|
Ik ben blij dat het weekend is... er is weer heel wat gebeurd deze week.
Mijn stageleidster (Jaci) en ik gingen donderdagmiddag naar Trujillo. Voor mij om m'n busticket te kopen voor de rit van Trujillo richting Lima voor over drie weken en Jaci moest in Trujillo zijn om wat belastingspapieren in orde te brengen in het belastingskantoor. Het zou maar een uurtje duren... uiteindelijk zaten we meer dan drie uur weg. Dit was wel een goede gelegenheid om wat tijd met m'n stageleider door te brengen.
Het begon al nadat we uit de minibus waren gestapt. De weg waarlangs we moesten wandelen was afgezet dus moesten we een heel eind omwandelen. Een twintigtal minuten later hadden we eindelijk het buskantoor gevonden. Daar kocht ik m'n ticketje richting Lima. Hierna gingen we eerst lunchen want we hadden beiden honger (het was reeds middag en geen van beiden had een middagmaal gehad toen we vertrokken richting Trujillo). We stapten een lokaal restaurantje binnen en hadden een heerlijke luncht. Ondertussen konden we wat over ons eigen leven vertellen. Hierna vertrokken we richting het belastingskantoor en na enkele keren fout te zijn gelopen hebben we het een tijd later toch gevonden. Ondertussen was het zeer warm en brandde de zon in onze nek (omdat we dachten dat het niet lang ging duren hadden we ons niet ingesmeerd met zonnebrandcrème). Gelukkig waren we niet te erg verbrand. In het belastingskantoor liep het mis, de nodige documenten waren niet aanwezig en dus kon er niets gedaan worden... een zeer frustrerende ervaring maar helaas is de bureaucratie ook doorgedrongen in Peru.
Op de bus terug sprak ik wat over mijn thesis en hoe ik stress voelde omdat de deadline naderde en er nog zoveel werk te doen was. Jaci vertelde daarop hoe zij in haar studententijd ook vaak lastminute werk moest doen. Ook al heeft iemand een masterdiploma en heeft die jaren werkervaring, die persoon heeft ook (ooit) in de positie van student gestaan. Wel leuk om haar studentenverhalen te horen.
De vrijdag was een frustrerende dag voor mij. Jaci en ik gingen naar het HELP Women project maar na een uur wachten kwam niemand langs. Grappig was dat er een kindje van de skateramp binnen kwam en tegen Jaci zei: Wat doe je met Joeri? Waarom mag hij niet komen spelen?
Het toont dat de kinderen mij graag hebben en iedere keer ik mij liet zien buiten het gebouw van HELP Women waren er kinderen die riepen wanneer ik kwam. Ik had het gevoel dat, als ik nog langer binnen bleef, ze het gebouw gingen bestormen om me naar buiten te sleuren. Na een uur te hebben gewacht ging Jaci terug naar het hoofdgebouw omdat ze nog heel wat ander werk had en ik ging werken op de skateramp, m.a.w. spelen met kinderen en zorgen dat hen niets over komt (hen een veilige speelomgeving bieden).
We speelden basket en voetbal op het pleintje en ik kreeg ook de kans wat van m'n "skatekunsten" te laten zien.
Rond 17u kwamen enkele vrouwen naar het gebouw. Ik ging naar hen en vroeg of ze hier voor de vergadering waren. De vrouwen hadden geleerd om broeken te naaien met hun leerkracht, maar de leerkracht was sinds twee weken ziek. Nu bleek dat ze liever geen lunchmoment hielden tot ze de broeken af hadden. Ik viel compleet uit de lucht want we waren al twee weken bezig met het plannen van dit moment en geen van de vrouwen heeft iets gezegd. Toen ik dit zei aan Jaci was ze nogal boos en teleurgesteld. Ik was ook teleurgesteld omdat dit betekent dat ik nog langer zal moeten wachten om de vrouwen te interviewen. De deadline nadert en ik ga echt stappen moeten ondernemen om er te geraken. De vraag is hoe ik dit zo professioneel en methodisch mogelijk kan aanpakken. Ik wil immers een goed eindwerk afleveren en ik mag dus niet impulsief handelen. De naderende deadline mag geen reden zijn om overhaast en snel te handelen. Ik zei dit alles openlijk tegen mijn stageleidster. Dat ik bang ben voor de deadline en dat ik niet overhaast te werk wil gaan maar dat ik stress heb. Jaci luisterde naar mijn verhaal en ze kon begrip voor mijn gevoel opbrengen. Ze heeft gezegd dat ze volgende week een vergadering met de vrouwen zal organiseren en dat ik erbij moet zijn. We zullen dit alles bespreken en zien hoe we het verder aanpakken. Ook zei ze dat ze me zo goed mogelijk zal ondersteunen om de interviews te krijgen. Ik was blij dat Jaci me vertelde dat ze vond dat ik zeer professioneel en goed gehandeld heb door de vrouwen te benaderen, hen aan te spreken en hun verhaal te aanhoren om dan vervolgens aan Jaci te rapporteren. Ze zei ook dat het goed was dat ik de vrouwen niet heb aangesproken over het feit waarom ze niet op tijd waren en waarom ze opeens van gedacht veranderd waren, dit zou de vertrouwensrelatie kunnen verbreken en ik kan dit niet gebruiken, zeker niet als ik een interview wil. Jaci zei dat zij de vrouwen over dit feit ging aanspreken.
Het zal dus afwachten worden... Gelukkig is het weekend...
Na deze hectische dag trakteerde ik mezelf op een lekkere milkshake en een warme appeltaart met ijs in het Otra Cosa restaurant... ik heb een kleine beloning wel verdiend.
Morgen met Dave, een medewerker van Otra Cosa die in het bureau werkt, naar La Hermelinda, een traditionele markt in Trujillo. Ik wil al langer die plaats bezoeken maar het is er nogal onveilig alleen (zakkenrollers enzo) daarom dat ik Dave vroeg om mee te gaan. Hij is er al vaak geweest. We gingen normaal vorige zaterdag gaan maar het ging niet door omdat ik last had van buikloop (dankzij de combinatie van hamburgers met rum en chicha).
Bon, tot zover deze spannende, hectische avonturen. Hasta la proxima!
|
