Enkele zaken die ik mij zal blijven herinneren na deze stage:

- een gesprek met een Mochica indiaan over hun cultuur en zijn visie over de onze. Waarbij hij hekelt dat alles tegenwoordig om geld draait. Interessant was hun visie naar ouderen. In de inheemse culturen worden ouderen erg gewaardeerd en gerespecteerd, in onze cultuur worden ze afgeschreven omdat ze 'te veel kosten'. Ouderen vinden moeilijk werk en wanneer ze een bepaalde leeftijd hebben worden ze nogal snel in homes gestopt. Ook is hij niet zo dol op het 'blanke ras' omdat ze zo vernielzuchtig zijn. Ze hebben niet alleen zijn en andere inheemse culturen vernietigd, maar ze vernietigen ook elkaar. 

- een gesprek over cognitieve therapie met een psychologe in een mototaxi. Samen met Brooke, een psychologe uit de VS ging ik richting Cerrito. Zij is er actief in het Help Women en LitWorld project, ze probeert ook therapie te bieden aan mensen die het nodig hebben in Cerrito. Terwijl we om de haverklap in de lucht vlogen door de hobbelige route richting Cerrito hadden we het over dit soort therapie. Ik ken er een basis van dankzij de lessen psychopathologie en psychologie. Het was wel grappig om zo'n 'intelligent onderwerp' te bespreken op een ruig ritje richting Cerrito.

- met de andere twee studenten spreken over supervisie. Het kwam er eigenlijk op neer dat we allemaal klaagden te weinig tijd te hebben voor de verslagen en het eindwerk :D

Ik heb tevens een extra taakje gekregen. Er wordt een handleiding gemaakt voor de volgende vrijwilligers hoe ze excursies moeten organiseren. M.a.w. als ik weg ben zullen andere vrijwilligers dit project overnemen. Eveline maakt een praktische handleiding op en er werd mij gevraagd een beknopte geschiedenis van Peru neer te schrijven. Is dit geen taak die mij op het lijf geschreven is?

Over het eindwerk: er is licht aan het eind van de tunnel! Ik heb nog steeds enorm veel werk. Er staan mij nog vele uren te wachten. Maar dankzij de tijd die ik tot nu toe in het Help Women project heb gestoken voor de organisatie van de lunch voor de vrijwilligers, is er een vertrouwensrelatie ontstaan. De vrouwen spreke mij aan, begroeten mij, zowel in als buiten het project wat anders nooit gebeurde. Ook werd er tijdens een gebed (soms wordt er gebeden en uit de bijbel voor gelezen tijdens het project) gezegd dat ze God danken dat hij mij en Jaci (mijn supervisor) heeft gestuurd. Ze danken ons omdat wij van een ver land komen om hen te steunen en wij zijn een 'bewijs van Gods liefde'. Dit gebed ontroerde me toch enigszins.

Voor het LitWorld project ben ik eveneens bezig een bevraging in elkaar te steken. Ik ga blij zijn als dit gedeelte van de thesis voorbij is.

Nog 25 dagen en mijn avontuur hier zit erop!

Vrijdag werd ik verrast door Martin die terug kwam naar de hostel. Ik leerde hem kennen een tijdje geleden en hij moest naar Ecuador om zijn visum te verlengen maar hij verbleef in onze hostel. Hij keerde terug naar onze hostel om weer drie dagen in Huanchaco door te brengen om daarna weer naar zijn NGO in de jungle te gaan. Er kwam ook een meisje, Coline, naar onze hostel. Zij was op doorreis en wilde eveneens enkele dagen in Huanchaco verblijven.

Zaterdagmiddag zaten we gezellig op het terrasje van onze hostel en werkte ik wat voor de stage en m'n eindwerk. In de avond gingen we hamburgers eten in het naar mijn mening beste hamburgerplaatsje van Huanchaco. Daarna gingen Martin en ik terug naar de hostel. Daarna wilden we een film kijken. We vroegen Coline of ze mee wilde kijken. Ik had wat dvd's mee van thuis en samen kozen we de film Hook uit. Martin en ik hebben de film al een paar keer gezien and we love it! Coline nog niet (gat in haar cultuur, maar dat is nu opgelost). We hadden een fijne filmavond :)

De volgende dag, de zondag, gingen Martin en ik op souvenirjacht terwijl Coline Chan Chan en de Huaca de la Luna bezocht (op mijn aanraden).

Ik heb heel wat souvenirs gekocht :D Ik kocht ze bij het winkeltje van Rosa, de vrouw van Santos (de eigenaar van mijn hostel). Aangezien ik zowat hun 'Son from Belgium' ben kreeg ik grote kortingen op hetgeen ik kocht.

Op maandag nam ik Martin mee naar mijn project omdat hij interesse had in het werk dat we doen. (Op mijn vrije dag naar mijn 'werk' gaan, toont dat mijn motivatie niet? hahaha). Ik vertelde hem alles wat ik wist over het plaatsje Cerrito en we beklommen eveneens de heuvel. Het leger was er een training aan het doen dus we waren niet zeker of we helemaal naar de top konden, maar we konden ver genoeg geraken :)

Dinsdag was het opnieuw tijd om te werken op het project. Het was een rustige dag gezien veel kinderen nu naar de Milagros school gaan. Een project opgestart door een andere NGO. We gaan kijken om samen te werken zodat de doelgroep de kans krijgt om zowel naar de school te gaan als om naar het skateramp project te komen. De doelgroep maximale kansen geven, daar gaat het om!

In de avond gingen we opnieuw hamburgers eten en dit keer namen we ook Coline mee. Opnieuw hadden we een fijne avond maar helaas moest Martin daarna naar Trujillo om de bus te nemen richting Lima en terug te keren naar de jungle.

Coline bleef nog een dag langer. Woensdag, de dag dat ik dit schrijf, gingen we samen met Santos en zijn dochter Sugey een grote pizza gaan afhalen in een Italiaanse pizzeria in Huanchaco. In het terug keren pikten we zijn vrouw Rosa op en aten we samen de pizza op in de hostel.

Tijdens de team lunch die middag at ik Chicharron de Pollo, wat eigenlijk een soort kippennuggets zijn, met frieten en rijst.

Om toch iets gezonds te eten kocht ik een Wanabanabi vrucht op de lokale market. Een heerlijke vrucht die smaakt naar snoep en mango. Zeer gezond en goed voor de maag. 

Ja, het was een ietwat duur weekendje en we zijn veel uit eten geweest... maar het mocht wel eens. We hebben ons alle drie goed geamuseerd en dit weekend heeft mij weer helemaal herladen!

Nog 4.5 week en mijn avontuur hier zit erop :) De eindstreep is in zicht maar we zijn er nog niet! Er is nog werk aan de winkel en we moeten nu ons beste beentje voor zetten voor de eind sprint! Deze week plan ik verder te werken aan mijn thesis, en vrijdag heb ik opnieuw een supervisiegesprek met mijn stageleider en vrijdagmiddag opnieuw vergadering met de doelgroep van het HELP Women project voor de lunch. Ik moet ook een manier vinden om de doelgroep van het LitWorld project te bevragen. Dus, werk genoeg!

Na een super weekend zijn we er terug in gevlogen!

Hasta la proxima!

Donderdag stonden ik, Camilla en Ollie op het skateramp project. Er was niet veel volk dus kon ik mijn eigen skatevaardigheden wat oefenen. Dankzij begeleiding en steun van Ollie ben ik erin geslaagd een drop-in te maken op de skateramp. Een drop-in is wanneer je je skateboard klaar zet op de rand, bovenaan, de ramp en je dan in de ramp laat droppen om zo te beginnen skaten op de ramp. Best eng de eerste keer, maar nu kan ik zelf :D

Hoewel dit allemaal heel plezierig was mocht ik niets uit het oog verliezen. De andere vrijwilligers werkten autonoom maar toch had ik het gevoel dat, aangezien ik er voor twee dagen de chef was, alles in het oog moest houden. Ik probeerde ook wat te socializen met de oudere jongeren want daar werkte Mats altijd mee. Ze zeiden dat ze graag t-shirts willen maken voor het project en dus zat ik met hen aan de tafel om dit te bespreken. Ik zei dat het ontwerp volledig van hen moet komen en dat elk een logo mag ontwerpen, het beste logo zal dan gekozen worden.

Ik moest ook een klein beetje administratie doen. Namelijk het attendance sheet bijhouden. Dit is een boekje waarin we een schema hebben met de namen van de jongeren en de dagen per week. Als persoon X de hele week aanwezig is, dan zetten we bij zijn naam iedere keer een kruisje (in de kolom van de dagen dat hij/zij aanwezig was).

Helaas ook negatief nieuws. Het meisje waarover ik reeds geschreven heb was ook enkele keren aanwezig en heeft opnieuw geprobeerd om dingen te stelen. We konden het iedere keer voorkomen. Maar ook deed ze dit ... in de attendance sheet staat een lijst met de namen van personen die toelating hebben om skateboards te ontlenen aan het project. Naast hun naam staat hun handtekening als bewijs dat ze volle verantwoordelijkheid voor het skateboard opnemen plus de datum waarop ze hem uitlenen.

Ik betrapte het meisje toen ze zelf, zonder medeweten van iemand anders haar naam, handtekening en een datum schreef. Ze wilde dus de andere vrijwilligers doen geloven dat ze toestemming kreeg om zaken te ontlenen. 

We hebben soms onze handen vol aan dit meisje, het project van LitWorld heeft er ook 'last mee'. We gaan de koppen eens samen steken om een manier te vinden om met dit meisje om te gaan.Volgens ons is er meer aan de hand dan enkel wat puberteitsproblemen.

In de avond trakteerde ik mezelf op een hamburger met dubbele portie vlees en een dubbele portie spek. Ik had dit wel verdiend na de eerste dag als 'leider' :D

De volgende dag was het opnieuw een fijne dag, iets actiever dan donderdag. Ik had vandaag wat maagpijn omdat ik de dag ervoor te weinig water gedronken heb maar wel veel gespeeld heb met de kinderen.

Vandaag had ik ook een supervisiegesprek met mijn stageleider en ik bleek goede vorderingen te maken. Opnieuw bespraken we enkele ervaringen en gaf ze me zaken aan hoe ik anders naar ervaringen kan kijken. Toen ik de ervaring van het meisje op bracht gaf ze een voorbeeld uit haar carrière, gevolgd door wat methodische omkadering.

In de middag ging ik ook even langs bij het Help Women project om het lunchmoment te bespreken. Mijn stageleider was er ook We hebben besproken wat het menu zal zijn en hoe we het zullen aanpakken. We komen volgende week nogmaals bijeen. De vrouwen hebben ook toegestemd om mij te helpen met mijn onderzoek in de week na het lunchmoment. Ik zal dus de interviews vermoedelijk op 17 mei kunnen afnemen.

Dit weekend ga ik verder werken aan mijn thesis. Zondag ga ik mijn wekelijkse portie vlees gaan inkopen in de Mall en ga ik eveneens op souvenirjacht :)

Ik kan met enig plezier, maar toch met ook enige voorzichtigheid, zeggen dat mijn eindwerk wat vlot. Ik heb al de benodigde medewerkers kunnen interviewen. Nu moet ik mij focussen op de doelgroep van het Help Women project en het Lit World project. Wanneer dit gebeurt is heb ik all data verzameld die ik nodig heb. Het zal een strijd tegen de tijd worden...

Vorige vrijdag hadden we afgesproken met het Help Women project om samen te zitten om de lunch verder te bespreken. Helaas kon het niet doorgaan omdat de activiteit die dag was afgelast. Het zal dus voor volgende vrijdag zijn.

Deze week is Mats de hele week afwezig omdat zijn vriendin, die stage loopt in Brazilië, op bezoek komt. Dit geeft mij de mogelijkheid om een meer coördinerende rol op te nemen en wat meer contact te maken met de oudere jongeren die naar het project komen. We hebben samen een idee uitgewerkt om t-shirts te maken voor de skateramp. Het is nog in de brainstorm fase maar we gaan zien hoe we het zullen aanpakken. Ik heb hier wel de mening van Mats voor nodig.

Vorig weekend heb ik mij bezig gehouden met werken voor mijn eindwerk en het schrijven van stageverslagen. Op zondag ben ik zoals gewoonlijk naar de Mall geweest. Ik had twee boeken mee naar Peru, beiden van Stephen King en het eerste is al uitgelezen en van het tweede rest mij nog 20 pagina's. Daarom dat ik mezelf getrakteerd heb op een nieuw boek. Ik ben naar een boekenwinkel in de Mall geweest en ben daar gaan snuisteren in het rek van de Engelstalige boeken. Alle boeken van Stephen King die er ter beschikking waren heb ik al, dus kocht ik ... Alice in Wonderland van Lewis Carol! Het telt een goede 270 pagina's en is in het Engels dus dat zal mij wel even bezig houden :)

In de Mall zag ik er trouwens een pakje koekjes met als titel: Belgian Chocolat Cookies. Ik heb een pakje gekocht voor Santos en z'n familie, dan kunnen ze leren wat 'echte' chocolade is hahaha. Lekker chauvinistisch ;)

Deze week zijn er een hele hoop vrijwilligers terug naar huis vertrokken, of hebben hun reis doorheen Zuid Amerika verder gezet. We zijn nu met een hoop minder maar er komt weer een nieuwe lading 'vrijwilligers' in mei.

