Het feest vond plaats in een hotel aan de rand van Huanchaco. Er was een zwembad, een bar, ik ben die luxe niet meer gewoon! Ik voelde me er een vreemde eend in de bijt. Er was een orkestje aan het spelen en op het terras stonden drie tafels in U-vorm waaraan heel wat mensen zaten. Het orkestje introduceerde Sugey en haar danspartner (beiden waren... 10 jaar oud). De dans was een soort van Flamenco maar zonder de castañettas. Ik naam foto's voor Santos, zoals hij gevraagd had. Na de dans kwam de persoon, een vriend van Santos wiens verjaardagsfeest het was, naar ons toe en hij gaf een knuffel aan de familie en bedankte hen om te komen. Daarna gaf hij mij ook een knuffel en bedankte hij mij ook om te komen. Ik was volledig verbaasd want ik was eigenlijk niet uitgenodigd maar was gewoon mee met Santos. Daarna werden we naar de tafel geleid en mochten we plaats nemen. Toen kwamen de obers met eten en ik kreeg ook een schotel voor mij. Het was kip met worst en groenten. Het zag er overheerlijk uit en ik dacht 'dit moet een vergissing zijn want ik was niet uitgenodigd'. Dus ik keek naar Rosa en vroeg haar of dit voor mij was. Ze zei dat het inderdaad voor mij was en dat ik het mocht opeten. De vrouw naast mij zei me dat ik me geen zorgen moest maken en gewoon moest genieten. Ik ging hierin mee en had een fantastische maaltijd.

Na de maaltijd hadden we de rest van de avond gratis bier. Ik heb zeker zes glazen bier gedronken (gelukkig is Peruviaans bier niets vergeleken met de Belgische Leffe's of Duvels waardoor ik amper iets voelde). We hadden een fantastische tijd en ik voelde me volledig aanvaard maar toch voelde al die gastvrijheid wat onwennig aan. Dit zegt iets over onze eigen Belgische cultuur.

Toen de mensen vroegen wie ik was zei Santos dat ik 'zijn zoon' uit België ben. Ik werd dus volledig geaccepteerd door Santos en zijn familie en dit voelde enorm goed. We hebben ons nog goed geamuseerd die avond.

In onze cultuur wordt verwacht dat we iets krijgen op onze verjaardag. Hier is het volledig omgekeerd, hier wordt gegeven op een verjaardag. Na een zeer lang en uitgebreid gesprek met een van mijn Amerikaanse vrienden kwamen we tot de conclusie dat dit in verband gebracht kan worden met de inheemse cultuur. Bijvoorbeeld de zogenaamde Potlach van de Haida Cultuur en eigenlijke ook andere culturen van het Noordwesten van de VS... De potlach is een feest georganiseerd ter ere van iemand en er worden geschenken gegeven aan de bezoekers, in feite alles wat die persoon bezit wordt weg gegeven. De persoon die een potlach gehouden heeft eindigt dan met niets maar hij heeft het respect en de eerbied van iedereen uit het dorp verworven en wordt de rest van zijn leven in hoog aanzien gehouden. De mede dorpsbewoners betuigen dan hun solidariteit door hem te geven wat hij/zij nodig heeft. Een prachtig iets maar je moet er over nadenken voor je het volledig kan begrijpen, en als buitenstaander zul je dit wellicht ook nooit begrijpen ook.

Vrijgevigheid staat hier centraal evenals gastvrijheid. Solidariteit is een kernwoord. Wij kunnen hier enorm veel van leren. Onze industriële, materialistische samenleving heeft ons veel van ons 'menszijn' afgenomen. Kijk maar naar de zogenaamde vreemdelingentaks die de NVA trachtte te installeren.

Deze ervaring heeft mij diep doen nadenken over van alles en nog wat, ik vond dit een enorm leerrijke ervaring, wellicht de meest leerrijke (op sociaal en cultureel vlak) van de voorbije week.

Deze week terug werken op het skaterampproject. Ik heb het tourproject volledig op mezelf over genomen omdat er geen grote tours meer gaan georganiseerd worden tot er een nieuwe partner is, want mijn huidige partner moet nu volledig fulltime in het hoofkantoor werken. Ik hou me nu bezig met kleinere projecten die eveneens een uitdaging vormen om te organiseren!

Daarnaast is het nog steeds stressen voor het eindwerk. Die interviews blijven nog steeds op zich wachten, lastig als je afhankelijk bent van anderen! Maar het zijn leerzame ervaringen (negatieve ervaringen zijn ook leerzaam).

In de ochtend bezocht ik Chan Chan (opnieuw). Maar dit keer besloot ik eerst even off road te gaan. Chan Chan is een gigantische site en slechts een klein gedeelte is gerestaureerd, waar het grote publiek naartoe gaat. De rest van de site ligt er gewoon te verkommeren. Ik ben op m'n eentje de andere ruïnes gaan verkennen en ik belandde in een van de paleizen. Het Nik An paleis is datgene wat gerestaureerd is.

Het was super, er waren twee Duitse meisjes die het ook aandurfden om op verkenning te gaan. Het gevoel dat ik had, terwijl ik de ruïnes op m'n eentje doorwandelde, was onbeschrijfelijk. Het was fantastisch om helemaal alleen, in alle vrijheid, te wandelen in het verleden. Deze vrijheid brengt echter wel een verantwoordelijkheid met zich mee, eentje die mijn voorgangers niet wisten op te nemen want er lagen af en toe hopen vuil en lege flessen.

Ik liep zelfs even verloren, ik was diep doorgedrongen in de ruïnes en wist eventjes niet meer van waar ik kwam. Gelukkig duurde het niet lang voor ik weer op de baan stond. Dan ging ik naar het Nik An paleis, kocht een ticketje en bezocht de site. Toevallig waren de Duitse meisjes daar ook. We maakten kennis. Sinds ik er eerder was geweest, en een zekere kennis heb opgebouwd omtrent de Chimu cultuur, vroegen ze of ik hun gids wilde zijn. De officiële gidsen waren 'uitverkocht', want er was echt een massa volk. Het was immers pasen en velen hebben dan vrij.

Na het bezoek aan Chan Chan nam ik de bus richting de Mall, waar ik een taxi nam richting Huaca Esmeralda, een kleine Chimu tempel. Niet zo heel goed bewaard maar, als je gebeten bent door de geschiedenismicrobe, de moeite waard. Na dit avontuur keerde ik terug naar Huanchaco. Dit door de taxi terug te nemen naar de Mall en daar opnieuw de bus te nemen. Deze manier lijkt wat omslachtig maar het bespaart geld :)

In de middag kreeg ik lunch aangeboden door de familie van mijn hostel. Sinds het Goede Vrijdag is, was het vis. Het voorgerecht bestond uit Ceviche (vis gekookt in citroensap of lemoensap en rauw opgediend met groenten). De Ceviche was lekker maar ik ben geen grote viseter. Het hoofdgerecht bestond uit vis met rijst, aardappelpuree en ui. Opnieuw was het nogal lekker, afgezien van de graten dan...

Na de lunch had ik een kort skypegesprek met mijn ouders en mijn vriendin en daarna vertrok ik opnieuw op trip. Dit keer naar de Huaca Arco Iris ook wel El Dragon genoemd. Dit was een grotere en goed gerestaureerde tempel. Voor vijftien soles kon ik een gids huren. Ik heb veel bij geleerd over de Chimu cultuur en ik moet zeggen dat een bezoek aan deze tempel zeker de moeite waard is. De naam Arco Iris (regenboog) werd gegeven nadat archeologen de decoraties ontdekten. Deze bestaat uit een grote slang die de hemel en de regen voorstelt. Het lichaam van de slag bestaat uit horizontale strepen. De horizontale strepen kregen de naam van regenboog en dus was de naam Tempel van de Regenboog geboren. De Draak stelt zowel de slang voor, als de andere figuren. Er waren ook zeepaarden afgebeeld, die op draken lijken. Opnieuw, vandaar de naam.

Toen ik terug in de hostel was dronk ik een biertje samen met Santos. Hij zei me dat er een processie was in de avond. Inderdaad, in de avond vond er een processie plaats. Enkele dienaren van de kerk droegen een glazen kist met een pop die het lichaam van Jezus moest voorstellen, gevolgd door een orkest en een hoopje mensen. De mensen die de processie volgden waren vooral ouderen. Als er jongere mensen aanwezig waren, dan waren dit jonge vrouwen.

Dit was het dan voor vandaag.

Morgen wat werken voor school, skypen met mijn ouders en mijn vriendin (wie ik heel erg mis) en mezelf es trakteren op chicharron in een restaurant! Chicharron bestaat uit vlees of vis gerold in, ik denk maïs of deeg of zoiets en gefrituurd. M.a.w. chicharron is een moeilijk woord voor kippennuggets en visnuggets ;)

Er waren reeds plannen om de skateramp op het skaterampproject te herstellen. Daar zijn we gisteren mee begonnen. Na een hele chaotische rompslomp kon Mats eindelijk de houten planken meenemen uit de winkel te Trujillo. Het eerste wat diende te gebeuren was de nieuwe planken verven en vernissen. De opperste laag van de ramp was gedeeltelijk verwijderd en dus konden de kinderen er niet op spelen.

De kinderen liepen toch op de ramp en dus hielden de andere vrijwilligers ze wat bezig. Maar je zag dat de kinderen zich verveelden. Ik zat bovenaan op de ramp te kijken naar het project en toen dacht ik: ik ben een professioneel, ik ben hier als sociaal werker en deze kinderen zitten zich te vervelen. Dit project is er om verveling tegen te gaan voor de kinderen... ik ging even in "reflectie modus". Ik dacht na: hoe kan ik een meerwaarde betekenen op dit moment, wat kan ik doen doen om deze dag niet 'zinloos' voorbij te laten gaan voor de kinderen.

(Even vermelden: Mats was bezig samen met andere oudere jongeren de planken te schilderen. Dus hij was actief bezig met de participatie van de oudere jongeren. Deze jongeren waren enorm blij dat ze mochten helpen. Ze zijn het gewoon van te klussen dus hen laten participeren was een meerwaarde, zowel voor ons als voor hen).

Ik dacht na... hoe kan ik een meerwaarde betekenen... en toen *ping!* Ik kreeg een idee. Ik ging naar Mats en ik zei dat ik de kinderen mee zou nemen naar het basketplein om wat te basketballen of te voetballen. Mats zei dat dit een zeer goed idee was. Ik riep wie er zin had om te voetballen en ik werd bijna overrompeld door de kinderen. We namen de basketbal en de voetbal en we gingen naar het plein. Er werd niet veel basketbal gespeeld want iedereen wilde voetballen. Er werd een wedstrijdje gespeeld. Gezien ik amper kan voetballen was ik diegene die in het doel stond (en zelfs dat maakte niet veel uit). Maar, ik had nog steeds de idee van professionaliteit in mij. Daarom, gezien ik toch geen meerwaarde was in het spel zelf haha, probeerde ik te zien hoe ik hier als sociaal werker actief kon zijn. Daarom hield ik een oog op fair play (normen en waarden) en de participatie van iedereen. Een van de jongens vroeg of hij in het doel kon staan, ik stond dit toe en speelde mee in het veld (of althans, ik probeerde dit). Spelen tegen Zuid-Amerikaanse kinderen is echt geen makkie, die zijn echt super in voetbal. Ik zag al snel dat de doeljongen zich begon te vervelen en ik wisselde hem af. Dit gebeurde nog een paar keer, zo zorgde ik ervoor dat de jongeren de kans kregen eens in het veld en in het doel te staan. 

