. Uiteindelijk bewegen wij ons tussen de dansers.  Plezier om zo te genieten.

En dan weer op om zes uur. Een laatste zonsopgang in het  Annapurna gebied. De bergen en sneeuwtoppen baden weer in een gouden licht. Vaarwel schoonheid.

Dalen zullen wij. Aanvankelijk gemakkelijk. Na de theepauze " very,very, steep". Eerst laten wij ons verleiden. Een mevrouw die aan het weefgetouw zit te werken. Wij kopen twee mooie sjaals. De herinnering zal blijven telkens wij deze sjaals omdoen.

Wij rijden naar Pokhara. Stoppen onderweg bij een Tibetaans vluchtelingenkamp. Bewonderen de boedisttische tempel en steunen de verkopers en verkoopsters buiten het klooster door souvenirs te kopen.

En dan volgt een namiddag van uitrusten en recuperen. De was naar de de  wasserij doen. Lekker luieren op bed. Haren en baard laten kortwieken. Een heerlijke massage in het kapsalon van hoofd, rug en armen. Nooit in mijn leven heb ik deze ervaring mogen smaken. Lekker je laten gaan in iemands knijpende en helende handen. Hoofd in slaaphouding op een kussen. Het zou nog uren mogen doorgaan. Het knippen en het scheren is op mijn vraag drastisch. Kort,kaal. De whatsapps van onze kinderen vragen zich af of hun vader boeddhist is geworden. Als boeddhist wil zeggen dat er vrede over jou en ons allemaal mag komen in deze wereld, dan zij het zo.

Of zoals in Nepal zeggen  : Namaste! " Dat al je kwaliteiten gezegend en beschermd worden door de goden" en die goden dat zijn wij zelf. Wij vouwen deemoedig onze  gevouwen handen voor onze borst. Al het goede is in jou. Respect.

Wij sluiten de avond af met de groep in een leuk restaurant en een overheerlijke maaltijd. Hemel op aarde.

En morgen lekker niets doen.

In 68 gingen er al velen naar Kathmandu, andere ervaringen opdoen. 

Het doorbreken van tradities. Het beperkende cocon waar de vaststaande waarden van het katholieke Vlaanderen nog in geborgen waren, werd in vraag gesteld. Flowerpower. Verbeelding aan de macht. De opkomende welvaart bracht breuken.

Ik was 18 en stond er op afstand naar te kijken. Probeerde te begrijpen.

Ik was 18 en gelukkig. Ik had juist een relatie begonnen met het meisje waar ik al jarenlang verliefd op was. Wij waren overtuigd van een duurzame relatie. Wij droomden van zes kinderen. Het werden er tenslotte vier. Vier om fier op te zijn. Vier die hun eigen weg zochten en die met groot engagement in het leven staan.

Ik was 18 en droomde om ooit grootvader/opa te worden. Ik had geen grootvaders gekend en te kort een grootmoeder. Mijn vader was een jaar voordien overleden. Vader en opa worden. Ondertussen ben ik al 12 maal opa. 12 kleinkinderen om fier op te zijn. Allen in volle groei en bloei.

Ik was 18 en wij droomden om niet alleen voor onszelf te leven. Wij zouden dienstbaar zijn aan de mensen in onze samenleving. Dienstbaar voor mensen die het moeilijk hebben om mee te kunnen; dienstbaar aan mensen in landen die niet de mogelijkheden hadden of waar het westen  zich de grondstoffen heeft van toegeëigend.

Ik was 18 en had de wereld pas ontdekt. Parijs, Rome, Italië , München , Duitsland. Een openbaring. De wereld ging open. Oh! Oh! Ik wil de wereld zien. Samen gingen wij de wereld zien.

Ik was 18 en had een aantal dromen.

Ik ben 68 in 18. 

Terugkijkend mag ik zeggen dat vele dromen gerealiseerd zijn.

Samen, vijftig jaar zijn wij samen, hebben wij veel gekregen van het leven.

