Wie het weeshuis "HOGAR ESPERANZA" financieel wil steunen kan dit op volgende rekening: 745-0184733-17op naam van "Stassen Jennifer in Chili"
Beoordeel dit blog
jennifer in chili
10-05-2008
Donderdag en vrijdag
Helabakes,
Hier zijn we dan weer terug. Donderdag morgen opgestaan met zware benen, maar als we effe bezig waren viel de spierpijn verdacht goed mee. Om 8.10 hadden we onz3e bus richting Valdivia. Na 3 uur stil gezeten te hebben, wisten we ineens weer wat we de dag ervoor gedaan hadden: Spierpijn, ma mannekes toch we geraakten bijna niet meer uit de bus. Jeminee wat hebben we die dag afgezien. Het spreekt voor zich dat we in Valdivia het erg tot uiterst rustig gehouden hebben. aan de terminal hebben we een klein busje genomen tot aan de markt. De trekpleister in deze stad was de typische groenten, fruit en vooral vismarkt aan de rivier die door het stadje uitstroomt. Waar de vis verkocht en schoongemaakt werd zaten grote kolossen van zeehonden te wachten op de afval vis. Grappig om te zien. Daar hebben we dan ons boterhammekes opgegeten. We hebben onze rugzakken genomen en ene warme choco in de stad gaan drinken. zelfs dat stukje met de rugzakken was al te ver voor onze nog steeds overbalaste beenspieren...
Om 15.30u hebben we in Valdivia terug de bus voor 3.5u genomen tot in Puerto Varas. Een mooi en klein stadje aan de Lago Llanquihue ( of zoiets) We hebben ons hier sebiet bij de aankomst al goed laten kennen door al zingend door de straten onze hospedaje te zoeken. Het zingen was ons snel over toen de vrouw onze kamer wees die op de 3de verdieping lag (neen liften kennen ze hier niet). Dus met rugzakken en nog steeds hevige spierpijn de trappen opgeraakt.
Vrijdag hebben we de saltos van Petrohue bezocht. Mooi, echt super mooi en verschrikkelijk helder water. We zagen er serieuze grote vissen in zwemmen (welke dat het waren weten we niet)
Morgen om 9.15u vertrekken we naar de eilandjes van Chiloë (Castro) daar gaan we 2 dagen blijven. We kijken er al naar uit om de reusachtige stofwolk die de vulkaan van Chaiten uit tuft van behoorlijk kortbij te zien. Voor toeristen iets unieks, maar voor de plaatselijke bevolking een ware ramp. Voor de ongeruste mama's en papa's wij lopen geen gevaar....
normaal gezien gingen we gisteren de vulkaan beklimmen, maar het weer was grote spelbreker. Dan maar beslist om namiddag naar het nationaal park in Huerque te gaan, een questie van ons fysiek al een beetje voor te bereiden om de vulkaan te beklimmen.
In het nationaal park hebben we mooi kunnen wandelen en een mooie waterval gezien (maar zeker niet de mooiste).
Normaal gezien vertrokken we woensdag (vandaag dus) naar Valdivia. Maar aangezien de weergoden ons beter gezind zouden zijn, en ik mijne tant al van in december op deze vulkaan geslepen had, hebben we beslist dat als we een dag langer in Pucon zouden blijven we niet erg veel van de bezienswaardig heden in Valdivia en Puerto Montt zouden missen (omdat we een dag extra voorzien hadden in Puerto Montt) Dus Jennifer blij en Roosje iets minder (grapje).
D- Day Vandaag ook weer om 4.45u opgestaan boterhammekes gesmeerd en met goede moed om 5.30u vertrokken naar het adventure kantoor. Daar mochten we onze klaargemaakte rugzak met materiaal wat we onderweg nog nodig gingen hebben nemen, we kregen een speciale broek, speciale schoenen, muts, handschoenen,... Met goede moed stapten we (samen met 2 canadese meisjes in ongeveer dezelfde conditie als wij) het busje in dat ons kwam halen. Om 7u zijn we begonnen aan onze tocht!!! We wisten dat het zeker geen makkelijke opdracht ging worden (alle twee niet van de magerste en vooral geen fluit conditie) maar we gingen ervoor. Maar het uitzicht bij opkomende zon was vanuit onze start positie al wondermooi. De gidsen waren erg vriendelijk en namen zeker een makkelijk maar vooral traag wandeltempo aan(waar we alle vier zeker niet kwaad van waren) De eerste halte na 45 min gaf een mooi zicht over het meer en tussen de wegtrekkende wolken zagen we de berggrens met argentinië als maar beter. Zeer mooi. Echt lang konden we niet blijven stilstaan, want de wind deed ons vrij snel terug koud krijgen, dus op naar het volgende stuk. De stukken werden alsmaar moeilijker, stijler en vooral het klimmen tussen de rosten door vergde van ons alle 4 erg veel moeite) Maar in onze hoofden zat het nog altijd goed, dus langzaam maar zeker wandelden we verder. Hoe verder de morgen vorderde hoe meer groepen we onze richting zagen uitkomen. ( Niet te vergeten dat veel van die groepen de skilift namen tot op de hoogte waar wij onze eerste stop hielden) Maar goed we wandelden maar verder en verder. Ongeveer om 10.45u kwamen we op een hoogte van 2200m. Hier moesten we onze rugzak opendoen en onze crampons eruit halen. Dat waren ijzers met pinnen onder om door de ijs en sneeuw verder naar boven te gaan. Helemaal niet zo simpel om te wandelen. Voor we aan dat stijle ijsstuk begonnen moesten we leren vallen. We hadden een wandelstok met aan het handvat een soort bijl dat we in het ijs moesten steken als we uitgleden maar het belangrijkste aan de valoefening was dat we onze voeten in de lucht moesten steken want als we met die ijzers onder onze schoenen wilde stoppen met glijden braken we 9 van de 10 ons benen (best beangstigend als je de uitleg kreeg) Hier besloten Roosje en Jaqueline om niet meer verder te gaan. Megan en ik wilde nog verder maar wisten dat de 3.5u die we gewandeld hadden als makkelijkste stuk moesten bezien (zucht!!!) Maar we wilde verder. Het moeilijkste om met die ijzers te wandelen was dat je op die ijzers moest vertrouwen dat ze in het ijs bleven steken. Het eerste stuk dat we op kropen was behoorlijk stijl. Dus vertrouwen in jezelf dat je die ijzers van de eerste keer goed in het ijs zette was van groot belang. Ik moet zeggen heb een behoorlijke grote mond en deins niet snel terug, maar hier had ik maar een klein hartje. Gewoon knop op nul en enkel naar de voeten van de gids kijken. Na een 15 min waren we op het eerste sneeuw plateau aangekomen. Opnieuw een mega mooi uitzicht, het leek erg op het zicht dat je hebt vanuit een vliegtuig echt prachtig. Nadat we nog een 45 min verder geklommen hadden heb ik tot mijn grote spijt ook moeten opgeven en om't in het plat mallers te zeggen "dat gaat mij aan mijn pens af". Mijn hoofd wilde nog verder geraken, maar mijn benen waren zo danig vermoeid en ik moest de hele weg ook nog terug wandelen. Op aanraden van de gids zijn we om 12u aan de terug tocht begonnen. Megan is met een andere groep nog verder omhoog gegaan. Of ze het gehaald heeft kan ik jullie morgen pas vertellen(we gaan seffes allemaal nog een pint drinken) Achteraf hoorde ik dat ik nog op ongeveer 1.5 uur van de top was (wat pijn doet om te horen als je er zo kort bij bent geweest, maar ik had het met mijn conditie niet kunnen halen)
De tocht terug was zeker niet te onderschatten en was zelfs bij momenten wel zwaarder dan de weg naar boven. Dalen op de stijle en ijzige stukken was zeker niet om te lachen met die ijzers aan (uiteraard was ik blij dat ik die ijzers had, want zonder zou het onmogelijk zijn geweest). Om 13.30u was ik beneden. Uiteraard namen we een andere weg terug(waar de sneeuw niet lag) door de lava-zandgrond. Van onze hele trip hebben we foto's en filmpjes genomen.
s'avonds hoorden we dat de groepen wel tot boven geraakt zijn er slechts 10 minuten geweest zijn omwille van het gas (de vulkaan begon ineens wel erg hard te roken). Ze hebben een groot zwart gat gezien, maar omwille van het gas ook niet dieper hebben kunnen kijken!