De volgende dag was fase twee van de werken aangebroken. Dit keer moesten we alle schroeven uit de opperste laag verwijderen. Dit was een hels karweitje sinds velen vastgeroest of gebogen waren. De boor begaf het na enkele schroeven en dus haalden we de schroeven eruit met hamers, nijptangen en alles wat maar een beetje kon helpen. Ik kreeg hulp van enkele oudere jongens (ze zijn altijd bereid om te klussen, ze doen dit graag en het is goed dat we hen laten participeren want zo verhogen we het gevoel dat dit project ook hun project is. We doen dit project niet voor hun maar ook met hun, dit is zeer belangrijk). Opnieuw liepen de kleinere jongens wat 'in de weg'. Ik nam opnieuw de beslissing om met hen op het plein te gaan spelen. Mats had de werken goed onder controle dus het kon geen kwaad.

Dit keer speelden we met de skateboards. Ik skate dit keer niet omdat er niet genoeg skateboards waren. Ik speelde wat basket op mezelf, een sport waar ik beter in ben dan in voetbal (tijdens het vijfde en zesde middelbaar speelde ik altijd basket over de middag met vrienden). Er waren wat kinderen bijgekomen en die hadden geen skateboard. Ze kwamen naar mij en vroegen een skateboard. Ik zei hen dat er geen meer waren, dat ze het moesten vragen aan de kinderen die er eentje hadden of ze die even mochten gebruiken of mochten meespelen. Een van de kinderen vroeg mij dan: wil jij zeggen dat ze het skateboard aan mij geven? Ik antwoordde hierop dat hij dit zelf moest doen. Ik zei hem: ga naar die jongen, vraag of je alsjeblief mag meespelen of de board even mag gebruiken. De jongen ging er naartoe, de jongen met de board weigerde die te geven. Ik ging er naartoe en vroeg de jongen of hij zijn board wilde delen. Ik zei eigenlijk: X zou graag even willen spelen met de board, mag hij meespelen? Of mag hij je board even gebruiken? Toen stemde de jongen wel toe. Ik zei hem dat het belangrijk was te delen omdat iedereen dan kan genieten van de skateboards. Ik merkte dat deze aanpak succes had want even later kwam er weer een jongetje naar mij met exact dezelfde vraag (ik wil een een skateboard en wil jij zeggen aan hem dat hij hem geeft). Ik zei opnieuw dat hij het zelf moest vragen en alsjeblieft zeggen. Het jongetje deed dit en hij kreeg de board. Succes! Op enkele uitzonderingen na wilden ze hun skateboard delen met elkaar. Ik merkte dat het vertrouwen in mij verhoogd is evenals het feit dat ik meer gezag kreeg van de kinderen want toen ik zeg dat het tijd was om op te ruimen en de skates naar de ramp te brengen luisterden dit keer 3/4de van de kinderen in plaats van enkelen. Ik was trots op mezelf en ik had een goed gevoel. Maar op m'n eentje zes ravottende kinderen in het oog houden... iedere keer als er eentje schreeuwt of luid roept denk je dat hij/zij zich bezeerd heeft of ruzie heeft maar dan zie je dat ze enkel spelen... toch een bijzondere ervaring. Maar ik zal goed slapen vannacht...

Dit weekend is het paasweekend, wat betekent: verlengd weekend! Het weekend duurt van vrijdag tot en met maandag.

Vrijdag is de ramp gesloten omdat Mats weg is op meerdaagse excursie. Ik ga ook een klein tripje maken vrijdag. Zoals jullie weten ben ik geïnteresseerd (of eerder: geobsedeerd!) door geschiedenis. Er zijn nog twee tempels in de buurt die ik wil gezien hebben. De Huaca Arco Iris en de Huaca Esmeralde. Beiden zijn tempels gebouwd door de Chimu Cultuur. Niet zo indrukwekkend als de Huaca de la Luna en de Huaca del Sol, maar toch de moeite waard als geschiedenis je interesseert. Ik ga waarschijnlijk ook opnieuw een bezoekje brengen aan Chan Chan, dit keer als toerist in plaats van als stagiair (vorig bezoek was als tour operator en moesten we zorgen dat iedereen mee was en op tijd was enz.).

In het weekend zal ik wat verder knutselen aan mijn eindwerk, lang uitslapen, en gewoon wat ontspannen.

Sinds de 'zomer' hier voorbij is, is het heel wat frisser in de avonden. Vandaag was de eerste keer dat ik een trui droeg in de middag en in de avond. De voorbije nachten slaap ik ook meer met een deken over me. Het is 'koud' aan het worden. De koudste nacht tot nu toe was eentje met 18°C. Eigenlijk hoeven we echt nog niet te klagen hehe.

Tot de volgende!

Na al ons harde werk, alle voorbereidingen en vergaderingen, ging onze tour van start. We vertrokken rond 9u30 richting Chan Chan, de hoofdstad van het Chimu-rijk (900 - 1470). In Chan Chan bezochten we het Ni Kan paleis, ook wel het Tchudi paleis genoemd (Tchudi, de Duitse archeoloog die het paleis opgegraven heeft). Het was prachtig! De Chimu hielden van wetenschap en symmetrie en dit komt ook tot uiting in hun bouwstijl. Overal vind je de symmetrie terug. Vreemd genoeg geen afbeeldingen van goden maar enkel zaken die in de natuur voorkomen, zoals dieren, de zee en ... de maan! De maan was erg belangrijk voor de Chimu. 

Onze gids vertelde alles in het Spaans, wat een goede oefening was voor ons. Hij probeerde niet te snel te spreken maar het was soms moeilijk om alles te begrijpen.

Het interessantst vond ik het grafcomplex, de gelijkenissen met het Oude Egypte waren echt frappant! 

Eveline en ik, die alles georganiseerd hebben, haalden de tickets af, regelden de gidsen bij de sites enz. We moesten dus wel werken die dag, en dus niet gewoon de toerist uithangen.

Het is wel jammer dat de Spanjaarden zoveel schade hebben toegebracht aan de monumenten. Evenals de regen heeft de aboden gebouwen geen goed gedaan. Echt jammer.

Na Chan Chan bezochten we het kleine museum van Chan Chan. Daarna gingen we naar de tempel van de Zon van de Mochica's (100 - 800). Ik hou van dit indrukwekkende bouwwerk en heb er dus heel wat foto's van genomen. Ook met de bouwwerken van de Mochica's zie ik heel wat linken met het Oude Egypte. Ik zou er zelfs kunnen aan toevoegen dat ik linken zie met de Mississippi culturen en de Midden-Amerikaanse culturen. Echt schitterend. Hier hadden we geen gids, bij de tempel van de Zon, dus gaf ik een korte uitleg over de geschiedenis van dit gebouw.

Hierna gingen we naar het restaurant, waar we lekker gegeten hebben. Ik heb er Cuy gegeten, geroosterde cavia. Het was heerlijk maar helaas hangt er weinig vlees aan zo'n beestje.

Na de maaltijd gingen we naar de tempel van de Maan. Ik vond dit een enorm fantastisch monument. Echt fenomenaal. De kunst van de Mochica was prachtig! Het verhaal achter de tempel was ook zeer interessant. De Chimu bouwden hun monumenten horizontaal uit. Dat wil zeggen, als één van de heersers stierf kwam er een nieuwe en die bouwde dan zijn eigen deel aan Chan Chan maar breidde het bestaande paleis op zich niet uit. De Mochica's briedden hun tempels uit in de hoogte. Wanneer één van hun heersers stierf, en de nieuwe kwam aan dacht, dan bouwde hij een nieuwe laag op de bestaande tempels. Zo werden grote tempels gebouwd.

De Mochica hadden ook mensenoffers. Naast de tempel, maar er eveneens ingebouwd (zeer bijzonder!) was een kleine arena waar twee krijgers een duel hadden. De verliezer werd naar boven gebracht waar zij de komende dagen werd gezuiverd om geofferd te worden. Geofferd worden was hier een soort van eer omdat je nieuw lieven zal schenken aan het volk. De zuivering gebeurde door de persoon in kwestie weinig te eten te geven en veel cactussap te laten drinken. Dit sap had een soort verdovende werking, waardoor de persoon 'weg van de wereld' was. Daarna werd de keel over gesneden en al het bloed afgetapt. Dit bloed werd uitgegoten over de akkers zodat eigenlijk 'nieuw leven' aan de aarde werd gegeven.

De Chimu hadden geen mensenoffers, naar mijn weten, maar wanneer de heerser stierf werden zijn vrouwen ook gedood zodat deze hem konden blijven dienen in het hiernamaals.

Ik hoef er niet bij te zeggen dat ik verschillende souvenirs heb gekocht bij de sites ;) o.a. een mooi geschenkje voor mijn allerliefste vriendin :D

Dit was dus onze succesvolle archeologische tour. Otra Cosa respecteert mijn interesse en kennis van geschiedenis enorme en ze geven mij de kans om dit uit te werken. De link met sociaal werk wordt hierin niet verbroken aangezien Sociaal Werkers ook moeten kunnen plannen en organiseren. Eveneens wordt er aandacht geschonken aan de lokale cultuur en krijgen lokale mensen (vb. het traditionele restaurant) de kans om wat bij te verdienen. Zo wordt er aan sustainable tourism gedaan.

Momenteel ben ik alweer bezig aan twee nieuwe zaken. Enerzijds een trip met de zogenaamde caballito de totoras voor onze vrijwilligers en anderzijds een lunch klaar gemaakt door de vrouwen van het Help Women project. Een woordje uitleg:

De caballito's zijn rieten bootjes, gebruikt door de Mochica's om te vissen. Mijn hosteleigenaar, Santos, biedt tripjes aan met deze bootjes. Dit zou leuk zijn voor onze vrijwilligers en een goede aanvulling op vorige tour. Dit keer kunnen ze de Mochica cultuur zelf ondervinden. Dit wordt gevolgd door een traditioneel Peruviaanse maaltijd.

Het andere concept waar ik aan bezig ben, is een lunch gemaakt door de vrouwen van het Help Women project. In dit project leren ze verschillende vaardigheden zoals naaien, koken, enz. één van hun wensen was om te koken voor onze vrijwilligers. We willen ingaan op deze wens en hun de kans geven hun talenten te bewijzen door een maaltijd te koken voor ons. Dit zal een super ervaring voor hun worden gezien hun talenten dan eindelijk gezien en erkend worden. Dit zal een belangrijke stap zijn in het empoweren van deze vrouwen. Voor de rest staan er eigenlijk geen grote excursies meer gepland, maar dit is goed want dan kan ik mij wat meer focussen op mijn thesis.

Deze week zal ik de hele week werken op de skateramp, en werken aan de concepten waaraan ik reeds begonnen ben. Het is ook Pasen binnenkort, ik ben benieuwd hoe ze dat hier zullen vieren.

Ik heb deze ochtend een mango als ontbijt gegeten. Echt lekker, ik denk dat ik dat meer ga doen ;) Ik begin ook meer bananen te bakken voor mijn eten. Dit soms als ontbijt, middagmaal of als extraatje bij het avondmaal. Ze zijn gezond en het schijnt een goed middel te zijn om wat bij te komen ;)

Gisteren regende het enorm veel. Meer dan drie uur hevige regen. De straten stonden quasi blank en het regende overal binnen. Santos zei me dat het niet gewoon is dat er zoveel regen viel. Nog nooit in zijn hele leven heeft hij dit geweten. Ook zaterdag regende het enorm in de ochtend waardoor we onze tour moesten verplaatsen (opnieuw) naar volgende zaterdag. De regen is enorm schadelijk voor de adoben monumenten zoals Chan Chan.

Ik heb wat opzoekingen gedaan omtrent deze regen en er zou een Il Niño effect geweest zijn in de winter van 2012. Dit zou ervoor zorgen dat het regenseizoen hier nu extra zwaar is omdat er meer neerslag is. Deze neerslag bedekt deels de kusten. Maar ik denk, persoonlijk, dat de klimaatsverandering ook wel haar bijdrage heeft in het feit dat de neerslag heviger is. Zaterdag viel zelfs de stroom weg in heel Huanchaco. Het was wel even schrikken om midden in de nacht de stroom te zien weg vallen terwijl het giet.

