Wie het weeshuis "HOGAR ESPERANZA" financieel wil steunen kan dit op volgende rekening: 745-0184733-17op naam van "Stassen Jennifer in Chili"
Beoordeel dit blog
jennifer in chili
15-04-2008
mooie momenten
Zoals jullie hebben kunnen lezen in het blog bericht van mama en papa was het inderdaad een prachtige week geweest. Mooi weer, goed gezelschap, wat wil een mens nog meer.
Zoals velen weten komen hier regelmatig belgen logeren voor een paar weken. Meestal zijn dat mensen tussen de 20 en 30 jaar die van kindzijnde geadopteerd zijn en graag hun 'roots' komen opzoeken.
Nu voor dat ze werkelijk hun reis boeken naar chili is er al heel wat opzoekingswerk verricht door Lucienne. Dikwijls hebben de kinderen een idee van mijn mama moet ongeveer zo oud zijn, is van daar afkomstig,.... Hun info is dikwijls schaars, en erg verouderd (van toen zij geadopteerd zijn). Dan pas begint de klus voor Lucienne. Het adoptiedossier terug opzoeken. Eens gaan rondrijden in het gebied waar zij woonde, hier en daar eens vragen. Maar in alle discretie. Want dikwijls weten de familieleden van de moeder niet dat ze een kind in adoptie gegeven heeft. Haalt de rondvraag in de buurt niets uit, dan maar eens naar 'registro civil' en daar samen met de bediende in de computer alle namen van de mensen in die regio die ongeveel zo oud kunnen zijn beginnen zoeken. Ik kan u garanderen, er steekt tijd en werk in. Afhankelijk van het aantal informatie dat de kinderen hebben wordt de moeder snel en vaak terug gevonden.
Als op het registro civil een paar kans hebbers blijken te zijn gaat Lucienne een voor een naar die persoon toe en spreekt ze onder 4 ogen (alle 6 want ik mocht telkens mee). De eerste reactie van de moeders is dikwijls erg verward. Er komt iemand die ze niet kennen naar hun toe wil hen onder 4 ogen spreken en vraagt of ze ooit een kind in adoptie gegeven hebben.... Maar de moeders willen uiteindelijk allemaal weten hoe het nu is met hun kind, of ze het goed stellen, werk, huis, kinderen,... Vaak weten de moeders niet meer wie of waar de vader is. De moeders hebben toen die beslissing (moeten) nemen en hebben al die tijd hun verdriet voor hun gehouden. Als de kinderen dan uiteindelijk naar Chili komen, vinden de ontmoetingen dikwijls plaats vanachter in de kerk,... omdat de moeder dikwijls wenst dat er niemand van op de hoogte komt.
Op die tijd dat ik hier ben, ben ik 6 maal mogen meegaan om moeders op te zoeken.
Een mooi moment was zeker toen we de moeder van een meisje gingen opzoeken in San Carlos. Lucienne had na lang zoeken de telefoon nummer vast gekregen van de mama. Nadat Lucienne haar gebeld had gingen we naar de ontmoetingsplaats op het plein van San Carlos. Aan telefoon had de mama verteld welke kledij dat ze aanhad zodat we haar herkende. Nadat Lucienne haar vroeg of ze een dochter in adoptie gegeven had, kon haar geluk niet op. Ze was zelf al jaren aan het zoeken naar haar dochter. Maar de wet op de privacy in chili zegt dat van de moment een kind in adoptie gegeven is er geen enkele info terug mag gaan naar de moeder. Dus haar zoektocht stopte bij het registro civil waar ze enkel de geboorte akte gekregen had, die ze na al die jaren nog steeds met haar mee droeg. Toen Lucienne een foto van haar dochter gaf kwamen de vreugde tranen. We moesten kost wat kost mee naar haar zoon en schoondochter om het nieuws te vertellen dat ze haar 'verloren' dochter terug gevonden had. Ook zoon, schoondochter, nichtjes als de rest van de familie waren zeer tevreden. Ik vond het een zeer ontroerend moment en ben erg blij dat ik er getuigen mocht van zijn.
Ja ja wij leven nog.... We zijn de heel week goed op de 'brats' geweest zodat we eigenlijk bijna geen tijd hadden om op de blog te komen. Maar zet je schap want het volgende ga je niet op 5 min gelezen hebben...
Ik ben dit keer de uitvoerder van dienst de auteur is ons mama. (wat had ge dan gedacht...(lol))
Hier gaan we dan...
De voorbereiding.(Dag 1) Nog nooit was koffers pakken zo moeilijk. Ik wilde graag alles meenemen, maar dat kon natuurlijk niet. Na wat wikken en wegen (vooral veel wegen) hadden we ongeveer een 8kg eigen bagage en 95 kg aan schoenen, ondergoed, schoolgerief, paaseieren en chocolade mee. Om 13u was het dan zover. Afscheid nemen van Jeoffrey. Gelukkig mochten we rekenen op onze chauffeur Lidy en co-piloot Marie- Therese. In Brussel - Zuid wachtte Debke (Deborah) ons al op. Om 16u een beetje geemotioneerd afscheid genomen. Het idee dat het maar voor 13 dagen was in plaats van 10 maanden hielp wel. Om 16.07 vertrok de TGV richting Charles de Gaulles. Daar aangekomen bagage inchecken, sjieke winkels bekijken en wat eten. Ineens wisten we dat er iets op til was. Overal politie, het leger en DOVO. Alles werd afgezet. Het bleek om een bomalarm te gaan. Op hun teken moesten we de oren dicht houden en boem het was gebeurd. Achteraf bleek het om een rugzak met schoolboeken te gaan. Enfin, best spannend, dit hadden we dan ook weer meegemaakt. Eindelijk was het dan zover de vliegtuig motoren draaide op volle toeren. Na 15.13u zouden we landen. Best wel lang maar we hadden er zo naar uit gekeken.
Vrijdag (Dag 2) Aangekomen in Santiago. Even rond kijken hoe en waar we naartoe moesten. Maar ineens als een duiveltje in een doosje stond ze voor ons 'ONS JENNIFER'. Dat het een zeer emotioneel weerzien was kan je je wel voorstellen. Nu nog de busrit van 6 uur voor de boeg, tijd om haar alle groeten van iedereen over te brengen. In de terminal van Chillan aangekomen een typisch Chileense taxi genomen (zo eentje die hier al jaren niet meer door de keuring zou komen) Na heel wat sleuren met onze bagage kwamen we in het apartementje waar Jennifer verblijft aan. Best gezellig en netjes. Doodmoe maar oh zo gelukkig zochten we ons bed op. Kort samengevat een goede reis en een groot geluk dat Jennifer de taal al zo machtig was. Want ik vermoed dat we anders toch wel wat problemen hadden gehad, met Frans en Engels ben je hier echt niets.
