update: visum is in orde! Het aantal dagen stond er gewoon enorm onduidelijk bij gekrabbeld door de vrouw van de migratiedienst... Heb gelukkig 183 dagen gekregen :D
Met mij ging het gisteren eigenlijk niet zo heel goed. Last van keelpijn. Toch een kleine excursie gemaakt op mezelf. Ik ben naar de heuvel achter Cerrito de la Virgen geweest. De heuvel, de Cerro de la Virgen, was ooit een heilige plek voor de Chimu en de Inca's. Nu is het een christelijke pelgrimsplek. De heuvel bestaat volledig uit graniet gesteente en natuurlijk heb ik enkele stukjes steen mee. Het was een korte, intensieve klim naar de top en je had er een prachtig zicht over het dorp en de woestijn. Bovenaan waren mooie schilderingen van christelijke taferelen.
In de middag ben ik thuis gebleven en heb ik wat gewerkt voor school en geskyped met mijn vriendin en John, een Amerikaanse vriend van mij.
Deze ochtend (19/02) stond ik op met, opnieuw, keelpijn. Ik dacht: ik ga nu toch even naar het hoofdkantoor. Daar zeiden ze me dat de keeltabletten niet zouden helpen omdat ik met een bacterie zit. Typisch voor nieuwelingen hier in Peru. Daarop bracht mijn stagesupervisor mij naar de apotheker waar ik wat probiotica kreeg die mijn immuunstysteem zullen 'pimpen' om beter het Peruviaanse voedsel te kunnen verdragen. Ze raadde mij ook aan om een drankje te maken met limoensap, honing en water. Ik heb dit gedaan en na een tijdje was een groot deel van mijn keelpijn weg! Super!
Ik moet erop letten dat ik genoeg water per dag drink en de eerste twee dagen mag ik niets van zoetigheid of vet eten. Ik zal het dus maar mij soep en brood houden. Peruviaans brood is zeer lekker dus eigenlijk vind ik dat niet zo erg. Ik kan mijn buikje gerust vullen stukjes brood met wat boter en confituur.
Deze middag heb ik ook wat gewerkt aan mijn eindwerk. Het theoretische gedeelte wat bijgewerkt en aangevuld met de nieuw verzamelde informatie. Ik hoop snel aan het praktische gedeelte te kunnen beginnen!
Een grote verrassing voor mij (ik, die zo geïnteresseerd ben in indianen en hun cultuur) was toen mijn hosteluitbater, Santos, mij zei dat hij en zijn familie behoren tot de Mochica-cultuur. Mijn mond viel open van verbazing. Zij dragen de erfenis van een eeuwenoude cultuur, die nog voor de Chimu en de Inca's kwam! Hij vaart en vist nog steeds op de traditionele Mochica wijze, met de rieten bootjes genaamd Caballito Totora. Voor tien soles wil hij een tripje op zee maken met zijn bootje. Ik doe dat met plezier. Hij vraagt er geld voor omdat hij ook z'n materiaal bijeen moet rapen om zijn bootje te maken en te onderhouden. Hij zal mij ook leren over zijn cultuur en de geschiedenis van de Mochica. Interessant! :D
Ik heb hem ook uitgevraagd over het bezoeken van de ruïnes. Hij zei dat Chan Chan (Chimu) perfect op je eentje te bezoeken is en dat het veilig is zolang je waakzaam blijft. De tempels van de Zon en de Maan daarentegen doe je best per twee. Niet omdat de sites zelf onveilig zijn, maar omdat je door de grootstad moet. Ik zou ze graag allemaal zien! De tempels van de Zon en de Maan (van de Mochica), de tempel van de Draak (ook wel de tempel van de Regenboog genoemd), de Esmeralda tempel (van de Chimu). Wat ik ook wil bezoeken, maar relatief ver ligt (+/- 30 km) zijn de Tempels der Demonen of de Tempel van de Heks (Mochica) en de Witte Tempel (Huaca Blanca, ook van de Mochica's). We zien wel hoever ik geraak. Misschien kunnen we er een groepsuitstap van maken. Ze staan allemaal op mijn verlanglijstje en mocht ik er een paar van kunnen meepikken, zou ik al enorm tevreden zijn. Nu weet ik in ieder geval waarom ze deze streek 'Het Egypte' van Peru noemen.
