John toonde me eerst voor hoe ik me erop moest positioneren. Het principe is hetzelfde als van een cano alleen moet je zelf zo goed mogelijk je evenwicht bewaren en hangen je benen in het water. We sleepten de boot in het water en John bleef op het strand om instructies te geven. Hij vertelde me om naar de pier toe te roeien, tegen de stroom in omdat ik anders te ver van het strand zou gaan. Ik begon te peddelen toen ik plotseling iets bruins onder mij zag opdoemen. Het was een grote, sierlijke kwal die langs mij kwam drijven. Ik riep naar John om hem te vertellen dat er een grote kwal (zeker met een diameter van 40cm) naast mij dreef. John riep dat ik snel moest peddelen. Ik dacht: ohjee... en ik begon te peddelen. Al snel zag ik nog meer kwallen en op een bepaald ogenblik was ik helemaal omsingeld door kwallen. Ik haalde mijn benen uit het water en dacht dat ik veilig was, maar ik was de golven vergeten. De eerst volgende golf duwde mij van m'n bootje en ik kletste het water in. Tussen de kwallen... Ik voelde geen steken dus ik dacht dat ik ze de hele tijd goed ontweken had.

Snel trok ik me terug op het bootje en vervolgde mijn rit en ik vloog zo nog twee keer het water in. Na een tijdje besloot ik dat het genoeg was en peddelde ik terug naar het strand. Toen begon ik was prikken te voelen in m'n benen, armen en borst. Ik keek en zag grote rode plekken verschijnen. Ik zei dit tegen John en hij zei dat dit maar tijdelijk was. De kwallen zijn niet zo giftig en de genetelde plaatsen zouden enkel wat prikkelig en geïrriteerd aanvoelen. Hij zei me dat ik er lemoensap op moest smeren. We gingen samen naar de hostel en ik ging naar de keuken om lemoentjes uit te persen. Daarna ging ik naar de badkamer, kleedde mij uit en smeerde het sap over de genetelde plaatsen. Toen voelde het wat branderig aan. Na een tijdje verdween het gevoel en toen het sap was gedroogd douchte ik mij. De plekken begonnen toen al wat te verminderen. Ik nam voor de zekerheid nog een anti allergische pil. Toen ik terug aangekleed was ging ik naar de lokale markt en kocht er wat chocolade voor Sugey, de dochter en een grote watermeloen voor Rosa, de moeder. Het diner was lekker (kip met rijst en wat aardappelen). Sober, maar lekker.

Die dag was het Internationale Dag van de Vrouw. Santos had mij de dag ervoor uitgenodigd om samen met de familie te dineren op Dag van de Vrouw. Ik besloot dat ik dit niet kon laten liggen en ging een cadeautje meebrengen uit dank. 

In de middag was het tijd om te gaan werken op de skateramp. De woensdag deze week hebben we een volleybalveld aangelegd. Op de plaats waar de ping-pongtafel stond, daar hebben we een volleybal veld gemaakt. Eerst moesten we de tafel verzetten. Het hout van het tafelblad was verrot en we gingen dus eerst het tafelblad verwijderen en dan de rest van de tafel. Ik heb hier een belangrijke les geleerd... controleer altijd hout als je het wilt opnemen. Ik nam, nadat het blad was verwijderd, één van de houten balken vast om de tafel op te heffen toen ik een grote spin opmerkte naast mijn hand. Deze was zo'n goeie 5 cm groot denk ik. Mats schoot direct in actie en verwijderde de spin. We hebben daarna de gehele tafel gecontroleerd voor we hem weer vast zetten, we wilden immers niet dat er nog spinnen zaten die een gevaar konden vormen voor de kinderen (en ons!).

Daarna trokken we strepen in het zand waar het veld zou komen. We riepen de hulp van de kinderen in. Een van de kinderen liep langs de lijnen met krijt om het veld af te bakenen. Ik begon met een houweel een put te maken voor de eerste paal voor het net. Wat een karweitje! Daarna staken we de eerste paal in het gat en vulden dat gat met keien en zand. Joqué, één van de jongens, maakte het andere gat. Weer hetzelfde principe. Voor het net gebruikten we gewoon een taal. Na wat korte maar intensieve arbeid was het veld compleet.