Voor de rest alles goed hier in Inca land. Ik heb mijn reflectieverslagen op tijd doorgestuurd en heb wat gewerkt aan mijn eindwerk. Het zal weer lekker druk zijn deze week: werken op de skateramp, proberen interviews af te nemen vrijdag of zaterdag, enz.

Deze week heb ik broccoli gekocht op de markt. Er waren wat gele puntjes te zien op de broccoli. Ik herinnerde mij toen ik in de LIDL werkte dat ik deze moest weggooien. Maar hier worden ze nog verkocht. Ik heb de broccoli nog twee dagen bewaard in de koelkast voor deze helemaal opgegeten was. Ik moet zeggen, deze ervaring leerde mij hoeveel voedsel wij eigenlijk weggooien in onze maatschappij, voedsel die nog perfect geschikt is voor consumptie maar er gewoon minder 'ideaal' uitziet. Een schande gewoon.

Sinds onze tour vorige zaterdag niet door ging heb ik een rustig weekendje gehad. Lekker rustig aan gedaan, wat gewerkt aan mijn verslagen voor school en geskyped met mijn vriendin, ouders en vrienden.

Aangezien we dinsdag niets moesten doen qua voorbereidingen, heb ik gewerkt op de skateramp, idem voor woensdag en donderdag. Het waren ideale momenten om aan mijn leerdoelen te werken. Ik heb wat informatie opgezocht over de psychosociale ontwikkeling van kinderen. Kinderen tussen 5 en 10 jaar zitten in een fase waarin het ego sterk naar voren komt en waarbij hun creativiteit geprikkeld wordt. Ik heb hiermee rekening gehouden tijdens mijn omgaan met de kinderen. Vooral met Frank. Hij skate enorm graag en hij wil het echt leren. Maar hij neemt skateboards van anderen om zelf te kunnen skaten en hij neemt de ramp vaak in beslag. Ik heb hem even apart genomen en gezegd dat ik het bewonder dat hij zo graag wil leren skaten. Ik zei erbij dat de anderen graag ook willen leren skaten en graag willen oefenen. Ik vroeg hem of hij dus even aan de kant wilde gaan en anderen de kans geven te oefenen. Hierna ging hij direct aan de kant en liet hij de anderen oefenen. Ik probeerde hem te laten begrijpen waarom geduld belangrijk is, omdat als hij anderen de kans geeft te skaten, dan zullen zij hem ook de kans geven. Hij moet ook de ramp meer leren delen. Ik ga hier dieper op in in mijn verslagen, kwestie van geen dubbel werk te doen. Maar het komt erop neer dat ik mijn acties meer ga baseren op de ontwikkelingstheorie van kinderen, omdat ik dan efficiënter met hen kan omgaan.

Minder goed nieuws... mijn stagebegeleider heeft haar contract opgezegd bij Otra Cosa. Ze is dus zo goed als ontslagen. Waarom, de details weet ik niet precies, maar ik weet dat er geen eensgezindheid was tussen haar en de organisatie omtrent de aanpak van bepaalde projecten. Ze zal nog mijn tussentijdse evaluatie doen en wie er daarna mij zal begeleiden, is nog onduidelijk. De kans is groot dat het Jaci zal worden, de projectmanager. Zij heeft haar master in het Sociaal Werk en lijkt dus het meest geschikt.

Gisteren een quiz night gehad met het Otra Cosa team. De opbrengsten gaan naar de projecten. Het thema was muziek. Het was een leuke quiz en de drank was goedkoop! Het is hier een paradijs voor mij want rum en whiskey zijn hier erg goedkoop! muhahaha

Maar, alles met mate natuurlijk! Otra Cosa is zeer streng op dit vlak. Met een kater op je project komen wordt hier niet getolereerd, en maar best ook. We mogen de mensen en de kinderen niet het slechte voorbeeld geven. 

Morgen een supervisiegesprek met Lily. We zullen een kort gesprek hebben over mijn handelen en mijn eindwerk. Daarna werk ik de hele middag aan mijn verslagen en mijn eindwerk.

Zaterdag gaat onze tour door, super! :D Het zal een super dag worden!

Er zijn wat nieuwe concepten opgekomen voor tours. Naast het concept van een Andes tour werd ook het concept van een Amazone tour opgebracht. We zouden een excursie organisatie naar Chachapoya, een dorpje in het amazonewoud waar Otra Cosa een project heeft. Dit zou een drie daagse zijn net als onze Andes trip. We gaan moeten kijken of dit haalbaar is qua prijs en tijd. Sinds mijn stage hier maar drie maanden duurt en het organiseren van zo'n tour heel wat tijd in beslag neemt, gaan we enkele concepten moeten uitkiezen omdat het anders niet haalbaar wordt. 

Dit weekend is er de stierenloop in Trujillo! Net als in Spanje worden dan straten afgezet en worden stieren los gelaten op het volk. Iedereen is welkom om gratis deel te nemen aan de stierenloop. Dit lijkt mij erg avontuurlijk maar ik ga hier toch voor bedanken. Ik denk dat mijn school zou denken dat ik gek ben en mijn vriendin en ouders krijgen een hartaanval. In plaats van de stierenloop zal  het voor mij een rustig weekendje worden waarin ik wat kan werken aan mijn thesis en verslagen. 

De komende weken zullen vooral belangrijk zijn voor mijn thesis want de deadline die ik mijzelf gesteld heb om gegevens te verzamelen ligt op eind april. Data verzamelen lijkt moeilijker dan gedacht, maar ik ga samenwerken met Julia, een Duitse studente die ook een thesis moet schrijven. Zij moet ook interviews doen voor haar thesis. We kunnen deze misschien samen doen zodat we de mensen geen twee keer moeten storen. De doelgroep is al zo moeilijk bereikbaar dat we besloten hebben dit samen te doen.

To be continued! 

 

John toonde me eerst voor hoe ik me erop moest positioneren. Het principe is hetzelfde als van een cano alleen moet je zelf zo goed mogelijk je evenwicht bewaren en hangen je benen in het water. We sleepten de boot in het water en John bleef op het strand om instructies te geven. Hij vertelde me om naar de pier toe te roeien, tegen de stroom in omdat ik anders te ver van het strand zou gaan. Ik begon te peddelen toen ik plotseling iets bruins onder mij zag opdoemen. Het was een grote, sierlijke kwal die langs mij kwam drijven. Ik riep naar John om hem te vertellen dat er een grote kwal (zeker met een diameter van 40cm) naast mij dreef. John riep dat ik snel moest peddelen. Ik dacht: ohjee... en ik begon te peddelen. Al snel zag ik nog meer kwallen en op een bepaald ogenblik was ik helemaal omsingeld door kwallen. Ik haalde mijn benen uit het water en dacht dat ik veilig was, maar ik was de golven vergeten. De eerst volgende golf duwde mij van m'n bootje en ik kletste het water in. Tussen de kwallen... Ik voelde geen steken dus ik dacht dat ik ze de hele tijd goed ontweken had.

Snel trok ik me terug op het bootje en vervolgde mijn rit en ik vloog zo nog twee keer het water in. Na een tijdje besloot ik dat het genoeg was en peddelde ik terug naar het strand. Toen begon ik was prikken te voelen in m'n benen, armen en borst. Ik keek en zag grote rode plekken verschijnen. Ik zei dit tegen John en hij zei dat dit maar tijdelijk was. De kwallen zijn niet zo giftig en de genetelde plaatsen zouden enkel wat prikkelig en geïrriteerd aanvoelen. Hij zei me dat ik er lemoensap op moest smeren. We gingen samen naar de hostel en ik ging naar de keuken om lemoentjes uit te persen. Daarna ging ik naar de badkamer, kleedde mij uit en smeerde het sap over de genetelde plaatsen. Toen voelde het wat branderig aan. Na een tijdje verdween het gevoel en toen het sap was gedroogd douchte ik mij. De plekken begonnen toen al wat te verminderen. Ik nam voor de zekerheid nog een anti allergische pil. Toen ik terug aangekleed was ging ik naar de lokale markt en kocht er wat chocolade voor Sugey, de dochter en een grote watermeloen voor Rosa, de moeder. Het diner was lekker (kip met rijst en wat aardappelen). Sober, maar lekker.

Die dag was het Internationale Dag van de Vrouw. Santos had mij de dag ervoor uitgenodigd om samen met de familie te dineren op Dag van de Vrouw. Ik besloot dat ik dit niet kon laten liggen en ging een cadeautje meebrengen uit dank. 

In de middag was het tijd om te gaan werken op de skateramp. De woensdag deze week hebben we een volleybalveld aangelegd. Op de plaats waar de ping-pongtafel stond, daar hebben we een volleybal veld gemaakt. Eerst moesten we de tafel verzetten. Het hout van het tafelblad was verrot en we gingen dus eerst het tafelblad verwijderen en dan de rest van de tafel. Ik heb hier een belangrijke les geleerd... controleer altijd hout als je het wilt opnemen. Ik nam, nadat het blad was verwijderd, één van de houten balken vast om de tafel op te heffen toen ik een grote spin opmerkte naast mijn hand. Deze was zo'n goeie 5 cm groot denk ik. Mats schoot direct in actie en verwijderde de spin. We hebben daarna de gehele tafel gecontroleerd voor we hem weer vast zetten, we wilden immers niet dat er nog spinnen zaten die een gevaar konden vormen voor de kinderen (en ons!).

Daarna trokken we strepen in het zand waar het veld zou komen. We riepen de hulp van de kinderen in. Een van de kinderen liep langs de lijnen met krijt om het veld af te bakenen. Ik begon met een houweel een put te maken voor de eerste paal voor het net. Wat een karweitje! Daarna staken we de eerste paal in het gat en vulden dat gat met keien en zand. Joqué, één van de jongens, maakte het andere gat. Weer hetzelfde principe. Voor het net gebruikten we gewoon een taal. Na wat korte maar intensieve arbeid was het veld compleet.

Ik heb goed kunnen oefenen aan mijn leerdoel om assertief te zijn en op mijn strepen te staan. Het was enkele keren nodig want de kinderen waren nogal uitbundig die dag. Ze mochten met waterpistolen spelen en sommigen wilden niet delen. Ik moest doen die kinderen aanspreken en hen vragen hun speeltje aan de ander te geven. Ik vertelde erbij dat het belangrijk was om te delen zodat iedereen kan spelen. op de skateramp werd het soms druk en moest ik kinderen tegenhouden van erop te komen.

Het was een erg hete dag woensdag, pfff! 

Op het einde van de dag kwamen we tot de jammerlijke conclusie dat alle waterpistolen verdwenen waren. Ze waren gestolen door kinderen maar we weten niet door wie... jammer en pijnlijk als het vertrouwen zo geschonden wordt.

Een keertje hadden we bewijs dat een kindje iets gestolen heeft en hem werd de toegang tot het project ontzegd tot hij het gestolen object (een stift) terug gaf. Hij gaf het niet meer terug en mocht dus ook niet meer binnen.

Na de skateramp, de woensdag, gingen we terug naar onze hostel en onderweg kwamen we één van de meisjes tegen. Ze zag mijn flesje water en vroeg me of ze ervan mocht drinken. Ik stemde hierin toe, maar daarna kreeg ik de feedback dat ik niet zoveel mijn water mag geven. Op het project is er water beschikbaar voor de kinderen en ik mag eigenlijk mijn water niet delen omdat ik anders het signaal geef dat ze bij mij moeten zijn voor water. Ik kreeg de feedback dat ik mijn water niet zo zichtbaar mag maken. Ik vind dit moeilijk omdat ik mij schuldig voel als ik mijn water niet geef, maar ik moet mijn grenzen afbakenen.

Maar, terug naar de donderdag. Ook hier moest ik enkele keren optreden om kinderen hun speelgoed te delen. Ik vertelde er ook iedere keer bij waarom. Ze moeten begrijpen waarom ze iets wel of niet mogen doen want enkel dan leren ze. 

