In de ochtend had ik een skypegesprek met Juany Murphy, het hoofd van Otra Cosa. Ik kreeg wat info doorgestuurd die ik kan gebruiken voor mijn stagereflectieverslag (geschiedenis, organogram, ...). Het is wel in het Spaans en in het Engels dus ik zal wat vertaalwerk hebben.

In de middag kookte ik wat ik nog zitten heb. Wat broccoli, worstjes en quinua (graansoort die je klaarmaakt als rijst). Koelkasten vullen zich niet vanzelf, dat is iets wat je leert wanneer je voor het eerst volledig zelfstandig bent. Er waren deze week heel wat onkosten waardoor mijn weekbudget bijna op is. Ik heb nog 30 Soles over van de 300 en moet daarmee nog vandaag en morgen doorkomen. Dit zal mij wel lukken. Ik leid geen honger want ik heb nog genoeg vlees maar het boord en de groenten zijn op. Morgen een snel bezoekje brengen aan de markt en de bakkerij! Tja... koelkasten vullen zich niet vanzelf hé! Je beseft pas wat vaders en moeders allemaal doen 'achter de schermen' als je het zelf moet doen.

In de middag was het werken op de skateramp. Opnieuw heb ik intensief gespeeld met de jongeren. Ik begin echt een band te krijgen met enkele kinderen en ik vrees dat ik ze nogal zal missen als ik Peru verlaat. Hier zal ik mijzelf in moeten beschermen. De theorie van afstand/nabijheid komen hier kijken. Ik bewaar de nodige afstand maar... "these kids grow on you".

Mijn werk in het aanleren van solidariteit begint héél traag, maar dan ook echt héél traag, z'n vruchten af te werpen. De kinderen komen steeds vragen aan mij om hen een skateboard te vragen. Ik heb echter geen skateboards want de andere kinderen spelen er mee. Ze komen naar mij omdat ze hopen dat ik mijn gezag gebruik om een skateboard voor hen te bemachtigen. Ik ga hier niet in mee, ik zeg dat ze dit zelf aan de kinderen moeten vragen. Wanneer de kinderen aan wie ze het vragen weigeren te delen, dan kom ik er tussen. Ik leg hen de situatie uit dat hij/zij ook graag wil spelen net zoals hij/zij dat doet. Dit in mijn beste Spaans (dat aan het verbeteren is!). Soms levert dit een succes op. Vandaag leverde het drie succesjes. Wat meer is dan de vorige keer (één keer). In de andere gevallen weigert de persoon zijn speeltje te delen. Dit levert frustratie bij de ander op. Ik probeer die dan wat te kalmeren en bezig te houden met een ander spelletje en zeg dat hij het straks nog es kan proberen. Uiteindelijk gebruik ik mijn gezag en vraag ik om het speeltje of de skateboard te delen. Deze techniek, die ik al een tijdje hanteer, heeft mij dus vandaag drie successen opgeleverd. Ik ga tijdens de supervisie met mijn nieuwe stageleidster bespreken hoe ik dit nog ander kans aanpakken of hoe ik deze techniek kan verbeteren.

Vandaag kregen de kinderen een leuke extra. Het is Mats' verjaardag morgen en hij had fruitsap en chips mee. Ieder kind kreeg een bekertje met fruitstap en enkele chipjes. Uiteindelijk spoorde ik de kinderen aan om 'Feliz Cumpeaños' te zingen voor Mats, wat ze in koor deden. You should have seen his face hahaha, hij genoot er van :D maar waarschijnlijk dacht hij, toen ik de kinderen aanspoorde "Joeri shut up!" lol.

Om 17u werd ik verwacht bij het HELP Women project, een project enkel voor vrouwen. Ik kan deze doelgroep maar erg moeilijk bereiken en ik heb ze nodig voor mijn interviews. Na een zoveelste bijsturing kwam er per toeval een idee op. De vrouwen van het project willen dolgraag hun talenten tonen en koken voor de vrijwilligers. Er werd mij gevraagd om deze vrouwen te laten koken voor één van de volgende volunteer lunches. Ik kan dit moment gebruiken om een relatie op te bouwen met de vrouwen zodat ze mij wat leren kennen, ze zien dat ik mij wil inzetten voor en met hen zodat ze mij vertrouwen. Misschien dat ze dan wat meer open zullen zijn en ik een succesvol interview kan afnemen. We komen drie keer samen, twee keer op een vrijdag (waarvan één keer vandaag) en de derde keer is de lunch. Gezien ik hier nog slechts zeven weken ben begint de tijd te dringen.