Ik heb goed kunnen oefenen aan mijn leerdoel om assertief te zijn en op mijn strepen te staan. Het was enkele keren nodig want de kinderen waren nogal uitbundig die dag. Ze mochten met waterpistolen spelen en sommigen wilden niet delen. Ik moest doen die kinderen aanspreken en hen vragen hun speeltje aan de ander te geven. Ik vertelde erbij dat het belangrijk was om te delen zodat iedereen kan spelen. op de skateramp werd het soms druk en moest ik kinderen tegenhouden van erop te komen.

Het was een erg hete dag woensdag, pfff! 

Op het einde van de dag kwamen we tot de jammerlijke conclusie dat alle waterpistolen verdwenen waren. Ze waren gestolen door kinderen maar we weten niet door wie... jammer en pijnlijk als het vertrouwen zo geschonden wordt.

Een keertje hadden we bewijs dat een kindje iets gestolen heeft en hem werd de toegang tot het project ontzegd tot hij het gestolen object (een stift) terug gaf. Hij gaf het niet meer terug en mocht dus ook niet meer binnen.

Na de skateramp, de woensdag, gingen we terug naar onze hostel en onderweg kwamen we één van de meisjes tegen. Ze zag mijn flesje water en vroeg me of ze ervan mocht drinken. Ik stemde hierin toe, maar daarna kreeg ik de feedback dat ik niet zoveel mijn water mag geven. Op het project is er water beschikbaar voor de kinderen en ik mag eigenlijk mijn water niet delen omdat ik anders het signaal geef dat ze bij mij moeten zijn voor water. Ik kreeg de feedback dat ik mijn water niet zo zichtbaar mag maken. Ik vind dit moeilijk omdat ik mij schuldig voel als ik mijn water niet geef, maar ik moet mijn grenzen afbakenen.

Maar, terug naar de donderdag. Ook hier moest ik enkele keren optreden om kinderen hun speelgoed te delen. Ik vertelde er ook iedere keer bij waarom. Ze moeten begrijpen waarom ze iets wel of niet mogen doen want enkel dan leren ze. 

Ik vertrok vroeger van de ramp om de projectmanager (die van alle projecten, niet die van de skateramp) te helpen met haar computer, er waren wat problemen mee en ze kon enkele bestanden niet openen. Helaas was het een Apple want daarmee kan ik niet overweg. Ik kon er dus niets doen.

Dit waren dus mijn woensdag en donderdag... vermoeiende dagen!

In de middag at ik in het Otra Cosa restaurant en kocht wat Fair Mail postkaarten om op te sturen naar familie en vrienden (wat mij 52 Sol kostte).

Ik ging even op skype en zag dat mijn vriendin en mijn ouders online waren. Ik had dan een gesprekje met hen (ik mis wel, zeker weten) maar niet lang omdat ik om 16 een afspraak had met Nancy Mendoza, het dorpshoofd van Cerrito de la Virgen.

Ik ging naar het postkantoor, verstuurde de postkaarten (het postkantoor is even groot als een opberghokje en er is één bureautje waar één vrouw aanwezig is en een stoeltje. Je kunt je amper op dat stoeltje zetten gezien de ruimte tussen het bureau en de muur krap is... De vrouw heet Alicia en ze is erg vriendelijk) en ging daarna naar de motortaxi om mij naar Cerrito te brengen.

Ik ging naar de kleine bibliotheek waar we afgesproken hadden. Op het basketplein waren enkele kinderen aan het spelen en er zat een blanke jonge vrouw, waarschijnlijk iemand van Otra Cosa dacht ik.