Ik vertrok vroeger van de ramp om de projectmanager (die van alle projecten, niet die van de skateramp) te helpen met haar computer, er waren wat problemen mee en ze kon enkele bestanden niet openen. Helaas was het een Apple want daarmee kan ik niet overweg. Ik kon er dus niets doen.

Dit waren dus mijn woensdag en donderdag... vermoeiende dagen!

In de middag at ik in het Otra Cosa restaurant en kocht wat Fair Mail postkaarten om op te sturen naar familie en vrienden (wat mij 52 Sol kostte).

Ik ging even op skype en zag dat mijn vriendin en mijn ouders online waren. Ik had dan een gesprekje met hen (ik mis wel, zeker weten) maar niet lang omdat ik om 16 een afspraak had met Nancy Mendoza, het dorpshoofd van Cerrito de la Virgen.

Ik ging naar het postkantoor, verstuurde de postkaarten (het postkantoor is even groot als een opberghokje en er is één bureautje waar één vrouw aanwezig is en een stoeltje. Je kunt je amper op dat stoeltje zetten gezien de ruimte tussen het bureau en de muur krap is... De vrouw heet Alicia en ze is erg vriendelijk) en ging daarna naar de motortaxi om mij naar Cerrito te brengen.

Ik ging naar de kleine bibliotheek waar we afgesproken hadden. Op het basketplein waren enkele kinderen aan het spelen en er zat een blanke jonge vrouw, waarschijnlijk iemand van Otra Cosa dacht ik.

Ik wachtte maar niemand kwam. Uiteindelijk kwam de blanke jonge vrouw naar mij toe en stelde zich voor als Emely. Ik stelde mezelf voor en ze zei dat ze vorig jaar ook voor Otra Cosa werkte. Het was zei die alle onderzoeken had gedaan in Cerrito! Ongelooflijk dat dit het werk was van één persoon. Maar ze werd geassisteerd door enkele universiteitsstudenten van Trujillo. Ik zei haar dat ik wachtte op Nancy. Ze zei dat we samen naar haar huis konden gaan. Ondertussen vertelde ze dat ze een jaar voor OCN had gewerkte en nu terug in Peru was op reis en nog even langskwam in Cerrito. We gingen naar Nancy en daar vertelde ze me dat alle mensen aan het werk waren en ze dus niet kon komen met de mensen die ze beloofd had voor het interview. 

Gelukkig mocht ik haar interviewen en ze zei dat we een nieuwe afspraak konden maken voor donderdag en dat ze dan mensen mee zou brengen. Ze toonde al het werk dat ze al in Cerrito had verricht... enorm! Ze heeft OCN heel hard geholpen. Ze vroeg mij of ik kon kijken voor nieuwe tafels en stoelen in het kinderdagverblijf, ik zei dat ik dit ging voorleggen aan OCN. Eveneens vroeg ze of we een manier konden vinden om de dingen die de vrouwen maken in het HELP Women project te verkopen. Dit zal ik ook voorleggen aan OCN.

Toen we buiten kwamen hoorden we dat enkele lokale kinderen, die ook naar de skateramp komen, een dansactje gingen doen op een misviering in de lokale kerk (een ommuurde ruimte met een rieten dak...). Ik had al wat slechte verhalen gehoord over de kerk te Cerrito (dat ze erg conservatief is en zegt dat meisjes die voorbehoedsmiddelen gebruiken hoeren zijn...) dus ik zat nogal ongemakkelijk in de misviering. De vrouw die de activiteit leidde, zei letterlijk na iedere zin 'amen' en wat mannen in het publiek herhaalden deze amen. Ik wilde mijn oordeel uitstellen maar dit ging moeilijk omdat ik al reeds zo'n afkeer heb tegen fundamentalisme. Het bleek van kwaad naar erger te gaan. Er stonden twee pakjes op het kleine podium. Ze opende het eerste en er zat een wereldbol in. Ze vertelde dat God de aarde cadeau gaf aan de mensen en dat de kinderen hun ouders cadeau kregen. Daarna opende ze het tweede cadeau en ze begon bijna te huilen en zei dat dit het beste cadeau ooit was. Toen ze het toonde bleek het een tekening van Jezus te zijn. Daarna deelden ze dozen uit aan alle kinderen en in die dozen zaten speeltjes. 

Als de kerk de kinderen echt wilde helpen dan zouden ze toch andere dingen geven dan enkel speeltjes? Dan zouden ze toch activiteiten organiseren met de kinderen of fruit geven? Of kleren? Maar neen... en de vrouw pompte maar in hun hoofdjes dat de cadeautjes een teken zijn van de liefde van Jezus. En toen zei ze: toon deze cadeaus aan jullie ouders, zodat ze de liefde van Jezus kunnen zien en neem je ouders mee naar de kerk, zodat je mama en papa kunnen 'veranderen' (dit zei ze) en ook van Jezus kunnen houden. Ik kreeg het gevoel dat ik naar buiten wilde lopen, ik voelde me echt niet om mijn gemak. De priester die hielp met het uitdelen zag dat Emely en ik blanken waren en hij kwam ons begroeten. Ik begroette hem eveneens vriendelijk. Na het uitdelen van de cadeaus speelde er een muziekje en de vrouw begon nogal actief en emotie geladen bedankingen te zeggen aan God. Na dit zongen twee jongens nog een liedje. Ik was blij toen het gedaan was...

Het was leuk en zo, vooral voor de kinderen... maar ik kan er niet goed mee overweg dat ze zo hun werk maken om Jezus te promoten en de kindjes te vertellen dat Jezus het beste is en dat hun ouders moeten komen om ook van  Jezus te houden en blablabla... 

Ik vertelde mijn frustraties hierover aan Emely. Ze zei dat de kerken inderdaad nogal een zeer conservatief trekje hebben. Maar zij ging gewoon om te zien hoe de kinderen plezier beleefden. 

Toen we terug naar Huanchaco wandelden vertelde Emely mij dat zij alle interviews deed door gewoon huis aan huis te gaan. Iets wat ze mij bij OCN hadden afgeraden... ik vond dit nogal verwarrend. Ik zal zien hoe de interviews volgende donderdag verlopen. Indien dit ook mis loopt zal ik, opnieuw, moeten bijsturen. When things go wrong, you know you have a lot to learn!

Morgen gaan we met een klein groepje en een gids (Persey, diegene die in de bibltioheek werkt en heel veel van geschiedenis afweet) naar Cerro la Campana! Wel om vijf uur opstaan... bah...

In de ochtend had ik een functioneringsgesprek met mijn supervisor, Lily. Ik gaf een korte update van de taken die ik tot nu toe had uitgevoerd en vanuit welke methodiek ik vertrok of welke methodiek ik toepaste. Veel van wat ik vertelde staat reeds beschreven in mijn reflectieverslagen. De feedback die ik kreeg was positief. Ze zei dat ik een goed zicht had op mijn leerproces en dat ik goeie inzichten kan voorleggen. Mijn werkpunt is dat ik mijn tijd moet nemen om aan deze leerdoelen te werken. Ik moet stapje per stapje nemen gezien dit een volledig nieuwe setting is met andere referentiekader. Mijn supervisor zei dat ik, op vlak van leren, 'caviastapjes' moet nemen.

In de middag aten we allemaal samen in de 'Arena', een restaurant op Los Pios, één van de hoofdstraten van Huanchaco. Ik at als voorgerecht Patatas met datikhetbegotnietmeerweet. Het waren aardappelschijfjes met een soort gele licht pikante saus. Lekker!

Als hoofdgerecht at ik Pollo Chicharron. Dit is kippenvlees gefrituurd in een deeg/maïsvelletje. Het komt er op neer dat ik kippennuggets heb gegeten met frieten :p Het was echt heerlijk! Als drankje kregen we passievrucht sap. Eveneens heerlijk!

Helaas kwamen we toen ook te weten dat we niet aan de benodigde 12 inschrijvingen zaten voor onze toer. We hadden er max. 12 nodig om lichte winst te maken. Indien we niet aan dit aantal kwamen, gingen we verlies maken en zouden we dit moeten compenseren door de prijs van onze excursie te verhogen. Dit wilden we niet dus bieden we de excursie opnieuw aan volgende week. De reden waarom we niet aan twaalf mensen geraakt zijn was omdat velen al plannen hadden voor dit weekend. Hier komt direct ons aandeel boven: we hebben onze tour te laat bekend gemaakt... Hier zullen we dus zeker aan werken!

Vandaag was het World Read Aloud day (die ik in vorig blogverslag verkeerdelijk vermeld had als Wereld Literatuur Dag). World Read Aloud dag is een evenement georganiseerd door het Literacy project van Otra Cosa. De vrijwilligers werden uitgenodigd om mee te werken op het evenement. Ik zat bij het team die het materiaal moest klaar zetten dus na de lunch vertrok ik rechtstreeks naar de bibliotheek in Huanchaco. Daar laadden we alle materiaal in de kleine bestelwagen van Lily. Evan, een sympathieke kerel uit Australië en ik kropen achter in de bestelwagen (er waren geen stoelen) om het materiaal vast te houden. Wat een rit zeg, de baan naar Cerrito is niet verhard en vol grote kuilen en stenen. We vlogen af en toe es door de lucht. Na de rit voelde ik me alsof ik 70 jaar oud was.

Eenmaal bij het basketplein te Cerrito (met de kleine bibliotheek erachter) begonnen we met de opbouw van het tentje. Onder de tent werd een tafeltje en wat drinken gezet. De tent werd versierd met ballonnen. Onder deze tent zat Jorge Dias Herrera, een Peruviaanse schrijver van kinderverhalen en rijmpjes. Hij kwam de kinderen voorlezen uit zijn werken. Het doel van dit evenement ligt in het promoten van lezen en 'alfabetisme'. Het draaide om literatuur als 'human right'. Een uittreksel uit de uitnodiging:

"Wednesday 6 of march 2013 is the World Read Aloud Day, an awareness day advocating literacy as a human right.

Voor het evenement begon speelde ik wat met de kinderen. Ik moest ze heel de tijd opheffen en rond draaien. Na de twintigste keer was ik volledig uitgeput en bezweet, pfff :p

Tijdens dit evenement ontmoette ik Nancy Mendoza, één van de informele dorpshoofden van Cerrito. Lily stelde mij voor aan haar. Het doel was om haar te vragen of zij mensen kon uitnodigen om mee te werken aan mijn interview. Na een gesprek bleek dat mensen uitnodigen via de projecten niet ging lukken omdat er te weinig waren, dus besloten we het informele dorpshoofd te raadplegen. Zij zei dat het zonder haar een onmogelijke opdracht ging zijn om mensen te vinden voor de interviews sinds de mensen moeten 'overleven' en hele dagen gaan werken zijn. Daarenboven zijn ze wantrouwig tegen 'gringo's en willen ze liever niet gestoord worden. Maar als Nancy ze zou uitnodigen zouden ze wel komen. Ze zei dat ze tien mensen zou kunnen meebrengen.

Na dit gesprek keek ik door het raam van de bieb naar de voorleessessie. Het was prachtig! Al die kinderen die voor de tent zaten en gefascineerd zaten te luisteren naar de schrijver! Dat vond ik super! 

Ik merkte dat Nancy bezig was boeken te ordenen in één van de boekenrekken van de kleine bieb (echt een kleine bied, hij staat uit drie boekenrekken). Het plafond was enkele weken geleden in gestort en was nu hersteld, maar de boeken moesten terug in de rekken. Ik hielp hierbij.

Na het ordenen van de boeken mocht ik fruit snijden voor de kinderen. Een van de meisjes had twee messen bij. één ervan was een springmes. Ik grapte dat dit illegaal was. Ze moest er eveneens om lachen. Ik zei haar dat ik thuis ook wat messen had gezien ik vaak ga kamperen. We hadden een kort gesprek over messen en ik was verbaasd dat het onderwerp wapens niet enkel aan mannen toebehoort haha.

Hierna haalden we de tent terug uit elkaar en ruimden we alle materiaal op.

