Zeer tot onze grote verbazing is Teigetje nog altijd alive and kicking. Meestal wordt zo een beestje door ons beestje na enkele dagen deskundig opengereten en gedissecteerd.
Deze keer echter niet. Teigetje leeft nog, alleen zijn snorharen zijn een beetje geminderd. De rest zit er nog allemaal op en aan.
Omwille van de milieunormen mag ik hier geen verdere woorden aan vuil maken. Het is daarom dat u best onderstaande kaart leest. Woorden vuil maken is tegenwoordig not done want die terug proper krijgen, kost ons enorm veel geld en is dus ook nog eens superslecht voor het milieu.
Mijn baasjes hebben het blijkbaar wat druk te laatste tijd om zich mijn blog bezig te houden. Daarom dat ikzelf maar mijn beste berepoot voor zet. Hierbij een zelfportretje van mij en mijn lievelingsknook.
Groeten Jazzie.
Zoals altijd ben ik de braafheid zelve: alles wat vast genoeg zit, laat ik immers met rust. De rest is minder veilig. Verleden week heb ik zelfs de regenpijp aan het terras - 10 cm doormeter en toch bijna 4 meter lang - even naar mijn grasveld gesleept. Maar wat wil je: ze zat niet vast genoeg....en ik moet mijn nekspieren toch trainen.....
Nog altijd de groeten en nu ook een stevige berenklauw van Jazzie....
Verleden zondag was de jaarlijkse Hondenwandeling in Bokrijk.
Puppy van verleden jaar is ondertussen een pup geworden (of nog iets meer). En dat heb ik gemerkt bij het foto's maken. Dat gaat niet gemakkelijk als je met één hand een enthousiaste woefer in toom moet houden en met de andere een foto wilt maken.
Vandaar ook de "lage kwaliteit" van de onderstaand beeldmateriaal. Maar sommigen zullen zichzelf of anderen wel herkennen. Vandaar....
Jazzie: een beetje moe maar voldaan en een beetje verdrietig dat het voorbij is.
Terwijl er al tassen, glazen, gieters, stopcontacten van de muur getrokken, tuinlampjes op zonne-energie, houten schotten en noem maar op gesneuveld zijn, was het gisteren de beurt aan de gsm van vrouwtje.
Die ligt altijd op het salontafeltje, netjes in zijn tasje. Ik dacht nog gisterenmorgen, terwijl ik wat anders aan het doen was: ik moet die gsm van het vrouwtje op de tafel (ver genoeg naar het midden ) leggen, want vroeg of laat heeft onze lady hem toch eens te grazen." Natuurlijk vergeet je dat dan door je drukke bezigheden.
Toen ik dan vertrok lag ons hondje op zijn vertrouwde destruction place en ik dacht dat ziet er niet goed uit, wat heeft ze nu weer gepikt?. Ik kwam dichterbij en zag het hoesje van de gsm, een beetje uit elkaar getrokken. Iets verder lag de gsm. Hij zag er nog goed uit, geen beschadiging op het eerste zicht. Eens gauw aangezet, maar helaas, een gedeelte van het scherm was wit, het andere gedeelte nauwelijks zichtbaar. Ik zag nu ook een barst in het glas van het scherm. Een goed half jaar oud en al richting vuilbak. Misschien maar dezelfde aanschaffen, dan hebben we toch wat onderdelen op reserve.
Ondertussen is Jazzie al bijna 3 dagen terug van zijn 8-daagse vakantie bij het roedel van Monique en is zij nog altijd niet echt bekomen. Ze ligt nog altijd het grootste gedeelte van de dag te slapen. En als ze wakker is, dan is dat met muffe ogen
Ze zal zich dus wel weer serieus uitgeleefd hebben tussen de 20+ leo's van Monique en Filip.
Op bepaalde momenten is ze nog te moe om op een dentastick te knabbelen: ocharme!!
Zojuist is Jazzie terug van bij de kapper. Zij is daar geweest voor een
extreme makeover. Morgen gaat ze op bezoek bij Monique en Filip en dan
moet ze op haar paasbest zijn.
3. Auto is ondertussen gekeurd geweest verleden maandag en donderdag is hij betaald en opgehaald.
4. Vier koffiebekers gekocht. Ondertussen is de salontafel maandagavond weer eens leeggeveegd. Dat gebeurt dus meestal als er bezoek is. Deze keer wel zonder gebroken serviesstukken. De afstandsbediening van de tv is echter onder de koffie geraakt en werkt niet meer. Maar die had al langer kuren, dus het niet gezegd of het een met het ander te maken heeft. Kan misschien wel hebben bijgedragen tot het voortijdig overlijden van de remote.
