Deze keuze heb ik gemaakt vanuit mijn interesse (mijn vrienden zullen zeggen: obsessie ) voor geschiedenis en cultuur. Ik zal stage lopen bij de organisatie Otra Cosa, een Peruviaanse NGO. Concreet zal ik stage lopen  bij het Skaterampproject te Huanchaco.

Mijn taken zijn de volgende:

- activiteiten en spelletjes organiseren met de kinderen;

- educatieve activiteiten aanbieden met het oog op het leren van waarden als solidariteit en teamspirit;

- skateles geven;

- een positief rolmodel zijn voor de kinderen;

- les Engels geven:

- ondersteuning bieden bij het maken van huiswerk.

Het gaat hier om straatkinderen in Cerrito de la Virgen, een dorpje net naast Huanchaco.

Mijn stage loopt van 12 februari (vertrek) tot 25 mei (en de 26ste terug in België).

Een overzicht van de gemaakte kosten:

Ticket	1083 EUR
Visa*	83 EUR
Travel insurance	119 EUR
Other (medical costs, overnight costs, )	Medical costs: 300 EUR Overnight costs: 432 EUR Internship costs: 259,6 EUR Costs of living in Peru: 300 EUR/month (900 EUR in total)

* Met Visa bedoel ik mijn reispaspoort. In Peru mag je 183 dagen verblijven zonder extra visum. Als toerist mag je 90 dagen verblijven in het land maar ter plekke kun je een verlenging vragen tot 183 dagen. Het is ook aangeraden om wel degelijk 'toerisme' aan te geven als reden van verblijf.

Vandaag (30/01) heb ik deze blog aangemaakt, kwestie van er vroeg aan te beginnen en het niet te vergeten. Nog twee weken en ik kan (eindelijk) vertrekken! Ik kijk er naar uit, vooral na de lange periode van voorbereidingen. Wel ga ik mijn lieve vriendin Jolien, mijn ouders en mijn huisdieren enorm missen (mijn vriendin nog het meest!). Natuurlijk ga ik ook mijn amigo's missen, maar vandaar deze blog, zodat jullie mij kunnen volgen! ;)

Ik reis samen met Sara naar Peru, zij is een medestudente die ook zo zot is om haar stage in Peru te lopen. We nemen hetzelfde vliegtuig in de heen- en terugreis maar verblijven beiden ergens anders. Sara loopt stage bij Hijos del Sol. Verder wens ik Kim en Kelly ook veel succes, zij gaan richting Afrika.

Petra, mijn leerkracht Spaans zei mij dat ik snel zal afhaken van mijn blog omdat ik dit ga vergeten of geen zin meer ga hebben :p wel... challenge accepted! :D

Tot zover deze introductie... to be continued!

Mijn eindevaluatie was positief en ik heb de gegevens kunnen verzamelen van het LitClub project. Het is mij helaas niet gelukt om de gegevens van het HELP Women project te verzamelen.

Ik ben al een tijdje bezig met de relatie af te bouwen met de doelgroep. ze weten nu allemaal dat ik vrijdag vertrek. De reacties die ik krijg wijzen erop dat ze verdrietig zijn. Het feit dat mijn vertrek hen niet ongeroerd laat, bewijst dat we een goede relatie hebben opgebouwd. Helaas moet deze nu ook afgebouwd worden. Een eindwerk maken is moeilijk, maar gedag zeggen aan de mensen met wie je drie maanden hebt gewerkt en geleefd is eveneens erg moeilijk.

Deze zaterdag mocht ik gids spelen voor Jaci (mijn stageleider), Dave (de accountant van Otra Cosa en een vriend van me) en Brittanny, een vriendin van Jaci. We bezochten Chan Chan (ruïnestad van de Chimu cultuur) en de Huaca Arco Iris en Huaca Esmeralda, beiden tempels van de Chimu.

In de middag aten we in een lokaal restaurant in Trujillo en at ik eendenborst, wat heerlijk was!

Het was schitterend om de tempels nog eens te zien. We kregen ook vele verrassingen want in Chan Chan was een nieuw gedeelte open gesteld voor het publiek, evenals in Huaca Esmeralda en Huaca Arco Iris! Ik nam ons groepje ook mee naar het off road gedeelte van Chan Chan om ze te laten zien hoe de ruïnes er oorspronkelijk uit zagen. Iedereen heeft genoten van de trip :)

Leuk was ook toen een humming bird verscheen in één van de bomen, ik heb zo'n vogeltje nog nooit in het echt gezien :)

De Peruviaanse honden, een inheems ras die gehouden wordt bij de tempels omdat ze de huisdieren waren van de precolumbiaanse beschavingen, hadden puppy's dus dit was ook een zeer aangenaam zicht :) Ze waren ongelooflijk schattig!

We hebben eveneens vogels gezien van een soort die mij onbekend is maar die een geluid maakt die wat lijkt op dat van een kikker. We hebben ook een prachtige witte reiger gezien en heel wat gieren.

Ik heb echter wel een negatieve ervaring meegemaakt op de minibus richting Huanchaco.

Ik zat achteraan en het busje zat praktisch vol. Een vrouw vroeg om te stoppen omdat ze op haar bestemming was. De assistent van de chauffeur deed de deur open. De vrouw haalde een briefje uit om te betalen en plotseling nam een andere man in het busje het briefje uit de handen van de vrouw en liep snel weg. De assistent van het busje zette de achtervolging in en kon de 'dief' in de grond werpen. Na een kleine worsteling gaf de man die het briefje stal het terug. De assistent gaf het terug aan de vrouw en de dief liep gewoon weg alsof er niets gebeurd was. Ook de mensen in de bus reageerden alsof ze niets gebeurd was. Dit leerde mij dat dit soort taferelen tot de alledaagse realiteit van Peru behoort, gelukkig heb ik het tot nu toe maar één keer moeten meemaken.

Toen ik terug in de hostel was had ik een kort skypegesprekje met Jolien maar om 17u moest ik terug weg. Ik was uitgenodigd in het restaurant van een koppel waar ik goed bevriend mee ben geworden. Ik was uitgenodigd omdat het m'n laatste weekend was en we gingen samen iets kleins eten.

Toen ik er aankwam gingen er ballonnen en waren er heel wat mensen aanwezig. Het was blijkbaar de verjaardag van hun zoon! Ik was uitgenodigd op het feest! Het was een verrassende en zeer aangename avond. De gasten kregen zelfs cadeau's! een gebruik dat totaal tegenovergesteld is aan Europa. Iedereen kreeg een zakje met wat snoepjes en koekjes. Heel aangenaam!