Zaterdag (Dag 3) Samen ontbijten, wat hebben we van mekaars gezelschap genoten. Als Debke en Jeof er nog bijwaren was ons geluk compleet. Rondleiding in de kindertehuizen. Eerste indruk hier wordt keihard gewerkt en er is al ongelofelijk veel gerealiseerd met geld uit Belgiê en Nederland. Kennismaken met zuster Lucienne, de tia's en de schattige kindjes. Dan volgde er een foto sessie, wat vonden ze dat fijn. Het deed deugd om te zien hoe gek ze op tia Jennifer waren. Namiddag moesten we nog paaskorfjes afwerken. Materiaal: herbruikbare karton en de kinderen hun zelf ingekleurde tekeningen.
Kennismaken met Mimi en Bart uit Aalst. Mimi werd geadopteerd door een Belgisch koppel toen ze 2 maand oud was en komt nu (op 26 jarige leeftijd) haar roots terug opzoeken. 's Avonds om 22 u met zijn allen naar de Paasmis. De gezangen waren prachtig, gelukkig maar want na een mis van 2.30u was het wel mooi geweest.
Pasen (Dag 4) Lekker paasontbijten. Wat smaakten de met ajuinen geverfde paaseieren(merci tant Marie- therese). 's Middags waren we uitgenodigd bij zuster Lucienne. Bart had de eer om paashaas te spelen. (Jennifer wist wel waarom ze deze taak met plezier doorschoof naar Bart). Met pritt besmeerde zuster Lucienne met plezier zijn aangezicht en handen zeer royaal, zodat de er zeker van was dat de watten goed zouden plakken. Van wat een grote vreugde mochten we getuige zijn. Zoveel pretoogjes bij het rapen van de eitjes. Dankzij de belgische eitjes sponsers hadden ze weer wat extra's. 's Avonds gingen we naar El Carmen. Daar bezochten we het kindertehuis dat Elisa Mattard had opgericht en zagen haar standbeeld. Zuster Lucienne was zo vriendelijk om met ons nog naar de 'Campo' (de bergen) te gaan. Het verschil tussen rijk en arm was enorm. de grote boeren bezaten hectaren grond en de armen wonen in krotten. Echt wraak roepend.
Maandag (Dag 5) Jennifer zag dat er wat scheelde. We moesten inderdaad toegeven dat we ons opgesloten voelde. Hoge hekken, prikkeldraad en overal tralies voor de ramen. Ja mama en papa ze kunnen hier niet anders. De criminaliteit is zo groot dat al wat niet te heet of te zwaar is gestolen word. En als vrouw is het echt af te raden om s'avonds alleen buiten te gaan. Dus besloten we om samen met Bart en Mimi de stad Chillan te bezoeken. Het was er markt (iedere dag trouwens). Het mooiste waren de kiosken. Een vierde van wat we bij ons in de kleine GB vinden was daar uitgesteld op maximum 4 mª. Echt ongelofelijk van ondergoed tot aansteker, noem maar op. s' Avonds gingen we met onze koffers naar zuster Lucienne. 1 koffer vol ondergoed, 1 koffer vol schoolgerief 49 paar schoenen en een cheque van 5725 dat daar tevredenheid was spreekt voor zich. Nogmaals aan jullie allen ene dikke merci!!!
Dinsdag (Dag 6) Jennifer bracht elke morgen de kinderen naar school, voor de rest had ze vrij gekregen. Wat voor ons een luxe was, een persoonlijke gids in zo'n ver vreemd land. Zuster Lucienne had voorgesteld om chauffeur te zijn dus reden we naar Talcahuano(dichtbij Concepcion zo'n 100 km verder). Daar op de vismijn aangekomen zagen we zeeleeuwen die wachtten op afval om op te eten, best fascinerend. Dan samen gaan eten in een visrestaurant. zo steunen we de Chileense bevolking weer, de extra fooi werd zeer begeerd. Dan naar 'Desobocadura'(waar de grote bio bio rivier uitmond in de zee). Totaal niet te vergelijken met onze noordzee. Hemelsblauw water, golven om u tegen te zeggen, graniet grijs strand en prachtige rotsen. Je geniet van het mooie uitzicht en ineens wordt je weer geconfronteerd met de armoede. Tussen de rotsen stond een huisje gemaakt uit alle materiaal dat uit de zee aanspoelde. Niet te geloven dat mensen zo moeten leven, echt mens onwaardig. Dan wordt je weer even wakker geschud en besef je hoe goed we het in ons belgen landje wel hebben.
Woensdag (Dag 7) Vandaag zouden we naar 'Laguna de Laja' gaan. Daar zuster Lucienne niet vrij kon nemen (wat zeer begrijpelijk was) besloten we dan maar om een wagen te huren. Jennifer was de enige die een internationaal rijbewijs op zak had. Dus was de keuze snel gemaakt wie zou rijden. Voor haar was het ook wel even wennen. Na meer dan 6 maanden niet meer achter het stuur gezeten te hebben en wetende als er wat gebeurde je onmiddelijk de gevangenis in vloog. Dat was best wel even slikken. Maar zoals we Jennifer kennen deed ze ook dit weer uitstekend (hmmm stoef, stoef ) Ze toonde ons watervallen die we alleen maar kende van op tv. Nu mochten we ze echt aanschouwen. Echt ongelofelijk mooi. Het moment dat Jennifer en ik mekaar vast hielden en samen de prachtige watervallen bewonderden zal ik nooit meer vergeten. Zowel onze gedachten, onze harten, als de prachtige natuur waren èèn. Eeuwig zal ik dat gevoel van verbondenheid koesteren. We hebben dan een flinke wandeling gemaakt door de lava vallei. Deze werd gevormd na een hevige uitbarsting van de Antuco vulkaan van 1873. Onvoorstelbaar wat zo'n lavastroom hier verwoest heeft. De weder opbouw is al jaren bezig. Ze zijn er zelfs een skigebied aan het aanleggen. Nu afschied nemen van dit prachtige natuurgebied. Nog 230 km terug richting Chillan.