We vinden het erg dat we het niet gehaald hebben, maar zijn toch fier op onszelf dat we het aangedurfd hebben, en hebben uiteraard erg genoten van het uitzicht.
Als jullie me binnen een paar maanden nog eens vragen hoe was de vulkaan tocht geweest, zal ik waarschijnlijk zeggen het viel wel mee, maar laat mij dan maar eens aan dit mailtje terug denken (want het was echt wel zwaar)!!!!!
We hebben zelfs vanop de vulkaan de stofwolken gezien die de vulkaan Chaiten in het zuiden produceert!!!! Enorm. Tegen het eind van de week zijn we in Puerto Montt en zijn we misschien nog net op tijd om de explosie te zien, wie weet.
Morgen om 8u hebben we de bus richting Valdivia. We weten niet of we daar internet gaan vinden, we houden u op de hoogte.
Om 14 uur kwamen ze ons oppikken. Bijna een uur later(nadat we ons wetsuite en reddingsvesten aangetrokken hadden) konden we met de boot het water in. Een Braziliaans koppel deelde samen met ons de boot. Nadat we nauwkeurige instructies gekregen hadden van de gids konden we vertrekken. Hij vertelde wat we moesten doen als er iemand uit de boot viel bij een salto( watervalletje of stroom versnelling,...) Roosje en ik bekeken elkaar en dachten: man vertel maar, maar dat gaan we toch niet nodig hebben. Toen hij verder begon te vertellen van als dan de hele boot kapseist,.... toen vonden we het al iets minder grappig,... Maar goed er was geen weg terug.
Een rivier bestaat uit verschillende niveaus. Tuurlijk hadden wij die gekozen van niveau 4 en 5. (we hadden er geen idee van wat ons te wachten stond) Tijdens de rit naar de rivier vertelde de gids ons dat ze het de ' rio de piedras' noemen, dus vele rotsen in de rivier(en dat hebben we geweten ook,...)
De eerste stroomversnellingen waren wel sjiek, maar ge verwacht u onrechtstreeks aan meer... en of we dat gekregen hebben. We hebben uiteraard verschillende keren vast gestoken tussen de rotsen en best wel angstige bekken getrokken als we net voor de salto zagen hoe diep dat we naar beneden gingen.
Tussen de hevige stukken vertelde de gids dat we door 2 stukken moesten die ze de 'feo saltos' of 'la ultima sonrisa' noemden. dat staat voor de slechte of vieze waterval of de laatste glimlach.... Ik hoef u niet te zeggen dat we het toen helemaal benauwd kregen... Maar ook hier was geen weg terug!
Voor we de laatste 'ultima sonrisa' bereikten moesten we aan de oever uitstappen en een stukje lopen. Dat was een salto van makkelijk 7 meter hoog. Dus veel te gevaarlijk voor met toeristen door te raften. Zelfs onze gidsen hingen hun boten hier aan koorden om ze zo de afdaling laten te maken. Het probleem was echter voor ons, hoe geraken wij terug in ons boot. (Er waren 2 begeleiders bij in kayaks(voor de veiligheid) die ervoor zorgde dat als er iemand in het water viel dat die veilig terug bij de boot gebracht werd.) Dus die mannen begeleidden ons tijdens de korte wandel /kruip routte over de rotsen heen tot op een bepaald punt, net voorbij die 7 meter hoge salto. En daar stonden we op een rots te genieten van het mooie uitzicht totdat 1 van die begeleides zei hier moet ge het water inspringen, We stonden makkelijk 3 meter hoog boven het water!!!! Nu moet ik zeggen, we hebben niet rap bang, maar daar was het gewoon niet nadenken en springen. van een kick gesproken!!!! (ik hoef u er niet bij te vertellen dat het water ijskoud was!!!) Enfin zoals de meeste ons wel kennen hebben we dat parcours volledig en met glans (hmmm een beetje stoef mag wel) volbracht en hadden we alle twee zoiets van : hoe ist al gedaan!!!!!
We zijn ons ervan bewust dat dit zeker niet de bestekope vakantie gaat worden, maar als we telkens zo'n avonturen gaan beleven vinden we dat niet erg. We gaan nu slapen want al de weergoden ons morgen goed gezind zijn dan gaan we de vulkaan van villarica proberen te beklimmen. Om 6.00u s' morgens vertrekken we. Is het slecht weer (regen en mist) dan gaan we een wandeling maken richting de vulkaan. We zijn eens nieuwsgierig hoe dat gaat verlopen met nog pijn ons poep van de rit met het paard en morgen waarschijnlijk spierpijn in onze armen van het roeien)
Hier zijn we weer met onze nieuwsflash. Om 14u zijn we met een busje vertrokken om te gaan paard rijden .. Jennifer vond de vitesse knop van haar paard niet. En Roosje reed op een merrie waarvan het veulen ook mee op wandel was .. Dit zorgde voor spannende momenten als het veulen vast zat of achtergezeten door een grote zwarte hengst. Roosje (haar paard) koos altijd voor het moeilijkste parcour in 5de vitesse. (hoe steiler hoe beter) Dit zorgde voor de nodige schaterbuien.. Jennifer wisselde van paard met de gids, en zat van een 'oud skoda zetelke' ineens in een 'rolls royce'! De gids zal gedacht hebben die heeft kussen genoeg die krijgt een oud zadel. Om 18u zat onze tocht er op en begon het te regenen. Dan was het tijd voor de thermas, lekker warm water van rechtstreeks van het vulkaan gebergte kwam. Nadat we lang genoeg geweekt hadden (alle baden getest inclusief die buiten - roosje toch ) zijn we tegen 20u richting het stadje Pucon vertrokken. Om daar in de vetigste fituur van Pucon en omstreken te belanden voor een churrasco (lees: shoarmavlees tussen een broodje met palta en tomaat samen met "frietjes"). Vermits het weekend was moesten we ene gaan drinken, ne super lekker en grote cocktail ... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel. Vanmorgen onze verdere activiteiten en onze reis geregeld. Om dan seffe te vertrekken voor een avontuurlijk rafting.