Toen de gasten weg waren vroeg de familie me nog even binnen. Daar hebben we coca thee gedronken en coca bladeren gekauwd, ideaal als digestief en coca bladeren doen echt wonderen voor mijn maag! Mijn maag voelt dan minder zwaar en zelfs eventuele maagpijn verdwijnt dan.

We hadden dan nog enkele gesprekken over filosofie en spiritualiteit. Rond 21u30 verliet ik het huis maar ik was opnieuw uitgenodigd voor donderdagavond, m'n laatste avond in Huanchaco. Een vriendin van de familie, een oudere vrouw zou er ook zijn omdat we heel de avond gepraat hebben en ze wilde nog wat cake bakken voor ons.

Het zal een drukke week worden want ik heb mij voorgenomen om vroeg op te staan in de ochtenden en goed door te werken aan mijn schoolwerk :)

Ik zit met een dubbel gevoel. Enerzijds kan ik niet wachten om terug bij m'n vriendin, familie, mijn vrienden en mijn liefste huisdieren te zijn. Anderzijds zal ik met pijn in mijn hart afscheid moeten nemen van alle fantastische mensen in Peru.

Weliswaar heb ik vandaag een super dag beleefd, heb ik de historische sites nogmaals kunnen bezoeken en heb ik weer heel wat souvenirs op zak! Er is toch ruimte genoeg sinds ik alles van mijn materiaal dat ik mee had doneer aan de projecten :)

Mijn stageleidster (Jaci) en ik gingen donderdagmiddag naar Trujillo. Voor mij om m'n busticket te kopen voor de rit van Trujillo richting Lima voor over drie weken en Jaci moest in Trujillo zijn om wat belastingspapieren in orde te brengen in het belastingskantoor. Het zou maar een uurtje duren... uiteindelijk zaten we meer dan drie uur weg. Dit was wel een goede gelegenheid om wat tijd met m'n stageleider door te brengen.

Het begon al nadat we uit de minibus waren gestapt. De weg waarlangs we moesten wandelen was afgezet dus moesten we een heel eind omwandelen. Een twintigtal minuten later hadden we eindelijk het buskantoor gevonden. Daar kocht ik m'n ticketje richting Lima. Hierna gingen we eerst lunchen want we hadden beiden honger (het was reeds middag en geen van beiden had een middagmaal gehad toen we vertrokken richting Trujillo). We stapten een lokaal restaurantje binnen en hadden een heerlijke luncht. Ondertussen konden we wat over ons eigen leven vertellen. Hierna vertrokken we richting het belastingskantoor en na enkele keren fout te zijn gelopen hebben we het een tijd later toch gevonden. Ondertussen was het zeer warm en brandde de zon in onze nek (omdat we dachten dat het niet lang ging duren hadden we ons niet ingesmeerd met zonnebrandcrème). Gelukkig waren we niet te erg verbrand. In het belastingskantoor liep het mis, de nodige documenten waren niet aanwezig en dus kon er niets gedaan worden... een zeer frustrerende ervaring maar helaas is de bureaucratie ook doorgedrongen in Peru.

Op de bus terug sprak ik wat over mijn thesis en hoe ik stress voelde omdat de deadline naderde en er nog zoveel werk te doen was. Jaci vertelde daarop hoe zij in haar studententijd ook vaak lastminute werk moest doen. Ook al heeft iemand een masterdiploma en heeft die jaren werkervaring, die persoon heeft ook (ooit) in de positie van student gestaan. Wel leuk om haar studentenverhalen te horen.

De vrijdag was een frustrerende dag voor mij. Jaci en ik gingen naar het HELP Women project maar na een uur wachten kwam niemand langs. Grappig was dat er een kindje van de skateramp binnen kwam en tegen Jaci zei: Wat doe je met Joeri? Waarom mag hij niet komen spelen?

Het toont dat de kinderen mij graag hebben en iedere keer ik mij liet zien buiten het gebouw van HELP Women waren er kinderen die riepen wanneer ik kwam. Ik had het gevoel dat, als ik nog langer binnen bleef, ze het gebouw gingen bestormen om me naar buiten te sleuren. Na een uur te hebben gewacht ging Jaci terug naar het hoofdgebouw omdat ze nog heel wat ander werk had en ik ging werken op de skateramp, m.a.w. spelen met kinderen en zorgen dat hen niets over komt (hen een veilige speelomgeving bieden).

We speelden basket en voetbal op het pleintje en ik kreeg ook de kans wat van m'n "skatekunsten" te laten zien.

Rond 17u kwamen enkele vrouwen naar het gebouw. Ik ging naar hen en vroeg of ze hier voor de vergadering waren. De vrouwen hadden geleerd om broeken te naaien met hun leerkracht, maar de leerkracht was sinds twee weken ziek. Nu bleek dat ze liever geen lunchmoment hielden tot ze de broeken af hadden. Ik viel compleet uit de lucht want we waren al twee weken bezig met het plannen van dit moment en geen van de vrouwen heeft iets gezegd. Toen ik dit zei aan Jaci was ze nogal boos en teleurgesteld. Ik was ook teleurgesteld omdat dit betekent dat ik nog langer zal moeten wachten om de vrouwen te interviewen. De deadline nadert en ik ga echt stappen moeten ondernemen om er te geraken. De vraag is hoe ik dit zo professioneel en methodisch mogelijk kan aanpakken. Ik wil immers een goed eindwerk afleveren en ik mag dus niet impulsief handelen. De naderende deadline mag geen reden zijn om overhaast en snel te handelen. Ik zei dit alles openlijk tegen mijn stageleidster. Dat ik bang ben voor de deadline en dat ik niet overhaast te werk wil gaan maar dat ik stress heb. Jaci luisterde naar mijn verhaal en ze kon begrip voor mijn gevoel opbrengen. Ze heeft gezegd dat ze volgende week een vergadering met de vrouwen zal organiseren en dat ik erbij moet zijn. We zullen dit alles bespreken en zien hoe we het verder aanpakken. Ook zei ze dat ze me zo goed mogelijk zal ondersteunen om de interviews te krijgen. Ik was blij dat Jaci me vertelde dat ze vond dat ik zeer professioneel en goed gehandeld heb door de vrouwen te benaderen, hen aan te spreken en hun verhaal te aanhoren om dan vervolgens aan Jaci te rapporteren. Ze zei ook dat het goed was dat ik de vrouwen niet heb aangesproken over het feit waarom ze niet op tijd waren en waarom ze opeens van gedacht veranderd waren, dit zou de vertrouwensrelatie kunnen verbreken en ik kan dit niet gebruiken, zeker niet als ik een interview wil. Jaci zei dat zij de vrouwen over dit feit ging aanspreken.

Het zal dus afwachten worden... Gelukkig is het weekend... 

Na deze hectische dag trakteerde ik mezelf op een lekkere milkshake en een warme appeltaart met ijs in het Otra Cosa restaurant... ik heb een kleine beloning wel verdiend.