Deze avond (17/04) heb ik pannenkoeken gebakken als avondmaal voor de familie hier. Ze vonden het heerlijk! Daarna had Rosa nog een extraatje, namelijk een vispasta. Een heerlijke pasta met stukjes tonijn. Zonder graten!

Het tragische incident te Boston heeft hier ook het nieuws gehaald. Het was het gespreksonderwerp aan tafel bij Santos en z'n gezin deze avond. Het stond op de hoofdpagina's van alle kranten hier. Enkele dagen geleden was Kim Jong-un nog voorpagina nieuws met zijn dreiging om raketten te lanceren.

Ander nieuws: sinds vorige vrijdag is Jaci, de projectmanager, mijn nieuwe supervisor. We hebben reeds enkele keren samen gewerkt dus we kennen elkaar al wat. Ons eerste supervisiegesprek ging over het duidelijk stellen van de verwachtingen, een up-date van de taken die ik tot nu toe gedaan heb en wat methodische ondersteuning. Zo leerde ze mij de theorie over het verschil tussen 'responding' en 'reacting'. Kort gezeg is reacting de eerste reactie die je op een situatie wil geven en is meestal gevoelsmatig. Responding is een rationele, doordachte reactie (en dus methodisch ondersteund) op een bepaald gedrag. Responding is het doorbreken van de keten van actie-reactie.

Mijn vorige supervisor was gespecialiseerd in psycho-sociale hulpverlening, mijn niuewe supervisor is gespecialiseerd in het omgaan met 'probleemjongeren'. Van beiden heb ik dus ongetwijfeld heel veel te leren.

En voor ik het vergeet... Venezuela heeft een nieuwe president! Nicolas Maduro! Gezien dit mijn blog is en gezien de vrijheid van meningsuiting, wil ik toch delen dat ik een voorstander was van Chavez. Hij was verre van perfect, maar heeft heel wat goeie zaken gedaan (uitbreiding gezondheidszorg, scholen, alfabetiseringscampagnes en het promoten van de grondwet). Ik ben benieuwd of Maduro de lijn van Chavez zal verder zetten en blijven streven voor een rechtvaardigere samenleving.

Hasta la proxima!

In de ochtend had ik een skypegesprek met Juany Murphy, het hoofd van Otra Cosa. Ik kreeg wat info doorgestuurd die ik kan gebruiken voor mijn stagereflectieverslag (geschiedenis, organogram, ...). Het is wel in het Spaans en in het Engels dus ik zal wat vertaalwerk hebben.

In de middag kookte ik wat ik nog zitten heb. Wat broccoli, worstjes en quinua (graansoort die je klaarmaakt als rijst). Koelkasten vullen zich niet vanzelf, dat is iets wat je leert wanneer je voor het eerst volledig zelfstandig bent. Er waren deze week heel wat onkosten waardoor mijn weekbudget bijna op is. Ik heb nog 30 Soles over van de 300 en moet daarmee nog vandaag en morgen doorkomen. Dit zal mij wel lukken. Ik leid geen honger want ik heb nog genoeg vlees maar het boord en de groenten zijn op. Morgen een snel bezoekje brengen aan de markt en de bakkerij! Tja... koelkasten vullen zich niet vanzelf hé! Je beseft pas wat vaders en moeders allemaal doen 'achter de schermen' als je het zelf moet doen.

In de middag was het werken op de skateramp. Opnieuw heb ik intensief gespeeld met de jongeren. Ik begin echt een band te krijgen met enkele kinderen en ik vrees dat ik ze nogal zal missen als ik Peru verlaat. Hier zal ik mijzelf in moeten beschermen. De theorie van afstand/nabijheid komen hier kijken. Ik bewaar de nodige afstand maar... "these kids grow on you".

Mijn werk in het aanleren van solidariteit begint héél traag, maar dan ook echt héél traag, z'n vruchten af te werpen. De kinderen komen steeds vragen aan mij om hen een skateboard te vragen. Ik heb echter geen skateboards want de andere kinderen spelen er mee. Ze komen naar mij omdat ze hopen dat ik mijn gezag gebruik om een skateboard voor hen te bemachtigen. Ik ga hier niet in mee, ik zeg dat ze dit zelf aan de kinderen moeten vragen. Wanneer de kinderen aan wie ze het vragen weigeren te delen, dan kom ik er tussen. Ik leg hen de situatie uit dat hij/zij ook graag wil spelen net zoals hij/zij dat doet. Dit in mijn beste Spaans (dat aan het verbeteren is!). Soms levert dit een succes op. Vandaag leverde het drie succesjes. Wat meer is dan de vorige keer (één keer). In de andere gevallen weigert de persoon zijn speeltje te delen. Dit levert frustratie bij de ander op. Ik probeer die dan wat te kalmeren en bezig te houden met een ander spelletje en zeg dat hij het straks nog es kan proberen. Uiteindelijk gebruik ik mijn gezag en vraag ik om het speeltje of de skateboard te delen. Deze techniek, die ik al een tijdje hanteer, heeft mij dus vandaag drie successen opgeleverd. Ik ga tijdens de supervisie met mijn nieuwe stageleidster bespreken hoe ik dit nog ander kans aanpakken of hoe ik deze techniek kan verbeteren.

Vandaag kregen de kinderen een leuke extra. Het is Mats' verjaardag morgen en hij had fruitsap en chips mee. Ieder kind kreeg een bekertje met fruitstap en enkele chipjes. Uiteindelijk spoorde ik de kinderen aan om 'Feliz Cumpeaños' te zingen voor Mats, wat ze in koor deden. You should have seen his face hahaha, hij genoot er van :D maar waarschijnlijk dacht hij, toen ik de kinderen aanspoorde "Joeri shut up!" lol.

Om 17u werd ik verwacht bij het HELP Women project, een project enkel voor vrouwen. Ik kan deze doelgroep maar erg moeilijk bereiken en ik heb ze nodig voor mijn interviews. Na een zoveelste bijsturing kwam er per toeval een idee op. De vrouwen van het project willen dolgraag hun talenten tonen en koken voor de vrijwilligers. Er werd mij gevraagd om deze vrouwen te laten koken voor één van de volgende volunteer lunches. Ik kan dit moment gebruiken om een relatie op te bouwen met de vrouwen zodat ze mij wat leren kennen, ze zien dat ik mij wil inzetten voor en met hen zodat ze mij vertrouwen. Misschien dat ze dan wat meer open zullen zijn en ik een succesvol interview kan afnemen. We komen drie keer samen, twee keer op een vrijdag (waarvan één keer vandaag) en de derde keer is de lunch. Gezien ik hier nog slechts zeven weken ben begint de tijd te dringen.

Om de veiligheid van de vrouwen niet in het gedrang te brengen werd ik eerst geïntroduceerd voor ik binnen mocht komen. Eenmaal binnen, in de kleine bibliotheek van Cerrito, zette ik mij aan de tafel waar alle vrouwen aan zaten. Ik stelde mijzelf voor en begroette iedereen. Ik stelde het idee voor om een lunch te organiseren en iedereen ging hiermee akkoord sinds het hen eigen wens was. Ik vroeg of ze andere vrouwen konden uitnodigen die graag zouden meewerken. Daarna zei ik dat het moment om alles te organiseren volgende week vrijdag zou zijn. Ik vroeg of het goed was voor hen als ik er volgende vrijdag opnieuw bij was. Dit was goed voor hen. Ik doe dit zodat ze weten dat ik er volgende keer ook zal zijn. Gezien dit een erg kwetsbare doelgroep is moet ik alles op alles zetten om de veiligheid te garanderen. De basishouding van de sociaal werker is hierin essentieel. Ik was continu bezig in mezelf 'Heb ik alles goed gezegd? Was mijn non-verbaal gedrag in orde?'. Ik was zo hard bezig met deze vragen dat ik in het naar buiten gaan bijna over een stoel ben gestruikeld. Wat een exit ... haha.

Met ietwat pijn in de rug (heel de tijd spelen met de kindjes, ze dragen, basketten...) verliet ik het project. Ik had een voldaan gevoel en was blij over het werk van die dag.

Toen ik terug in de hostel kwam zag ik dat Rosa, de vrouw van Santos, bezig was polsbandjes te maken. Rosa werkt in een artisan shop waar ze handwerk verkopen. Sommige dingen maakt ze zelf. Ik vroeg haar of ze het mij ook kon leren en dit deed ze met veel plezier. Ze leerde mij de basis over het maken van armbandjes. Maandag brengt ze touw mee in twee kleuren en mag ik mijn eigen polsbandje maken. Ik wil eentje maken in zwart en bruin, de kleuren van de Mochica cultuur (eigenlijk moeten we daar nog rood en wit aan toevoegen, maar ik wil eenvoudig beginnen en met twee kleuren werken). Vandaar de titel van dit verslag, 'double learning', ik leer wat 'handwerk' bij.  :)

Al snel werkte ik mij in het spel maar er werd niets anders gedaan dan gewoon om de beurt naar de korf gooien. Dus dacht ik: laat ik de boel hier wat oppeppen. Ik daagde de jongeren uit voor een spelletje 21. Dit is het spel dat je, zoals gewoonlijk, moet scoren. Maar wanneer je mist, dan moet de volgende persoon de bal werpen van de plaats waar de bal neer komt. Dit zorgde voor de nodige actie en hilariteit. Na een tijdje kwam de sleur in het spel en was er een nieuw element nodig om de boel terug op te peppen. Ik daagde de jongeren dit keer uit voor een match, drie tegen drie.

De drie oudsten tegen de twee kleinsten en mij. Ik ben enorm slecht in voetbal, maar in basket was ik toch een waardige tegenpartij (ja, ik stoef, maar ik ben er trots op dat er toch één sport is waar ik een beetje van af weet :p). Na een tijdje was het twee twee en was ik echt kapot. Mijn conditie is niet meer wat ze geweest is. Ik ging naar een winkeltje dicht bij en kocht een flesje Inca Kola. Ik deelde dit met de jongeren. Dit werd enorm gewaardeerd. We gingen daarna allemaal samen naar de skateramp.

Daar waren de kleintjes bezig met polsbandjes te maken van gekleurde draadjes. Enkele van de oudste kinderen waren hier eveneens zeer bedreven in. Een klein meisje was zeer geconcentreerd bezig. Ik vroeg haar of ze het mij kon leren en ze toonde het mij voor. Daarna nam ik ook wat touw en maakte een eigen armbandje en het zag er niet slecht uit voor een eerste keer.

Na deze korte 'ambacht' speelden we met de kleine kinderen. De skateramp was op dat moment volledig hersteld, dit terzijde. We hebben de kinderen leren tikkertje spelen. Het was echt leuk. Daarna moest ik de kleintjes opheffen en rondjes draaien, dit vinden ze ook leuk.

Helaas is er ook één iets negatiefs gebeurd die dag. Ik heb  één van de meisjes betrapt op het ongevraagd wegnemen van materiaal, met de bedoeling dit niet meer terug te brengen. Ze was verbaasd dat ik er was en ze reageerde niet toen ik iets vroeg. Ik vroeg uiteindelijk of Mats, de leider van het project, toestemming had gegeven aan haar om dat object (een houten plank) mee te nemen. Ze zei van ja. Ik ging dit vragen en dit bleek niet het geval te zijn en Mats was nogal boos. Ik ging terug naar het meisje, nam de plank en legde dit terug op de hoop. ik wist niet goed hoe hierop te reageren. Hierna probeerde ze het nog twee keer. Dit meisje zit in de puberteit en ze is continu bezig grenzen af te tasten en uit te dagen. Mats is er tussen gekomen en heeft haar de toegang tot het project voor één dag ontzegd. 

Heel wat te vertellen dit keer. Laat ik beginnen bij gisteren... de dag van de tussentijdse evaluatie, een dag die ik niet snel ga vergeten!

Dus... het was drie april, de dag waarop ik mijn tussentijdse evaluatie had. Het tijdstip was 10u30. Mijn stageleidster kon niet naar Huanchaco komen omdat haar auto kapot was en ze had rugpijn, dus ook geen openbaar vervoer. Ze zond me de dag voordien een e-mail met haar adres, helemaal aan de andere kant van Trujillo. Ze gaf me ook een instructie, namelijk de volgende: neem de minibus van Huanchaco naar Trujillo en stap af aan Bellas Artes, neem daar te taxi richting mijn straat, dit is de goedkoopste en gemakkelijkste weg.

