Verleden zondag was de jaarlijkse Hondenwandeling in Bokrijk.
Puppy van verleden jaar is ondertussen een pup geworden (of nog iets meer). En dat heb ik gemerkt bij het foto's maken. Dat gaat niet gemakkelijk als je met één hand een enthousiaste woefer in toom moet houden en met de andere een foto wilt maken.
Vandaar ook de "lage kwaliteit" van de onderstaand beeldmateriaal. Maar sommigen zullen zichzelf of anderen wel herkennen. Vandaar....
Jazzie: een beetje moe maar voldaan en een beetje verdrietig dat het voorbij is.
Terwijl er al tassen, glazen, gieters, stopcontacten van de muur getrokken, tuinlampjes op zonne-energie, houten schotten en noem maar op gesneuveld zijn, was het gisteren de beurt aan de gsm van vrouwtje.
Die ligt altijd op het salontafeltje, netjes in zijn tasje. Ik dacht nog gisterenmorgen, terwijl ik wat anders aan het doen was: ik moet die gsm van het vrouwtje op de tafel (ver genoeg naar het midden ) leggen, want vroeg of laat heeft onze lady hem toch eens te grazen." Natuurlijk vergeet je dat dan door je drukke bezigheden.
Toen ik dan vertrok lag ons hondje op zijn vertrouwde destruction place en ik dacht dat ziet er niet goed uit, wat heeft ze nu weer gepikt?. Ik kwam dichterbij en zag het hoesje van de gsm, een beetje uit elkaar getrokken. Iets verder lag de gsm. Hij zag er nog goed uit, geen beschadiging op het eerste zicht. Eens gauw aangezet, maar helaas, een gedeelte van het scherm was wit, het andere gedeelte nauwelijks zichtbaar. Ik zag nu ook een barst in het glas van het scherm. Een goed half jaar oud en al richting vuilbak. Misschien maar dezelfde aanschaffen, dan hebben we toch wat onderdelen op reserve.
Ondertussen is Jazzie al bijna 3 dagen terug van zijn 8-daagse vakantie bij het roedel van Monique en is zij nog altijd niet echt bekomen. Ze ligt nog altijd het grootste gedeelte van de dag te slapen. En als ze wakker is, dan is dat met muffe ogen
Ze zal zich dus wel weer serieus uitgeleefd hebben tussen de 20+ leo's van Monique en Filip.
Op bepaalde momenten is ze nog te moe om op een dentastick te knabbelen: ocharme!!
Zojuist is Jazzie terug van bij de kapper. Zij is daar geweest voor een
extreme makeover. Morgen gaat ze op bezoek bij Monique en Filip en dan
moet ze op haar paasbest zijn.
3. Auto is ondertussen gekeurd geweest verleden maandag en donderdag is hij betaald en opgehaald.
4. Vier koffiebekers gekocht. Ondertussen is de salontafel maandagavond weer eens leeggeveegd. Dat gebeurt dus meestal als er bezoek is. Deze keer wel zonder gebroken serviesstukken. De afstandsbediening van de tv is echter onder de koffie geraakt en werkt niet meer. Maar die had al langer kuren, dus het niet gezegd of het een met het ander te maken heeft. Kan misschien wel hebben bijgedragen tot het voortijdig overlijden van de remote.
1. De groene doktersbriefjes zijn netjes uitbetaald.
2. Ik krijg hier ondertussen een nijpend tekort aan titels voor vervolgfims, want Destruction Dog did it again. Deze keer heeft zij het klaargespeeld om de bedekking van de regenafvoer van ons terras los te maken. Gelukkig zijn die van heel harde plastiek en dus niet echt knabbelbaar. De bladopvangers (of hoe moet je dat noemen) die verhinderen dat bladeren enzo in de afvoer verdwijnen, zijn echter wel eetbaar.
3. De leotransportmobiel is verkocht. TTZ: voorschot is betaald en maandag naar de keuring en het zou in orde moeten komen.
Terwijl onze vorige Leo, Sisko, tien jaar in onze living vertoefde en er op die tien jaar ook wel eens af en toe glas of tas sneuvelde vanaf de salontafel, staat de score van Jazzie nu op ongeveer drie (porseleinen) beeldjes, een glas of twee en een tas of vijf, zes. En dat na zowat negen maanden. Dat belooft.