De kinderen waren enorm blij het met fruit. Na het evenement speelden de kinderen in het rond. Ik speelde wat basket met enkele kinderen.

Na dit alles gingen we met de hele groep terug naar Huanchaco. We passeerden de kathedraal en we bleven er even genieten van de zonsondergang. Ik geraakte er aan de praat met Percy, het hoofd van de dienst cultuur van Huanchaco. Hij wist mij te vertellen over de vele archeologische sites op de berg Cerro de la Campana (die ik in vorige blog verkeerdelijk de sleeping monkey noemde, iemand had mij dus de verkeerde naam verteld). We gaan zondag misschien een tocht maken naar deze berg samen met Percy, Lily, Jaci en wie maar mee wil.

Ik vertelde mijn supervisor over mijn meditatiesessie, die ik deed om mijn stress en zorgen te verwerken en om mijn vriendin zoveel mogelijke positieve energie en liefde te sturen (gezien wat haar overkomen is). Ik deed dit met een local. We zijn vorige zondag naar de Cerro de la Virgen geweest. Daar hebben we kaneelwierook geofferd en gemediteerd. Een regel is om metaal (buiten zilver en goud) af te doen evenals je uurwerk. Het is de bedoeling om de tijd te vergeten en niet natuurlijke metalen van je lichaam te halen. Dan kun je meer 'verbinding' maken met de aarde en de omgeving. Ik vond dit allemaal boeiend en de meditatiesessie heeft mij helemaal tot rust gebracht. Gezien de maan de belangrijkste godheid was van de Chimu, stelde Lily voor om een meditatiesessie bij maanlicht te organiseren. We zijn al met drie/vier mensen die dit zien zitten. Lijkt mij zeer interessant! Hopelijk zal dit doorgaan.

Morgenochtend een vergadering over nieuwe concepten (Otra Cosa vroeg mij of het mogelijk is om een trip te organiseren naar Puerto Chicama omdat dit een surfparadijs is in Peru en Chiclayo voor de 'Lord of Sipan'. De heer van Sipan was een Mochica wiens graf ongeschonden werd terug gevonden gevuld met schatten. Een beetje als Tutankhamon. De bedoeling is in de ochtend het museum te Sipan te bezoeken en in de namiddag naar Puerto Chicama te gaan). Er werd mij ook gevraagd of een meerdaagse excursie naar één van de Otra Cosa projecten in de Andes mogelijk is.

Morgenmiddag ga ik werken op de skateramp, heb er deze week nog es tijd voor! Super! Vorige week en deze week waren echt hectisch, druk en vermoeiend. Maar... zeer boeiend en vol nieuwe ervaringen!

Deze avond heb ik een Trujillo pils gekocht. Het bier valt goed mee, maar geef mij maar een Belgische Leffe! ;)

Buenas Noches en tot de volgende!

Ik vind het eigenlijk best leuk dat het organiseren van excursies mijn grootste taak geworden is. Het sociaal werk aspect is dat ik steeds opzoek ga naar manieren om de lokale mensen te betrekken en hun talenten te engageren. Ons motto is dat we enkel met lokale mensen werken en rekenen op hun liefde voor hun cultuur en geschiedenis! Omdat er wat zaken fout zijn gegaan tijdens onze vorige tour (je mocht niet binnen in de kathedraal met een short of rok), hebben we dit keer gelet om dit soort details. Ik heb gelet om de openingstijden en sluitingsdagen en ik heb ook gevraagd naar het feit of je al dan niet mocht fotograferen. We zijn dit keer dus beter voorbereid en hopelijk lopen er minder dingen fout!

Je moet er erg flexibel zijn als touroperator. Je hebt geen vast uurrooster. Zo werk je soms tot een gat in de nacht aan voorbereidingen, dan weer moet je naar een afspraak met een 'lokal', dan moet je weer naar een restaurant dicht bij één van de sites om een afspraak te bevestigen enz.

Onze volgende tour staat in het teken van de archeologische geschiedenis van deze streek. Deze ochtend zijn Eveline en ik richting Chan Chan gegaan om de prijzen te bekijken. Het museum en de site is één ticket, ideaal! Na dit te hebben bekeken (en zelf even te hebben gestopt voor wat foto's) reden we door naar het dorpje Moche. Moche is erg traditioneel en groen (gezien de vele landbouw). We waren op zoek (op jacht!) naar een geschikt restaurant om onze lunch te nemen zaterdag. Het restaurant moest aan de volgende criteria voldoen:

- het serveren van enkel lokale Peruviaanse gerechten

- kleinschalig

- gezellig

Het eerste restaurant was te duur en te toeristisch. We reden door naar een volgend restaurant. Dit was bingo! Er worden enkel authentiek Peruviaanse gerechten geserveerd (zoals Cuy, ja Petra, ik heb het eindelijk gevonden en zal het proberen ook :D). De vrouw was zeer vriendelijk en tegelijk zakelijk gericht. We kwamen tot een overeenkomst dat onze groep er mag eten maar we moeten vrijdag bevestiging geven, 50% vooraf betalen en laten weten welke gerechten er nodig zijn. Ik ga vrijdag terug keren om alles te bevestigen en de voorafbetalingen te doen.

Hierna reden we door naar mijn persoonlijke favorieten, de Huaca's del Sol y Luna! Eindelijk! In de buurt van de Cerro Blanco gelegen, zijn ze al te zien van op een afstand. De Huaca del Sol is niet toegankelijk en ligt langs een klein weggetje en moeilijk bereikbaar met de bus. Wij hadden het voordeel dat we ons vervoer geregeld hadden met een man die op lokaal vlak transport regelt naar de sites. Zoals je ziet doen we echt ons best om enkel en alleen met lokale mensen te werken en hen te steunen. We konden even stoppen bij de machtige Huaca del Sol die veel weg heeft van de piramide van Djozer te Sakkara. Ik denk dat ik gerust mag zeggen (voor de Egypteliefhebbers onder jullie) dat de Huaca del Sol eveneens veel gelijkenissen vertoont met de piramiden die in het Middenrijk gebouwd werden (zoals die van Amenemhet III). Doordat ze uit adobe bestaan en de Spanjaarden ze ferm beschadigd hebben, vertonen ze niet meer de glorie die ze ooit getoond hebben. Niettegenstaande zijn ze nog steeds fenomenaal fantastisch! 

Na de stop bij de Tempel van de Zon reden we door naar de Huaca de la Luna. Daar is een gids verplicht maar dat vinden wij niet erg. Ik heb reeds een afspraak gemaakt met een vrouw uit de omgeving van Huanchaco die wil gidsen voor ons. Ik doe beroep op haar talenten en geef haar een kans ervaring op te doen die ze kan gebruiken in haar verdere leven. We werken dus eveneens rond empowering van 'de locals'.

Hierna gingen we terug naar Otra Cosa. Dan maakten we nog wat praktische afspraken inzake uurregelingen, de betalingen enz. Ook het volledige kostenplaatje werd opgemaakt. 15 Sol per persoon voor transport, 36 Sol voor de bezoeken en de lunch en we rekenen nog wat extra om de volgende redenen:

- wij betalen de lunch en het transport van onze 'gids'

- een extra bijdrage voor Otra Cosa zodat we o.a. de 50 Sol kunnen terug betalen die ze in ons hebben geïnvesteerd om naar de locaties te gaan (we hebben nog steeds een groot deel uit eigen zak moeten betalen maar het is leuk dat Otra Cosa haar steentje bijdraagt)

- de 'winst' gaat naar de projecten van Otra Cosa

De volgende tour wordt gepland donderdagochtend, als die vergadering niet verplaatst wordt tenminste want om 10u30 heb ik een afspraak met mijn supervisor en Maika, de projectleidster van Help Women, voor mijn thesis (concreet: het bereiken van de doelgroep).

Morgen heb ik ook een afspraak met mijn supervisor maar deze is een korte update van de zaken die ik gedaan heb de voorbije week.

Morgenmiddag is het Wereld Literatuur Dag. Dit wordt 'gevierd' in Otra Cosa door een voorleessessie te houden in de kleine bibliotheek in Cerrito de la Virgen. Een activiteit om lezen bij de kinderen te bevorderen.

Overmorgen heb ik twee vergaderingen en in de middag is het werken op de skateramp. Vrijdag moet ik naar het restaurant om onze 'deal' af te ronden en werken aan mijn eindwerk en/of skateramp.

Vandaag werd ik door Santos uitgenodigd om met hem en zijn gezin te lunchen. De maaltijd was heerlijk! Kip met rijst en groentjes. Ook Jaci, de projectmanager van Otra Cosa was er. Het was een zeer leuk moment en ik was verrast dat ik ook uitgenodigd was. I guess they like me! :D

Het was een drukke, warme dag!

Vandaag heb ik voor mezelf twee hamburgers klaar gemaakt. Kippenhamburgers gebakken met uitjes en dit tussen pistoletjes. Heerlijk!

In deze stage werk ik eigenlijk niet zo hulpverleningsgericht, maar het polyvalente van onze opleiding komt mij wel te passen gezien ik zo'n uiteenlopende taken heb!

Gisterenavond is er een nieuwe meisje toegekomen, genaamd Regina en ze is afkomstig uit Zwitserland, ze werkt in het kantoor van Otra Cosa. De andere twee zijn naar een andere hostel omdat ze niet tevreden waren over deze hostel. Jammer, maar hun keuze en ik accepteer deze en heb er respect voor.

Zondag was ik trouwens een jaartje samen met het allerliefste meisje van de hele wereld! Jolien! <3

Omdat ik er niet bij kon zijn heb ik een PowerPointvoorstelling gemaakt met 'de tien zaken waarom ik zo verlief ben op jou' gevolgd door wat foto's van mooie momenten die we in ons eerste jaartje samen beleefd hebben.

Mijn brief die ik geschreven heb naar Jolien is trouwens toegekomen! Super!

To be continued!

Ik heb eergisteren heel wat voorbereidingswerk gedaan evenals gisteren. Gisteren heb ik 11 uur gewerkt... in de avond ben ik nog gaan onderhandelen voor transport voor dinsdag en heb een gids geregeld. Daarna moest ik nog informatie opzoeken en mij inhoudelijk wat voorbereiden.

Vandaag was het dan zover, maar liefst zestien volunteers hebben ons vergezeld op de trip. Het was een succes! We hadden een aangename en interessante wandeling door Trujillo. Wel heb ik enkele leerdoelen ontdekt voor de volgende trips

- me niet zo opjagen als iets niet volgens plan verloopt

- genoeg praktische voorbereidingen maken zodat we niet voor verrassingen komen te staan die konden vermeden worden

Bijvoorbeeld: in de kathedraal mocht je niet binnen met een rok of een short waardoor slechts drie volunteers effectief binnen mochten... 

Bijvoorbeeld: enkele kerken bleken gesloten te zijn... hier konden we niets aan doen maar ik frustreerde me er over.

Een van de interessantste locaties vond ik toch wel de Sint Anna kerk. Korte uitleg over de kerk (komt uit mijn voorbereidingsdocument en is dus de uitleg die ik vandaag gegeven heb):

This church was originally built as a parochy for the indigenous people who had converted themselves (or were forced to) to Christianity. The reason why the indigenous people got their own church was because the Spanish thought the natives were inferior beings or creatures and they should not be mixed with the Spanish. So they got their own place to pay homage to the Christian god. When one of the Chimu leaders died, the Spanish took his body and gave it a Christian funeral, even tough hard protest of the natives. By doing this they wanted to set an example and hoped the other ‘indians’ would follow this example. In the Church you will see beautiful barroc images. It is abandoned today. About the age of the church not much can been said because they are not sure when exactly it was built.

Nu ben ik echt wel moe! Morgenavond begint mijn weekend. Ik ga samen met Caroline, onze gids voor volgende zaterdag en tevens een experte op vlak van Mochica en Chimu spiritualiteit, gaan mediteren op de 'heilige heuvel', de Cerro de la Virgen. Waarover ik reeds geschreven heb. We gaan er een offer brengen aan de aardgod (kaneel wierook). Dit lijkt mij een zeer bijzondere en aangename manier om op 'bezinning' te gaan en wat te bekomen van de stress. Dit zal eveneens gelegenheid zijn om wat positieve energie en liefde te sturen naar mijn vriendin die het momenteel wat moeilijk heeft na een fout gelopen injectie tegen hernia.