Om 14uur hedden we de bus richting Pucon. Normaal gezien hadden we via via een slaapplaats. maar aangezien die mensen niet opnamen (waarschijnlijk ook op verlengd weekend met de 1ste mei) vertrokken we zonder echte slaapplaats naar pucon waar we om 20.00u s' avonds zouden aankomen. We hadden tijdens de busrit alletwee het gevoel dat de tijd niet voorbij ging, een dutje doen ( zoals de meeste mij kennen ik heb geslapen van toen we Chillan nog niet te goei buiten waren tot 1uur voor aankomst) toen ik wakker werd zei ik tegen roosje, Het was misschien toch niet zo slim om niets te boeken voor we vertrokken. Roosje deelde er mijn mening in. We zagen het alle twee niet echt zitten om geladen gelijk muilezels (echt niet overdreven) in den pikke donker van deur tot deur te gaan en er te vragen om te mogen blijven slapen, nu goed we hadden geen andere keuze. Van toen we in Chillan de bus opstapte zat er al een heel vriendelijk vrouwke langs ons. ik denk ik kan niet meer dan eens vragen of zij ergens een goedkope herberg vind waar we eens kunnen langs gaan. Ah zei de vrouw ik heb nog een 2 persoonsbed vrij staan voor 10000 pesos kunt ge met uw 2 blijven slapen. (7.5euro ieder) tuurlijk zijn we gelijk haar in Villarica uitgestapt (dorpje voor Pucon). Stomme was wel dat we bustickets hadden tot in Pucon maar enfin. In een behoorlijk propere cabaña (toch voor Chilenen) hebben we ons eten mogen opwarmen, een douchke genomen en gelijk 2 blokken in slaap gevallen.
Deze morgen hebben we de bus genomen richting Pucon. Hier blijven we overnachten tot woensdag ook voor dezelfde prijs (iets properder en een prive badkamer) Nm staat er een paardentocht op het programma van 3 uur. Spijtig is wel dat het weer iets te slecht is om de vulkaan op te klimmen. Maar er zijn wel meerdere vulkanen in Chili en misschien is het weer binnen enkele dagen beter, laten we hopen.
Als jullie iets horen over de vulkaan van Chaiten die is uitgebroken, wij bevinden ons eind deze week pas in Puerto Montt en dat is nog een eindje van Chaiten af. dus gene paniek de chansaars in Chili komen niet in gevaar.
Roosje is donderdag morgen goed aangekomen ... vliegtuig had iets wat vertraging maar nog net tijd genoeg voor een djat (tas) koffie voor we de bus namen richting Chillan. Daarna uitgepakt (alweer dikke merci voor de cholade baronnen in Vreren en Nerem) en kennis gemaakt met de kinderen uit het oudste huis, en samen met de kinderen gegeten. Ook merci voor de dvd van de bonte avond en gecko, ik voelde mij weer even onder de mensen (misschien gek voor jullie maar een goed gevoel voor mij!) merci !!!! Dan doodmoe onze beddenbakken in om uit te slapen want het was nodig!! Vrijdagmiddag lekker gaan eten bij Zuster Lucienne, typische kazuela (soep met volledige aardappel, macaroni, groneten, soepvlees,... de chileense Gentse waterzooi). Dan met de Zuster de route een beetje besproken met de mooiste trekpleisters. Namiddag zijn we gaan shoppen, goei wandelschoenen kan altijd handig zijn (zeker als roosje geen gemakkelijke schoenen van thuis meebrengt.. lol). Dan hebben we ook de bus vast gelegd tot onze eerste halte Pucon. En zijn we gaan inkopen doen voor onze trip. s'Avonds onze bagage gemaakt (gepropt) dus niet te veel en grote souveniers verwachten want er kan op dit moment zelfs geen Chileens varkentje meer bij ... dikke lol Roosje heeft mij van de laatste roddels van groot Tongeren op de hoogte gebracht, en dit heeft al voor veel schatterlach buien gezorgd. (wat absoluut deugd deed na zo'n lange tijd)
Dan nu onze routebeschrijving met ongeveer de datums dat we er zullen zijn ... (de route is onder voorbehoud van vulkaanuitbarstingen, aardbevingen of andere natuurrampen hihi). De namen die nu gaan volgen zullen voor de meeste onder jullie wel Chileens (chinees ) zijn maar dan hebben jullie toch een idee en anders check www.google.com of www.youtube.com
3 - 6 mei: Pucon 7 mei: Valdivia 8 mei: Puerto Montt 9-10 mei: Isla de Chiloë 11 - 13 mei: Puerto Montt (Puerto Varas en nationale parken) 13 mei: vliegtuig richting noorden (Antofagasta) 14 mei: Antofagasta 15 - 16 mei : San Pedro de Atacama 17 - 18 mei: La Serena 19 mei: Vicuña (pisco streek) 20 - 21 mei: Valparaiso en Los Andes 22 - 24 mei: Santiago
Het reisverslag met al onze belevenissen volgt (als we tijd en internet vinden wat zeker niet overal het geval zal zijn ..)
Zoals jullie hebben kunnen lezen in het blog bericht van mama en papa was het inderdaad een prachtige week geweest. Mooi weer, goed gezelschap, wat wil een mens nog meer.
Zoals velen weten komen hier regelmatig belgen logeren voor een paar weken. Meestal zijn dat mensen tussen de 20 en 30 jaar die van kindzijnde geadopteerd zijn en graag hun 'roots' komen opzoeken.
Nu voor dat ze werkelijk hun reis boeken naar chili is er al heel wat opzoekingswerk verricht door Lucienne. Dikwijls hebben de kinderen een idee van mijn mama moet ongeveer zo oud zijn, is van daar afkomstig,.... Hun info is dikwijls schaars, en erg verouderd (van toen zij geadopteerd zijn). Dan pas begint de klus voor Lucienne. Het adoptiedossier terug opzoeken. Eens gaan rondrijden in het gebied waar zij woonde, hier en daar eens vragen. Maar in alle discretie. Want dikwijls weten de familieleden van de moeder niet dat ze een kind in adoptie gegeven heeft. Haalt de rondvraag in de buurt niets uit, dan maar eens naar 'registro civil' en daar samen met de bediende in de computer alle namen van de mensen in die regio die ongeveel zo oud kunnen zijn beginnen zoeken. Ik kan u garanderen, er steekt tijd en werk in. Afhankelijk van het aantal informatie dat de kinderen hebben wordt de moeder snel en vaak terug gevonden.
Als op het registro civil een paar kans hebbers blijken te zijn gaat Lucienne een voor een naar die persoon toe en spreekt ze onder 4 ogen (alle 6 want ik mocht telkens mee). De eerste reactie van de moeders is dikwijls erg verward. Er komt iemand die ze niet kennen naar hun toe wil hen onder 4 ogen spreken en vraagt of ze ooit een kind in adoptie gegeven hebben.... Maar de moeders willen uiteindelijk allemaal weten hoe het nu is met hun kind, of ze het goed stellen, werk, huis, kinderen,... Vaak weten de moeders niet meer wie of waar de vader is. De moeders hebben toen die beslissing (moeten) nemen en hebben al die tijd hun verdriet voor hun gehouden. Als de kinderen dan uiteindelijk naar Chili komen, vinden de ontmoetingen dikwijls plaats vanachter in de kerk,... omdat de moeder dikwijls wenst dat er niemand van op de hoogte komt.
Op die tijd dat ik hier ben, ben ik 6 maal mogen meegaan om moeders op te zoeken.