1. De groene doktersbriefjes zijn netjes uitbetaald.
2. Ik krijg hier ondertussen een nijpend tekort aan titels voor vervolgfims, want Destruction Dog did it again. Deze keer heeft zij het klaargespeeld om de bedekking van de regenafvoer van ons terras los te maken. Gelukkig zijn die van heel harde plastiek en dus niet echt knabbelbaar. De bladopvangers (of hoe moet je dat noemen) die verhinderen dat bladeren enzo in de afvoer verdwijnen, zijn echter wel eetbaar.
3. De leotransportmobiel is verkocht. TTZ: voorschot is betaald en maandag naar de keuring en het zou in orde moeten komen.
Terwijl onze vorige Leo, Sisko, tien jaar in onze living vertoefde en er op die tien jaar ook wel eens af en toe glas of tas sneuvelde vanaf de salontafel, staat de score van Jazzie nu op ongeveer drie (porseleinen) beeldjes, een glas of twee en een tas of vijf, zes. En dat na zowat negen maanden. Dat belooft.
Wij dachten dat onze living na onze jarenlange ervaring met Sisko leoproof was. Dat is ze eigenlijk ook. Maar leoproof is blijkbaar niet hetzelfde als Jazzieproof.
dat onze Jazzie gek is op papier, dat wisten we al. En dat we dus een beetje moeten oppassen met allerhande officiële, belangrijke, eenmalige en andere onmisbare documenten, dat wisten we dus ook: een leonberger heeft immers geen moeite met de hoogte van een doorsneetafel.
Maar vroeg of laat gaat het mis (of toch net niet?).
Ik moest deze middag vrouwtje gaan ophalen in Overpelt en had deze morgen een heleboel groene doktersbetalingsbewijzen in twee enveloppen gestoken om deze bij onze mutualiteit in de bus te deponeren. Dat zou dan gebeuren op de terugweg. Terwijl ik met de enveloppen naar de auto liep, moest ik de puppy nog effe water geven. Daarbij had ik de enveloppen bewust veilig op de tuintafel in de veranda gelegd.
Als we weg zijn, kan de puppy nog altijd in de veranda, zodat hij/zij beschut is bij regen en ontij als hij/zij dat wenst (wat echter zelden het geval is), dus... je voelt 'em al komen.
De puppy kreeg ook nog een Jumbone, zodat hij wat te knabbelen had.
Dan stap ik in de auto en ikke natuurlijk die enveloppen vergeten en weggereden. Ik was al dik tien kilometer van huis, toen ik mij realiseerde dat ik de enveloppen niet bij had. Vermits ik minstens drie uur van huis zou zijn, was terugkeren de enige optie. Immers, hoe langer die enveloppen in de veranda zouden liggen, hoe groter de kans op Total Extermination by Destruction Dog. Dus rechtsomkeer en met bonkend hart terug naar huis.
We hadden heel wat briefjes verzameld, dus de terugbetaling zou toch een bedrag van rond de 200 neuro's moeten zijn. Dat laat je niet zomaar door je woefie naar binnen smikkelen. En de snelheid waarmee zo een jumbone verdwijnt in de maag van Jazzie is
van wereldtopniveau. Die is allang op tegen de tijd dat ik terug thuis
ben. Daar was ik zeker van. De groene briefjes verkeerden aldus in groot gevaar.
Oef, eindelijk thuis. Ik kijk de veranda in, naar de tuintafel. het zal niet waar zijn!! De enveloppen zijn weg, natuurlijk. RAMP!!!. Gauw de tuin in. Ik zie één envelop liggen, kapot!!. Ik kom dichterbij. ik zie, ik zie, ik zie de groene papieren: ze zijn nog heel, alleen wat vochtig gesabbeld. Oef, één envelop gered.
Maar was de tweede envelop? Daar!! Hup er naar toe voor de puppy ze te pakken heeft, want die ziet dat zijn/haar baasje mee wil spelen... De envelop is ook gescheurd. RAMP!!!. nee toch niet, ook hier zijn de groene briefje nog intact.
En nu de samenvatting:
Oef, dat is toch nog goed afgelopen. En nu gauw baasje gaan ophalen in Overpelt.
Jazzie ziet er wat droevig uit. Hoe kan het ook anders: haar baasjes zijn op zoek naar een ander mobiel hokje en haar oud transporteerbaar bakje moet dus weg.
Zoals je kan zien is er plaats genoeg voor een klein hondje.
Eventueel kunnen er meerdere hondjes in vervoerd worden.
