Wie het weeshuis "HOGAR ESPERANZA" financieel wil steunen kan dit op volgende rekening: 745-0184733-17op naam van "Stassen Jennifer in Chili"
Beoordeel dit blog
jennifer in chili
10-05-2008
Donderdag en vrijdag
Helabakes,
Hier zijn we dan weer terug. Donderdag morgen opgestaan met zware benen, maar als we effe bezig waren viel de spierpijn verdacht goed mee. Om 8.10 hadden we onz3e bus richting Valdivia. Na 3 uur stil gezeten te hebben, wisten we ineens weer wat we de dag ervoor gedaan hadden: Spierpijn, ma mannekes toch we geraakten bijna niet meer uit de bus. Jeminee wat hebben we die dag afgezien. Het spreekt voor zich dat we in Valdivia het erg tot uiterst rustig gehouden hebben. aan de terminal hebben we een klein busje genomen tot aan de markt. De trekpleister in deze stad was de typische groenten, fruit en vooral vismarkt aan de rivier die door het stadje uitstroomt. Waar de vis verkocht en schoongemaakt werd zaten grote kolossen van zeehonden te wachten op de afval vis. Grappig om te zien. Daar hebben we dan ons boterhammekes opgegeten. We hebben onze rugzakken genomen en ene warme choco in de stad gaan drinken. zelfs dat stukje met de rugzakken was al te ver voor onze nog steeds overbalaste beenspieren...
Om 15.30u hebben we in Valdivia terug de bus voor 3.5u genomen tot in Puerto Varas. Een mooi en klein stadje aan de Lago Llanquihue ( of zoiets) We hebben ons hier sebiet bij de aankomst al goed laten kennen door al zingend door de straten onze hospedaje te zoeken. Het zingen was ons snel over toen de vrouw onze kamer wees die op de 3de verdieping lag (neen liften kennen ze hier niet). Dus met rugzakken en nog steeds hevige spierpijn de trappen opgeraakt.
Vrijdag hebben we de saltos van Petrohue bezocht. Mooi, echt super mooi en verschrikkelijk helder water. We zagen er serieuze grote vissen in zwemmen (welke dat het waren weten we niet)
Morgen om 9.15u vertrekken we naar de eilandjes van Chiloë (Castro) daar gaan we 2 dagen blijven. We kijken er al naar uit om de reusachtige stofwolk die de vulkaan van Chaiten uit tuft van behoorlijk kortbij te zien. Voor toeristen iets unieks, maar voor de plaatselijke bevolking een ware ramp. Voor de ongeruste mama's en papa's wij lopen geen gevaar....
normaal gezien gingen we gisteren de vulkaan beklimmen, maar het weer was grote spelbreker. Dan maar beslist om namiddag naar het nationaal park in Huerque te gaan, een questie van ons fysiek al een beetje voor te bereiden om de vulkaan te beklimmen.
In het nationaal park hebben we mooi kunnen wandelen en een mooie waterval gezien (maar zeker niet de mooiste).
Normaal gezien vertrokken we woensdag (vandaag dus) naar Valdivia. Maar aangezien de weergoden ons beter gezind zouden zijn, en ik mijne tant al van in december op deze vulkaan geslepen had, hebben we beslist dat als we een dag langer in Pucon zouden blijven we niet erg veel van de bezienswaardig heden in Valdivia en Puerto Montt zouden missen (omdat we een dag extra voorzien hadden in Puerto Montt) Dus Jennifer blij en Roosje iets minder (grapje).