Een mooi moment was zeker toen we de moeder van een meisje gingen opzoeken in San Carlos. Lucienne had na lang zoeken de telefoon nummer vast gekregen van de mama. Nadat Lucienne haar gebeld had gingen we naar de ontmoetingsplaats op het plein van San Carlos. Aan telefoon had de mama verteld welke kledij dat ze aanhad zodat we haar herkende. Nadat Lucienne haar vroeg of ze een dochter in adoptie gegeven had, kon haar geluk niet op. Ze was zelf al jaren aan het zoeken naar haar dochter. Maar de wet op de privacy in chili zegt dat van de moment een kind in adoptie gegeven is er geen enkele info terug mag gaan naar de moeder. Dus haar zoektocht stopte bij het registro civil waar ze enkel de geboorte akte gekregen had, die ze na al die jaren nog steeds met haar mee droeg. Toen Lucienne een foto van haar dochter gaf kwamen de vreugde tranen. We moesten kost wat kost mee naar haar zoon en schoondochter om het nieuws te vertellen dat ze haar 'verloren' dochter terug gevonden had. Ook zoon, schoondochter, nichtjes als de rest van de familie waren zeer tevreden. Ik vond het een zeer ontroerend moment en ben erg blij dat ik er getuigen mocht van zijn.
Ja ja wij leven nog.... We zijn de heel week goed op de 'brats' geweest zodat we eigenlijk bijna geen tijd hadden om op de blog te komen. Maar zet je schap want het volgende ga je niet op 5 min gelezen hebben...
Ik ben dit keer de uitvoerder van dienst de auteur is ons mama. (wat had ge dan gedacht...(lol))
Hier gaan we dan...
De voorbereiding.(Dag 1) Nog nooit was koffers pakken zo moeilijk. Ik wilde graag alles meenemen, maar dat kon natuurlijk niet. Na wat wikken en wegen (vooral veel wegen) hadden we ongeveer een 8kg eigen bagage en 95 kg aan schoenen, ondergoed, schoolgerief, paaseieren en chocolade mee. Om 13u was het dan zover. Afscheid nemen van Jeoffrey. Gelukkig mochten we rekenen op onze chauffeur Lidy en co-piloot Marie- Therese. In Brussel - Zuid wachtte Debke (Deborah) ons al op. Om 16u een beetje geemotioneerd afscheid genomen. Het idee dat het maar voor 13 dagen was in plaats van 10 maanden hielp wel. Om 16.07 vertrok de TGV richting Charles de Gaulles. Daar aangekomen bagage inchecken, sjieke winkels bekijken en wat eten. Ineens wisten we dat er iets op til was. Overal politie, het leger en DOVO. Alles werd afgezet. Het bleek om een bomalarm te gaan. Op hun teken moesten we de oren dicht houden en boem het was gebeurd. Achteraf bleek het om een rugzak met schoolboeken te gaan. Enfin, best spannend, dit hadden we dan ook weer meegemaakt. Eindelijk was het dan zover de vliegtuig motoren draaide op volle toeren. Na 15.13u zouden we landen. Best wel lang maar we hadden er zo naar uit gekeken.
Vrijdag (Dag 2) Aangekomen in Santiago. Even rond kijken hoe en waar we naartoe moesten. Maar ineens als een duiveltje in een doosje stond ze voor ons 'ONS JENNIFER'. Dat het een zeer emotioneel weerzien was kan je je wel voorstellen. Nu nog de busrit van 6 uur voor de boeg, tijd om haar alle groeten van iedereen over te brengen. In de terminal van Chillan aangekomen een typisch Chileense taxi genomen (zo eentje die hier al jaren niet meer door de keuring zou komen) Na heel wat sleuren met onze bagage kwamen we in het apartementje waar Jennifer verblijft aan. Best gezellig en netjes. Doodmoe maar oh zo gelukkig zochten we ons bed op. Kort samengevat een goede reis en een groot geluk dat Jennifer de taal al zo machtig was. Want ik vermoed dat we anders toch wel wat problemen hadden gehad, met Frans en Engels ben je hier echt niets.
Zaterdag (Dag 3) Samen ontbijten, wat hebben we van mekaars gezelschap genoten. Als Debke en Jeof er nog bijwaren was ons geluk compleet. Rondleiding in de kindertehuizen. Eerste indruk hier wordt keihard gewerkt en er is al ongelofelijk veel gerealiseerd met geld uit Belgiê en Nederland. Kennismaken met zuster Lucienne, de tia's en de schattige kindjes. Dan volgde er een foto sessie, wat vonden ze dat fijn. Het deed deugd om te zien hoe gek ze op tia Jennifer waren. Namiddag moesten we nog paaskorfjes afwerken. Materiaal: herbruikbare karton en de kinderen hun zelf ingekleurde tekeningen.
Kennismaken met Mimi en Bart uit Aalst. Mimi werd geadopteerd door een Belgisch koppel toen ze 2 maand oud was en komt nu (op 26 jarige leeftijd) haar roots terug opzoeken. 's Avonds om 22 u met zijn allen naar de Paasmis. De gezangen waren prachtig, gelukkig maar want na een mis van 2.30u was het wel mooi geweest.
Pasen (Dag 4) Lekker paasontbijten. Wat smaakten de met ajuinen geverfde paaseieren(merci tant Marie- therese). 's Middags waren we uitgenodigd bij zuster Lucienne. Bart had de eer om paashaas te spelen. (Jennifer wist wel waarom ze deze taak met plezier doorschoof naar Bart). Met pritt besmeerde zuster Lucienne met plezier zijn aangezicht en handen zeer royaal, zodat de er zeker van was dat de watten goed zouden plakken. Van wat een grote vreugde mochten we getuige zijn. Zoveel pretoogjes bij het rapen van de eitjes. Dankzij de belgische eitjes sponsers hadden ze weer wat extra's. 's Avonds gingen we naar El Carmen. Daar bezochten we het kindertehuis dat Elisa Mattard had opgericht en zagen haar standbeeld. Zuster Lucienne was zo vriendelijk om met ons nog naar de 'Campo' (de bergen) te gaan. Het verschil tussen rijk en arm was enorm. de grote boeren bezaten hectaren grond en de armen wonen in krotten. Echt wraak roepend.
Maandag (Dag 5) Jennifer zag dat er wat scheelde. We moesten inderdaad toegeven dat we ons opgesloten voelde. Hoge hekken, prikkeldraad en overal tralies voor de ramen. Ja mama en papa ze kunnen hier niet anders. De criminaliteit is zo groot dat al wat niet te heet of te zwaar is gestolen word. En als vrouw is het echt af te raden om s'avonds alleen buiten te gaan. Dus besloten we om samen met Bart en Mimi de stad Chillan te bezoeken. Het was er markt (iedere dag trouwens). Het mooiste waren de kiosken. Een vierde van wat we bij ons in de kleine GB vinden was daar uitgesteld op maximum 4 mª. Echt ongelofelijk van ondergoed tot aansteker, noem maar op. s' Avonds gingen we met onze koffers naar zuster Lucienne. 1 koffer vol ondergoed, 1 koffer vol schoolgerief 49 paar schoenen en een cheque van 5725 dat daar tevredenheid was spreekt voor zich. Nogmaals aan jullie allen ene dikke merci!!!
Dinsdag (Dag 6) Jennifer bracht elke morgen de kinderen naar school, voor de rest had ze vrij gekregen. Wat voor ons een luxe was, een persoonlijke gids in zo'n ver vreemd land. Zuster Lucienne had voorgesteld om chauffeur te zijn dus reden we naar Talcahuano(dichtbij Concepcion zo'n 100 km verder). Daar op de vismijn aangekomen zagen we zeeleeuwen die wachtten op afval om op te eten, best fascinerend. Dan samen gaan eten in een visrestaurant. zo steunen we de Chileense bevolking weer, de extra fooi werd zeer begeerd. Dan naar 'Desobocadura'(waar de grote bio bio rivier uitmond in de zee). Totaal niet te vergelijken met onze noordzee. Hemelsblauw water, golven om u tegen te zeggen, graniet grijs strand en prachtige rotsen. Je geniet van het mooie uitzicht en ineens wordt je weer geconfronteerd met de armoede. Tussen de rotsen stond een huisje gemaakt uit alle materiaal dat uit de zee aanspoelde. Niet te geloven dat mensen zo moeten leven, echt mens onwaardig. Dan wordt je weer even wakker geschud en besef je hoe goed we het in ons belgen landje wel hebben.