Wij hebben ons ervoor ingezet.

Ons gezin, de vele fietstochten met de kinderen ( lekker achteraan bij vader op de fiets), de wandelingen/ tochten. Toen het nog niet modisch was. De campingvakanties. Vive la France, riepen wij luid. Chavagnac/ Gagnières zitten in het familiedna. Leren kaarten. Boeken lezen. Zwemmen. Culturele evenementen,  musea en kerken bezoeken. Met zin of tegenzin. Vergeet je leven lang deze schoonheid ervan niet... Van mozaïeken, kerken, arena's, amphiteaters, schilderkunst. Evenwicht tussen ontspanning en ontwikkeling. Weten dat je deel uitmaakt van deze aardse geschiedenis.

Vader soms te schoolstreng. Moeder altijd in de bres voor haar kroost.

En samen maar hard werken.

De actie toegankelijkheid van zieken en gehandicapten van de de christelijke mutualiteit. Waar wij in alle gemeenten en steden van het arrondissement Kortrijk de ontoegankelijkheid in kaart brachten. Minutieus geturfd door mensen in rolwagens en zieke mensen. Een eerste televisieoptreden in het duidingsmagazine Pano(rama).

De stakingen en acties van de Witte Woede. Een voorrecht om de sociale strijd van verpleegkundigen, opvoeders en al het personeel in ziekenhuizen, gehandicapteninstellingen, bejaardentehuizen, kortom de ganse sociale sector te mogen leiden. Vele sterke vrouwelijke en mannelijke militanten van de LBC vakbond hebben door de volgehouden strijd veel verbetering gebracht in de arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden van het personeel. Uiteindelijk loon naar werken. En met meer aan het werk. Wij namen deel aan betogingen in Amsterdam en Parijs, zelfde sociale woede in de sociale sector.

Een vuist maken tegen het opkomende racisme en xenofobie, uitgedrukt in de verwerpelijke partij van het Vlaams Blok. 

Kiezen voor de politiek om het te laten veranderen.

Het vele werk in de commissie sociale zaken in het parlement. Het groene gedachtegoed van AGALEV ook proberen te vertalen in wetteksten.

Proberen te wegen op de besluitvorming.

Tenslotte trachten vorm te geven aan het onderwijs voor volwassenen.

Ondersteunen van mensen die hun land ontvlucht zijn om zo snel als mogelijk onze taal te leren. Belangrijk om een plaats te vinden in onze samenleving. Verdiepen in de vluchtelingenproblematiek. Resoluut kiezen voor mensen die een nieuw leven moeten beginnen. Wij begrijpen maar half wat zij hebben moeten achterlaten.

Naast al dat professionele ook ons als vrijwilliger iinzetten in sociale organisaties. 

Steeds op zoek naar handgrepen die structuren in verandering kunnen brengen. 

Ik ben 68 in 18. En ik heb stukjes van de wereld gezien. Wij hebben de zon zien ondergaan in Cusco.  Wij hebben gedanst op de pont d' Avignon.

Wij hebben op de Chineze muur gelopen. Wij hebben op de muur van Hadrianus in Engeland gelopen. Gesakkerd bij de geplunderde goud/ zilverberg van Potosi. Een  klein sluier geopend van de Russische ziel in Moskou en St. Petersburg. Meegeleefd met de Palestijnen in Jordanië. Samen op studiereis met Joodse overlevenden van de Holocaust naar Auschwitz-Birkenau.

De natuur in Noorwegen, Zweden en Finland tot ons laten komen.

Onze Europese bakermat ontdekt in onze maandenlange voettochten naar  Santiago de Compostela. Onze ziel verloren in Italië.Onvergetelijke voet-en fietstochten met goede vrienden.

Ik ben 68 in 18.

Veertig jaar geleden had ik een wens, een verlangen om Nepal te ontdekken. 

Sapana, een droom die uit gekomen is.

Een droom van een leven. 

Wat nog op onze weg komt zullen wij met dankbare handen grijpen.