Donderdag (Dag 8) Vandaag mogen we met de wagen van zuster Lucienne op stap. Jennifer als chauffeur, Pope (Prosperina) als gids, Mimi en Bart (een mooi en sympathiek koppel) als vast gezelschap. We trokken naar de Termas van Chillan (een vulkaan). Oh god wat hebben we daar moeten klimmen! Eens boven gekomen konden we de natuurlijke modderbaden zien (wat een hitte). En de vulkaan dampen (wat stonken die, net rotte eieren). Zoals we Jennifer kennen, wilde die de top bereiken, tot ze op een 200 meter van de top in de gaten kreeg dat er een Condor (grootste roofvogel ter wereld) boven haar cirkelde. Ineens waren het er 2. Jen: Er kwam ineens een flits aardrijkskunde van de lagere school boven, waarin ik me herinnerde dat als vogels in cirkels vliegen dat ze honger hebben en hun prooi willen aanvallen.... Maar die prooi was ik!!!! Nu had ze begrepen dat ze maar beter snel de benen kon nemen. Dan weer gans dat traject naar beneden. Wat waren we moe en vuil. Na een goede douche hebben we geslapen gelijk rozen.
Vrijdag (Dag 9) Vandaag gingen we naar Villa Alegre, de wijnstreek. Na het bezoek aan een grote industriêle wijnboer waar 220 mensen waren tewerk gesteld, bezochten we ook een wijn museum. Best wel interessant. Dat we niet zonder wijn naar huis konden keren spreekt voor zich. 's Avonds nog een bbq, ons afscheid van Bart en Mimi, want die vertrokken morgen naar haar broer in Pucon. Dat we een goede keuze in wijn gemaakt hadden wat de wijn betrof kon iedereen beamen. Zoals jullie weten kan ik echt niet tegen alcohol, dus ik hoef er geen tekening bij te maken....
Zaterdag (Dag 10) Vandaag vertelden we de kinderen dat tia Joseline en tio Ghislain morgen richting Santiago vertrekken om maandag het vliegtuig te nemen. Het eerste wat ze vroegen was of we tia Jennifer meenamen. Toen Jennifer vertelde dat ze nog tot Juli bleef waren ze dol gelukkig. Namiddag de artisania winkeltjes gaan bezoeken ( winkels met typisch chileense soeveniers). Jennifer tracteerde ons op een super lekkere ijscreme(ze wist de plaatsjes wel te kiezen). Hoogtijd om alles op de blog te zetten en ook jullie op de hoogte te houden van onze avonturen.
Zondag (Dag 11) Vandaag plannen we koffers pakken, afscheid nemen van de kinderen, tia's en Lucienne en om 16u nm vertrekt onze bus naar Santiago. Daar overnachten we in hotel Monte Carlos. Om maandag om 15u afscheid te nemen van ons Jennifer. Dinsdag om 14.20u komen we terug aan in Brussel- Zuid.
Hopelijk hebben jullie nu een idee hoe onze week er uitzag. We danken Jennifer voor de prachtige tijd en kijken uit naat 10 juli.
Via deze weg willen we laten weten dat de reis goed verlopen is. Het was een blij en emotioneel weerzien. Het weer is hier heel wat anders dan thuis 30 graden. Voor de rest wensen we jullie allen een heel fijne Pasen, reisverslag volgt nog, want we zijn ontzettend moe.
Groetjes Ghislain en Joseline
Ook nog een paar korte woordjes van jullie zotte mus... Uiteraard was dit een dag waar ik al een tijdje naar uitgekeken heb. het weerzien was raar, maar gaf zeker een goed gevoel. In de busritten hebben we al heel wat bij getetterd (wat wilt ge met zo'n 2 viswijven en papa knikt dan maar... hihi). Voor de rest heb ik met alle plezier geholpen met de inmens vele bagage uit te laden (in het totaal 103kg). Het zal u waarschijnlijk niet verbazen dat mama het weer had klaar gekregen om meer mee te nemen....Op zich niet zo'n groot probleem totdat we al deze bagage in een 'gewone' taxi moesten krijgen...In de koffer zaten 3 grote valiezen die er half uitstaken. Gelukkig werd de koffer deksel met een soort elastiek dicht gehouden. De andere bagage dan maar op de schoot en op alle plaatsen waar nog een cm vrij was. Gelukkig duurde die rit maar 5 min.
Toen we alle bagage hadden uitgeladen kon ik mijn ogen niet geloven. Zoveel schoenen, schoolmateriaal,ondergoed, handdoeken,..... niet te geloven. Maar waar ik in alle stilte het gelukkigst mee was , was met de chocolade en de vele kaartjes en briefjes. Ik ben er zeker van dat de kinderen een overheerlijke chocolade festijn tegemoet gaan (waar ik ook stiekem een beetje van zal mee genieten). Graag wil ik iedereen opnieuw bedanken voor de vele inzamelacties, de artikels in de krant, financiele steun en zoveel meer.....
Morgen gaan we al deze dingen overhandigen aan zuster Lucienne en laten jullie met alle plezier het totale bedrag voor de brandtrap weten.
Ontzettend bedankt voor alles, jullie steentjes en stenen doen hier Chillan daveren van geluk.
DANK JULLIE WEL.
P.S: ik denk dat mama en papa hun morgen sinterklaas en paashaas tegelijkertijd gaan voelen, super toch...
De bonte avond was zoals velen weten een succes. Maar dit succes is niet mogelijk zonder de immens vele inzet en handen hulp. Mensen die allerlei dingen gratis geven en doen. Het wordt veel te weinig gezegd, maar ene oprechte merci. Zoals ik tijdens de bonte avond zelf ook gezegd heb is mijn waardering en respect voor iedereen die zijn steentje bijdraagt(maakt niet uit groot of klein) enorm groot. Tot nu toe heb ik nog geen enkele manier gevonden om dat op een juiste manier over te brengen. Ik probeer zoveel mogelijk foto's te te nemen om jullie achteraf te laten zien hoe groot de hulp hier gewaardeerd wordt.
De stukken dat ik heb kunnen meevolgen van hieruit waren gewoonweg subliem. Het was lang geleden dat ik nog zo heb kunnen lachen, maar het deed goed. alsook de vele reacties van mensen achteraf, persoonlijke mailtjes,.... Ene dikke merci aan iedereen.