Morgen begint het werken weer op de stageplek. We gaan ons beste beentje voor zetten om de Skateramp zo goed mogelijk uit te bouwen voor de straatkinderen van Cerrito. Morgen heb ik eveneens een afspraak met mijn stagesupervisor omtrent mijn eindwerk.
Nog iets, en nu niet ongerust worden, maar er is iets mis met mijn visum. Ik heb een stempeltje gekregen dat ik toegelaten ben in het land, maar er staat geen stempel bij die de einddatum aangeeft. Vreemd, ik vroeg in de luchthaven aan de vrouw of ik voor 183 dagen mocht blijven. Ze zei dat het goed was en ze zette een stempel in mijn visum. Ik dacht dus dat het daarbij in orde was, niet dus. Morgen dit eveneens in orde brengen met mijn stagesupervisor. Zo zie je maar, always check double (Ook al pushen ze je om door te gaan en alles snel te laten verlopen).
Bon, ik ga es vroeg in mijn bedje kruipen. Het is nu maandag en Huanchaco is doods in de week (eindelijk stilte! Geen feestjes maar pure stilte! Dat is welkom na drie dagen van wild gefeest!). Ik ga wel nog een afleveringetje meepikken van The Walking Dead via mijn laptop.
In de week is Huanchaco redelijk doods, maar sinds vrijdagavond is er overal muziek te horen. Ik vroeg aan de uitbater van de hostel, Santos, van waar die muziek kwam en hij vertelde me dat er vanaf vrijdag tot zondagavond gefeest wordt in Huanchaco, vooral in de avonden. Dat belooft!
Voor mij geen feestjes deze week. Nog maar net ziek geweest dus rustig aan doen met het nachtleven. Misschien volgende week weer een feestje meepikken :)
De dag begon hectisch. Ik moest richting bakker (snel zijn, alles is snel uitverkocht) en het was al tien uur. Ik mij haasten om maar wat leftovers te vinden. Maar die waren, verbazend lekkers! Lekkere krokante broodjes! Ik vond het niet erg meer dat ik 'te laat' was. Daarna ben ik naar de Lavanderia geweest waar je je kleren kunt laten wassen. Voor acht soles liet ik er mijn kleren achter om gewassen en gedroogd te worden.
Ondertussen was het middag geworden. In de hostel zeiden ze me dat, sinds ik ziekjes ben geweest (gisteren had ik reizigersdiarree), ik best soep zou eten. Dus ik at in de hostel, ik at er soep. Vraag me niet welke soep: er zat een stuk tomaat in, pasta, en stukjes vis. De soep was relatief lekker :) En licht verteerbaar.
Het was tijd om mijn kleren af te halen. Ik ging terug naar de lavanderia, betaalde en keerde terug naar de hostel want het was tijd om te skypen met Jolien, mijn vriendin. Toen ik mijn laptop had opgestart, zag ik dat het internet was uitgevallen. Shit!
Dan maar naar het internetcafé gaan. Ik heb er drie opgezocht en alle drie waren ze gesloten. Ondertussen waren we een uur verder. Ik kwam één van mijn collega's tegen die zei waarom ik dan niet gewoon skypete in het hoofdkantoor van Otra Cosa. Goed idee! Ik vluchtte terug naar de hostel, nam mijn laptop, en crosste naar het hoofdgebouw. Daar had ik eindelijk internet! Natuurlijk had ik nog maar een halfuurtje, het was toen 14u45 en om 15u30 had ik mijn surfles! Ik moest dus om 15u15 vertrekken.