Wel, niets moeilijks aan, toch? Dus, gezien een gemiddelde trip naar Trujillo een goeie twintig minuten duurt besloot ik om tien uur de minibus te nemen. Dan heb ik een half uur tijd om tot bij mijn stageleidster te geraken. Zogezegd zo gedaan... ik stond langs de kustbaan van Huanchaco en wachtte op een minibusje. Uiteindelijk zag ik eentje aankomen en stak ik mijn hand in de lucht (het openbaar vervoer verloopt makkelijker dan in België, niet lang wachten aan een halte maar gewoon je hand op steken als er een bus of minibus passeert). De minibus stopte en ik vroeg of hij stopte aan Bellas Artes. Hij antwoordde dat ze daar passeerden. Ik stapte in en vroeg dan om te stoppen aan Bellas Artes, dit werd bevestigd. Dus we vertrokken richting Trujillo, de derde grootste stad van Peru. Na twintig minuten waren we nog niet aan Bellas Artes en ik moest dringend naar het toilet (typisch mijzelf). Na vijfentwintig minuten stopte de minibus opeens en zei me dat Bellas Artes hier in de buurt was. Ik dacht 'in de buurt? Je ging er toch stoppen?' maar ik had waarschijnlijk mis verstaan en Bellas Artes (een kunstschool) was waarschijnlijk net achter deze straat. Dus ik stapte uit samen met een medepassagier. Deze vertelde mij dat ik rechtdoor in deze straat moest lopen en ik ging er recht voor uitkomen. Oké, geen probleem dus.

Ik vervolgde mijn weg, recht door, zoals mij gezegd werd, maar wanneer ik na vijftien minuten nog geen Bellas Artes tegen kwam besloot ik het toch nog es na te vragen. Ik stopte bij een lokale hostel en vroeg eerst of ik het toilet mocht gebruiken (godzijdank was dit geen probleem). Daarna vroeg ik de weg naar Bellas Artes en opnieuw kreeg ik te horen dat ik rechtdoor moest blijven gaan. Met toch een beetje argwaan vervolgde ik mijn weg. Een eind later kwam ik bij het ziekenhuis van Trujillo terecht. Ik vroeg hier opnieuw aan een verkoopster bij een voedselkraampje de weg naar Bellas Artes (op tijd komen kon ik echt wel vergeten). Deze vertelde mij opnieuw om rechtdoor te blijven gaan. Opnieuw luisterde ik en vervolgde mij weg. Ik besloot toch om het nog es te vragen, dit keer aan de verkoopster in een winkel. Deze vertelde mij... om net het tegenovergestelde te doen! Ze zei dat ik rechtdoor in deze straat moest gaan... maar in tegenovergestelde richting! Dit was voor mij de druppel. Ik besloot om een taxi te vinden en te vragen om mij rechtstreeks naar het adres van mijn stageleidster te brengen. Maar ook dit was geen makkie.

De eerste taxi die ik aansprak wist het adres niet... de tweede ook niet. Bij de vierde taxi had ik het al opgegeven om mij naar het adres te brengen en vroeg ik of hij me naar Bellas Artes kon brengen. Deze vertelde mij dat hij dat kon, maar dat het redelijk ver was. Redelijk ver? Heilige bimbam! Wat hebben de mensen mij dan zitten wijsmaken tot nu toe? Maar goed... ik ging naar Bellas Artes en dat was het belangrijkste. Om toch nog es mijn geluk te beproeven vroeg ik of hij mij naar het adres van mijn stageleidster kon brengen... maar ook hij had nog nooit van die straat gehoord. Maar gelukkig was dit een  behulpzame taxichauffeur en bracht deze mij naar een publieke telefoon zodat ik mijn stageleidster kon bellen zodat deze de weg kon uitleggen aan de chauffeur.

Ik belde naar het nummer van mijn stageleidster en kwam uit in het hoofdkantoor van Otra Cosa. Jaci, mijn nieuwe stageleidster nam op. Ze vroeg hoe ze mij kon helpen. Ik zei: "wel, momenteel zit ik midden in de middle of nowhere van Trujillo, ik ben volledig verdwaald.". Ze antwoordde nogal ongerust: "Wat? Hoe ben je daar terecht gekomen? Wil je dat ik iemand van de organisatie zend om je op te halen?". Ik antwoordde dat dit niet hoefde, maar dat ze me kon helpen door naar Lily te bellen en te vragen of ze me terug belt op het nummer van deze publieke telefoon. Ze zei dat ze dit direct ging doen.

Ik legde toe en wachtte. De taxichauffeur had ondertussen uitgelegd aan de uitbater van de winkel, waar de publieke telefoon was, wat er gebeurd was. Een van de klanten passeerde mij bij het naar buitengaan, klopte mij op de schouder en zei (als Peruvianen Engels spreken, en dat zijn er niet veel, dan bestaat hun vocabularium vaak uit deze woorden): "no worries". Dit toverde een glimlach op mijn gezicht. Die Peruvianen toch... altijd relaxt en rustig. Dus ik nam hun voorbeeld aan, ademende rustig in en uit. Het was een evaluatie, ik was ondertussen een uur te laat... maar de redding was nabij. 

Na enkele korte minuutjes ging de telefoon over, het was Lily. "Waar ben je?" vroeg ze. "Ik wou dat ik het zelf wist". Antwoordde ik. Ze lachte en vroeg me om de taxichauffeur door te geven zodat ze kon uitleggen hoe we tot bij haar konden geraken. Ik deed dit. Na een kort gesprek wist de chauffeur naar waar hij moest rijden. Succes! Eindelijk!

Na een kleine twintig minuten rijden waren we bij Lily. Eindelijk! Ik had er in totaal anderhalf uur over gedaan om tot haar te komen. Ze was niet boos, gelukkig, maar ze had kunnen denken dat ik verdwaald was toen ik niet opdaagde. Ze vroeg aan de taxichauffeur of hij binnen anderhalf uur terug kon komen zodat hij me naar de bushalte richting Huanchaco kon brengen, zodat mijn terugrit was 'efficiënter' zou verlopen. Ik gaf de chauffeur een fooi van zeven Soles, genoeg om een maaltijd te kopen hier in Peru. Leek mij wel verdiend na alle hulp die hij mij gaf (en zijn geduld!).

De tussentijdse evaluatie was zeer positief en ik ben hier blij om. Ook al heb ik nog geen grote vorderingen gemaakt voor mijn thesis, ze merkte op dat ik bleef proberen en bleef nieuwe manieren zoeken om met de doelgroep en thesis om te gaan en dit werd opgemerkt. Mijn grootste leerpunten zijn wel om niet te snel teleurgesteld te geraken en wat beter om te gaan met het feit dat bepaalde zaken soms niet uitdraaien zoals gepland. Ik moet de realiteit hier aanvaarden om mezelf wat stress te besparen. Het feit dat ik teleurgesteld geraakt is te wijten aan het feit dat ik naar de Peruviaanse cultuur kijk met een Belgische bril. Het feit dat ik in de Peruviaanse cultuur werk met Belgische deadlines is niet echt een gunstige factor zij Lily, en ik ga hiermee akkoord... drie maanden is eigenlijk niets als je hier echt iets wilt opbouwen.

Na de evaluatie troffen we de taxichauffeur zoals gevraagd aan voor de deur. We onderhandelden een prijs en hij nam mij mee. Na een tijdje kwamen we terug bij het centrum en plotseling reed er een rode bus voor ons (er waren wat auto's tussen ons en de bus, hij reed dus iets verder voor ons). De chauffeur zij tegen mij: "Kijk, dat is een bus richting Huanchaco". "Oké zij ik, ik zal er zo eentje nemen". "Wil je die?" vroeg hij. "Als hij stopt wil ik wel overstappen". Zei ik. De chauffeur knikte en plotseling gaf hij plank gas. We raceten tussen de andere auto's door en haalden de bus snel in. Hij reed rakelings langs de bus, toeterde en riep naar de chauffeur van de bus dat zijn passagier graag wilde opstappen. De buschauffeur beantwoorde dit positief. Na nog een korte 'race' stopte de bus in een bocht. Ik betaalde in sneltempo de chauffeur, bedankte hem, croste uit de taxi, sprintte naar de bus en sprong erop zodat de bus terug kon vertrekken. Ik betaalde mijn ticketje, bedankte de chauffeur en zette mij op een stoeltje waar ik bleef zitten tot we in Huanchaco waren.

Eenmaal in Huanchaco was het drie uur in de middag. Ik had gezegd tegen Mats dat als ik later op de skateramp ben, het is omdat ik vast zit in Trujillo. De ramp ging op drie uur open dus ik zou later zijn. Ik moest nog eten en ik was uitgehongerd! Ik bakte twee hamburgers en kookte een extra grote portie broccoli en zoete aardappel.

Uiteindelijk was het kwart voor vijf. De ramp sloot om zes uur maar ik wilde toch nog gaan. Ondertussen had ik gemerkte dat de grote puist om mijn rechterhand nog niet verdwenen was. Twee dagen geleden stond ik op met een grote puist op mijn rechterhand. Ik duwde deze uit en er kwam etter uit, ik dacht dat het daarmee voorbij was. Maar gisteren was die er nog steeds, ik duwde die opnieuw uit en opnieuw kam er etter uit. Vandaag was deze er nog steeds... ik besloot om naar het Medical Center in Huanchaco te gaan. Daar kun je goedkoop een dokter raadplegen. Je kunt het vergelijken met een wijkgezondheidscentrum. Ik stapte er binnen en zag er een bordje dat je zonder paspoort niet geholpen wordt, dus ik mocht terug keren naar mijn hostel achter mijn reispaspoort. Ik kwam Santos tegen onderweg en hij besloot mee te gaan om mij te helpen.

We gingen samen naar het Medical Center. We stonden aan de receptie en Santos legde uit wat er scheelde. Ik moest mij even laten registreren. Dit verliep snel. Ik overhandigde mijn paspoort maar toch vroeg ze mijn naam (op die typische manier die loketbedienden soms kunnen hebben, zo van: "Naam?"... "Adres?"... "Nationaliteit"?). Na de korte registratie mochten we naar de wachtzaal, en daar liet Santos mij achter.

Na wat wachten was het mijn beurt. Iemand van het persoon (een dokter of een verpleger, ik weet het niet) nam mijn lengte, gewicht en bloeddruk. (Ik vraag me nog steeds af waarom dat allemaal nodig was om gewoon een 'puist', die later geen puist bleek te zijn, maar ik dacht: beter alles laten doen want wie weet is het ergens voor nodig ofzo).

Daarna mocht ik weer naar de wachtzaal om een lange tijd te wachten.

Ik moest ondertussen naar het toilet. Ik ging naar het vrouwentoilet want het mannentoilet was gesloten. Het toilet werd er blijkbaar niet gekuist want de uitwerpselen dreven nog in de pot... tot zover de hygiëne in het Medical Center. Maar ik stelde mijn oordeel uit. Ik wilde niet oordelen over de kwaliteit want ik dacht dat de mensen hier gelukkig mogen zijn dat er een Medical Center is. Ik betaalde slechts zeven Soles voor een consultatie!

Uiteindelijk was het mijn beurt om de dokter te raadplegen. Het was een jonge vrouw die amper Engels sprak. En om één of andere reden, wanneer iemand niet de taal spreekt die we goed begrijpen en wanneer ze zelfs geen Engels spreken, gaan we twijfelen aan diens capaciteiten. Dit is eigenlijk niet eerlijk maar soms gebeurd het gewoon. Dus vroeg ik of ze wel een dokter was, ik wilde zeker zijn want nergens waren er naamplaatjes of iets dergelijks. Ze zei dat ze dokter was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken, en ze verontschuldigde zich voor het feit dat haar Engels zo slecht was. 

Ze bekeek de puist en zei dat het een beet van een vlieg was. 'Een vlieg?' vroeg ik verbaasd. Blijkbaar was er een vliegensoort hier die door je vel heen bijt en wat van je bloed opzuigt. Dit is niets abnormaals in Peru en sinds er zoveel regen viel de voorbije tijd, en de combinatie met de warmte, zijn er meer van die vliegen dan anders. Ze toonde me andere wondjes op mijn handen die ook van die vlieg waren. Ik had gewoon de pech dat één van die beetjes geïnfecteerd is geraakt.