Ik wachtte maar niemand kwam. Uiteindelijk kwam de blanke jonge vrouw naar mij toe en stelde zich voor als Emely. Ik stelde mezelf voor en ze zei dat ze vorig jaar ook voor Otra Cosa werkte. Het was zei die alle onderzoeken had gedaan in Cerrito! Ongelooflijk dat dit het werk was van één persoon. Maar ze werd geassisteerd door enkele universiteitsstudenten van Trujillo. Ik zei haar dat ik wachtte op Nancy. Ze zei dat we samen naar haar huis konden gaan. Ondertussen vertelde ze dat ze een jaar voor OCN had gewerkte en nu terug in Peru was op reis en nog even langskwam in Cerrito. We gingen naar Nancy en daar vertelde ze me dat alle mensen aan het werk waren en ze dus niet kon komen met de mensen die ze beloofd had voor het interview. 

Gelukkig mocht ik haar interviewen en ze zei dat we een nieuwe afspraak konden maken voor donderdag en dat ze dan mensen mee zou brengen. Ze toonde al het werk dat ze al in Cerrito had verricht... enorm! Ze heeft OCN heel hard geholpen. Ze vroeg mij of ik kon kijken voor nieuwe tafels en stoelen in het kinderdagverblijf, ik zei dat ik dit ging voorleggen aan OCN. Eveneens vroeg ze of we een manier konden vinden om de dingen die de vrouwen maken in het HELP Women project te verkopen. Dit zal ik ook voorleggen aan OCN.

Toen we buiten kwamen hoorden we dat enkele lokale kinderen, die ook naar de skateramp komen, een dansactje gingen doen op een misviering in de lokale kerk (een ommuurde ruimte met een rieten dak...). Ik had al wat slechte verhalen gehoord over de kerk te Cerrito (dat ze erg conservatief is en zegt dat meisjes die voorbehoedsmiddelen gebruiken hoeren zijn...) dus ik zat nogal ongemakkelijk in de misviering. De vrouw die de activiteit leidde, zei letterlijk na iedere zin 'amen' en wat mannen in het publiek herhaalden deze amen. Ik wilde mijn oordeel uitstellen maar dit ging moeilijk omdat ik al reeds zo'n afkeer heb tegen fundamentalisme. Het bleek van kwaad naar erger te gaan. Er stonden twee pakjes op het kleine podium. Ze opende het eerste en er zat een wereldbol in. Ze vertelde dat God de aarde cadeau gaf aan de mensen en dat de kinderen hun ouders cadeau kregen. Daarna opende ze het tweede cadeau en ze begon bijna te huilen en zei dat dit het beste cadeau ooit was. Toen ze het toonde bleek het een tekening van Jezus te zijn. Daarna deelden ze dozen uit aan alle kinderen en in die dozen zaten speeltjes. 

Als de kerk de kinderen echt wilde helpen dan zouden ze toch andere dingen geven dan enkel speeltjes? Dan zouden ze toch activiteiten organiseren met de kinderen of fruit geven? Of kleren? Maar neen... en de vrouw pompte maar in hun hoofdjes dat de cadeautjes een teken zijn van de liefde van Jezus. En toen zei ze: toon deze cadeaus aan jullie ouders, zodat ze de liefde van Jezus kunnen zien en neem je ouders mee naar de kerk, zodat je mama en papa kunnen 'veranderen' (dit zei ze) en ook van Jezus kunnen houden. Ik kreeg het gevoel dat ik naar buiten wilde lopen, ik voelde me echt niet om mijn gemak. De priester die hielp met het uitdelen zag dat Emely en ik blanken waren en hij kwam ons begroeten. Ik begroette hem eveneens vriendelijk. Na het uitdelen van de cadeaus speelde er een muziekje en de vrouw begon nogal actief en emotie geladen bedankingen te zeggen aan God. Na dit zongen twee jongens nog een liedje. Ik was blij toen het gedaan was...

Het was leuk en zo, vooral voor de kinderen... maar ik kan er niet goed mee overweg dat ze zo hun werk maken om Jezus te promoten en de kindjes te vertellen dat Jezus het beste is en dat hun ouders moeten komen om ook van  Jezus te houden en blablabla... 

Ik vertelde mijn frustraties hierover aan Emely. Ze zei dat de kerken inderdaad nogal een zeer conservatief trekje hebben. Maar zij ging gewoon om te zien hoe de kinderen plezier beleefden. 

