Verleden zondag zijn we voor het eerst met de kleinste naar de leonbergerwandeling geweest in Bokrijk.
Het weer viel reuze mee: droog en niet te koud, niet te warm (kan ook moeilijk in deze tijd van het jaar). Er was veel volk. Of er meer of minder volk was dan andere jaren, kan ik niet beoordelen, het is immers onze eerste keer. Er waren ook redelijk wat puppies aanwezig.
Na de inschrijving was het effe wachten op het startsein. De "grote" honden kozen meestal voor de lange wandeling (9 km dacht ik). Voor de puppies was er echter geen aparte wandeling voorzien, alhoewel ik dat verwacht had. Zij moesten mee met de "kleine" wandeling. Ik vond deze wandeling toch wat te lang voor kleinere puppies zoals Jazzie. Een aparte puppywandeling was hier beter geweest. Komt daarbij dat wij nogal wat achterop waren geraakt en daardoor de groep waren kwijt geraakt, verloren gelopen, en dan ook nog meer hebben moeten afleggen dan voorzien. Schoonmama is immers niet zo goed te been en kwam alleen mee, omdat wij een korte wandeling verwacht hadden. Die had zij zeker aangekund. Nu waren wij door de te lange afstand "hopeloos" achterop geraakt.
We hadden in de achterhoede echter het gezellige gezelschap van een Maastrichts koppel met hun twee kinderen en met een Leopuppy van ongeveer dezelfde leeftijd als Jazzie, en nog een onduidelijke andere kleine hond. We lieten het dus niet echt aan ons hart komen dat we "verloren" waren gelopen: uiteindelijk zullen we wel arriveren.
Onderweg hielden we een fietser staande om te vragen of ze een leonbergerroedel gezien hadden - niet dus - en of het nog ver was tot aan de speeltuin ? "Nog ongeveer een km rechtdoor", was het antwoord. Nou, die kilometer bleef maar duren naar onze goesting. Dan nog maar een fietser staande gehouden, eentje die niet te hard reed, want die hardrijders stoppen toch niet. "Of het nog ver is tot aan de speeltuin en of we nog op de goede weg zitten?" "Ja, nog ongeveer een kilometer....!?!!"'
Uiteindelijk bereikten we toch de parking waar de auto staat. De Nederlanders gingen direct naar hun auto en terug richting Nederland. Nog effe wuiven en kwispelen bij het voorbijrijden van hun auto. De rest van de familie is dan uiteindelijk ook gearriveerd, want zij waren weer wat achterop geraakt. Schoonmama en schoonpapa gaan ook direct terug naar huis. (Later blijkt dat zij in de Lunchgarden zijn gaan eten).
Wij en de puppy gaan kijken of we wat te eten krijgen. We gaan effe buiten op het terras zitten. We hebben geen maaltijd besteld, omdat we niet zeker wisten of we konden meegaan. Ik ga effe kijken in het restaurant of er iets te bikken valt. Dat valt goed mee, er is eten te krijgen. Als ik terugkom, heeft Jazzie Heidi blijkbaar omver getrokken toen zij - Jazzie - in haar enthousiasme naar een andere puppy wilde, die langsliep. Heidi had dat niet gezien en werd dus verrast door de uitval van Jazzie, waardoor zij dus achterover van haar stoel valt. Dat valt niet mee, zo een wilde puppy....
Enfin, om af te ronden: de puppy uiteindelijk toch in de auto gezet terwijl ik friet stoofvlees bestelde. Was onverwachts lekker, zeker voor een "grootkeuken", zeker beter dan de lunchgarden....
Daarna nog effe dag zeggen en terug naar huis om op de doggiebag in slaap te vallen.