Morgen met Dave, een medewerker van Otra Cosa die in het bureau werkt, naar La Hermelinda, een traditionele markt in Trujillo. Ik wil al langer die plaats bezoeken maar het is er nogal onveilig alleen (zakkenrollers enzo) daarom dat ik Dave vroeg om mee te gaan. Hij is er al vaak geweest. We gingen normaal vorige zaterdag gaan maar het ging niet door omdat ik last had van buikloop (dankzij de combinatie van hamburgers met rum en chicha).

Bon, tot zover deze spannende, hectische avonturen. Hasta la proxima!

Enkele zaken die ik mij zal blijven herinneren na deze stage:

- een gesprek met een Mochica indiaan over hun cultuur en zijn visie over de onze. Waarbij hij hekelt dat alles tegenwoordig om geld draait. Interessant was hun visie naar ouderen. In de inheemse culturen worden ouderen erg gewaardeerd en gerespecteerd, in onze cultuur worden ze afgeschreven omdat ze 'te veel kosten'. Ouderen vinden moeilijk werk en wanneer ze een bepaalde leeftijd hebben worden ze nogal snel in homes gestopt. Ook is hij niet zo dol op het 'blanke ras' omdat ze zo vernielzuchtig zijn. Ze hebben niet alleen zijn en andere inheemse culturen vernietigd, maar ze vernietigen ook elkaar. 

- een gesprek over cognitieve therapie met een psychologe in een mototaxi. Samen met Brooke, een psychologe uit de VS ging ik richting Cerrito. Zij is er actief in het Help Women en LitWorld project, ze probeert ook therapie te bieden aan mensen die het nodig hebben in Cerrito. Terwijl we om de haverklap in de lucht vlogen door de hobbelige route richting Cerrito hadden we het over dit soort therapie. Ik ken er een basis van dankzij de lessen psychopathologie en psychologie. Het was wel grappig om zo'n 'intelligent onderwerp' te bespreken op een ruig ritje richting Cerrito.

- met de andere twee studenten spreken over supervisie. Het kwam er eigenlijk op neer dat we allemaal klaagden te weinig tijd te hebben voor de verslagen en het eindwerk :D

Ik heb tevens een extra taakje gekregen. Er wordt een handleiding gemaakt voor de volgende vrijwilligers hoe ze excursies moeten organiseren. M.a.w. als ik weg ben zullen andere vrijwilligers dit project overnemen. Eveline maakt een praktische handleiding op en er werd mij gevraagd een beknopte geschiedenis van Peru neer te schrijven. Is dit geen taak die mij op het lijf geschreven is?

Over het eindwerk: er is licht aan het eind van de tunnel! Ik heb nog steeds enorm veel werk. Er staan mij nog vele uren te wachten. Maar dankzij de tijd die ik tot nu toe in het Help Women project heb gestoken voor de organisatie van de lunch voor de vrijwilligers, is er een vertrouwensrelatie ontstaan. De vrouwen spreke mij aan, begroeten mij, zowel in als buiten het project wat anders nooit gebeurde. Ook werd er tijdens een gebed (soms wordt er gebeden en uit de bijbel voor gelezen tijdens het project) gezegd dat ze God danken dat hij mij en Jaci (mijn supervisor) heeft gestuurd. Ze danken ons omdat wij van een ver land komen om hen te steunen en wij zijn een 'bewijs van Gods liefde'. Dit gebed ontroerde me toch enigszins.

Voor het LitWorld project ben ik eveneens bezig een bevraging in elkaar te steken. Ik ga blij zijn als dit gedeelte van de thesis voorbij is.

Nog 25 dagen en mijn avontuur hier zit erop!

Vrijdag werd ik verrast door Martin die terug kwam naar de hostel. Ik leerde hem kennen een tijdje geleden en hij moest naar Ecuador om zijn visum te verlengen maar hij verbleef in onze hostel. Hij keerde terug naar onze hostel om weer drie dagen in Huanchaco door te brengen om daarna weer naar zijn NGO in de jungle te gaan. Er kwam ook een meisje, Coline, naar onze hostel. Zij was op doorreis en wilde eveneens enkele dagen in Huanchaco verblijven.

Zaterdagmiddag zaten we gezellig op het terrasje van onze hostel en werkte ik wat voor de stage en m'n eindwerk. In de avond gingen we hamburgers eten in het naar mijn mening beste hamburgerplaatsje van Huanchaco. Daarna gingen Martin en ik terug naar de hostel. Daarna wilden we een film kijken. We vroegen Coline of ze mee wilde kijken. Ik had wat dvd's mee van thuis en samen kozen we de film Hook uit. Martin en ik hebben de film al een paar keer gezien and we love it! Coline nog niet (gat in haar cultuur, maar dat is nu opgelost). We hadden een fijne filmavond :)

De volgende dag, de zondag, gingen Martin en ik op souvenirjacht terwijl Coline Chan Chan en de Huaca de la Luna bezocht (op mijn aanraden).

Ik heb heel wat souvenirs gekocht :D Ik kocht ze bij het winkeltje van Rosa, de vrouw van Santos (de eigenaar van mijn hostel). Aangezien ik zowat hun 'Son from Belgium' ben kreeg ik grote kortingen op hetgeen ik kocht.

Op maandag nam ik Martin mee naar mijn project omdat hij interesse had in het werk dat we doen. (Op mijn vrije dag naar mijn 'werk' gaan, toont dat mijn motivatie niet? hahaha). Ik vertelde hem alles wat ik wist over het plaatsje Cerrito en we beklommen eveneens de heuvel. Het leger was er een training aan het doen dus we waren niet zeker of we helemaal naar de top konden, maar we konden ver genoeg geraken :)

Dinsdag was het opnieuw tijd om te werken op het project. Het was een rustige dag gezien veel kinderen nu naar de Milagros school gaan. Een project opgestart door een andere NGO. We gaan kijken om samen te werken zodat de doelgroep de kans krijgt om zowel naar de school te gaan als om naar het skateramp project te komen. De doelgroep maximale kansen geven, daar gaat het om!

In de avond gingen we opnieuw hamburgers eten en dit keer namen we ook Coline mee. Opnieuw hadden we een fijne avond maar helaas moest Martin daarna naar Trujillo om de bus te nemen richting Lima en terug te keren naar de jungle.

Coline bleef nog een dag langer. Woensdag, de dag dat ik dit schrijf, gingen we samen met Santos en zijn dochter Sugey een grote pizza gaan afhalen in een Italiaanse pizzeria in Huanchaco. In het terug keren pikten we zijn vrouw Rosa op en aten we samen de pizza op in de hostel.