Mijn vriendin was niet meer online, dus ik ging op facebook, sprak er een vriend aan (Christophe) en vroeg hem mijn ouders te bellen zodat zij Jolien kunnen verwittigen, trouw als hij was, deed hij dat direct ;)
Even later skypete ik met mijn liefje :D
Daarna was het surfavontuur aangebroken. Normaal kosten de lessen 50 soles maar ik mocht voor 30 omdat ik een 'voluntario' ben bij Otra Cosa. Jhon (de naam is juist geschrepen, je spreekt het uit als J (j van joeri) en ohn dus niet Djohn) is surfleerkracht en traint eveneens zijn broer, die kampioen is van Peru in de klasse van de junioren.
Het surfen was echt een avontuur. Het was wel opletten voor de zeeëgels en de rotsen. Het surfen verliep met vallen en opstaan. Ik maakte me geen zorgen om de haaien, die er wel zitten, maar de kans om door een haai aangevallen te worden is uitermate miniem. So no worries, be happy!
Ik lag op mijn surfboard en peddelde om de volgende golf te proberen en toen vloog er plotseling, rakelings een pelikaan boven mijn hoofd! Ik ben gewoon van die dieren in de zoo te zien dus om er eentje van zo dicht bij te zien, vond ik fantastisch!
Ik heb vandaag ook een leuk souvenirwinkeltje gezien. Ze verkopen er kopies van archeologische vondsten, voornamelijk van de Chimu en Mochica cultuur. De inkomsten worden gebruikt om de sites te onderhouden. Ik denk dat ik, voor ik vertrek, daar nog wat aankoopjes ga doen! Ik heb ook wat leuke dingen gezien die ik als cadeau kan geven aan mijn vriendin, maar ik zal nog niet zeggen wat! ;)
Dit was dus mijn dagje, morgen gaan we een wandeltocht doen naar de top van de berg achter Huanchaco. Ben benieuwd :D
Zoveel nieuwe ervaringen opgedaan! Het begon in de ochtend...
Om 10u had ik een introductietour met medewerkers, ook vrijwillgers, van Otra Cosa. Het waren twee vrouwen. De ene is een Finse en heet Anna, zij studeert geografie en werkt als coördinator en Eveline, uit Nederland, werkt ook als coördinator. Ze toonden mij waar ik mijn kleren kan laten wassen, waar ik brood kan kopen, waar de post is enz. Ik weet nu eindelijk waar ik brood kan kopen want daar was ik al een tijdje naar op zoek. We zijn ook naar de markt geweest, dat was een leuke ervaring. Het was er druk en alle goederen liggen open en bloot op tafels. Met alle goederen bedoel vis, vlees, groenten, fruit, enz. Ik heb er twintig stukken brood (vergelijkbaar met sandwiches) gekocht voor 2,2 soles, vergelijkbaar met 0,5 euro. Verder heb ik vijftien eieren gekocht voor 1.5 euro en nog wat groenten en fruit. Heel goedkoop dus.
In de namiddag was het tijd om naar het project te Cerrito de la Virgen te gaan. Man... wat een ervaring!
Het begon al met een ritje met de 'moped', dat zijn motors waaraan een karretje gevestigd is om personen te vervoeren. Het was erg hobbelig en nogal in cowboy stijl. Wat een contrast van het mediterraan uitziende Huanchaco naar de sloppenwijken van Cerrito! De omgeving van Cerrito is prachtig! het ligt middenin de woestijn en erachter liggen de voorlopers van de Andes.
Eenmaal op het project van de skateramp leerde ik enkele straatkinderen kennen. Het zijn allemaal zeer actieve, speelse en vriendelijke kinderen. De hele middag hebben we gespeeld met hen. Voetbal, skateboarding en educatieve spelletjes. Het was enorm vermoeiend want die kinderen hebben zoveel energie en wij zijn het niet gewoon om intensief te spelen en te sporten in de volle zon bij 26 tot 30 graden. Het was zwaar. Momenteel is het hier 23u50 en ik heb moeite om wakker te blijven maar ik wil deze ervaring op blog zetten voor ik enkele belangrijke details zou vergeten.