Ze zei dat ze de wonde eerst ging schoonmaken voor me, maar daarvoor had ze handschoenen nodig. Dus... ze zond mij naar de apotheker in het Medical Center om handschoenen te kopen... blijkbaar hebben de dokters die hier niet en moeten de mensen die zelf kopen voor de dokter. Ik deed dit en de dokter behandelde de wonde met een ontsmettingsmiddel. Daarna schreef ze mij een briefje met de naam van een antiobiotica zalfje die ik 3x per dag en de hele week op de wonde moest aanbrengen, dan zou het over gaan. Dus eind goed al goed... Maar eigenlijk best ironisch! Ik ben altijd op mijn goede geweest voor spinnen en uiteindelijk is het de beet van een vlieg die mij naar het Medical Center stuurt! Opnieuw... Peru, u zit vol verrassingen!

Ondertussen was het ook al zes uur dertig en te laat om naar de ramp te gaan. Ik schreef een mailtje naar Mats om de situatie uit te leggen en hij begreep het.

Weer een wonderbaarlijke dag in het wonderbaarlijke Peru ;)

Oh! Deze week zit ik in de helft van mijn stage :)

Het feest vond plaats in een hotel aan de rand van Huanchaco. Er was een zwembad, een bar, ik ben die luxe niet meer gewoon! Ik voelde me er een vreemde eend in de bijt. Er was een orkestje aan het spelen en op het terras stonden drie tafels in U-vorm waaraan heel wat mensen zaten. Het orkestje introduceerde Sugey en haar danspartner (beiden waren... 10 jaar oud). De dans was een soort van Flamenco maar zonder de castañettas. Ik naam foto's voor Santos, zoals hij gevraagd had. Na de dans kwam de persoon, een vriend van Santos wiens verjaardagsfeest het was, naar ons toe en hij gaf een knuffel aan de familie en bedankte hen om te komen. Daarna gaf hij mij ook een knuffel en bedankte hij mij ook om te komen. Ik was volledig verbaasd want ik was eigenlijk niet uitgenodigd maar was gewoon mee met Santos. Daarna werden we naar de tafel geleid en mochten we plaats nemen. Toen kwamen de obers met eten en ik kreeg ook een schotel voor mij. Het was kip met worst en groenten. Het zag er overheerlijk uit en ik dacht 'dit moet een vergissing zijn want ik was niet uitgenodigd'. Dus ik keek naar Rosa en vroeg haar of dit voor mij was. Ze zei dat het inderdaad voor mij was en dat ik het mocht opeten. De vrouw naast mij zei me dat ik me geen zorgen moest maken en gewoon moest genieten. Ik ging hierin mee en had een fantastische maaltijd.

Na de maaltijd hadden we de rest van de avond gratis bier. Ik heb zeker zes glazen bier gedronken (gelukkig is Peruviaans bier niets vergeleken met de Belgische Leffe's of Duvels waardoor ik amper iets voelde). We hadden een fantastische tijd en ik voelde me volledig aanvaard maar toch voelde al die gastvrijheid wat onwennig aan. Dit zegt iets over onze eigen Belgische cultuur.

Toen de mensen vroegen wie ik was zei Santos dat ik 'zijn zoon' uit België ben. Ik werd dus volledig geaccepteerd door Santos en zijn familie en dit voelde enorm goed. We hebben ons nog goed geamuseerd die avond.

In onze cultuur wordt verwacht dat we iets krijgen op onze verjaardag. Hier is het volledig omgekeerd, hier wordt gegeven op een verjaardag. Na een zeer lang en uitgebreid gesprek met een van mijn Amerikaanse vrienden kwamen we tot de conclusie dat dit in verband gebracht kan worden met de inheemse cultuur. Bijvoorbeeld de zogenaamde Potlach van de Haida Cultuur en eigenlijke ook andere culturen van het Noordwesten van de VS... De potlach is een feest georganiseerd ter ere van iemand en er worden geschenken gegeven aan de bezoekers, in feite alles wat die persoon bezit wordt weg gegeven. De persoon die een potlach gehouden heeft eindigt dan met niets maar hij heeft het respect en de eerbied van iedereen uit het dorp verworven en wordt de rest van zijn leven in hoog aanzien gehouden. De mede dorpsbewoners betuigen dan hun solidariteit door hem te geven wat hij/zij nodig heeft. Een prachtig iets maar je moet er over nadenken voor je het volledig kan begrijpen, en als buitenstaander zul je dit wellicht ook nooit begrijpen ook.

Vrijgevigheid staat hier centraal evenals gastvrijheid. Solidariteit is een kernwoord. Wij kunnen hier enorm veel van leren. Onze industriële, materialistische samenleving heeft ons veel van ons 'menszijn' afgenomen. Kijk maar naar de zogenaamde vreemdelingentaks die de NVA trachtte te installeren.

Deze ervaring heeft mij diep doen nadenken over van alles en nog wat, ik vond dit een enorm leerrijke ervaring, wellicht de meest leerrijke (op sociaal en cultureel vlak) van de voorbije week.

Deze week terug werken op het skaterampproject. Ik heb het tourproject volledig op mezelf over genomen omdat er geen grote tours meer gaan georganiseerd worden tot er een nieuwe partner is, want mijn huidige partner moet nu volledig fulltime in het hoofkantoor werken. Ik hou me nu bezig met kleinere projecten die eveneens een uitdaging vormen om te organiseren!

Daarnaast is het nog steeds stressen voor het eindwerk. Die interviews blijven nog steeds op zich wachten, lastig als je afhankelijk bent van anderen! Maar het zijn leerzame ervaringen (negatieve ervaringen zijn ook leerzaam).

In de ochtend bezocht ik Chan Chan (opnieuw). Maar dit keer besloot ik eerst even off road te gaan. Chan Chan is een gigantische site en slechts een klein gedeelte is gerestaureerd, waar het grote publiek naartoe gaat. De rest van de site ligt er gewoon te verkommeren. Ik ben op m'n eentje de andere ruïnes gaan verkennen en ik belandde in een van de paleizen. Het Nik An paleis is datgene wat gerestaureerd is.

Het was super, er waren twee Duitse meisjes die het ook aandurfden om op verkenning te gaan. Het gevoel dat ik had, terwijl ik de ruïnes op m'n eentje doorwandelde, was onbeschrijfelijk. Het was fantastisch om helemaal alleen, in alle vrijheid, te wandelen in het verleden. Deze vrijheid brengt echter wel een verantwoordelijkheid met zich mee, eentje die mijn voorgangers niet wisten op te nemen want er lagen af en toe hopen vuil en lege flessen.

Ik liep zelfs even verloren, ik was diep doorgedrongen in de ruïnes en wist eventjes niet meer van waar ik kwam. Gelukkig duurde het niet lang voor ik weer op de baan stond. Dan ging ik naar het Nik An paleis, kocht een ticketje en bezocht de site. Toevallig waren de Duitse meisjes daar ook. We maakten kennis. Sinds ik er eerder was geweest, en een zekere kennis heb opgebouwd omtrent de Chimu cultuur, vroegen ze of ik hun gids wilde zijn. De officiële gidsen waren 'uitverkocht', want er was echt een massa volk. Het was immers pasen en velen hebben dan vrij.

Na het bezoek aan Chan Chan nam ik de bus richting de Mall, waar ik een taxi nam richting Huaca Esmeralda, een kleine Chimu tempel. Niet zo heel goed bewaard maar, als je gebeten bent door de geschiedenismicrobe, de moeite waard. Na dit avontuur keerde ik terug naar Huanchaco. Dit door de taxi terug te nemen naar de Mall en daar opnieuw de bus te nemen. Deze manier lijkt wat omslachtig maar het bespaart geld :)

In de middag kreeg ik lunch aangeboden door de familie van mijn hostel. Sinds het Goede Vrijdag is, was het vis. Het voorgerecht bestond uit Ceviche (vis gekookt in citroensap of lemoensap en rauw opgediend met groenten). De Ceviche was lekker maar ik ben geen grote viseter. Het hoofdgerecht bestond uit vis met rijst, aardappelpuree en ui. Opnieuw was het nogal lekker, afgezien van de graten dan...

Na de lunch had ik een kort skypegesprek met mijn ouders en mijn vriendin en daarna vertrok ik opnieuw op trip. Dit keer naar de Huaca Arco Iris ook wel El Dragon genoemd. Dit was een grotere en goed gerestaureerde tempel. Voor vijftien soles kon ik een gids huren. Ik heb veel bij geleerd over de Chimu cultuur en ik moet zeggen dat een bezoek aan deze tempel zeker de moeite waard is. De naam Arco Iris (regenboog) werd gegeven nadat archeologen de decoraties ontdekten. Deze bestaat uit een grote slang die de hemel en de regen voorstelt. Het lichaam van de slag bestaat uit horizontale strepen. De horizontale strepen kregen de naam van regenboog en dus was de naam Tempel van de Regenboog geboren. De Draak stelt zowel de slang voor, als de andere figuren. Er waren ook zeepaarden afgebeeld, die op draken lijken. Opnieuw, vandaar de naam.

Toen ik terug in de hostel was dronk ik een biertje samen met Santos. Hij zei me dat er een processie was in de avond. Inderdaad, in de avond vond er een processie plaats. Enkele dienaren van de kerk droegen een glazen kist met een pop die het lichaam van Jezus moest voorstellen, gevolgd door een orkest en een hoopje mensen. De mensen die de processie volgden waren vooral ouderen. Als er jongere mensen aanwezig waren, dan waren dit jonge vrouwen.

Dit was het dan voor vandaag.

Morgen wat werken voor school, skypen met mijn ouders en mijn vriendin (wie ik heel erg mis) en mezelf es trakteren op chicharron in een restaurant! Chicharron bestaat uit vlees of vis gerold in, ik denk maïs of deeg of zoiets en gefrituurd. M.a.w. chicharron is een moeilijk woord voor kippennuggets en visnuggets ;)

Er waren reeds plannen om de skateramp op het skaterampproject te herstellen. Daar zijn we gisteren mee begonnen. Na een hele chaotische rompslomp kon Mats eindelijk de houten planken meenemen uit de winkel te Trujillo. Het eerste wat diende te gebeuren was de nieuwe planken verven en vernissen. De opperste laag van de ramp was gedeeltelijk verwijderd en dus konden de kinderen er niet op spelen.

De kinderen liepen toch op de ramp en dus hielden de andere vrijwilligers ze wat bezig. Maar je zag dat de kinderen zich verveelden. Ik zat bovenaan op de ramp te kijken naar het project en toen dacht ik: ik ben een professioneel, ik ben hier als sociaal werker en deze kinderen zitten zich te vervelen. Dit project is er om verveling tegen te gaan voor de kinderen... ik ging even in "reflectie modus". Ik dacht na: hoe kan ik een meerwaarde betekenen op dit moment, wat kan ik doen doen om deze dag niet 'zinloos' voorbij te laten gaan voor de kinderen.

(Even vermelden: Mats was bezig samen met andere oudere jongeren de planken te schilderen. Dus hij was actief bezig met de participatie van de oudere jongeren. Deze jongeren waren enorm blij dat ze mochten helpen. Ze zijn het gewoon van te klussen dus hen laten participeren was een meerwaarde, zowel voor ons als voor hen).

Ik dacht na... hoe kan ik een meerwaarde betekenen... en toen *ping!* Ik kreeg een idee. Ik ging naar Mats en ik zei dat ik de kinderen mee zou nemen naar het basketplein om wat te basketballen of te voetballen. Mats zei dat dit een zeer goed idee was. Ik riep wie er zin had om te voetballen en ik werd bijna overrompeld door de kinderen. We namen de basketbal en de voetbal en we gingen naar het plein. Er werd niet veel basketbal gespeeld want iedereen wilde voetballen. Er werd een wedstrijdje gespeeld. Gezien ik amper kan voetballen was ik diegene die in het doel stond (en zelfs dat maakte niet veel uit). Maar, ik had nog steeds de idee van professionaliteit in mij. Daarom, gezien ik toch geen meerwaarde was in het spel zelf haha, probeerde ik te zien hoe ik hier als sociaal werker actief kon zijn. Daarom hield ik een oog op fair play (normen en waarden) en de participatie van iedereen. Een van de jongens vroeg of hij in het doel kon staan, ik stond dit toe en speelde mee in het veld (of althans, ik probeerde dit). Spelen tegen Zuid-Amerikaanse kinderen is echt geen makkie, die zijn echt super in voetbal. Ik zag al snel dat de doeljongen zich begon te vervelen en ik wisselde hem af. Dit gebeurde nog een paar keer, zo zorgde ik ervoor dat de jongeren de kans kregen eens in het veld en in het doel te staan. 

De volgende dag was fase twee van de werken aangebroken. Dit keer moesten we alle schroeven uit de opperste laag verwijderen. Dit was een hels karweitje sinds velen vastgeroest of gebogen waren. De boor begaf het na enkele schroeven en dus haalden we de schroeven eruit met hamers, nijptangen en alles wat maar een beetje kon helpen. Ik kreeg hulp van enkele oudere jongens (ze zijn altijd bereid om te klussen, ze doen dit graag en het is goed dat we hen laten participeren want zo verhogen we het gevoel dat dit project ook hun project is. We doen dit project niet voor hun maar ook met hun, dit is zeer belangrijk). Opnieuw liepen de kleinere jongens wat 'in de weg'. Ik nam opnieuw de beslissing om met hen op het plein te gaan spelen. Mats had de werken goed onder controle dus het kon geen kwaad.