Toen we terug naar Huanchaco wandelden vertelde Emely mij dat zij alle interviews deed door gewoon huis aan huis te gaan. Iets wat ze mij bij OCN hadden afgeraden... ik vond dit nogal verwarrend. Ik zal zien hoe de interviews volgende donderdag verlopen. Indien dit ook mis loopt zal ik, opnieuw, moeten bijsturen. When things go wrong, you know you have a lot to learn!

Morgen gaan we met een klein groepje en een gids (Persey, diegene die in de bibltioheek werkt en heel veel van geschiedenis afweet) naar Cerro la Campana! Wel om vijf uur opstaan... bah...

In de ochtend had ik een functioneringsgesprek met mijn supervisor, Lily. Ik gaf een korte update van de taken die ik tot nu toe had uitgevoerd en vanuit welke methodiek ik vertrok of welke methodiek ik toepaste. Veel van wat ik vertelde staat reeds beschreven in mijn reflectieverslagen. De feedback die ik kreeg was positief. Ze zei dat ik een goed zicht had op mijn leerproces en dat ik goeie inzichten kan voorleggen. Mijn werkpunt is dat ik mijn tijd moet nemen om aan deze leerdoelen te werken. Ik moet stapje per stapje nemen gezien dit een volledig nieuwe setting is met andere referentiekader. Mijn supervisor zei dat ik, op vlak van leren, 'caviastapjes' moet nemen.

In de middag aten we allemaal samen in de 'Arena', een restaurant op Los Pios, één van de hoofdstraten van Huanchaco. Ik at als voorgerecht Patatas met datikhetbegotnietmeerweet. Het waren aardappelschijfjes met een soort gele licht pikante saus. Lekker!

Als hoofdgerecht at ik Pollo Chicharron. Dit is kippenvlees gefrituurd in een deeg/maïsvelletje. Het komt er op neer dat ik kippennuggets heb gegeten met frieten :p Het was echt heerlijk! Als drankje kregen we passievrucht sap. Eveneens heerlijk!

Helaas kwamen we toen ook te weten dat we niet aan de benodigde 12 inschrijvingen zaten voor onze toer. We hadden er max. 12 nodig om lichte winst te maken. Indien we niet aan dit aantal kwamen, gingen we verlies maken en zouden we dit moeten compenseren door de prijs van onze excursie te verhogen. Dit wilden we niet dus bieden we de excursie opnieuw aan volgende week. De reden waarom we niet aan twaalf mensen geraakt zijn was omdat velen al plannen hadden voor dit weekend. Hier komt direct ons aandeel boven: we hebben onze tour te laat bekend gemaakt... Hier zullen we dus zeker aan werken!

Vandaag was het World Read Aloud day (die ik in vorig blogverslag verkeerdelijk vermeld had als Wereld Literatuur Dag). World Read Aloud dag is een evenement georganiseerd door het Literacy project van Otra Cosa. De vrijwilligers werden uitgenodigd om mee te werken op het evenement. Ik zat bij het team die het materiaal moest klaar zetten dus na de lunch vertrok ik rechtstreeks naar de bibliotheek in Huanchaco. Daar laadden we alle materiaal in de kleine bestelwagen van Lily. Evan, een sympathieke kerel uit Australië en ik kropen achter in de bestelwagen (er waren geen stoelen) om het materiaal vast te houden. Wat een rit zeg, de baan naar Cerrito is niet verhard en vol grote kuilen en stenen. We vlogen af en toe es door de lucht. Na de rit voelde ik me alsof ik 70 jaar oud was.

Eenmaal bij het basketplein te Cerrito (met de kleine bibliotheek erachter) begonnen we met de opbouw van het tentje. Onder de tent werd een tafeltje en wat drinken gezet. De tent werd versierd met ballonnen. Onder deze tent zat Jorge Dias Herrera, een Peruviaanse schrijver van kinderverhalen en rijmpjes. Hij kwam de kinderen voorlezen uit zijn werken. Het doel van dit evenement ligt in het promoten van lezen en 'alfabetisme'. Het draaide om literatuur als 'human right'. Een uittreksel uit de uitnodiging:

"Wednesday 6 of march 2013 is the World Read Aloud Day, an awareness day advocating literacy as a human right.