Om de veiligheid van de vrouwen niet in het gedrang te brengen werd ik eerst geïntroduceerd voor ik binnen mocht komen. Eenmaal binnen, in de kleine bibliotheek van Cerrito, zette ik mij aan de tafel waar alle vrouwen aan zaten. Ik stelde mijzelf voor en begroette iedereen. Ik stelde het idee voor om een lunch te organiseren en iedereen ging hiermee akkoord sinds het hen eigen wens was. Ik vroeg of ze andere vrouwen konden uitnodigen die graag zouden meewerken. Daarna zei ik dat het moment om alles te organiseren volgende week vrijdag zou zijn. Ik vroeg of het goed was voor hen als ik er volgende vrijdag opnieuw bij was. Dit was goed voor hen. Ik doe dit zodat ze weten dat ik er volgende keer ook zal zijn. Gezien dit een erg kwetsbare doelgroep is moet ik alles op alles zetten om de veiligheid te garanderen. De basishouding van de sociaal werker is hierin essentieel. Ik was continu bezig in mezelf 'Heb ik alles goed gezegd? Was mijn non-verbaal gedrag in orde?'. Ik was zo hard bezig met deze vragen dat ik in het naar buiten gaan bijna over een stoel ben gestruikeld. Wat een exit ... haha.

Met ietwat pijn in de rug (heel de tijd spelen met de kindjes, ze dragen, basketten...) verliet ik het project. Ik had een voldaan gevoel en was blij over het werk van die dag.

Toen ik terug in de hostel kwam zag ik dat Rosa, de vrouw van Santos, bezig was polsbandjes te maken. Rosa werkt in een artisan shop waar ze handwerk verkopen. Sommige dingen maakt ze zelf. Ik vroeg haar of ze het mij ook kon leren en dit deed ze met veel plezier. Ze leerde mij de basis over het maken van armbandjes. Maandag brengt ze touw mee in twee kleuren en mag ik mijn eigen polsbandje maken. Ik wil eentje maken in zwart en bruin, de kleuren van de Mochica cultuur (eigenlijk moeten we daar nog rood en wit aan toevoegen, maar ik wil eenvoudig beginnen en met twee kleuren werken). Vandaar de titel van dit verslag, 'double learning', ik leer wat 'handwerk' bij.  :)

Al snel werkte ik mij in het spel maar er werd niets anders gedaan dan gewoon om de beurt naar de korf gooien. Dus dacht ik: laat ik de boel hier wat oppeppen. Ik daagde de jongeren uit voor een spelletje 21. Dit is het spel dat je, zoals gewoonlijk, moet scoren. Maar wanneer je mist, dan moet de volgende persoon de bal werpen van de plaats waar de bal neer komt. Dit zorgde voor de nodige actie en hilariteit. Na een tijdje kwam de sleur in het spel en was er een nieuw element nodig om de boel terug op te peppen. Ik daagde de jongeren dit keer uit voor een match, drie tegen drie.

De drie oudsten tegen de twee kleinsten en mij. Ik ben enorm slecht in voetbal, maar in basket was ik toch een waardige tegenpartij (ja, ik stoef, maar ik ben er trots op dat er toch één sport is waar ik een beetje van af weet :p). Na een tijdje was het twee twee en was ik echt kapot. Mijn conditie is niet meer wat ze geweest is. Ik ging naar een winkeltje dicht bij en kocht een flesje Inca Kola. Ik deelde dit met de jongeren. Dit werd enorm gewaardeerd. We gingen daarna allemaal samen naar de skateramp.

