Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Carpe Diem
28-06-2010
Vliegensvlugge ochtend
Deze ochtend werd ik gewekt door een vreemd geluid. Het leek wel de buzzer van mijn wekker, maar dan een octaafje hoger. Ik veerde uit bed, na het horen van dit onbekende (toch wel onrustwekkend luide) geluid. Al snel stond ik bovenaan mijn (ergerlijke) trap, waar verschillende scenario's door mijn hoofd schoten. Het ergste wat ik kon bedenken -mits mijn halfslapende kop- was: Vitabis is met zijn kont in de cactus gaan zitten op het salontafeltje? Als een gek sprintte ik naar beneden. Intermezzo: Mijn trap is wat je noemt 'een ganzentrap'. Dat is er zo eentje met hele vreemde treden, zodat je plaats wint in kleine ruimtes. En ja, aangezien ik niet in een supergrote villa woon Centrum Gent, staat dat verdomde ding in mijn 'woonkamer'. De eerste weken vervloekte ik de helse treden omdat die mij blauwe knieën bezorgden, maar dat zou ook kunnen liggen aan mijn elegance en finesse. Soit... Waar waren we?
Daar stond ik dus, onderaan de trap, mijn ogen tastend in het donker. In een fractie van enkele seconden werd het mysterie duidelijk. Het licht viel mijn 'woonkamer' binnen, terwijl mijn slaperige ogen uiterst hun best deden om zich aan te passen aan het donkere beeld van mijn woonkamer. Vitabis lag roerloos op het rode vloerkleed. -Ja, ik heb een rood tapijt- De kat leek dikker dan gisterenavond, toen ik hem goedenacht wenste. Oorsrponkelijk was hij een magere -eerder slanke- poes. Hij bewoog alsof een epileptische aanval hem in zijn macht had. Maar door de schemering heen, verdween de illusie en loste het mysterie in rook op. Het geluid ging verder, maar nu stiller. Het stierf een beetje weg... Wanneer ik Vitabis bij zijn nekvelletje de lucht introk, zag ik mijn mysterie -voor dood- liggen op het langharige vloerkleed.
Een vogel(tje)!
Intermezzo: Ik schrijf vogel(tje), omdat ik anders de emoties van mijn 'kater' raak. Hij is nooit echt goed geweest in jagen. Of hij was te traag, te lief, te zacht of te moe... Nou, 't is een echte lieverd, maar een vogel vangen was niet aan hem besteed. Zelf niet wanneer hij een ellenlange tuin had met bomen, struiken en een grasperk waar echt àlle katten jaloers op zouden zijn. Neen, luieren is zijn favoriete bezigheid. Nou, -ik zou liegen- hij vindt het wel fijn om af en toe eens zijn nepmuis te grazen te nemen.
Het arme diertje -de vogel welteverstaan- zijn hartje ging tekeer als een tikkende tijdbom en eventjes dacht ik dat het uit zijn lijfje zou springen dus gooide ik behoedzaam een handdoek over het diertje heen en graaide de kat mee naar de badkamer. Daar werd Vitabis, tegen zijn wil, opgesloten achter slot en grendel (en ook nog een stoel onder de klink, voor de zekerheid) Deze laatstvernoemde ging als een losgeslagen wilde tekeer tegen mijn badkamerdeur, die volhardde en stevig in de omlijstig bleef. Moest ik niet beter weten dat de kat daar opgesloten zat, wel... Ik waande mezelf in een horrorfilm! In een mum van tijd had ik het vogeltje (ras onbekend) op mij balkonnetje gelegd. Het gevleugelde beestje knipperde met zijn oogjes en hapte met zijn bekje naar... Lucht? Voedsel? Geen idee. Je kon alleen opmerken dat het dier volledig van de wijs was. Stakkertje toch. Ik sloot het raam en besloot dat dit spannende kwart uurtje me heel wat energie had gegeven. In ieder geval kon ik me nu misschien wat sneller klaarmaken voor het werk! Crap, tijd uit het oog verloren. Zo ging die ochtend, zoals alle andere, verder. Net voor ik de deur uitging met een balisto in mijn handen en een koffiepad (voor op school), wierp ik nog een blik op het terras. Weg vogeltje. Nergens een spoor? Mijn, nog niet zo wakkere, brein bedacht plots dat het dier wel verdergestrompeld zou kunnen zijn tot aan de balkonrand. Maar dat is geen goede zaak, want ik woon op het tweede verdiep, zie je? Mijn blik schoot over de barrière, richting de afgrond. Nog steeds geen gevleugeld dier te bespeuren. Toch hoorde ik het gekrijs opnieuw, maar nu kwam het van veel verder. Misschien waren het zijn vriendjes, zijn familie, zijn lotgenoten? Misschien was hij het, zijn levensverhaal vertellende hoe hij net aan de dood ontsnapte? Misschien ben ik te optimistisch om te denken dat hij gewoon weggevlogen is na een rustmoment? Misschien. Maar ik heb hem niet meer weergezien!