Wij dachten dat onze living na onze jarenlange ervaring met Sisko leoproof was. Dat is ze eigenlijk ook. Maar leoproof is blijkbaar niet hetzelfde als Jazzieproof.
dat onze Jazzie gek is op papier, dat wisten we al. En dat we dus een beetje moeten oppassen met allerhande officiële, belangrijke, eenmalige en andere onmisbare documenten, dat wisten we dus ook: een leonberger heeft immers geen moeite met de hoogte van een doorsneetafel.
Maar vroeg of laat gaat het mis (of toch net niet?).
Ik moest deze middag vrouwtje gaan ophalen in Overpelt en had deze morgen een heleboel groene doktersbetalingsbewijzen in twee enveloppen gestoken om deze bij onze mutualiteit in de bus te deponeren. Dat zou dan gebeuren op de terugweg. Terwijl ik met de enveloppen naar de auto liep, moest ik de puppy nog effe water geven. Daarbij had ik de enveloppen bewust veilig op de tuintafel in de veranda gelegd.
Als we weg zijn, kan de puppy nog altijd in de veranda, zodat hij/zij beschut is bij regen en ontij als hij/zij dat wenst (wat echter zelden het geval is), dus... je voelt 'em al komen.
De puppy kreeg ook nog een Jumbone, zodat hij wat te knabbelen had.
Dan stap ik in de auto en ikke natuurlijk die enveloppen vergeten en weggereden. Ik was al dik tien kilometer van huis, toen ik mij realiseerde dat ik de enveloppen niet bij had. Vermits ik minstens drie uur van huis zou zijn, was terugkeren de enige optie. Immers, hoe langer die enveloppen in de veranda zouden liggen, hoe groter de kans op Total Extermination by Destruction Dog. Dus rechtsomkeer en met bonkend hart terug naar huis.
We hadden heel wat briefjes verzameld, dus de terugbetaling zou toch een bedrag van rond de 200 neuro's moeten zijn. Dat laat je niet zomaar door je woefie naar binnen smikkelen. En de snelheid waarmee zo een jumbone verdwijnt in de maag van Jazzie is
van wereldtopniveau. Die is allang op tegen de tijd dat ik terug thuis
ben. Daar was ik zeker van. De groene briefjes verkeerden aldus in groot gevaar.
Oef, eindelijk thuis. Ik kijk de veranda in, naar de tuintafel. het zal niet waar zijn!! De enveloppen zijn weg, natuurlijk. RAMP!!!. Gauw de tuin in. Ik zie één envelop liggen, kapot!!. Ik kom dichterbij. ik zie, ik zie, ik zie de groene papieren: ze zijn nog heel, alleen wat vochtig gesabbeld. Oef, één envelop gered.
Maar was de tweede envelop? Daar!! Hup er naar toe voor de puppy ze te pakken heeft, want die ziet dat zijn/haar baasje mee wil spelen... De envelop is ook gescheurd. RAMP!!!. nee toch niet, ook hier zijn de groene briefje nog intact.
En nu de samenvatting:
Oef, dat is toch nog goed afgelopen. En nu gauw baasje gaan ophalen in Overpelt.
Jazzie ziet er wat droevig uit. Hoe kan het ook anders: haar baasjes zijn op zoek naar een ander mobiel hokje en haar oud transporteerbaar bakje moet dus weg.
Zoals je kan zien is er plaats genoeg voor een klein hondje.
Eventueel kunnen er meerdere hondjes in vervoerd worden.
Als zelfs Governator Arnie Schwarzenegger waarschijnlijk terug gaat komen als Terminator of Predator, dan moet onze Jazzie dat ook kunnen als Destruction Dog zal zij gedacht hebben.
Wij dachten dat wij alles wat los zat of niet vast genoeg verwijderd of vastgemaakt hadden in onze-wat-voor-tuin-moet-doorgaan. Niet dus: er staat nog een restauratieproject, een roestige gietijzeren zitbank met half doorgezakte houten balkjes op onze pelouse. Jazzie heeft nu effe een van de balkjes losgewerkt om daar lekker midden op het gras op te kunnen knabbelen.
Gaten graven, speeltjes, ballen en snoepjes begraven (en terug opgraven en triomfantelijk met de nodige modder de living in dragen) is niet genoeg, af en toe moet er op hout geknabbeld kunnen worden. Dat wordt dus weer wat zoeken om haar daar van af te houden.