Woensdag (Dag 7) Vandaag zouden we naar 'Laguna de Laja' gaan. Daar zuster Lucienne niet vrij kon nemen (wat zeer begrijpelijk was) besloten we dan maar om een wagen te huren. Jennifer was de enige die een internationaal rijbewijs op zak had. Dus was de keuze snel gemaakt wie zou rijden. Voor haar was het ook wel even wennen. Na meer dan 6 maanden niet meer achter het stuur gezeten te hebben en wetende als er wat gebeurde je onmiddelijk de gevangenis in vloog. Dat was best wel even slikken. Maar zoals we Jennifer kennen deed ze ook dit weer uitstekend (hmmm stoef, stoef ) Ze toonde ons watervallen die we alleen maar kende van op tv. Nu mochten we ze echt aanschouwen. Echt ongelofelijk mooi. Het moment dat Jennifer en ik mekaar vast hielden en samen de prachtige watervallen bewonderden zal ik nooit meer vergeten. Zowel onze gedachten, onze harten, als de prachtige natuur waren èèn. Eeuwig zal ik dat gevoel van verbondenheid koesteren. We hebben dan een flinke wandeling gemaakt door de lava vallei. Deze werd gevormd na een hevige uitbarsting van de Antuco vulkaan van 1873. Onvoorstelbaar wat zo'n lavastroom hier verwoest heeft. De weder opbouw is al jaren bezig. Ze zijn er zelfs een skigebied aan het aanleggen. Nu afschied nemen van dit prachtige natuurgebied. Nog 230 km terug richting Chillan.
Donderdag (Dag 8) Vandaag mogen we met de wagen van zuster Lucienne op stap. Jennifer als chauffeur, Pope (Prosperina) als gids, Mimi en Bart (een mooi en sympathiek koppel) als vast gezelschap. We trokken naar de Termas van Chillan (een vulkaan). Oh god wat hebben we daar moeten klimmen! Eens boven gekomen konden we de natuurlijke modderbaden zien (wat een hitte). En de vulkaan dampen (wat stonken die, net rotte eieren). Zoals we Jennifer kennen, wilde die de top bereiken, tot ze op een 200 meter van de top in de gaten kreeg dat er een Condor (grootste roofvogel ter wereld) boven haar cirkelde. Ineens waren het er 2. Jen: Er kwam ineens een flits aardrijkskunde van de lagere school boven, waarin ik me herinnerde dat als vogels in cirkels vliegen dat ze honger hebben en hun prooi willen aanvallen.... Maar die prooi was ik!!!! Nu had ze begrepen dat ze maar beter snel de benen kon nemen. Dan weer gans dat traject naar beneden. Wat waren we moe en vuil. Na een goede douche hebben we geslapen gelijk rozen.
Vrijdag (Dag 9) Vandaag gingen we naar Villa Alegre, de wijnstreek. Na het bezoek aan een grote industriêle wijnboer waar 220 mensen waren tewerk gesteld, bezochten we ook een wijn museum. Best wel interessant. Dat we niet zonder wijn naar huis konden keren spreekt voor zich. 's Avonds nog een bbq, ons afscheid van Bart en Mimi, want die vertrokken morgen naar haar broer in Pucon. Dat we een goede keuze in wijn gemaakt hadden wat de wijn betrof kon iedereen beamen. Zoals jullie weten kan ik echt niet tegen alcohol, dus ik hoef er geen tekening bij te maken....
Zaterdag (Dag 10) Vandaag vertelden we de kinderen dat tia Joseline en tio Ghislain morgen richting Santiago vertrekken om maandag het vliegtuig te nemen. Het eerste wat ze vroegen was of we tia Jennifer meenamen. Toen Jennifer vertelde dat ze nog tot Juli bleef waren ze dol gelukkig. Namiddag de artisania winkeltjes gaan bezoeken ( winkels met typisch chileense soeveniers). Jennifer tracteerde ons op een super lekkere ijscreme(ze wist de plaatsjes wel te kiezen). Hoogtijd om alles op de blog te zetten en ook jullie op de hoogte te houden van onze avonturen.
Zondag (Dag 11) Vandaag plannen we koffers pakken, afscheid nemen van de kinderen, tia's en Lucienne en om 16u nm vertrekt onze bus naar Santiago. Daar overnachten we in hotel Monte Carlos. Om maandag om 15u afscheid te nemen van ons Jennifer. Dinsdag om 14.20u komen we terug aan in Brussel- Zuid.
Hopelijk hebben jullie nu een idee hoe onze week er uitzag. We danken Jennifer voor de prachtige tijd en kijken uit naat 10 juli.
Via deze weg willen we laten weten dat de reis goed verlopen is. Het was een blij en emotioneel weerzien. Het weer is hier heel wat anders dan thuis 30 graden. Voor de rest wensen we jullie allen een heel fijne Pasen, reisverslag volgt nog, want we zijn ontzettend moe.
Groetjes Ghislain en Joseline
Ook nog een paar korte woordjes van jullie zotte mus... Uiteraard was dit een dag waar ik al een tijdje naar uitgekeken heb. het weerzien was raar, maar gaf zeker een goed gevoel. In de busritten hebben we al heel wat bij getetterd (wat wilt ge met zo'n 2 viswijven en papa knikt dan maar... hihi). Voor de rest heb ik met alle plezier geholpen met de inmens vele bagage uit te laden (in het totaal 103kg). Het zal u waarschijnlijk niet verbazen dat mama het weer had klaar gekregen om meer mee te nemen....Op zich niet zo'n groot probleem totdat we al deze bagage in een 'gewone' taxi moesten krijgen...In de koffer zaten 3 grote valiezen die er half uitstaken. Gelukkig werd de koffer deksel met een soort elastiek dicht gehouden. De andere bagage dan maar op de schoot en op alle plaatsen waar nog een cm vrij was. Gelukkig duurde die rit maar 5 min.
Toen we alle bagage hadden uitgeladen kon ik mijn ogen niet geloven. Zoveel schoenen, schoolmateriaal,ondergoed, handdoeken,..... niet te geloven. Maar waar ik in alle stilte het gelukkigst mee was , was met de chocolade en de vele kaartjes en briefjes. Ik ben er zeker van dat de kinderen een overheerlijke chocolade festijn tegemoet gaan (waar ik ook stiekem een beetje van zal mee genieten). Graag wil ik iedereen opnieuw bedanken voor de vele inzamelacties, de artikels in de krant, financiele steun en zoveel meer.....
Morgen gaan we al deze dingen overhandigen aan zuster Lucienne en laten jullie met alle plezier het totale bedrag voor de brandtrap weten.
Ontzettend bedankt voor alles, jullie steentjes en stenen doen hier Chillan daveren van geluk.
DANK JULLIE WEL.
P.S: ik denk dat mama en papa hun morgen sinterklaas en paashaas tegelijkertijd gaan voelen, super toch...
