Om 3u30 stonden we op. Het was vroeg en zowel Jolien, mijn ouders als ik hadden praktisch geen oog dicht gedaan, we hadden allemaal ook nog een potje gehuild. Na een snel ontbijt maakten we ons klaar om richting Zaventem te gaan. De hele weg lag ik in Jolien haar armen. Ik ging haar missen, enorm veel.

In Zaventem genoten we nog van een (veel te dure) boterkoek en een tas warme chocolademelk (die niet eens lekker was). Alles verliep vlot maar toen kwam het moment dat ik afscheid moest nemen. De vlucht vertrok kwart na acht en ik moest kwart voor acht bij de gate zijn. Ik kon op dit ogenblik mijn tranen niet meer bedwingen, ik vloog Jolien in de armen en heb liters tranen gehuild. Gevolgd door mijn ouders. Afscheid nemen van mijn geliefden was wellicht het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Uiteindelijk lieten Jolien en ik elkaar los en liep ik door de controle. Ik bleef nog even staan en zei dat ik van hen allemaal hield. Verdorie, dat was een moeilijk moment. Daarna raapte ik al mijn moed bij elkaar en liep de procedure verder door. Deze keer kon ik zelfs vlot door de metaaldetector komen (en dat voor een metalhead!).

Het was een korte vlucht naar Schiphol. De luchthaven van Schiphol is gigantisch, maar alles is er makkelijk te vinden en het is er zelfs eenvoudiger dan Zaventem (maar ja, Nederlanders zijn nu eenmaal altijd een stapje voor de op de Belgen, hé Nicole ;) ).

Na drie uur te hebben gewacht in Zaventem (ondertussen had ik De Standaard gekocht om het nieuws over het ontslag van de Paus te lezen), kon ik op het vliegtuig richting Lima stappen. Het was een groot vliegtuig en ik had helaas een slechte plaats. In het middelste blok, de plaats in het midden. Mijn twee buren waren Spaanstalig. Met de vrouw links van me had ik geen contact, haar vrienden of familie zaten rondom haar en daar was ze dus quasi continu mee bezig. De man rechts van me, ging naar Zuid Amerika op zakenreis. Hij vertelde zijn verhaal, dat hij het ook altijd moeilijk heeft om afscheid te nemen van zijn vrouw en kinderen. Daarna vertelde ik het mijne. Hij herkende zich in mijn situatie en kon zich ook nog de eerste keer herinneren dat hij alleen op reis ging en zijn geliefden moest achterlaten. Hij hielp me daarom bij het invullen van de visumaanvraag en gaf me zijn kaartje met e-mailadres, zodat ik hem kon contacteren moest ik info nodig hebben. Zeer vriendelijk van hem. Zijn naam is Javier.

Ik bereidde mezelf al mentaal voor op de gigantische drukte die me zou te wachten staan in de luchthaven van Lima. Ik dacht aan situaties zoals in Caïro. Tot mijn grote verbazing was dit echter niet het geval. Het was er erg rustig. Dan kwam het gevreesde moment, de douane. Ik legde mijn reispasport voor en de agente vroeg me wat ik in Peru kwam doen. Ik zei dat ik een toerist was. Ik vroeg daarbij om een verlenging van mijn visum van 90 naar 183 dagen. Ze vroeg me waarom ik zoveel tijd nodig had. Ik antwoordde dat ik graag alles wilde bezichtigen in Peru en het land wilde doortrekken. Ze geloofde mij en gaf mij de nodige verlenging. Ik moest daarna een tijdje wachten op mijn bagage en ik vreesde al het ergste. ‘Dit zal mij weer moeten overkomen’. Dacht ik. Gelukkig kwam dan uiteindelijk toch mijn rode koffer opdagen. Ik nam deze mee en liep naar de controles. Deze verliepen zeer vlot. Bij de uitgang stond een grote mensenmassa te wachten. Overal staken bordjes uit. Na enige tijd zoeken zag ik een man met een bordje waarop mijn naam (correct geschreven!) stond. Ik sprak de man aan en hij verwelkomde mij.

Ik zei hem dat mijn GSM het niet deed (blijkbaar is mijn gsm model niet geschikt om internationaal te telefoneren…). Ik zei hem dat ik dringend naar mijn vriendin moest bellen omdat ik beloofd had iets te laten weten en ik niet wilde dat ze ongerust werd. Daarop bracht de taxichauffeur mij naar het dichtstbijzijnde telefoonhuis. Ik sprak de man in het gebrekkig Spaans aan en kon telefoneren naar mijn fiancé, Jolien. Ze was blij mijn stem te horen en ik was blij die van haar te horen. Daarna was het tijd om richting bus te gaan.