Dan blijft er alleen onze japanse kerselaar over als knabbelhout: dat komt niet goed dat komt niet goed.
Ondertussen is de omheining weer hersteld en heeft schoonpapa er nog eens extra een hoge draad tegen gezet, zodat de puppy ze niet meer kan losbijten.
Maar de puppy is natuurlijk van alle markten thuis en laat zich hierdoor niet van haar stuk brengen. Een gipsen kikker van zo een dertig centimeter hoog - die in de zomer tussen de groeiende klimopbladen verzeild is geraakt en dus vergeten was om in de winter binnen te zetten heeft dat met zijn leven moeten bekopen. De puppy heeft hem effe opgetild, er wat mee gespeeld, en dan vakkundig in stukken laten vallen.
Dat was dus weer opruimen geblazen. s Avonds kwam de puppy triomfantelijk binnen en hoorden wij een doffe knal: er was nog een redelijk stuk kikker blijven liggen dat moest zij natuurlijk in de living effe wederom vakkundg - in nog kleinere stukjes laten vallen.
Wegens omstandigheden is Jazzie drie dagen op logement bij de fokker geweest. Terug naar het roedel en lekker spelen en ravotten met de broertjes, zusjes, neven, nichten, mamas en papas van het roedel.
Maar blijkbaar heeft dat spelen toch zijn tol geëist. Gisterenavond heeft ons beestje de hele avond geslapen in de living en bij het naar bed strompelen had zij duidelijk last van haar spieren. En ook deze morgen is het beestje nog altijd niet hersteld van zijn avonturen en beperken de activiteiten zich tot slapen en geeuwen.
Ocharme, ons beestje is zo een explosieve levenswijze duidelijk niet meer gewoon en heeft zich blijkbaar te goed aangepast aan onze luie lome levenwijze.
Zondag was het stamboomuitreiking in Kortessem. Al de doggies van het J-jaar van onze fokker waren uitgenodigd en er waren er een heel pak aanwezig. 24 van de 31 volgens hun website. En ook nog een stuk of wat andere leos en hondjes van andere merken: allemaal present voor een wandeling, gevolgd door drank en taart in de kantine van de manege in Kortessem.
De enthousiaste leos waren in het begin natuurlijk niet te houden bij het zien van zoveel vriendjes. Na de nodige (weder)kennismakingsnuffels tussen de hondjes en knuffels tussen de baasjes, werd er begonnen aan de wandeling. Het parcours was nogal modderig met grote plassen, maar de honden lieten het zich niet aan hun hart komen (wel aan de poten en de vacht). De baasjes ook niet: als je een leo hebt, moet je niet vies zijn van een kwak modder meer of minder, zowel buitenshuis als binnenshuis.
De kinderen amuseerden zich ook en soms bleef een laars in de modder steken of waren de laarsjes niet hoog genoeg voor de waterplassen: sop sop Als je kleine kinderen hebt, moet je blijkbaar ook niet vies zijn van een kwak modder meer of minder, zowel buitenshuis als binnenshuis.
De wandeling werd toch wat ingekort vermoed ik, want na een tijdje werd er rechtsomkeer gemaakt: toch te veel moös (voor de baasjes ). Op een afgeschoren maïsveld werden de j-nesten apart gefotografeerd. Ondertussen amuseerden sommige leos zich met het uittrekken van de maïswortels op het veld. Als alle leos zouden meedoen, zouden ze klus wel klaren tegen de tijd dat het donker wordt.
Terug aan de kantine aangekomen werden de modderschoenen wat afgeschuurd en was het hoog tijd voor een drankje met taart. Het was blijkbaar geen probleem dat al onze doggies met de vuile poten naar binnen kwamen: ik ken zelfs hondenscholen waar de honden niet in de kantine mogen en onder de pauze moeten buiten blijven. Hier mocht het dus wel. Maar ja, als je paarden (in de kantine?? ) gewend bent, is een meute kleine ponys geen probleem.
De drank deed deugd, de vlaai was lekker, de accommodatie was aangepast aan de noden van ons en onze honden en het gezelschap was aangenaam: wat wil een mens nog meer .
Met dank aan Christophe en Juf Heidi voor de fotos, en Monique en Filip en de manege voor de organisatie en de vlaai.