Tijdens de team lunch die middag at ik Chicharron de Pollo, wat eigenlijk een soort kippennuggets zijn, met frieten en rijst.

Om toch iets gezonds te eten kocht ik een Wanabanabi vrucht op de lokale market. Een heerlijke vrucht die smaakt naar snoep en mango. Zeer gezond en goed voor de maag. 

Ja, het was een ietwat duur weekendje en we zijn veel uit eten geweest... maar het mocht wel eens. We hebben ons alle drie goed geamuseerd en dit weekend heeft mij weer helemaal herladen!

Nog 4.5 week en mijn avontuur hier zit erop :) De eindstreep is in zicht maar we zijn er nog niet! Er is nog werk aan de winkel en we moeten nu ons beste beentje voor zetten voor de eind sprint! Deze week plan ik verder te werken aan mijn thesis, en vrijdag heb ik opnieuw een supervisiegesprek met mijn stageleider en vrijdagmiddag opnieuw vergadering met de doelgroep van het HELP Women project voor de lunch. Ik moet ook een manier vinden om de doelgroep van het LitWorld project te bevragen. Dus, werk genoeg!

Na een super weekend zijn we er terug in gevlogen!

Hasta la proxima!

Donderdag stonden ik, Camilla en Ollie op het skateramp project. Er was niet veel volk dus kon ik mijn eigen skatevaardigheden wat oefenen. Dankzij begeleiding en steun van Ollie ben ik erin geslaagd een drop-in te maken op de skateramp. Een drop-in is wanneer je je skateboard klaar zet op de rand, bovenaan, de ramp en je dan in de ramp laat droppen om zo te beginnen skaten op de ramp. Best eng de eerste keer, maar nu kan ik zelf :D

Hoewel dit allemaal heel plezierig was mocht ik niets uit het oog verliezen. De andere vrijwilligers werkten autonoom maar toch had ik het gevoel dat, aangezien ik er voor twee dagen de chef was, alles in het oog moest houden. Ik probeerde ook wat te socializen met de oudere jongeren want daar werkte Mats altijd mee. Ze zeiden dat ze graag t-shirts willen maken voor het project en dus zat ik met hen aan de tafel om dit te bespreken. Ik zei dat het ontwerp volledig van hen moet komen en dat elk een logo mag ontwerpen, het beste logo zal dan gekozen worden.

Ik moest ook een klein beetje administratie doen. Namelijk het attendance sheet bijhouden. Dit is een boekje waarin we een schema hebben met de namen van de jongeren en de dagen per week. Als persoon X de hele week aanwezig is, dan zetten we bij zijn naam iedere keer een kruisje (in de kolom van de dagen dat hij/zij aanwezig was).

Helaas ook negatief nieuws. Het meisje waarover ik reeds geschreven heb was ook enkele keren aanwezig en heeft opnieuw geprobeerd om dingen te stelen. We konden het iedere keer voorkomen. Maar ook deed ze dit ... in de attendance sheet staat een lijst met de namen van personen die toelating hebben om skateboards te ontlenen aan het project. Naast hun naam staat hun handtekening als bewijs dat ze volle verantwoordelijkheid voor het skateboard opnemen plus de datum waarop ze hem uitlenen.

Ik betrapte het meisje toen ze zelf, zonder medeweten van iemand anders haar naam, handtekening en een datum schreef. Ze wilde dus de andere vrijwilligers doen geloven dat ze toestemming kreeg om zaken te ontlenen. 

We hebben soms onze handen vol aan dit meisje, het project van LitWorld heeft er ook 'last mee'. We gaan de koppen eens samen steken om een manier te vinden om met dit meisje om te gaan.Volgens ons is er meer aan de hand dan enkel wat puberteitsproblemen.

In de avond trakteerde ik mezelf op een hamburger met dubbele portie vlees en een dubbele portie spek. Ik had dit wel verdiend na de eerste dag als 'leider' :D

De volgende dag was het opnieuw een fijne dag, iets actiever dan donderdag. Ik had vandaag wat maagpijn omdat ik de dag ervoor te weinig water gedronken heb maar wel veel gespeeld heb met de kinderen.

Vandaag had ik ook een supervisiegesprek met mijn stageleider en ik bleek goede vorderingen te maken. Opnieuw bespraken we enkele ervaringen en gaf ze me zaken aan hoe ik anders naar ervaringen kan kijken. Toen ik de ervaring van het meisje op bracht gaf ze een voorbeeld uit haar carrière, gevolgd door wat methodische omkadering.

In de middag ging ik ook even langs bij het Help Women project om het lunchmoment te bespreken. Mijn stageleider was er ook We hebben besproken wat het menu zal zijn en hoe we het zullen aanpakken. We komen volgende week nogmaals bijeen. De vrouwen hebben ook toegestemd om mij te helpen met mijn onderzoek in de week na het lunchmoment. Ik zal dus de interviews vermoedelijk op 17 mei kunnen afnemen.

Dit weekend ga ik verder werken aan mijn thesis. Zondag ga ik mijn wekelijkse portie vlees gaan inkopen in de Mall en ga ik eveneens op souvenirjacht :)

Ik kan met enig plezier, maar toch met ook enige voorzichtigheid, zeggen dat mijn eindwerk wat vlot. Ik heb al de benodigde medewerkers kunnen interviewen. Nu moet ik mij focussen op de doelgroep van het Help Women project en het Lit World project. Wanneer dit gebeurt is heb ik all data verzameld die ik nodig heb. Het zal een strijd tegen de tijd worden...

Vorige vrijdag hadden we afgesproken met het Help Women project om samen te zitten om de lunch verder te bespreken. Helaas kon het niet doorgaan omdat de activiteit die dag was afgelast. Het zal dus voor volgende vrijdag zijn.

Deze week is Mats de hele week afwezig omdat zijn vriendin, die stage loopt in Brazilië, op bezoek komt. Dit geeft mij de mogelijkheid om een meer coördinerende rol op te nemen en wat meer contact te maken met de oudere jongeren die naar het project komen. We hebben samen een idee uitgewerkt om t-shirts te maken voor de skateramp. Het is nog in de brainstorm fase maar we gaan zien hoe we het zullen aanpakken. Ik heb hier wel de mening van Mats voor nodig.