Daar waren de kleintjes bezig met polsbandjes te maken van gekleurde draadjes. Enkele van de oudste kinderen waren hier eveneens zeer bedreven in. Een klein meisje was zeer geconcentreerd bezig. Ik vroeg haar of ze het mij kon leren en ze toonde het mij voor. Daarna nam ik ook wat touw en maakte een eigen armbandje en het zag er niet slecht uit voor een eerste keer.

Na deze korte 'ambacht' speelden we met de kleine kinderen. De skateramp was op dat moment volledig hersteld, dit terzijde. We hebben de kinderen leren tikkertje spelen. Het was echt leuk. Daarna moest ik de kleintjes opheffen en rondjes draaien, dit vinden ze ook leuk.

Helaas is er ook één iets negatiefs gebeurd die dag. Ik heb  één van de meisjes betrapt op het ongevraagd wegnemen van materiaal, met de bedoeling dit niet meer terug te brengen. Ze was verbaasd dat ik er was en ze reageerde niet toen ik iets vroeg. Ik vroeg uiteindelijk of Mats, de leider van het project, toestemming had gegeven aan haar om dat object (een houten plank) mee te nemen. Ze zei van ja. Ik ging dit vragen en dit bleek niet het geval te zijn en Mats was nogal boos. Ik ging terug naar het meisje, nam de plank en legde dit terug op de hoop. ik wist niet goed hoe hierop te reageren. Hierna probeerde ze het nog twee keer. Dit meisje zit in de puberteit en ze is continu bezig grenzen af te tasten en uit te dagen. Mats is er tussen gekomen en heeft haar de toegang tot het project voor één dag ontzegd. 

Heel wat te vertellen dit keer. Laat ik beginnen bij gisteren... de dag van de tussentijdse evaluatie, een dag die ik niet snel ga vergeten!

Dus... het was drie april, de dag waarop ik mijn tussentijdse evaluatie had. Het tijdstip was 10u30. Mijn stageleidster kon niet naar Huanchaco komen omdat haar auto kapot was en ze had rugpijn, dus ook geen openbaar vervoer. Ze zond me de dag voordien een e-mail met haar adres, helemaal aan de andere kant van Trujillo. Ze gaf me ook een instructie, namelijk de volgende: neem de minibus van Huanchaco naar Trujillo en stap af aan Bellas Artes, neem daar te taxi richting mijn straat, dit is de goedkoopste en gemakkelijkste weg.

Wel, niets moeilijks aan, toch? Dus, gezien een gemiddelde trip naar Trujillo een goeie twintig minuten duurt besloot ik om tien uur de minibus te nemen. Dan heb ik een half uur tijd om tot bij mijn stageleidster te geraken. Zogezegd zo gedaan... ik stond langs de kustbaan van Huanchaco en wachtte op een minibusje. Uiteindelijk zag ik eentje aankomen en stak ik mijn hand in de lucht (het openbaar vervoer verloopt makkelijker dan in België, niet lang wachten aan een halte maar gewoon je hand op steken als er een bus of minibus passeert). De minibus stopte en ik vroeg of hij stopte aan Bellas Artes. Hij antwoordde dat ze daar passeerden. Ik stapte in en vroeg dan om te stoppen aan Bellas Artes, dit werd bevestigd. Dus we vertrokken richting Trujillo, de derde grootste stad van Peru. Na twintig minuten waren we nog niet aan Bellas Artes en ik moest dringend naar het toilet (typisch mijzelf). Na vijfentwintig minuten stopte de minibus opeens en zei me dat Bellas Artes hier in de buurt was. Ik dacht 'in de buurt? Je ging er toch stoppen?' maar ik had waarschijnlijk mis verstaan en Bellas Artes (een kunstschool) was waarschijnlijk net achter deze straat. Dus ik stapte uit samen met een medepassagier. Deze vertelde mij dat ik rechtdoor in deze straat moest lopen en ik ging er recht voor uitkomen. Oké, geen probleem dus.