Spelen met kinderen... dat lijkt toch niet zo bijzonder? Wel... je moet rekening houden dat dit project, één van de weinige plaatsen is waar deze kinderen 'kind' kunnen en mogen zijn. Ze krijgen de aandacht van ons die ze thuis missen. De skateramp is niet een doel op zich, maar een middel. Het doel is om de kinderen te ondersteunen in het doorlopen van een gezonde, motiverende ontwikkeling. Zodat ze zichzelf kunnen ontplooien en hun talenten ontwikkelen. De skateramp is daar het middel toe, door kinderen een plaats en een gelegenheid te geven tot spelen en leren, tot het leren omgaan met elkaar en volwassenen. Natuurlijk, bij ons 'volwassenen' komt het kind terug boven wanneer we deze kinderen vrolijk zien spelen.
Ik moet wel bekennen dat het voor mij moeilijk was. Ik wist niet goed hoe ze te benaderen maar uiteindelijk gebeurde dit vanzelf. Een jongetje nodigde mij uit om te voetballen en zo was het ijs gebroken. Natuurlijk zijn de kinderen tegen mij nog wat afstandelijk soms omdat ik nog een nieuwtje ben. De anderen kennen ze al langer, mij nog maar één dag. Maar dat komt wel goed, ik denk dat ik een goede eerste indruk heb gemaakt maar ik moet opletten dat ik niet onzeker overkom. De kinderen hebben nood aan iemand met zelfvertrouwen, iemand die een rolmodel kan zijn.
In Cerrito heerst er veel armoede. Er is huiselijk geweld en alcoholmisbruik. De hygiënische omstandigheden laten te wensen over. Zo is er in vele huizen geen water noch elektriciteit. De toiletten... die zijn er simpel weg niet, die bestaan uit een overdekte put waar de uitwerpselen in gedumpt worden. Er lopen vele straathonden rond en in ommuurde stukjes die bij de huizen horen lopen kippen, varkens en geiten.
De vrouwen blijven thuis en doen het huishouden en de mannen zijn de hele dag uit werken.
Na al deze ervaringen was het tijd om terug te keren naar Huanchaco, dit te voet. We gingen nog even naar de kathedraal om naar de zonsondergang te kijken. Die was fantastisch! het is tevens een populair plekje voor koppeltjes; De kathedraal ligt op een heuvel en biedt een prachtig uitzicht over de streek. Het is de tweede oudste kathedraal van Peru maar het jaartal weet ik niet.
Noch dit, voor ik het vergeet, ik heb deze middag een begrafenisprocessie gezien. Dit was nogal een shock omdat het niet was wat je ervan verwachtte. Ik zal het zo goed mogelijk beschrijven: Ik liep in de hoofdstraat van Huanchaco en ik hoorde een orkestje. Ik dacht 'oh fijn, een straatband!'. Maar achter het orkest, daar door de straat wandelde, liepen mensen die een kist op hun schouders droegen. Daarachter volgde een grote groep mensen die weenden, die lachten, enz. Er werden bloemen gegooid en mensen begroetten elkaar. Ik stond erbij en ik keek er naar, ik had geen idee hoe te reageren. Ik ging dus naar de kant, liet de stoet passeren en vervolgde toen mijn weg. Ik wist van op de voorbereidingsdag dat begrafenissen hier een feestelijk gebeuren is. Het leven van de overledene wordt gevierd en er wordt gevierd dat de persoon naar een 'betere wereld' is. Totaal tegenover gesteld aan wat wij gewoon zijn. Het was vreemd.
In de avond gingen we uit eten naar de Polleria, een kiprestaurant. Ik bestelde een '1/4de' deel van een kip met frieten en een Inka Kola (extreem zoete limonade). Het was overheerlijk! De kip was heerlijk gekruid! Verrassend was de muziekgroep die er optrad, het waren straatartiesten.
Beste lezer, waarschijnlijk hebt u ook al op een avondmarkt of rommelmarkt gewandeld en hebt u Zuid Amerikaanse artiesten gezien die muziek spelen, playbacken en cd's willen verkopen. Wel, stel je deze mensen voor, maar die live muziek spelen. Het was zeer aangenaam.