De bonte avond was zoals velen weten een succes. Maar dit succes is niet mogelijk zonder de immens vele inzet en handen hulp. Mensen die allerlei dingen gratis geven en doen. Het wordt veel te weinig gezegd, maar ene oprechte merci. Zoals ik tijdens de bonte avond zelf ook gezegd heb is mijn waardering en respect voor iedereen die zijn steentje bijdraagt(maakt niet uit groot of klein) enorm groot. Tot nu toe heb ik nog geen enkele manier gevonden om dat op een juiste manier over te brengen. Ik probeer zoveel mogelijk foto's te te nemen om jullie achteraf te laten zien hoe groot de hulp hier gewaardeerd wordt.
De stukken dat ik heb kunnen meevolgen van hieruit waren gewoonweg subliem. Het was lang geleden dat ik nog zo heb kunnen lachen, maar het deed goed. alsook de vele reacties van mensen achteraf, persoonlijke mailtjes,.... Ene dikke merci aan iedereen.
Als mama en papa hier zijn laten we het officiële bedrag weten dat de bonte avond, de opbrengst van Halloween, de financiele inzamelacties en persoonlijke giften in totaal hebben opgebracht. Als jullie echt heel erg nieuwsgierig zijn kan ik misschien wel een stukje van de sluier oplichten..... of neen,beter niet.... wachten maar (dikke lol)
Ondertussen is de eerste schoolweek hier achter de rug. Erg hectisch dat kan ik u garanderen. Heel veel kinderen gaan naar verschillende scholen omwille van taal/leer problemen. Ook omwille van de verschillende leeftijden is het verschil in scholen zo danig groot. Als ze dan naar dezelfde school gaan hebben ze nog eens bijna allemaal verschillende uren(een gedeelte voormiddag, een gedeelte namiddag). Jongens, jongens tis van uw hoofd erbij te houden. Wat ook hier erg verschillend is, is dat de kinderen hun gerief zelf moeten meenemen. op het einde van het schooljaar krijg je een lijst met materiaal dat er in de eerste week van school MOET zijn. Zo niet kunnen ze het kind weigeren. Het materiaal dat moet meegenomen worden is erg uiteenlopend. Dat gaat van knutselmateriaal, tot poetsgerief, toiletpapier,zeep... De kleuters hebben we de eerste schooldag met ieder een halve vuilniszak materiaal naar school gebracht, om jullie het materiaal van het lagere schoolkind nog te besparen. Nu de mensen hebben niet veel, maar als ze dat allemaal voor hun kinderen MOETEN kopen, dan is het niet ondenkbaar dat ze de eerste weken hongere hebben. Stel u voor dat we dat hier niet voor 1 kind moeten voorzien, maar voor een ganse bende. Ik hoef jullie er geen tekening bij te maken he...
Ja er zit telkens meer tijd tussen ieder blog bericht (behalve tussen die van vandaag).
Wel er zijn hier op korte tijd zoveel kinderen binnen gebracht door gerecht en politie dat er echt alle handen hulp nodig zijn.
Wetende dat dit kindertehuis normaal gezien in totaal een 40 tal kinderen heeft.
We hebben voor het moment
In het eerste huis 40 kinderen van 0 tot 6 jaar,
In het tweede huis 17 kinderen van 6 tot ...deze blijven meestal tot ze afgestudeert zijn,
In het derde huis (gaat begin maart open) komen er binnenkort nog 8 van een andere streek.
In het totaal gaan we een 65 kinderen hebben begin maart!!!
Gisteren kwamen 6 kindjes binnen van 2 tot 2,5 jaar.
Om jullie een ideetje te geven.
Sabine, wat uw vraag betrefd. Ja de kinderen hun haren zijn erg dik. Iedere dag de haren van de meisjes wassen is een ware 'hel'. Als ze onder het water gaan staan, worden hun haren erg moeilijk nat. (het is precies of er ene film op hun haren ligt.) Hun haren klitten verschrikkelijk hard samen, zowel voor de shampoo erin als eruit te krijgen!! En dan heb ik het nog niet over het kammen gehad, dan begint de nachtmerrie pas... Per hoofd ben ik makkelijk 10 min aan het kammen (echt niet overdreven) voor ik alle knopen eruit heb.
Nu misschien is het ook wel omdat ik altijd 'coupe natuur' gehad heb dat ik lange haren wassen zo'n hel vind......
Een tijdje geleden ben ik nog eens secretaresse geweest. Ik heb Lucienne mogen helpenmet de dossiers van de kinderen! Voor het eerst las ik het dossier van vele kinderen in. Wat niet makkelijk was om 2 redenen. - er stonden dikwijls spaanse termen in waar ik een woordenboek voor nodig had.
- maar de grootste reden was, dat je met je neus op de feiten gedrukt wordt. De kinderen lachen altijd, ze springen, dansen, doen dolgraag activiteiten, knuffelen graag, zoeken aandacht,... kortom een kind is een kind. Je weet dat als je in een ver land in een kindertehuis gaat werken dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is. (integendeel) Maar als je dan hun persoonlijk dossier leest en probeert te beseffen wat deze kinderen op zo jonge leeftijd al meegemaakt hebben, of hebben moeten doorstaan...
Ik kan u garanderen, DAAR WORD JE STIL VAN!!!! (wetende dat ik nog niet alles van het dossier gelezen heb...) En dat blijft gewoon op uw vel plakken, het laat je niet los.
Ik kan er echter niet uitgebreider op ingaan omwille van de privacy van de kinderen.
Mama Lucienne (zo noemen alle kinderen haar)runt al zo'n 28 jaar dit kindertehuis. De kinderen waar ze toen mee startte zijn nu volwassen mensen geworden. En zeer geregeld springen er van die generatie nog eens binnen. Al hebben ze werk, een eigen huisje, een eigen leven. Als ze in nood zijn vinden ze steeds de weg terug naar mama Lucienne.
Zo kwam er een van Lucienne's kinderen vertellen dat de in verwachting was, maar dat ze alleenstaande moeder zou worden.( dat is hier vrij normaal). Als er bij ons iemand zwanger is kan men op veel spullen van familie en vrienden rekenen. (en dan spreek ik hier maar enkel over de materiële kant van de zaak). Maar wat als je geen familie hebt... Dan is er nog altijd mama Lucienne. Ja op mama Lucienne kunnen ze altijd blijven rekenen. Ze zorgt ervoor dat ze de belangrijkste babyspullen heeft en dat ze verder kunnen. Maar ook voor een luisterend oor en goede raad kan je altijd bij mama Lucienne terecht!
Op zo momenten sta je stil hoe blij dat we moeten zijn met onze afkomst en de mensen om ons heen!
Iets wat voor vele van ons een normale zaak is.....
De december feesten zijn nu al een tijdje achter de rug, maar ik zou jullie toch nog graag. willen bedanken. Bedanken voor de vele inzamelacties (kledij, schoenen, ), de geldelijke steun (KVLV Sluizen en goede vrienden) de steun aan mijn ouders alsook voor het mooie kerstkaartje. Catharina Swennen heeft me een kaartje gestuurd in naam van heel Mal. Al deze dingen doen ontzettend veel deugd. Des te meer omdat ik december als een iets mindere maand beschouw. Niet alleen het gemis van familie tijdens de feesten viel me zwaarder dan verwacht.
