Nu wil mijn baasje regelmatig met mij gaan wandelen, maar nu zegt ie dat ik loofs ben en dat ik de mannenhondjes op onze weg alleen maar zou opjutten. Ikke? de onschuld zelve??
Dus blijven we voorlopig maar thuis.
Maar verleden week was het ook plezant thuis. Er waren mensen voor een babbelknoei. Je kent dat wel: er wordt gebabbeld en er wordt met eten geknoeid. Mijn vriendinnetje Jennifer was er ook. Ze wilde met mij spelen, maar ik had natuurlijk alleen oog en kwijl voor de knoei die af en toe mijn richting uit kwam. De mensjes weerstaan immers niet aan mijn hypnotiserende hondenblik, en zo krijg ik mijn buikje vol. .
Twee foto's:
Zolang er geen eten te snuffelen valt, wil ik wel spelen, natuurlijk!
Mijn lange tong is toch nog niet lang genoeg om aan de tafel te geraken.
.