Morgen gaan we op bezoek naar de andere projecten van Otra Cosa en in de middag weer werken op de skateramp. In de weekends doe ik mijn eerste excursies. Zaterdag ga ik werken voor school, mijn kleren laten wassen en misschien nog wat inkopen doen. In de middag ga ik gaan surfen met de zoon van de uitbater van de hostel. Hij werkt als surfleerkracht. Surflessen kosten 50 soles maar omdat ik hier als student ben en werk als stagiair/vrijwilliger, moet ik maar 30 soles betalen. Niet veel voor een middagje surfplezier!
Voor zondag staat een zware trip gepland. Achter Huanchaco liggen de voorlopers van de Andes. de dichtstbijzijnde berg heet 'de slapende aap'. Hoe hoog die is weet ik niet maar het zou rond de 1000 meter zijn. De berg is volledig beklimbaar te voet maar het zou in totaal een goeie 7 à 9 uur duren. Samen met enkele andere studenten/medewerkers/vrijwilligers, hebben we besloten de uitdaging aan te gaan. Zondag maken we een trip naar de berg en zullen we hem proberen te beklimmen. Spannend!
Oh! Het was vandaag Valentijn! Eerst en vooral wens ik mijn lieve vriendin Jolien een gelukkige Valentijn en ik dank haar nogmaals voor het geschenkje. Voor we vertrokken heeft ze een geschenkje in mijn koffer gestoken. Ik op mijn beurt heb bij mij thuis een cadeautje achter gelaten dat Jolien pas mocht openen op de 14de, vandaag is, of eigenlijk gisteren want het is twaalf uur gepasseerd. Ik kreeg een mooie kaart met een beertje erop en een superlief gedichtje. Jolien kreeg ook een gedichtje en een knuffelbeer. Ze was super blij en ik ook.
Tot zover mijn tweede dag. Ik ga nu snel douchen en in bed kruipen want ik ben ongelooflijk moe. Morgen er om 6u weer uit.
Om 3u30 stonden we op. Het was vroeg en zowel Jolien, mijn ouders als ik
hadden praktisch geen oog dicht gedaan, we hadden allemaal ook nog een potje
gehuild. Na een snel ontbijt maakten we ons klaar om richting Zaventem te gaan.
De hele weg lag ik in Jolien haar armen. Ik ging haar missen, enorm veel.
In Zaventem genoten we nog van een (veel te dure) boterkoek en een tas
warme chocolademelk (die niet eens lekker was). Alles verliep vlot maar toen
kwam het moment dat ik afscheid moest nemen. De vlucht vertrok kwart na acht en
ik moest kwart voor acht bij de gate zijn. Ik kon op dit ogenblik mijn tranen
niet meer bedwingen, ik vloog Jolien in de armen en heb liters tranen gehuild.
Gevolgd door mijn ouders. Afscheid nemen van mijn geliefden was wellicht het
moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Uiteindelijk lieten Jolien en ik elkaar los
en liep ik door de controle. Ik bleef nog even staan en zei dat ik van hen
allemaal hield. Verdorie, dat was een moeilijk moment. Daarna raapte ik al mijn
moed bij elkaar en liep de procedure verder door. Deze keer kon ik zelfs vlot
door de metaaldetector komen (en dat voor een metalhead!).
Het was een korte vlucht naar Schiphol. De luchthaven van Schiphol is
gigantisch, maar alles is er makkelijk te vinden en het is er zelfs eenvoudiger
dan Zaventem (maar ja, Nederlanders zijn nu eenmaal altijd een stapje voor de
op de Belgen, hé Nicole ;) ).