Ook kregen we nog eens slecht nieuws van de overheid. Zuster Lucienne gaat iedere zomervakantie (januari en februari) naar Villa Alegre (de bergen in). Dit kon volgens de overheid om veiligheidsredenen niet doorgaan. Dat was even slikken voor iedereen. De tias zagen plots een groot deel van hun verlof verdwijnen en ik zag 2 maanden (scout)kamp aan mijn neus voorbij gaan. Hier had ik al van bij mijn vertrek in september naar uit gekeken! Maar goed, creatief zoals we zijn hebben we de koppen bij mekaar gestoken en wat anders bedacht. We hebben toen zwembaden en een grote trampoline naar hier gehaald zodat de kinderen toch nog een beetje konden genieten van de zomervakantie. Regelmatig wordt er dan ook een uitstap gepland naar de zee of naar watervallen hier in de buurt. Als men hier spreekt van in de buurt zit je snel aan een 150 km verder!
Voor de rest gaat hier alles redelijk goed, iedere dag temperaturen tot gemakkelijk 35 graden in de schaduw (de siesta is hier absoluut geen overbodige luxe).
Een hele tijd geleden vertelde ik mama aan telefoon dat er dringend een brandtrap moest komen in het 2de huis en dat we een beetje met de handen in het haar zaten want dat is natuurlijk een serieuze streep door de rekening. Wel wat hebben nu die knotgekke ouders van mij in hun hoofd gehaald. Ze gaan een bonte avond organiseren om het nodige geld (ongeveer een 4000) bij mekaar te sprokkelen. Ze kunnen hiervoor op heel veel hulp rekenen van dorpsgenoten van de biparochie. Ik hoorde dat de sketches zeer goed in mekaar steken, er gaat gezongen en gedanst worden en nog zoveel meer. Deze bonte avond gaat door op vrijdag 29 februari om 20u en zondag 2 maart om 14uur in de parochiezaal in Sluizen. Als ik mama hoor vertellen aan telefoon heb ik zoveel spijt dat ik dit alles niet ga meemaken. Maar dan komt papa op de proppen met een geweldig idee!!!! (misschien dat ik toch een stukje kan meemaken, wie weet )
Kaarten voor dit alles zijn te verkrijgen bij: In Sluizen: Daenen Ludo, Vanherf Christel, Rosmeulen Julien. In Mal: Schreurs- Houben, Stassen Arckens.
Hopelijk tot op de bonte avond en anders tot schrijfs.
Dit bericht moest ik eigenlijk begin december op mijn blog plaatsen, maar wegens tijd gebrek...
Begin december zijn we met het bezoek uit België naar het zuiden getrokken voor 4 dagen. Ge kent dat wel, gelijk ene echte toerist: korte broek, open bloesje, pet op en mijne rugzak met bagage. Ge kon der niet langs kijken. Blij en nieuwsgierig naar wat we gingen bezichtigen zocht ik mijn vertrouwde plaatsje op vanachter in de minibus. Veel last hebben ze van mij tijdens het rijden niet gehad, 3/4de van de tijd sliep ik(tis precies als ik aan niets moet denken dat mijne computer hier vanboven volledig stil valt). Het andere 4de vulde ik op met lezen, muziek beluisteren en genieten van de natuur.
Vrijdag De eerste stopplaats was richting Villarica. Op een parking effe picnicken. Maar wat ik niet wist was dat er ook choco gekocht was, en dan nog wel echte nutella choco. Van toen af stond het vast, het feest was nu echt begonnen.
In Villarica aangekomen zijn we eerst onze cabaña gaan bespreken. Erg mooi, ik had eigenlijk spijt dat we er maar 1 nachtje bleven. Daarna zijn we nog een dorpje verder gereden naar Pucon waar we voor een groot stuk de vulkaan zijn opgereden (zie vorig bericht). Pucon is een klein stadje, met veel toerisme. Het ene winkeltje naast het andere heeft wel gidsen die je begeleiden tijdens wandelingen, het beklimmen van de vulkaan, historische bezichtigingen, rafting en nog zoveel meer. Toen ik op de vulkaanberg stond met een super mooi uitzicht op het landschap en een immens groot meer zei ik tegen zuster Lucienne, hier kom ik nog terug voor ik naar België vertrek. Ik zou erg graag de vulkaan willen 'beklimmen' om boven eens in de krater te 'loeren'.
Zaterdag In Villarica zijn we naar het maputche(indianen) dorpje geweest. Net zoals de maputches vroeger leefden, erg mooi. Ook de vele artisania (soeveniers, typisch van die streek) winkeltjes hebben we een voor een doorlopen. Tegen de middag vertrokken we richting Valdivia. Na een korte wandeling langs het kanaal, kwamen we terecht op een vis, groenen en fruit markt. Het wondermooie hieraan, was dat net achter de verkoop'tafels'(kartonnen dozen op hun kant met een plank over) de vis werd schoongemaakt en dat de afval vis lekker gesmaakt werd door de zeeleeuwen die op amper een halve meter van de verkopers afzaten. Echt zot. Ik kon mijn ogen niet geloven. Een gigantisch dier dat op zijn gemakje zit te lunchen maar evenzeer 'geniet' van alle aandacht. Ik kon er wel uren naar kijken!!! In de late namiddag reden we verder naar Puerte Montt. Vanaf hier vind je heel wat eilanden tot aan het puntje van Chili. mooi, maar als je 1 stad gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. Overal dezelfde winkelcentrea's,... geef mij maar natuur, dat is overal anders.
Zondag Zondag hadden we om 10u afgesproken met mesen die in de campo(bergen )woonden, die Lucienne kende. We gingen er een dagje doorbrengen. Ze toonden ons de weg, want in de bergen lijkt alles hetzelfde, maar is het helemaal niet, je komt er zelden een huis tegen om effe 'de weg aan te vragen'. Hier heb ik mijn hat kunnen luchten. Tot hiertoe hadden we enkel op mooie betonnen weg gereden, nu begon het echte werk. Zuster Lucienne snorde over de dikke keien, het stof waaide zo danig op dat je niets meer door de vensters zag. Door de hitte moesten we wel een venster openzetten: als ik ooit last krijg van 'stof longen'(of hoe zeggen ze dat) dan weet ge van waar he(lol). We reden zo'n dikke 35 km over serieus hobbelende weg, hoger en verder de bergen in. Een moment leek het of we bijna in de wolken aan het rijden waren. Echt sjiek om te zien. Wat typisch is aan de Chilenen is dat als ze weten dat er bezoek komt, er een feestmaaltijd wordt bereid, zodat de gasten maar niets te kort zouden hebben (goed wetende dat ze waarschijnlijk de rest van de week serieus op hun kin moeten kloppen). Ik voel me hierdoor telkens erg gegeneerd, maar ze blijven echt aandringen: eet je wel genoeg, ist niet lekker,... ??? Als middagmaal kregen we schaapsvlees. De heer des huizes had achter hun huisje een vuurtje gemaakt en was er een half schaap op klaar aan het maken. In 2 of 3 stukken gesneden en jawel eigenhandig rond aan het draaien.'t Liet me dat effe aan kamp denken. En dan was het ook nog eens verschrikkelijk lekker, echt voor duimen en wijsvingers af te likken, hmmm. Op een 3 km van hun huisje (nog verder de bergen in) lag een groot meer. In dat meer lagen telkens kleine platformen. Heel de namiddag hoorden we een helicopter heen en weer vliegen (wat ik best wel storend vond ). Deze haalde de platvormen, alle de visnetten op en bracht dat naar de kwekerij iets verder op. ik heb geen idee om welk soort vis het ging, hij leek op forel.( maar aangezien ik buiten zalm en forel geen andere vissoorten ken is dat niet echt een referentie he(hihi)) Buiten het helicopter geschal (dat nog eens zo hard klonk tussen de bergen in) was het er erg mooi en rustig, slechts enkele buurtbewoners kwamen er hun 'vislijn' uitgooien, om 's avonds wat te eten. Zo'n plekken weten enkel de buurtbewoners zijn, als toerist kom je hier niet. Ook wisten ze in de buurt nog een mooie waterval zijn. En echt, tot op 10 m van de waterval af zag je hem niet, je hoorde hem wel. Je moet het echt weten zijn!! En waaaaaaw een waterval zoals in een tekenfilm (dacht pocahantas)ongelofelijk mooi, eigenlijk nog mooier dan de saltos de laja (op you tube vind je er filmpjes van). ik geraak er eigenlijk niet over uit gestoefd!!