Als mama en papa hier zijn laten we het officiële bedrag weten dat de bonte avond, de opbrengst van Halloween, de financiele inzamelacties en persoonlijke giften in totaal hebben opgebracht. Als jullie echt heel erg nieuwsgierig zijn kan ik misschien wel een stukje van de sluier oplichten..... of neen,beter niet.... wachten maar (dikke lol)
Ondertussen is de eerste schoolweek hier achter de rug. Erg hectisch dat kan ik u garanderen. Heel veel kinderen gaan naar verschillende scholen omwille van taal/leer problemen. Ook omwille van de verschillende leeftijden is het verschil in scholen zo danig groot. Als ze dan naar dezelfde school gaan hebben ze nog eens bijna allemaal verschillende uren(een gedeelte voormiddag, een gedeelte namiddag). Jongens, jongens tis van uw hoofd erbij te houden. Wat ook hier erg verschillend is, is dat de kinderen hun gerief zelf moeten meenemen. op het einde van het schooljaar krijg je een lijst met materiaal dat er in de eerste week van school MOET zijn. Zo niet kunnen ze het kind weigeren. Het materiaal dat moet meegenomen worden is erg uiteenlopend. Dat gaat van knutselmateriaal, tot poetsgerief, toiletpapier,zeep... De kleuters hebben we de eerste schooldag met ieder een halve vuilniszak materiaal naar school gebracht, om jullie het materiaal van het lagere schoolkind nog te besparen. Nu de mensen hebben niet veel, maar als ze dat allemaal voor hun kinderen MOETEN kopen, dan is het niet ondenkbaar dat ze de eerste weken hongere hebben. Stel u voor dat we dat hier niet voor 1 kind moeten voorzien, maar voor een ganse bende. Ik hoef jullie er geen tekening bij te maken he...
Ja er zit telkens meer tijd tussen ieder blog bericht (behalve tussen die van vandaag).
Wel er zijn hier op korte tijd zoveel kinderen binnen gebracht door gerecht en politie dat er echt alle handen hulp nodig zijn.
Wetende dat dit kindertehuis normaal gezien in totaal een 40 tal kinderen heeft.
We hebben voor het moment
In het eerste huis 40 kinderen van 0 tot 6 jaar,
In het tweede huis 17 kinderen van 6 tot ...deze blijven meestal tot ze afgestudeert zijn,
In het derde huis (gaat begin maart open) komen er binnenkort nog 8 van een andere streek.
In het totaal gaan we een 65 kinderen hebben begin maart!!!
Gisteren kwamen 6 kindjes binnen van 2 tot 2,5 jaar.
Om jullie een ideetje te geven.
Sabine, wat uw vraag betrefd. Ja de kinderen hun haren zijn erg dik. Iedere dag de haren van de meisjes wassen is een ware 'hel'. Als ze onder het water gaan staan, worden hun haren erg moeilijk nat. (het is precies of er ene film op hun haren ligt.) Hun haren klitten verschrikkelijk hard samen, zowel voor de shampoo erin als eruit te krijgen!! En dan heb ik het nog niet over het kammen gehad, dan begint de nachtmerrie pas... Per hoofd ben ik makkelijk 10 min aan het kammen (echt niet overdreven) voor ik alle knopen eruit heb.
Nu misschien is het ook wel omdat ik altijd 'coupe natuur' gehad heb dat ik lange haren wassen zo'n hel vind......
Een tijdje geleden ben ik nog eens secretaresse geweest. Ik heb Lucienne mogen helpenmet de dossiers van de kinderen! Voor het eerst las ik het dossier van vele kinderen in. Wat niet makkelijk was om 2 redenen. - er stonden dikwijls spaanse termen in waar ik een woordenboek voor nodig had.
- maar de grootste reden was, dat je met je neus op de feiten gedrukt wordt. De kinderen lachen altijd, ze springen, dansen, doen dolgraag activiteiten, knuffelen graag, zoeken aandacht,... kortom een kind is een kind. Je weet dat als je in een ver land in een kindertehuis gaat werken dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is. (integendeel) Maar als je dan hun persoonlijk dossier leest en probeert te beseffen wat deze kinderen op zo jonge leeftijd al meegemaakt hebben, of hebben moeten doorstaan...
Ik kan u garanderen, DAAR WORD JE STIL VAN!!!! (wetende dat ik nog niet alles van het dossier gelezen heb...) En dat blijft gewoon op uw vel plakken, het laat je niet los.
Ik kan er echter niet uitgebreider op ingaan omwille van de privacy van de kinderen.
Mama Lucienne (zo noemen alle kinderen haar)runt al zo'n 28 jaar dit kindertehuis. De kinderen waar ze toen mee startte zijn nu volwassen mensen geworden. En zeer geregeld springen er van die generatie nog eens binnen. Al hebben ze werk, een eigen huisje, een eigen leven. Als ze in nood zijn vinden ze steeds de weg terug naar mama Lucienne.
Zo kwam er een van Lucienne's kinderen vertellen dat de in verwachting was, maar dat ze alleenstaande moeder zou worden.( dat is hier vrij normaal). Als er bij ons iemand zwanger is kan men op veel spullen van familie en vrienden rekenen. (en dan spreek ik hier maar enkel over de materiële kant van de zaak). Maar wat als je geen familie hebt... Dan is er nog altijd mama Lucienne. Ja op mama Lucienne kunnen ze altijd blijven rekenen. Ze zorgt ervoor dat ze de belangrijkste babyspullen heeft en dat ze verder kunnen. Maar ook voor een luisterend oor en goede raad kan je altijd bij mama Lucienne terecht!
Op zo momenten sta je stil hoe blij dat we moeten zijn met onze afkomst en de mensen om ons heen!
Iets wat voor vele van ons een normale zaak is.....
De december feesten zijn nu al een tijdje achter de rug, maar ik zou jullie toch nog graag. willen bedanken. Bedanken voor de vele inzamelacties (kledij, schoenen, ), de geldelijke steun (KVLV Sluizen en goede vrienden) de steun aan mijn ouders alsook voor het mooie kerstkaartje. Catharina Swennen heeft me een kaartje gestuurd in naam van heel Mal. Al deze dingen doen ontzettend veel deugd. Des te meer omdat ik december als een iets mindere maand beschouw. Niet alleen het gemis van familie tijdens de feesten viel me zwaarder dan verwacht.
Ook kregen we nog eens slecht nieuws van de overheid. Zuster Lucienne gaat iedere zomervakantie (januari en februari) naar Villa Alegre (de bergen in). Dit kon volgens de overheid om veiligheidsredenen niet doorgaan. Dat was even slikken voor iedereen. De tias zagen plots een groot deel van hun verlof verdwijnen en ik zag 2 maanden (scout)kamp aan mijn neus voorbij gaan. Hier had ik al van bij mijn vertrek in september naar uit gekeken! Maar goed, creatief zoals we zijn hebben we de koppen bij mekaar gestoken en wat anders bedacht. We hebben toen zwembaden en een grote trampoline naar hier gehaald zodat de kinderen toch nog een beetje konden genieten van de zomervakantie. Regelmatig wordt er dan ook een uitstap gepland naar de zee of naar watervallen hier in de buurt. Als men hier spreekt van in de buurt zit je snel aan een 150 km verder!
Voor de rest gaat hier alles redelijk goed, iedere dag temperaturen tot gemakkelijk 35 graden in de schaduw (de siesta is hier absoluut geen overbodige luxe).