Voor het evenement begon speelde ik wat met de kinderen. Ik moest ze heel de tijd opheffen en rond draaien. Na de twintigste keer was ik volledig uitgeput en bezweet, pfff :p

Tijdens dit evenement ontmoette ik Nancy Mendoza, één van de informele dorpshoofden van Cerrito. Lily stelde mij voor aan haar. Het doel was om haar te vragen of zij mensen kon uitnodigen om mee te werken aan mijn interview. Na een gesprek bleek dat mensen uitnodigen via de projecten niet ging lukken omdat er te weinig waren, dus besloten we het informele dorpshoofd te raadplegen. Zij zei dat het zonder haar een onmogelijke opdracht ging zijn om mensen te vinden voor de interviews sinds de mensen moeten 'overleven' en hele dagen gaan werken zijn. Daarenboven zijn ze wantrouwig tegen 'gringo's en willen ze liever niet gestoord worden. Maar als Nancy ze zou uitnodigen zouden ze wel komen. Ze zei dat ze tien mensen zou kunnen meebrengen.

Na dit gesprek keek ik door het raam van de bieb naar de voorleessessie. Het was prachtig! Al die kinderen die voor de tent zaten en gefascineerd zaten te luisteren naar de schrijver! Dat vond ik super! 

Ik merkte dat Nancy bezig was boeken te ordenen in één van de boekenrekken van de kleine bieb (echt een kleine bied, hij staat uit drie boekenrekken). Het plafond was enkele weken geleden in gestort en was nu hersteld, maar de boeken moesten terug in de rekken. Ik hielp hierbij.

Na het ordenen van de boeken mocht ik fruit snijden voor de kinderen. Een van de meisjes had twee messen bij. één ervan was een springmes. Ik grapte dat dit illegaal was. Ze moest er eveneens om lachen. Ik zei haar dat ik thuis ook wat messen had gezien ik vaak ga kamperen. We hadden een kort gesprek over messen en ik was verbaasd dat het onderwerp wapens niet enkel aan mannen toebehoort haha.

Hierna haalden we de tent terug uit elkaar en ruimden we alle materiaal op.

De kinderen waren enorm blij het met fruit. Na het evenement speelden de kinderen in het rond. Ik speelde wat basket met enkele kinderen.

Na dit alles gingen we met de hele groep terug naar Huanchaco. We passeerden de kathedraal en we bleven er even genieten van de zonsondergang. Ik geraakte er aan de praat met Percy, het hoofd van de dienst cultuur van Huanchaco. Hij wist mij te vertellen over de vele archeologische sites op de berg Cerro de la Campana (die ik in vorige blog verkeerdelijk de sleeping monkey noemde, iemand had mij dus de verkeerde naam verteld). We gaan zondag misschien een tocht maken naar deze berg samen met Percy, Lily, Jaci en wie maar mee wil.

Ik vertelde mijn supervisor over mijn meditatiesessie, die ik deed om mijn stress en zorgen te verwerken en om mijn vriendin zoveel mogelijke positieve energie en liefde te sturen (gezien wat haar overkomen is). Ik deed dit met een local. We zijn vorige zondag naar de Cerro de la Virgen geweest. Daar hebben we kaneelwierook geofferd en gemediteerd. Een regel is om metaal (buiten zilver en goud) af te doen evenals je uurwerk. Het is de bedoeling om de tijd te vergeten en niet natuurlijke metalen van je lichaam te halen. Dan kun je meer 'verbinding' maken met de aarde en de omgeving. Ik vond dit allemaal boeiend en de meditatiesessie heeft mij helemaal tot rust gebracht. Gezien de maan de belangrijkste godheid was van de Chimu, stelde Lily voor om een meditatiesessie bij maanlicht te organiseren. We zijn al met drie/vier mensen die dit zien zitten. Lijkt mij zeer interessant! Hopelijk zal dit doorgaan.