Ik vervolgde mijn weg, recht door, zoals mij gezegd werd, maar wanneer ik na vijftien minuten nog geen Bellas Artes tegen kwam besloot ik het toch nog es na te vragen. Ik stopte bij een lokale hostel en vroeg eerst of ik het toilet mocht gebruiken (godzijdank was dit geen probleem). Daarna vroeg ik de weg naar Bellas Artes en opnieuw kreeg ik te horen dat ik rechtdoor moest blijven gaan. Met toch een beetje argwaan vervolgde ik mijn weg. Een eind later kwam ik bij het ziekenhuis van Trujillo terecht. Ik vroeg hier opnieuw aan een verkoopster bij een voedselkraampje de weg naar Bellas Artes (op tijd komen kon ik echt wel vergeten). Deze vertelde mij opnieuw om rechtdoor te blijven gaan. Opnieuw luisterde ik en vervolgde mij weg. Ik besloot toch om het nog es te vragen, dit keer aan de verkoopster in een winkel. Deze vertelde mij... om net het tegenovergestelde te doen! Ze zei dat ik rechtdoor in deze straat moest gaan... maar in tegenovergestelde richting! Dit was voor mij de druppel. Ik besloot om een taxi te vinden en te vragen om mij rechtstreeks naar het adres van mijn stageleidster te brengen. Maar ook dit was geen makkie.

De eerste taxi die ik aansprak wist het adres niet... de tweede ook niet. Bij de vierde taxi had ik het al opgegeven om mij naar het adres te brengen en vroeg ik of hij me naar Bellas Artes kon brengen. Deze vertelde mij dat hij dat kon, maar dat het redelijk ver was. Redelijk ver? Heilige bimbam! Wat hebben de mensen mij dan zitten wijsmaken tot nu toe? Maar goed... ik ging naar Bellas Artes en dat was het belangrijkste. Om toch nog es mijn geluk te beproeven vroeg ik of hij mij naar het adres van mijn stageleidster kon brengen... maar ook hij had nog nooit van die straat gehoord. Maar gelukkig was dit een  behulpzame taxichauffeur en bracht deze mij naar een publieke telefoon zodat ik mijn stageleidster kon bellen zodat deze de weg kon uitleggen aan de chauffeur.

Ik belde naar het nummer van mijn stageleidster en kwam uit in het hoofdkantoor van Otra Cosa. Jaci, mijn nieuwe stageleidster nam op. Ze vroeg hoe ze mij kon helpen. Ik zei: "wel, momenteel zit ik midden in de middle of nowhere van Trujillo, ik ben volledig verdwaald.". Ze antwoordde nogal ongerust: "Wat? Hoe ben je daar terecht gekomen? Wil je dat ik iemand van de organisatie zend om je op te halen?". Ik antwoordde dat dit niet hoefde, maar dat ze me kon helpen door naar Lily te bellen en te vragen of ze me terug belt op het nummer van deze publieke telefoon. Ze zei dat ze dit direct ging doen.

Ik legde toe en wachtte. De taxichauffeur had ondertussen uitgelegd aan de uitbater van de winkel, waar de publieke telefoon was, wat er gebeurd was. Een van de klanten passeerde mij bij het naar buitengaan, klopte mij op de schouder en zei (als Peruvianen Engels spreken, en dat zijn er niet veel, dan bestaat hun vocabularium vaak uit deze woorden): "no worries". Dit toverde een glimlach op mijn gezicht. Die Peruvianen toch... altijd relaxt en rustig. Dus ik nam hun voorbeeld aan, ademende rustig in en uit. Het was een evaluatie, ik was ondertussen een uur te laat... maar de redding was nabij. 

Na enkele korte minuutjes ging de telefoon over, het was Lily. "Waar ben je?" vroeg ze. "Ik wou dat ik het zelf wist". Antwoordde ik. Ze lachte en vroeg me om de taxichauffeur door te geven zodat ze kon uitleggen hoe we tot bij haar konden geraken. Ik deed dit. Na een kort gesprek wist de chauffeur naar waar hij moest rijden. Succes! Eindelijk!