Vorig weekend heb ik mij bezig gehouden met werken voor mijn eindwerk en het schrijven van stageverslagen. Op zondag ben ik zoals gewoonlijk naar de Mall geweest. Ik had twee boeken mee naar Peru, beiden van Stephen King en het eerste is al uitgelezen en van het tweede rest mij nog 20 pagina's. Daarom dat ik mezelf getrakteerd heb op een nieuw boek. Ik ben naar een boekenwinkel in de Mall geweest en ben daar gaan snuisteren in het rek van de Engelstalige boeken. Alle boeken van Stephen King die er ter beschikking waren heb ik al, dus kocht ik ... Alice in Wonderland van Lewis Carol! Het telt een goede 270 pagina's en is in het Engels dus dat zal mij wel even bezig houden :)

In de Mall zag ik er trouwens een pakje koekjes met als titel: Belgian Chocolat Cookies. Ik heb een pakje gekocht voor Santos en z'n familie, dan kunnen ze leren wat 'echte' chocolade is hahaha. Lekker chauvinistisch ;)

Deze week zijn er een hele hoop vrijwilligers terug naar huis vertrokken, of hebben hun reis doorheen Zuid Amerika verder gezet. We zijn nu met een hoop minder maar er komt weer een nieuwe lading 'vrijwilligers' in mei.

Deze avond (17/04) heb ik pannenkoeken gebakken als avondmaal voor de familie hier. Ze vonden het heerlijk! Daarna had Rosa nog een extraatje, namelijk een vispasta. Een heerlijke pasta met stukjes tonijn. Zonder graten!

Het tragische incident te Boston heeft hier ook het nieuws gehaald. Het was het gespreksonderwerp aan tafel bij Santos en z'n gezin deze avond. Het stond op de hoofdpagina's van alle kranten hier. Enkele dagen geleden was Kim Jong-un nog voorpagina nieuws met zijn dreiging om raketten te lanceren.

Ander nieuws: sinds vorige vrijdag is Jaci, de projectmanager, mijn nieuwe supervisor. We hebben reeds enkele keren samen gewerkt dus we kennen elkaar al wat. Ons eerste supervisiegesprek ging over het duidelijk stellen van de verwachtingen, een up-date van de taken die ik tot nu toe gedaan heb en wat methodische ondersteuning. Zo leerde ze mij de theorie over het verschil tussen 'responding' en 'reacting'. Kort gezeg is reacting de eerste reactie die je op een situatie wil geven en is meestal gevoelsmatig. Responding is een rationele, doordachte reactie (en dus methodisch ondersteund) op een bepaald gedrag. Responding is het doorbreken van de keten van actie-reactie.

Mijn vorige supervisor was gespecialiseerd in psycho-sociale hulpverlening, mijn niuewe supervisor is gespecialiseerd in het omgaan met 'probleemjongeren'. Van beiden heb ik dus ongetwijfeld heel veel te leren.

En voor ik het vergeet... Venezuela heeft een nieuwe president! Nicolas Maduro! Gezien dit mijn blog is en gezien de vrijheid van meningsuiting, wil ik toch delen dat ik een voorstander was van Chavez. Hij was verre van perfect, maar heeft heel wat goeie zaken gedaan (uitbreiding gezondheidszorg, scholen, alfabetiseringscampagnes en het promoten van de grondwet). Ik ben benieuwd of Maduro de lijn van Chavez zal verder zetten en blijven streven voor een rechtvaardigere samenleving.

Hasta la proxima!

In de ochtend had ik een skypegesprek met Juany Murphy, het hoofd van Otra Cosa. Ik kreeg wat info doorgestuurd die ik kan gebruiken voor mijn stagereflectieverslag (geschiedenis, organogram, ...). Het is wel in het Spaans en in het Engels dus ik zal wat vertaalwerk hebben.

In de middag kookte ik wat ik nog zitten heb. Wat broccoli, worstjes en quinua (graansoort die je klaarmaakt als rijst). Koelkasten vullen zich niet vanzelf, dat is iets wat je leert wanneer je voor het eerst volledig zelfstandig bent. Er waren deze week heel wat onkosten waardoor mijn weekbudget bijna op is. Ik heb nog 30 Soles over van de 300 en moet daarmee nog vandaag en morgen doorkomen. Dit zal mij wel lukken. Ik leid geen honger want ik heb nog genoeg vlees maar het boord en de groenten zijn op. Morgen een snel bezoekje brengen aan de markt en de bakkerij! Tja... koelkasten vullen zich niet vanzelf hé! Je beseft pas wat vaders en moeders allemaal doen 'achter de schermen' als je het zelf moet doen.

In de middag was het werken op de skateramp. Opnieuw heb ik intensief gespeeld met de jongeren. Ik begin echt een band te krijgen met enkele kinderen en ik vrees dat ik ze nogal zal missen als ik Peru verlaat. Hier zal ik mijzelf in moeten beschermen. De theorie van afstand/nabijheid komen hier kijken. Ik bewaar de nodige afstand maar... "these kids grow on you".

Mijn werk in het aanleren van solidariteit begint héél traag, maar dan ook echt héél traag, z'n vruchten af te werpen. De kinderen komen steeds vragen aan mij om hen een skateboard te vragen. Ik heb echter geen skateboards want de andere kinderen spelen er mee. Ze komen naar mij omdat ze hopen dat ik mijn gezag gebruik om een skateboard voor hen te bemachtigen. Ik ga hier niet in mee, ik zeg dat ze dit zelf aan de kinderen moeten vragen. Wanneer de kinderen aan wie ze het vragen weigeren te delen, dan kom ik er tussen. Ik leg hen de situatie uit dat hij/zij ook graag wil spelen net zoals hij/zij dat doet. Dit in mijn beste Spaans (dat aan het verbeteren is!). Soms levert dit een succes op. Vandaag leverde het drie succesjes. Wat meer is dan de vorige keer (één keer). In de andere gevallen weigert de persoon zijn speeltje te delen. Dit levert frustratie bij de ander op. Ik probeer die dan wat te kalmeren en bezig te houden met een ander spelletje en zeg dat hij het straks nog es kan proberen. Uiteindelijk gebruik ik mijn gezag en vraag ik om het speeltje of de skateboard te delen. Deze techniek, die ik al een tijdje hanteer, heeft mij dus vandaag drie successen opgeleverd. Ik ga tijdens de supervisie met mijn nieuwe stageleidster bespreken hoe ik dit nog ander kans aanpakken of hoe ik deze techniek kan verbeteren.

Vandaag kregen de kinderen een leuke extra. Het is Mats' verjaardag morgen en hij had fruitsap en chips mee. Ieder kind kreeg een bekertje met fruitstap en enkele chipjes. Uiteindelijk spoorde ik de kinderen aan om 'Feliz Cumpeaños' te zingen voor Mats, wat ze in koor deden. You should have seen his face hahaha, hij genoot er van :D maar waarschijnlijk dacht hij, toen ik de kinderen aanspoorde "Joeri shut up!" lol.