Morgenochtend een vergadering over nieuwe concepten (Otra Cosa vroeg mij of het mogelijk is om een trip te organiseren naar Puerto Chicama omdat dit een surfparadijs is in Peru en Chiclayo voor de 'Lord of Sipan'. De heer van Sipan was een Mochica wiens graf ongeschonden werd terug gevonden gevuld met schatten. Een beetje als Tutankhamon. De bedoeling is in de ochtend het museum te Sipan te bezoeken en in de namiddag naar Puerto Chicama te gaan). Er werd mij ook gevraagd of een meerdaagse excursie naar één van de Otra Cosa projecten in de Andes mogelijk is.

Morgenmiddag ga ik werken op de skateramp, heb er deze week nog es tijd voor! Super! Vorige week en deze week waren echt hectisch, druk en vermoeiend. Maar... zeer boeiend en vol nieuwe ervaringen!

Deze avond heb ik een Trujillo pils gekocht. Het bier valt goed mee, maar geef mij maar een Belgische Leffe! ;)

Buenas Noches en tot de volgende!

Ik vind het eigenlijk best leuk dat het organiseren van excursies mijn grootste taak geworden is. Het sociaal werk aspect is dat ik steeds opzoek ga naar manieren om de lokale mensen te betrekken en hun talenten te engageren. Ons motto is dat we enkel met lokale mensen werken en rekenen op hun liefde voor hun cultuur en geschiedenis! Omdat er wat zaken fout zijn gegaan tijdens onze vorige tour (je mocht niet binnen in de kathedraal met een short of rok), hebben we dit keer gelet om dit soort details. Ik heb gelet om de openingstijden en sluitingsdagen en ik heb ook gevraagd naar het feit of je al dan niet mocht fotograferen. We zijn dit keer dus beter voorbereid en hopelijk lopen er minder dingen fout!

Je moet er erg flexibel zijn als touroperator. Je hebt geen vast uurrooster. Zo werk je soms tot een gat in de nacht aan voorbereidingen, dan weer moet je naar een afspraak met een 'lokal', dan moet je weer naar een restaurant dicht bij één van de sites om een afspraak te bevestigen enz.

Onze volgende tour staat in het teken van de archeologische geschiedenis van deze streek. Deze ochtend zijn Eveline en ik richting Chan Chan gegaan om de prijzen te bekijken. Het museum en de site is één ticket, ideaal! Na dit te hebben bekeken (en zelf even te hebben gestopt voor wat foto's) reden we door naar het dorpje Moche. Moche is erg traditioneel en groen (gezien de vele landbouw). We waren op zoek (op jacht!) naar een geschikt restaurant om onze lunch te nemen zaterdag. Het restaurant moest aan de volgende criteria voldoen:

- het serveren van enkel lokale Peruviaanse gerechten

- kleinschalig

- gezellig

Het eerste restaurant was te duur en te toeristisch. We reden door naar een volgend restaurant. Dit was bingo! Er worden enkel authentiek Peruviaanse gerechten geserveerd (zoals Cuy, ja Petra, ik heb het eindelijk gevonden en zal het proberen ook :D). De vrouw was zeer vriendelijk en tegelijk zakelijk gericht. We kwamen tot een overeenkomst dat onze groep er mag eten maar we moeten vrijdag bevestiging geven, 50% vooraf betalen en laten weten welke gerechten er nodig zijn. Ik ga vrijdag terug keren om alles te bevestigen en de voorafbetalingen te doen.

Hierna reden we door naar mijn persoonlijke favorieten, de Huaca's del Sol y Luna! Eindelijk! In de buurt van de Cerro Blanco gelegen, zijn ze al te zien van op een afstand. De Huaca del Sol is niet toegankelijk en ligt langs een klein weggetje en moeilijk bereikbaar met de bus. Wij hadden het voordeel dat we ons vervoer geregeld hadden met een man die op lokaal vlak transport regelt naar de sites. Zoals je ziet doen we echt ons best om enkel en alleen met lokale mensen te werken en hen te steunen. We konden even stoppen bij de machtige Huaca del Sol die veel weg heeft van de piramide van Djozer te Sakkara. Ik denk dat ik gerust mag zeggen (voor de Egypteliefhebbers onder jullie) dat de Huaca del Sol eveneens veel gelijkenissen vertoont met de piramiden die in het Middenrijk gebouwd werden (zoals die van Amenemhet III). Doordat ze uit adobe bestaan en de Spanjaarden ze ferm beschadigd hebben, vertonen ze niet meer de glorie die ze ooit getoond hebben. Niettegenstaande zijn ze nog steeds fenomenaal fantastisch! 