Na een kleine twintig minuten rijden waren we bij Lily. Eindelijk! Ik had er in totaal anderhalf uur over gedaan om tot haar te komen. Ze was niet boos, gelukkig, maar ze had kunnen denken dat ik verdwaald was toen ik niet opdaagde. Ze vroeg aan de taxichauffeur of hij binnen anderhalf uur terug kon komen zodat hij me naar de bushalte richting Huanchaco kon brengen, zodat mijn terugrit was 'efficiënter' zou verlopen. Ik gaf de chauffeur een fooi van zeven Soles, genoeg om een maaltijd te kopen hier in Peru. Leek mij wel verdiend na alle hulp die hij mij gaf (en zijn geduld!).

De tussentijdse evaluatie was zeer positief en ik ben hier blij om. Ook al heb ik nog geen grote vorderingen gemaakt voor mijn thesis, ze merkte op dat ik bleef proberen en bleef nieuwe manieren zoeken om met de doelgroep en thesis om te gaan en dit werd opgemerkt. Mijn grootste leerpunten zijn wel om niet te snel teleurgesteld te geraken en wat beter om te gaan met het feit dat bepaalde zaken soms niet uitdraaien zoals gepland. Ik moet de realiteit hier aanvaarden om mezelf wat stress te besparen. Het feit dat ik teleurgesteld geraakt is te wijten aan het feit dat ik naar de Peruviaanse cultuur kijk met een Belgische bril. Het feit dat ik in de Peruviaanse cultuur werk met Belgische deadlines is niet echt een gunstige factor zij Lily, en ik ga hiermee akkoord... drie maanden is eigenlijk niets als je hier echt iets wilt opbouwen.

Na de evaluatie troffen we de taxichauffeur zoals gevraagd aan voor de deur. We onderhandelden een prijs en hij nam mij mee. Na een tijdje kwamen we terug bij het centrum en plotseling reed er een rode bus voor ons (er waren wat auto's tussen ons en de bus, hij reed dus iets verder voor ons). De chauffeur zij tegen mij: "Kijk, dat is een bus richting Huanchaco". "Oké zij ik, ik zal er zo eentje nemen". "Wil je die?" vroeg hij. "Als hij stopt wil ik wel overstappen". Zei ik. De chauffeur knikte en plotseling gaf hij plank gas. We raceten tussen de andere auto's door en haalden de bus snel in. Hij reed rakelings langs de bus, toeterde en riep naar de chauffeur van de bus dat zijn passagier graag wilde opstappen. De buschauffeur beantwoorde dit positief. Na nog een korte 'race' stopte de bus in een bocht. Ik betaalde in sneltempo de chauffeur, bedankte hem, croste uit de taxi, sprintte naar de bus en sprong erop zodat de bus terug kon vertrekken. Ik betaalde mijn ticketje, bedankte de chauffeur en zette mij op een stoeltje waar ik bleef zitten tot we in Huanchaco waren.

Eenmaal in Huanchaco was het drie uur in de middag. Ik had gezegd tegen Mats dat als ik later op de skateramp ben, het is omdat ik vast zit in Trujillo. De ramp ging op drie uur open dus ik zou later zijn. Ik moest nog eten en ik was uitgehongerd! Ik bakte twee hamburgers en kookte een extra grote portie broccoli en zoete aardappel.

Uiteindelijk was het kwart voor vijf. De ramp sloot om zes uur maar ik wilde toch nog gaan. Ondertussen had ik gemerkte dat de grote puist om mijn rechterhand nog niet verdwenen was. Twee dagen geleden stond ik op met een grote puist op mijn rechterhand. Ik duwde deze uit en er kwam etter uit, ik dacht dat het daarmee voorbij was. Maar gisteren was die er nog steeds, ik duwde die opnieuw uit en opnieuw kam er etter uit. Vandaag was deze er nog steeds... ik besloot om naar het Medical Center in Huanchaco te gaan. Daar kun je goedkoop een dokter raadplegen. Je kunt het vergelijken met een wijkgezondheidscentrum. Ik stapte er binnen en zag er een bordje dat je zonder paspoort niet geholpen wordt, dus ik mocht terug keren naar mijn hostel achter mijn reispaspoort. Ik kwam Santos tegen onderweg en hij besloot mee te gaan om mij te helpen.

