Wie het weeshuis "HOGAR ESPERANZA" financieel wil steunen kan dit op volgende rekening: 745-0184733-17op naam van "Stassen Jennifer in Chili"
Beoordeel dit blog
jennifer in chili
14-02-2008
ter info
Ja er zit telkens meer tijd tussen ieder blog bericht (behalve tussen die van vandaag).
Wel er zijn hier op korte tijd zoveel kinderen binnen gebracht door gerecht en politie dat er echt alle handen hulp nodig zijn.
Wetende dat dit kindertehuis normaal gezien in totaal een 40 tal kinderen heeft.
We hebben voor het moment
In het eerste huis 40 kinderen van 0 tot 6 jaar,
In het tweede huis 17 kinderen van 6 tot ...deze blijven meestal tot ze afgestudeert zijn,
In het derde huis (gaat begin maart open) komen er binnenkort nog 8 van een andere streek.
In het totaal gaan we een 65 kinderen hebben begin maart!!!
Gisteren kwamen 6 kindjes binnen van 2 tot 2,5 jaar.
Om jullie een ideetje te geven.
Sabine, wat uw vraag betrefd. Ja de kinderen hun haren zijn erg dik. Iedere dag de haren van de meisjes wassen is een ware 'hel'. Als ze onder het water gaan staan, worden hun haren erg moeilijk nat. (het is precies of er ene film op hun haren ligt.) Hun haren klitten verschrikkelijk hard samen, zowel voor de shampoo erin als eruit te krijgen!! En dan heb ik het nog niet over het kammen gehad, dan begint de nachtmerrie pas... Per hoofd ben ik makkelijk 10 min aan het kammen (echt niet overdreven) voor ik alle knopen eruit heb.
Nu misschien is het ook wel omdat ik altijd 'coupe natuur' gehad heb dat ik lange haren wassen zo'n hel vind......
Een tijdje geleden ben ik nog eens secretaresse geweest. Ik heb Lucienne mogen helpenmet de dossiers van de kinderen! Voor het eerst las ik het dossier van vele kinderen in. Wat niet makkelijk was om 2 redenen. - er stonden dikwijls spaanse termen in waar ik een woordenboek voor nodig had.
- maar de grootste reden was, dat je met je neus op de feiten gedrukt wordt. De kinderen lachen altijd, ze springen, dansen, doen dolgraag activiteiten, knuffelen graag, zoeken aandacht,... kortom een kind is een kind. Je weet dat als je in een ver land in een kindertehuis gaat werken dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is. (integendeel) Maar als je dan hun persoonlijk dossier leest en probeert te beseffen wat deze kinderen op zo jonge leeftijd al meegemaakt hebben, of hebben moeten doorstaan...
Ik kan u garanderen, DAAR WORD JE STIL VAN!!!! (wetende dat ik nog niet alles van het dossier gelezen heb...) En dat blijft gewoon op uw vel plakken, het laat je niet los.
Ik kan er echter niet uitgebreider op ingaan omwille van de privacy van de kinderen.
Mama Lucienne (zo noemen alle kinderen haar)runt al zo'n 28 jaar dit kindertehuis. De kinderen waar ze toen mee startte zijn nu volwassen mensen geworden. En zeer geregeld springen er van die generatie nog eens binnen. Al hebben ze werk, een eigen huisje, een eigen leven. Als ze in nood zijn vinden ze steeds de weg terug naar mama Lucienne.
Zo kwam er een van Lucienne's kinderen vertellen dat de in verwachting was, maar dat ze alleenstaande moeder zou worden.( dat is hier vrij normaal). Als er bij ons iemand zwanger is kan men op veel spullen van familie en vrienden rekenen. (en dan spreek ik hier maar enkel over de materiële kant van de zaak). Maar wat als je geen familie hebt... Dan is er nog altijd mama Lucienne. Ja op mama Lucienne kunnen ze altijd blijven rekenen. Ze zorgt ervoor dat ze de belangrijkste babyspullen heeft en dat ze verder kunnen. Maar ook voor een luisterend oor en goede raad kan je altijd bij mama Lucienne terecht!
Op zo momenten sta je stil hoe blij dat we moeten zijn met onze afkomst en de mensen om ons heen!
Iets wat voor vele van ons een normale zaak is.....