Mijn bachelorproef... ik heb mijn eerste interviews gedaan en deze waren een succes. Maar ik kwam voor een verrassing te staan. Ondanks het feit dat de voorbereidingen goed waren en ik de support van mijn supervisor had... ben ik te weten gekomen dat ik mijn doelgroep van 50 personen niet zal halen, simpelweg omdat er geen vijftig personen participeren aan de projecten in Cerrito de la Virgen! Ik ga dit probleem donderdag bespreken met mijn supervisor.

Graag wil ik nog twee ervaringen delen:

Motortaxi

Toen we deze week met de motortaxi naar Cerrito gingen, was onze chauffeur een jongen die 14 jaar oud was! Hij reed als een cowboy en racete tegen zijn collega. Het was een wilde rit en ik dacht soms toch even: weet dit kereltje wel wat hij doet? Maar dat is hier blijkbaar normaal... cultural differences...

Een tweede ervaring:

Culturele verschillen

Toen Mats dringend moest plassen deed hij zijn behoefte tegen een hoop stenen. We waren op terug weg van Cerrito naar Huanchaco. Soon, een Koreaans meisje dat er ook werkt vergezelde ons. Toen Mats terug bij ons was zei ze nogal boos: 'How can you pee in front of a women?'. Ze was hier erg door geschockeerd. Ik bevraagde dit en bleek dat ze door zo'n zaken beledigd was. Ik vroeg hierop door en blijkbaar is dit in Korea not done. We wisten dit ook niet, maar nu we weten dat zij dit als beledigend beschouwd letten we hier op. Nu... eigenlijk moeten we er niet op letten want ze zal hier school volgen en aangezien het nieuwe schooljaar begonnen is komt ze niet meer naar de skateramp. Het is maar een voorbeeldje van hoe wij bepaalde zaken evident vinden of normaal, anderen dat als beledigend kunnen ervaren. Het beste wat je in dit geval kunt doen is er open over communiceren en hier respect voor opbrengen.

Dit is waardevol materiaal voor mijn reflectieverslag, maar dat zal niet meer voor vandaag zijn. 

American social work vs Belgian social work!

Na de afloop van onze tour zat ik in een restaurant met Jaci, onze projectmanager. Zij heeft haar master diploma in het sociaal werk en ze is afkomstig van de VS. Ik vroeg haar of zij net als ons ook de methoden gezien heeft op micro meso en macro. Het was interessant om te horen dat dit daar blijkbaar anders is. Daar kunnen ze een volledig jaar spenderen over één methode als ze zich hierin willen specialiseren. Ze zien ook wel de andere methodes maar niet zo gevarieerd als wij. Jaci heeft zich gespecialiseerd in de samenlevingsopbouw. Ik sprak toen wat over wat wij zagen in onze opleiding van methodieken zoals gezin, social casework, groepswerk, taakgerichte enz. Ze kende dit wel allemaal maar de cursussen zijn volledig anders georganiseerd dan in België. Niet dat ik een oordeel ga vellen over wat nu beter is, maar het was interessant om te weten hoe haar opleiding in elkaar zat :)

Vanavond vroeg in mijn bed!

Sinds ik moet wachten tot maandag met de nieuwe Walking Dead aflevering, zal ik vanavond es beginnen met die fameuze anime serie genaamd Hellsing. 

1. Excursies organiseren: onze eerste excursie vindt zaterdag plaats. Eveline en ik hebben deze ochtend/middag vergaderd hieromtrent. De laatste loodjes werden gelegd en alles staat vast. Ook het concept voor de volgende tour werd aangehaald. De tour zaterdag gaat, zoals in vorig verslag te lezen was, richting Trujillo voor de koloniale geschiedenis. Hierbij maken we enkel gebruik van het openbaar vervoer wat op zich al steun is voor de lokale arbeidsmarkt. We gebruiken geen gidsen. Eveline en ik zullen de gidsen zijn. Voor de volgende tour probeer ik een 'local' als gids mee te krijgen. Deze persoon heeft een zeer rijke kennis van de geschiedenis van de omgeving en het zou naar mijn mening de ideale gelegenheid zijn voor haar om deze kennis te delen, ervaring op te doen en haar Engels te oefenen. Voor het vervoer zullen we rekenen op een lokale aanbieder van transport.
2. Skate ramp: hier is mijn functie het ondersteunen van het project. Mats is de projectleider en ontwerpt de activiteiten en dergelijke. Vermist ik al een project leidt, samen met Eveline, biedt ik enkel ondersteuning op de skateramp. Dit betekent dat ik speel met de kinderen maar tegelijkertijd ook rolmodel ben (het aanleren van waarden zoals solidariteit enz.). Dit project vindt ik persoonlijk moeilijk omdat kinderen niet mijn doelgroep zijn. Ik koos dit project omdat ik wilde leren omgaan met kinderen en dat is echt een hele opgave. De leeftijdscategorie is ook zeer gevarieerd (van 4 tot 17 jaar). Ik hou rekening met de psychosociale ontwikkelingsstadia van deze kinderen om hun gedrag zo goed mogelijk te begrijpen. Al bij al zijn het wel lieve kinderen, daar zul je me zeker niet over horen klagen ;) Je moet ze gewoon in het oog houden :D
3. Social research: dit is tevens mijn eindwerkonderwerp. De laatste loodjes voor mijn onderzoeksplan worden gelegd en ik verwacht het morgen volledig af te hebben. Ik heb een aantal keren mogen bijsturen maar mijn laatste gesprek met mijn supervisor heeft mij duidelijkheid gebracht. Ik weet nu concreet wat ik wil te weten komen en ongeveer hoe ik het zal aanpakken. Weliswaar zal bijsturing onderweg onvermijdelijk zijn.

ZONDAG en MAANDAG zijn mijn weekend

DINSDAG: tours plannen en in de middag naar de skateramp

WOENSDAG: skateramp plus werken schoolverslagen

DONDERDAG: tours uittesten, afspraken maken, locaties bezoeken, verplaatsing regelen enz.

VRIJDAG: social research uitvoeren plus eventueel participeren aan de skateramp

Het zijn goed gevulde weken. Ik hoef er niet bij te zeggen dat het leren hier enkel tijdens de stage gebeurt. Het leren gebeurt hier 24/24, door te 'leven' in Peru. Nou ... 24/24 ... laten we zeggen dat ik ook nog wat slaap :p

Een ervaring die ik nog wil delen: mijn bezoek aan de 'Mall' van Trujillo... heilige bimbam!

De Mall is het grote (gigantische!) shoppingcenter net voor Trujillo. Ik ben er deze avond (ja, avond, het is open tot 21uur) naartoe geweest met de projectmanager. Na het werken op de skateramp ontmoette ik haar bij de bibliotheek van Huanchaco. Ze moest naar de Mall en ze vroeg of ik meewilde. Ik hapte toe omdat ik er graag es naartoe wilde maar niet alleen wilde gaan.

We gingen er naartoe met een collectivo. Dit zijn kleine minibusjes die continu rijden tussen Trujillo en Huanchaco. Wat een ervaring! De busjes zitten bijna altijd volgepropt en de ritjes zijn wild en snel. Wel zeer goedkoop, even goedkoop als de bus, anderhalve Soles.

Eenmaal bij de Mall toegekomen was het echt 'Waaaw'. Het grootste complex waar ik tot nu toe ben geweest is de Ikea in Gent en zelfs die is klein vergeleken bij de Mall. Hier merk je duidelijk de Amerikaanse invloed op Peru. Binnen was er enorm veel volk (zelfs al was het al avond en donker). Het was er een stressvolle gebeurtenis.Ik kocht wat basics zoals vlees en wat Peruviaanse euhm... ja kijk, ik ben de naam alweer vergeten, maar je kunt het vergelijken met cornflakes. Het is enorm voedzaam en het zal mijn lichaam goed doen.

Bij de kassa aangekomen kon Jaci, de projectmanager, niet betalen met haar credit kaart. Je moet er je paspoort tonen als je met de kaart wil betalen en ze had 'slechts' een kopie bij, deze werd niet aanvaard. Stom! Maar dat zijn hier blijkbaar de regels.

Morgen heb ik mijn eerste interviews! Mijn onderzoeksplan is eigenlijk al volledig opgesteld in die zin dat ik alles op papier had geschreven en met mijn supervisor heb gesproken. Ik moet dit echt dringend over typen en doorsturen naar mijn docent op school. Dit zal ik dit nu in orde brengen, voor ik naar mijn bed ga. Morgen zal het een drukke dag worden!

Gisteren mijn eerste onderhandelingen gedaan in verband met transport voor de excursies. Ik had een afspraak met iemand die het zag zitten om transport te regelen. Na de prijzen te hebben besproken ga ik nu vergelijken met andere mensen die transport aanbieden. We zien wel hoe dit zal uitdraaien.

Hoe dan ook, onze eerste tour staat vast, deze wordt momenteel aangeboden voor zaterdag. Het gaat om een halve dag naar Trujillo waar we de koloniale gebouwen gaan bezichtigen. Klein beginnen :)

De volgende tour wordt morgen besproken. Een ideetje van mij en gebaseerd op het systeem van Imagine in Egypte. In de ochtend een bezoek brengen aan de ruïne stad van Chan Chan (1000 - 1500, van de Chimu cultuur). In de middag eten we in een lokaal traditioneel restaurant, in de namiddag gaan we richting de Huaca's de la Luna y Sol.

Genoeg werk voor de boeg!

Mijn sociaal onderzoek voor mijn thesis gaat ook van start. Meer details hierover volgen!

Ik ga samen met een collega een touroperator opstarten! Dit uit volgende analyse:

- er is meer nood aan sustainable tourism

- we willen de lokale bevolking meer opportuniteit geven om een job te oefenen

- de lokale archeologische sites hebben nood aan meer bekendheid

- de cultuur en geschiedenis van Peru promoten

We gaan zoveel mogelijk samenwerken met de lokale bevolking:

- de lokale bevolking inschakelen om transport te regelen (extra inkomen voor hen)

- de lokale bevolking opleiden als gidsen (ze weten immers veel van hun lokale geschiedenis)

Deze zaken hebben als voordeel:

- de lokale mensen krijgen de kans om Engels te leren, zeer praktijk gericht

- de lokale mensen kunnen ervaring opdoen en meer kans maken op een job in de reguliere arbeidsmarkt en de toeristische sector

- extra inkomen voor Otra Cosa, voor de projecten en de lokale mensen verdienen een centje bij

Zie dit project als een project in de sociale economie maar dan met toerisme als onderwerp!

Dit project in de sociale economie wordt mijn tweede project. Ik zal nu mijn tijd verdelen over deze tour operator en de skateramp. Het geven van Engelse les zal ik opgeven omdat ik anders teveel hooi op mijn vork zal nemen. Ik wil mij volledig focussen op deze twee taken. Dit, samen met het sociale onderzoek (dat tevens mijn eindwerk is) zal mijn dagen goed opvullen.

Onze eerste tour is een idee van Eveline en het bedraagt een wandeling door Trujillo om de koloniale geschiedenis te leren kennen. 

De tweede tour is een idee van mij en is geïnspireerd op het concept van Imagine en haar cruisen op de Nijl. We maken in de ochtend een trip naar de ruïnes van Chan Chan, in de middag eten in een lokaal restaurant en in de namiddag een bezoek brengen aan enkele Huaca's.

Het plannen van een tour verloopt in volgende stappen:

- wat bieden we aan, wat wordt er bezocht en is dit mogelijk qua afstanden?

- aanspreken van de lokale bevolking: wie is geïnteresseerd, wie wil/kan?