We gingen samen naar het Medical Center. We stonden aan de receptie en Santos legde uit wat er scheelde. Ik moest mij even laten registreren. Dit verliep snel. Ik overhandigde mijn paspoort maar toch vroeg ze mijn naam (op die typische manier die loketbedienden soms kunnen hebben, zo van: "Naam?"... "Adres?"... "Nationaliteit"?). Na de korte registratie mochten we naar de wachtzaal, en daar liet Santos mij achter.

Na wat wachten was het mijn beurt. Iemand van het persoon (een dokter of een verpleger, ik weet het niet) nam mijn lengte, gewicht en bloeddruk. (Ik vraag me nog steeds af waarom dat allemaal nodig was om gewoon een 'puist', die later geen puist bleek te zijn, maar ik dacht: beter alles laten doen want wie weet is het ergens voor nodig ofzo).

Daarna mocht ik weer naar de wachtzaal om een lange tijd te wachten.

Ik moest ondertussen naar het toilet. Ik ging naar het vrouwentoilet want het mannentoilet was gesloten. Het toilet werd er blijkbaar niet gekuist want de uitwerpselen dreven nog in de pot... tot zover de hygiëne in het Medical Center. Maar ik stelde mijn oordeel uit. Ik wilde niet oordelen over de kwaliteit want ik dacht dat de mensen hier gelukkig mogen zijn dat er een Medical Center is. Ik betaalde slechts zeven Soles voor een consultatie!

Uiteindelijk was het mijn beurt om de dokter te raadplegen. Het was een jonge vrouw die amper Engels sprak. En om één of andere reden, wanneer iemand niet de taal spreekt die we goed begrijpen en wanneer ze zelfs geen Engels spreken, gaan we twijfelen aan diens capaciteiten. Dit is eigenlijk niet eerlijk maar soms gebeurd het gewoon. Dus vroeg ik of ze wel een dokter was, ik wilde zeker zijn want nergens waren er naamplaatjes of iets dergelijks. Ze zei dat ze dokter was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken, en ze verontschuldigde zich voor het feit dat haar Engels zo slecht was. 

Ze bekeek de puist en zei dat het een beet van een vlieg was. 'Een vlieg?' vroeg ik verbaasd. Blijkbaar was er een vliegensoort hier die door je vel heen bijt en wat van je bloed opzuigt. Dit is niets abnormaals in Peru en sinds er zoveel regen viel de voorbije tijd, en de combinatie met de warmte, zijn er meer van die vliegen dan anders. Ze toonde me andere wondjes op mijn handen die ook van die vlieg waren. Ik had gewoon de pech dat één van die beetjes geïnfecteerd is geraakt.

Ze zei dat ze de wonde eerst ging schoonmaken voor me, maar daarvoor had ze handschoenen nodig. Dus... ze zond mij naar de apotheker in het Medical Center om handschoenen te kopen... blijkbaar hebben de dokters die hier niet en moeten de mensen die zelf kopen voor de dokter. Ik deed dit en de dokter behandelde de wonde met een ontsmettingsmiddel. Daarna schreef ze mij een briefje met de naam van een antiobiotica zalfje die ik 3x per dag en de hele week op de wonde moest aanbrengen, dan zou het over gaan. Dus eind goed al goed... Maar eigenlijk best ironisch! Ik ben altijd op mijn goede geweest voor spinnen en uiteindelijk is het de beet van een vlieg die mij naar het Medical Center stuurt! Opnieuw... Peru, u zit vol verrassingen!

Ondertussen was het ook al zes uur dertig en te laat om naar de ramp te gaan. Ik schreef een mailtje naar Mats om de situatie uit te leggen en hij begreep het.