Een hele tijd geleden vertelde ik mama aan telefoon dat er dringend een brandtrap moest komen in het 2de huis en dat we een beetje met de handen in het haar zaten want dat is natuurlijk een serieuze streep door de rekening. Wel wat hebben nu die knotgekke ouders van mij in hun hoofd gehaald. Ze gaan een bonte avond organiseren om het nodige geld (ongeveer een 4000) bij mekaar te sprokkelen. Ze kunnen hiervoor op heel veel hulp rekenen van dorpsgenoten van de biparochie. Ik hoorde dat de sketches zeer goed in mekaar steken, er gaat gezongen en gedanst worden en nog zoveel meer. Deze bonte avond gaat door op vrijdag 29 februari om 20u en zondag 2 maart om 14uur in de parochiezaal in Sluizen. Als ik mama hoor vertellen aan telefoon heb ik zoveel spijt dat ik dit alles niet ga meemaken. Maar dan komt papa op de proppen met een geweldig idee!!!! (misschien dat ik toch een stukje kan meemaken, wie weet )
Kaarten voor dit alles zijn te verkrijgen bij: In Sluizen: Daenen Ludo, Vanherf Christel, Rosmeulen Julien. In Mal: Schreurs- Houben, Stassen Arckens.
Hopelijk tot op de bonte avond en anders tot schrijfs.
Dit bericht moest ik eigenlijk begin december op mijn blog plaatsen, maar wegens tijd gebrek...
Begin december zijn we met het bezoek uit België naar het zuiden getrokken voor 4 dagen. Ge kent dat wel, gelijk ene echte toerist: korte broek, open bloesje, pet op en mijne rugzak met bagage. Ge kon der niet langs kijken. Blij en nieuwsgierig naar wat we gingen bezichtigen zocht ik mijn vertrouwde plaatsje op vanachter in de minibus. Veel last hebben ze van mij tijdens het rijden niet gehad, 3/4de van de tijd sliep ik(tis precies als ik aan niets moet denken dat mijne computer hier vanboven volledig stil valt). Het andere 4de vulde ik op met lezen, muziek beluisteren en genieten van de natuur.
Vrijdag De eerste stopplaats was richting Villarica. Op een parking effe picnicken. Maar wat ik niet wist was dat er ook choco gekocht was, en dan nog wel echte nutella choco. Van toen af stond het vast, het feest was nu echt begonnen.
In Villarica aangekomen zijn we eerst onze cabaña gaan bespreken. Erg mooi, ik had eigenlijk spijt dat we er maar 1 nachtje bleven. Daarna zijn we nog een dorpje verder gereden naar Pucon waar we voor een groot stuk de vulkaan zijn opgereden (zie vorig bericht). Pucon is een klein stadje, met veel toerisme. Het ene winkeltje naast het andere heeft wel gidsen die je begeleiden tijdens wandelingen, het beklimmen van de vulkaan, historische bezichtigingen, rafting en nog zoveel meer. Toen ik op de vulkaanberg stond met een super mooi uitzicht op het landschap en een immens groot meer zei ik tegen zuster Lucienne, hier kom ik nog terug voor ik naar België vertrek. Ik zou erg graag de vulkaan willen 'beklimmen' om boven eens in de krater te 'loeren'.
Zaterdag In Villarica zijn we naar het maputche(indianen) dorpje geweest. Net zoals de maputches vroeger leefden, erg mooi. Ook de vele artisania (soeveniers, typisch van die streek) winkeltjes hebben we een voor een doorlopen. Tegen de middag vertrokken we richting Valdivia. Na een korte wandeling langs het kanaal, kwamen we terecht op een vis, groenen en fruit markt. Het wondermooie hieraan, was dat net achter de verkoop'tafels'(kartonnen dozen op hun kant met een plank over) de vis werd schoongemaakt en dat de afval vis lekker gesmaakt werd door de zeeleeuwen die op amper een halve meter van de verkopers afzaten. Echt zot. Ik kon mijn ogen niet geloven. Een gigantisch dier dat op zijn gemakje zit te lunchen maar evenzeer 'geniet' van alle aandacht. Ik kon er wel uren naar kijken!!! In de late namiddag reden we verder naar Puerte Montt. Vanaf hier vind je heel wat eilanden tot aan het puntje van Chili. mooi, maar als je 1 stad gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. Overal dezelfde winkelcentrea's,... geef mij maar natuur, dat is overal anders.
Zondag Zondag hadden we om 10u afgesproken met mesen die in de campo(bergen )woonden, die Lucienne kende. We gingen er een dagje doorbrengen. Ze toonden ons de weg, want in de bergen lijkt alles hetzelfde, maar is het helemaal niet, je komt er zelden een huis tegen om effe 'de weg aan te vragen'. Hier heb ik mijn hat kunnen luchten. Tot hiertoe hadden we enkel op mooie betonnen weg gereden, nu begon het echte werk. Zuster Lucienne snorde over de dikke keien, het stof waaide zo danig op dat je niets meer door de vensters zag. Door de hitte moesten we wel een venster openzetten: als ik ooit last krijg van 'stof longen'(of hoe zeggen ze dat) dan weet ge van waar he(lol). We reden zo'n dikke 35 km over serieus hobbelende weg, hoger en verder de bergen in. Een moment leek het of we bijna in de wolken aan het rijden waren. Echt sjiek om te zien. Wat typisch is aan de Chilenen is dat als ze weten dat er bezoek komt, er een feestmaaltijd wordt bereid, zodat de gasten maar niets te kort zouden hebben (goed wetende dat ze waarschijnlijk de rest van de week serieus op hun kin moeten kloppen). Ik voel me hierdoor telkens erg gegeneerd, maar ze blijven echt aandringen: eet je wel genoeg, ist niet lekker,... ??? Als middagmaal kregen we schaapsvlees. De heer des huizes had achter hun huisje een vuurtje gemaakt en was er een half schaap op klaar aan het maken. In 2 of 3 stukken gesneden en jawel eigenhandig rond aan het draaien.'t Liet me dat effe aan kamp denken. En dan was het ook nog eens verschrikkelijk lekker, echt voor duimen en wijsvingers af te likken, hmmm. Op een 3 km van hun huisje (nog verder de bergen in) lag een groot meer. In dat meer lagen telkens kleine platformen. Heel de namiddag hoorden we een helicopter heen en weer vliegen (wat ik best wel storend vond ). Deze haalde de platvormen, alle de visnetten op en bracht dat naar de kwekerij iets verder op. ik heb geen idee om welk soort vis het ging, hij leek op forel.( maar aangezien ik buiten zalm en forel geen andere vissoorten ken is dat niet echt een referentie he(hihi)) Buiten het helicopter geschal (dat nog eens zo hard klonk tussen de bergen in) was het er erg mooi en rustig, slechts enkele buurtbewoners kwamen er hun 'vislijn' uitgooien, om 's avonds wat te eten. Zo'n plekken weten enkel de buurtbewoners zijn, als toerist kom je hier niet. Ook wisten ze in de buurt nog een mooie waterval zijn. En echt, tot op 10 m van de waterval af zag je hem niet, je hoorde hem wel. Je moet het echt weten zijn!! En waaaaaaw een waterval zoals in een tekenfilm (dacht pocahantas)ongelofelijk mooi, eigenlijk nog mooier dan de saltos de laja (op you tube vind je er filmpjes van). ik geraak er eigenlijk niet over uit gestoefd!!