Dit keer speelden we met de skateboards. Ik skate dit keer niet omdat er niet genoeg skateboards waren. Ik speelde wat basket op mezelf, een sport waar ik beter in ben dan in voetbal (tijdens het vijfde en zesde middelbaar speelde ik altijd basket over de middag met vrienden). Er waren wat kinderen bijgekomen en die hadden geen skateboard. Ze kwamen naar mij en vroegen een skateboard. Ik zei hen dat er geen meer waren, dat ze het moesten vragen aan de kinderen die er eentje hadden of ze die even mochten gebruiken of mochten meespelen. Een van de kinderen vroeg mij dan: wil jij zeggen dat ze het skateboard aan mij geven? Ik antwoordde hierop dat hij dit zelf moest doen. Ik zei hem: ga naar die jongen, vraag of je alsjeblief mag meespelen of de board even mag gebruiken. De jongen ging er naartoe, de jongen met de board weigerde die te geven. Ik ging er naartoe en vroeg de jongen of hij zijn board wilde delen. Ik zei eigenlijk: X zou graag even willen spelen met de board, mag hij meespelen? Of mag hij je board even gebruiken? Toen stemde de jongen wel toe. Ik zei hem dat het belangrijk was te delen omdat iedereen dan kan genieten van de skateboards. Ik merkte dat deze aanpak succes had want even later kwam er weer een jongetje naar mij met exact dezelfde vraag (ik wil een een skateboard en wil jij zeggen aan hem dat hij hem geeft). Ik zei opnieuw dat hij het zelf moest vragen en alsjeblieft zeggen. Het jongetje deed dit en hij kreeg de board. Succes! Op enkele uitzonderingen na wilden ze hun skateboard delen met elkaar. Ik merkte dat het vertrouwen in mij verhoogd is evenals het feit dat ik meer gezag kreeg van de kinderen want toen ik zeg dat het tijd was om op te ruimen en de skates naar de ramp te brengen luisterden dit keer 3/4de van de kinderen in plaats van enkelen. Ik was trots op mezelf en ik had een goed gevoel. Maar op m'n eentje zes ravottende kinderen in het oog houden... iedere keer als er eentje schreeuwt of luid roept denk je dat hij/zij zich bezeerd heeft of ruzie heeft maar dan zie je dat ze enkel spelen... toch een bijzondere ervaring. Maar ik zal goed slapen vannacht...

Dit weekend is het paasweekend, wat betekent: verlengd weekend! Het weekend duurt van vrijdag tot en met maandag.

Vrijdag is de ramp gesloten omdat Mats weg is op meerdaagse excursie. Ik ga ook een klein tripje maken vrijdag. Zoals jullie weten ben ik geïnteresseerd (of eerder: geobsedeerd!) door geschiedenis. Er zijn nog twee tempels in de buurt die ik wil gezien hebben. De Huaca Arco Iris en de Huaca Esmeralde. Beiden zijn tempels gebouwd door de Chimu Cultuur. Niet zo indrukwekkend als de Huaca de la Luna en de Huaca del Sol, maar toch de moeite waard als geschiedenis je interesseert. Ik ga waarschijnlijk ook opnieuw een bezoekje brengen aan Chan Chan, dit keer als toerist in plaats van als stagiair (vorig bezoek was als tour operator en moesten we zorgen dat iedereen mee was en op tijd was enz.).

In het weekend zal ik wat verder knutselen aan mijn eindwerk, lang uitslapen, en gewoon wat ontspannen.

Sinds de 'zomer' hier voorbij is, is het heel wat frisser in de avonden. Vandaag was de eerste keer dat ik een trui droeg in de middag en in de avond. De voorbije nachten slaap ik ook meer met een deken over me. Het is 'koud' aan het worden. De koudste nacht tot nu toe was eentje met 18°C. Eigenlijk hoeven we echt nog niet te klagen hehe.

Tot de volgende!

Na al ons harde werk, alle voorbereidingen en vergaderingen, ging onze tour van start. We vertrokken rond 9u30 richting Chan Chan, de hoofdstad van het Chimu-rijk (900 - 1470). In Chan Chan bezochten we het Ni Kan paleis, ook wel het Tchudi paleis genoemd (Tchudi, de Duitse archeoloog die het paleis opgegraven heeft). Het was prachtig! De Chimu hielden van wetenschap en symmetrie en dit komt ook tot uiting in hun bouwstijl. Overal vind je de symmetrie terug. Vreemd genoeg geen afbeeldingen van goden maar enkel zaken die in de natuur voorkomen, zoals dieren, de zee en ... de maan! De maan was erg belangrijk voor de Chimu. 

Onze gids vertelde alles in het Spaans, wat een goede oefening was voor ons. Hij probeerde niet te snel te spreken maar het was soms moeilijk om alles te begrijpen.

Het interessantst vond ik het grafcomplex, de gelijkenissen met het Oude Egypte waren echt frappant! 

Eveline en ik, die alles georganiseerd hebben, haalden de tickets af, regelden de gidsen bij de sites enz. We moesten dus wel werken die dag, en dus niet gewoon de toerist uithangen.

Het is wel jammer dat de Spanjaarden zoveel schade hebben toegebracht aan de monumenten. Evenals de regen heeft de aboden gebouwen geen goed gedaan. Echt jammer.

Na Chan Chan bezochten we het kleine museum van Chan Chan. Daarna gingen we naar de tempel van de Zon van de Mochica's (100 - 800). Ik hou van dit indrukwekkende bouwwerk en heb er dus heel wat foto's van genomen. Ook met de bouwwerken van de Mochica's zie ik heel wat linken met het Oude Egypte. Ik zou er zelfs kunnen aan toevoegen dat ik linken zie met de Mississippi culturen en de Midden-Amerikaanse culturen. Echt schitterend. Hier hadden we geen gids, bij de tempel van de Zon, dus gaf ik een korte uitleg over de geschiedenis van dit gebouw.

Hierna gingen we naar het restaurant, waar we lekker gegeten hebben. Ik heb er Cuy gegeten, geroosterde cavia. Het was heerlijk maar helaas hangt er weinig vlees aan zo'n beestje.

Na de maaltijd gingen we naar de tempel van de Maan. Ik vond dit een enorm fantastisch monument. Echt fenomenaal. De kunst van de Mochica was prachtig! Het verhaal achter de tempel was ook zeer interessant. De Chimu bouwden hun monumenten horizontaal uit. Dat wil zeggen, als één van de heersers stierf kwam er een nieuwe en die bouwde dan zijn eigen deel aan Chan Chan maar breidde het bestaande paleis op zich niet uit. De Mochica's briedden hun tempels uit in de hoogte. Wanneer één van hun heersers stierf, en de nieuwe kwam aan dacht, dan bouwde hij een nieuwe laag op de bestaande tempels. Zo werden grote tempels gebouwd.

De Mochica hadden ook mensenoffers. Naast de tempel, maar er eveneens ingebouwd (zeer bijzonder!) was een kleine arena waar twee krijgers een duel hadden. De verliezer werd naar boven gebracht waar zij de komende dagen werd gezuiverd om geofferd te worden. Geofferd worden was hier een soort van eer omdat je nieuw lieven zal schenken aan het volk. De zuivering gebeurde door de persoon in kwestie weinig te eten te geven en veel cactussap te laten drinken. Dit sap had een soort verdovende werking, waardoor de persoon 'weg van de wereld' was. Daarna werd de keel over gesneden en al het bloed afgetapt. Dit bloed werd uitgegoten over de akkers zodat eigenlijk 'nieuw leven' aan de aarde werd gegeven.

De Chimu hadden geen mensenoffers, naar mijn weten, maar wanneer de heerser stierf werden zijn vrouwen ook gedood zodat deze hem konden blijven dienen in het hiernamaals.

Ik hoef er niet bij te zeggen dat ik verschillende souvenirs heb gekocht bij de sites ;) o.a. een mooi geschenkje voor mijn allerliefste vriendin :D

Dit was dus onze succesvolle archeologische tour. Otra Cosa respecteert mijn interesse en kennis van geschiedenis enorme en ze geven mij de kans om dit uit te werken. De link met sociaal werk wordt hierin niet verbroken aangezien Sociaal Werkers ook moeten kunnen plannen en organiseren. Eveneens wordt er aandacht geschonken aan de lokale cultuur en krijgen lokale mensen (vb. het traditionele restaurant) de kans om wat bij te verdienen. Zo wordt er aan sustainable tourism gedaan.

Momenteel ben ik alweer bezig aan twee nieuwe zaken. Enerzijds een trip met de zogenaamde caballito de totoras voor onze vrijwilligers en anderzijds een lunch klaar gemaakt door de vrouwen van het Help Women project. Een woordje uitleg:

De caballito's zijn rieten bootjes, gebruikt door de Mochica's om te vissen. Mijn hosteleigenaar, Santos, biedt tripjes aan met deze bootjes. Dit zou leuk zijn voor onze vrijwilligers en een goede aanvulling op vorige tour. Dit keer kunnen ze de Mochica cultuur zelf ondervinden. Dit wordt gevolgd door een traditioneel Peruviaanse maaltijd.

Het andere concept waar ik aan bezig ben, is een lunch gemaakt door de vrouwen van het Help Women project. In dit project leren ze verschillende vaardigheden zoals naaien, koken, enz. één van hun wensen was om te koken voor onze vrijwilligers. We willen ingaan op deze wens en hun de kans geven hun talenten te bewijzen door een maaltijd te koken voor ons. Dit zal een super ervaring voor hun worden gezien hun talenten dan eindelijk gezien en erkend worden. Dit zal een belangrijke stap zijn in het empoweren van deze vrouwen. Voor de rest staan er eigenlijk geen grote excursies meer gepland, maar dit is goed want dan kan ik mij wat meer focussen op mijn thesis.

Deze week zal ik de hele week werken op de skateramp, en werken aan de concepten waaraan ik reeds begonnen ben. Het is ook Pasen binnenkort, ik ben benieuwd hoe ze dat hier zullen vieren.

Ik heb deze ochtend een mango als ontbijt gegeten. Echt lekker, ik denk dat ik dat meer ga doen ;) Ik begin ook meer bananen te bakken voor mijn eten. Dit soms als ontbijt, middagmaal of als extraatje bij het avondmaal. Ze zijn gezond en het schijnt een goed middel te zijn om wat bij te komen ;)

Gisteren regende het enorm veel. Meer dan drie uur hevige regen. De straten stonden quasi blank en het regende overal binnen. Santos zei me dat het niet gewoon is dat er zoveel regen viel. Nog nooit in zijn hele leven heeft hij dit geweten. Ook zaterdag regende het enorm in de ochtend waardoor we onze tour moesten verplaatsen (opnieuw) naar volgende zaterdag. De regen is enorm schadelijk voor de adoben monumenten zoals Chan Chan.

Ik heb wat opzoekingen gedaan omtrent deze regen en er zou een Il Niño effect geweest zijn in de winter van 2012. Dit zou ervoor zorgen dat het regenseizoen hier nu extra zwaar is omdat er meer neerslag is. Deze neerslag bedekt deels de kusten. Maar ik denk, persoonlijk, dat de klimaatsverandering ook wel haar bijdrage heeft in het feit dat de neerslag heviger is. Zaterdag viel zelfs de stroom weg in heel Huanchaco. Het was wel even schrikken om midden in de nacht de stroom te zien weg vallen terwijl het giet.

Voor de rest alles goed hier in Inca land. Ik heb mijn reflectieverslagen op tijd doorgestuurd en heb wat gewerkt aan mijn eindwerk. Het zal weer lekker druk zijn deze week: werken op de skateramp, proberen interviews af te nemen vrijdag of zaterdag, enz.

Deze week heb ik broccoli gekocht op de markt. Er waren wat gele puntjes te zien op de broccoli. Ik herinnerde mij toen ik in de LIDL werkte dat ik deze moest weggooien. Maar hier worden ze nog verkocht. Ik heb de broccoli nog twee dagen bewaard in de koelkast voor deze helemaal opgegeten was. Ik moet zeggen, deze ervaring leerde mij hoeveel voedsel wij eigenlijk weggooien in onze maatschappij, voedsel die nog perfect geschikt is voor consumptie maar er gewoon minder 'ideaal' uitziet. Een schande gewoon.

Sinds onze tour vorige zaterdag niet door ging heb ik een rustig weekendje gehad. Lekker rustig aan gedaan, wat gewerkt aan mijn verslagen voor school en geskyped met mijn vriendin, ouders en vrienden.