Na drie uur te hebben gewacht in Zaventem (ondertussen had ik De
Standaard gekocht om het nieuws over het ontslag van de Paus te lezen), kon ik
op het vliegtuig richting Lima stappen. Het was een groot vliegtuig en ik had
helaas een slechte plaats. In het middelste blok, de plaats in het midden. Mijn
twee buren waren Spaanstalig. Met de vrouw links van me had ik geen contact,
haar vrienden of familie zaten rondom haar en daar was ze dus quasi continu mee
bezig. De man rechts van me, ging naar Zuid Amerika op zakenreis. Hij vertelde
zijn verhaal, dat hij het ook altijd moeilijk heeft om afscheid te nemen van
zijn vrouw en kinderen. Daarna vertelde ik het mijne. Hij herkende zich in mijn
situatie en kon zich ook nog de eerste keer herinneren dat hij alleen op reis
ging en zijn geliefden moest achterlaten. Hij hielp me daarom bij het invullen
van de visumaanvraag en gaf me zijn kaartje met e-mailadres, zodat ik hem kon
contacteren moest ik info nodig hebben. Zeer vriendelijk van hem. Zijn naam is
Javier.
Ik bereidde mezelf al mentaal voor op de gigantische drukte
die me zou te wachten staan in de luchthaven van Lima. Ik dacht aan situaties zoals
in Caïro. Tot mijn grote verbazing was dit echter niet het geval. Het was er
erg rustig. Dan kwam het gevreesde moment, de douane. Ik legde mijn reispasport
voor en de agente vroeg me wat ik in Peru kwam doen. Ik zei dat ik een toerist
was. Ik vroeg daarbij om een verlenging van mijn visum van 90 naar 183 dagen.
Ze vroeg me waarom ik zoveel tijd nodig had. Ik antwoordde dat ik graag alles
wilde bezichtigen in Peru en het land wilde doortrekken. Ze geloofde mij en gaf
mij de nodige verlenging. Ik moest daarna een tijdje wachten op mijn bagage en
ik vreesde al het ergste. Dit zal mij weer moeten overkomen. Dacht ik.
Gelukkig kwam dan uiteindelijk toch mijn rode koffer opdagen. Ik nam deze mee
en liep naar de controles. Deze verliepen zeer vlot. Bij de uitgang stond een
grote mensenmassa te wachten. Overal staken bordjes uit. Na enige tijd zoeken
zag ik een man met een bordje waarop mijn naam (correct geschreven!) stond. Ik
sprak de man aan en hij verwelkomde mij.
Ik zei hem dat mijn GSM het niet deed (blijkbaar is mijn gsm
model niet geschikt om internationaal te telefoneren ). Ik zei hem dat ik
dringend naar mijn vriendin moest bellen omdat ik beloofd had iets te laten
weten en ik niet wilde dat ze ongerust werd. Daarop bracht de taxichauffeur mij
naar het dichtstbijzijnde telefoonhuis. Ik sprak de man in het gebrekkig Spaans
aan en kon telefoneren naar mijn fiancé, Jolien. Ze was blij mijn stem te horen
en ik was blij die van haar te horen. Daarna was het tijd om richting bus te
gaan.
De taxichauffeur bracht mij naar het busstation van Lima,
meer bepaald het kantoor van de ITTSA busdienst. Daar checkte ik in op de bus
richting Trujillo. De rit zou negen uur duren. Vooraleer ik op de bus stapte
wilde ik eerst nog iets drinken. Ik bestelde een Chincha Morada (Petra raadde
mij dit aan, typisch Peruviaans en op basis van een speciale maïssoort). Helaas
zat er ijs in en ik wist dat ik ijs moest mijden. Dus gaf ik mijn beker aan de
taxichauffeur en bestelde een nieuwe, zonder ijs. Het smaakte erg lekker, zeker
voor herhaling vatbaar.
Op de bus zat ik naast een man die werkt als leerkracht in
het lager onderwijs te Trujillo. Het was een zeer vriendelijk persoon en we
hadden goede gesprekken. Ik probeerde wat te slapen op de bus en ik denk dat ik
maximum zes uur geslapen heb. De volgende ochtend kon ik eindelijk wat
landschap zien. Veel van het landschap was gehuld in mist. De man naast mij gaf
veel uitleg over de dingen die we zagen langs de baan. Zoals de landbouw, die
mogelijk gemaakt wordt in de woestijn door de aanleg van kanalen (net zoals de
Chimu en de Mochica dat hebben gedaan in een ver verleden).