D- Day Vandaag ook weer om 4.45u opgestaan boterhammekes gesmeerd en met goede moed om 5.30u vertrokken naar het adventure kantoor. Daar mochten we onze klaargemaakte rugzak met materiaal wat we onderweg nog nodig gingen hebben nemen, we kregen een speciale broek, speciale schoenen, muts, handschoenen,... Met goede moed stapten we (samen met 2 canadese meisjes in ongeveer dezelfde conditie als wij) het busje in dat ons kwam halen. Om 7u zijn we begonnen aan onze tocht!!! We wisten dat het zeker geen makkelijke opdracht ging worden (alle twee niet van de magerste en vooral geen fluit conditie) maar we gingen ervoor. Maar het uitzicht bij opkomende zon was vanuit onze start positie al wondermooi. De gidsen waren erg vriendelijk en namen zeker een makkelijk maar vooral traag wandeltempo aan(waar we alle vier zeker niet kwaad van waren) De eerste halte na 45 min gaf een mooi zicht over het meer en tussen de wegtrekkende wolken zagen we de berggrens met argentinië als maar beter. Zeer mooi. Echt lang konden we niet blijven stilstaan, want de wind deed ons vrij snel terug koud krijgen, dus op naar het volgende stuk. De stukken werden alsmaar moeilijker, stijler en vooral het klimmen tussen de rosten door vergde van ons alle 4 erg veel moeite) Maar in onze hoofden zat het nog altijd goed, dus langzaam maar zeker wandelden we verder. Hoe verder de morgen vorderde hoe meer groepen we onze richting zagen uitkomen. ( Niet te vergeten dat veel van die groepen de skilift namen tot op de hoogte waar wij onze eerste stop hielden) Maar goed we wandelden maar verder en verder. Ongeveer om 10.45u kwamen we op een hoogte van 2200m. Hier moesten we onze rugzak opendoen en onze crampons eruit halen. Dat waren ijzers met pinnen onder om door de ijs en sneeuw verder naar boven te gaan. Helemaal niet zo simpel om te wandelen. Voor we aan dat stijle ijsstuk begonnen moesten we leren vallen. We hadden een wandelstok met aan het handvat een soort bijl dat we in het ijs moesten steken als we uitgleden maar het belangrijkste aan de valoefening was dat we onze voeten in de lucht moesten steken want als we met die ijzers onder onze schoenen wilde stoppen met glijden braken we 9 van de 10 ons benen (best beangstigend als je de uitleg kreeg) Hier besloten Roosje en Jaqueline om niet meer verder te gaan. Megan en ik wilde nog verder maar wisten dat de 3.5u die we gewandeld hadden als makkelijkste stuk moesten bezien (zucht!!!) Maar we wilde verder. Het moeilijkste om met die ijzers te wandelen was dat je op die ijzers moest vertrouwen dat ze in het ijs bleven steken. Het eerste stuk dat we op kropen was behoorlijk stijl. Dus vertrouwen in jezelf dat je die ijzers van de eerste keer goed in het ijs zette was van groot belang. Ik moet zeggen heb een behoorlijke grote mond en deins niet snel terug, maar hier had ik maar een klein hartje. Gewoon knop op nul en enkel naar de voeten van de gids kijken. Na een 15 min waren we op het eerste sneeuw plateau aangekomen. Opnieuw een mega mooi uitzicht, het leek erg op het zicht dat je hebt vanuit een vliegtuig echt prachtig. Nadat we nog een 45 min verder geklommen hadden heb ik tot mijn grote spijt ook moeten opgeven en om't in het plat mallers te zeggen "dat gaat mij aan mijn pens af". Mijn hoofd wilde nog verder geraken, maar mijn benen waren zo danig vermoeid en ik moest de hele weg ook nog terug wandelen. Op aanraden van de gids zijn we om 12u aan de terug tocht begonnen. Megan is met een andere groep nog verder omhoog gegaan. Of ze het gehaald heeft kan ik jullie morgen pas vertellen(we gaan seffes allemaal nog een pint drinken) Achteraf hoorde ik dat ik nog op ongeveer 1.5 uur van de top was (wat pijn doet om te horen als je er zo kort bij bent geweest, maar ik had het met mijn conditie niet kunnen halen)
De tocht terug was zeker niet te onderschatten en was zelfs bij momenten wel zwaarder dan de weg naar boven. Dalen op de stijle en ijzige stukken was zeker niet om te lachen met die ijzers aan (uiteraard was ik blij dat ik die ijzers had, want zonder zou het onmogelijk zijn geweest). Om 13.30u was ik beneden. Uiteraard namen we een andere weg terug(waar de sneeuw niet lag) door de lava-zandgrond. Van onze hele trip hebben we foto's en filmpjes genomen.
s'avonds hoorden we dat de groepen wel tot boven geraakt zijn er slechts 10 minuten geweest zijn omwille van het gas (de vulkaan begon ineens wel erg hard te roken). Ze hebben een groot zwart gat gezien, maar omwille van het gas ook niet dieper hebben kunnen kijken!
We vinden het erg dat we het niet gehaald hebben, maar zijn toch fier op onszelf dat we het aangedurfd hebben, en hebben uiteraard erg genoten van het uitzicht.
Als jullie me binnen een paar maanden nog eens vragen hoe was de vulkaan tocht geweest, zal ik waarschijnlijk zeggen het viel wel mee, maar laat mij dan maar eens aan dit mailtje terug denken (want het was echt wel zwaar)!!!!!
We hebben zelfs vanop de vulkaan de stofwolken gezien die de vulkaan Chaiten in het zuiden produceert!!!! Enorm. Tegen het eind van de week zijn we in Puerto Montt en zijn we misschien nog net op tijd om de explosie te zien, wie weet.
Morgen om 8u hebben we de bus richting Valdivia. We weten niet of we daar internet gaan vinden, we houden u op de hoogte.
Om 14 uur kwamen ze ons oppikken. Bijna een uur later(nadat we ons wetsuite en reddingsvesten aangetrokken hadden) konden we met de boot het water in. Een Braziliaans koppel deelde samen met ons de boot. Nadat we nauwkeurige instructies gekregen hadden van de gids konden we vertrekken. Hij vertelde wat we moesten doen als er iemand uit de boot viel bij een salto( watervalletje of stroom versnelling,...) Roosje en ik bekeken elkaar en dachten: man vertel maar, maar dat gaan we toch niet nodig hebben. Toen hij verder begon te vertellen van als dan de hele boot kapseist,.... toen vonden we het al iets minder grappig,... Maar goed er was geen weg terug.