Na de stop bij de Tempel van de Zon reden we door naar de Huaca de la Luna. Daar is een gids verplicht maar dat vinden wij niet erg. Ik heb reeds een afspraak gemaakt met een vrouw uit de omgeving van Huanchaco die wil gidsen voor ons. Ik doe beroep op haar talenten en geef haar een kans ervaring op te doen die ze kan gebruiken in haar verdere leven. We werken dus eveneens rond empowering van 'de locals'.

Hierna gingen we terug naar Otra Cosa. Dan maakten we nog wat praktische afspraken inzake uurregelingen, de betalingen enz. Ook het volledige kostenplaatje werd opgemaakt. 15 Sol per persoon voor transport, 36 Sol voor de bezoeken en de lunch en we rekenen nog wat extra om de volgende redenen:

- wij betalen de lunch en het transport van onze 'gids'

- een extra bijdrage voor Otra Cosa zodat we o.a. de 50 Sol kunnen terug betalen die ze in ons hebben geïnvesteerd om naar de locaties te gaan (we hebben nog steeds een groot deel uit eigen zak moeten betalen maar het is leuk dat Otra Cosa haar steentje bijdraagt)

- de 'winst' gaat naar de projecten van Otra Cosa

De volgende tour wordt gepland donderdagochtend, als die vergadering niet verplaatst wordt tenminste want om 10u30 heb ik een afspraak met mijn supervisor en Maika, de projectleidster van Help Women, voor mijn thesis (concreet: het bereiken van de doelgroep).

Morgen heb ik ook een afspraak met mijn supervisor maar deze is een korte update van de zaken die ik gedaan heb de voorbije week.

Morgenmiddag is het Wereld Literatuur Dag. Dit wordt 'gevierd' in Otra Cosa door een voorleessessie te houden in de kleine bibliotheek in Cerrito de la Virgen. Een activiteit om lezen bij de kinderen te bevorderen.

Overmorgen heb ik twee vergaderingen en in de middag is het werken op de skateramp. Vrijdag moet ik naar het restaurant om onze 'deal' af te ronden en werken aan mijn eindwerk en/of skateramp.

Vandaag werd ik door Santos uitgenodigd om met hem en zijn gezin te lunchen. De maaltijd was heerlijk! Kip met rijst en groentjes. Ook Jaci, de projectmanager van Otra Cosa was er. Het was een zeer leuk moment en ik was verrast dat ik ook uitgenodigd was. I guess they like me! :D

Het was een drukke, warme dag!

Vandaag heb ik voor mezelf twee hamburgers klaar gemaakt. Kippenhamburgers gebakken met uitjes en dit tussen pistoletjes. Heerlijk!

In deze stage werk ik eigenlijk niet zo hulpverleningsgericht, maar het polyvalente van onze opleiding komt mij wel te passen gezien ik zo'n uiteenlopende taken heb!

Gisterenavond is er een nieuwe meisje toegekomen, genaamd Regina en ze is afkomstig uit Zwitserland, ze werkt in het kantoor van Otra Cosa. De andere twee zijn naar een andere hostel omdat ze niet tevreden waren over deze hostel. Jammer, maar hun keuze en ik accepteer deze en heb er respect voor.

Zondag was ik trouwens een jaartje samen met het allerliefste meisje van de hele wereld! Jolien! <3

Omdat ik er niet bij kon zijn heb ik een PowerPointvoorstelling gemaakt met 'de tien zaken waarom ik zo verlief ben op jou' gevolgd door wat foto's van mooie momenten die we in ons eerste jaartje samen beleefd hebben.

Mijn brief die ik geschreven heb naar Jolien is trouwens toegekomen! Super!

To be continued!