De taxichauffeur bracht mij naar het busstation van Lima, meer bepaald het kantoor van de ITTSA busdienst. Daar checkte ik in op de bus richting Trujillo. De rit zou negen uur duren. Vooraleer ik op de bus stapte wilde ik eerst nog iets drinken. Ik bestelde een Chincha Morada (Petra raadde mij dit aan, typisch Peruviaans en op basis van een speciale maïssoort). Helaas zat er ijs in en ik wist dat ik ijs moest mijden. Dus gaf ik mijn beker aan de taxichauffeur en bestelde een nieuwe, zonder ijs. Het smaakte erg lekker, zeker voor herhaling vatbaar.

Op de bus zat ik naast een man die werkt als leerkracht in het lager onderwijs te Trujillo. Het was een zeer vriendelijk persoon en we hadden goede gesprekken. Ik probeerde wat te slapen op de bus en ik denk dat ik maximum zes uur geslapen heb. De volgende ochtend kon ik eindelijk wat landschap zien. Veel van het landschap was gehuld in mist. De man naast mij gaf veel uitleg over de dingen die we zagen langs de baan. Zoals de landbouw, die mogelijk gemaakt wordt in de woestijn door de aanleg van kanalen (net zoals de Chimu en de Mochica dat hebben gedaan in een ver verleden).

We vertrokken om 22u30 en we kwamen aan op 7u40. Juany, de manager van Otra Cosa wachtte mij op. Ik stapte bij haar in de auto en ze vroeg mij of alles goed was verlopen. Ik vertelde haar dat alles positief was. We passeerden de ruïnes van Chan Chan, ze zagen er interessant uit.

Uiteindelijk kwamen we bij de Volunteer Residence van Otra Cosa. Daar ontmoette ik Santos, de uitbater van de Indigan Hostel. Hij nodigde mij uit voor het ontbijt en bracht me naar mijn kamer. Het was een zeer kleine kamer maar ik had er alles wat ik nodig had. Er was een gedeelde badkamer en keuken en een ruimte met een televisie en dvd-speler. Na het ontbijt werd ik verwacht bij het hoofdkantoor van Otra Cosa. Santos bracht mij er heen. Ik ontmoette er Mats Callens en Pieter Jan, beiden studenten aan HoWest, maar andere richtingen. Ik maakte er kennis met de andere vrijwilligers. We hadden een vergadering met Juany, die ons de situatie in Cerrito de la Virgen voorstelde. Ze legde eveneens uit wat ze van ons verlangde. In mijn geval verlangt ze van mij dat ik een onderzoek doe in hoeverre de projecten te Cerrito een verbetering vormen voor de mensen die er wonen. Dit zal een hele uitdaging worden maar gelukkig krijg ik ondersteuning en hulp van zowel Otra Cosa als de andere vrijwilligers.

In de middag gingen we met alle vrijwilligers gaan eten in een lokaal restaurant. Voor 6 soles of 1,5 euro kreeg ik een twee gangenmenu. Het voorgerecht was ei met stukjes vlees gewikkeld in een bananenblad. Het hoofdgerecht was rijst, kip en een lekker sausje. De Peruviaanse keuken is inderdaad niet slecht.

In de namiddag ging ik alleen op verkenning en doolde wat rond in Huanchaco. Ik kocht twee grote flessen water en een fles befaamde Inka Kola (heerlijk!). Er zijn verschillende soorten winkels in Huanchaco. De Entiendas, die lijken op nachtwinkels, de bodega’s (deze heb ik nog niet gevonden maar zouden kleine supermarktjes zijn) en de market, een overdekte markt met basisproducten.

Ik heb ook langs het strand gewandeld om geld af te halen. Huanchaco is een mooie stad en het voelt mediterraans aan.

In de avond at ik voor zes soles in mijn hostel. Ik heb ook een warme douche genomen. De douche was zeer simpel, een elektrische wateropwarmer die aan de muur hing moest mij de luxe van warm water krijgen. Gelukkig kreeg ik die luxe.

In de avond was er een feestje in een surfschool. Ik ben er naartoe gegaan. Er was punch met pisco te verkrijgen waar ik twee glazen van dronk. Er vond een quiz plaats en mijn team won dit, de beloning: een shot wodka. Iedere deelnemer moest drie soles betalen, dit geld gaat naar het skaterampproject en anderen.  Ik voel me wat licht in m’n hoofd en ga straks gaan slapen, maar eerst deze blog afwerken. Normaal kreeg ik deze ochtend mijn introductietour in Huanchaco maar omwille van tijdsgebrek is deze naar morgen verplaatst. Morgenmiddag begin ik te werken op het skaterampproject. Ik ben zeer benieuwd. Op het feestje kreeg ik ook de kans om te kauwen op de fameuze cocabladeren. De smaak viel best mee en ik merkte het verschil in mijn maag, deze werd rustiger.

Misschien ook leuk om te vermelden: de jongste zoon van de uitbater van de hostel is Peruviaans kampioen in het surfen.

Ik ga nu afsluiten na deze interessante eerste dag. Tot de volgende!

(Morgenochtend krijg ik een rondleiding door Huanchaco en in de middag gaan we naar het skaterampproject te Cerrito. ik ben zeer benieuwd! :D