Santiago Om 5u 's morgens vertrokken zuster Lucienne en ik naar Santiago. We gingen er al een gedeelte dozen halen van wat met de container vanuit België was opgestuurd. In een grote loods waar veel containers gelost werden stonden ook de dozen die voor zuster Lucienne bedoeld waren. Ene hele hoop. Samen met de 2 mannen van de loods hebben we 1 voor 1 de meeste dozen geopend, en de dingen die we het dringenst nodig hadden (schoenen en speelgoed) meegebracht naar Chillan. We waren er even zoet mee!(foto's volgen nog) Wat me opviel was dat reeds vele dozen gesorteerd waren. Dit was het werk van de zus en het schoonbroer van zuster Lucienne. Waarvoor Dank! De kleren en schoenen voor volwassenen die er bij waren brengt zuster Lucienne naar andere mensen die dat op hun beurt weer verdelen aan de mensen in de campo (mensen in de bergen). Toen we tegen 14u terug richting thuis vertrokken hing er precies een soort mist in de lucht, dat was smog. Ik had er al over gehoord, maar nog nooit gezien.
Op de terug weg zijn we gestopt bij de slotzusters in Parral. Zuster Lucienne had al de hele dag gesproken over 'de weg door de rivier'. Ik dacht hmmm, ik zal het dan wel zien. Maar inderdaad, die rivier bedding staat droog en de mensen nemen dan de veel kortere weg 'door de rivier'. ZOT! Ik had mijn foto toestel niet snel genoeg bij de hand, spijtig! Het klooster van de zusters lag erg afgelegen van het dorp. De tuin was erg verzorgd alsook het klooster zelf. Het deed mij meteen denken aan de abdij in Averbode. Alleen miste ik de lekkere creme karretjes!!!hmmmm We kregen heel wat kratten appels mee(ook lekker), alsook kleren die ze van dorpsgenoten kregen. Met ons busje dat nu echt wel serieus gevuld was reden we verder richting Chillan. Tegen 20.30u waren we terug thuis. Het was een lange zonnige dag!
Vrijdag en zaterdag hebben we alle dozen gesorteerd en pakjes gemaakt voor de kinderen. Morgen wodt hier de verjaardag gevierd van alle kinderen en ook hier krijgen ze pakjes!
Ja, ja ik leef nog! (lol) Tis deze week hier erg druk geweest, maar ik zal de schade proberen in te halen met volgende berichten.
Mails Eerst en vooral. Na het telefoon gesprek van gisteren met het thuisfront is dus gebleken dat ik ongeveer zo'n 80 mails niet heb ontvangen van jullie. De reden, ik weet het niet, maar papa gaat het proberen op te lossen. Nu: ik stuur op iedere mail die ik gelezen heb een antwoord terug, al is het maar ok, als teken dat ik hem gelezen heb. Aan de hand van de tijd en het aantal mails dat ik heb varieert de grootte van mail die je terug krijgt. Dus krijg je binnen de 14 dagen geen antwoord terug, probeer dan nog eens je mail te versturen. Mijn excuses voor dit ongemak.
Vamos a la playa oh, ohohohohohohohohoh Dat zongen we vorige zondag op weg naar Cobequecura. Met het busje vol geladen met kinderen, eten en drinken vertrokken we omstreeks 11u naar de zee (enfin oceaan). Uiteraard werd er onderweg gezongen, keken en riepen de kinderen vol verwondering naar dingen die we onderweg tegen kwamen. Aangekomen in Cobequecura: Wat een ontzettend mooie natuur en omgeving, gewoonweg ONGELOFELIJK MOOI! Ik heb er echt geen woorden voor. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik werkelijk ontroerd was van de schoonheid van de natuur, echt waar. Het is een antrasiet grijs strand, met grote golven (absoluut niet te vergelijken met de golven aan de kust) en een helderblauwe zee. Het gekke is, als je op het strand wandelt heb je links de zee en rechts de bergen! Je kan het vergelijken alsof het binnenland (Belgie) volledig overstroomd is, en je aan de kust de Ardennen kan zien. Ik heb er een filmpje van, maar ik krijg het niet doorgestuurd om jullie een idee te geven. Echt een zot zicht. Op een 400 meter van het strand af lagen twee rotsen in de zee waarop misschien wel een 300 zeehonden zaten, ja echt zeehonden, gewoonweg PRACHTIG. Tegen de avond zaten misschien wel het dubbel zeehonden op de rots, maar toen was de batterij van mij fototoestel leeg (dom he). Nadat we de hele namiddag fijn zandkastelen hadden gebouwd, gevoetbald en geravot hadden waren we blij dat ze terug naar huis konden.
Maandag mijn eerste dag alleen in het huis van de jongeren In de namiddag heb ik enkele activiteiten gedaan met de jongste van daar (6 en 7 jaar). Een paar klassieke bal spelen, maar het werd er wel gesmaakt. Even was het wat zwoegen met de taal, dikwijls is zuster Lucienne bij mij in de buurt om iets te vertelen,maar nu stond ik er van 16.30u tot 21.30u alleen voor. Zucht! Uiteindelijk is er alles vrij goed verlopen. Vindingrijk als we zijn tekende, beeldde we de dingen uit die we wilde vertellen. Dit zorgde dikwijls voor lachwekkende situaties, maar we wisten wel wat er bedoeld werd. Uiteindelijk was het 21.30u voor ik het wist.
Santiago