Weer een wonderbaarlijke dag in het wonderbaarlijke Peru ;)

Oh! Deze week zit ik in de helft van mijn stage :)

Het feest vond plaats in een hotel aan de rand van Huanchaco. Er was een zwembad, een bar, ik ben die luxe niet meer gewoon! Ik voelde me er een vreemde eend in de bijt. Er was een orkestje aan het spelen en op het terras stonden drie tafels in U-vorm waaraan heel wat mensen zaten. Het orkestje introduceerde Sugey en haar danspartner (beiden waren... 10 jaar oud). De dans was een soort van Flamenco maar zonder de castañettas. Ik naam foto's voor Santos, zoals hij gevraagd had. Na de dans kwam de persoon, een vriend van Santos wiens verjaardagsfeest het was, naar ons toe en hij gaf een knuffel aan de familie en bedankte hen om te komen. Daarna gaf hij mij ook een knuffel en bedankte hij mij ook om te komen. Ik was volledig verbaasd want ik was eigenlijk niet uitgenodigd maar was gewoon mee met Santos. Daarna werden we naar de tafel geleid en mochten we plaats nemen. Toen kwamen de obers met eten en ik kreeg ook een schotel voor mij. Het was kip met worst en groenten. Het zag er overheerlijk uit en ik dacht 'dit moet een vergissing zijn want ik was niet uitgenodigd'. Dus ik keek naar Rosa en vroeg haar of dit voor mij was. Ze zei dat het inderdaad voor mij was en dat ik het mocht opeten. De vrouw naast mij zei me dat ik me geen zorgen moest maken en gewoon moest genieten. Ik ging hierin mee en had een fantastische maaltijd.

Na de maaltijd hadden we de rest van de avond gratis bier. Ik heb zeker zes glazen bier gedronken (gelukkig is Peruviaans bier niets vergeleken met de Belgische Leffe's of Duvels waardoor ik amper iets voelde). We hadden een fantastische tijd en ik voelde me volledig aanvaard maar toch voelde al die gastvrijheid wat onwennig aan. Dit zegt iets over onze eigen Belgische cultuur.

Toen de mensen vroegen wie ik was zei Santos dat ik 'zijn zoon' uit België ben. Ik werd dus volledig geaccepteerd door Santos en zijn familie en dit voelde enorm goed. We hebben ons nog goed geamuseerd die avond.

In onze cultuur wordt verwacht dat we iets krijgen op onze verjaardag. Hier is het volledig omgekeerd, hier wordt gegeven op een verjaardag. Na een zeer lang en uitgebreid gesprek met een van mijn Amerikaanse vrienden kwamen we tot de conclusie dat dit in verband gebracht kan worden met de inheemse cultuur. Bijvoorbeeld de zogenaamde Potlach van de Haida Cultuur en eigenlijke ook andere culturen van het Noordwesten van de VS... De potlach is een feest georganiseerd ter ere van iemand en er worden geschenken gegeven aan de bezoekers, in feite alles wat die persoon bezit wordt weg gegeven. De persoon die een potlach gehouden heeft eindigt dan met niets maar hij heeft het respect en de eerbied van iedereen uit het dorp verworven en wordt de rest van zijn leven in hoog aanzien gehouden. De mede dorpsbewoners betuigen dan hun solidariteit door hem te geven wat hij/zij nodig heeft. Een prachtig iets maar je moet er over nadenken voor je het volledig kan begrijpen, en als buitenstaander zul je dit wellicht ook nooit begrijpen ook.

Vrijgevigheid staat hier centraal evenals gastvrijheid. Solidariteit is een kernwoord. Wij kunnen hier enorm veel van leren. Onze industriële, materialistische samenleving heeft ons veel van ons 'menszijn' afgenomen. Kijk maar naar de zogenaamde vreemdelingentaks die de NVA trachtte te installeren.

Deze ervaring heeft mij diep doen nadenken over van alles en nog wat, ik vond dit een enorm leerrijke ervaring, wellicht de meest leerrijke (op sociaal en cultureel vlak) van de voorbije week.

Deze week terug werken op het skaterampproject. Ik heb het tourproject volledig op mezelf over genomen omdat er geen grote tours meer gaan georganiseerd worden tot er een nieuwe partner is, want mijn huidige partner moet nu volledig fulltime in het hoofkantoor werken. Ik hou me nu bezig met kleinere projecten die eveneens een uitdaging vormen om te organiseren!

Daarnaast is het nog steeds stressen voor het eindwerk. Die interviews blijven nog steeds op zich wachten, lastig als je afhankelijk bent van anderen! Maar het zijn leerzame ervaringen (negatieve ervaringen zijn ook leerzaam).