Ja, ja, de laatste 30 dagen ge leest het goed. Slechts 30 dagen, niet te geloven hé het is omgevlogen. voor mij toch allezins.

Moet zeggen dat ik op dit moment een erg dubbel gevoel heb. Ik wil nog zoveel doen hier dat ik nog tijd te kort ga hebben. Ook zuster Lucienne voelt het einde van mijn verblijf naderen en heeft ook nog wat werk op computer voor mij. Daardoor breng ik iets minder tijd door bij de kindjes. Waardoor heel wat activiteiten wegvallen. Ze willen nog maskers maken, ik moet hun nog ene keer sminken, voetballen, pannenkoeken en verlorenbrood maken staan ook nog op hun verlangslijstje,.... en dan is dat nog maar de top 5 van het lijstje!!!!! Ikzelf heb ook nog heel wat aan het lijstje toe te voegen, maar ik vrees dat daar geen tijd meer voor gaat zijn, nu goed op 30 dagen kan je nog veel bereiken. We zullen wel zien wat er eventueel moet geschapt worden.
Dus aan ene kant wil ik nog helemaal niet naar huis. Voor de dingen die ik nog allemaal wil doen, maar ook voor de kinderen. Als ik binnen enkele jaren (hoop ik) terug kom zijn vele kinderen geadopteerd, naar een ander tehuis over geplaatst of gewoon volwassen geworden en staan op hun eigen benen. Dus vele kinderen ga ik nooit meer terug zien!!! Dat wist ik natuurlijk al voor ik in België vertrok, maar nu het op het laatste aangaat besef ik dat veel harder en de gedachte dat ik op 8/07 hier echt afscheid moet nemen, daar denk ik liever niet aan...

Maar aan de andere kant wil ik ook zeer graag naar huis. Vooral om broer en zus terug te zien. Alsook de rest van de familie, vrienden, kenissen,collega's... enfin om te veel om op te noemen. Ook om te zien of er veel veranderd is in ons klein belgen landje. Heb gehoord dat het winkelcentrum open is in Tongeren, of er voor het land van ooit al nieuwe dingen in de maak zijn, of onze regering der al iets van bakt ondertussen....Als ik tijd heb lees ik af en toe de krant op internet om een beetje bij te blijven, maar dat is eerder zelden.

Van deze reis heb ik geen moment spijt gehad (zelf niet in de tijd dat het effe wat minder ging). Het is een geweldige ervaring van begin tot einde. Ik heb er ontzettend veel bijgeleerd. Nieuwe mensen leren kennen,.... enfin ook hier veel te veel om op te noemen. Iedereen die met de gedachte zit om er even tussen uit te springen en het kan (werk, familie,...) gewoonweg DOEN!!!!

Ik ben bijna het belangrijkste vergeten te vertellen. Vorige week zijn dankzij jullie financiële hulp de werken aan de trap gestart. Iedere dag dat eraan gewerkt wordt neem ik er foto's van. Dus aan jullie allen ene DIKKE MERCI VOOR DE GIFTEN

Zoals vele mensen weten is er een container met 1000kg ingezamelde spullen voor het kindertehuis onderweg. Spijtig genoeg ga ik die niet meer kunnen helpen leegmaken....(dat gaat voor de volgende vrijwilligster zijn....)

Ik ben nog niet weg maar zou bij deze graag zuster Lucienne en Pope (Prosperina) willen bedanken. Pope voor haar engelen geduld wat de taal (Castiliaans) betrefd. Zelfs dingen uitbeelden waren haar niet te veel zodat ik toch maar iets ervan begreep (vooral in de eerste maanden). En zuster Lucienne wil ik voor zoveel dingen bedanken dat ik er geen lijstje kan van maken. Ik heb niet alleen van haar als persoon geleerd, ook in omgang naar andere mensen. De manier waarop ze dingen aanpakt, problemen oplost, voor ieder kind een luisterend oor (maakt niet uit welk uur van de dag) rond crost van 'hot naar haar' (als ge ooit van een 'vliegende non' gehoord hebt dan gaat dat zuster Lucienne zijn!!!!) Ze heeft een erg druk leven (7/7 en zo goed als 24/24) maar maakt tijd voor de belangrijke dingen! Ik kon/ kan het nog steeds erg goed met zuster Lucienne vinden, er is nooit een woord harder dan een ander gevallen (wat behoorlijk verwonderlijk is want wij kende elkaar van haar nog pluim slecht 2 keer voor mijn Chili reis 30min met elkaar gepraat, en toch alle twee een behoorlijk sterk karakter,...)Mijn bewondering en respect voor haar zijn erg groot (daarmee dat ik ook moeilijk neen kan zeggen als ze me belt en vraagt ''menneke kunt ge nog effekes langs komen ik heb nog werk voor u'') maar alles is met een groot plezier gedaan. Van de eerste dag dat ik hier was, was ik welkom. Met een glimlach deed ze iedere morgen de deur open en vroeg ze hebt ge goed geslapen??...
Dit zijn slecht enkele dingen, maar er zijn er zoveel. Jullie gaan dat wel merken als ik over mijn avontuur in levende lijve ga vertellen...

Enfin aan al mijn 'fans' (hihi grappig) familie die iedere week belde en dozen ingezamelde spullen naar boven droegen of zeer regelmatig een briefje stuurde en vooral Sabine die steevast iedere week een reactie op de blog plaatste of me een persoonlijk mailtje stuurde zonder ook maar één week over te slaan.  Ene DIKKE MERCI. Mijn waardering en respect voor iedereen die op de ene of andere manier heeft meegeholpen aan dit project zijn grenzenloos, ECHT.

Dan zou ik als afsluiter nog graag een soort zoekertje willen plaatsten op mijn blog:

Belgische vrijwilligster zoekt slaapplaats voor maand Juli

Aangezien mijn kamer nu echt tot tegen het plafond gestapeld is met dozen en ik dus echt niet meer aan mijn bed geraak of in mijn kasten. Ben ik dus op zoek naar een slaapplaats voor de maand juli? Ik hoop dat ik voorlopig samen met Jeoffrey in zijn kamer mag slapen, want anders zit ik met een probleem!! (Junior lees dit berichtje en denk er mijn lieve oogjes en pruillipje bij (hihi )en laat dan uw antwoord maar weten)

Dit tekstje is vooral bedoeld om alle inzamalaars te bedanken en ook iedereen die ze thuis iedere week geholpen heeft met de spullen te sorteren, in dozen te steken en naar boven te dragen. MERCI

Tot snel

09-06-2008 om 21:17 geschreven door jennifer