Maandag Zijn we verder gereden naar Puerte Vares met delicatesse artisania winkeltjes. Echt, zelfs in euro's viel je nog omver van de prijzen, maar er waren echt mooie spullen bij. Ook zijn we nog effe in Frutillar gestopt. een Duits dorpje. De huizen zijn er echt op zijn Duits gebouwd, en er wordt hier en daar nog duits gesproken. nadat we daar nog lekker gegeten hadden zijn we terug gereden naar Chillan.
De rit van Chillan naar Puerte Montt is ongeveer een 600 km zonder 'zij-wegjes'.
Heb vrij weinig tijd, wilde toch een teken van leven geven. Daarom een vrij recente foto van mezelf. Ja, ja ben nog steeds niet naar de kapper geweest, ga het proberen te laten groeien deze 9 maanden, maar met 41 graden in de schaduw gaat dat een echte opgave worden vrees ik.
Wat de vulkaanuitbarsting betrefd. dat is zo'n 300 km hier vandaan. Dus gene paniek nodig. De beelden op tv zijn ongelofelijk, wat een verwoestende kracht, niet te doen. toeval wil dat we begin december naar Pucon zijn geweest en daar de verwoesting van de uitbarsting in 1985 nog steeds konden zien. Ongelofelijk. Ik heb er uiteraard foto's van en een lava steen ligt nu op mijn tafeltje.
Eerst en vooral wil ik het thuisfront bedanken voor de tijd die ( ik denk papa)gemaakt heeft om verschillende foto's op mijn blog te zetten. Voor de trouwe kijkers: in heel wat berichten terug zijn foto's bijgeplaatst, dus even terug scrollen is de boodschap.
Ook ene dikke merci voor de grote lekkere kerstcadeau dat ik heb mogen ontvangen van thuis. Uiteraard was 3/4de(bijna 4/4de) opgevuld met alles wat je maar denken kan van Chocolade, smullen geblazen!!!Wat me erg opviel was dat niet alleen ik erg blij was met dat cadeau, ook zuster lucienn en en pope's ogen straalden degelijk, want wat gaat er bover een lekker stuk Belgische chocolade, of goede choco (terwijl ik dit bericht typ, ben ik weer aan't watertanden). Toeval, of niet zijn die avond nog verschillende tia's iets komen 'vragen ' aan Lucienne. Uiteraard sloegen zij de chocolade niet af. Ik ben hier dus echt niet het enige Chocolade monster hoor!!
Eerst en vooral een Prettige Kerst toegewenst (al is het daar een beetje laat voor) en een Gelukkig 2008(waar we elkaar weer gaan terug zien!!)
Hoe wordt Kerstmis hier gevierd: Wel hier begint de nachtmis om 22uur en die duurt ongeveer tot 23.45uur. Ik had gehoopt hier een kerstviering te volgen, met een mooi kerstspel , maar helaas.Een gewone misviering, met veel lezingen. Wat hier wel centraal staat, is de gitaar begeleiding en de zang. Echt iedereen zingt mee. Toen het liedje 'Noche de paz' (Stille nacht) door een jong kinderstemmetje gezongen werd kreeg iedereen opslag kippenvel. Na het liedje werd er dan ook luid geapplaudiseerd. Het enige verschil was dat iedereen het kindje Jezus een kus geeft op knie of voorhoofd om de viering af te sluiten (dit laatste duurde makkelijk 15 min voor iedereen gepasseerd was). De mis: Een beetje een tegen valler dus.
Na de viering zijn we allen naar het huis van Lucienne gegaan, om een flesje wijn te kraken, wat chips te eten en de cadeautjes te openen. kerstdag is hier een gewone werkdag, zoals alle andere.
Hoe Nieuwjaar hier gaat verlopen, gaat vrij hard hetzelfde zijn vrees ik. Al moet ik toch toegeven dat na 3.5 maand, weinig of geen alcohol te hebben gedronken, of niet gedanst te hebben het nu wel aardig begint te kriebelen!! ik laat jullie weten hoe het geweest is.
Efin, vier er in België en buurlanden goed op los, ik denk aan jullie
Daar de meesten bloggers over geen parochieblad beschikken wil ik jullie dit artikel (verschenen in Kerk en Leven) zeker niet onthouden.
Beste dorpsbewoners van de biparochie.
Zoals de meeste reeds weten ben ik al bijna 3 maanden in Chili. Ik kan u gelukkig meedelen dat ik nog geen seconde spijt heb gehad over mijn beslissing, en dat de communicatie al zeer goed verloopt, ook omdat ik de taal al wat machtig ben.
Chili is een prachtig land met een wondermooie fauna en flora. Gelukkig heb ik tussen al mijn taken in toch nog de gelegenheid gekregen om samen met zuster Lucienne wat meer te zien dan het kindertehuis alleen.
Mijn werk hier is zeer afwisselend, ik fungeer hier zowel als opvoedster, secretaresse en als onderwijzeres ( want het onderwijs stelt hier echt niet veel voor).
Samen met zuster Lucienne en de sociale assistente ging ik op huisbezoek. Stel je er niet te veel van voor. Een tuinhuisje groot bestaande uit 2 verdiepingen met golfplaten als dak, daar wonen gemiddeld 6 tot 8 personen in. Wat me het meeste opvalt en aangrijpt is de vriendelijkheid, gastvrijheid en de solidariteit. Hoe weinig men ook heeft, alles wordt hier gedeeld. Al hebben de mensen slechts 1 appel, en er zitten 4 mensen aan tafel, dan wordt hij door4 verdeeld. Goed wetende dat ze na die appel niets meer hebben. Dat zijn dingen die in onze Westerse wereld haast ondenkbaar zijn. We zijn eerder geneigd om geen eten uit te halen bang dat we het moeten delen, of dat we niet genoeg hebben om op tafel te zetten!!!. Sommige omstandigheden zijn vaak schreiend maar toch weet men hier hun vriendelijkheid en dankbaarheid te tonen door een eenvoudige lach of gebaar.