Een rivier bestaat uit verschillende niveaus. Tuurlijk hadden wij die gekozen van niveau 4 en 5. (we hadden er geen idee van wat ons te wachten stond) Tijdens de rit naar de rivier vertelde de gids ons dat ze het de ' rio de piedras' noemen, dus vele rotsen in de rivier(en dat hebben we geweten ook,...)
De eerste stroomversnellingen waren wel sjiek, maar ge verwacht u onrechtstreeks aan meer... en of we dat gekregen hebben. We hebben uiteraard verschillende keren vast gestoken tussen de rotsen en best wel angstige bekken getrokken als we net voor de salto zagen hoe diep dat we naar beneden gingen.
Tussen de hevige stukken vertelde de gids dat we door 2 stukken moesten die ze de 'feo saltos' of 'la ultima sonrisa' noemden. dat staat voor de slechte of vieze waterval of de laatste glimlach.... Ik hoef u niet te zeggen dat we het toen helemaal benauwd kregen... Maar ook hier was geen weg terug!
Voor we de laatste 'ultima sonrisa' bereikten moesten we aan de oever uitstappen en een stukje lopen. Dat was een salto van makkelijk 7 meter hoog. Dus veel te gevaarlijk voor met toeristen door te raften. Zelfs onze gidsen hingen hun boten hier aan koorden om ze zo de afdaling laten te maken. Het probleem was echter voor ons, hoe geraken wij terug in ons boot. (Er waren 2 begeleiders bij in kayaks(voor de veiligheid) die ervoor zorgde dat als er iemand in het water viel dat die veilig terug bij de boot gebracht werd.) Dus die mannen begeleidden ons tijdens de korte wandel /kruip routte over de rotsen heen tot op een bepaald punt, net voorbij die 7 meter hoge salto. En daar stonden we op een rots te genieten van het mooie uitzicht totdat 1 van die begeleides zei hier moet ge het water inspringen, We stonden makkelijk 3 meter hoog boven het water!!!! Nu moet ik zeggen, we hebben niet rap bang, maar daar was het gewoon niet nadenken en springen. van een kick gesproken!!!! (ik hoef u er niet bij te vertellen dat het water ijskoud was!!!) Enfin zoals de meeste ons wel kennen hebben we dat parcours volledig en met glans (hmmm een beetje stoef mag wel) volbracht en hadden we alle twee zoiets van : hoe ist al gedaan!!!!!
We zijn ons ervan bewust dat dit zeker niet de bestekope vakantie gaat worden, maar als we telkens zo'n avonturen gaan beleven vinden we dat niet erg. We gaan nu slapen want al de weergoden ons morgen goed gezind zijn dan gaan we de vulkaan van villarica proberen te beklimmen. Om 6.00u s' morgens vertrekken we. Is het slecht weer (regen en mist) dan gaan we een wandeling maken richting de vulkaan. We zijn eens nieuwsgierig hoe dat gaat verlopen met nog pijn ons poep van de rit met het paard en morgen waarschijnlijk spierpijn in onze armen van het roeien)
Hier zijn we weer met onze nieuwsflash. Om 14u zijn we met een busje vertrokken om te gaan paard rijden .. Jennifer vond de vitesse knop van haar paard niet. En Roosje reed op een merrie waarvan het veulen ook mee op wandel was .. Dit zorgde voor spannende momenten als het veulen vast zat of achtergezeten door een grote zwarte hengst. Roosje (haar paard) koos altijd voor het moeilijkste parcour in 5de vitesse. (hoe steiler hoe beter) Dit zorgde voor de nodige schaterbuien.. Jennifer wisselde van paard met de gids, en zat van een 'oud skoda zetelke' ineens in een 'rolls royce'! De gids zal gedacht hebben die heeft kussen genoeg die krijgt een oud zadel. Om 18u zat onze tocht er op en begon het te regenen. Dan was het tijd voor de thermas, lekker warm water van rechtstreeks van het vulkaan gebergte kwam. Nadat we lang genoeg geweekt hadden (alle baden getest inclusief die buiten - roosje toch ) zijn we tegen 20u richting het stadje Pucon vertrokken. Om daar in de vetigste fituur van Pucon en omstreken te belanden voor een churrasco (lees: shoarmavlees tussen een broodje met palta en tomaat samen met "frietjes"). Vermits het weekend was moesten we ene gaan drinken, ne super lekker en grote cocktail ... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel. Vanmorgen onze verdere activiteiten en onze reis geregeld. Om dan seffe te vertrekken voor een avontuurlijk rafting.
,
... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel.