De vergadering was uitgelopen! Het enige besluit waar ik vandaag echt rotsvast van overtuigd was. Verdorie, ik had nog zoveel gepland... en algauw zal mijn bezoek er zijn. Mijn hersenen draaien op volle toeren om mijn avond organisatorisch nog te laten slagen. Thuisgekomen blijkt mijn studio een oorlogsgebied waar zonet een landmijn zijn laatste loodje heeft gelegd... én het heeft, er op de koop toe, nog serieus zijn best gedaan om lekker veel schade aan te richten! -Shit- Knarsend en zenuwachtig probeer ik me ter herinneren wat ik gisterenavond/deze ochtend toch heb uitgestoken, dat ik mijn gezellig stulpje zó achtergelaten heb. Juist ja, de wekker stond té stil... Overslapen! Uit bed geveerd als een Ninja, zo met een douche van amper 5 minuten gevochten, in mijn kleren gesprongen als de onoverwinnelijke Houdini en als Armstrong naar het werk gereden. De bel. Op tijd, oef! Opnieuw gaan mijn hersenen racen tegen de tijd. Verse groentjes en fruit nodig voor mijn hapjes! Turk, vrijdagmarkt! Klok. Half 7. Nog open? Yes! Sleutels - geld, hup! Ik merk op dat de zon nog een aangename warmte uitstraalt over de Baudelostraat en de Vrijdagmarkt. Ik loop gejaagd over het plein en lijk wel op een wild beest dat zijn kudde verloor. In de winkel aangekomen vind ik mijn 'zen' terug. Ik snuif de heerlijke geur van basilicum op, kijk naar al die prachtige kleuren van dat 'vers' en voel me onmiddellijk terug tot rust komen. Kalm herhaalt mijn organisatorisch brein het ingrediënten- en 'to do'-lijstje. Mijn handen gaan in een grote zak sojabonen. Ik voel een heel ontspannen gevoel over mijn ruggengraat trekken. Het gevoel van deze kleine boontjes tussen mijn vingers is heerlijk verslavend. En hing het niet af van mijn afspraak vanavond, ik had er gestaan tot sluitingstijd. Met het overvolle mandje begeef ik me naar de kassa. Dit levert me twee LOODzware zakken en een lichtere portefeuille op. Een voldaan gevoel nestelt zich in mijn hart en ik loop -minder haastig- terug naar huis. Enigszins vredig maar toch als een doorgeslagen gek begin ik af te stoffen, af te wassen, stofzuigen, boenen en schrobben. (Jup, ik ben een vrouw en bewijs dit half uur dat ik écht veel verschillende dingen tegelijk kan) Daar issie al! Je zou denken, door deze reactie, dat ik hem leuk vind. Dat is ook zo, maar hij ziet er niet uit, jammer! (Ik hoor je denken -jaja- maar het is echt niet mijn type!) Crap, mijn haar zit nog niet zoals het moet, maar zeg een welgemeende 'foert' tegen de spiegel en maak een losse dot. Mijn bril nog op mijn neus en ik ben klaar voor een gastvrije ontvangst. De cd van 'the Cranberries' speelt zacht op de achtergrond terwijl we praten en met een half oog naar de voetbal kijken. (Ja, tegen mijn principes, maar het zorgt enigszins voor een passende sfeer.) Plots, -niemand wil dat, maar iedereen kent het- een doodse stilte! "Goed," zegt hij, "dan ga ik maar weer eens." Neen! denk ik, je hoort nu nog niet te gaan. Ook al vind ik hem niet knap, dit hoort gewoon niet. -Ik weet het, ik weet het. Ook al wil ík hem niet, maar daarom moet hij mij wel nog willen.- We nemen afscheid en gelukkig kust hij me enkel op de wang.