Graag wil ik ook iedereen bedanken die op eender welke manier zijn steentje heeft bijgedragen met halloween, het was een succes heb ik hier vernomen. De Chileense kinderen zijn jullie enorm dankbaar voor de 880 euro die geschonken werd voor de brandtrap (geraamde kostprijs is 4000 euro)
Ook wil ik iedereen bedanken die al kinderkledij, knuffels en vooral kinderschoenen hebben ingezameld want het inzamelen begint goed op gang te komen vertelde mama me. Ik dank ook iedereen die Kerstmis wil vieren met de Chileense kinderen op welke manier dan ook. Mensen die met de feestdagen aan een rijk gevulde tafel zitten en denken dat ze wat kunnen missen kunnen dit op volgend rek.nr. Stassen Jennifer voor Chili 745-0184733-17 storten.
Samen met zuster Lucienne en de Chileense weeskinderen wens ik jullie prettige feestdagen.
Hoe langer hoe meer lukt het me om een gezamelijk spel te spelen. Deze foto is het bewijs dat het me gelukt is ze in een kring te krijgen, en eenvoudig de bal naar elkaar toe te laten rollen.
De reusachtige Eucaliptus bomen. Een hele lekkere geur. De Chilenen gebruiken de blaadjes voor in de thee (dacht ik). Ik hoop dat jullie het kunnen zien op de foto. Het prachtige aan die boom is niet de grootte, maar de boomstam. Deze heeft veel verschillende kleuren en groeit in een spiraal. Echt knap die natuur hier.
Ja de tijd vliegt echt. Ik verschoot er zelf juist van dat ik al zolang niets meer had laten horen van mij.Nu op zich weet ik niet zo heel veel nieuws te vertellen. We gaan regelmatig 's zondags op uitstap met de kinderen (opnieuw naar Dichato deze keer). Maar zoals het op vele plaatsten is krijg je de eerste keer nooit alles gezien, en lijk je wel altijd iets nieuws te zien of te ontdekken. Zo hebben we deze keer een groot stuk langs het strand gewandeld tot we uitkwamen bij een oude spoorweg (enkel de houten balken lagen nog in de grond). Aangezien we daar nog niet geweest waren volgde we deze. Nadat we (voor de kinderen) een hele poos gewandeld hadden zagen we in de verte heel wat vogels bij mekaar zitten. Enfin geen echte vogels het leken juist kleine grijze pelikanen te zijn. Best wel mooi om te zien. De kinderen vonden dat natuurlijk ook de max en waren er moeilijk weg te slaan. Maar de tijd drong en we moesten echt naar huis.
Drukke Tijden: Zoals het wel overal zal zijn is het ook hier in Chili druk zo net voor de Kerst. Vanaf begin december ben ik samen met de kinderen steeds aan het knutselen voor de Kerst. Sterren om de gang mee te versieren, tekeningen kleuren (zo oefenen ze hun kleine motoriek), kerstbollen om in de boom te hangen, je kan het zo gek niet bedenken met welk materiaal!! De zilveren sterren maken we van karton van ontbijtgranen en het zilver, (neen, neen geen zilverpapier) weet je nog die pralines die ik gekregen heb, daar liggen altijd van die grijze blaadjes tussen. Wel die worden volledig hiervoor gebruikt, alsook de plastieken omhulsels van de theezakjes (binnenstebuiten gedraaid)doen hier goed hun werk. Ook een soort (stevig)zilverpapier dat in de verpakking van de oploskoffie zit wordt gebruikt. Zot, wat we thuis allemaal weggooien (en waar we niet eens mee stilstaan) wordt hier allemaal gebruikt.
Voor de rest wordt hier door de kinderen een een soort Kerstshow opgevoerd voor Zuster Lucienne en de tia's. Uiteraard voel ik me hierbij als een vis in het water. Nu moet je weten, ieder jaar dansen de meisjes op het liedje 'El burrito' ('Den ezel' vrij vertaald). Het liedje gaat erover dat de ezel maria naar de stal brengt. Blijkbaar is er ieder jaar discussie wie 'den ezel gaat zijn'. En ja hoor ook dit jaar begon de discussie, tijdens een kleine pauze en een diepe zucht van de tia keken ze allemaal gelijk naar mij (precies of het afgesproken was) en ja, tuurlijk kan ik daar geen neen op zeggen. Dus volgende vrijdag zal ik gedurende 3minuten op mijn knieën rondkruipen met Maria op mijne rug (plezant is anders zulle!!!) neen neen ik doe het met veel plezier, die rol zit mij trouwens als gegoten, toch??
Voor de rest wat Kerstmis betreft ben ik zeker nog niet in de stemming. 30 graden, ik vind het maar niks met Kerst. Geef mij maar een koude Kerstmis, vele kerstwandelingen met lekkere Ghluwein, boswandeling of jenever in verschillende smaken hmmmmmmmmm. Enfin, voor mij zal het voor volgend jaar zijn! Probeer je eens een grote palmboom met gekleurde gloeilampen als kerstverlichting voor te stellen!!! Lachwekkend toch? Weet je dat ze ook hier zingen van 'Navidad Blanca' (Witte Kerst), maar naar mijn bescheiden menig denk ik dat ze daar met 30 graden nog lang gaan kunnen op wachten (lol)
Enfin genoeg gezeverd voor deze week, voor iedereen nu al een Zalige Kerst te wensen is het nog wat te vroeg, dat zal voor volgende week zijn.
Diegene die geinteresseerd zijn in het boek waar ik het enkele blogs geleden over had, dit zijn de gegevens: Titel: Wereldwijzer Schrijver: Henk Filippo Uitgeverij: Elmar (www.uitgeverijelmar.nl) ISBN nummer: 90389 16450
Maandag avond is het bezoek uit Belgë aangekomen. De zus en schoonbroer van zuster Lucienne en nog een ander koppel. Ze vertelde me dat ze heel wat mee hadden voor mij. Ok, ik had enkel de make up (smink) gevraagd en mijn doosje voor de vele gitaren te stemmen, die een beetje veel paraplu klinken.
Mama had nog heel wat werkboekjes mee gegeven. Als ik alle werkjes eruit moet maken, dan ben ik het eerste jaar nog niet terug thuis zulle!!! Neen, neen grapje. Ik copier alles uit de boekjes en zo kunnen de tia's er de volgende jaren ook nog gebruik van maken.