- onderhandelen over de prijzen voor transport, gidsbeurten enz.

- onderhandelen met lokale restauranten

- de tour zelf uitproberen om een totaal kostenplaatje op te maken

- de tour in een gedetailleerd tourschema gieten met tijdsgrenzen (hoe lang duurt wat?)

- % kosten bijrekenen voor inkomsten Otra Cosa, Projecten

- de lonen van de lokale mensen erbij rekenen

- een aantrekkelijke folder maken

- de tour aanbieden!

Eerst bieden we de tours enkel aan de vrijwilligers van Otra Cosa aan. Zijn deze een succes dan komen ze in het vaste programma. We gaan dan extra stageplaatsen maken voor studenten van de unief van Trujillo en internationale studenten om de lokale bevolking lessen in geschiedenis en talen te geven. Deze lessen zullen een keuzeoptie zijn binnen hun gewone les Engels en dan kunnen ze, als ze willen, meedraaien in de tours en ervaring opdoen (en een centje bij verdienen!).

Sounds good! We gaan ervoor!

Ik geloof voor de volle 100% in dit sociale project en ga er mijn schouders ondersteken. Dit MOET lukken! :D

Wat met de concurrentie van de grotere touroperators?

1) wij zullen ons profileren als sustainable tourism en bieden ook onze projecten aan in de tour

2) vrijwilligers krijgen een korting

3) we kiezen ervoor om kleinschalig te blijven

4) ons motto blijft om de lokale bevolking te empoweren

5) Er zijn quasi geen touroperators in Huanchaco, dus we hebben zo'n beetje een gat in de lokale markt

To be continued!

Ik heb mijn leerdoelen verder uitgewerkt en aangevuld met nieuwe ervaringen. De kinderen beginnen steeds meer te wennen aan mij en ik merk dit ook. Ze zijn meer bereid om te spelen en ze komen ook vaker naar mij of ze roepen naar mij als ze ergens hulp nodig hebben. De band tussen mij en de kinderen begint stilaan gesmeed te worden en dit betekent dat ik actiever aan mijn leerdoelen kan werken. Misschien zal ik wel nieuwe leerdoelen leren. Ik heb ook wat reflecties gemaakt omtrent zaken die hier anders zijn dan in België. Wat betekent voor mij het feit dat een begrafenisstoet hier volledig anders is dan in België? Ik ben ook nagegaan wat mijn invloed kan zijn op de kinderen? Wat is het effect van een nieuwe blanke persoon op het project? Welke invloed heeft dit op de interactie tussen de kinderen en mij? Zoals je leest, ik heb toch wel serieus m'n hoofd gebroken over allerlei reflectievragen.

Na het schoolwerk trok ik de straten op. Het was zaterdag en dus was het enorm druk op het strand. Ik zag er een man verkleed als Mochica priester. Je kon samen op de foto met hem en je kon dan een bijdrage naar keuze betalen. Ik ben hier sceptisch tegenover. Soms vrees ik dat mensen dit enkel voor de toeristen doen. Daarom besloot ik een gesprek met dit heerschap aan te gaan. Ik vroeg hem zijn motieven. Hij zei dat hij trots is op zijn cultuur en door dit te doen, dat zijn cultuur onder de aandacht komt. Inderdaad, vooral onder de aandacht van de toeristen, maar het is een manier van overleven zei hij. Het is een manier om te tonen dat we er nog steeds zijn. Een vriend van hem stond er ook bij en hij vertelde mij uitermate waardevolle informatie omtrent de heuvel Cerro de la Virgen in het dorpje Cerrito. Het verhaal van de tunnels onder de heuvel blijkt inderdaad te kloppen, ze werden zelfs geplunderd door de Spanjaarden en de kerk had inderdaad het doel de tunnels af te dekken. Ik heb dit correct afgeleid uit de feiten die ik reeds gehoord had.

Het nieuwe was, dat de heuvel gewijd was aan de god Naylamp, de god van de aarde van de Mochica en Chimu. Het was een plaats waar rituelen uitgevoerd werden. Na dit gesprek was ik al weer heel wat wijzer. De man verwees mij ook naar een restaurant waar een Nederlandse vrouw werkt. De vrouw is getrouwd met een Peruviaan en deze is archeoloog. Van die persoon zal ik hopelijk ook wat interessante informatie krijgen. Maar ik ben er nog niet geraakt.

Daarna nam ik een kijkje in de lokale toeristenmarkt. Ik geraakte er aan de praat met een vrouw, Carla genaamd. Ze heeft een standje waar ze zelfgemaakte kettinkjes verkoopt en nog andere artisanale objecten. Kopieën van historisch materiaal enzo. Ze graf mij wat info over de spiritualiteit van de Mochica. Zij zorgt, niet officieel, voor transport naar verschillende archeologische sites voor toeristen. Ik hou dit feit in mijn achterhoofd.

Ik kwam er ook Carolina tegen, die af en toe werkt op het skaterampproject. Ook met haar maakte ik een praatje. We hadden een afspraak voor zondag, we zouden samen naar de heuvel gaan en zij zou mij er alles wat ze er van weet vertellen.

later in de avond besloten Rebecca en ik om naar de carnavalsoptocht te gaan kijken. Dit was echt een hele ervaring. Er waren allemaal verklede mensen die meededen aan een wedstrijd (de beste praalwagen/act). Er was vuurwerk en alle bars zaten vol. Het was een zeer amusant gebeuren en de moeite waard om het mee te maken. Mijn favorieten waren de praalwagen van the Little Mermaid, de Zombiewagen en Freddy Krueger act.

Zondagochtend was het met kleine oogjes op staan en een beetje verkouden. Maar ik trok erop uit want ik had een afspraak met Carolina.

We hadden deze ochtend trouwens geen water in de hostel, ik ergerde me er wat aan in het begin, maar toen ik besefte dat er in Cerrito helemaal geen water is, was die ergernis eigenlijk niet verantwoord.

Een tijdje later ontmoette ik Carolina voor de kathedraal. We begonnen onze weg naar de heuvel en ze vertelde me de geschiedenis van de heuvel. Op de heuvel werden blijkbaar ook mensenoffers gebracht, weliswaar in mindere mate dan in het dorp Moche. Huanchaco, Chan Chan en de Cerro waren gewijd aan Naylamp en Moche was gewijd aan de god van de dood. In Moche werden op zeer regelmatige basis mensen geofferd. Vooral dieven, mensen die iets mispeuterd hadden enz. Zelfs bedrog plegen op je partner zou een reden geweest zijn om geofferd te worden. Veel mensen verlieten daarom Moche en kwamen in Chan Chan wonen. Moche staat nu nog bekend als een plek waar ze op traditionele Moche manier leven. Ik zou die plek wel graag eens bezoeken.

Op zondagmiddag werkte ik voor Otra Cosa. Ik heb informatie verzameld en een powerpointpresentatie gemaakt voor de vergadering van morgen. Morgen gaan we proberen een excursie te plannen en er zou eventueel een nieuw project in zitten. Dit project hou ik nog even geheim, eens zien wat er van zal komen :)

Ik heb gisteren weer wat bijgeleerd over de Mochica cultuur. Santos heeft mij getoond hoe ze de rieten bootjes maken. Hij was bezig miniatuurbootjes te maken om te verkopen in Lima. Het proces om miniatuurtjes te maken is net hetzelfde als voor de echte boten. Ik vind het fantastisch deze eeuwenoude traditie nog in stand gehouden wordt en ik wil zoveel mogelijk leren van deze cultuur.

Nadat hij mij toonde hoe ze gemaakt worden, kreeg ik van hem zo'n miniatuurtje, gemaakt van echt 'totora' riet.

Volgend weekend neemt hij mij mee voor een boottochtje met zijn rieten bootje. Hij zal mij dan meer leren over zijn cultuur. Ik zou mij graag ook wat verdiepen in de Mochica spiritualiteit. Vele gebruiken van de Mochica leven nog in Huanchaco, soms wat verdoken maar wie luistert en observeert kan hier heel wat leren.

Het drinken van bloed bijvoorbeeld, is iets wat hier nog gebeurt. De Mochica offerden (alhoewel  niet zo vaak) mensen. Dit waren krijgsgevangenen. Voor deze geofferd weden, werd hun bloed afgetapt en werd dit opgedronken. In het lokale Medical Center, hier in Huanchaco, verkopen ze bloedcakes. Deze zijn, inderdaad, gemaakt met bloed. 

Peru is een land waar ik veel kan leren over inheemse culturen. Dit land en haar bevolking, geeft mij de kans om eindelijk in levende lijve te kunnen leren over inheemse culturen. Thuis moet ik het stellen met boeken maar hier heb ik, zoals ze zeggen, 'bevoorrechte getuigen'.

Mijn studie naar de heilige plek van de Chimu, net buiten Cerrito, heeft mij nieuwe informatie opgeleverd. Er zou een tunnel lopen onder de heuvel richting de kathedraal van Huanchaco. Mijn vermoeden is het volgende: deze kathedraal werd in 1537 gebouwd, dat is 6 jaar na de val van het Inca rijk. De tunnel die van die bepaalde plek naar de heuvel liep, was voor de christenen een doorn in het oog. Om de boel te kerstenen, hebben ze waarschijnlijk te heuvel toegewijd aan Maria en aan de ingang van de tunnel een kathedraal gezet. Zondag heb ik een afspraak met een 'local' die mij meer zal leren over deze plek. De vrouw woont in de buurt en zij wil Engels leren. We hebben de deal gemaakt dat ik mijn Spaans zal oefenen en Spaans zal spreken tegen haar en zij zal Engels spreken tegen mij. 

Ik denk dat ik meer inzicht moet hebben in de psychosociale ontwikkeling van kinderen om hun gedrag beter te begrijpen (en om er beter op in te kunnen spelen).Vooral bij de jongsten zou dit handig zijn. Ik heb gisteren eigenlijk weinig skateles kunnen geven omdat ik zowat iedereen in het oog moest houden terwijl Mats de nodige reparaties aan de infrastructuur uitvoerde. Ik speelde eerst wat lego met de kleinsten en probeerde hun creativiteit te triggeren door hun een piramide te laten maken. Ik bouwde er eerst eentje en liet ze hem dan namaken. Ze waren erg jong dus ze misten af en toe. Ik stuurde bij waar nodig. Ik gaf positieve feedback wanneer ze hem goed gemaakt hadden. De succeservaring zorgde ervoor dat ze hem nog eens wilde maken. Tot mijn verbazing wisten ze er ook bij te zeggen dat de piramiden in Egypte staan. De kinderen waren nog erg jong en ik schat vier of vijf jaar.

Daarna speelde ik wat met de kinderen op de skateramp. Een meisje wilde met haar kleine broertje de skateramp op maar ze wilde geen bescherming dragen. Ik hield voet bij stuk en liet haar pas spelen wanneer ze bescherming aan had. Ik wilde niet dat één van hen gewond raakte.

We blijft wel nog steeds werken aan het feit dat de kinderen iets moeten vragen voor ze iets nemen.

Mijn leerdoel was om assertiever op te treden en sneller opmerkingen te maken. Ik heb dit in mijn achterhoofd gehouden en hier actief aan proberen te werken. Ik denk dat ik gisteren wel stappen in de goede richting gezet heb. Vooral bijvoorbeeld wanneer we moesten sluiten. Er waren nog enkele meisjes op de ramp aan het spelen. Ze waren tussen de veertien en zeventien jaar oud en volop in pubertijd. Ze wilden niet luisteren maar ik bleef erbij staan en bleef zeggen dat ze moesten vertrekken. Uiteindelijk luisterden ze en hebben ze al hun materiaal opgeborgen. Het is typisch aan die leeftijd dat ze grenzen gaan aftasten en kijken hoe ver ze kunnen gaan. Hier is het dus uitermate belangrijk om voet bij stuk te houden. 