Maandag Zijn we verder gereden naar Puerte Vares met delicatesse artisania winkeltjes. Echt, zelfs in euro's viel je nog omver van de prijzen, maar er waren echt mooie spullen bij. Ook zijn we nog effe in Frutillar gestopt. een Duits dorpje. De huizen zijn er echt op zijn Duits gebouwd, en er wordt hier en daar nog duits gesproken. nadat we daar nog lekker gegeten hadden zijn we terug gereden naar Chillan.
De rit van Chillan naar Puerte Montt is ongeveer een 600 km zonder 'zij-wegjes'.
Heb vrij weinig tijd, wilde toch een teken van leven geven. Daarom een vrij recente foto van mezelf. Ja, ja ben nog steeds niet naar de kapper geweest, ga het proberen te laten groeien deze 9 maanden, maar met 41 graden in de schaduw gaat dat een echte opgave worden vrees ik.
Wat de vulkaanuitbarsting betrefd. dat is zo'n 300 km hier vandaan. Dus gene paniek nodig. De beelden op tv zijn ongelofelijk, wat een verwoestende kracht, niet te doen. toeval wil dat we begin december naar Pucon zijn geweest en daar de verwoesting van de uitbarsting in 1985 nog steeds konden zien. Ongelofelijk. Ik heb er uiteraard foto's van en een lava steen ligt nu op mijn tafeltje.
Eerst en vooral wil ik het thuisfront bedanken voor de tijd die ( ik denk papa)gemaakt heeft om verschillende foto's op mijn blog te zetten. Voor de trouwe kijkers: in heel wat berichten terug zijn foto's bijgeplaatst, dus even terug scrollen is de boodschap.
Ook ene dikke merci voor de grote lekkere kerstcadeau dat ik heb mogen ontvangen van thuis. Uiteraard was 3/4de(bijna 4/4de) opgevuld met alles wat je maar denken kan van Chocolade, smullen geblazen!!!Wat me erg opviel was dat niet alleen ik erg blij was met dat cadeau, ook zuster lucienn en en pope's ogen straalden degelijk, want wat gaat er bover een lekker stuk Belgische chocolade, of goede choco (terwijl ik dit bericht typ, ben ik weer aan't watertanden). Toeval, of niet zijn die avond nog verschillende tia's iets komen 'vragen ' aan Lucienne. Uiteraard sloegen zij de chocolade niet af. Ik ben hier dus echt niet het enige Chocolade monster hoor!!
Eerst en vooral een Prettige Kerst toegewenst (al is het daar een beetje laat voor) en een Gelukkig 2008(waar we elkaar weer gaan terug zien!!)
Hoe wordt Kerstmis hier gevierd: Wel hier begint de nachtmis om 22uur en die duurt ongeveer tot 23.45uur. Ik had gehoopt hier een kerstviering te volgen, met een mooi kerstspel , maar helaas.Een gewone misviering, met veel lezingen. Wat hier wel centraal staat, is de gitaar begeleiding en de zang. Echt iedereen zingt mee. Toen het liedje 'Noche de paz' (Stille nacht) door een jong kinderstemmetje gezongen werd kreeg iedereen opslag kippenvel. Na het liedje werd er dan ook luid geapplaudiseerd. Het enige verschil was dat iedereen het kindje Jezus een kus geeft op knie of voorhoofd om de viering af te sluiten (dit laatste duurde makkelijk 15 min voor iedereen gepasseerd was). De mis: Een beetje een tegen valler dus.
Na de viering zijn we allen naar het huis van Lucienne gegaan, om een flesje wijn te kraken, wat chips te eten en de cadeautjes te openen. kerstdag is hier een gewone werkdag, zoals alle andere.
Hoe Nieuwjaar hier gaat verlopen, gaat vrij hard hetzelfde zijn vrees ik. Al moet ik toch toegeven dat na 3.5 maand, weinig of geen alcohol te hebben gedronken, of niet gedanst te hebben het nu wel aardig begint te kriebelen!! ik laat jullie weten hoe het geweest is.
Efin, vier er in België en buurlanden goed op los, ik denk aan jullie
Daar de meesten bloggers over geen parochieblad beschikken wil ik jullie dit artikel (verschenen in Kerk en Leven) zeker niet onthouden.
Beste dorpsbewoners van de biparochie.
Zoals de meeste reeds weten ben ik al bijna 3 maanden in Chili. Ik kan u gelukkig meedelen dat ik nog geen seconde spijt heb gehad over mijn beslissing, en dat de communicatie al zeer goed verloopt, ook omdat ik de taal al wat machtig ben.
Chili is een prachtig land met een wondermooie fauna en flora. Gelukkig heb ik tussen al mijn taken in toch nog de gelegenheid gekregen om samen met zuster Lucienne wat meer te zien dan het kindertehuis alleen.
Mijn werk hier is zeer afwisselend, ik fungeer hier zowel als opvoedster, secretaresse en als onderwijzeres ( want het onderwijs stelt hier echt niet veel voor).
Samen met zuster Lucienne en de sociale assistente ging ik op huisbezoek. Stel je er niet te veel van voor. Een tuinhuisje groot bestaande uit 2 verdiepingen met golfplaten als dak, daar wonen gemiddeld 6 tot 8 personen in. Wat me het meeste opvalt en aangrijpt is de vriendelijkheid, gastvrijheid en de solidariteit. Hoe weinig men ook heeft, alles wordt hier gedeeld. Al hebben de mensen slechts 1 appel, en er zitten 4 mensen aan tafel, dan wordt hij door4 verdeeld. Goed wetende dat ze na die appel niets meer hebben. Dat zijn dingen die in onze Westerse wereld haast ondenkbaar zijn. We zijn eerder geneigd om geen eten uit te halen bang dat we het moeten delen, of dat we niet genoeg hebben om op tafel te zetten!!!. Sommige omstandigheden zijn vaak schreiend maar toch weet men hier hun vriendelijkheid en dankbaarheid te tonen door een eenvoudige lach of gebaar.
Graag wil ik ook iedereen bedanken die op eender welke manier zijn steentje heeft bijgedragen met halloween, het was een succes heb ik hier vernomen. De Chileense kinderen zijn jullie enorm dankbaar voor de 880 euro die geschonken werd voor de brandtrap (geraamde kostprijs is 4000 euro)
Ook wil ik iedereen bedanken die al kinderkledij, knuffels en vooral kinderschoenen hebben ingezameld want het inzamelen begint goed op gang te komen vertelde mama me. Ik dank ook iedereen die Kerstmis wil vieren met de Chileense kinderen op welke manier dan ook. Mensen die met de feestdagen aan een rijk gevulde tafel zitten en denken dat ze wat kunnen missen kunnen dit op volgend rek.nr. Stassen Jennifer voor Chili 745-0184733-17 storten.
Samen met zuster Lucienne en de Chileense weeskinderen wens ik jullie prettige feestdagen.
,
... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel.