Om 17u werd ik verwacht bij het HELP Women project, een project enkel voor vrouwen. Ik kan deze doelgroep maar erg moeilijk bereiken en ik heb ze nodig voor mijn interviews. Na een zoveelste bijsturing kwam er per toeval een idee op. De vrouwen van het project willen dolgraag hun talenten tonen en koken voor de vrijwilligers. Er werd mij gevraagd om deze vrouwen te laten koken voor één van de volgende volunteer lunches. Ik kan dit moment gebruiken om een relatie op te bouwen met de vrouwen zodat ze mij wat leren kennen, ze zien dat ik mij wil inzetten voor en met hen zodat ze mij vertrouwen. Misschien dat ze dan wat meer open zullen zijn en ik een succesvol interview kan afnemen. We komen drie keer samen, twee keer op een vrijdag (waarvan één keer vandaag) en de derde keer is de lunch. Gezien ik hier nog slechts zeven weken ben begint de tijd te dringen.

Om de veiligheid van de vrouwen niet in het gedrang te brengen werd ik eerst geïntroduceerd voor ik binnen mocht komen. Eenmaal binnen, in de kleine bibliotheek van Cerrito, zette ik mij aan de tafel waar alle vrouwen aan zaten. Ik stelde mijzelf voor en begroette iedereen. Ik stelde het idee voor om een lunch te organiseren en iedereen ging hiermee akkoord sinds het hen eigen wens was. Ik vroeg of ze andere vrouwen konden uitnodigen die graag zouden meewerken. Daarna zei ik dat het moment om alles te organiseren volgende week vrijdag zou zijn. Ik vroeg of het goed was voor hen als ik er volgende vrijdag opnieuw bij was. Dit was goed voor hen. Ik doe dit zodat ze weten dat ik er volgende keer ook zal zijn. Gezien dit een erg kwetsbare doelgroep is moet ik alles op alles zetten om de veiligheid te garanderen. De basishouding van de sociaal werker is hierin essentieel. Ik was continu bezig in mezelf 'Heb ik alles goed gezegd? Was mijn non-verbaal gedrag in orde?'. Ik was zo hard bezig met deze vragen dat ik in het naar buiten gaan bijna over een stoel ben gestruikeld. Wat een exit ... haha.

Met ietwat pijn in de rug (heel de tijd spelen met de kindjes, ze dragen, basketten...) verliet ik het project. Ik had een voldaan gevoel en was blij over het werk van die dag.

Toen ik terug in de hostel kwam zag ik dat Rosa, de vrouw van Santos, bezig was polsbandjes te maken. Rosa werkt in een artisan shop waar ze handwerk verkopen. Sommige dingen maakt ze zelf. Ik vroeg haar of ze het mij ook kon leren en dit deed ze met veel plezier. Ze leerde mij de basis over het maken van armbandjes. Maandag brengt ze touw mee in twee kleuren en mag ik mijn eigen polsbandje maken. Ik wil eentje maken in zwart en bruin, de kleuren van de Mochica cultuur (eigenlijk moeten we daar nog rood en wit aan toevoegen, maar ik wil eenvoudig beginnen en met twee kleuren werken). Vandaar de titel van dit verslag, 'double learning', ik leer wat 'handwerk' bij.  :)

Al snel werkte ik mij in het spel maar er werd niets anders gedaan dan gewoon om de beurt naar de korf gooien. Dus dacht ik: laat ik de boel hier wat oppeppen. Ik daagde de jongeren uit voor een spelletje 21. Dit is het spel dat je, zoals gewoonlijk, moet scoren. Maar wanneer je mist, dan moet de volgende persoon de bal werpen van de plaats waar de bal neer komt. Dit zorgde voor de nodige actie en hilariteit. Na een tijdje kwam de sleur in het spel en was er een nieuw element nodig om de boel terug op te peppen. Ik daagde de jongeren dit keer uit voor een match, drie tegen drie.

De drie oudsten tegen de twee kleinsten en mij. Ik ben enorm slecht in voetbal, maar in basket was ik toch een waardige tegenpartij (ja, ik stoef, maar ik ben er trots op dat er toch één sport is waar ik een beetje van af weet :p). Na een tijdje was het twee twee en was ik echt kapot. Mijn conditie is niet meer wat ze geweest is. Ik ging naar een winkeltje dicht bij en kocht een flesje Inca Kola. Ik deelde dit met de jongeren. Dit werd enorm gewaardeerd. We gingen daarna allemaal samen naar de skateramp.

Daar waren de kleintjes bezig met polsbandjes te maken van gekleurde draadjes. Enkele van de oudste kinderen waren hier eveneens zeer bedreven in. Een klein meisje was zeer geconcentreerd bezig. Ik vroeg haar of ze het mij kon leren en ze toonde het mij voor. Daarna nam ik ook wat touw en maakte een eigen armbandje en het zag er niet slecht uit voor een eerste keer.

Na deze korte 'ambacht' speelden we met de kleine kinderen. De skateramp was op dat moment volledig hersteld, dit terzijde. We hebben de kinderen leren tikkertje spelen. Het was echt leuk. Daarna moest ik de kleintjes opheffen en rondjes draaien, dit vinden ze ook leuk.

Helaas is er ook één iets negatiefs gebeurd die dag. Ik heb  één van de meisjes betrapt op het ongevraagd wegnemen van materiaal, met de bedoeling dit niet meer terug te brengen. Ze was verbaasd dat ik er was en ze reageerde niet toen ik iets vroeg. Ik vroeg uiteindelijk of Mats, de leider van het project, toestemming had gegeven aan haar om dat object (een houten plank) mee te nemen. Ze zei van ja. Ik ging dit vragen en dit bleek niet het geval te zijn en Mats was nogal boos. Ik ging terug naar het meisje, nam de plank en legde dit terug op de hoop. ik wist niet goed hoe hierop te reageren. Hierna probeerde ze het nog twee keer. Dit meisje zit in de puberteit en ze is continu bezig grenzen af te tasten en uit te dagen. Mats is er tussen gekomen en heeft haar de toegang tot het project voor één dag ontzegd. 

Heel wat te vertellen dit keer. Laat ik beginnen bij gisteren... de dag van de tussentijdse evaluatie, een dag die ik niet snel ga vergeten!

Dus... het was drie april, de dag waarop ik mijn tussentijdse evaluatie had. Het tijdstip was 10u30. Mijn stageleidster kon niet naar Huanchaco komen omdat haar auto kapot was en ze had rugpijn, dus ook geen openbaar vervoer. Ze zond me de dag voordien een e-mail met haar adres, helemaal aan de andere kant van Trujillo. Ze gaf me ook een instructie, namelijk de volgende: neem de minibus van Huanchaco naar Trujillo en stap af aan Bellas Artes, neem daar te taxi richting mijn straat, dit is de goedkoopste en gemakkelijkste weg.