Maar wat een complete verassing voor me was, was dat Tant Marie-Therese pralines had meegegeven. En nog geen klein doosje, 1kg witte Leanidas pralines met een noot. Man, man, man was mijn dag effe goed. Nu moet je weten dat als ik hier in de winkel kom ik op alle manieren de snoep, chocolade en frisdrank rekken mijdt. En dat lukt me tot nu toe behoorlijk goed. En dan sturen ze me 1kg pralines op!!!! Aan het tempo waar ik thuis pralines eet, is hier gewoonweg onmogelijk. Aangezien ik reeds 2 maanden weinig of geen vetten en suikers eet begon mijn buik na de derde praline al te protesteren. Maar goed, want anders waren ze woensdag al op geweest (de mensen die mij kennen weten dat) Uiteraard deel ik die pralines ook uit. Want dat is typisch Chileens. Hoe veel of hoe weinig een Chileen heeft, hij deelt het met anderen.
Enfin, tis maar om effe mee te delen dat ik alles goed ontvangen heb. en dat de pralines zeker smaken. Het kaartje deed me zeker evenveel plezier!!!
Grote noden zijn: Speelgoed, kleine 3 wielers, maar vooral veel kinderschoenen. Kinderkledij, ondergoed, schoolmateriaal wadhandjes, lakens (ook al zit er een gat in, niet erg).
Om jullie een ideetje te geven. In Chili kennen ze geen washandjes. Van een broek die te lang is, wordt een stukje pijp afgeknipt en aan 1 kant dicht gestikt, en dat dient dan als washandje!
Op dit moment ben ik van de dozen van ontbijtgranen puzzels aan het knippen. Van een doos frosties moeten de kinderen dan de puzzel van de leeuw zien te maken. Jullie zien het, hier wordt echt niets weggegooid.
Ook met maxicosi s, verzorgingskussen en van die loopwagentjes/rekjes om de kindjes te leren stappen doe je Zuster Lucienne erg veel plezier mee.
Van die dingen die je dikwijls in winkels gratis krijgt als je van dat product iets koopt, ik denk maar aan een buideltasje, springtouw (kennen ze hier niet), springbal, een koffietas,...maakt niet uit er zijn weinig of geen dingen waar hier "neen" wordt op gezegd.
Ook volwassen kledij is hier in Chili altijd welkom. Zuster Lucienne brengt dat naar mensen in de campo (bergen). Oude rolstoelen, wandelstokken, looprekjes, je kan het zo gek niet bedenken. Hier wordt echt alles gebruikt.
Kortom, alles wat een mens nodig heeft is hier meer dan welkom.
Collega s: Lege pamper dozen ook graag bewaren als het zou kunnen. Die kunnen we gebruiken om alles in te sorteren en op te sturen met de container.(Mercikes)
Al deze dingen zouden voor augustus 2008 bij mij thuis moeten geraken. Op dit moment wordt alles verzameld in mijn kamer (aangezien deze toch leeg staat). Begin augustus wordt dat naar de zus van zuster Lucienne gebracht, die dat op haar beurt sorteert en inpakt voor met de container mee te geven, die eind augustus, begin september richting Chili vertrekt.
Graag wil ik iedereen bedanken voor de vele moeite die jullie doen om dingen in te zamelen en voor de geldelijke steun die we tot hiertoe mochten ontvangen van vele van jullie. In het bijzonder aan de Halloween kerngroep van Mal waar we een aanzienlijk bedrag van gekregen hebben. Dit bedrag gaat integraal naar de bouw van de brandtrap in het jongeren huis. Dikke Merci daarvoor.
Ik kan jullie al vertellen dat ik van de andere gekregen gelden reeds enkele mappen voor de kinderen gekocht heb. Zo kunnen ze al hun knutselwerkjes mooi opbergen. Ook gekleurd papier (is hier erg schaars te verkrijgen), splitpennen, make-up (erg schaars en komt nu mee van België) zijn reeds van jullie steun gekocht. Waarvoor mijn oprechte dank aan ieder van jullie. Ik hoop jullie spoedig een foto van dit alles op mijn blog te laten zien.
Alvast erg bedankt voor alles, alsook de persoonlijke mailtjes die ik van "mijn fans" mag ontvangen (dikke lol hier)
Voor de nieuwsgierigen of leergierigen. Misschien wisten jullie het al of vallen jullie meteen uit de lucht. Ik heb deze mosterd gehaald uit een boek over Chili dat het Nederlands bezoek (de hollanders, grapje he ) meebracht. Een erg interessant boek. Van zodra ik de schrijver weet, laat ik het jullie weten.
Chili: *nergens breder dan 150 km *4300 km lang *oppervlakte: 750.000km2 en dus ongeveer een 21 keer Nederland. *telt een 14.4 miljoen inwoners
Bevolking: *30 % blank *65 % mesties *5% indiaans *(5%analfabeet) De Chileense bevolking is een mix van verschillende bevolkingsgroepen en culturen. De meerderheid (65%)heeft indiaanse en Europese wortels (mestiezen) zijn afstammelingen van Spaanse kolonisten. 10% van de inheemse bevolking (pueblos indigenas) maken nog deel uit van de Chileense bevolking. 3 Eeuwen na de aankomst van de Spaanse veroveraars zijn de inheemse volkeren volledig uitgeroeid door militaire campagnes, gedwongen zwaar werk in de mijnen en ziektes. De overgebleven indianen verloren grotendeels hun zuiverheid van ras door gemengde huwelijken. Sinds eind 19de Eeuw trad er in mindere mate vermening op met enkele duizende Europese imigranten uit alle mogelijke landen ( maar vooral Duitsers). Zij hebben vooral het zuiden van het land helpen bevolken en ontwikkelen. Hierdoor bestaat nu 25% van de bevolking uit blanken. Door deze mix van bevolkingsgroepen is de grootte van de mensen sterk beinvloed.
Op een 3000km van de kust vinden we het beroemde Paaseiland en op 670km vinden we het eiland Juan Fernandez of ook wel Robinson Crusoë genaamd. Dit laatste eiland is bekend geraakt door de avonturen van de 17eeuwse Engelse zeeman (Alexander Selkirk). Hij werd hier als straf aan land gezet en wist hem 4 jaar in leven te houden voor hij door een passerend schip werd gered. Vandaar ook het overlevingsprogramma Robinson Eiland en het verhaal van Jack Sparrow in Pirats of the Carribean.
Uiteraard stond er nog veel meer in dat boek (Zo n 400 pagina s dik). Maar dat moeten de geinteresseerden dan maar eens gaan lenen in de bibliotheek, of eens heel lief gaan vragen bij de familie Symons (dikke lol).
Even wat meer info over de inzamelactie.
) meebracht. Een erg interessant boek. Van zodra ik de schrijver weet, laat ik het jullie weten.