Aangezien we dinsdag niets moesten doen qua voorbereidingen, heb ik gewerkt op de skateramp, idem voor woensdag en donderdag. Het waren ideale momenten om aan mijn leerdoelen te werken. Ik heb wat informatie opgezocht over de psychosociale ontwikkeling van kinderen. Kinderen tussen 5 en 10 jaar zitten in een fase waarin het ego sterk naar voren komt en waarbij hun creativiteit geprikkeld wordt. Ik heb hiermee rekening gehouden tijdens mijn omgaan met de kinderen. Vooral met Frank. Hij skate enorm graag en hij wil het echt leren. Maar hij neemt skateboards van anderen om zelf te kunnen skaten en hij neemt de ramp vaak in beslag. Ik heb hem even apart genomen en gezegd dat ik het bewonder dat hij zo graag wil leren skaten. Ik zei erbij dat de anderen graag ook willen leren skaten en graag willen oefenen. Ik vroeg hem of hij dus even aan de kant wilde gaan en anderen de kans geven te oefenen. Hierna ging hij direct aan de kant en liet hij de anderen oefenen. Ik probeerde hem te laten begrijpen waarom geduld belangrijk is, omdat als hij anderen de kans geeft te skaten, dan zullen zij hem ook de kans geven. Hij moet ook de ramp meer leren delen. Ik ga hier dieper op in in mijn verslagen, kwestie van geen dubbel werk te doen. Maar het komt erop neer dat ik mijn acties meer ga baseren op de ontwikkelingstheorie van kinderen, omdat ik dan efficiënter met hen kan omgaan.

Minder goed nieuws... mijn stagebegeleider heeft haar contract opgezegd bij Otra Cosa. Ze is dus zo goed als ontslagen. Waarom, de details weet ik niet precies, maar ik weet dat er geen eensgezindheid was tussen haar en de organisatie omtrent de aanpak van bepaalde projecten. Ze zal nog mijn tussentijdse evaluatie doen en wie er daarna mij zal begeleiden, is nog onduidelijk. De kans is groot dat het Jaci zal worden, de projectmanager. Zij heeft haar master in het Sociaal Werk en lijkt dus het meest geschikt.

Gisteren een quiz night gehad met het Otra Cosa team. De opbrengsten gaan naar de projecten. Het thema was muziek. Het was een leuke quiz en de drank was goedkoop! Het is hier een paradijs voor mij want rum en whiskey zijn hier erg goedkoop! muhahaha

Maar, alles met mate natuurlijk! Otra Cosa is zeer streng op dit vlak. Met een kater op je project komen wordt hier niet getolereerd, en maar best ook. We mogen de mensen en de kinderen niet het slechte voorbeeld geven. 

Morgen een supervisiegesprek met Lily. We zullen een kort gesprek hebben over mijn handelen en mijn eindwerk. Daarna werk ik de hele middag aan mijn verslagen en mijn eindwerk.

Zaterdag gaat onze tour door, super! :D Het zal een super dag worden!

Er zijn wat nieuwe concepten opgekomen voor tours. Naast het concept van een Andes tour werd ook het concept van een Amazone tour opgebracht. We zouden een excursie organisatie naar Chachapoya, een dorpje in het amazonewoud waar Otra Cosa een project heeft. Dit zou een drie daagse zijn net als onze Andes trip. We gaan moeten kijken of dit haalbaar is qua prijs en tijd. Sinds mijn stage hier maar drie maanden duurt en het organiseren van zo'n tour heel wat tijd in beslag neemt, gaan we enkele concepten moeten uitkiezen omdat het anders niet haalbaar wordt. 

Dit weekend is er de stierenloop in Trujillo! Net als in Spanje worden dan straten afgezet en worden stieren los gelaten op het volk. Iedereen is welkom om gratis deel te nemen aan de stierenloop. Dit lijkt mij erg avontuurlijk maar ik ga hier toch voor bedanken. Ik denk dat mijn school zou denken dat ik gek ben en mijn vriendin en ouders krijgen een hartaanval. In plaats van de stierenloop zal  het voor mij een rustig weekendje worden waarin ik wat kan werken aan mijn thesis en verslagen. 

De komende weken zullen vooral belangrijk zijn voor mijn thesis want de deadline die ik mijzelf gesteld heb om gegevens te verzamelen ligt op eind april. Data verzamelen lijkt moeilijker dan gedacht, maar ik ga samenwerken met Julia, een Duitse studente die ook een thesis moet schrijven. Zij moet ook interviews doen voor haar thesis. We kunnen deze misschien samen doen zodat we de mensen geen twee keer moeten storen. De doelgroep is al zo moeilijk bereikbaar dat we besloten hebben dit samen te doen.

To be continued! 

 

John toonde me eerst voor hoe ik me erop moest positioneren. Het principe is hetzelfde als van een cano alleen moet je zelf zo goed mogelijk je evenwicht bewaren en hangen je benen in het water. We sleepten de boot in het water en John bleef op het strand om instructies te geven. Hij vertelde me om naar de pier toe te roeien, tegen de stroom in omdat ik anders te ver van het strand zou gaan. Ik begon te peddelen toen ik plotseling iets bruins onder mij zag opdoemen. Het was een grote, sierlijke kwal die langs mij kwam drijven. Ik riep naar John om hem te vertellen dat er een grote kwal (zeker met een diameter van 40cm) naast mij dreef. John riep dat ik snel moest peddelen. Ik dacht: ohjee... en ik begon te peddelen. Al snel zag ik nog meer kwallen en op een bepaald ogenblik was ik helemaal omsingeld door kwallen. Ik haalde mijn benen uit het water en dacht dat ik veilig was, maar ik was de golven vergeten. De eerst volgende golf duwde mij van m'n bootje en ik kletste het water in. Tussen de kwallen... Ik voelde geen steken dus ik dacht dat ik ze de hele tijd goed ontweken had.

Snel trok ik me terug op het bootje en vervolgde mijn rit en ik vloog zo nog twee keer het water in. Na een tijdje besloot ik dat het genoeg was en peddelde ik terug naar het strand. Toen begon ik was prikken te voelen in m'n benen, armen en borst. Ik keek en zag grote rode plekken verschijnen. Ik zei dit tegen John en hij zei dat dit maar tijdelijk was. De kwallen zijn niet zo giftig en de genetelde plaatsen zouden enkel wat prikkelig en geïrriteerd aanvoelen. Hij zei me dat ik er lemoensap op moest smeren. We gingen samen naar de hostel en ik ging naar de keuken om lemoentjes uit te persen. Daarna ging ik naar de badkamer, kleedde mij uit en smeerde het sap over de genetelde plaatsen. Toen voelde het wat branderig aan. Na een tijdje verdween het gevoel en toen het sap was gedroogd douchte ik mij. De plekken begonnen toen al wat te verminderen. Ik nam voor de zekerheid nog een anti allergische pil. Toen ik terug aangekleed was ging ik naar de lokale markt en kocht er wat chocolade voor Sugey, de dochter en een grote watermeloen voor Rosa, de moeder. Het diner was lekker (kip met rijst en wat aardappelen). Sober, maar lekker.

Die dag was het Internationale Dag van de Vrouw. Santos had mij de dag ervoor uitgenodigd om samen met de familie te dineren op Dag van de Vrouw. Ik besloot dat ik dit niet kon laten liggen en ging een cadeautje meebrengen uit dank. 

In de middag was het tijd om te gaan werken op de skateramp. De woensdag deze week hebben we een volleybalveld aangelegd. Op de plaats waar de ping-pongtafel stond, daar hebben we een volleybal veld gemaakt. Eerst moesten we de tafel verzetten. Het hout van het tafelblad was verrot en we gingen dus eerst het tafelblad verwijderen en dan de rest van de tafel. Ik heb hier een belangrijke les geleerd... controleer altijd hout als je het wilt opnemen. Ik nam, nadat het blad was verwijderd, één van de houten balken vast om de tafel op te heffen toen ik een grote spin opmerkte naast mijn hand. Deze was zo'n goeie 5 cm groot denk ik. Mats schoot direct in actie en verwijderde de spin. We hebben daarna de gehele tafel gecontroleerd voor we hem weer vast zetten, we wilden immers niet dat er nog spinnen zaten die een gevaar konden vormen voor de kinderen (en ons!).

Daarna trokken we strepen in het zand waar het veld zou komen. We riepen de hulp van de kinderen in. Een van de kinderen liep langs de lijnen met krijt om het veld af te bakenen. Ik begon met een houweel een put te maken voor de eerste paal voor het net. Wat een karweitje! Daarna staken we de eerste paal in het gat en vulden dat gat met keien en zand. Joqué, één van de jongens, maakte het andere gat. Weer hetzelfde principe. Voor het net gebruikten we gewoon een taal. Na wat korte maar intensieve arbeid was het veld compleet.

Ik heb goed kunnen oefenen aan mijn leerdoel om assertief te zijn en op mijn strepen te staan. Het was enkele keren nodig want de kinderen waren nogal uitbundig die dag. Ze mochten met waterpistolen spelen en sommigen wilden niet delen. Ik moest doen die kinderen aanspreken en hen vragen hun speeltje aan de ander te geven. Ik vertelde erbij dat het belangrijk was om te delen zodat iedereen kan spelen. op de skateramp werd het soms druk en moest ik kinderen tegenhouden van erop te komen.

Het was een erg hete dag woensdag, pfff! 

Op het einde van de dag kwamen we tot de jammerlijke conclusie dat alle waterpistolen verdwenen waren. Ze waren gestolen door kinderen maar we weten niet door wie... jammer en pijnlijk als het vertrouwen zo geschonden wordt.

Een keertje hadden we bewijs dat een kindje iets gestolen heeft en hem werd de toegang tot het project ontzegd tot hij het gestolen object (een stift) terug gaf. Hij gaf het niet meer terug en mocht dus ook niet meer binnen.

Na de skateramp, de woensdag, gingen we terug naar onze hostel en onderweg kwamen we één van de meisjes tegen. Ze zag mijn flesje water en vroeg me of ze ervan mocht drinken. Ik stemde hierin toe, maar daarna kreeg ik de feedback dat ik niet zoveel mijn water mag geven. Op het project is er water beschikbaar voor de kinderen en ik mag eigenlijk mijn water niet delen omdat ik anders het signaal geef dat ze bij mij moeten zijn voor water. Ik kreeg de feedback dat ik mijn water niet zo zichtbaar mag maken. Ik vind dit moeilijk omdat ik mij schuldig voel als ik mijn water niet geef, maar ik moet mijn grenzen afbakenen.

Maar, terug naar de donderdag. Ook hier moest ik enkele keren optreden om kinderen hun speelgoed te delen. Ik vertelde er ook iedere keer bij waarom. Ze moeten begrijpen waarom ze iets wel of niet mogen doen want enkel dan leren ze. 

Ik vertrok vroeger van de ramp om de projectmanager (die van alle projecten, niet die van de skateramp) te helpen met haar computer, er waren wat problemen mee en ze kon enkele bestanden niet openen. Helaas was het een Apple want daarmee kan ik niet overweg. Ik kon er dus niets doen.

Dit waren dus mijn woensdag en donderdag... vermoeiende dagen!

In de middag at ik in het Otra Cosa restaurant en kocht wat Fair Mail postkaarten om op te sturen naar familie en vrienden (wat mij 52 Sol kostte).

Ik ging even op skype en zag dat mijn vriendin en mijn ouders online waren. Ik had dan een gesprekje met hen (ik mis wel, zeker weten) maar niet lang omdat ik om 16 een afspraak had met Nancy Mendoza, het dorpshoofd van Cerrito de la Virgen.

Ik ging naar het postkantoor, verstuurde de postkaarten (het postkantoor is even groot als een opberghokje en er is één bureautje waar één vrouw aanwezig is en een stoeltje. Je kunt je amper op dat stoeltje zetten gezien de ruimte tussen het bureau en de muur krap is... De vrouw heet Alicia en ze is erg vriendelijk) en ging daarna naar de motortaxi om mij naar Cerrito te brengen.

Ik ging naar de kleine bibliotheek waar we afgesproken hadden. Op het basketplein waren enkele kinderen aan het spelen en er zat een blanke jonge vrouw, waarschijnlijk iemand van Otra Cosa dacht ik.

Ik wachtte maar niemand kwam. Uiteindelijk kwam de blanke jonge vrouw naar mij toe en stelde zich voor als Emely. Ik stelde mezelf voor en ze zei dat ze vorig jaar ook voor Otra Cosa werkte. Het was zei die alle onderzoeken had gedaan in Cerrito! Ongelooflijk dat dit het werk was van één persoon. Maar ze werd geassisteerd door enkele universiteitsstudenten van Trujillo. Ik zei haar dat ik wachtte op Nancy. Ze zei dat we samen naar haar huis konden gaan. Ondertussen vertelde ze dat ze een jaar voor OCN had gewerkte en nu terug in Peru was op reis en nog even langskwam in Cerrito. We gingen naar Nancy en daar vertelde ze me dat alle mensen aan het werk waren en ze dus niet kon komen met de mensen die ze beloofd had voor het interview. 