Mijn plannen voor de avond werden uitgebreider en iets langer verspreid dan voorzien. - Neen, ik ben geen politiek fanaat, die momenteel aan de beeldbuis is vastgekluisterd omwille van de uitslagen van de verkiezingen.- - Neen, ik ben geen fanatieke voetballiefhebber van het WK en dat zal nog lang duren voor ik dàt word.- Met nog steeds de rode balpen in mijn hand, zie ik flitsend beeldmateriaal in mijn ooghoeken verschijnen van bovengenoemde zaken. Nog meer van deze programma's die, uur na uur, afspelen op tv, zie ik verschijnen. Waar komt het vandaan?! Niet die flauwe kul op tv (op zondagavond) maar de toetsen en te verbeteren leerstof. Ik zie er geen einde aan en besef dat dit nog lang duren kan, dus besluit ik strak een pot water op het vuur te plaatsen om mezelf nog een pasta pesto te maken. (Lekker vers en toch zo kant en klaar voor een snelle, licht verteerbare hap om 22.00u) Opnieuw de eindgeneriek van een film, die ik maar met een half oog zag aangezien ik het te druk had met optellen van subtotalen en schrijven -of liever kleuren- van foutenanalyses. Mijn vervelende, en énige, rode balpen sprong reeds vijf keer uit elkaar en telkens schrik ik me rot! Dàt vindt de kat een ideale aanleiding om zich nog eens te strekken en van zijn kussen te komen. Hij haalt een speelse move uit naar de resort en deze rolt aan een sneltempo onder de zetel. Reeds 01.14u... Damn! Morgen weer zo vroeg ochtend! Slapen zou een strakker plan zijn dan nu nog deze papieren te corrigeren en in een rooster te gieten. De frustratie prikkelt me en mijn computer doet niet wat ik wil. Maar ach, ijverig als ik ben, doe ik toch een laatste inzet en kan afsluiten, nog geen tien minuten later. Deze analyses moesten pas klaar zijn op dinsdagochtend, maar ik besloot veilig om ze toch reeds te maken, zodat ik op schema blijf. Want morgen heb ik wellicht tóch weer iets extra te doen... Bravo, voor flink ik, die nu voldaan haar bed kan opzoeken. Een keertje niet lezen vandaag, denk ik maar twijfel een aantal minuten later toch alweer over deze laatste beslissing. Ik reken uit hoeveel uren ik nog slapen kan en bedenk dan maar dat ik toch beter onder de wol kruip.
Huilende kleuters, vechtende kinderen, brullende pubers, die zich ruziënd een weg door hun 'onbezorgde wereld' banen. Uniek, als ze allemaal zijn, worden ze gewekt door de schoolbel. Keurige rijen die zouden moeten gevormd, lijken meer op nesten bijen. De speelplaats ligt her en der bedekt met jassen en truitjes. Ze liggen, als sterretjes aan de hemel, uitgestrooid over de stenen. Een paar kledingstukken bengelen aan een jufs arm, in de lucht. Die plukt ze één voor één van de grond en waant zichzelf in een openbare verkoop. De zon brandt op mijn gezicht en ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Enkele ballen stuiteren nog wild naar de overkant en fietsjes rijden, precies vanzelf, naar het afdak. Daar komt nog een laatste leerling uit de toiletten hollen en neemt zijn vaste plaatsje in. Nu is de 'rij' voltallig en de zwerm zweeft razendsnel binnen in het gebouw. Met een mooie mengeling van gebulder en gezoem verdwijnt deze klas in de menigte van de schoolgangen. Enkele schoenen, aan de zandbak, staan er verlaten bij.
Een maand lang barstte ik in tranen uit als ik nog maar aan zijn naam dacht.
Na mijn rouwperiode kwam de aanpassing.
"Je moet je vermannen" "Hij is té arrogant" "Jij bent té goed voor hem." "Je verdient beter!" vertelden de echo's van mijn dierbaren me.
Bla bla bla
Maar ik zag in dat ze gelijk hadden en begon weer uit te gaan. Naar bars, feestjes, clubs.
Ik deed alsof ik plezier had, maar voelde me vreselijk!
Na een paar maanden kwam de ontdekking Het échte plezier.
Dat was het moment dat ik besloot dat ik geen zin meer had in mannen.
In elk geval voor een tijdje. Voor mij geen klootzakken meer dank u, dacht ik.
Toen kwamen de ontwenningsverschijnselen
Niet van mannen, nee maar van knuffels liefde en seks
Als laatste besloot ik een avontuurtje aan te gaan waarbij je jezelf influistert: "Perfect, enkel seks" "Niet emotioneel betrokken raken" "We zullen waarschijnlijk vrienden blijven" "Niet dromen over huwelijk en baby's"
