Een maand lang barstte ik in tranen uit als ik nog maar aan zijn naam dacht.
Na mijn rouwperiode kwam de aanpassing.
"Je moet je vermannen" "Hij is té arrogant" "Jij bent té goed voor hem." "Je verdient beter!" vertelden de echo's van mijn dierbaren me.
Bla bla bla
Maar ik zag in dat ze gelijk hadden en begon weer uit te gaan. Naar bars, feestjes, clubs.
Ik deed alsof ik plezier had, maar voelde me vreselijk!
Na een paar maanden kwam de ontdekking Het échte plezier.
Dat was het moment dat ik besloot dat ik geen zin meer had in mannen.
In elk geval voor een tijdje. Voor mij geen klootzakken meer dank u, dacht ik.
Toen kwamen de ontwenningsverschijnselen
Niet van mannen, nee maar van knuffels liefde en seks
Als laatste besloot ik een avontuurtje aan te gaan waarbij je jezelf influistert: "Perfect, enkel seks" "Niet emotioneel betrokken raken" "We zullen waarschijnlijk vrienden blijven" "Niet dromen over huwelijk en baby's"