Wel, niets moeilijks aan, toch? Dus, gezien een gemiddelde trip naar Trujillo een goeie twintig minuten duurt besloot ik om tien uur de minibus te nemen. Dan heb ik een half uur tijd om tot bij mijn stageleidster te geraken. Zogezegd zo gedaan... ik stond langs de kustbaan van Huanchaco en wachtte op een minibusje. Uiteindelijk zag ik eentje aankomen en stak ik mijn hand in de lucht (het openbaar vervoer verloopt makkelijker dan in België, niet lang wachten aan een halte maar gewoon je hand op steken als er een bus of minibus passeert). De minibus stopte en ik vroeg of hij stopte aan Bellas Artes. Hij antwoordde dat ze daar passeerden. Ik stapte in en vroeg dan om te stoppen aan Bellas Artes, dit werd bevestigd. Dus we vertrokken richting Trujillo, de derde grootste stad van Peru. Na twintig minuten waren we nog niet aan Bellas Artes en ik moest dringend naar het toilet (typisch mijzelf). Na vijfentwintig minuten stopte de minibus opeens en zei me dat Bellas Artes hier in de buurt was. Ik dacht 'in de buurt? Je ging er toch stoppen?' maar ik had waarschijnlijk mis verstaan en Bellas Artes (een kunstschool) was waarschijnlijk net achter deze straat. Dus ik stapte uit samen met een medepassagier. Deze vertelde mij dat ik rechtdoor in deze straat moest lopen en ik ging er recht voor uitkomen. Oké, geen probleem dus.

Ik vervolgde mijn weg, recht door, zoals mij gezegd werd, maar wanneer ik na vijftien minuten nog geen Bellas Artes tegen kwam besloot ik het toch nog es na te vragen. Ik stopte bij een lokale hostel en vroeg eerst of ik het toilet mocht gebruiken (godzijdank was dit geen probleem). Daarna vroeg ik de weg naar Bellas Artes en opnieuw kreeg ik te horen dat ik rechtdoor moest blijven gaan. Met toch een beetje argwaan vervolgde ik mijn weg. Een eind later kwam ik bij het ziekenhuis van Trujillo terecht. Ik vroeg hier opnieuw aan een verkoopster bij een voedselkraampje de weg naar Bellas Artes (op tijd komen kon ik echt wel vergeten). Deze vertelde mij opnieuw om rechtdoor te blijven gaan. Opnieuw luisterde ik en vervolgde mij weg. Ik besloot toch om het nog es te vragen, dit keer aan de verkoopster in een winkel. Deze vertelde mij... om net het tegenovergestelde te doen! Ze zei dat ik rechtdoor in deze straat moest gaan... maar in tegenovergestelde richting! Dit was voor mij de druppel. Ik besloot om een taxi te vinden en te vragen om mij rechtstreeks naar het adres van mijn stageleidster te brengen. Maar ook dit was geen makkie.

De eerste taxi die ik aansprak wist het adres niet... de tweede ook niet. Bij de vierde taxi had ik het al opgegeven om mij naar het adres te brengen en vroeg ik of hij me naar Bellas Artes kon brengen. Deze vertelde mij dat hij dat kon, maar dat het redelijk ver was. Redelijk ver? Heilige bimbam! Wat hebben de mensen mij dan zitten wijsmaken tot nu toe? Maar goed... ik ging naar Bellas Artes en dat was het belangrijkste. Om toch nog es mijn geluk te beproeven vroeg ik of hij mij naar het adres van mijn stageleidster kon brengen... maar ook hij had nog nooit van die straat gehoord. Maar gelukkig was dit een  behulpzame taxichauffeur en bracht deze mij naar een publieke telefoon zodat ik mijn stageleidster kon bellen zodat deze de weg kon uitleggen aan de chauffeur.

Ik belde naar het nummer van mijn stageleidster en kwam uit in het hoofdkantoor van Otra Cosa. Jaci, mijn nieuwe stageleidster nam op. Ze vroeg hoe ze mij kon helpen. Ik zei: "wel, momenteel zit ik midden in de middle of nowhere van Trujillo, ik ben volledig verdwaald.". Ze antwoordde nogal ongerust: "Wat? Hoe ben je daar terecht gekomen? Wil je dat ik iemand van de organisatie zend om je op te halen?". Ik antwoordde dat dit niet hoefde, maar dat ze me kon helpen door naar Lily te bellen en te vragen of ze me terug belt op het nummer van deze publieke telefoon. Ze zei dat ze dit direct ging doen.

Ik legde toe en wachtte. De taxichauffeur had ondertussen uitgelegd aan de uitbater van de winkel, waar de publieke telefoon was, wat er gebeurd was. Een van de klanten passeerde mij bij het naar buitengaan, klopte mij op de schouder en zei (als Peruvianen Engels spreken, en dat zijn er niet veel, dan bestaat hun vocabularium vaak uit deze woorden): "no worries". Dit toverde een glimlach op mijn gezicht. Die Peruvianen toch... altijd relaxt en rustig. Dus ik nam hun voorbeeld aan, ademende rustig in en uit. Het was een evaluatie, ik was ondertussen een uur te laat... maar de redding was nabij. 

Na enkele korte minuutjes ging de telefoon over, het was Lily. "Waar ben je?" vroeg ze. "Ik wou dat ik het zelf wist". Antwoordde ik. Ze lachte en vroeg me om de taxichauffeur door te geven zodat ze kon uitleggen hoe we tot bij haar konden geraken. Ik deed dit. Na een kort gesprek wist de chauffeur naar waar hij moest rijden. Succes! Eindelijk!

Na een kleine twintig minuten rijden waren we bij Lily. Eindelijk! Ik had er in totaal anderhalf uur over gedaan om tot haar te komen. Ze was niet boos, gelukkig, maar ze had kunnen denken dat ik verdwaald was toen ik niet opdaagde. Ze vroeg aan de taxichauffeur of hij binnen anderhalf uur terug kon komen zodat hij me naar de bushalte richting Huanchaco kon brengen, zodat mijn terugrit was 'efficiënter' zou verlopen. Ik gaf de chauffeur een fooi van zeven Soles, genoeg om een maaltijd te kopen hier in Peru. Leek mij wel verdiend na alle hulp die hij mij gaf (en zijn geduld!).

De tussentijdse evaluatie was zeer positief en ik ben hier blij om. Ook al heb ik nog geen grote vorderingen gemaakt voor mijn thesis, ze merkte op dat ik bleef proberen en bleef nieuwe manieren zoeken om met de doelgroep en thesis om te gaan en dit werd opgemerkt. Mijn grootste leerpunten zijn wel om niet te snel teleurgesteld te geraken en wat beter om te gaan met het feit dat bepaalde zaken soms niet uitdraaien zoals gepland. Ik moet de realiteit hier aanvaarden om mezelf wat stress te besparen. Het feit dat ik teleurgesteld geraakt is te wijten aan het feit dat ik naar de Peruviaanse cultuur kijk met een Belgische bril. Het feit dat ik in de Peruviaanse cultuur werk met Belgische deadlines is niet echt een gunstige factor zij Lily, en ik ga hiermee akkoord... drie maanden is eigenlijk niets als je hier echt iets wilt opbouwen.