We vertrokken om 22u30 en we kwamen aan op 7u40. Juany, de
manager van Otra Cosa wachtte mij op. Ik stapte bij haar in de auto en ze vroeg
mij of alles goed was verlopen. Ik vertelde haar dat alles positief was. We
passeerden de ruïnes van Chan Chan, ze zagen er interessant uit.
Uiteindelijk kwamen we bij de Volunteer Residence van Otra
Cosa. Daar ontmoette ik Santos, de uitbater van de Indigan Hostel. Hij nodigde mij
uit voor het ontbijt en bracht me naar mijn kamer. Het was een zeer kleine
kamer maar ik had er alles wat ik nodig had. Er was een gedeelde badkamer en
keuken en een ruimte met een televisie en dvd-speler. Na het ontbijt werd ik
verwacht bij het hoofdkantoor van Otra Cosa. Santos bracht mij er heen. Ik
ontmoette er Mats Callens en Pieter Jan, beiden studenten aan HoWest, maar
andere richtingen. Ik maakte er kennis met de andere vrijwilligers. We hadden
een vergadering met Juany, die ons de situatie in Cerrito de la Virgen
voorstelde. Ze legde eveneens uit wat ze van ons verlangde. In mijn geval
verlangt ze van mij dat ik een onderzoek doe in hoeverre de projecten te
Cerrito een verbetering vormen voor de mensen die er wonen. Dit zal een hele
uitdaging worden maar gelukkig krijg ik ondersteuning en hulp van zowel Otra
Cosa als de andere vrijwilligers.
In de middag gingen we met alle vrijwilligers gaan eten in
een lokaal restaurant. Voor 6 soles of 1,5 euro kreeg ik een twee gangenmenu.
Het voorgerecht was ei met stukjes vlees gewikkeld in een bananenblad. Het
hoofdgerecht was rijst, kip en een lekker sausje. De Peruviaanse keuken is
inderdaad niet slecht.
In de namiddag ging ik alleen op verkenning en doolde wat
rond in Huanchaco. Ik kocht twee grote flessen water en een fles befaamde Inka
Kola (heerlijk!). Er zijn verschillende soorten winkels in Huanchaco. De
Entiendas, die lijken op nachtwinkels, de bodegas (deze heb ik nog niet
gevonden maar zouden kleine supermarktjes zijn) en de market, een overdekte markt
met basisproducten.
Ik heb ook langs het strand gewandeld om geld af te halen.
Huanchaco is een mooie stad en het voelt mediterraans aan.
In de avond at ik voor zes soles in mijn hostel. Ik heb ook
een warme douche genomen. De douche was zeer simpel, een elektrische
wateropwarmer die aan de muur hing moest mij de luxe van warm water krijgen.
Gelukkig kreeg ik die luxe.
In de avond was er een feestje in een surfschool. Ik ben er
naartoe gegaan. Er was punch met pisco te verkrijgen waar ik twee glazen van
dronk. Er vond een quiz plaats en mijn team won dit, de beloning: een shot
wodka. Iedere deelnemer moest drie soles betalen, dit geld gaat naar het
skaterampproject en anderen. Ik voel me
wat licht in mn hoofd en ga straks gaan slapen, maar eerst deze blog afwerken.
Normaal kreeg ik deze ochtend mijn introductietour in Huanchaco maar omwille
van tijdsgebrek is deze naar morgen verplaatst. Morgenmiddag begin ik te werken
op het skaterampproject. Ik ben zeer benieuwd. Op het feestje kreeg ik ook de
kans om te kauwen op de fameuze cocabladeren. De smaak viel best mee en ik
merkte het verschil in mijn maag, deze werd rustiger.
Misschien ook leuk om te vermelden: de jongste zoon van de
uitbater van de hostel is Peruviaans kampioen in het surfen.
Ik ga nu afsluiten na deze interessante eerste dag. Tot de
volgende!
(Morgenochtend krijg ik een rondleiding door Huanchaco en in de middag gaan we naar het skaterampproject te Cerrito. ik ben zeer benieuwd! :D