Het viel mij ook op dat de kinderen nooit iets bij hebben om te drinken. De huizen hier hebben geen stromend water en dus moeten ze altijd hun water kopen. Het zou volgens mij een goed idee zijn om zo'n waterbak te installeren op het project. Je weet wel, zo'n grote waterfles die je omgekeerd zet en waar je met bekertjes water van kunt halen. We hebben hen geleerd dat ze altijd hun handen moeten wassen. Als we nu eens zorgen dat ze genoeg kunnen drinken op het project, is dit bevorderend voor hun gezondheid. We hebben de kinderen al aangespoord om het project te onderhouden en te helpen schoonmaken. We proberen hierdoor hun verantwoordelijkheidsgevoel aan te sporen. Het lijkt mij goed dat we enkele van onze taken over geven aan hen, zo worden ze zoveel mogelijk betrokken bij het project en zijn ze niet enkel 'gebruikers'. Ik geloof sterk in participatie en denk dat het die kinderen deugd doet dat ze ergens bij betrokken worden.

In de avond was er een kookavond bij Otra Cosa maar ik was echt uitgeput. Het leek mij beter eens vroeg in mijn bedje te kruipen en inderdaad, ik heb tot tien uur de volgende ochtend geslapen.

Deze ochtend geld gaan afhalen bij de geldautomaten. Ik moet daarvoor langs het strand. Ik zag daar een klein meisje (12 jaar?) snoep en appels verkopen aan toeristen. Kinderarbeid is hier een manier voor gezinnen om wat extra inkomen te krijgen. Ik weet eigenlijk niet wat ik hiervan moet denken. Soms is dit inderdaad goed omdat de gezinnen dan kunnen overleven. Maar naar mijn mening, als de (financiële) mogelijkheid er is om kinderen naar school te laten gaan, dan zou dit wenselijk zijn.

Terwijl ik aan mijn blog werk zit ik op het terrasje van mijn hostel. Ik heb wat muziek opgelegd (Manowar, Metallica, AC/DC, Dokken en Judas Priest). Peru mag dan een prachtig land zijn, maar de muziek is eentonig. Ofwel is het rap of reggae. Mijn metalziel kan dat niet aan, zoveel van hetzelfde hahaha. Gelukkig heb ik m'n eigen muziek mee ;)

De traditionele muziek van Peru, vind ik dan wel weer super :)

Voor mijn eindwerk ben ik nog niet verder geraakt omdat ik nog steeds een afspraak probeer te maken met mijn supervisor. Het is een chaotisch moment voor Otra Cosa omdat Juany, de manager, terug naar Engeland vertrekt en alles moet over gelaten worden aan de twee fulltime assistenten waaronder mijn supervisor. Ik verwacht pas binnen de komende twee weken een afspraak te krijgen met mijn supervisor, maar ik hoop zo snel mogelijk!

Tot zover voor vandaag. See you later!

Het was een leuke dag op het skateramp project. Enkele kinderen waren aan het skaten, anderen waren in het rond aan het rennen, achter elkaar aan. De anderen waren met Lego aan het spelen en nog anderen waren bezig met Mats skateboards te beschilderen.

Een van de straathonden kwam mee met een van de kinderen. Het was een lieve, vriendelijke en speelse hond. Natuurlijk moest ook ik het beestje knuffelen en aaien. Toch goed m'n handen gewassen daarna. Er kwam ook plotseling een kip tevoorschijn. De kip werd door een vrouw terug meegenomen. Daarna hadden de kinderen een muisje in een plastic zak gevonden. Het diertje leefde nog en probeerde uit de zak te geraken. Ik liet het diertje terug gaan, maar wel buiten de muren van het project.

Om half zes trakteerde Mats de kinderen op een watermeloen. Hier zijn ze verlekkerd op en het was een groot succes!

We hebben de kinderen nu ook geleerd dat ze na het buitenspelen hun handen moeten wassen. Dit moet een automatisme worden zodat ze minder snel ziek worden. Dit is een preventieactie. Meer bepaald primaire of secundaire preventie. De tekenen zijn er en we moeten optreden zodat het niet tot een probleem komt.

Vandaag heb ik ook geprobeerd om op m'n strepen te staan. Als de kinderen iets willen moeten ze niet gewoon roepen of het nemen, maar het eerst vragen. Zo kam een van de kinderen naar mij toe en zei hij gewoon 'agua'. Waarop ik zei: "pregunta me'. Wat betekent: vraag het mij. Zo probeer ik hen wat te leren dat ze niet zomaar iets kunnen nemen. Hoewel ze zeer los zijn en niet echt over formele omgangsvormen beschikken, of bijvoorbeeld geleerd hebben iets te vragen aan andere mensen, zijn ze aardig en speels. Ze kleden zich stoer en gedragen zich stoer maar van binnen zijn ze onzeker. Ze hebben heel wat negatieve ervaringen gehad. Maar stuk voor stuk zijn dit kinderen die heel wat talenten hebben, die heel wat mogelijkheden hebben en die ook de wil hebben om iets te leren. Dat bewijst ook hun medewerking aan mijn skatelessen. Ze leren snel en willen 'beter' worden in wat ze doen. Ze hebben talenten maar ze moeten de kans krijgen die te uiten.

Voor ik het vergeet. In de middag gingen we met het hele team gaan eten in een traditioneel Mochica restaurant. we aten vis met rijst en groeten. De vis was erg lekker maar ik moest eerst de graten eruit peuzelen. Daarna kregen we een glas Chicha. Chicha is een eeuwenoude alcoholische drank gebrouwen van maïs en suikerriet. Het was heerlijk! De man, de uitbater van het restaurant, hield zich ook bezig met de eeuwenoude traditie van het beschilderen van kalebassen. Ik heb er twee gekocht en heb 14 soles betaald. Diegenen die ik gekocht heb dienen als drinkbeker. Het is een kunst die vermoedelijk dateert van de Mochica's. De kalebassen zijn eveneens beschilderd met traditionele Mochica patronen.

Over de Mochica gesproken. Ik heb gehoord dat deze groep nog steeds rituelen uitvoert bij de Huaca's del Sol y de Luna. Het gaat om zuiveringsrituelen waarbij het lichaam gevuld wordt met positiviteit en de negativiteit verdreven wordt. Santos zal mij hier meer uitleg over geven, hij behoort immers tot de Mochica.

Bij Otra Cosa willen ze enkele uitstappen naar de historische sites plannen (eindelijk! groepsuitstappen zodat ik niet alleen moet!) en ze willen dat ik de informatie over de sites bezorg. Een taak die ik met heel veel (héél véél!) plezier op mij neem.

Verder heb ik volgende week een gesprek met mijn supervisor. Mijn supervisie hier zal waarschijnlijk zo geregeld worden dat ik iemand heb voor mijn thesis en iemand voor mijn stage. Ik zou mijn stage graag willen uitbreiden door ook les engels te geven aan de kinderen zodat ik een gevarieerder takenpakket krijg. Ik zal nog zien hoe ik dat kan regelen.

Er is deze avond een nieuw meisje toegekomen in de hostel. Ze heet Rebecca en is van Australië. Ze logeert in de kamer tegenover mij. Ze zal ook werken voor Otra Cosa. Ze wil werken bij de surfschool maar heeft ook interesse in de skateramp.

Nu nog een aflevering van the Walking Dead meepikken (bijna de seizoensfinale!) en morgen terug een spannende dag beleven op de stageplaats.

Ik mis wel mijn vriendinnetje Jolien :)

Hasta la proxima! :D

De confrontatie vond plaats in de middag toen ik wilde vertrekken naar mijn stageplaats. Ik zag iets zwart/bruins op mijn muur en dacht eerst dat het een vlek was. Tot mijn grote ontsteltenis bleek het een spin te zijn. Direct schoten allerlei gedachten door mijn hoofd (voornamelijk het f*** woord). Ik bekeek het wezentje van op een afstand. Het probleem is dat ik niet weet of ze giftig zijn of niet. Gelukkig was hij niet zo goor. Misschien anderhalve centimeter. Dus besloot ik een glas en een stukje papier te nemen. Toen ik het glas over het dier zette, positioneerde hij/zij zich in aanvalshouding. Ik liep snel naar buiten (ik was continu bang dat het dier uit het glas zou klimmen) en liet het dier daar weer vrij. In de avond vroeg ik aan mijn hosteluitbater, Santos, of die giftig was (ik toonde ook de foto die ik er van had genomen. Hij zei me dat deze spin niet giftig is maar de beet kan wel prikken. Er bestaat wel een andere variant van deze spin, zijn zogenaamde grote broer, die wel giftig is. Aangezien de kleine variant in de kamer aanwezig was heeft Santos besloten om morgen mijn kamer te behandelen met anti insecten spray en mijn kamer te doorzoeken naar spinnen. De grote variant laat zich soms nogal es vallen op mensen schijnt het. Fantastisch. Santos zei dat ik gerust kan slapen omdat hij/zij zich waarschijnlijk niet zal laten zien en misschien zelfs niet eens in de kamer aanwezig is (hoop ik :D )

Mijn afspraak met mijn stagesupervisor deze ochtend ging niet door, ze was niet aanwezig. In de middag at ik opnieuw een licht soepje om mijn maag niet te veel te belasten. Vanaf overmorgen mag ik weer eten wat ik wil.

Deze middag was het weer een intensieve dag op het project. Ik heb de kinderen leren skaten. Door middel van positieve bekrachtiging stimuleer ik hen om zich in te zetten en te trainen met wat ze graag doen. Ik heb het soms nogal wat moeilijk met bepaald gedrag van hen, zoals de manier van omgaan met elkaar of hun materiaal overal laten rondslingeren. We moeten hier echter rekening houden met het feit dat ze geen rolmodel hebben en het leven van de straat gewoon zijn. Hoewel ze geen gemakkelijk leven hebben, zijn het vriendelijke kinderen. In feite hebben ze echt nood aan ons project waar ze gewoon kind kunnen zijn en spelen. Waar ze veilig zijn en vriendschap krijgen. De komende dagen gaan we kijken om het project wat te verbeteren. We gaan de infrastructuur aanpakken en Mats, de leider van het project en mijn sociaal werk genoot, stelt een activiteiten plan op. De skateramp is van speelplaats langzaam aan aan het evolueren naar een soort van buurtcentrum. Waar de kinderen komen spelen, rusten, relaxen en waar ook de moeders zich soms eens laten zien. Er is trouwens ook ruimte voor laagdrempelige educatie die de basiskennis van de kinderen wat verstevigd. Anyway, het is een zeer interessant project maar niet altijd even makkelijk. De kinderen hebben me nu al gezien en waren vandaag ook iets meer open naar mij toe. We zijn op de goede weg! :)

één van de vrouwen van Cerrito, die ook aanwezig was op het project, heeft mij aangeboden om mijn Spaans wat bij te schaven (gratis) als ik haar help met Engels. Zou wel handig zijn!

Verder ben ik ook bezig met het op poten stellen van een onderzoeksplan. Maar ik hoop nu vooral zo snel mogelijk een afspraak te maken met mijn stagesupervisor. Flexibiliteit is hier echt wel een must en structuur is soms ver zoek, maar ik zie dit als een uitdaging! :)

Het was wel ontroerend hoe één kindje haast begon te wenen dat het zes uur gepasseerd was. Het project gaat dan sluiten en dan moeten ze terug naar huis. Het voelt goed te weten dat ze zich amuseren en zich goed voelen op ons project!

Vandaag ook drie grote roofvogels gezien boven de heuvel achter Cerrito. Prachtig!

De hoeveelheid straathonden is hier enorm. Zowel rottweilers, labradors, enz. lopen hier verwaarloosd rond. Mensen laten ze met rust. Ik zou ze allemaal willen knuffelen en verzorgen en eten geven. Maar helaas behoort dat niet tot mijn mogelijkheden.

Ik ga mij straks douchen en nog een aflevering van The Walking Dead bekijken.

en nog iets: Peruviaans brood is héééérlijk! :D

Morgen teamlunch! (1 keer per week gaan we met het voltallige team gaan eten).