Gelukkig mocht ik haar interviewen en ze zei dat we een nieuwe afspraak konden maken voor donderdag en dat ze dan mensen mee zou brengen. Ze toonde al het werk dat ze al in Cerrito had verricht... enorm! Ze heeft OCN heel hard geholpen. Ze vroeg mij of ik kon kijken voor nieuwe tafels en stoelen in het kinderdagverblijf, ik zei dat ik dit ging voorleggen aan OCN. Eveneens vroeg ze of we een manier konden vinden om de dingen die de vrouwen maken in het HELP Women project te verkopen. Dit zal ik ook voorleggen aan OCN.

Toen we buiten kwamen hoorden we dat enkele lokale kinderen, die ook naar de skateramp komen, een dansactje gingen doen op een misviering in de lokale kerk (een ommuurde ruimte met een rieten dak...). Ik had al wat slechte verhalen gehoord over de kerk te Cerrito (dat ze erg conservatief is en zegt dat meisjes die voorbehoedsmiddelen gebruiken hoeren zijn...) dus ik zat nogal ongemakkelijk in de misviering. De vrouw die de activiteit leidde, zei letterlijk na iedere zin 'amen' en wat mannen in het publiek herhaalden deze amen. Ik wilde mijn oordeel uitstellen maar dit ging moeilijk omdat ik al reeds zo'n afkeer heb tegen fundamentalisme. Het bleek van kwaad naar erger te gaan. Er stonden twee pakjes op het kleine podium. Ze opende het eerste en er zat een wereldbol in. Ze vertelde dat God de aarde cadeau gaf aan de mensen en dat de kinderen hun ouders cadeau kregen. Daarna opende ze het tweede cadeau en ze begon bijna te huilen en zei dat dit het beste cadeau ooit was. Toen ze het toonde bleek het een tekening van Jezus te zijn. Daarna deelden ze dozen uit aan alle kinderen en in die dozen zaten speeltjes. 

Als de kerk de kinderen echt wilde helpen dan zouden ze toch andere dingen geven dan enkel speeltjes? Dan zouden ze toch activiteiten organiseren met de kinderen of fruit geven? Of kleren? Maar neen... en de vrouw pompte maar in hun hoofdjes dat de cadeautjes een teken zijn van de liefde van Jezus. En toen zei ze: toon deze cadeaus aan jullie ouders, zodat ze de liefde van Jezus kunnen zien en neem je ouders mee naar de kerk, zodat je mama en papa kunnen 'veranderen' (dit zei ze) en ook van Jezus kunnen houden. Ik kreeg het gevoel dat ik naar buiten wilde lopen, ik voelde me echt niet om mijn gemak. De priester die hielp met het uitdelen zag dat Emely en ik blanken waren en hij kwam ons begroeten. Ik begroette hem eveneens vriendelijk. Na het uitdelen van de cadeaus speelde er een muziekje en de vrouw begon nogal actief en emotie geladen bedankingen te zeggen aan God. Na dit zongen twee jongens nog een liedje. Ik was blij toen het gedaan was...

Het was leuk en zo, vooral voor de kinderen... maar ik kan er niet goed mee overweg dat ze zo hun werk maken om Jezus te promoten en de kindjes te vertellen dat Jezus het beste is en dat hun ouders moeten komen om ook van  Jezus te houden en blablabla... 

Ik vertelde mijn frustraties hierover aan Emely. Ze zei dat de kerken inderdaad nogal een zeer conservatief trekje hebben. Maar zij ging gewoon om te zien hoe de kinderen plezier beleefden. 

Toen we terug naar Huanchaco wandelden vertelde Emely mij dat zij alle interviews deed door gewoon huis aan huis te gaan. Iets wat ze mij bij OCN hadden afgeraden... ik vond dit nogal verwarrend. Ik zal zien hoe de interviews volgende donderdag verlopen. Indien dit ook mis loopt zal ik, opnieuw, moeten bijsturen. When things go wrong, you know you have a lot to learn!

Morgen gaan we met een klein groepje en een gids (Persey, diegene die in de bibltioheek werkt en heel veel van geschiedenis afweet) naar Cerro la Campana! Wel om vijf uur opstaan... bah...

In de ochtend had ik een functioneringsgesprek met mijn supervisor, Lily. Ik gaf een korte update van de taken die ik tot nu toe had uitgevoerd en vanuit welke methodiek ik vertrok of welke methodiek ik toepaste. Veel van wat ik vertelde staat reeds beschreven in mijn reflectieverslagen. De feedback die ik kreeg was positief. Ze zei dat ik een goed zicht had op mijn leerproces en dat ik goeie inzichten kan voorleggen. Mijn werkpunt is dat ik mijn tijd moet nemen om aan deze leerdoelen te werken. Ik moet stapje per stapje nemen gezien dit een volledig nieuwe setting is met andere referentiekader. Mijn supervisor zei dat ik, op vlak van leren, 'caviastapjes' moet nemen.

In de middag aten we allemaal samen in de 'Arena', een restaurant op Los Pios, één van de hoofdstraten van Huanchaco. Ik at als voorgerecht Patatas met datikhetbegotnietmeerweet. Het waren aardappelschijfjes met een soort gele licht pikante saus. Lekker!

Als hoofdgerecht at ik Pollo Chicharron. Dit is kippenvlees gefrituurd in een deeg/maïsvelletje. Het komt er op neer dat ik kippennuggets heb gegeten met frieten :p Het was echt heerlijk! Als drankje kregen we passievrucht sap. Eveneens heerlijk!

Helaas kwamen we toen ook te weten dat we niet aan de benodigde 12 inschrijvingen zaten voor onze toer. We hadden er max. 12 nodig om lichte winst te maken. Indien we niet aan dit aantal kwamen, gingen we verlies maken en zouden we dit moeten compenseren door de prijs van onze excursie te verhogen. Dit wilden we niet dus bieden we de excursie opnieuw aan volgende week. De reden waarom we niet aan twaalf mensen geraakt zijn was omdat velen al plannen hadden voor dit weekend. Hier komt direct ons aandeel boven: we hebben onze tour te laat bekend gemaakt... Hier zullen we dus zeker aan werken!

Vandaag was het World Read Aloud day (die ik in vorig blogverslag verkeerdelijk vermeld had als Wereld Literatuur Dag). World Read Aloud dag is een evenement georganiseerd door het Literacy project van Otra Cosa. De vrijwilligers werden uitgenodigd om mee te werken op het evenement. Ik zat bij het team die het materiaal moest klaar zetten dus na de lunch vertrok ik rechtstreeks naar de bibliotheek in Huanchaco. Daar laadden we alle materiaal in de kleine bestelwagen van Lily. Evan, een sympathieke kerel uit Australië en ik kropen achter in de bestelwagen (er waren geen stoelen) om het materiaal vast te houden. Wat een rit zeg, de baan naar Cerrito is niet verhard en vol grote kuilen en stenen. We vlogen af en toe es door de lucht. Na de rit voelde ik me alsof ik 70 jaar oud was.

Eenmaal bij het basketplein te Cerrito (met de kleine bibliotheek erachter) begonnen we met de opbouw van het tentje. Onder de tent werd een tafeltje en wat drinken gezet. De tent werd versierd met ballonnen. Onder deze tent zat Jorge Dias Herrera, een Peruviaanse schrijver van kinderverhalen en rijmpjes. Hij kwam de kinderen voorlezen uit zijn werken. Het doel van dit evenement ligt in het promoten van lezen en 'alfabetisme'. Het draaide om literatuur als 'human right'. Een uittreksel uit de uitnodiging:

"Wednesday 6 of march 2013 is the World Read Aloud Day, an awareness day advocating literacy as a human right.

Voor het evenement begon speelde ik wat met de kinderen. Ik moest ze heel de tijd opheffen en rond draaien. Na de twintigste keer was ik volledig uitgeput en bezweet, pfff :p

Tijdens dit evenement ontmoette ik Nancy Mendoza, één van de informele dorpshoofden van Cerrito. Lily stelde mij voor aan haar. Het doel was om haar te vragen of zij mensen kon uitnodigen om mee te werken aan mijn interview. Na een gesprek bleek dat mensen uitnodigen via de projecten niet ging lukken omdat er te weinig waren, dus besloten we het informele dorpshoofd te raadplegen. Zij zei dat het zonder haar een onmogelijke opdracht ging zijn om mensen te vinden voor de interviews sinds de mensen moeten 'overleven' en hele dagen gaan werken zijn. Daarenboven zijn ze wantrouwig tegen 'gringo's en willen ze liever niet gestoord worden. Maar als Nancy ze zou uitnodigen zouden ze wel komen. Ze zei dat ze tien mensen zou kunnen meebrengen.

Na dit gesprek keek ik door het raam van de bieb naar de voorleessessie. Het was prachtig! Al die kinderen die voor de tent zaten en gefascineerd zaten te luisteren naar de schrijver! Dat vond ik super! 

Ik merkte dat Nancy bezig was boeken te ordenen in één van de boekenrekken van de kleine bieb (echt een kleine bied, hij staat uit drie boekenrekken). Het plafond was enkele weken geleden in gestort en was nu hersteld, maar de boeken moesten terug in de rekken. Ik hielp hierbij.

Na het ordenen van de boeken mocht ik fruit snijden voor de kinderen. Een van de meisjes had twee messen bij. één ervan was een springmes. Ik grapte dat dit illegaal was. Ze moest er eveneens om lachen. Ik zei haar dat ik thuis ook wat messen had gezien ik vaak ga kamperen. We hadden een kort gesprek over messen en ik was verbaasd dat het onderwerp wapens niet enkel aan mannen toebehoort haha.

Hierna haalden we de tent terug uit elkaar en ruimden we alle materiaal op.

De kinderen waren enorm blij het met fruit. Na het evenement speelden de kinderen in het rond. Ik speelde wat basket met enkele kinderen.

Na dit alles gingen we met de hele groep terug naar Huanchaco. We passeerden de kathedraal en we bleven er even genieten van de zonsondergang. Ik geraakte er aan de praat met Percy, het hoofd van de dienst cultuur van Huanchaco. Hij wist mij te vertellen over de vele archeologische sites op de berg Cerro de la Campana (die ik in vorige blog verkeerdelijk de sleeping monkey noemde, iemand had mij dus de verkeerde naam verteld). We gaan zondag misschien een tocht maken naar deze berg samen met Percy, Lily, Jaci en wie maar mee wil.

Ik vertelde mijn supervisor over mijn meditatiesessie, die ik deed om mijn stress en zorgen te verwerken en om mijn vriendin zoveel mogelijke positieve energie en liefde te sturen (gezien wat haar overkomen is). Ik deed dit met een local. We zijn vorige zondag naar de Cerro de la Virgen geweest. Daar hebben we kaneelwierook geofferd en gemediteerd. Een regel is om metaal (buiten zilver en goud) af te doen evenals je uurwerk. Het is de bedoeling om de tijd te vergeten en niet natuurlijke metalen van je lichaam te halen. Dan kun je meer 'verbinding' maken met de aarde en de omgeving. Ik vond dit allemaal boeiend en de meditatiesessie heeft mij helemaal tot rust gebracht. Gezien de maan de belangrijkste godheid was van de Chimu, stelde Lily voor om een meditatiesessie bij maanlicht te organiseren. We zijn al met drie/vier mensen die dit zien zitten. Lijkt mij zeer interessant! Hopelijk zal dit doorgaan.

Morgenochtend een vergadering over nieuwe concepten (Otra Cosa vroeg mij of het mogelijk is om een trip te organiseren naar Puerto Chicama omdat dit een surfparadijs is in Peru en Chiclayo voor de 'Lord of Sipan'. De heer van Sipan was een Mochica wiens graf ongeschonden werd terug gevonden gevuld met schatten. Een beetje als Tutankhamon. De bedoeling is in de ochtend het museum te Sipan te bezoeken en in de namiddag naar Puerto Chicama te gaan). Er werd mij ook gevraagd of een meerdaagse excursie naar één van de Otra Cosa projecten in de Andes mogelijk is.

Morgenmiddag ga ik werken op de skateramp, heb er deze week nog es tijd voor! Super! Vorige week en deze week waren echt hectisch, druk en vermoeiend. Maar... zeer boeiend en vol nieuwe ervaringen!

Deze avond heb ik een Trujillo pils gekocht. Het bier valt goed mee, maar geef mij maar een Belgische Leffe! ;)

Buenas Noches en tot de volgende!