Na de evaluatie troffen we de taxichauffeur zoals gevraagd aan voor de deur. We onderhandelden een prijs en hij nam mij mee. Na een tijdje kwamen we terug bij het centrum en plotseling reed er een rode bus voor ons (er waren wat auto's tussen ons en de bus, hij reed dus iets verder voor ons). De chauffeur zij tegen mij: "Kijk, dat is een bus richting Huanchaco". "Oké zij ik, ik zal er zo eentje nemen". "Wil je die?" vroeg hij. "Als hij stopt wil ik wel overstappen". Zei ik. De chauffeur knikte en plotseling gaf hij plank gas. We raceten tussen de andere auto's door en haalden de bus snel in. Hij reed rakelings langs de bus, toeterde en riep naar de chauffeur van de bus dat zijn passagier graag wilde opstappen. De buschauffeur beantwoorde dit positief. Na nog een korte 'race' stopte de bus in een bocht. Ik betaalde in sneltempo de chauffeur, bedankte hem, croste uit de taxi, sprintte naar de bus en sprong erop zodat de bus terug kon vertrekken. Ik betaalde mijn ticketje, bedankte de chauffeur en zette mij op een stoeltje waar ik bleef zitten tot we in Huanchaco waren.

Eenmaal in Huanchaco was het drie uur in de middag. Ik had gezegd tegen Mats dat als ik later op de skateramp ben, het is omdat ik vast zit in Trujillo. De ramp ging op drie uur open dus ik zou later zijn. Ik moest nog eten en ik was uitgehongerd! Ik bakte twee hamburgers en kookte een extra grote portie broccoli en zoete aardappel.

Uiteindelijk was het kwart voor vijf. De ramp sloot om zes uur maar ik wilde toch nog gaan. Ondertussen had ik gemerkte dat de grote puist om mijn rechterhand nog niet verdwenen was. Twee dagen geleden stond ik op met een grote puist op mijn rechterhand. Ik duwde deze uit en er kwam etter uit, ik dacht dat het daarmee voorbij was. Maar gisteren was die er nog steeds, ik duwde die opnieuw uit en opnieuw kam er etter uit. Vandaag was deze er nog steeds... ik besloot om naar het Medical Center in Huanchaco te gaan. Daar kun je goedkoop een dokter raadplegen. Je kunt het vergelijken met een wijkgezondheidscentrum. Ik stapte er binnen en zag er een bordje dat je zonder paspoort niet geholpen wordt, dus ik mocht terug keren naar mijn hostel achter mijn reispaspoort. Ik kwam Santos tegen onderweg en hij besloot mee te gaan om mij te helpen.

We gingen samen naar het Medical Center. We stonden aan de receptie en Santos legde uit wat er scheelde. Ik moest mij even laten registreren. Dit verliep snel. Ik overhandigde mijn paspoort maar toch vroeg ze mijn naam (op die typische manier die loketbedienden soms kunnen hebben, zo van: "Naam?"... "Adres?"... "Nationaliteit"?). Na de korte registratie mochten we naar de wachtzaal, en daar liet Santos mij achter.

Na wat wachten was het mijn beurt. Iemand van het persoon (een dokter of een verpleger, ik weet het niet) nam mijn lengte, gewicht en bloeddruk. (Ik vraag me nog steeds af waarom dat allemaal nodig was om gewoon een 'puist', die later geen puist bleek te zijn, maar ik dacht: beter alles laten doen want wie weet is het ergens voor nodig ofzo).

Daarna mocht ik weer naar de wachtzaal om een lange tijd te wachten.

Ik moest ondertussen naar het toilet. Ik ging naar het vrouwentoilet want het mannentoilet was gesloten. Het toilet werd er blijkbaar niet gekuist want de uitwerpselen dreven nog in de pot... tot zover de hygiëne in het Medical Center. Maar ik stelde mijn oordeel uit. Ik wilde niet oordelen over de kwaliteit want ik dacht dat de mensen hier gelukkig mogen zijn dat er een Medical Center is. Ik betaalde slechts zeven Soles voor een consultatie!

Uiteindelijk was het mijn beurt om de dokter te raadplegen. Het was een jonge vrouw die amper Engels sprak. En om één of andere reden, wanneer iemand niet de taal spreekt die we goed begrijpen en wanneer ze zelfs geen Engels spreken, gaan we twijfelen aan diens capaciteiten. Dit is eigenlijk niet eerlijk maar soms gebeurd het gewoon. Dus vroeg ik of ze wel een dokter was, ik wilde zeker zijn want nergens waren er naamplaatjes of iets dergelijks. Ze zei dat ze dokter was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken, en ze verontschuldigde zich voor het feit dat haar Engels zo slecht was. 

Ze bekeek de puist en zei dat het een beet van een vlieg was. 'Een vlieg?' vroeg ik verbaasd. Blijkbaar was er een vliegensoort hier die door je vel heen bijt en wat van je bloed opzuigt. Dit is niets abnormaals in Peru en sinds er zoveel regen viel de voorbije tijd, en de combinatie met de warmte, zijn er meer van die vliegen dan anders. Ze toonde me andere wondjes op mijn handen die ook van die vlieg waren. Ik had gewoon de pech dat één van die beetjes geïnfecteerd is geraakt.

Ze zei dat ze de wonde eerst ging schoonmaken voor me, maar daarvoor had ze handschoenen nodig. Dus... ze zond mij naar de apotheker in het Medical Center om handschoenen te kopen... blijkbaar hebben de dokters die hier niet en moeten de mensen die zelf kopen voor de dokter. Ik deed dit en de dokter behandelde de wonde met een ontsmettingsmiddel. Daarna schreef ze mij een briefje met de naam van een antiobiotica zalfje die ik 3x per dag en de hele week op de wonde moest aanbrengen, dan zou het over gaan. Dus eind goed al goed... Maar eigenlijk best ironisch! Ik ben altijd op mijn goede geweest voor spinnen en uiteindelijk is het de beet van een vlieg die mij naar het Medical Center stuurt! Opnieuw... Peru, u zit vol verrassingen!

Ondertussen was het ook al zes uur dertig en te laat om naar de ramp te gaan. Ik schreef een mailtje naar Mats om de situatie uit te leggen en hij begreep het.

Weer een wonderbaarlijke dag in het wonderbaarlijke Peru ;)

Oh! Deze week zit ik in de helft van mijn stage :)