Ik vind het eigenlijk best leuk dat het organiseren van excursies mijn grootste taak geworden is. Het sociaal werk aspect is dat ik steeds opzoek ga naar manieren om de lokale mensen te betrekken en hun talenten te engageren. Ons motto is dat we enkel met lokale mensen werken en rekenen op hun liefde voor hun cultuur en geschiedenis! Omdat er wat zaken fout zijn gegaan tijdens onze vorige tour (je mocht niet binnen in de kathedraal met een short of rok), hebben we dit keer gelet om dit soort details. Ik heb gelet om de openingstijden en sluitingsdagen en ik heb ook gevraagd naar het feit of je al dan niet mocht fotograferen. We zijn dit keer dus beter voorbereid en hopelijk lopen er minder dingen fout!

Je moet er erg flexibel zijn als touroperator. Je hebt geen vast uurrooster. Zo werk je soms tot een gat in de nacht aan voorbereidingen, dan weer moet je naar een afspraak met een 'lokal', dan moet je weer naar een restaurant dicht bij één van de sites om een afspraak te bevestigen enz.

Onze volgende tour staat in het teken van de archeologische geschiedenis van deze streek. Deze ochtend zijn Eveline en ik richting Chan Chan gegaan om de prijzen te bekijken. Het museum en de site is één ticket, ideaal! Na dit te hebben bekeken (en zelf even te hebben gestopt voor wat foto's) reden we door naar het dorpje Moche. Moche is erg traditioneel en groen (gezien de vele landbouw). We waren op zoek (op jacht!) naar een geschikt restaurant om onze lunch te nemen zaterdag. Het restaurant moest aan de volgende criteria voldoen:

- het serveren van enkel lokale Peruviaanse gerechten

- kleinschalig

- gezellig

Het eerste restaurant was te duur en te toeristisch. We reden door naar een volgend restaurant. Dit was bingo! Er worden enkel authentiek Peruviaanse gerechten geserveerd (zoals Cuy, ja Petra, ik heb het eindelijk gevonden en zal het proberen ook :D). De vrouw was zeer vriendelijk en tegelijk zakelijk gericht. We kwamen tot een overeenkomst dat onze groep er mag eten maar we moeten vrijdag bevestiging geven, 50% vooraf betalen en laten weten welke gerechten er nodig zijn. Ik ga vrijdag terug keren om alles te bevestigen en de voorafbetalingen te doen.

Hierna reden we door naar mijn persoonlijke favorieten, de Huaca's del Sol y Luna! Eindelijk! In de buurt van de Cerro Blanco gelegen, zijn ze al te zien van op een afstand. De Huaca del Sol is niet toegankelijk en ligt langs een klein weggetje en moeilijk bereikbaar met de bus. Wij hadden het voordeel dat we ons vervoer geregeld hadden met een man die op lokaal vlak transport regelt naar de sites. Zoals je ziet doen we echt ons best om enkel en alleen met lokale mensen te werken en hen te steunen. We konden even stoppen bij de machtige Huaca del Sol die veel weg heeft van de piramide van Djozer te Sakkara. Ik denk dat ik gerust mag zeggen (voor de Egypteliefhebbers onder jullie) dat de Huaca del Sol eveneens veel gelijkenissen vertoont met de piramiden die in het Middenrijk gebouwd werden (zoals die van Amenemhet III). Doordat ze uit adobe bestaan en de Spanjaarden ze ferm beschadigd hebben, vertonen ze niet meer de glorie die ze ooit getoond hebben. Niettegenstaande zijn ze nog steeds fenomenaal fantastisch! 

Na de stop bij de Tempel van de Zon reden we door naar de Huaca de la Luna. Daar is een gids verplicht maar dat vinden wij niet erg. Ik heb reeds een afspraak gemaakt met een vrouw uit de omgeving van Huanchaco die wil gidsen voor ons. Ik doe beroep op haar talenten en geef haar een kans ervaring op te doen die ze kan gebruiken in haar verdere leven. We werken dus eveneens rond empowering van 'de locals'.

Hierna gingen we terug naar Otra Cosa. Dan maakten we nog wat praktische afspraken inzake uurregelingen, de betalingen enz. Ook het volledige kostenplaatje werd opgemaakt. 15 Sol per persoon voor transport, 36 Sol voor de bezoeken en de lunch en we rekenen nog wat extra om de volgende redenen:

- wij betalen de lunch en het transport van onze 'gids'

- een extra bijdrage voor Otra Cosa zodat we o.a. de 50 Sol kunnen terug betalen die ze in ons hebben geïnvesteerd om naar de locaties te gaan (we hebben nog steeds een groot deel uit eigen zak moeten betalen maar het is leuk dat Otra Cosa haar steentje bijdraagt)

- de 'winst' gaat naar de projecten van Otra Cosa

De volgende tour wordt gepland donderdagochtend, als die vergadering niet verplaatst wordt tenminste want om 10u30 heb ik een afspraak met mijn supervisor en Maika, de projectleidster van Help Women, voor mijn thesis (concreet: het bereiken van de doelgroep).

Morgen heb ik ook een afspraak met mijn supervisor maar deze is een korte update van de zaken die ik gedaan heb de voorbije week.

Morgenmiddag is het Wereld Literatuur Dag. Dit wordt 'gevierd' in Otra Cosa door een voorleessessie te houden in de kleine bibliotheek in Cerrito de la Virgen. Een activiteit om lezen bij de kinderen te bevorderen.

Overmorgen heb ik twee vergaderingen en in de middag is het werken op de skateramp. Vrijdag moet ik naar het restaurant om onze 'deal' af te ronden en werken aan mijn eindwerk en/of skateramp.

Vandaag werd ik door Santos uitgenodigd om met hem en zijn gezin te lunchen. De maaltijd was heerlijk! Kip met rijst en groentjes. Ook Jaci, de projectmanager van Otra Cosa was er. Het was een zeer leuk moment en ik was verrast dat ik ook uitgenodigd was. I guess they like me! :D

Het was een drukke, warme dag!

Vandaag heb ik voor mezelf twee hamburgers klaar gemaakt. Kippenhamburgers gebakken met uitjes en dit tussen pistoletjes. Heerlijk!

In deze stage werk ik eigenlijk niet zo hulpverleningsgericht, maar het polyvalente van onze opleiding komt mij wel te passen gezien ik zo'n uiteenlopende taken heb!

Gisterenavond is er een nieuwe meisje toegekomen, genaamd Regina en ze is afkomstig uit Zwitserland, ze werkt in het kantoor van Otra Cosa. De andere twee zijn naar een andere hostel omdat ze niet tevreden waren over deze hostel. Jammer, maar hun keuze en ik accepteer deze en heb er respect voor.

Zondag was ik trouwens een jaartje samen met het allerliefste meisje van de hele wereld! Jolien! <3

Omdat ik er niet bij kon zijn heb ik een PowerPointvoorstelling gemaakt met 'de tien zaken waarom ik zo verlief ben op jou' gevolgd door wat foto's van mooie momenten die we in ons eerste jaartje samen beleefd hebben.

Mijn brief die ik geschreven heb naar Jolien is trouwens toegekomen! Super!

To be continued!

Ik heb eergisteren heel wat voorbereidingswerk gedaan evenals gisteren. Gisteren heb ik 11 uur gewerkt... in de avond ben ik nog gaan onderhandelen voor transport voor dinsdag en heb een gids geregeld. Daarna moest ik nog informatie opzoeken en mij inhoudelijk wat voorbereiden.

Vandaag was het dan zover, maar liefst zestien volunteers hebben ons vergezeld op de trip. Het was een succes! We hadden een aangename en interessante wandeling door Trujillo. Wel heb ik enkele leerdoelen ontdekt voor de volgende trips

- me niet zo opjagen als iets niet volgens plan verloopt

- genoeg praktische voorbereidingen maken zodat we niet voor verrassingen komen te staan die konden vermeden worden

Bijvoorbeeld: in de kathedraal mocht je niet binnen met een rok of een short waardoor slechts drie volunteers effectief binnen mochten... 

Bijvoorbeeld: enkele kerken bleken gesloten te zijn... hier konden we niets aan doen maar ik frustreerde me er over.

Een van de interessantste locaties vond ik toch wel de Sint Anna kerk. Korte uitleg over de kerk (komt uit mijn voorbereidingsdocument en is dus de uitleg die ik vandaag gegeven heb):

This church was originally built as a parochy for the indigenous people who had converted themselves (or were forced to) to Christianity. The reason why the indigenous people got their own church was because the Spanish thought the natives were inferior beings or creatures and they should not be mixed with the Spanish. So they got their own place to pay homage to the Christian god. When one of the Chimu leaders died, the Spanish took his body and gave it a Christian funeral, even tough hard protest of the natives. By doing this they wanted to set an example and hoped the other ‘indians’ would follow this example. In the Church you will see beautiful barroc images. It is abandoned today. About the age of the church not much can been said because they are not sure when exactly it was built.

Nu ben ik echt wel moe! Morgenavond begint mijn weekend. Ik ga samen met Caroline, onze gids voor volgende zaterdag en tevens een experte op vlak van Mochica en Chimu spiritualiteit, gaan mediteren op de 'heilige heuvel', de Cerro de la Virgen. Waarover ik reeds geschreven heb. We gaan er een offer brengen aan de aardgod (kaneel wierook). Dit lijkt mij een zeer bijzondere en aangename manier om op 'bezinning' te gaan en wat te bekomen van de stress. Dit zal eveneens gelegenheid zijn om wat positieve energie en liefde te sturen naar mijn vriendin die het momenteel wat moeilijk heeft na een fout gelopen injectie tegen hernia.

Mijn bachelorproef... ik heb mijn eerste interviews gedaan en deze waren een succes. Maar ik kwam voor een verrassing te staan. Ondanks het feit dat de voorbereidingen goed waren en ik de support van mijn supervisor had... ben ik te weten gekomen dat ik mijn doelgroep van 50 personen niet zal halen, simpelweg omdat er geen vijftig personen participeren aan de projecten in Cerrito de la Virgen! Ik ga dit probleem donderdag bespreken met mijn supervisor.

Graag wil ik nog twee ervaringen delen:

Motortaxi

Toen we deze week met de motortaxi naar Cerrito gingen, was onze chauffeur een jongen die 14 jaar oud was! Hij reed als een cowboy en racete tegen zijn collega. Het was een wilde rit en ik dacht soms toch even: weet dit kereltje wel wat hij doet? Maar dat is hier blijkbaar normaal... cultural differences...

Een tweede ervaring:

Culturele verschillen

Toen Mats dringend moest plassen deed hij zijn behoefte tegen een hoop stenen. We waren op terug weg van Cerrito naar Huanchaco. Soon, een Koreaans meisje dat er ook werkt vergezelde ons. Toen Mats terug bij ons was zei ze nogal boos: 'How can you pee in front of a women?'. Ze was hier erg door geschockeerd. Ik bevraagde dit en bleek dat ze door zo'n zaken beledigd was. Ik vroeg hierop door en blijkbaar is dit in Korea not done. We wisten dit ook niet, maar nu we weten dat zij dit als beledigend beschouwd letten we hier op. Nu... eigenlijk moeten we er niet op letten want ze zal hier school volgen en aangezien het nieuwe schooljaar begonnen is komt ze niet meer naar de skateramp. Het is maar een voorbeeldje van hoe wij bepaalde zaken evident vinden of normaal, anderen dat als beledigend kunnen ervaren. Het beste wat je in dit geval kunt doen is er open over communiceren en hier respect voor opbrengen.

Dit is waardevol materiaal voor mijn reflectieverslag, maar dat zal niet meer voor vandaag zijn. 

American social work vs Belgian social work!

Na de afloop van onze tour zat ik in een restaurant met Jaci, onze projectmanager. Zij heeft haar master diploma in het sociaal werk en ze is afkomstig van de VS. Ik vroeg haar of zij net als ons ook de methoden gezien heeft op micro meso en macro. Het was interessant om te horen dat dit daar blijkbaar anders is. Daar kunnen ze een volledig jaar spenderen over één methode als ze zich hierin willen specialiseren. Ze zien ook wel de andere methodes maar niet zo gevarieerd als wij. Jaci heeft zich gespecialiseerd in de samenlevingsopbouw. Ik sprak toen wat over wat wij zagen in onze opleiding van methodieken zoals gezin, social casework, groepswerk, taakgerichte enz. Ze kende dit wel allemaal maar de cursussen zijn volledig anders georganiseerd dan in België. Niet dat ik een oordeel ga vellen over wat nu beter is, maar het was interessant om te weten hoe haar opleiding in elkaar zat :)

Vanavond vroeg in mijn bed!

Sinds ik moet wachten tot maandag met de nieuwe Walking Dead aflevering, zal ik vanavond es beginnen met die fameuze anime serie genaamd Hellsing.